bellba
22nd October 2012, 16:24
เสียงกระซิบของความเหงา..ที่ไม่เท่ากัน
ผูกพัน...แค่ไหนที่จะบอกได้ว่ามันคือ..ผูกพัน ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่า..แค่ไหน
เพราะต่างคนก็ต่างมีความรู้สึกในเวลาผุกพันที่ไม่เท่ากัน บางเวลาแค่เพียงเสี้ยวนาทีแต่แฝงด้วยความเดียวดายที่สุดยั้งใจ
บางทีในความผูกพันนั้นแฝงด้วยความเจ็บปวด บางคราวความรักที่ตามหาและไขว่คว้ามาอาจจะเป็นแค่เพียง
การตอกย้ำความเดียวดายที่เคยมีให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ซึ่งเมื่อความผูกพันได้ก้าวเดินตามวันเวลา เราสองต่างพามันเดินทางมาไกลเกิน ที่จะนำกลับไปยังจุดเดิม
ทุกๆเรื่องราวที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตของสองเรา ถูกบันทึกไว้ด้วยหัวใจที่ผูกพัน
แต่จะมีสักครั้งที่เราสองจะรู้ความหมายของการเดินทางที่มีคุณค่าเหล่านั้น
ซึ่งความผูกพันของสองเราก็คงเป็นความผูกพัน ที่ทำตามอย่างเป็นหน้าที่ของความรัก
ความว่างเปล่าในความรู้สึกที่ว่ามีนั้นมันเจ็บปวด เวลาและความหมายผูกพันที่ไม่เท่ากัน
ประหนึ่งดั่งขวดโหลความฝันที่มองลงไปจนถึงก้นขวด ก็คงพบเพียงความว่างเปล่า
สายใยความผูกพันที่ยังมีแต่ดูเหมือนว่างเปล่านั้น ค่อยๆโบยบินออกไป
ความหนาวเย็นค่อยๆเข้ามาแทนทีในผูกพันทุกสัมผัส บอกให้รู้ซึ่งความว่างเปล่าที่ยังมีตัวตน
ความรักค่อยๆเลือนหายไปทีละนิด ทว่าความเดียวดายค่อยๆคืบคลานเข้าหาและก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ...อย่างช้าๆ
ซึ่งสายลมที่พัดผ่านเข้าสู่ช่องว่างแห่งความดียวดาย ไม่ยอมพัดผ่านออกไปเหมือนเช่นเคย
ยังคงหมุนเวียนหยอกล้อเล่นอยู่กับความเดียวดายในหัวใจ
น้ำใสค่อยๆหลั่งไหลรินจากบ่อแห่งความอ้างว้าง
ทว่าหัวใจไม่ได้เสียใจหรือหมองเศร้า หากแต่เป็นแค่เพียงความเหงา อ้างว้าง เกินกักเก็บไว้ ที่มันล้นเกินหัวใจคนๆหนึ่งจะรับได้
บางทีการคงอยู่ของความผูกพัน และการไม่มีซึ่งความผูกพัน
บางครั้งก็เหงาไม่แตกต่างกันเท่าไร ประหนึ่งดั่งใจที่ว่างเปล่าค่อยๆเปิดประตูสู่โลกกว้างที่มีการคงอยู่ของความรัก แต่ก็ยังเหงาได้ล้นใจ
ซึ่งบางทีคำรักที่หลอกลวงหัวใจ ก็ยังดีกว่าการที่มีรักแต่ไม่ดูแลซึ่งกันและกัน
หนึ่งนาทีของหน้าที่คนรอ ช่างแสนยาวนาน ดั่งกาลเวลากลั่นแกล้งให้ทุกอย่างที่รอคอย ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาหาอย่างช้าๆ
แต่กลับให้ความเดียวดายเดินเข้ามาหาเร็วกว่าที่ควรจะเป็น อาจจะเป็นที่คนหนึ่งคนใดไม่เห็นค่าของความผูกพัน
และอาจจะเป็นเพียงแค่ผูกพันไปอย่างเป็นหน้าที่ในความรัก
ซึ่งแตกต่างกับอีกคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ที่ให้ค่าความผุกพันที่มีในรักนั้นเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง
ทุกวันที่ผ่านมาและกาลเวลาที่ผ่านเลย ความรักเพียงน้อยนิดยังพิชิตใจบางคนได้
