bionicle99
30th August 2012, 19:59
เล่าประวัติ 14 ปีที่ใช้ชีวิตร่วมกับแม่โดยสังเขป ด้านเลวๆเยอะเข้าไปดูกระทู้ที่ผมตั้งได้นะครับ
ตั้งแต่ผมจำความได้ แม่ผมเป็นคนที่เก่งมาก มีอะไรดีๆหามาให้คนในครอบครับผมเชื่อว่าแม่หลายคนทำไม่ได้แบบแม่ผม พ่อผมไปเมืองนอกบ่อยเกือบทั้งชีวิตผมเลยใช้ชีวิตอยู่กับแม่ คนเดียวแม่ผมจะให้ผมอ่านหนังสือ ครึ่งชั่วโมง แลกกับการเล่นเกม 2 ชม.ให้เล่นแค่นี้ต่อวันครับ แต่อ่านแล้วแม่ผมจะถามด้วยจำไมได้อ่านใหม่มันทำให้ผมเป็นคนที่มีความรู้เยอะกว่าชาวบ้านเขาในระดบัเดียวกัน เพราะทำแบบนี้มา 6 ปีจนผมขึ้นมัธยมต้นแม่ผมปล่อยให้ผมอ่านหนังสือเอง เล่นคอมได้ไม่จำกัดแต่อย่าเยอะเกิน แม่ผมตอนเด็กๆก็แอบน้อยใจบ้าง ว่าทำไมให้เงินมาโรงเรียนวันละ 20 บาท ตอน ป.1-2 ให้เงิน 40 บาทตอน ป.3-6(ไม่แน่ใจ) แต่ที่ให้เท่านี้เพราะว่าข้าวโรงเรียนมันฟรีมั้งครับแม่เลยประหยัดเงิน เพราะผมไม่รู้เหตุผลจริงๆว่าเงินที่ใช้ในครอบครัวมันไม่พอ พึ่งรู้ตอนแม่เสีย ผม มีพี่อายุห่างกัน 6 ปี ตอน ป.3 แม่ผมเริ่มขายของเพื่อที่จะหาเงินเข้าบ้านโดยไม่อายใคร(ผมอายเพื่อนมากขายของหลังๆเริ่มชิน) พี่ผมก็ ม.3 แม่ผมส่งกวดวิชาถึงสถาบันที่ดังๆ พี่ผมจะสอบหมอ ผมช่วยแม่ขายของ เหนื่อยมากครับแต่แม่ไม่เคยบ่น แต่พี่ผมมันเห็นแก่ตัวช่างมันครับ เวลาผมไม่อ่านหนังสือแม่ผมจะตีเจ็บมากครับ เวลาแบบนี้แหละผมจะโกรธแม่มากปาข้าวของทิ้ง ผมเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เกิดแล้วครับ ผมก็จะไม่คุยกับแม่ แม่ก็จะไม่คุยกับผมสักพักนึง 90% ของชีวิต ผมคุยกับแม่ครับ แถบไม่คุย กับพ่อและพี่ เวลาหลับมาบ้าน แม่ผมจะหาอาหารมาให้พร้อมเลยวางบนโต๊ะ มีครูมาสอนพิเศษผมที่บ้านทุกวันทำให้ผมถือว่า เรียนค่อนข้างดีมากทีเดียวแต่หลังๆเริ่มดรอป เมื่อก่อนแม่ผมเป็นไมเกรน เข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก น้ำในหูไม่เท่ากันด้วยครับ ตอนนั้นผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแต่เวลาแม่ไม่อยู่บ้านผมเดียวดายมาก แต่ยิ่งโตผมยิ่งทะเลาะกับแม่แรงขึ้นเรื่อยๆเพราะผมแรงเริ่มเยอะกว่าแม่ ผมเคยเอามีดจ่อแม่เพราะรำคาญแต่ไม่ทำจริงหรอกครับแม่ก็บอกฆ่าสิ ผมก็วางเพราะเล่เกมอยู่แล้วแม่มากวน เคยผลักแม่จนเกือบล้มแต่ผมจับไว้ถึงจะโมโหยังไงก็เหอะ ผมก็ทะเลาะกันมั่งดีกันมั่งจนมาถึงตอนน้ำท่วมร้านขายของได้พังไปจึงปิด แม่ก็พาอพยพไปเรื่อยหาญาติบ้างไรบ้าง อยู่กับพ่อตายแน่นอนครับพ่อเป็นทหาร แม่พาไปเที่ยวครับ 1 เดือนเต็มๆ เที่ยวทะเล เข้าวัดบ้างไรบ้าง แต่พอเข้าวัดมากๆผมก็เบื่อทะเลาะกับแม่อีก พี่ผมสอบหมอไม่ติดครับติดการบินพลเรือน มันเสือกเปิดเทอมผมต้องกลับมาก่อนทั้งๆที่น้ำยังท่วมอยู่สูงมากระดับอกที่เดียว มันไปอยู่หอกับเพื่อนครับผมกับแม่ต้องมาอยู่บ้านน้ำเหม็นมากแต่โชคดีที่มันค่อยๆลดหายไปใน 1 อาทิตย์ ช่วงนี้แหละครับที่ผมทะเลาะกับแม่อีก เพราะแม่ใช้นู่นนี่เยอะเกินแม่ผมทำงานหนักๆไม่ได้ครับ เพราะ อุบัติเหตุตอนสมัยสาวๆรถชนแล้วหลังกระแทกพื้น ทำให้กระดูกสันหลังทับเส้นประสาทแล้วพึ่งมีอาการตอน 30 กว่าๆผมไม่รู้ควรเจ็บปวดนั้นเลยทำมั้งไม่ทำมั่งแล้วขึ้นมานั่งเล่นเกมด้านบน พอน้ำลดก็ขัดบ้านแม่ผมทำงานบ้านนักมากกลับมาบ้านนี่สะอาดมากครับ ทุกวันกลับมาจะเห้นแม่วุ่นกับการทำงาน เวลาวันหยุดเวลาหิวแม่ออกไปซื้อข้าวให้ไม่ว่าแดดจะแรงสักเท่าไร บางทีแม่ไปไม่ไหวผมกลับโกรธแม่ แต่พักหลังนี้คือตอน ม.3 ร้านพึ่งปิดไปแม่ได้พักเพราะน้ำท่วมผมเห็นแม่เหนื่อยมากกลับมาบ้านงีบทุกวัน เกิดมาผมแถบไม่เคยเห้นแม่หลับสนิทเลยครับอาศัยเงียบอย่างเดียว เห็นแล้วก็หดหู่ครับเวลาแม่ปวดขาใช้ผมบีบเมื่อก่อนบีบให้ครับหลังๆหยิง เพราะผมบอกอยากได้โทรศัพท์ โทรศัพท์เครื่องแรกของผม Candy ออกครึ่งนึงใช้ตอน ม.1 ถึงปัจจุบันครับเลยอยากเปลี่ยน แม่ผมก็จะด่าเพราะคงปวดมากแล้วแม่ก็จะทนทายาหม่องแต่ผมไม่เคยเห็นว่ามันหาย ก่อนหน้านั้นผมได้ I-pad มาครับพ่อให้มาแต่ไม่ค่อยได้เล่นแม่เลยอยากลองเล่นผมสอนเล่นเกม ที่ไม่เล่นยากมากอย่างพวกแองกรี้เบิร์ดไรงี้ครับ ทีนี้แม่ถามจะเข้าเว้ปทำไงผมก็สอนนู่นนี่จนเป็นแม่ผมเริ่มหา ข้อมูลเพื่อที่จะรักษาตัวเอง ผมไม่รู้ครับเพราะผมไปเรียนแต่กลับมาเห้นแม่โทรถามโรงพยาบาลเรื่องการรักษา ก็ได้ยินเรื่องการผ่าตัดขึ้นมาแม่บอกส่องกล่องแผลเล็กๆไม่เจ็บมากผ่าเสร็จไม่กี่ชั่วโมงก็ฟื้นเดินได้ไรได้ ผมก็ขึ้นว่าไม่มีไรผมก็ไม่อยากให้แม่ทรมาณแม่ไปหาหมอทุกอาทิตย์เลยครับ แต่พอหมอนัดหมอเลื่อนนัดไปประมาณ 2 รอบจนมาถึงรอบที่ 3 บ้านผมจะต้องทำพอดีแม่เลยเก็บข้าวของใส่ลังไว้ เป็นระเบียบมากแล้วก่อนที่จะไปได้ทะเลาะกับแม่ยกใหญ่เลยครับ เรื่องมีแฟนมแม่ปาโทรศัพท์ทิ้งเลย