xxxlnwjung1
3rd July 2012, 22:51
ความสุขเป็นสิ่งที่ใครต่างโหยหา และต้องการไคว่คว้ามาไว้ ซึ่งหลายๆคนไม่ประสบความสำเร็จในการทำสิ่งนี้
วันนี้ผมจะเล่าถึงประสบการณ์ของผม ซึ่งเป็นการมีความสุขมากเกินจำเป็น
คือชีวิตผมมันไม่มีความทุกข์เลยอ่้่ะครับ ผมสมบูรณ์ perfect ไปหมด ตลอดช่วงเวลา 4 ปีที่ผมใช้เวลาหาความสุขที่แท้จริง
ใน 2 ปีแรกผมยังไม่ประสบความสำเร็จแต่ในปีที่ 3 ผมประสบความสำเร็จในการทำให้ชีวิตของผมมีความสุขที่เปี่ยมล้น ซึ่งช่วงแรกๆผมก็อื่มเอมกับมัน
แต่ตอนนี้ นับเป็นปีที่ 4 ในการหาความสุขที่แท้จริงในชีวิตของผม ผมมีความสุขมาตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่าน แต่แล้วหลายเดือนที่ผ่านมาซัก 3-4 เดือน
ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมมีความสุขมากเกินไป จนชีวิตผมไม่ต้องการอะไรแล้ว แล้วทีนี้ไฟในการใช้ชีวิตของผมก็ค่อยๆหมดไป เพียงเพราะความสุขที่มีมากเกินไป
มันทำให้ผมไม่อยากทำอะไร เพราะชีวิตผมพอแล้ว ผมไม่มีไฟในการเรียน การเล่น หรือการใช้ชืวิตประจำวัน แต่ผมก็ยังคงดำเนินมันไปอย่างปกติทุกๆวัน เพียงเพราะ
ผมต้องการทำมันให้ดีที่สุดในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ผมอยากจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ผม ผมจึงต้องตั้งใจทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด ในขณะที่ผมได้พบกับความสุข
ที่รู้สึกว่าจนเกินไป โดยเฉพาะเวลาผมคิดอะไร ทุกอย่างมันมักจะเป็นไปดั่งใจผมเสมอ ผมเข้าใจว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่รู้จะหยุดมันได้ยังไง ผมค่อยสร้างมันขึ้นมา
แต่ผมก็หลุดจากมันไม่ได้ ผมไม่อยากจะทำตัวเป็นเหมือนคนที่จิตป่วยไม่คุยกับใคร ผมจึงยังขยันทำกิจกรรมทางสังคมอยู่เสมอ โดยเฉพาะเพื่อนๆ ดีกับผมมาก เป็นห่วงเป็น
ใยซะจนไม่รู้จะพูดยังไง ผมอยากจะบอกว่า การที่ิอะไรๆมันเป็นไปดั่งใจคุณมากไป มันไม่ได้ทำให้คุณมีความสุขหรอกนะ มันจะสร้างพลังขี้เกียจทำให้วิญญาณคุณหมดไฟ
เหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่ เพราะฉนั้นไม่ต้องรีบค้นหามันหรอกความสุขน่ะ สุขบ้างทุกข์บ้างก็ทนกันไปถือเป็นสีสัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมลืมความสุขที่ไม่รู้ว่าใช่ความสุขจริงๆ
หรือเปล่าไป นั่นคือ ความเสียใจตอนที่ผมรู้ว่าผู้หญิงที่ผมชอบซึ่งทำเหมือนจะชอบผม แต่ดันมีแฟนแล้ว โดยไม่บอกผม ผมรู้สึกผิดหวังแต่ในตอนที่ผมผิดหวังนั้น
