2-Ex ห้องสองอีนี่ล่ะ(ป่วยจิตวิปริตติดหลอนวอนตาย)ต้องก๊วนรัก [เอกสารเก่า]

Prince.NO9

4th June 2012, 20:58

http://youtu.be/4FtPZzD1SuQ

เกริ่นนำ

"ทำไมเธอไม่บอกฉัน" ชายหนุ่มมองหญิงผู้เป็นที่รักในอ้อมแขน ที่บริเวณท้องของเธอมีบาดแผลถูกแทง เลือดสีแดงไหลไม่หยุดเขาพยายามใช้มือข้างหนึ่งปิดปากแผลนั้นไว้
"......"

"ฉันน่าจะรู้ว่าเป็นเธอ..." ชายหนุ่มกัดฟันกรอดอย่างโกรธจัดในความโง่เขลา

"ฉัน.รัก..นาย...นะ....." หญิงสาวเอ่ยอย่างแผ่วเบาบวกเสียงหายใจอันโรยริน สร้างความปวดใจให้ชายหนุ่มได้ไม่น้อยเลยทีเดียว ยิ่งเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าสวยเขายิ่งโกรธตัวเองมากขึ้นไปอีก

"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ"

"อย่าโกรธตัวเองเลยนะ แล้วก็ไม่ต้องโทษตัวเองด้วยล่ะ ตั้งแต่ได้รู้จักกับนายฉันได้เรียนรู้ความรู้สึกมากมายและได้รู้ว่าตัวเองมีค่าแค่ไหนทุกอย่างมาจากนายนะ”

“แต่....”

“ลาก่อนนะ......” หญิงสาวค่อยๆหลับตาช้าๆราวกับว่าแค่หลับไปเฉยๆ แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอไม่ได้เป็นเช่นนั้นเพราะเธอได้จากเขาไปแล้ว....

บทนำ

ชาร์จเนื้อเรื่อง เซียร์

“นี่เธอพี่เซียร์สอบได้ที่หนึ่งอีกแล้วน่าอิจฉาจังเนอะ”

“นั่นสิเนอะ บวกกับหน้าตาพี่แกแล้วโคตรเพอร์เฟ็กเลยอะคนอะไร้หน้าหว้านหวาน ผมก็ย้าวยาว ตัวสูงผิวขาวอย่างกะผู้หญิงเลยนะเธอ”

ชายผู้ถูกกล่าวถึงเผอิญผ่านมาได้ยินพอดี

“แต่ฉันเคยได้ยินว่าเมื่อก่อนพี่เขาอ้วนน่าเกลียดจะตาย”

“เมื่อก่อนอ้วน??? คงเป็นเมื่อชาติที่แล้วล่ะสิที่อ้วน”นักเรียนสาวพูดแกมหัวเราะเมื่อก่อนผมอ้วนจริงๆนะแต่ด้วยความพยายามทั้งหมดบวกความอยากหล่อจึงออกกำลังกายทุกวันลดอาหารที่มีไขมันและแล้ว

ผลก็คือผมหล่อระเบิดระเบ้อ แต่น้องผู้หญิงพวกนี้ชอบคนที่หน้าตาเหรอเนี่ย

“ไอ้หนู รีบไปขึ้นห้องเรียนได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก” ประโยคนี่เป็นของอาจารย์ปิงปิง เธอเป็นหญิงแก่ ทว่าเธอไม่ใช่คนแต่เป็นวิญญาณที่สิงสถิตยู่โรงเรียนนี้มานานมากคนที่เห็นและได้ยินมีเพียงผมคนเดี

ยวเพราะอุบัติเหตุเมาแล้วขับของคนๆหนึ่ง ในวันนั้นผมขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนเหมือนทุกครั้งเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีอะไรแตกต่าง น่าเจ็บใจมากๆเลยเชียวล่ะคนนั่งฝั่งผมก็ตั้งหลายคนแต่ทำไมต้องเจาะจงชนผมด้ว

ยก็ไม่รู้ ตั้งแต่นั้นมาผมสามารถมองเห็นวิญญาณได้และทำให้ผมเจอกับ...

