PDA

ดูเวอร์ชั่นเต็ม : เรื่องสั้น (Fear)



Jacoony
7th July 2011, 03:08
ทุกครั้งที่ผมเดินผ่านบ้านหลังนั้น ผมจะเกิดความรู้สึกหวาดกลัว เย็นยะเยือกไปทั้งสันหลัง บางครั้งถึงกับขนลุกเลยก็มี
มันอาจเป็นเพราะบรรยากาศของบ้านหลังนั้นทั้งในเวลากลางวันและกลางคืนดูมืดครึ้มอยู่ตลอด
หน้าบ้านมีต้นไม้ใหญ่หลายต้น และส่วนใหญ่แล้วจะไม่มีใครอยู่ในบ้านหลังนั้นเลย
นานนานทีผมถึงจะเห็นมีผู้ชายและเด็กๆ อีกสองสามคนมาเยี่ยมเยียนสักครั้งหนึ่ง

ผมกลัวบรรยากาศของบ้านหลังนั้น....และประวัติของบ้านหลังนั้น

เรื่องราวนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีที่แล้ว ในครั้งที่บ้านหลังนั้นยังมีครอบครัวแสนสุขอาศัยอยู่
ครอบครัวที่ประกอบไปด้วยพ่อ แม่ และลูกๆ อีกสามคน เหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปรกติ
และตัวผมเองก็ยังไม่เกิดความรู้สึกเสียวสันหลังทุกครั้งเมื่อเดินผ่านบ้านหลังนั้น จนกระทั่ง.....

ในเช้าวันหนึ่งแม่ของเด็กๆ ได้เดินทางออกจากบ้านไปทำงาน เธอซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์เหมือนทุกครั้ง.....
และไอ้คนขับรถจักรยานยนต์คันนั้นมันก็ขับซิ่งเหมือนกับทุกวันอีกเช่นกัน....

เมื่ออ่านมาถึงตรงนี้แล้วคุณๆ คงจะเดาออกว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
ใช่ครับ....คุณเดาถูก เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับผู้หญิงคนที่เป็นแม่ของเด็กๆ ที่อยู่ในบ้านหลังนั้น

ผมเองก็จำรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้ ว่ามีรถคันใหญ่ขับมาเฉี่ยวจนรถมอเตอร์ไซด์คันนั้นล้ม
หรือว่าไอ้คนขับรถมอเตอร์ไซด์คันนั้นมันซิ่งจนได้เรื่อง แต่ที่ผมจำได้แม่นก็คือเรื่องราวหลังจากที่มอเตอร์ไซด์คันนั้นเสียหลักแล้ว

ไอ้คนขับรถมันกระโจนลงจากรถ ปล่อยให้คุณแม่ซึ่งนั่งซ้อนท้ายอยู่ล้มลงไปหัวกระแทกพื้น
คุณแม่กลิ้งอยู่สักพัก...แต่ก็ยังไม่ทันจะลุกขึ้นจากพื้นถนน ล้อของรถบรรทุกคันใหญ่ที่วิ่งตามมาก็บดขยี้หัวของแกจนเละ

คงเหลือเพียงร่างที่ไร้วิญญาณของคุณแม่....ร่างที่ไร้ศีรษะ

หลังจากวันนั้นในซอยของผมก็มีเรื่องเล่าแปลกๆ มากมาย ยกตัวอย่างเช่น เรื่องของป้าบ้านที่อยู่ถัดไปอีกสามหลัง
ป้าที่แกสนิทสนมกับผู้ตายเป็นอย่างดีได้เล่าให้ฟังว่าในตอนเย็นของทุกวัน ผู้ตายจะชอบเดินมาหาแกที่บ้าน
และยืนคุยกันอยู่เป็นเวลานานสองนาน แต่หลังจากที่เธอได้เสียชีวิตไปแล้ว ในช่วงเย็นของทุกวัน
จะมีเสียงหมาหอนรับกันเป็นทาง จากบ้านของเธอมาจนถึงบ้านของป้า ฟังแล้วมันเสียวมั้ยล่ะครับ...ยังครับ ยังไม่พอ

มีอีกเรื่องหนึ่งเด็ดกว่าเรื่องแรกอีก บ้านหลังที่อยู่ติดกันกับบ้านหลังนี้นะครับ บางวันเกิดได้ยินเสียงแปลกๆ
ทั้งๆ ที่ไม่มีใครอยู่ในบ้าน ก็เลยชะโงกหน้าเข้าไปดู ก็เห็นเงาคนเดินอยู่ในบ้านหลังนั้นครับ

เป็นเงาที่ไม่มีหัว....

เวลาผ่านไปหลายปี คุณพ่อก็พาลูกๆ ทั้งสามคนไปอยู่ที่อื่น แต่ก็ยังไม่ได้ขายบ้านหลังนั้น
นานๆ ผมถึงจะเห็นพวกเขากลับมาสักครั้ง และตัวผมก็เกิดความรู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งที่เดินผ่านบ้านหลังนั้น
แม้จะไม่เคยเห็นอะไรก็ตามที....

อีกครั้งที่ผมต้องเดินผ่านบ้านหลังนั้น ในขณะที่เท้าของผมก้าวผ่านไปดูเหมือนเวลาจะหมุนช้าซะเหลือเกิน
ความรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั่วทั้งร่างกายโดยที่หาสาเหตุไม่ได้ ความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนเฝ้ามองผมอยู่จากข้างในบ้าน
ความรู้สึกเหมือนหางตาของผมมองเห็นอะไรบางอย่างคล้ายๆ คนในชุดสีขาวยืนอยู่ในบ้าน
แต่เมื่อหันหน้าไปมองก็พบกับความว่างเปล่า ผมเกลียดความรู้สึกแบบนี้ ผมเกลียดความกลัวที่มองไม่เห็น
แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อผมต้องเดินผ่านบ้านหลังนี้ไปอีกนานเลยทีเดียว....

................................................................................
......

"แม่คะ แม่ หนูเห็นมันอีกแล้ว" เสียงเด็กหญิงวัยไม่เกินเจ็ดขวบร้องบอกกับมารดาของเธอ

ผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งมองลอดหน้าต่างบ้านออกไปภายนอก
เห็นเงาร่างสูงใหญ่ดำทะมึนกำลังก้าวเดินอย่างช้าๆ ผ่านหน้าบ้านของเธอไป

"แผ่เมตตาให้เขาสิลูก" ผู้เป็นแม่บอกด้วยรอยยิ้ม
"คงจะทำบาปทำกรรมไว้เยอะน่ะ ถึงได้ไม่ยอมไปผุดไปเกิด เดินวนเวียนอยุ่แถวนี้"

"พรุ่งนี้ แม่พาหนูไปทำบุญด้วยนะคะ"

หญิงสาวยิ้มให้กับเด็กน้อยแทนคำตอบ.....