PDA

ดูเวอร์ชั่นเต็ม : Ninja-Mafia <Kaze No Dangan!!> (Fic:Naruto&Reborn)



Tek๑Naruto
17th June 2012, 01:05
Ninja-Mafia <Kaze No Dangan!!>

มาเฟียจอมคาถา ตำนานสลาตันดับเครื่องชน! ภาค ตำนานบทใหม่ของมาเฟีย
เนื้อเรื่องย่อ...
...เมื่อนินจากับมาเฟียร่วมมือกันจนก่อให้เกิด "ตำนานบทใหม่ของมาเฟีย!!"
"อุซึมากิ นารูโตะ" เด็กหนุ่มผู้ใฝ่ฝันที่จะเป็นโฮคาเงะและเป็นนินจาที่แข็งแกร่งที่สุด!
"ซาวาดะ สึนะโยชิ" เด็กหนุ่มที่หน้าตาดูอ่อนแอ แต่ที่จริงแล้วเขาคือหัวหน้ามาเฟียสุดยิ่งใหญ่แห่ง Vongola Family!

.......................
ณ โลกแห่งนินจา ที่กำลังปะทุเดือดไปด้วยสงคราม นารูโตะที่ซึ่งกำลังช่วยกอบกู้โลกนินจาอยู่นั้น จู่ๆ เขาก็หลงเข้ามาในโลกอีกโลกหนึ่ง
ที่ถูกเรียกว่า "นามิโมริ" เขาได้พบเจอกับสึนะ และผองเพื่อนในนามิโมริ แต่ใช่ว่าจะมีเพียงแค่นารูโตะเท่านั้นที่หลงเข้ามาในโลกแห่งนี้!!

"การต่อสู้ มิตรภาพ และเรื่องวุ่นวาย จะเกิดขึ้นอีกครั้ง ณ ที่แห่งนี้!!"

ตัวละครประจำภาค
1.อุซึมากิ นารูโตะ 2.ซาวาดะ สึนะโยชิ 3.โกคุเดระ ฮายาโตะ 4.ยามาโมโตะ ทาเคชิ 5.แรมโบ้ โบวิโน่ 6.อี้ผิง
7.ฮารุโนะ ซากุระ 8.รีบอร์น xxx(ยังไม่เปิดเผย)

จากผู้แต่ง
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผมเสริมแต่งคิดขึ้นมาเอง แต่ว่าขออณุญาติเอาตัวละครจากการ์ตูนชื่อดังมาใช้นะครับ^^ (เขาเรียกว่าฟีคใช่ป่ะ?)
credit:Keta kyo hitman Reborn
Credit:Naruto Shippuden
ปล.เรื่องนี้ไม่เชื่อมโยงกับการ์ตูนทั้ง2เรื่อง ฉะนั้นจึงมีอะไรแปลกๆ ที่จะนำมาใช้ในเรื่องนี้ด้วยครับ

เร็วๆ นี้!

ตอนที่:1

ณ โลกของนินจา โลกที่มีแต่สงครามไม่มีวันจบสิ้น ไม่ว่าจะเป็นสงครามในหมู่บ้าน สงครามระหว่างแคว้น หรือสงครามอย่าง ‘‘มหาสงครามโลกนินจาครั้งที่4!’’ ที่เกิดขึ้นในปัจจุบันของโลกนินจานี้!! จากการประกาศสงครามของ ‘‘ยาคูชิ คาบูโตะ อุจิวะ มาดาระ และ อุจิวะ ซาซึเกะ’’

เหล่านินจาทั่วแคว้นต่างลดทิฐิของตนเพื่อผนึกกำ่ลังรวมกันเป็นหนึ่ง! เพื่อปกป้องแผ่นดินและโลกนินจาไว้

ทุกคนต่างเฝ้าใฝ่ฝันว่าสักวันหนึ่งโลกนินจาแห่งนี้จะสงบสุขไปตลอดกาล.......

.................................................

ตอนที่ 1: บาซูก้าทศวรรษ

ณ เมืองอันสงบสุข นามิโมริ บ้านของซาวาดะ



‘‘ฉันคือใครกัน ฉันคือแรมโบ้ ’’ เสียงร้องเพลงสุดแสนน่ารักของเด็กชายตัวเล็กคนหนึ่งที่สวมเสื้อลายวัวและมีเขาวัวบนหัวที่มีผมสุดแสนจะรุงรัง



‘‘แรมโบ้! รอฉันด้วย!’’เสียงพูดของเด็กสาวตัวเล็กหน้าจีน สวมชุดสีแดง



‘‘ฮ่าๆๆๆ คุณแรมโบ้ไม่หยุดหร๊อก อี้ผิงตามมาให้ทันสิ ฮ่ะๆ’’แรมโบ้ยังคงเดินต่อไปในสนามหญ้าข้างบ้าน



‘‘ฉันคือใครกัน ฉันคือแรมโ.....’’ จู่ๆ แรมโบ้ก็หยุดร้องเพลง



‘‘โอ๊ะโยโย๋? ทำไมคุณแรมโบ้รู้สึกคันหัวจังเยย’’ แรมโบ้เอามือเกาหัว จนของที่อยู่ในหัวหล่นล่วงจนเกะกะ