“นายบ่นอะไรอยู่น่ะคนอ่านเขาไม่ชอบหรอกรีบตัดเข้าเรื่องสักทีเหอะ”

ชายคนนี้ชื่อทาทารัส หน้าคมเข้ม นัยน์ตาเหมือนงูพิษมีสองสีข้างซ้ายสีม่วงข้างขวาสีฟ้า หลังจากเกิดอุบัติเหตุเขาได้เข้าสิงผม แน่นอนว่าไม่มีใครมองเห็นตานี่นอกจากผม ที่ผมผอมได้ก็เพราะเขานี่แหละต้อง

ขอบคุณนายจริงๆ แต่จะดีกว่านี้อีกถ้าไม่มีของแถมมาด้วยนั่นคือไอ้หน้าหวานๆเหมือนผู้หญิงนี่ หากจับผมแต่งหญิงล่ะก็รับรองแยกไม่ออก
“ครับๆ อีกตั้งสิบห้านาทียังไงก็ทันแหละครับ”
“เถียงฉันเรอะ เดี๋ยวโดนๆ”
“ขอโทษครับ” ผมพูดจบ อาจารย์ปิงๆ ก็ลอยหายไปไหนก็ไม่รู้
“ติ๊ดดดดดดดดด” ผมกดรับโทรศัพท์
“ฮาโหล”
(นี่ใช่เบอร์ของเซียร์ รึเปล่าจ๊ะ) เสียงผู้หญิงพูดมาตามสาย
“ใช่ครับ”
(ดีใจด้วยนะจ๊ะ เธอได้มาเรียนที่เซนไฮส์แล้วล่ะ)
“เอ่อครับ” ผมลงสอบที่โรงเรียนนี้ไว้นี่นา ไม่คิดว่าจะสอบผ่านนะเนี่ย
(และก็อีกอย่างนึงนะจ๊ะทางเราได้ลงมติให้เธอเป็นประธานของโรงเรียนเซนไฮส์ เนื่องจากเธอทำคะแนนได้สูงสุดจ้ะ)
“จริงเหรอครับ”ว้าว อะไรจะฟลุ๊คขนาดนั้น
(จะโกหกทำไม่ล่ะจ๊ะ)
“ขอบคุณครับที่โทรมาบอก”

กว่าจะได้รับใบเกรดกปาเข้าไปเที่ยงครึ่ง ไม่รู้จะให้ไปตั้งแต่เช้าทำซากอะไร รู้แบบนี้ไปมันซะเวลานั้นทีเดียวซะก็ดี มาที่บ้านของผม ในห้องนั่งเล่นผมเล่าเรื่องที่อาจารย์จากโรงเรียนเซนไฮส์โทรมาให้พ่อแม่ฟัง
“ดีใจด้วยนะลูกที่ได้ไปเรียนที่เซนไฮส์” พ่อกับแม่แสดงความยินดีกับผม อยากให้ถึงวันเปิดเทมอเร็วๆจัง

เปิดเทมอแล้วจ้า

Prince.NO9

9th June 2012, 11:04

ก่อนเริ่มคาบเรียน Awakening

ณ เรือสำราญขนาดใหญ่สามารถบรรจุคนได้มากมายกลับมีผู้โดยสารไม่ถึงสิบซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้นับรวมลูกเรือ จุดหมายของเรือลำนี้คือเกาะซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนเซนไฮส์ กล่าวถึงโรงเรียนนี้เรียกได้ว่าเป็นโรงเรียนในฝันของใครหลายๆคน เพราะมันไม่ใช่แค่โรงเรียนประจำแต่เป็นเหมือนประเทศเล็กๆที่เรียกโดยรวมว่าโรงเรียนเซ็นไฮส์อาจเนื่องมาจากบนเกาะมีร้านขายของขายเสื้อผ้าแบรนด์เนมดังๆ มีห้างเล็กๆ มีร้านขนมให้ซื้อกิน และอีกหลายๆอย่างที่โรงเรียนสรรหามาให้ ทุกๆหนึ่งเดือนเรือขนส่งสินค้าจะมาเทียบท่าเพื่อส่งของ รับประกันได้เลยว่าไม่มีทางที่ของจะขาดตลาด ทำให้บนเกาะนี้เปรียบเสมือนสวรรค์เล็กๆ

และตอนนี้เซียร์ก็อยู่บนเรือด้วยเช่นกันเขากำลังนอนพักผ่อนในห้องที่พนักงานเตรียมใว้ให้ อ้อแล้วค่าใช้จ่ายทั้งหมดตั้งแต่เรือยันห้องพักทางโรงเรียนออกให้ทั้งหมด

“เบาๆนะมันเจ็บ” ชายหน้าสวยเอ่ยเบาๆ

“รู้แล้วน่า” ทาทารัสผ่อนมือที่กระทำลง

“อ๊าาาา สบายจัง ลึกอีดนิดสิ อีกนิดนึงนะ อ๊าาาา” เซียครวญครางอย่างพอใจ

“อย่าทำเสียงอย่างนั้นซี้เดี๋ยวคนอ่านก็เข้าใจผิดหรอก”