แล้วก็หวดผมหนักเลยไม่พูดกับผมยาวเลยแม่ร้องไห้เลยครับตีผมทั้งน้ำตา ผมโกรธแม่มากๆไม่พูดด้วยเลยแม่ผมรู้ครับว่าผมนิสัยยังไงแม่บอกถ้าโกรธมากก็มาฆ่าให้ตายเลยคืนนั้นผมนอนร้องไห้แต่แม่กลับมาปลอบครับผมร้องไห้นานมากจนผลอยหลับไปเลยแม่ผมมานอนเฝ้าข้างๆเลยครับ พอสักพักนึงแม่ผมก็เริ่มคุยด้วยแล้วบอกให้เลิกกับแฟนซะแล้วเด๋วมาคุยกัน แม่บอกจะซื้อโทรศัพท์ให้ใหม่แล้วตั้งใจเรียนนะผมก็จะช่วยออกครับ จะซื้อ Sony Arc S อะครับ แล้วพอนัดนี้แม่ได้ไปอยู่โรงบาลธรรมศาสตร์ ก่อน วันหรือสองวันนี้แหละครับ น่าจะวันอาทิตย์ ผมเรียนพิเศษพอดี แม่ซื้ออาหารมือสุดท้าย... ให้ผมกินซึ่งปกติแม่จะซื้อผิดๆถูกๆแต่ครั้งนี้ถูกครับ คือบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง ผมตื่น 8.30 ได้ผมกำลังจะไปอาบน้ำแม่ผมพูดประโยคสุดท้ายที่ได้คุยแบบเห็นหน้ากันว่า แม่ไปแล้วนะ.... ผมไม่ได้คิดไรเห้นแม่ชอบโม้ว่ามันปลอดภัย แม่ชอบพูดเสมอว่าถ้าแม่ตายไปแกจะเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครเลี้ยงแกหรอก ผมไม่ได้คิดไรเวลาทะเลาะผมคิดว่าไม่มีแม่ก็อยู่ได้ ตายๆไปก็ดี < เลวอย่าทำตามครับ แต่พอหายโกรธผมก็ปกติครับผมจะเกลียดแม่ยังไงแต่ก็รัก ผมกะว่าวันแม่นี้จะไหว้แม่สวยๆเพราะไม่เคยไหว้สวยๆเลย พอตอนเย็นแม่โทรมาบอกว่า เล่นเกมเสร็จแล้วอะไรแล้วทำงานบ้านด้วยนะอย่าลืมอ่านหนังสือ(ปกติแม่ไม่ให้ผมเล่นเกมก่อนแบบนี้หรอกครับ) แม่พูดเสียงเหมือนคนไม่มีแรง เช้าวันจันทร์แม่โทรมาปลุกครับคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะผมง่วงและแปปเดียวแม่วางไป เป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตที่ได้คุยกับแม่ พอตกเย็นพ่อ พี่กลับมาบ้านไวกว่าปกติบอกรีบเลยจะไปหาแม่ผมงงมากจะรีบไรขนาดนั้นผมไม่ได้าอบน้ำไปเลยแม่อยู่
ICU ตอนนั้นผมร้องไห้เลยครับพี่ก็ร้องเพราะมันทำไม่ดีกับแม่เยอะมาก มากกว่าผมอีกผมใจลอยเลยหมอมาบอกว่าแม่เกิดสภาวะแทรกซ้อนต้องผ่าตัดฉุกเฉิน ลิ่มเลือดไปอุดตันหัวใจ ซึ่งมีความเป็นไปได้น้อยมากแต่ทำไมต้องเป็นแม่ผม ทุกคนได้ไหว้ซึ้งศักสิทธิ์ให้แม่รอด เพราะแม่ชอบทำบุญครับเป็นคนดี มีคนรักเยอะแยะมากมายหมอบอกว่าแม่เลือดไหลไม่หยุด ใส่หัวใจเทียม ถ้าเกิดเลือดหยุดไหลอาการดีขึ้นจึงจะบอกได้ แม่ผมอาหารหนักมากผ่าตัดไปทั้งหมด 3 รอบได้ผมคิดแต่แรกแล้วว่าแม่ไม่รอดแน่ ผมขาดเรียนไปทั้งอาทิตย์ไม่ได้บอกเพื่อน ก่อนที่แม่จะเสีย พี่บอกว่าแม่มาแล้วเรียกชื่อ มันก้สะดุ้งเตือนครับเช้ามาพ่อบอกแม่เสียแล้วผมแบบ... ทำไรไม่ถูกมึนไปหมดอยู่ๆมันเกิดอะไรขึ้น ก่อนกลับบ้านตอนที่พ่อวิ่งไปหาแม่ตอนนั่นหละครับ พอบอกว่าให้ยาไรไม่รู้ถ้ายาหมดแม่ก็จะไป หรือไปเอง แต่ถ้าหมดแล้วไม่ไปจะต่อไหมค่าใช้เชื่อเยอะมาก พ่อกับลุงภาวณาว่าให้แม่ไปเอง พี่คนนึ่งญาติเขาเลยเปิดเพลงธรรมะให้พังจากนั้นแม่ผมตัวเย็นเฉือบแล้วก็จากไป....
ผมพิมพ์ข้อความทั้งหมดนี้ทั้งน้ำตาครับ เพราะส่วนการกระทำที่ไม่ดีกับแม่และที่เสียใจที่สุดคือผมไม่เคยทำอะไรให้แม่ดีๆสักครั้งหนึ่งเลยกะจะทำวันแม่แต่กลับไม่มีโอกาศแล้วผมจึงจะมาเตือนเพื่อนๆทุกคนว่า ขอให้รักและทำดีกับ พ่อและแม่มากๆ ถ้าคิดว่าแก่ไปเราทดแทบุญคุณแบบผมก็ได้ อย่ารัก พ่อ แม่ ในวันที่ไม่มีท่านให้รักครับ :(
ลางบอกเหตุ
1.แม่พูดกับผมว่าไปแล้วนะ จะพูดทำไมไปแค่แปปเดียวเอง
2.รู้ทีหลังว่า แม่ไปบอกลาเพื่อนบ้าน บอกป้าข้างบ้านว่ากินข้าวยังกินซะนะ เด๋วจะไปได้กินฝีมือแม่ผมอีก ไปลาป้าอีกคนบอก บ๊ายบายไปแล้วนะ
3.ของทุกอย่างในบ้านก่อนหน้านั้นซื้อมาเยอะมากเกินความจำเป็นปกติแม่ไม่ได้เป็นแบบนั้น ของใช้เหล่านี้อยู่ได้ หลายเดือนเลยที่เดียวแถบแยกหมวดหมู่ระเบียบมาก
4.เสื้อผ้าของแม่เกบหมดก่อนไปโรงพยาบาล เก็บแล้วจะเอาไหนใส่
5.แม่พุดกับพ่อว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าเอาเรื่องหมอนะ
6.แม่ผมพูดกับน้าที่สนิทกับแม่ไปเฝ้าแม่ว่า ตายไม่ได้หรอกถ้าตายใครจะ ดูแลครอบครับ ต้องส่งรถแล้วซื้อโทรศัพท์ให้ลูกอีก
สุดท้ายนี้ผมอยากบอกเพื่อนว่าเวลาเราขออะไรแล้วท่านไม่ให้เนี่ยจริงๆอาจมีเหตุผลของท่านอยู่แต่ท่านไม่บอกเราก็ได้อย่างของผม บ้านผมเงินไม่พอจ่ายแม่ปล่อยเงินกู้แต่ไม่มีใครรู้เลยซึ่งผมไม่เคยรู้เลยแต่่ผมก็ใช้ของผมอย่างประหยัดไปเที่ยวใช้เงินตัวเองแต่ถ้าบอกแม่ แม่จะให้เงินไป 300 ผมไปดูหนังอย่างเดียวครับ เวลาผมเจอใครทำไม่ดีผมจะเตือนหละครับไม่อยากให้ใครเป็นแบบผมอีก ชาติหน้ามีจริงขอให้ผมเป็นลูกที่ดีของแม่นะครับ
