NeverLand
1st August 2012, 19:23
แผนการของนาซา ภารกิจการรวบรวมข้อมูลดาวอังคาร แผนนี้ยังไม่ตายตัว แต่คร่าว ๆ ก็คือ ใช้ยานบรรทุกสัมภาระ จะล่วงหน้าไปก่อนนักบิน 3 ปี มี 2 ลำ คาร์โก ที่ 1 บรรทุกยานสำหรับลงจอดบนพื้นผิว มันถูกส่งไปวงโคจรรอบดาวอังคารจนกว่าลูกเรือจะไปถึง ส่วนคาร์โก ที่ 2 บรรทุกเชื้อเพลิง เพื่อผลิตออกซิเจน และยานอวกาศที่ใช้ส่งลูกเรือกลับภายหลัง การเดินทางนี้ใช้เวลา 6 เดือนครับ
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/1005310735b496e247f1832bb1.jpg
พอไปถึงดาวอังคาร คาร์โกที่ 1 ซึ่งบรรทุกยานลงจอด จะสลัดจรวดขับดันทิ้งไป แรงถึงดึงดูดของดาวอังคารจะดึงมันลงมา ถึงชั้นบรรยากาศบนสุด ซึ่งจะเป็นตัวช่วยหยุดยาน ยานลงจอดจะแฉลบผ่านชั้นบรรยากาศ จนมาหยุดที่วงโคจรชั้นล่าง เมื่อเข้าที่แล้ว มันจะอยู่นิ่ง รอให้นักบินมาถึง ทางด้านคาร์โกที่ 2 จะเป็นยานนำกลับ มันใช้ชั้นบรรยากาศช่วยหยุดยานเช่นเดียวกัน แต่มันจะร่อนเป็นแนวดิ่ง เพื่อลงสู่พื้นผิวครับ พอใกล้จะถึง เกาะกันความร้อนจะหลุดออก และร่มกางเพื่อฉลอความเร็วของยาน และจรวดขับดัน จะช่วยพยุงให้มันตั้งลำอีกที และแตะพื้นอย่างนุ่มนวล
ยานทั้งสองหยุดรอ ยานสำรวจ ที่อยู่วงโคจรก็ลอยอยู่อย่างนั้นเช่นกันครับ แต่ที่พื้นดาวอังคาร ยานที่สำหรับนำกลับ สะสร้างเชื้อเพลิง และออกซิเจน เก็บสำรองเอาไว้ และที่เหลือ ก็เหลือแต่ นักบินเท่านั้นครับ ถ้าไม่มีเอเลียน หรืออะไรมาทำลายมัน เช่นอุกกาบาท ลมพายุ แผนนี้ก็คงจะราบรื่นครับ
ทางด้านนักบิน
ในปี 2011 - 2014 มนุษย์ได้สืบสารมายาวนานบนโลก สภาพไร้น้ำหนัก ทำให้ร่างกายและจิตใจของเรา ไม่เคยชินกับมัน คนเราเคยอยู่ในอวกาศนานที่สุด 14 เดือนนานกว่าเที่ยวบินไปดาวอังคาร ผู้ฝึกต้องศึกษาสภาพไร้น้ำหนัก และกำหนดแผนให้เหมาะสมกับสภาพความเป็นอยู่ด้วยครับ พวกเขาต้องฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจ ทางด้านการแพทย์ ถ้าน้อยเกินไป พวกเขาจะอ่อนแอลง ถ้ามากเกินไปอาจอันตรายถึงชีวิต การฝึกฝน พวกเขาจะอยู่ในเหตุการณ์สมมุติ เป็นเวลากว่า 2 ปีครึ่ง พวกเขาจะคอยปรึกษากัน รักษาซึ่งกันและกัน และร่วมแรงร่วมใจกัน และผูกพันเป็นทีมเดียวกัน พวกเขาต้องใช้ชีวิตร่วมกัน จนเป็นครอบครัวเดียวกัน ครับ เผื่อมีปัญหาบนอวกาศจะได้ช่วยกัน การขัดแย้งก็จะน้อยลงเช่นกัน