‘‘แรมโบ้! สกปรกหมดแล้วนะ!’’อี้ผิงบ่น

แรมโบ้เกาไปเกามาจนมือไปคว้าบาซูก้าสีม่วงออกมา



‘‘ไอ้หยาาา...?’’อี้ผิงงงเล็กน้อย



‘‘แรมโบ้! อย่าใช้มันซี้ซั้วสิ’’มีเสียงของเด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้น



‘‘เจ้านายคุณแรมโบ้สั่งว่าไม่ให้ใช้นะ คุณสึนะ’’แรมโบ้พูด



‘‘แต่ฉันก็เห็นนายใช้หลายครั้งแล้วนิ!!’’สึนะบ่น



‘‘เอะอะ อะไรกัน? นี้มันเวลาจิบชายามบ่ายของชั้นนะสึนะ’’เป็นเสียงบ่นที่คุ้นหูกันดีของคนในบ้าน



‘‘ฮ่ะๆ รีบอร์นมาให้คุณแรมโบ้ยิงซะดีๆ’’ แรมโบ้หันบาซูก้าชี้ไปที่หน้ารีบอร์น



‘‘มาให้ยิงซะดีๆ’’ แรมโบ้ยิ้ม



...จู่ๆ ก็มีควันประหลาดออกมาจากปากบาซูก้า....



‘‘โอ๊ะ!?! ร้อนๆ’’แรมโบ้สะบัดบาซูก้าทิ้ง



ทุกคนต่างตกใจการกระทำของแรมโบ้ เพราะปกติแรมโบ้มักจะกระโดดเข้าไปในบาซูก้าและกลายเป็นตัวเองอีก 10 ปีข้างหน้า



‘‘แรมโบ้! เป็นไงบ้าง’’อี้ผิงถาม



“ฉ่าาา......”//มือของแรมโบ้แดงจนเกือบสุก



‘‘งื้อ~ มือไหม้เยย’’ แรมโบ้น้ำตาคลอเบ้าแล้วมองมือตัวเอง



‘‘อด!~ ทน!~ ไว้!~’’แรมโบ้ปลอบตัวเอง



และแล้วเรื่องที่ปกติก็มาเยือน!! แรมโบ้กระโดดเข้าไปในบาซูก้าทศวรรษ จนใครๆ ก็ห้ามไม่ทัน



“นั่นไงฉันว่าแล้ว”สึนะพูด



สักพักก็มีสิ่งประหลาดพุ่งออกมาจากบาซูก้า

สิ่งนั้นก็คือ....!



“เง้ออออ!!!...... ว้าวๆ คุณแรมโบ้บินอยู่บนฟ้าด้วยล่ะ ฮ่ะๆๆ ฮี้~ ”แรมโบ้ตะโกนอย่างร่าเริง



“ก...เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมแรมโบ้ถึงไม่เปลี่ยนตัวล่ะ?..”สึนะพูดด้วยอาการตกตะลึงเล็กน้อย



แรมโบ้ตกลงมาจากอากาศ “ตุบ!.....”



“โอย เจ็บๆๆ”แรมโบ้ดิ้นไป ดิ้นมา



“แรมโบ้! เกิดอะไรขึ้น?”สึนะวิ่งไปถามแรมโบ้



“ไม่รู้เหมือนกันคุณสึนะ แรมโบ้ก็แค่โดด แล้วก็มีแสง วิบวับ แล้วมันก็ตูมออกมา วี๊ดวิบบึ๊มเลย”แรมโบ้อธิบาย



“ร... หรอๆๆ”แต่ดูเหมือนสึนะไม่เข้าใจซะเท่าไหร่



“ไอ๊หยา!?! มีอะไรไม่รู้พุ่งมาจากบาซูก้าด้วยล่ะ!”อี้ผิงพูด



...มันคือสิ่งแปลกปลอมอะไรบางอย่างที่พุ่งออกมาจากบาซูก้า แล้วปักลงบนพื้นสนามหญ้า ลักษณะคล้ายกับของมีคมบางอย่าง ที่มีผ้าลักษณะคล้ายยันต์แนบห้อยติดกันมา....



“อะไรน่ะ ?”สึนะสงสัย



“พรึ่บบ ฟู่...” ...//จู่ๆ ยันต์ที่แนบมากับมีดปริศนาก็มีไฟลุกขึ้นมา



“แย่ล่ะ”รีบอร์นเริ่มสังหรณ์ไม่ดี



“สึนะ พาพวกนั้นออกมาเร็ว”รีบอร์นสั่ง



“ด...ได้”สึนะฟังคำสั่งแล้ววิ่งไปคว้าแรมโบ้กับอี้ผิงมา



หลังจากที่ไฟไหม้ผ้ายันต์จนหมด ก็เกิดระเบิดขึ้น



“ตูมบึ๊มมมม!!!!!” ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่บริเวณรัศมีนั้นเสียหายอย่างมาก



“ฮึ้บ น...นั้นมันอะไรน่ะ ระเบิดนั่น? ..”สึนะอึ้ง



“ว้ายยยย จ้ากกกก!!”แรมโบ้กับอี้ผิงตะโกนด้วยความตกใจ....



