Valentine.
27th July 2012, 22:59
.::Absolute Blue::.
.::สายใยสีคราม::.
http://upic.me/i/pe/banner-blue-ice.png
--Written by Valentine--
เรื่องนี้เป็นผลงานชิ้นเเรกของผมนะครับ เป็นเรื่องราวการผจญภัยของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ผมพยายามจะใส่อารมณ์เข้าไปให้มากที่สุด เพื่อให้ผู้อ่านได้สนุกเเละตื้นเต้นไปกับนิยายเรื่องนี้ ผมขอเตือนสักหน่อยเเล้วกันบางตอนอาจจะติดเรทบ้างสำหรับใครที่ไม่ชอบฉากดิบๆเถื่อน ส่วนรูปภาพตัวละครผมได้นำรูปมากจากอินเตอร์เน็ตเเล้วนำมาเเก้ไขสีผมเเละเสื้อผ้าให้ตรงตามลักษณะของตัวละคร ผมจะพยายามเขียนให้ดีที่สุด สุดท้ายนี้ก็ขอให้ผู้อ่านสนุกไปกับนิยายของผมนะครับถ้ามีข้อติเตือนอะไรก็โพสตอบได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ
เนื้อเรื่องย่อ
ชายหนุ่มที่เลือกเดินบนเส้นทางเเห่งการล้างเเค้น เเละหญิงสาวผู้สูญเสียความทรงจำ เมื่อเส้นทางทั้งสองมาบรรจบกัน การเดินทางตามหาสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันจะเป็นเช่นไร
ตัวละคร
http://upic.me/i/j1/klein1.png
ชื่อ: ไคลน์ เทอร์เรีย
อายุ: 17 ปี
ของที่ชอบ: เนื้อย่าง เเละขาวเรียวยาวของสาวๆ
ของที่ไม่ชอบ: อุจาระทุกชนิด ของหวานจัดๆ
อาวุธที่ถนัด: ดาบสองมือ
http://upic.me/i/gn/8kim1.png
ชื่อ: คิมเบอร์ลี่ เนอร์วิงตัน
อายุ: 16 ปี
ของที่ชอบ: บลูเบอร์รี่ ช็อกโกเเลต
ของที่ไม่ชอบ: อาหารรสเค็ม
อาวุธที่ถนัด: ธนู
บทนำ
เปลวไฟที่ลุกโชติช่วง เสียงกรีดร้องโหยหวนทรมานของผู้คน ท่ามกลางซากปรักหักพังของบ้านหลังหนึ่งมีเด็กชายอายุไม่ถึงสามขวบกำลังนั่งร้องไห้อยู่ รอบๆตัวเต็มไปด้วยชิ้นส่วนของอวัยวะต่างๆกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
เลือดจากศพที่ยังคงสาดกระเซ็นย้อมบ้านทั้งหลังให้กลายเป็นสีเเดงสด
"พ่อ...เเม่..." เสียงร้องเรียกบุคคลที่ตัวเองรักมากที่สุดดังออกมาจากปากของเด็กชายที่ยังคงร้องไห้อยู่ ถึงเเม้สิ่งที่เรียกหาจะมีเพียงความว่างเปล่าก็ตาม
"ข้าว่าข้าได้ยินเสียงจากทางนั้นว่ะ" ทหารหนุ่มในชุดคลุมสีขาว ที่ชายเสื้อสลักลวดลายสีเหลืองเป็นเส้นสวยงามชี้นิ้วไปยังทิศทางที่คิดว่าได้ยินเสียง ก่อนจะเดินข้ามศพที่มากจนล้นทางเดินไปยังซากปรักหักพังของบ้านที่อยู่ตรงหน้า
"เห้! มีใครได้ยินมั้ย" ทหารหนุ่มถามขณะพยายามมุดตัวเข้าไปในบ้าน แต่เเล้วก็ต้องพบกับสิ่งที่เรียกได้ว่าโหด*****มสุดๆ ชิ้นส่วนของอวัยวะต่างๆ เเขน ขา ซึ่งมีสภาพเละจนดูเทบไม่ออก เขามองมันด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
พยายามกลั้นไว้ไม่ให้อาเจียนออกมา ก่อนจะเดินไปหาเด็กชายที่กำลังร้องไห้อยู่บนกองเลือด
"ไม่เป็นไรเเล้วไอ้หนู ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่เอง" ทหารหนุ่มลูบหัวเด็กชายเบาๆด้วยความสงสารก่อนจะย่อตัวอุ้มเด็กชายขึ้นมาไว้เเละพาออกจากบ้าน
"เจออะไรบ้างมั้ย" ทหารหนุ่มตะโกนถามเพื่อนทหารอีกคนซึ่งกำลังมองมายังเด็กชายที่เขากำลังอุ้มอยู่
"ไม่เลย ทุกคนตายหมด ไม่มีมีรอดสักคน" เพื่อนทหารตอบด้วยเเววตาเศร้าโศก
'ใครมันเป็นคนทำเรื่องโหดร้ายเเบบนี้กันนะ' ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองในใจ ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนที่กำลังหยิบผ้ามาปิดศพที่นอนอยู่บนพื้น
"หมดหน้าที่ของพวกเราเเล้ว ไปกันเถอะ อย่างน้อยก็ช่วยได้คนนึงล่ะนะ" ทหารหนุ่มหันไปสบตาเพื่อนก่อนที่เขาจะพยักให้เเละหายตัวไปพร้อมกับเด็กชายที่พวกเขาพาออกมาด้วย
จบบทนำ
.::สายใยสีคราม::.
http://upic.me/i/pe/banner-blue-ice.png
--Written by Valentine--
เรื่องนี้เป็นผลงานชิ้นเเรกของผมนะครับ เป็นเรื่องราวการผจญภัยของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกับหญิงสาวอีกคนหนึ่ง ผมพยายามจะใส่อารมณ์เข้าไปให้มากที่สุด เพื่อให้ผู้อ่านได้สนุกเเละตื้นเต้นไปกับนิยายเรื่องนี้ ผมขอเตือนสักหน่อยเเล้วกันบางตอนอาจจะติดเรทบ้างสำหรับใครที่ไม่ชอบฉากดิบๆเถื่อน ส่วนรูปภาพตัวละครผมได้นำรูปมากจากอินเตอร์เน็ตเเล้วนำมาเเก้ไขสีผมเเละเสื้อผ้าให้ตรงตามลักษณะของตัวละคร ผมจะพยายามเขียนให้ดีที่สุด สุดท้ายนี้ก็ขอให้ผู้อ่านสนุกไปกับนิยายของผมนะครับถ้ามีข้อติเตือนอะไรก็โพสตอบได้เลยครับ ไม่ต้องเกรงใจ
เนื้อเรื่องย่อ
ชายหนุ่มที่เลือกเดินบนเส้นทางเเห่งการล้างเเค้น เเละหญิงสาวผู้สูญเสียความทรงจำ เมื่อเส้นทางทั้งสองมาบรรจบกัน การเดินทางตามหาสิ่งที่ตัวเองใฝ่ฝันจะเป็นเช่นไร
ตัวละคร
http://upic.me/i/j1/klein1.png
ชื่อ: ไคลน์ เทอร์เรีย
อายุ: 17 ปี
ของที่ชอบ: เนื้อย่าง เเละขาวเรียวยาวของสาวๆ
ของที่ไม่ชอบ: อุจาระทุกชนิด ของหวานจัดๆ
อาวุธที่ถนัด: ดาบสองมือ
http://upic.me/i/gn/8kim1.png
ชื่อ: คิมเบอร์ลี่ เนอร์วิงตัน
อายุ: 16 ปี
ของที่ชอบ: บลูเบอร์รี่ ช็อกโกเเลต
ของที่ไม่ชอบ: อาหารรสเค็ม
อาวุธที่ถนัด: ธนู
บทนำ
เปลวไฟที่ลุกโชติช่วง เสียงกรีดร้องโหยหวนทรมานของผู้คน ท่ามกลางซากปรักหักพังของบ้านหลังหนึ่งมีเด็กชายอายุไม่ถึงสามขวบกำลังนั่งร้องไห้อยู่ รอบๆตัวเต็มไปด้วยชิ้นส่วนของอวัยวะต่างๆกระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น
เลือดจากศพที่ยังคงสาดกระเซ็นย้อมบ้านทั้งหลังให้กลายเป็นสีเเดงสด
"พ่อ...เเม่..." เสียงร้องเรียกบุคคลที่ตัวเองรักมากที่สุดดังออกมาจากปากของเด็กชายที่ยังคงร้องไห้อยู่ ถึงเเม้สิ่งที่เรียกหาจะมีเพียงความว่างเปล่าก็ตาม
"ข้าว่าข้าได้ยินเสียงจากทางนั้นว่ะ" ทหารหนุ่มในชุดคลุมสีขาว ที่ชายเสื้อสลักลวดลายสีเหลืองเป็นเส้นสวยงามชี้นิ้วไปยังทิศทางที่คิดว่าได้ยินเสียง ก่อนจะเดินข้ามศพที่มากจนล้นทางเดินไปยังซากปรักหักพังของบ้านที่อยู่ตรงหน้า
"เห้! มีใครได้ยินมั้ย" ทหารหนุ่มถามขณะพยายามมุดตัวเข้าไปในบ้าน แต่เเล้วก็ต้องพบกับสิ่งที่เรียกได้ว่าโหด*****มสุดๆ ชิ้นส่วนของอวัยวะต่างๆ เเขน ขา ซึ่งมีสภาพเละจนดูเทบไม่ออก เขามองมันด้วยสีหน้าพะอืดพะอม
พยายามกลั้นไว้ไม่ให้อาเจียนออกมา ก่อนจะเดินไปหาเด็กชายที่กำลังร้องไห้อยู่บนกองเลือด
"ไม่เป็นไรเเล้วไอ้หนู ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่เอง" ทหารหนุ่มลูบหัวเด็กชายเบาๆด้วยความสงสารก่อนจะย่อตัวอุ้มเด็กชายขึ้นมาไว้เเละพาออกจากบ้าน
"เจออะไรบ้างมั้ย" ทหารหนุ่มตะโกนถามเพื่อนทหารอีกคนซึ่งกำลังมองมายังเด็กชายที่เขากำลังอุ้มอยู่
"ไม่เลย ทุกคนตายหมด ไม่มีมีรอดสักคน" เพื่อนทหารตอบด้วยเเววตาเศร้าโศก
'ใครมันเป็นคนทำเรื่องโหดร้ายเเบบนี้กันนะ' ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองในใจ ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนที่กำลังหยิบผ้ามาปิดศพที่นอนอยู่บนพื้น
"หมดหน้าที่ของพวกเราเเล้ว ไปกันเถอะ อย่างน้อยก็ช่วยได้คนนึงล่ะนะ" ทหารหนุ่มหันไปสบตาเพื่อนก่อนที่เขาจะพยักให้เเละหายตัวไปพร้อมกับเด็กชายที่พวกเขาพาออกมาด้วย
จบบทนำ