ตั้งแต่ผมจำความได้ แม่ผมเป็นคนที่เก่งมาก มีอะไรดีๆหามาให้คนในครอบครับผมเชื่อว่าแม่หลายคนทำไม่ได้แบบแม่ผม พ่อผมไปเมืองนอกบ่อยเกือบทั้งชีวิตผมเลยใช้ชีวิตอยู่กับแม่ คนเดียวแม่ผมจะให้ผมอ่านหนังสือ ครึ่งชั่วโมง แลกกับการเล่นเกม 2 ชม.ให้เล่นแค่นี้ต่อวันครับ แต่อ่านแล้วแม่ผมจะถามด้วยจำไมได้อ่านใหม่มันทำให้ผมเป็นคนที่มีความรู้เยอะกว่าชาวบ้านเขาในระดบัเดียวกัน เพราะทำแบบนี้มา 6 ปีจนผมขึ้นมัธยมต้นแม่ผมปล่อยให้ผมอ่านหนังสือเอง เล่นคอมได้ไม่จำกัดแต่อย่าเยอะเกิน แม่ผมตอนเด็กๆก็แอบน้อยใจบ้าง ว่าทำไมให้เงินมาโรงเรียนวันละ 20 บาท ตอน ป.1-2 ให้เงิน 40 บาทตอน ป.3-6(ไม่แน่ใจ) แต่ที่ให้เท่านี้เพราะว่าข้าวโรงเรียนมันฟรีมั้งครับแม่เลยประหยัดเงิน เพราะผมไม่รู้เหตุผลจริงๆว่าเงินที่ใช้ในครอบครัวมันไม่พอ พึ่งรู้ตอนแม่เสีย ผม มีพี่อายุห่างกัน 6 ปี ตอน ป.3 แม่ผมเริ่มขายของเพื่อที่จะหาเงินเข้าบ้านโดยไม่อายใคร(ผมอายเพื่อนมากขายของหลังๆเริ่มชิน) พี่ผมก็ ม.3 แม่ผมส่งกวดวิชาถึงสถาบันที่ดังๆ พี่ผมจะสอบหมอ ผมช่วยแม่ขายของ เหนื่อยมากครับแต่แม่ไม่เคยบ่น แต่พี่ผมมันเห็นแก่ตัวช่างมันครับ เวลาผมไม่อ่านหนังสือแม่ผมจะตีเจ็บมากครับ เวลาแบบนี้แหละผมจะโกรธแม่มากปาข้าวของทิ้ง ผมเป็นคนอารมณ์ร้ายตั้งแต่เกิดแล้วครับ ผมก็จะไม่คุยกับแม่ แม่ก็จะไม่คุยกับผมสักพักนึง 90% ของชีวิต ผมคุยกับแม่ครับ แถบไม่คุย กับพ่อและพี่ เวลาหลับมาบ้าน แม่ผมจะหาอาหารมาให้พร้อมเลยวางบนโต๊ะ มีครูมาสอนพิเศษผมที่บ้านทุกวันทำให้ผมถือว่า เรียนค่อนข้างดีมากทีเดียวแต่หลังๆเริ่มดรอป เมื่อก่อนแม่ผมเป็นไมเกรน เข้าโรงพยาบาลบ่อยมาก น้ำในหูไม่เท่ากันด้วยครับ ตอนนั้นผมไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรแต่เวลาแม่ไม่อยู่บ้านผมเดียวดายมาก แต่ยิ่งโตผมยิ่งทะเลาะกับแม่แรงขึ้นเรื่อยๆเพราะผมแรงเริ่มเยอะกว่าแม่ ผมเคยเอามีดจ่อแม่เพราะรำคาญแต่ไม่ทำจริงหรอกครับแม่ก็บอกฆ่าสิ ผมก็วางเพราะเล่เกมอยู่แล้วแม่มากวน เคยผลักแม่จนเกือบล้มแต่ผมจับไว้ถึงจะโมโหยังไงก็เหอะ ผมก็ทะเลาะกันมั่งดีกันมั่งจนมาถึงตอนน้ำท่วมร้านขายของได้พังไปจึงปิด แม่ก็พาอพยพไปเรื่อยหาญาติบ้างไรบ้าง อยู่กับพ่อตายแน่นอนครับพ่อเป็นทหาร แม่พาไปเที่ยวครับ 1 เดือนเต็มๆ เที่ยวทะเล เข้าวัดบ้างไรบ้าง แต่พอเข้าวัดมากๆผมก็เบื่อทะเลาะกับแม่อีก พี่ผมสอบหมอไม่ติดครับติดการบินพลเรือน มันเสือกเปิดเทอมผมต้องกลับมาก่อนทั้งๆที่น้ำยังท่วมอยู่สูงมากระดับอกที่เดียว มันไปอยู่หอกับเพื่อนครับผมกับแม่ต้องมาอยู่บ้านน้ำเหม็นมากแต่โชคดีที่มันค่อยๆลดหายไปใน 