หลังจากอยู่อย่างไร้น้ำหนักมานานหลายเดือน เมื่อไปถึง สิ่งที่จะต้องปรับตัวก็คือ แรงดึงดูด
แรง ดึงดูดบนดาวอังคาร จะน้อยกว่า 1 ใน 3 ของโลก ในสภาพไร้น้ำหนัก จะใช้การออกกำลังกายในการเสริมสร้างกล้ามเนื้อ แต่ยังไม่พอครับ ต้องใช้ยาต่อต้าน กระตุ้นร่างกาย แต่ก็ยังมีความเสี่ยงอยู่มากในการใช้ยาครับ
เบาะลม
บ้านของนักบินไม่ไม่เหมือนของแข็งยานอวกาศทั่วไป ในอวกาศจะแข็งแรงยิ่งกว่าโลหะ มันจะพองขึ้น เรียกว่า ทรานฮับ ซึ่งขณะนี้กำลังทดสองต้นแบบอยู่ ทรานฮับ มีขนาดเล็ก กว้างเพียง 20 ฟุต แต่มันจะเป็น ทั้งบ้าน ที่ทำงาน และที่ออกกำลัง ของนักบินทั้ง 6 คน
นักบินอวกาศรุ่นบุกเบิก จะอยู่ในที่แคบนาน ๆ การทดสอบ ถ้าเราอยู่ที่แคบเป็นเวลานนานก็คงไม่สบอารมณ์นะครับ นาซาได้ปิดขังเจ้าหน้าที่อาสาสมัครที่ศูนย์อวกาศ จอห์นสัน อาสาสมัครต้องอยู่ในห้อง กว้าเพียง 20 ฟุต นานถึง 90 วัน เพื่อทดลองการรักษาชีวิตคน และป้องกันการฆาตกรรมในอวกาศครับ อาสาสมัครต้องจดบันทึกรายละเอียดต่าง ตลอดจนการกินด้วยครับ เช่น กินผักกาดในปริมาณเท่าไหร่ ผลัดกันเป็นหมอตรวจร่างกายให้แก่กันและกัน เพื่อให้เกิดความคุ้นเคยกัน รู้จักข้อดีข้อเสียของแต่ละคน จะทำให้ทุกคนปรับตัวได้ดีในห้องแคบ ๆ ขนาด 6 เมตรครับ
ถ้าคุณอยากไปดาวอังคาร คุณจะต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง ?
ต้องเป็นคนที่มีทักษะหลายๆด้าน รู้จักยืดหยุ่น ความมั่นคงทางอารมณ์ และสามารถทำงานกับปัญหา และแก้ปัญหาได้ รู้จักเป็นผู้นำและเป็นผู้ตามด้วยครับ ทีมนักบิน มี 6 คน 1 คนเป็นผู้ขับยาน และนำยานลงจอด ที่เหลือจะเป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ นักธรณีวิทยา นักชีววิทยา และวิศวกร
เทคโนโลยีใหม่ อะไรบ้างที่ช่วยนักบินบนดาวอังคาร ใช้ง่าย และปลอดภัย?