ผมรู้สึกอยากจะจมปลักอยู่กับความผิดหวังนั้น เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าวิญญาณมีไฟขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกอยากจะนู่นนี่นั่นเช่นเขียนกระทู้ไร้สาระพรรค์นี้ 5555
ตอนนี้ผมขอตัวไป ทำใจและทำการบ้านก่อนนะครับ ขอบคุณที่ทนอ่านเรื่องของผมซึ่งก็เขียนได้เกรียนๆกากๆ สุดท้ายนี้ผมแค่อยากจะบอกไว้ว่า ความสุขคือสิ่งที่มนุษย์
ทุกคนควรมีหากไม่มีต้องไคว่คว้าแต่อย่าจมปลักอยู่กับความสุขมากเกินไป เพราะมันทำให้คุณขี้เกียจจริงๆนะครับ ลองไปคิดดูดีๆ
ตกลงความสุขทำให้คนขี้เกียจใช่ปะ จขกท 555 <เเต่ผมคิดว่าเมื่อเราได้ผ่านความทุกที่ยากเย็นเเสนเข็ญมาได้เเละประสบความสำเร็จทำให้คนที่รักเราภูมิใจในตัวเราได้ นั่นเเหละครับความสุขที่เเท้จริง> :o
บางคนไงครับ เฝ้าแต่คิดว่าชีวิตต้องหาความสุข ก็เลยไม่ตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองให้ดี บางคนก็ผิดพลาดในหน้าที่ด้านพลเืมือง ด้านลูกที่ดีของพ่อแม่ ด้านการเป็นคนดี
ของสังคม ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเลยที่จะเอาความสุขมาเป็นข้ออ้างในความขี้เกียจ
กรณีนี้เรียก หย่อนยาน เกินไปครับ
แต่ถ้ามีทุกข์มาก เขาเรียก หนักหน่วงเกินไป
เราต้องเดินทางสายกลาง ทุกข์บ้าง สุขบ้าง ถึงจะ พอดี ครับ :)
ถูกแล้วครับนี่แหละที่ผมต้องการ มันคือความ หย่อนยาน นี่เอง
วันนี้ผมจะเล่าถึงประสบการณ์ของผม ซึ่งเป็นการมีความสุขมากเกินจำเป็น
คือชีวิตผมมันไม่มีความทุกข์เลยอ่้่ะครับ ผมสมบูรณ์ perfect ไปหมด ตลอดช่วงเวลา 4 ปีที่ผมใช้เวลาหาความสุขที่แท้จริง
ใน 2 ปีแรกผมยังไม่ประสบความสำเร็จแต่ในปีที่ 3 ผมประสบความสำเร็จในการทำให้ชีวิตของผมมีความสุขที่เปี่ยมล้น ซึ่งช่วงแรกๆผมก็อื่มเอมกับมัน
แต่ตอนนี้ นับเป็นปีที่ 4 ในการหาความสุขที่แท้จริงในชีวิตของผม ผมมีความสุขมาตลอดระยะเวลา 1 ปีที่ผ่าน แต่แล้วหลายเดือนที่ผ่านมาซัก 3-4 เดือน
ผมเริ่มรู้สึกว่า ผมมีความสุขมากเกินไป จนชีวิตผมไม่ต้องการอะไรแล้ว แล้วทีนี้ไฟในการใช้ชีวิตของผมก็ค่อยๆหมดไป เพียงเพราะความสุขที่มีมากเกินไป
มันทำให้ผมไม่อยากทำอะไร เพราะชีวิตผมพอแล้ว ผมไม่มีไฟในการเรียน การเล่น หรือการใช้ชืวิตประจำวัน แต่ผมก็ยังคงดำเนินมันไปอย่างปกติทุกๆวัน เพียงเพราะ