...เสียงก้องกังวานดุจดั่งเสียงระเบิด(มันก็ระเบิดนินา?)...



...สักพักควันก็เริ่มกระจายตัวออกไป........



“ฟู่.....~~”



....ทุกคนยังคงตกตะลึงกันอยู่...



“หือ..?”รีบอร์นมองไปตรงจุดที่ระเบิด



“ม..หมดแล้วใช่มั้ย?”สึนะลุกขึ้นยืน



“งั้นไปดูสิ!”พูดเสร็จรีบอร์นก็ถีบสึนะออกไป



“อูย~~ซี๊ดด”สึนะนอนคว่ำจับหลังตัวเองด้วยความเจ็บ



“ทำไมต้องถีบฉันด้วยเล่า!”สึนะบ่นใส่รีบอร์น



..สึนะเดินไปดูร่องรอย



“โห น่ากลัวแฮะ”สึนะพูดในใจทำหน้าเจื๋อนหน่อยๆ



“ไม่มีอะไรแล้วล่ะทุกคน! มาดูสิ”สึนะเรียก



ทุกคนก็วิ่งมาดู



“โอ๊ะโหย๋ ดอกไม้ไฟตะกี้มาจากไหนหรอ?”แรมโบ้ถามซื่อๆ



“ไม่ใช่ดอกไม้ไฟนะ”อี้ผิงค้าน



“อืมม์...กว้างเกือบ 3 เมตรเลยนะ ลึกซะด้วย พลังการทำลายก็เกือบเท่าๆ กับระเบิดแต้มดอกของอี้ผิงเลย”รีบอร์นตรวจสอบ



“อาว..สึนะ เจ้าหนูเล่นอะไรกันน่ะ? ฮ่ะๆ สนุกจังเลยนะ”เสียงของชายผมดำ ตัวสูงพูดด้วยความอยากรู้อยากเห็นด้วยน้ำเสียงที่ใสซื่อ



“เล่นซะที่ไหนเล่า ยามาโมโตะ โธ่”สึนะบ่นในใจ



“หน็อยแหนะ! เจ้าบ้าเบสบอล บังอาจมาบ้านรุ่นที่10 ก่อนฉันได้ยังไง!”น้ำเสียงที่ดูดุดัน ห้าวหาญของชายผมขาวหัวปลาหมึก(?)



“ฮ่ะๆๆๆ หรอๆ โทษทีนะโกคุเดระ ฮ่ะๆ”ยามาโมโตะพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น



“หน็อย ทำร่าเริงอยู่ได้ กวนประสาท!!”คำพูดของยามาโมโตะทำให้โกคุเดระเกิดฉุนขึ้นมา



“พอแล้วได้นะสองคน”สึนะห้าม



“อ..อ้าว!?!รุ่นที่10 มาทำอะไรตรงนี้หรอขอรับบ”คำพูดดูอ่อนหวานขึ้นเมื่อคุยกับสึนะ



“อ..เอ่อไม่มีอะไรหรอกแค่ มีระเบิดน่ะ”สึนะพูด



“ระเบิดหรอครับ? ไหนไหน!! ใครมาลอบวางระเบิดที่บ้านรุ่นที่10 มันต้องตาย!! ไหนๆ”โกคุเดระหันมองไปทั่วทิศ



“ฮ่ะๆ ไหนๆ ฉันขอดูหน่อยนะสึนะ”ยามาโมโตะพูดขออณุญาต



...ยามาโมโตะสำรวจได้สักพักก็ จู่ๆ ยามาโมโตะก็เกิดอึ้งกับสิ่งที่พบเห็น...



“อ....เอ๋!?!”ยามาโมโตะอุทาน



“เป็นอะไรไปยามาโมโตะ?”รีบอร์นถาม



“เอ่อ รู้สึกเหมือนฉันจะเคยรู้จักเจ้าสิ่งนั้นน่ะ”ยามาโมโตะบอก



“ไอ้มีดสั้นสีดำๆ นั้นน่ะหรอ?”รีบอร์นถามอีกรอบ



“เอ่อ มันคือ..คุนะอิเป็นอาวุธโบราณของญี่ปุ่น แต่ว่าส่วนมากจะใช้โดยนินจาน่ะ ฉันเคยอ่านเจอในห้องเก็บของน่ะ ฮ่ะๆๆๆ รู้แค่นี้ล่ะ”ยามาโมโตะอธิบายและส่งท้ายด้วยการขำ



“น...นินจาหรอครับรุ่นที่10”ยามาโมโตะวิ่งมาถาม



“นินจางั้นหรอ? อืมม์”รีบอร์นครุ่นคิด



“อ้าว..บาซูก้าของเจ้าวัวบ้านิ เอาออกมาได้ไงเนี้ย!!”โกคุเดระเดินไปคว้าแรมโบ้



“ปล่อยนะ ปล่อยคุณแรมโบ้เดี๋ยวนี้เจ้าหัวปลาหมึก! ปล่อยๆๆ!!”แรมโบ้ต่อต้าน แต่ด้วยความที่ตัวเล็กจึงไม่สามารถหลุดไปไหนได้



“เอาเก็บใส่ไว้บนหัวของแกซะ!”โกคุเดระพูดด้วยน้ำเสียงอันดุดัน



...โกคุเดระเอื้อมมือไปคว้าบาซูก้า...