1 อาทิตย์ ช่วงนี้แหละครับที่ผมทะเลาะกับแม่อีก เพราะแม่ใช้นู่นนี่เยอะเกินแม่ผมทำงานหนักๆไม่ได้ครับ เพราะ อุบัติเหตุตอนสมัยสาวๆรถชนแล้วหลังกระแทกพื้น ทำให้กระดูกสันหลังทับเส้นประสาทแล้วพึ่งมีอาการตอน 30 กว่าๆผมไม่รู้ควรเจ็บปวดนั้นเลยทำมั้งไม่ทำมั่งแล้วขึ้นมานั่งเล่นเกมด้านบน พอน้ำลดก็ขัดบ้านแม่ผมทำงานบ้านนักมากกลับมาบ้านนี่สะอาดมากครับ ทุกวันกลับมาจะเห้นแม่วุ่นกับการทำงาน เวลาวันหยุดเวลาหิวแม่ออกไปซื้อข้าวให้ไม่ว่าแดดจะแรงสักเท่าไร บางทีแม่ไปไม่ไหวผมกลับโกรธแม่ แต่พักหลังนี้คือตอน ม.3 ร้านพึ่งปิดไปแม่ได้พักเพราะน้ำท่วมผมเห็นแม่เหนื่อยมากกลับมาบ้านงีบทุกวัน เกิดมาผมแถบไม่เคยเห้นแม่หลับสนิทเลยครับอาศัยเงียบอย่างเดียว เห็นแล้วก็หดหู่ครับเวลาแม่ปวดขาใช้ผมบีบเมื่อก่อนบีบให้ครับหลังๆหยิง เพราะผมบอกอยากได้โทรศัพท์ โทรศัพท์เครื่องแรกของผม Candy ออกครึ่งนึงใช้ตอน ม.1 ถึงปัจจุบันครับเลยอยากเปลี่ยน แม่ผมก็จะด่าเพราะคงปวดมากแล้วแม่ก็จะทนทายาหม่องแต่ผมไม่เคยเห็นว่ามันหาย ก่อนหน้านั้นผมได้ I-pad มาครับพ่อให้มาแต่ไม่ค่อยได้เล่นแม่เลยอยากลองเล่นผมสอนเล่นเกม ที่ไม่เล่นยากมากอย่างพวกแองกรี้เบิร์ดไรงี้ครับ ทีนี้แม่ถามจะเข้าเว้ปทำไงผมก็สอนนู่นนี่จนเป็นแม่ผมเริ่มหา ข้อมูลเพื่อที่จะรักษาตัวเอง ผมไม่รู้ครับเพราะผมไปเรียนแต่กลับมาเห้นแม่โทรถามโรงพยาบาลเรื่องการรักษา ก็ได้ยินเรื่องการผ่าตัดขึ้นมาแม่บอกส่องกล่องแผลเล็กๆไม่เจ็บมากผ่าเสร็จไม่กี่ชั่วโมงก็ฟื้นเดินได้ไรได้ ผมก็ขึ้นว่าไม่มีไรผมก็ไม่อยากให้แม่ทรมาณแม่ไปหาหมอทุกอาทิตย์เลยครับ แต่พอหมอนัดหมอเลื่อนนัดไปประมาณ 2 รอบจนมาถึงรอบที่ 3 บ้านผมจะต้องทำพอดีแม่เลยเก็บข้าวของใส่ลังไว้ เป็นระเบียบมากแล้วก่อนที่จะไปได้ทะเลาะกับแม่ยกใหญ่เลยครับ เรื่องมีแฟนมแม่ปาโทรศัพท์ทิ้งเลย แล้วก็หวดผมหนักเลยไม่พูดกับผมยาวเลยแม่ร้องไห้เลยครับตีผมทั้งน้ำตา ผมโกรธแม่มากๆไม่พูดด้วยเลยแม่ผมรู้ครับว่าผมนิสัยยังไงแม่บอกถ้าโกรธมากก็มาฆ่าให้ตายเลยคืนนั้นผมนอนร้องไห้แต่แม่กลับมาปลอบครับผมร้องไห้นานมากจนผลอยหลับไปเลยแม่ผมมานอนเฝ้าข้างๆเลยครับ พอสักพักนึงแม่ผมก็เริ่มคุยด้วยแล้วบอกให้เลิกกับแฟนซะแล้วเด๋วมาคุยกัน แม่บอกจะซื้อโทรศัพท์ให้ใหม่แล้วตั้งใจเรียนนะผมก็จะช่วยออกครับ จะซื้อ Sony Arc S อะครับ แล้วพอนัดนี้แม่ได้ไปอยู่โรงบาลธรรมศาสตร์ ก่อน วันหรือสองวันนี้แหละครับ น่าจะวันอาทิตย์ ผมเรียนพิเศษพอดี แม่ซื้ออาหารมือสุดท้าย... ให้ผมกินซึ่งปกติแม่จะซื้อผิดๆถูกๆแต่ครั้งนี้ถูกครับ คือบะหมี่เกี๊ยวหมูแดง ผมตื่น 8.30 ได้ผมกำลังจะไปอาบน้ำแม่ผมพูดประโยคสุดท้ายที่ได้คุยแบบเห็นหน้ากันว่า แม่ไปแล้วนะ.... ผมไม่ได้คิดไรเห้นแม่ชอบโม้ว่ามันปลอดภัย แม่ชอบพูดเสมอว่าถ้าแม่ตายไปแกจะเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครเลี้ยงแกหรอก ผมไม่ได้คิดไรเวลาทะเลาะผมคิดว่าไม่มีแม่ก็อยู่ได้ ตายๆไปก็ดี < เลวอย่าทำตามครับ แต่พอหายโกรธผมก็ปกติครับผมจะเกลียดแม่ยังไงแต่ก็รัก ผมกะว่าวันแม่นี้จะไหว้แม่สวยๆเพราะไม่เคยไหว้สวยๆเลย พอตอนเย็นแม่โทรมาบอกว่า เล่นเกมเสร็จแล้วอะไรแล้วทำงานบ้านด้วยนะอย่าลืมอ่านหนังสือ(ปกติแม่ไม่ให้ผมเล่นเกมก่อนแบบนี้หรอกครับ) แม่พูดเสียงเหมือนคนไม่มีแรง เช้าวันจันทร์แม่โทรมาปลุกครับคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเพราะผมง่วงและแปปเดียวแม่วางไป เป็นครั้งสุดท้ายของชีวิตที่ได้คุยกับแม่ พอตกเย็นพ่อ พี่กลับมาบ้านไวกว่าปกติบอกรีบเลยจะไปหาแม่ผมงงมากจะรีบไรขนาดนั้นผมไม่ได้าอบน้ำไปเลยแม่อยู่
ICU ตอนนั้นผมร้องไห้เลยครับพี่ก็ร้องเพราะมันทำไม่ดีกับแม่เยอะมาก มากกว่าผมอีกผมใจลอยเลยหมอมาบอกว่าแม่เกิดสภาวะแทรกซ้อนต้องผ่าตัดฉุกเฉิน ลิ่มเลือดไปอุดตันหัวใจ ซึ่งมีความเป็นไปได้น้อยมากแต่ทำไมต้องเป็นแม่ผม ทุกคนได้ไหว้ซึ้งศักสิทธิ์ให้แม่รอด เพราะแม่ชอบทำบุญครับเป็นคนดี มีคนรักเยอะแยะมากมายหมอบอกว่าแม่เลือดไหลไม่หยุด ใส่หัวใจเทียม ถ้าเกิดเลือดหยุดไหลอาการดีขึ้นจึงจะบอกได้ แม่ผมอาหารหนักมากผ่าตัดไปทั้งหมด 3 รอบได้ผมคิดแต่แรกแล้วว่าแม่ไม่รอดแน่ ผมขาดเรียนไปทั้งอาทิตย์ไม่ได้บอกเพื่อน ก่อนที่แม่จะเสีย พี่บอกว่าแม่มาแล้วเรียกชื่อ มันก้สะดุ้งเตือนครับเช้ามาพ่อบอกแม่เสียแล้วผมแบบ... ทำไรไม่ถูกมึนไปหมดอยู่ๆมันเกิดอะไรขึ้น ก่อนกลับบ้านตอนที่พ่อวิ่งไปหาแม่ตอนนั่นหละครับ พอบอกว่าให้ยาไรไม่รู้ถ้ายาหมดแม่ก็จะไป หรือไปเอง แต่ถ้าหมดแล้วไม่ไปจะต่อไหมค่าใช้เชื่อเยอะมาก พ่อกับลุงภาวณาว่าให้แม่ไปเอง พี่คนนึ่งญาติเขาเลยเปิดเพลงธรรมะให้พังจากนั้นแม่ผมตัวเย็นเฉือบแล้วก็จากไป....