ผมต้องการทำมันให้ดีที่สุดในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ผมอยากจะตอบแทนบุญคุณพ่อแม่ผม ผมจึงต้องตั้งใจทำหน้าที่ของผมให้ดีที่สุด ในขณะที่ผมได้พบกับความสุข
ที่รู้สึกว่าจนเกินไป โดยเฉพาะเวลาผมคิดอะไร ทุกอย่างมันมักจะเป็นไปดั่งใจผมเสมอ ผมเข้าใจว่าทำไมมันเป็นแบบนี้ แต่ผมไม่รู้จะหยุดมันได้ยังไง ผมค่อยสร้างมันขึ้นมา
แต่ผมก็หลุดจากมันไม่ได้ ผมไม่อยากจะทำตัวเป็นเหมือนคนที่จิตป่วยไม่คุยกับใคร ผมจึงยังขยันทำกิจกรรมทางสังคมอยู่เสมอ โดยเฉพาะเพื่อนๆ ดีกับผมมาก เป็นห่วงเป็น
ใยซะจนไม่รู้จะพูดยังไง ผมอยากจะบอกว่า การที่ิอะไรๆมันเป็นไปดั่งใจคุณมากไป มันไม่ได้ทำให้คุณมีความสุขหรอกนะ มันจะสร้างพลังขี้เกียจทำให้วิญญาณคุณหมดไฟ
เหมือนที่ผมกำลังเป็นอยู่ เพราะฉนั้นไม่ต้องรีบค้นหามันหรอกความสุขน่ะ สุขบ้างทุกข์บ้างก็ทนกันไปถือเป็นสีสัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมลืมความสุขที่ไม่รู้ว่าใช่ความสุขจริงๆ
หรือเปล่าไป นั่นคือ ความเสียใจตอนที่ผมรู้ว่าผู้หญิงที่ผมชอบซึ่งทำเหมือนจะชอบผม แต่ดันมีแฟนแล้ว โดยไม่บอกผม ผมรู้สึกผิดหวังแต่ในตอนที่ผมผิดหวังนั้น
ผมรู้สึกอยากจะจมปลักอยู่กับความผิดหวังนั้น เพราะมันทำให้ผมรู้สึกว่าวิญญาณมีไฟขึ้นมาอีกครั้ง รู้สึกอยากจะนู่นนี่นั่นเช่นเขียนกระทู้ไร้สาระพรรค์นี้ 5555
ตอนนี้ผมขอตัวไป ทำใจและทำการบ้านก่อนนะครับ ขอบคุณที่ทนอ่านเรื่องของผมซึ่งก็เขียนได้เกรียนๆกากๆ สุดท้ายนี้ผมแค่อยากจะบอกไว้ว่า ความสุขคือสิ่งที่มนุษย์
ทุกคนควรมีหากไม่มีต้องไคว่คว้าแต่อย่าจมปลักอยู่กับความสุขมากเกินไป เพราะมันทำให้คุณขี้เกียจจริงๆนะครับ ลองไปคิดดูดีๆ
ตกลงความสุขทำให้คนขี้เกียจใช่ปะ จขกท 555 <เเต่ผมคิดว่าเมื่อเราได้ผ่านความทุกที่ยากเย็นเเสนเข็ญมาได้เเละประสบความสำเร็จทำให้คนที่รักเราภูมิใจในตัวเราได้ นั่นเเหละครับความสุขที่เเท้จริง> :o
บางคนไงครับ เฝ้าแต่คิดว่าชีวิตต้องหาความสุข ก็เลยไม่ตั้งใจทำหน้าที่ของตนเองให้ดี บางคนก็ผิดพลาดในหน้าที่ด้านพลเืมือง ด้านลูกที่ดีของพ่อแม่ ด้านการเป็นคนดี
ของสังคม ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องเลยที่จะเอาความสุขมาเป็นข้ออ้างในความขี้เกียจ
กรณีนี้เรียก หย่อนยาน เกินไปครับ
แต่ถ้ามีทุกข์มาก เขาเรียก หนักหน่วงเกินไป
เราต้องเดินทางสายกลาง ทุกข์บ้าง สุขบ้าง ถึงจะ พอดี ครับ :)
ถูกแล้วครับนี่แหละที่ผมต้องการ มันคือความ หย่อนยาน นี่เอง