แรงดึงดูดเทียม
ความ เจ็บป่วยส่วนใหญ่ที่เกิดจากการเดินทางในอวกาศ เป็นผลมาจากสภาพไร้น้ำหนัก ทั้งหมดรักษาได้ด้วยแรงดึงดูดเทียม ครับ หลักการก็คือ ใช้เครื่องผลักดัน เหวี่ยงออกจากจุดศูนย์กลาง เหวี่ยงให้นักบินไปอยู่สุดปลายของแคปซูล นั่นจะเป็นพื้น การทำเช่นนี้ ต้องมีโครงสร้างที่แข็งแรงมาก และมีเสารับสัญญาณ ไว้ที่จุดศูนย์กลาง เพื่อใช้ติดต่อกับศูนย์บังคับการณ์ได้ตลอดเวลา เวลายู่ในแคปซูล เมื่อมองออกไป จะเห็นดาวหมุนวนตลอดเวลา แพทย์ของนาซาเห็นปัญหาอย่างหนึ่งในวิธีนี้
ปัญหาก็คือ ทำให้ลูกเรือต้องรับสภาพการเปลี่ยนแปลง แรงดึงดูดเป็นประจำ จะแรงดึงดูดระดับ 1G ที่ขอบรอบนอก แล้วย้าย เข้ามาหาจุดศุนย์กลาง ซึ่งจะกลับสู่สภาพไร้แรงดึงดูด ทำให้ลูกเรือเสี่ยงต่อการล้มป่วย ได้ง่ายครับ
แต่ก็ยังมีวิธีอื่น ในการสร้างแรงดึงดูดเทียม โดยค่อย ๆ เร่งความเร็ว ตลอดการเดินทาง พอไปได้ครึ่งหนึ่ง จะค่อย ๆ ลดความเร็ว จนถึงดาวอังคาร
การทำเช่นนั้นจรวจต้องแล่นไม่หยุดจนกว่าจะถึงดาวอังคาร
พลังงานพลาสมา
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/1005310737b58a886920dd04b0.jpg
ถ้าเราเก็บเศษเสี้ยวของดวงอาทิตย์มาไว้ในขวด แล้วปล่อยพลังงานออกมา เราก็จะได้แรงขับพลาสมา แฟรงคคลิน ชาลล์ ดีแอซ กำลังศึกษาเครื่องยนต์ชนิดนี้ พลาสมาคือ ก๊าซที่ร้อนมาก ๆ ดาวฤกษ์ ล้วนเป็นพลาสมา การสร้างเครื่องพลาสมา โดยฉีดก๊าซไฮโดรเจน และให้ความร้อนโดยการแผ่รังสีแม่เหล็กไฟฟ้า พลาสมาก็จะแผ่กระจายไปทั่วเครื่องยนต์ และเราก็เร่งมันขึ้น ด้วยการแผ่รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าครับ
พลาสมานั้นร้อนจัด ไม่มีวัสดุใดทนทานได้ คลื่นแม่เหล็กจะคลุมไม่ให้มันละลายห้องเครื่อง ครับ เครื่องยนต์นี้ จะไม่มีการสึกหรอ เชื้อเพลิงจะเผาไหม้ ไม่หยุด เป็นความเร็วของยานอวกกาศ เป็น แสนไมล์ ต่อชั่วโมง จรวดเพลิงจะขับดันตลอดเวลา ความเร็วจะเร่งขึ้นตลอด นักบินจะรู้สึกถึงพลังที่ต่อเนื่อง ความโน้มถ่วงที่จะได้ 1 จี เพียงเร่งความเร็วอย่างสม่ำเสมอ หรือลดความเร็วในระยะที่กำหนด ทำให้สภาพในยาน จะมีแรงดึงดูดเทียม ครับ
ข้อดีอีกก็คือ เชื้อเพลิงพลาสมา จะลดเวลาในการเดินทาง จาก 6 เดือน เหลือ เพียง 3 เดือน นี่คือเชื้อเพลิงแห่งอนาคตครับ
X-38
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/100531073700f352b646584e35.jpg
นี่คือ x-38 ของนาซา ยานต้นแบบถูกสร้างขึ้นที่ศูนย์อวกาศ จอห์นสัน มันทั้งเร็วและยืดหยุ่น x-38 จะช่วยลดเดินทาง ไปยังดาวอังคาร แผนการก็คือ มันจะถูกส่งขึ้นสู่วงโคจรชั้นล่างซะก่อน และใช้แรงเหวี่ยงของโลก เป็นตัวเร่ง ของมัน ในช่วงเวลานั้น นักบินยังคงอยู่บนโลกครับ และเมื่อพร้อม ลูกเรือก็ขึ้น ยานอวกาศไปหาอีกทีครับ
พร้อมเดินทางแล้วครับ...