“อะจ๊ายยยยยยย!!!!”โกคุเดระตะโกนดังลั่น และวิ่งพล่านไปมา



“ร้อน!!! ร้อน ร้อนๆๆ !!!” โกคุเดระจับมือขวาที่แดงด้วยความร้อนวิ่งไปมา



“เป็นอะไรไปโกคุเดระคุง?”สึนะถาม



“มันร้อนมาก ไอ้บาซูก้าของเจ้าวัวบ้าเนี้ย!! โอ๊ยร้อนๆ”โกคุเดระอธิบายด้วยความทุรนทุราย



“ฮี้ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้าเจ้าบ้าเดระ! แบร่~~”แรมโบ้เยาะเย้ย



“เดี๋ยวเถอะเจ้าวัวบ้า! รอให้มือหายร้อนก่อนเถ๊อะ!!”โกคุเดระตะคอกใส่แรมโบ้



“โอ๊ะ มีแสงของดอกไม้ไฟตรงปืนด้วยล่ะ?”แรมโบ้ยืนนิ่งตาค้างจ้องมองไปที่บาซูก้า



“อ....อะไรอีกนั่นนะ?!”สึนะพูด



“กำลังจะมีดอกไม้ไฟละสินะ ฮ่ะๆๆๆ”แรมโบ้ยังคงคิดว่าเป็นดอกไม้ไฟ



“......วิ้งงงงงงงงงงง.....” แสงเริ่มจ้าขึ้นเรื่อยๆ จนรอบตัวแทบจะเป็นสีขาว...



“เกิดอะไรขึ้นน่ะเจ้าหนู”ยามาโมโตะถามรีบอร์น



“อืมม์”รีบอร์นนิ่ง



“ง่าาาาา อี้ผิงแสบตาจังเลย”อี้ผิงพูด



“ทุกคน!!! อยู่นิ่งๆ อย่าเดินไปไหน!!”สึนะเตือนทุกคน



“ดอกไม้ไฟ แสบตาจังเยยคุณแรมโบ้ ไม่ไหวแย้วนะ!”แรมโบ้บ่น



“ระวังนะ!! แรมโบ้ อี้ผิง! ทุกคน” สึนะได้แต่เตือน



.......แสงเจิดจ้าไปทั่วจนทุกที่เหมือนไม่มีอะไรเลยนอกจากแสงสีขาว......



.......สักพักแสงก็เริ่มหายไปเรื่อยๆ ที่ละนิดละน้อย จนสภาพกลับมาปกติเหมือนเดิม......



....ทุกคนที่หลับตาปี๋ ค่อยๆ ลืมตาขึ้น...



....จู่ๆ!! ก็มีเสียงตะโกนดังลั่นออกมาว่า...





“กระสุนวงจักร!!!!!!!!!!!”เสียงตะโกนที่ทำให้ทุกคนตกใจดังมาตรงไหนสักแห่ง



....เมื่อสึนะลืมตาขึ้น ตาของสึนะก็เหลือบมองไปเห็นชายหนุ่มผมสีเหลืองออกทองสวมเสื้อสีส้ม ถือลูกบอลสีฟ้าตรงมือขวา แต่ดูเหมือนลูกบอลนั้นจะไม่ธรรมาดา!......



“ไม่ได้การล่ะ”สึนะกัดฟัน



“ย้ากกก!! ”ชายหนุ่มผมเหลืองยังคงดิ่งลงมาจากอากาศ



“ก..กระสุ.. เอ๊ะ!?! อะไรนะ?”เขาตกตะลึงรู้สึกผิดปกติอะไรบางอย่างกับมือขวาของเขา



“ฮะ? กลายเป็นน้ำแข็ง?”เขาตกตะลึง



“เดือดทะลุจุดศูนย์”สึนะพูดออกมา



“นายเป็นใคร? ทำไมถึงทำแบบนี้ได้?”เขาถามสึนะ



“ซาวาดะ สึนะโยชิ”สึนะตอบ



“อ่อก..!?! อะไรน่ะ”สึนะถูกอะไรบางอย่างชนเข้ากลางหลัง



...เมื่อสึนะหันไปมองตัวชายคนนั้นแต่กลับกลายเป็นท่อนซุงท่อนหนึ่ง!?!...



“อะไรกัน? คนคนนี้ทำไมถึง เขาเป็นใคร?”สึนะถามตัวเองอยู่ในใจ



“หึ นายถูกฉันหลอกแล้วล่ะ! เอ่อ... เจ้าสึโนะ อ่า..เจ้า สึนิ สึ สึ สึ”ชายผมเหลืองทบทวนชื่อของสึนะ



....เมื่อสึนะตั้งหลักได้ก็พุ่งไปหาเขาอย่างรวดเร็ว..