“แหมก็ผมชอบให้ทาทารัสแคะหูอะ มันจักกะเดียมดีแถมพอแหย่ไปถึงจุดๆหนึ่งมันก็จะเสียวซ่านไปทั้งตัวเลยนะเป็นอะไรที่ผมชอบมากเลยล่ะ” เซียบอกด้วยความตื่นเต้น

“เสียวซ่านเรอะต้องเจอนี่” ทาทารัสนึกหมั่นไส้ เขาจึงแหย่ไม้สีขาวๆ ที่ปลายทั้งสองข้างเป็นสำลีลงลึกจนไปโดนแก้วหู(เด็กดีห้ามเรียนแบบเด็ดขาดไม่งั้นแก้วหูทะลุอาจพิการได้)

“โอ๊ยเจ็บ” เซียร์ดันมือคนแกล้งให้พ้นหัวพลางถอยกรูดติดกำแพง

“โถ่!!! แค่ล้อเล่นเอง”

“มันไม่สนุกนะครับถ้าหูหนวกขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ”

“เอ่อ...โทษทีฉันลืมนึกไป เอาเป็นว่าจะไม่ทำอีกแล้ว” ชายนัยน์ตางู ขอโทษขอโพยอย่างสำนึกผิด

“คิดดูอีกทีฉันว่า...” ทาทารัสโยนไม้ขาวทิ้งไปพลางรื้อกระเป๋าเสื้อผ้าของเซียร์ ควานหาสักพักก่อนจะหยิบเครื่องแบบนักเรียนหญิงของโรงเรียนเซนไฮส์มาโชว์หลา

“นายจะทำอะไรอย่านะ” คนหน้าหวานรู้ชะตากรรมที่กำลังจะเจอทันที

“เหอๆๆๆ ทำให้นายสมหญิงไงล่ะ” ทาทารัสนึกสนุกเขาคลี่ยิ้มบางๆ ความวุ่นวายเกิดขึ้นในห้องสี่เหลี่ยม เซียร์วิ่งวุ่นวนหลบไปมา ทว่าเขาก็พลาดจนได้เมื่อเผลอสะดุดเท้าตัวเอง ชายหน้าสวยหน้าคะมำไม่เป็นท่าพอจะยันกายลุกขึ้นก็สายไปเสียแล้ว ทาทารัสกดเซียร์ลงก่อนจะเริ่มจับเซียร์ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนมาดเซอๆ มาใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียนหญิงที่มาอยู่ในกระเป๋าของเขาได้อย่างไร

“ม่ายยยยยย!!!” ชายหนุ่มร้องเสียงหลงเขาไม่สามารถขัดขืนทาทารัสที่แรงเยอะกว่า จึงทำได้แค่ยอมรับชะตากรรม

แกร๊ก ประตูเปิดออกอย่างแรงพร้อมร่างบางเดินเข้ามาหน้าตาตื่น

“อ้าว??? ฉันนึกว่าเธอโดนทำร้ายซะอีกเมื่อกี๊พูดคนเดียวเหรอแล้วลงไปทำอะไรบนพื้น???” ผู้มาใหม่ยิงคำถามสร้างความฉงนให้แก่สองหนุ่ม เซียร์อาศัยจังหวะนี้ผลักนายตัวร้ายให้พ้นกาย แล้วเด้งตัวขึ้นยืนอย่างเหลอหลา

“ช..ใช่ครั...โอ๊ะ” ทาทารัสหยิกแขนเซียร์เบาๆ “ใช่ค่ะฉันพูดคนเดียวน่ะ” เซียร์จำใจพูดไปน้ำตาซึมไป หญิงสาวเลิกคิ้วสงสัย เธอก็เป็นนักเรียนของเซนไฮส์เหมือนกัน

“หึๆๆ ฉันพึ่งรู้นะเนี่ย เซนไฮส์รับคนบ้ามาเข้าเรียนด้วย” หญิงสาวเอ่ยพลางยิ้มเยาะ

“เพื่อนฉันไม่ใช่คนบ้านะยัยสมองทึบ” ทาทารัสสวนกลับทันควันแต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้ยินเสียงของเขาซะนี่

“คุณชื่ออะไร” เซียร์ถาม

“ถือเป็นโชคดีของเธอที่จะได้รู้ชื่อของฉัน ฉันชื่อคิชิโมะโตะ โคโนฮะ” โคโนฮะตอบสีหน้ายิ้มแย้ม คงภาคภูมิใจชื่อของตัวเองซะเต็มประดา