3 ปีที่ยานสัมภาระเดินทางไป และตอนนี้ นักบิน ก็พร้อมจะเดินทาง ภารกิจนี้ พวกเขาต้องจากบ้าน ถึง 2ปีครึ่ง การเดินทางข้ามห้วงอวกาศ จากทุกสิ่งที่คุ้นเคย ในการเดินทางอันยาวนาน ที่มีทั้งเครื่องจักร และคอมพิวเตอร์ที่ทำงานประจำวัน ลูกเรืออาจรู้สึกเบื่อ ผลกระทบด้านจิตใจจากการเดินทางอันยาวนาน เป็นสิ่งที่นาซากำลังศึกษา และเมื่อยานอวกาศ เข้าใกล้จุดหมายปลายทาง บรรดานักบินก็เตรียมลงจอด
บนพื้นดาว ยานนำกลับ ถังออกซิเจน และเชื้อเพลิงที่รออยู่ คอมพิวเตอร์จะช่วยชี้ตำแหน่งที่ส่งมาจากโลก หลังจากการเดินทางอันยาวนาน มนุษย์กลุ่มแรกก็มาถึงดาวเคราะห์สีแดงดวงนี้ครับ การเคลื่อนย้ายสัมภาระก็เริ่มต้นขึ้น
การลงจอด
เริ่มแรกจรวดขับดันถูกสลัดออก จากนั้นนักบินจึงพายานเข้าสู่วงโคจร ซึ่งยานสำรวจยังคงไม่ทำงาน และพร้อมที่จะเข้าประชิด ลูกเรือที่อยู่ในแคปซูล จะถูกดูดเข้าสู่ยานสำรวจ อีกทีครับ และยานสำรวจก็มีชีวิต สลัดเกราะออก และ ร่มกางออก จรวดขับดันถูกจุด จนถึงพื้น เคียงข้าง เครื่องทำเชื้อเพลิง และยานนำกลับ
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/1005310737db333cca763d3572.jpg
และ 500 วันนับจากนี้ จะมีนักสำรวจบนดาวอังคาร นับจากนี้ การเชื่อมต่ออารยธรรมทั้งสองดวงดาว ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
เครดิต:http://www.mythland.org/v3/thread-105-1-1.html
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/1005310735b496e247f1832bb1.jpg
พอไปถึงดาวอังคาร คาร์โกที่ 1 ซึ่งบรรทุกยานลงจอด จะสลัดจรวดขับดันทิ้งไป แรงถึงดึงดูดของดาวอังคารจะดึงมันลงมา ถึงชั้นบรรยากาศบนสุด ซึ่งจะเป็นตัวช่วยหยุดยาน ยานลงจอดจะแฉลบผ่านชั้นบรรยากาศ จนมาหยุดที่วงโคจรชั้นล่าง เมื่อเข้าที่แล้ว มันจะอยู่นิ่ง รอให้นักบินมาถึง ทางด้านคาร์โกที่ 2 จะเป็นยานนำกลับ มันใช้ชั้นบรรยากาศช่วยหยุดยานเช่นเดียวกัน แต่มันจะร่อนเป็นแนวดิ่ง เพื่อลงสู่พื้นผิวครับ พอใกล้จะถึง เกาะกันความร้อนจะหลุดออก และร่มกางเพื่อฉลอความเร็วของยาน และจรวดขับดัน จะช่วยพยุงให้มันตั้งลำอีกที และแตะพื้นอย่างนุ่มนวล
ยานทั้งสองหยุดรอ ยานสำรวจ ที่อยู่วงโคจรก็ลอยอยู่อย่างนั้นเช่นกันครับ แต่ที่พื้นดาวอังคาร ยานที่สำหรับนำกลับ สะสร้างเชื้อเพลิง และออกซิเจน เก็บสำรองเอาไว้ และที่เหลือ ก็เหลือแต่ นักบินเท่านั้นครับ ถ้าไม่มีเอเลียน หรืออะไรมาทำลายมัน เช่นอุกกาบาท ลมพายุ แผนนี้ก็คงจะราบรื่นครับ