“ฉันชื่อสึนะ!”สึนะย้ำ

“อะไรน่ะ ไฟตรงมือนั้น? แถมมีไฟตรงหัวอีก? เป็นใครกัน?”ชายผมเหลืองคิดหนักอยู่ในใจ



“ในเมื่อเข้ามาแล้ว หึ ก็จงดูพลังของฉันให้เต็มตาซะ สึเนะ!!”เขาพูดข่มสึนะ



“กระสุนวงจักร!!!” “บิ๊กแบงแอ็กเซ็ล!!”





to be continued….!!

ตอนที่:2

หลังจากที่ลำแสงประหลาดนั้นจางหายไป จู่ๆ ก็มีชายผมเหลือง ลอยอยู่บนอากาศพุ่งมาหาสึนะกับพลังประหลาดตรงฝ่ามือข้างขวาของเขา... และสึนะกับชายคนนั้นก็ปะทะกันกลางอากาศ
สึนะต้องตกตะลึงกับความสามารถของเขาคนนั้น ที่จู่ๆ ก็แปลงร่างของตัวเองเป็นท่อนซุงได้ภายในพริบตา!?!
เมื่อเขารู้ว่าสึนะไม่ธรรมดาจึงตัดใจใช้พลังนั้นอีกรอบ! “กระสุนวงจักร”
สึนะก็ตัดสินใจใช้ “บิ๊กแบง แอ็กเซ็ล”!!
ศึกปะทะกันกลางอากาศเริ่มแล้ว...!!
..........................................................................
ตอนที่ 2: หนุ่มผมเหลือง กับ สาวผมสีชมพู
“ในเมื่อเข้ามาแล้ว หึ ก็จงดูพลังของฉันให้เต็มตาซะ สึเนะ!!”เขาพูดข่มสึนะ

“ฉันชื่อ สึนะโยชิ”สึนะย้ำอีกรอบ

สึนะเริ่มเปล่งพลัง

“กระสุนวงจักร!!!” “บิ๊กแบงแอ็กเซ็ล!!”

“ย๊ากกกกกกกกกกก!!!”

“รุ่นที่10!!!”โกคุเดระตะโกนเสียงดัง

สึนะและเขากำลังเข้าปะทะกันแล้ว! แต่จู่ๆ ก็...!?

“ปังง!!!” จู่ๆ ก็มีลูกกระสุนเข้ามาขัดการต่อสู้!?

...เพียงแค่กระสุนเพียงนัดเดียว! ก็สามารถทำลายสิ่งที่เรียกว่า“กระสุนวงจักร”หายไปไหนพริบตา...

“ลงมาได้แล้ว..สึนะ”รีบอร์นเรียก

“แต่ว่ารีบอร์น..!”สึนะทำท่าทีเหมือนจะคัดค้าน

“ลงมาเถอะน่า หมอนั้นน่ะไม่ใช่ศัตรูหรอกนะ”รีบอร์นพูดกับสึนะ

“นายก็ลงมาได้แล้วเจ้านินจา”รีบอร์นเรียกชายคนนั้น

...ชายคนนั้นจ้องมองหน้าของรีบอร์นด้วยความสงสัยเป็นอย่างมาก...

“อ..อะไรกัน เจ้าเปี้ยกนั้น ทำลายกระสุนวงจักรเราได้?”เขาบ่นสงสัยในใจ

...เขาทั้ง 2 คน สึนะและชายคนผมเหลืองก็ค่อยๆ ร่อนลงมา...

“เฮ้ยๆๆ อะไรกัน?! นี่ฉันลอยได้ไงฟะเนี้ย!?!” ชายผมเหลืองถามตัวเองด้วยความ
สงสัยมากๆๆ เขาร่อนลงอย่างกระสับกระส่าย “อะไรเนี้ยๆๆ!!??”


“รุ่นที่10 ปลอดภัยใช่มั้ย? ครับ”โกคุเดระถามด้วยความเป็นห่วง

“ว่าแต่หมอนั้น มันเป็นอะไรของมันกระสับสายอยู่ได้ ไม่ลงมาซักที?”โกคุเดระพูดด้วยอาการฉุน

“ตุบ!” ในที่สุดเขาก็ตกลงมากระแทกกับพื้นสนามหญ้า...

“โอยๆๆๆ”เขาดิ้นไปดิ้นมา

“หน็อย แก! บังอาจทำร้ายรุ่นที่10!”โกคุเดระกระชากคอเสื้อชายคนนั้นลุกขึ้นมา แล้วมองหน้าชายคนนั้นด้วยความโกรธกริ้ว!