“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!” เสียงผู้หญิงกรีดร้องดังลั่น

“เกิดอะไรขึ้น” โคโนฮะถามเซียร์อย่างฉงน ทว่าชายหน้าหวานวิ่งรี่ตามต้นเสียงนั้นไปด้วยความรวดเร็วโดยไม่สนใจสาวร่างเล็กแถมลืมไปว่าตัวเองใส่ชุดผู้หญิงอยู่ จนมาถึงที่หน้าเรือเจอคนสองสามคนมุงดูผู้หญิงคนหนึ่งกอดร่างแน่นิ่งในอ้อมแขนพลางร้องไห้ไปด้วย

“เกิดอะไรขึ้นครับ” เซียร์กล่าว

“อ้อ คนตายน่ะ” ชายหน้าตี๋ ผิวออกเหลืองเหมือนคนจีนตอบหน้าตาย

“อันนั้นผมรู้แล้ว...แต่หมายถ..” เซียร์ถูกขัดคำ ชายหน้าตี๋เอ่ยถามกลับมาก่อนว่า

“เธอเป็นทอมเรอะ”

“ผู้ชายต่างหากเล่า” ท่าทางกระตุ้งกระติ้งของเซียร์ยิ่งทำให้คนตรงหน้าสงสัย

“งั้นอธิบายเรื่องชุดหน่อยซิ” ...อ๊ะแย่ล่ะสิ...เซียร์สำรวจตัวเองเมื่อฉุดคิดขึ้นได้ก่อนจะมองจิกทาทารัสชายผู้สร้างปัญหาให้เขา ทาทารัสเบือนหน้าหนีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และลอบยิ้มเล็กน้อยอย่างสะใจ

“เอ่อ.....” เซียร์ไม่รู้จะตอบอย่างไรดีหากลองบอกว่าแต่งหญิงเป็นงานอดิเรกมันก็เป็นกระเทยดีๆนี่เอง แต่จะตอบว่าเขาเป็นผู้หญิงมันก็ไม่ใช่เขาควรทำอย่างไร..สถานการณ์นี้มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี่นา...

“แฮ่กๆๆๆ รอกันมั่งสิยะแล้วเกิดอะไรขึ้นน่ะ” โคโนฮะที่ตามมาถึงทีหลังหอบถี่ๆพลางถามไม่เจาะจงคนตอบ

“คนตายไง....” โคโนฮะมองหนุ่มหน้าตายตาเขียว

“ระวังปากนายไว้เถอะเดี๋ยวตายศพไม่สวยเอานะ”

“เอ๋....ฉันเป็นผู้ชายนี่ ต้องเดี๋ยวตายศพไม่หล่อรึเปล่าหว่า” แล้วชายหน้าตี๋กับโคโนฮะก็เปิดฉากทะเลาะกันอย่างดุเดือด เซียร์ต้องขอบใจผู้หญิงคนนี้จริงๆที่ทำให้เขารอดพ้นสถานการณ์เมื่อกี้มาได้

“เอ๊ะที่หลังของเธอมีรอยเลือดเขียนอะไรไว้ด้วยล่ะ” หนุ่มแว่นพูดขึ้นมาทำให้ทุกคนต้องหันไปมองตาม

“เอาของๆข้าคืนมาซะ” เซียร์อ่านประโยคนั้น

“น่าขนลุกจัง” โคโนฮะว่าพลางลูบแขนเบาๆ หญิงสาวชุดไปรเวทททำท่าจะวิ่งไปบอกพนักงานหรือใครสักคนที่เธอสามารถพึ่งพาได้ แต่หนุ่มแว่นก็รั้งเธอไว้ซะก่อน

“จะไปไหนน่ะริส ถ้าจะไปบอกผู้ใหญ่ล่ะก็อย่าดีกว่านะเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ซะเปล่าๆ”

“แล้วจะให้ทำยังไงเล่า” หญิงสาวกล่าวน้ำเสียงบ่งถึงความกลัว ชายหนุ่มขยับแว่นเล็กน้อย

“ผมว่าเราน่าจะไปรวมกันที่ห้องโถงนะครับ อ้อที่ว่าให้ไปรวมกันเนี่ยเอาเฉพาะแค่นักเรียนของโรงเรียนเซนไฮส์นะครับ ผมสงสัยว่าคนร้ายน่าจะอยู่ในกลุ่มพวกเรานี่แหละ ส่วนศพก็ซ่อนไว้ก่อน” ...จะเล่นบทนักสืบรึไง...เซียร์คิดในใจพลางมองหนุ่มแว่นไม่วางตาบางทีเขาอาจเป็นคนร้ายเองก็ได้ ทำไมต้องเอาศพไปซ่อน ทำไมถึงบอกใครไม่ได้