ทางด้านนักบิน
ในปี 2011 - 2014 มนุษย์ได้สืบสารมายาวนานบนโลก สภาพไร้น้ำหนัก ทำให้ร่างกายและจิตใจของเรา ไม่เคยชินกับมัน คนเราเคยอยู่ในอวกาศนานที่สุด 14 เดือนนานกว่าเที่ยวบินไปดาวอังคาร ผู้ฝึกต้องศึกษาสภาพไร้น้ำหนัก และกำหนดแผนให้เหมาะสมกับสภาพความเป็นอยู่ด้วยครับ พวกเขาต้องฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจ ทางด้านการแพทย์ ถ้าน้อยเกินไป พวกเขาจะอ่อนแอลง ถ้ามากเกินไปอาจอันตรายถึงชีวิต การฝึกฝน พวกเขาจะอยู่ในเหตุการณ์สมมุติ เป็นเวลากว่า 2 ปีครึ่ง พวกเขาจะคอยปรึกษากัน รักษาซึ่งกันและกัน และร่วมแรงร่วมใจกัน และผูกพันเป็นทีมเดียวกัน พวกเขาต้องใช้ชีวิตร่วมกัน จนเป็นครอบครัวเดียวกัน ครับ เผื่อมีปัญหาบนอวกาศจะได้ช่วยกัน การขัดแย้งก็จะน้อยลงเช่นกัน
หลังจากอยู่อย่างไร้น้ำหนักมานานหลายเดือน เมื่อไปถึง สิ่งที่จะต้องปรับตัวก็คือ แรงดึงดูด
แรง ดึงดูดบนดาวอังคาร จะน้อยกว่า 1 ใน 3 ของโลก ในสภาพไร้น้ำหนัก จะใช้การออกกำลังกายในการเสริมสร้างกล้ามเนื้อ แต่ยังไม่พอครับ ต้องใช้ยาต่อต้าน กระตุ้นร่างกาย แต่ก็ยังมีความเสี่ยงอยู่มากในการใช้ยาครับ
เบาะลม
บ้านของนักบินไม่ไม่เหมือนของแข็งยานอวกาศทั่วไป ในอวกาศจะแข็งแรงยิ่งกว่าโลหะ มันจะพองขึ้น เรียกว่า ทรานฮับ ซึ่งขณะนี้กำลังทดสองต้นแบบอยู่ ทรานฮับ มีขนาดเล็ก กว้างเพียง 20 ฟุต แต่มันจะเป็น ทั้งบ้าน ที่ทำงาน และที่ออกกำลัง ของนักบินทั้ง 6 คน
นักบินอวกาศรุ่นบุกเบิก จะอยู่ในที่แคบนาน ๆ การทดสอบ ถ้าเราอยู่ที่แคบเป็นเวลานนานก็คงไม่สบอารมณ์นะครับ นาซาได้ปิดขังเจ้าหน้าที่อาสาสมัครที่ศูนย์อวกาศ จอห์นสัน อาสาสมัครต้องอยู่ในห้อง กว้าเพียง 20 ฟุต นานถึง 90 วัน เพื่อทดลองการรักษาชีวิตคน และป้องกันการฆาตกรรมในอวกาศครับ อาสาสมัครต้องจดบันทึกรายละเอียดต่าง ตลอดจนการกินด้วยครับ เช่น กินผักกาดในปริมาณเท่าไหร่ ผลัดกันเป็นหมอตรวจร่างกายให้แก่กันและกัน เพื่อให้เกิดความคุ้นเคยกัน รู้จักข้อดีข้อเสียของแต่ละคน จะทำให้ทุกคนปรับตัวได้ดีในห้องแคบ ๆ ขนาด 6 เมตรครับ
ถ้าคุณอยากไปดาวอังคาร คุณจะต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง ?