ผมพิมพ์ข้อความทั้งหมดนี้ทั้งน้ำตาครับ เพราะส่วนการกระทำที่ไม่ดีกับแม่และที่เสียใจที่สุดคือผมไม่เคยทำอะไรให้แม่ดีๆสักครั้งหนึ่งเลยกะจะทำวันแม่แต่กลับไม่มีโอกาศแล้วผมจึงจะมาเตือนเพื่อนๆทุกคนว่า ขอให้รักและทำดีกับ พ่อและแม่มากๆ ถ้าคิดว่าแก่ไปเราทดแทบุญคุณแบบผมก็ได้ อย่ารัก พ่อ แม่ ในวันที่ไม่มีท่านให้รักครับ :(
ลางบอกเหตุ
1.แม่พูดกับผมว่าไปแล้วนะ จะพูดทำไมไปแค่แปปเดียวเอง
2.รู้ทีหลังว่า แม่ไปบอกลาเพื่อนบ้าน บอกป้าข้างบ้านว่ากินข้าวยังกินซะนะ เด๋วจะไปได้กินฝีมือแม่ผมอีก ไปลาป้าอีกคนบอก บ๊ายบายไปแล้วนะ
3.ของทุกอย่างในบ้านก่อนหน้านั้นซื้อมาเยอะมากเกินความจำเป็นปกติแม่ไม่ได้เป็นแบบนั้น ของใช้เหล่านี้อยู่ได้ หลายเดือนเลยที่เดียวแถบแยกหมวดหมู่ระเบียบมาก
4.เสื้อผ้าของแม่เกบหมดก่อนไปโรงพยาบาล เก็บแล้วจะเอาไหนใส่
5.แม่พุดกับพ่อว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นอย่าเอาเรื่องหมอนะ
6.แม่ผมพูดกับน้าที่สนิทกับแม่ไปเฝ้าแม่ว่า ตายไม่ได้หรอกถ้าตายใครจะ ดูแลครอบครับ ต้องส่งรถแล้วซื้อโทรศัพท์ให้ลูกอีก
สุดท้ายนี้ผมอยากบอกเพื่อนว่าเวลาเราขออะไรแล้วท่านไม่ให้เนี่ยจริงๆอาจมีเหตุผลของท่านอยู่แต่ท่านไม่บอกเราก็ได้อย่างของผม บ้านผมเงินไม่พอจ่ายแม่ปล่อยเงินกู้แต่ไม่มีใครรู้เลยซึ่งผมไม่เคยรู้เลยแต่่ผมก็ใช้ของผมอย่างประหยัดไปเที่ยวใช้เงินตัวเองแต่ถ้าบอกแม่ แม่จะให้เงินไป 300 ผมไปดูหนังอย่างเดียวครับ เวลาผมเจอใครทำไม่ดีผมจะเตือนหละครับไม่อยากให้ใครเป็นแบบผมอีก ชาติหน้ามีจริงขอให้ผมเป็นลูกที่ดีของแม่นะครับ