“บ้ารึเปล่าเอาศพไปซ่อนเนี่ยนะ ผมว่าพวกเราน่าจะไปบอกผู้ใหญ่ดีกว่า”

“เมื่อกี้นี้ฉันได้ยินนายพูดกับหนุ่มจีนคนนั้น นายเป็นผู้ชายที่นิยมแต่งหญิงสินะ คำพูดของกระเทยจะเชื่อได้เรอะ” ทาทารัสปี๊ดขึ้นมาทันทีเขาซัดหมัดเข้าหน้าของไอ้แว่นจอมกวนบาทา แต่วืดซะเฉย นอกจากเซียร์แล้วเขาไม่สามารถสัมผัสใครได้อีก

“หรือทุกคนคิดว่าไง” หนุ่มแว่นหันไปขอความเห็นคนอื่น

“ฉันว่าชินไนพูดถูก” ริสพูดเสียงสั่นเครือ เธอไม่รู้จะเชื่อใครดีระหว่างชายแต่งหญิงหรือชายที่ดูทรงภูมิปัญญา แต่เธอก็ตัดสินใจเลือกชินไนอาจเพราะเขาดูฉลาดเฉลียวและอาจเพราะปัจจัยหลายๆอย่างที่หนุ่มหน้าสวยของเราไม่มี

“น..นายเอาศพไปซ่อนทำไมคงไม่ใช่ว่าคนร้ายคือนายซะเองหรอกนะ” เซียร์ไม่รู้จะพูดให้คนอื่นเข้าข้างเขายังไง

“กล่าวหาฉันเรอะ ฉันจะทำเรื่องอย่างนั้นทำไมอนาคตฉันยังอีกไกลนะ หัดเอาสมองของความเป็นชายคิดบ้างซี่ อ๊ะลืมไปว่านายใช้สมองเน่าๆแบบกระเทยคิดสินะ นี่แหละสุ...” พลั่ก ชินไนล้มตึงไปนอนข้างๆศพผู้หญิง เขาพยุงตัวเองขึ้นมามองเจ้าของหมัด แก้มของชินไนเกิดรอยช้ำบางๆ

“อ๊ะ โทษทีมือมันไปเอง” หนุ่มจีนนั่นเองเป็นคนออกหมัด หน้าของเขานิ่งมากแทบจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆ

“ฉันไมรู้หรอกว่าควรจะเลือกใครแต่การต่อว่าเสียดสีคนอื่นมันไม่ดีหรอกย่ะ” โคโนฮะบอกพลางชี้หน้าชินไน

“พวกแกจะต้องเสียใจทีเลือกมันจำไว้” ชินไนเอ่ยอย่างเดือดดาล

“ไปกันเถอะริส คานะ” คานะหญิงสาวที่ร้องไห้อยู่ละจากร่างเพื่อนและเดินไปกับกลุ่มนั้น

“ขอบคุณครับ” เซียร์เอ่ย

“ไม่เป็นไรเรื่องเล็กน้อย ฉันซุนอี้เถีย เรียกซุนอี้ก็ได้ และนาย...”

“เซียร์ครับ ”

“ฉัน...” หญิงสาวจะแนะนำตัวบ้างแต่ไม่ทันซุนอี้ที่พูดขึ้นมาด้วยความจงใจ

“อื้ม...ไปตั้งหลักที่ห้องนายกันเถอะ” ซุนอี้คล้องคอชายหน้าหวานเดินไปโดยไม่สนใจหญิงสาวที่อารมณ์คุกรุ่นเล็กน้อย

“พวกนายอย่าทำเป็นเมินกันนะยะ ฉันชื่อคิชิโมะโตะ โคโนฮะ นี่ๆๆๆๆสนใจกันบ้างซี่ยะ” สองหนุ่มไม่สนใจเสียงเขียวเคืองขุ่น นอกจากเร่งฝีเท้าให้เร็วหนีร่างบางที่กำลังตามมาเอาเรื่อง

ทาทารัสสำรวจศพหญิงสาวอย่างถี่ถ้วน

“เอาของๆข้าคืนมาเหรอ” อักษรสีแดงบนตัวศพ ลายมือนั้นช่างคุ้นเคยเหลือเกิน หน้าคมเข้มเงยขึ้นช้าๆ นัยน์ตางูหรี่ลงเล็กน้อยเมื่อต้องกับแสงพระอาทิตย์ก่อนจะพึมพำเบาๆ “เธอยังอยู่ดีรึเปล่านะ...ลิลิธ”