ต้องเป็นคนที่มีทักษะหลายๆด้าน รู้จักยืดหยุ่น ความมั่นคงทางอารมณ์ และสามารถทำงานกับปัญหา และแก้ปัญหาได้ รู้จักเป็นผู้นำและเป็นผู้ตามด้วยครับ ทีมนักบิน มี 6 คน 1 คนเป็นผู้ขับยาน และนำยานลงจอด ที่เหลือจะเป็นผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ นักธรณีวิทยา นักชีววิทยา และวิศวกร
เทคโนโลยีใหม่ อะไรบ้างที่ช่วยนักบินบนดาวอังคาร ใช้ง่าย และปลอดภัย?
แรงดึงดูดเทียม
ความ เจ็บป่วยส่วนใหญ่ที่เกิดจากการเดินทางในอวกาศ เป็นผลมาจากสภาพไร้น้ำหนัก ทั้งหมดรักษาได้ด้วยแรงดึงดูดเทียม ครับ หลักการก็คือ ใช้เครื่องผลักดัน เหวี่ยงออกจากจุดศูนย์กลาง เหวี่ยงให้นักบินไปอยู่สุดปลายของแคปซูล นั่นจะเป็นพื้น การทำเช่นนี้ ต้องมีโครงสร้างที่แข็งแรงมาก และมีเสารับสัญญาณ ไว้ที่จุดศูนย์กลาง เพื่อใช้ติดต่อกับศูนย์บังคับการณ์ได้ตลอดเวลา เวลายู่ในแคปซูล เมื่อมองออกไป จะเห็นดาวหมุนวนตลอดเวลา แพทย์ของนาซาเห็นปัญหาอย่างหนึ่งในวิธีนี้
ปัญหาก็คือ ทำให้ลูกเรือต้องรับสภาพการเปลี่ยนแปลง แรงดึงดูดเป็นประจำ จะแรงดึงดูดระดับ 1G ที่ขอบรอบนอก แล้วย้าย เข้ามาหาจุดศุนย์กลาง ซึ่งจะกลับสู่สภาพไร้แรงดึงดูด ทำให้ลูกเรือเสี่ยงต่อการล้มป่วย ได้ง่ายครับ
แต่ก็ยังมีวิธีอื่น ในการสร้างแรงดึงดูดเทียม โดยค่อย ๆ เร่งความเร็ว ตลอดการเดินทาง พอไปได้ครึ่งหนึ่ง จะค่อย ๆ ลดความเร็ว จนถึงดาวอังคาร
การทำเช่นนั้นจรวจต้องแล่นไม่หยุดจนกว่าจะถึงดาวอังคาร
พลังงานพลาสมา
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/1005310737b58a886920dd04b0.jpg
ถ้าเราเก็บเศษเสี้ยวของดวงอาทิตย์มาไว้ในขวด แล้วปล่อยพลังงานออกมา เราก็จะได้แรงขับพลาสมา แฟรงคคลิน ชาลล์ ดีแอซ กำลังศึกษาเครื่องยนต์ชนิดนี้ พลาสมาคือ ก๊าซที่ร้อนมาก ๆ ดาวฤกษ์ ล้วนเป็นพลาสมา การสร้างเครื่องพลาสมา โดยฉีดก๊าซไฮโดรเจน และให้ความร้อนโดยการแผ่รังสีแม่เหล็กไฟฟ้า พลาสมาก็จะแผ่กระจายไปทั่วเครื่องยนต์ และเราก็เร่งมันขึ้น ด้วยการแผ่รังสีแม่เหล็กไฟฟ้าครับ
พลาสมานั้นร้อนจัด ไม่มีวัสดุใดทนทานได้ คลื่นแม่เหล็กจะคลุมไม่ให้มันละลายห้องเครื่อง ครับ เครื่องยนต์นี้ จะไม่มีการสึกหรอ เชื้อเพลิงจะเผาไหม้ ไม่หยุด เป็นความเร็วของยานอวกกาศ เป็น แสนไมล์ ต่อชั่วโมง จรวดเพลิงจะขับดันตลอดเวลา ความเร็วจะเร่งขึ้นตลอด นักบินจะรู้สึกถึงพลังที่ต่อเนื่อง ความโน้มถ่วงที่จะได้ 1 จี เพียงเร่งความเร็วอย่างสม่ำเสมอ หรือลดความเร็วในระยะที่กำหนด ทำให้สภาพในยาน จะมีแรงดึงดูดเทียม ครับ