“โกคุเดระ อย่าเพิ่งทำอะไรคนๆ นั้นนะ”รีบอร์นห้ามโกคุเดระ

“คุณรีบอร์น แต่ว่า! หมอนี้จะทำร้ายรุ่นที่ 10 นะครับ!”โกคุเดระก็ยังดื้อไม่ยอมฟัง

“ฮ่ะๆๆ โกคุเดระ อย่าไปแกล้งเค้าเลยนา เจ้าหนูก็ห้ามไว้แล้วนะ”ยามาโมโตะพูดอย่างร่าเริง

“โกคุเดระคุง ฉันก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะ”สึนะพูด

“เจ้าบ้าเดระ! ชอบใช้กำลัง สิ้นคิด! ”แรมโบ้ต่อว่าโกคุเดระ

“เจ้าหัวปลา.ม..!?!” แรมโบ้พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกจับลอยขึ้น

“ปล่อยนะ! ปล่อยคุณแรมโบ้เดี๋ยวนี้นะ! เจ้าบ้าเดระ เจ้าหัวปลาหมึก! ปล่อยๆๆ”แรมโบ้ดิ้นไปมา

“ฉันจะอัดแกแทนนี่แหละเจ้าวัวบ้า!!”โกคุเดระโวยวาย

“วุ่นวายกันจังเลยนะที่นี่น่ะ”ชายผมเหลืองพูดแซมขึ้นมา ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“ว่าแต่นายเป็นใคร ทำไมถึงจะทำร้ายพวกเราล่ะ?”สึนะเดินไปถาม

“ฮ่ะๆ ฉันนะหรอ ฉันชื่อ อุซึมากิ นารูโตะ น่ะ แต่ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายพวกนายหรอกนะ ฉันน่ะมาจาก...”

..ในขณะที่นารูโตะกำลังอธิบาย จู่เขาก็สะดุ้งขึ้นมาเล็กน้อย..

“สงคราม! ไม่นะ ทุกคน! อยู่ไหนกัน? ”นารูโตะกระวนกระวาย

“ส..สงครามหรอ!?”สึนะถามด้วยความตกใจ

“นี่นายมาจากไหนเนี้ย ทำไมถึงยังมีสงครามอยู่ล่ะ?”สึนะถามต่ออย่างสงสัยมาก

“แย่ล่ะ! ฉันต้องรีบไปช่วยทุกคน! ไม่นะ ซากุระจัง! ซาอิ!”นารูโตะวิ่งออกไปนอกบ้านแล้วเรียกชื่อใครต่อใครหลายคน

“นายเดี๋ยวสิ!!”สึนะห้ามเอาไว้ แต่นารูโตะก็ได้วิ่งออกไปนอกบ้านแล้ว

“ป้าซึนาเดะ! อาจารย์คาคาชิ! กาอาระ! หน็อย ซาสึเกะ!!!!!!!” เมื่อนารูโตะเอ่ยถึงซาสึเกะเขาก็ล้มนั่งคุกเข่าอยู่ตรงพื้น “ซาสึเกะ ทำไมนาย?”

“นายน่ะชื่อ นารูโตะ สินะ”มีเสียงของเด็กผู้ชายพูดขึ้นมา

“นายเป็นใครน่ะเจ้าหนู?”นารูโตะลุกขึ้นถาม

“เรียกฉันว่ารีบอร์นละกัน”รีบอร์นตอบ

“นายน่ะ ถูก นินโนะยูคิ ส่งมาใช่มั้ย?”รีบอร์นถามนารูโตะ

นารูโตะทำหน้าสงสัย

“ใครน่ะ? ฉันไม่รู้จักหรอก ไอ้...เจ้า นินคิคิ อะไรนั้นน่ะ อืมม์?”

“งั้นหรอ ” “แน่นอนสิ คนพรรนั้นน่ะ ใครจะไปรู้จักเล่า”นารูโตะก็ยังปฏิเสธเหมือนเดิม

………………………………………………….

ณ ย่านแห่งหนึ่งในเมืองนามิโมริ ที่มีผู้คนมากมายพากันจับจ่ายซื้อของกันอย่างคับคั่ง

“คุณแม่ครับ ร้านนี้เป็น 1ใน3 แรงกิ้งของผมที่ถูกที่สุดเลยครับ”เด็กชายตัวเล็กพูดกับแม่ของตัวเอง

“จ้าๆ ฟูตะ แต่ว่าของเต็มแล้วนะจ้ะ กลับบ้านกันก่อนเถอะนะ”แม่พูด

“ก็ได้ครับ แล้ววันหลังมาใหม่นะฮะ”ฟูตะตกลง

“ได้เลยจ้ะ .” คุณแม่ตอบรับ

“โอ๊ะ!?” คุณแม่อุทาน

...ของที่ถืออยู่ในมือหล่นไปกองบนพื้นระเนระนาด...

“ตายจริง ของเยอะไปละมั้งเนี้ย ฮะๆ ฟูตะช่วยแม่เก็บหน่อยสิ” “ได้เลยฮะ”

...ทั้ง 2 ก้มลงเก็บของ จู่ๆ ก็มีมือปริศนายื่นมาจับของที่กระจัดกระจายตรงบริเวณของฟูตะ...

“ให้หนูช่วยนะค่ะ”เสียงอ่อนหวานของสตรีเอ่ยขึ้น

“ขอบใจจ้ะหนู”แม่ฟูตะเอ่ยขอบใจด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

...คุณแม่ฟูตะเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้นให้ชัดเจน ปรากฏเป็นสาวผมสีชมพู ดวงตาสีเขียว สวมเสื้อสีแดงออกลายไปทางจีนเล็กน้อย...