“กรี๊ดดดดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นอีกครั้ง สองหนุ่มมองหน้ากันนิดหนึ่ง แล้วมุ่งไปตามเสียงซึ่งดังมาจากท้ายเรือ

“เฮ้ พวกนายรอฉันบ้างสิยะ” โคโนฮะตะโกนไล่หลังมาแต่หนุ่มทั้งสองไม่ได้สนใจ เมื่อมาถึงท้ายเรือภาพตรงหน้าทำให้เซียร์แทบอยากอ้วก ท้องของคานะเป็นแผลเหวอะหวะ สีหน้าของเธอบ่งถึงความทรมาณก่อนตาย นัยน์ตาเบิกโพลงกว้าง ปากอ้าค้างผิดแปลก ไส้สีแดงสดยาวกองรวมกันอยู่ข้างนอกคงเพราะถูกคนทรามต่ำช้าล้วงออกมา และไม่ไกลกันนักริสเธอนั่งกอดเข่าร้องห่มร้องไห้อย่างหวาดผวา

“ชินไนล่ะ” ซุนอี้ถามพลางเขย่าเธอเบาๆ

“ผู้ชายคนนั้นฆ่าคานะ”

“ชินไนหรอ” เธอพยักหน้าอย่างเชื่องช้า

“แกนะแก” ซุนอี้กำหมัดแน่นหากชินไนอยู่ตรงนี้คงโดนหนุ่มจีนประเคนหมัดให้ไม่ยั้ง

“เออยัยนั่นล่ะ” ซุนอี้ถามถึงโคโนฮะ

“อ้าว..ก็เมื่อกี้นี้ยังตามมาอยู่เลย” เซียร์บอกพลางหันหลังจะมาชี้เพื่อนสาวแต่เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น

“เวรแล้ว” หนุ่มจีนสบถ เขากำลังจะย้อนกลับไปหาสาวร่างเล็กแต่....

“เฮ้พวกนาย แฮ่กๆๆ คราวหน้ารอกันบ้างซียะ แฮ่กๆๆ” โคโนฮะวิ่งมาอย่างช้าๆก่อนจะมาหยุดตรงหน้าเหยื่อผู้เคราะห์ร้าย พลันที่ภาพอันน่าสยดสยองประจักษ์แก่สายตา เธออาเจียนออกมาทันที ซุนอี้ลูบหลังโคโนฮะเบาๆ

“อย่าทำให้เป็นห่วงได้ไหม” ซุนอี้พูดอย่างอ่อนโยน

“ฉันผิดที่ไหนกันล่ะยะพวกนายอะผิดไม่ยอมรอฉัน” เสียงแข็งกระด้างตอบทันควัน แล้วทั้งสองคนก็เริ่มฉากทะเลาะกันอีกครั้ง....ทาทารัสหายไปไหนนะเวลาสำคัญดันไม่อยู่ซะได้...ทันใดนั้นเซียร์เหลือบไปเห็นเงาดำแวบๆอาจเป็นชินไนก็เป็นได้ เขาตัดสินใจตามเงานั้นไป เจ้าของเงาปริศนาหายเข้าไปในเรือมันวิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดหลอกล่อเซียร์อย่างสนุกสนาน และแล้วการเล่นซ่อนหาก็จบลงเมื่อเงาดำที่คาดว่าเป็นชินไนหายเข้าห้องพักห้องหนึ่งอย่างจงใจ เซียร์ไม่ลังเลตามเข้าไปด้วยความมุ่งมั่น

ฉึก เซียร์โดนแทงท้องความเจ็บอย่างฉับพลันแล่นเข้าสู่ประสาทสัมผัสเขาผลักหนุ่มแว่นล้มลง ในจังหวะที่ดึงมีดออกชินไนลุกขึ้นมายืนดังเดิมแล้วดึงมีดซึ่งเหน็บอยู่ที่ขามาจ้วงแทงหนุ่มหน้าสวยไม่ยั้งเลือดแดงฉานพลุ่งกระฉูดเลอะเปรอะเต็มเสื้อชายผู้โหด*****ม ในที่สุด เซียร์ล้มลงเขาหายใจโรยรินระคนใกล้หมดลม