ข้อดีอีกก็คือ เชื้อเพลิงพลาสมา จะลดเวลาในการเดินทาง จาก 6 เดือน เหลือ เพียง 3 เดือน นี่คือเชื้อเพลิงแห่งอนาคตครับ
X-38
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/100531073700f352b646584e35.jpg
นี่คือ x-38 ของนาซา ยานต้นแบบถูกสร้างขึ้นที่ศูนย์อวกาศ จอห์นสัน มันทั้งเร็วและยืดหยุ่น x-38 จะช่วยลดเดินทาง ไปยังดาวอังคาร แผนการก็คือ มันจะถูกส่งขึ้นสู่วงโคจรชั้นล่างซะก่อน และใช้แรงเหวี่ยงของโลก เป็นตัวเร่ง ของมัน ในช่วงเวลานั้น นักบินยังคงอยู่บนโลกครับ และเมื่อพร้อม ลูกเรือก็ขึ้น ยานอวกาศไปหาอีกทีครับ
พร้อมเดินทางแล้วครับ...
3 ปีที่ยานสัมภาระเดินทางไป และตอนนี้ นักบิน ก็พร้อมจะเดินทาง ภารกิจนี้ พวกเขาต้องจากบ้าน ถึง 2ปีครึ่ง การเดินทางข้ามห้วงอวกาศ จากทุกสิ่งที่คุ้นเคย ในการเดินทางอันยาวนาน ที่มีทั้งเครื่องจักร และคอมพิวเตอร์ที่ทำงานประจำวัน ลูกเรืออาจรู้สึกเบื่อ ผลกระทบด้านจิตใจจากการเดินทางอันยาวนาน เป็นสิ่งที่นาซากำลังศึกษา และเมื่อยานอวกาศ เข้าใกล้จุดหมายปลายทาง บรรดานักบินก็เตรียมลงจอด
บนพื้นดาว ยานนำกลับ ถังออกซิเจน และเชื้อเพลิงที่รออยู่ คอมพิวเตอร์จะช่วยชี้ตำแหน่งที่ส่งมาจากโลก หลังจากการเดินทางอันยาวนาน มนุษย์กลุ่มแรกก็มาถึงดาวเคราะห์สีแดงดวงนี้ครับ การเคลื่อนย้ายสัมภาระก็เริ่มต้นขึ้น
การลงจอด
เริ่มแรกจรวดขับดันถูกสลัดออก จากนั้นนักบินจึงพายานเข้าสู่วงโคจร ซึ่งยานสำรวจยังคงไม่ทำงาน และพร้อมที่จะเข้าประชิด ลูกเรือที่อยู่ในแคปซูล จะถูกดูดเข้าสู่ยานสำรวจ อีกทีครับ และยานสำรวจก็มีชีวิต สลัดเกราะออก และ ร่มกางออก จรวดขับดันถูกจุด จนถึงพื้น เคียงข้าง เครื่องทำเชื้อเพลิง และยานนำกลับ
http://www.mythland.org/v3/attachments/month_1005/1005310737db333cca763d3572.jpg
และ 500 วันนับจากนี้ จะมีนักสำรวจบนดาวอังคาร นับจากนี้ การเชื่อมต่ออารยธรรมทั้งสองดวงดาว ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว
เครดิต:http://www.mythland.org/v3/thread-105-1-1.html