.เมื่อเก็บของจนเสร็จ.

“บ้านคุณน้าอยู่ไหนค่ะ? เดี๋ยวหนูช่วยถือค่ะ”สาวผมชมพูยินดีที่จะช่วยเหลือ

“เอ่อ...”คุณแม่รู้สึกเหมือนจะเกรงใจ “ไม่เป็นไรค่ะ หนูจะช่วยถือเอง หนูจะได้รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน?”

"เอ๋? "คุณแม่ฟูตะสงสัยกับคำพูดของสาวคนนั้น

“ขอบใจฮะพี่สาว”ฟูตะเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

.......................................................................

ที่บ้านของซาวาดะตรงจุดเกิดเหตุ ทุกคนกำลังช่วยกันถมดินกันอย่างสนุกสนาน

“เพราะนายแท้ๆ ทำให้สนามหญ้าในบ้านรุ่นที่10 ต้องเสียหาย!”โกคุเดระบ่นใส่นารูโตะ

“ฉันไม่รู้เรื่องนะ ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”นารูโตะปฏิเสธ

“นี้ นายนินจา ฉันเพิ่งสังเกตเห็นน่ะนะ หน้านายมีรอยขีดอะไรตั้ง 6 ขีด? มันคืออะไรอ่ะ เหมือนหนวดเลย?”ยามาโมโตะถามด้วยความสงสัย พลางใช้นิ้วชี้ตัวเองเขี่ยหน้านารูโตะ

“อ๋อ ไอนี้น่ะหรอ ฮ่ะๆ มันมีมาแต่เกิดแล้วน่ะ ฮ่ะๆ”นารูโตะอธิบายอย่างเขินๆ

“มันคงเป็นแฟชั่นของนินจาสินะ นายใช่อะไรขีดหรอ ฉันเขี่ยหน้านายแล้วยังไม่หายเลย?” ยามาโมโตะยังพูดต่อไป

“เจ้าหมอนี้ฟังอะไรบ้างมั้ยเนี้ย!”นารูโตะบ่นในใจ แล้วแกล้งขำกลบเกลื่อน “ฮ่ะๆๆๆ”

“คุณแรมโบ้ก็มีลายจุดๆ สีดำๆ ด้วยน๊า นี้ไงเต็มตัวคุณแรมโบ้เลย ฮ่ะๆๆๆ”แรมโบ้หมุนตัวไปมา “ติ้วๆ หมุน ติ้วๆๆ”

“คุณแรมโบ้เวียนหัวแล้วล่ะ อ่อย”แรมโบ้ล้มลงเพราะอาการมึนงงจาการหมุนตัว

“นี่แรมโบ้ ถ้าไม่ช่วยอย่ากวนคนอื่นสิ” อี้ผิงบ่นแรมโบ้

“ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ” ทุกคนต่างพากันขำ

ยกเว้น

“โธ่ เจ้าวัวบ้าเอ้ย!”โกคุเดระกำหมัด

“สึนะนายก็รีบๆ ทำเข้าสิอย่าช้า”รีบอร์นสั่ง

“นายน่ะอย่ามัวแต่จิบชาสิรีบอร์น!”สึนะโวยวาย

“กลับมาแล้วจ้า”เสียงอันอ่อนหวานที่คุ้นหูของคนในบ้าน

“คุณแม่กลับมาจากตลาดแล้วหรอ”สึนะเงยหน้ามอง

...แรมโบ้จากที่หลับอยู่ก็ตื่นขึ้นมา แล้ววิ่งไปหาผู้หญิงคนนั้น...

“หม่าม๊า คุณแรมโบ้หิวแย้ว อยากกินโอโคโนมายากิ จังเลย”แรมโบ้อ้อนหม่าม๊า

“ได้เลยจะแรมโบ้ ของแรมโบ้นะ พิเศษสุดเลยล่ะ”หม่าม๊าพูด

“ไชโย! ฝีมือหม่าม๊าอาหย่อยที่สุดเลย!”แรมโบ้พูดด้วยความดีใจ

“พี่สึนะครับ มีพี่ผู้หญิงใจดีมาช่วยพวกเราด้วล่ะครับ” ฟูตะพูดกับสึนะ

“ใครหรอ เคียวโกะหรือฮารุ?”สึนะถาม

“ไม่ใช่ทั้ง2คนเลยฮะ”ฟูตะตอบ

“ไปก่อนนะค่ะคุณน้า ไปก่อนนะฟูตะคุง”สาวผมชมพูเอ่ยลา

“จะไปแล้วหรอจ้ะ อยู่ทานข้าวกันมั้ยล่ะ อุตา่่ห์ช่วยน้าถือของมาตั้งไกล”คุณแม่สึนะชวน

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดีช่วย”เธอกล่าว

“เอ๋..!?! นั่นมัน " นารูโตะจ้องมองไปที่สาวผมชมพูโดยตาไม่กระพริบ

"ซ..ซากุระจังนี่”นารูโตะพูดในใจด้วยความดีใจ และยิ้มออกมา

“ซากุระจัง!!”นารูโตะตะโกนเรียก

“ไอ้หน้าหนวด รู้จักผู้หญิงคนนั้นด้วยหรอ”โกคุเดระถาม

...นารูโตะวิ่งไปหาสาวผมชมพูที่เขาเรียกว่าซากุระ...