“นายทำ....อย่างนี้...ทำไม” หนุ่มแว่นไม่ตอบเขาแสยะยิ้มกริ่มแล้วกำชับมีดให้แน่นมือจากนั้นมีดก็ทะลุตัดขั้วหัวใจร่างบนพื้นพลันบังเกิดสิ่งแปลกประหลาดขึ้น สีสันรอบๆกายค่อยๆ กระจายตัวเป็นวงกว้างเคลื่อนที่เหมือนคลื่นน้ำไล่จากกลางพื้นห้องแล้วไต่ขึ้นกำแพง จนกลายเป็นวงกลมขนาดใหญ่ที่เพดานแล้วเล็กลงเรื่อยๆจนสามารถเห็นเป็นวงกลมขนาดเล็กตรงกลางเพดาน ราวกับถูกดูดกลืนหายไป ทั้งห้องเปลี่ยนเป็นขาวดำ หรืออาจเป็นขาวดำทั้งโลก

เซียร์ตะลึงงันกับสิ่งที่เกิดขึ้นพยายามหาเหตุผลมาทำความเข้าใจแต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไรก็ไม่สามารถอธิบายเป็นวิทยาศาสตร์ได้ พื้นห้องนูนสูงขึ้นเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมก่อนจะเปลี่ยนรูปร่างเป็นผู้หญิงสวยในชุดนอนกระโปรงบางสีดำสนิท เธอผมดำขลับยาวสลวยราวกับพระเจ้าเป็นผู้ลงพระหัตถ์บรรจงสร้างมันขึ้นมา นัยน์ตานิลกาฬคมสวย จมูกคมได้รูป ปากอวบอิ่มแบบธรรมชาติ ช่างรับกับใบหน้านั้นได้อย่างลงตัวหากใครได้ยลโฉมเข้าต้องนึกว่าเทพอัปสรลงมาจุติแน่แท้ หญิงปริศนายืนค้ำหัวเซียร์ นัยน์ตานิลกาฬมองเขาอย่างสงสาร

“ยัยเตี้ย ยัยบ๊อง”

“ไอ้หน้าตาย ไอ้บ้า” ซุนอี้กับโคโนฮะยังไม่เลิกทะเลาะกัน

“พวกคุณคะ....” ริสพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ

“อะไร” ทั้งสองคนตะคอกพร้อมกัน ริสสะดุ้งเฮือกก่อนจะพูดว่า

“คือฉันอยากจะบอกว่าตรงนี้มีอะไรเขียนไว้ด้วยค่ะ” ริสทำใจกล้าพลิกศพเพื่อนคว่ำลงเผยให้เห็นรอยเสื้อที่ฉีกขาดและกลางแผ่นหลังมีรอยถูกสลักเป็นล่องลึก

“เจ้าแย่งทุกอย่างไปจากข้า” ซุนอี้อ่านข้อความนั้น

“ฉันว่าไอ้คนที่เขียนข้อความนี่ต้องเป็นคนโรคจิตแน่หรือนนายคิดว่าไงเซียร์...” หนุ่มจีนถามความเห็นชายหน้าหวานทว่าเขาได้หายไปตั้งนานแล้ว

“อ้าวเซียร์หายไปไหนล่ะ” ซุนอี้หน้าตาตื่นตระหนกโคโนฮะเองก็เหมือนกัน

“ตายล่ะฉันจะไปตามหาเอง” สาวร่างเล็กทำท่าจะวิ่งแต่ก็ถูกหยุดด้วยมือหนาของหนุ่มจีน

“เธออยู่นี่แหละเดี๋ยวฉันไปเอง” ซุนอี้ว่าก่อนจะออกวิ่งอย่างไร้จุด พร้อมกับทาทารัสที่ตามไปติดๆ

“ไง ส่วนหนึ่งของฉัน” เสียงเอื้อนเอ่ยช่างไพเราะดุจระฆังยามเช้า ...ส่วนหนึ่งของฉัน???... เธอคนนี้ต้องการจะสื่ออะไรกัน เซียร์อยากถามว่ามันคืออะไรแต่เขาไม่มีแม้แรงจะเปล่งเสียง ได้แต่มองด้วยหางตา

“กลับมาเป็นหนึ่งเดียวกันเถอะนะ” เมื่อเธอสัมผัสมือของชายหน้าหวาน สาวปริศนาก็หายเข้าไปในตัวของหนุ่มเจียนตาย

พรึ่บ แสงสีกลับมาอีกครั้ง มีดถูกดึงออกแล้วปาออกอย่างแรงไปปักกำแพงห้องเฉียดใบหูหนุ่มแว่นแค่นิ้ดหนึ่ง

“แกยังไม่ตายอีกเรอะ” ชินไนถามทั้งที่ตัวเองหันหลังให้

“แล้วจะทำไมล่ะ” เสียงใสดุจระฆังเอ่ย

“ฮ่าๆๆ ทำเป็นแอ๊บเสียงหวาน ฉันก็จะ.....” พอหันกลับมาชินไนถึงกับอ้าปากค้างเมื่อเบื้องหน้าคือผู้หญิงสวยเกินจะบรรยาย(ซ้ำอีกรอบ)

“หืม”

“ฉันก็จะฆ่าแกซะ” หนุ่มแว่นพลุ่งของมีคมหมายจะฆ่าหญิงสาว

ฉึกๆๆๆ เขาจ้วงแทงท้องเธอครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะหยุดลงแล้วจ้องเธออย่างบ้าคลั่ง

“มันเจ็บนะ” เธอเม้มปากแน่นก่อนจะปัดชายหนุ่มกระเด็นพลางดึงมีดทิ้ง “ตาฉันบ้างล่ะ...” เธอหายใจเข้าเต็มปอด

“ เด็กน้อยผู้หลงใหลวังวนรัติกาลชั่วร้ายเอย
” เสียงดุจระฆังเอ่ยเป็นท่วงทำนองอันเสนาะหู แต่สำหรับชินไนมันช่างน่ารำคาญ เขาอุดหูพยายามจะหนีไปให้พ้นๆ ทว่าต้องชะงักราวกับถูกตรึง

“เจ้ากระทำบาป เจ้าฆ่าผู้บริสุทธิ์ เจ้ารู้ถึงบาปนั่น เจ้าคือปีศาจแต่กระนั้น เจ้าต้องการไถ่บาปหรึอไม่” เธอเอ่ยถามเสียงเปี่ยมไปด้วยความเมตตา ชินไนไม่ตอบ กลับกันเขาคว้ามีดบนพื้นขึ้นมาคิดจะคว้านท้องเธอเสีย

“คำตอบคือไม่สินะ” เคียวสีเงินเงางามปรากฏขึ้น

“ย้ากกกกกกกกก!!!” ชินไนตรงเข้าบวกไม่ลังเล หญิงสาวไม่สะทบสะท้านเธอเตะผ่าหมากไปหนึ่งดอกหนุ่มแว่นทรุดฮวบไปกองกับพื้น ใบมีดเว้าคมกริบเลื่อนไปอยู่ไม่ห่างจากคอของชินไน เธอสามารถปลิดชีพคนชั่วช้าได้อย่างง่ายดายเมื่อต้องการ

“นายก็แค่สวะ ไม่คู่ควรเกิดมาบนโลกใบนี้ สมควรอย่างยิ่งที่จะตาย....นี่คือคำพิพากษาจากฉัน"

“หยุดก่อนเซียร์” ทาทารัสร้องห้ามช้าไปเพียงเสี้ยววินาที เพราะหัวของชินไนมิได้อยู่บนบ่าอีกแล้ว หญิงสาวนัยน์ตานิลกาฬค่อยๆเลือนรางไปช้าๆ ก่อนจะกลายเป็นเซียร์ดังเดิมเขากำลังจะล้มลง โชคดีที่ทาทารัสรับไว้ได้พอดีก่อนที่หัวของเซียร์จะกระแทกพื้น

“ ดวงวิญญาและร่างกายที่ร่องลอยมาตลอดกาล” เสียงเพลงของความโหยหาดังขึ้นช้าๆ

“ ดูเลือนรางเหือดแห้งไปสู่ช่วงชีวิตนิรันทร์อันไม่มีความหมาย”

“ ตัวเราเองหากไร้เธอก็เป็นเพียงกฎสวรรค์ชี้ทางอันโหดร้าย”

“ คำรำพันดั่งแสงทอช่วยโอบอุ้มให้เราอุ่นใจ”

“เกิดอะไรขึ้นกับนายเนี่ย” ทาทารัสพึมพำ

“เซียร์!!!” ซุนอี้รีบรุดมาทันทีเขาอุ้มร่างบอบบางเหมือนผู้หญิง...ตัวนายเบาขนาดนี้เลยหรือเซียร์...เขาไม่รอช้ารีบมุ่งไปห้องพยาบาล

ผมพยายามเต็มที่แล้วครับพยายามบรรยายเท่าที่นึกออกอยากให้เพื่อนๆพี่ๆทุกคนเห็นภาพใกล้เคียงกับที่ผมเห็นมากที่สุด