“อ..ฮ่า นารูโตะ นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง”ซากุระถามด้วยใบหน้าที่ดีใจ

“เอ่ออ.. ฉันก็..ไม่รู้เหมือนกัน”นารูโตะตอบ

“อ้าว นี่เพื่อนของสึคุงหรอจ้ะ มาๆ เชิญเข้ามาบ้านน้าก่อนสิจ้ะ”แม่ของสึนะชวนเชิญ

“เอ่อ คือไม่เป็นไรครับ คือผมต้องรีบกลับโคโนฮะแล้วล่ะครับ”นารูโตะตอบ

“โคโนฮะ? คืออะไรหรอจ้ะ”แม่สึนะถาม

“เป็นแคว้นที่อยู่ของพวกหนูเองค่ะ”ซากุระตอบ

“ในโลกนี้มันมีที่ไหนเล่า ไอ้โคโดโมะ อะไรเนี้ย”โกคุเดระพูด

“โคโนฮะเฟ้ย! โค - โน - ฮะ!”นารูโตะพูดย้ำให้ฟัง

“ที่นี่น่ะมัน นามิโมริน่ะ”ยามาโมโตะพูดขึ้นมา

“เอ๋!!! ว่าไงนะ หรือว่า ฉันจะหลงเข้ามาในยุคแปลกๆ เหมือนสมัยตอนที่ฉันหลงไปอยู่ในยุคสมัยของนครโรรันเมื่อ20ปีก่อน แล้วที่นี่มัน!? อะไรกันเนี้ย!!! ไม่นะๆ ฉันจะกลับยังไง ทุกคนล่ะ จะเป็นยังไง? สงคราม เรากำลังทำสงครามเพื่อช่วยโลกนินจานะ!!” นารูโตะโวยวายไปมา

“เพื่อนสึคุงเนี้ย แปลกจังเลยนะ ”แม่สึนะพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอย่างจริงใจ

“ง...งั้น ถ้านายไม่มีที่อยู่ ไม่มีที่ไปล่ะก็ มานอนบ้านฉันก่อนก็ได้นะ”สึนะชวนนารูโตะ

“หนูคนนั้นก็เป็นเพื่อนที่หลงมาเหมือนกันสินะ งั้นมานอนกับน้าก่อนก็ได้นะจ้ะ”แม่สึนะก็ชวนซากุระ

“เรื่องมันเป็นมายังไงก็ค่อยไปเล่ากันในบ้านนะจ้ะ เราไปกินข้าวเย็นกันเถอะ แต่ว่ารอหน่อยนะ อ๋อ โกคุเดระกับยามาโมโตะก็มาทานด้วยกันนะจะได้สนุก สึคุงจะได้ไม่เหงา”แม่สึนะเชิญชวนทุกคน

“งั้นผมขอราเม็งนะ”นารูโตะพูด

“โอ๊ะ ราเม็งหรอ สงสัยต้องรอพรุ่งนี้นะจ้ะ”แม่สึนะพูด

“ฮ่ะๆๆ”ทุกคนพากันขำ

“งั้นสึคุงพาเพื่อนไปอาบน้ำแล้วมาทานอาหารเย็นกันนะ”

………………………………………….

...หลังจากที่ทานข้าวเย็นกันเสร็จ ซากุระก็ช่วยแม่สึนะทำความสะอาด แรมโบ้กับอี้ผิงก็วิ่งเล่นกันต่อในบ้าน
ส่วนนารูโตะ สึนะ รีบอร์น ก็พาโกคุเดระกับยามาโมโตะไปส่งหน้าบ้าน...

“ไปก่อนนะครับรุ่นที่10 และพรุ่งนี้จะมาใหม่นะครับ”โกคุเดระพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

“บายนะ นายนินจา”ยามาโมโตะลานารูโตะ

“เอ่อ..ลาก่อน”นารูโตะพูดตอบ

“ฮ่ะๆ”ยามาโมโตะจู่ๆ ก็ขำ

...ในขณะที่กำลังจะเดินกลับ ยามาโมโตะก็หันหลังมาพูดกับรีบอร์น...

“เอ่อ..จริงสิเจ้าหนู” “หื้อ?”รีบอร์นขานรับโดยออกเสียงในลำคอ

“ใครคนนั้นน่ะคือใครหรอ นินโนะยูคิอ่ะ”ยามาโมโตะถาม

“หึ”รีบอร์น ฉีกยิ้มมุมปากข้างขวาเล็กน้อย แล้วเอ่ยตอบไปว่า

“ก็คือ อัลโกบาเลโน่คนที่ 9 ยังไงล่ะ”

To be continued....!!

Tek๑Naruto
17th June 2012, 15:46
ซ่อนข้อความไม่เป็นทำยังไงครับ? ^^:rtfm

Tek๑Naruto
24th June 2012, 22:47
ตอนที่ 2 มาแล้ว!!!!
มีใครสนใจมั้ยหว่าา:sweat