แต่กลับความรักที่มากมาย กลับได้เพียงความเดียวดายเข้ามาแทนที่
สุดท้ายก็คงต้องปล่อยให้ความจริงกอดความเดียวดายเหมือนเช่นเคย ปล่อยให้ความผูกพันที่เคยมี
ทุกๆอย่างค่อยๆหลุดลอยไป เต็มใจรับความจริงในความดียวดายที่ยากจะหลีกเลี่ยง
ให้เต็มความเจ็บปวด ณ. ปลายทางแห่งรัก
ซึ่งสุดท้ายความผูกพันที่มีก็ถูกความจริงค่อยๆกลืนหาย
เหลือเพียงซากความหวานชื่นในวันวานที่ทิ้งเอาไว้ในในจของคนที่เห็นค่าความผูกพัน นำมาซึ่งความว่างเปล่าที่เหงาเกินจับใจ
เมื่อสุดท้ายคงทำได้แค่เพียงเหม่อมอง ไม่อาจจับต้องความผูกพันในความจริง
เดียวดายจริง อ้างว้างจริง และซึ้งจริงๆ กับคำว่ารักที่มัน...ไม่จริง
เวลาแห่งการรอคอยบางสิ่ง เหมือนเดินช้า แต่ทว่าไม่เคยเดินกลับมาดังจุดเดิม....แม้สักครั้ง
ผูกพัน...แค่ไหนที่จะบอกได้ว่ามันคือ..ผูกพัน ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่า..แค่ไหน
เพราะต่างคนก็ต่างมีความรู้สึกในเวลาผุกพันที่ไม่เท่ากัน บางเวลาแค่เพียงเสี้ยวนาทีแต่แฝงด้วยความเดียวดายที่สุดยั้งใจ
บางทีในความผูกพันนั้นแฝงด้วยความเจ็บปวด บางคราวความรักที่ตามหาและไขว่คว้ามาอาจจะเป็นแค่เพียง
การตอกย้ำความเดียวดายที่เคยมีให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
ซึ่งเมื่อความผูกพันได้ก้าวเดินตามวันเวลา เราสองต่างพามันเดินทางมาไกลเกิน ที่จะนำกลับไปยังจุดเดิม
ทุกๆเรื่องราวที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตของสองเรา ถูกบันทึกไว้ด้วยหัวใจที่ผูกพัน
แต่จะมีสักครั้งที่เราสองจะรู้ความหมายของการเดินทางที่มีคุณค่าเหล่านั้น
ซึ่งความผูกพันของสองเราก็คงเป็นความผูกพัน ที่ทำตามอย่างเป็นหน้าที่ของความรัก
ความว่างเปล่าในความรู้สึกที่ว่ามีนั้นมันเจ็บปวด เวลาและความหมายผูกพันที่ไม่เท่ากัน
ประหนึ่งดั่งขวดโหลความฝันที่มองลงไปจนถึงก้นขวด ก็คงพบเพียงความว่างเปล่า
สายใยความผูกพันที่ยังมีแต่ดูเหมือนว่างเปล่านั้น ค่อยๆโบยบินออกไป
ความหนาวเย็นค่อยๆเข้ามาแทนทีในผูกพันทุกสัมผัส บอกให้รู้ซึ่งความว่างเปล่าที่ยังมีตัวตน
ความรักค่อยๆเลือนหายไปทีละนิด ทว่าความเดียวดายค่อยๆคืบคลานเข้าหาและก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ...อย่างช้าๆ
ซึ่งสายลมที่พัดผ่านเข้าสู่ช่องว่างแห่งความดียวดาย ไม่ยอมพัดผ่านออกไปเหมือนเช่นเคย
ยังคงหมุนเวียนหยอกล้อเล่นอยู่กับความเดียวดายในหัวใจ
น้ำใสค่อยๆหลั่งไหลรินจากบ่อแห่งความอ้างว้าง
ทว่าหัวใจไม่ได้เสียใจหรือหมองเศร้า หากแต่เป็นแค่เพียงความเหงา อ้างว้าง เกินกักเก็บไว้ ที่มันล้นเกินหัวใจคนๆหนึ่งจะรับได้
บางทีการคงอยู่ของความผูกพัน และการไม่มีซึ่งความผูกพัน
บางครั้งก็เหงาไม่แตกต่างกันเท่าไร ประหนึ่งดั่งใจที่ว่างเปล่าค่อยๆเปิดประตูสู่โลกกว้างที่มีการคงอยู่ของความรัก แต่ก็ยังเหงาได้ล้นใจ
ซึ่งบางทีคำรักที่หลอกลวงหัวใจ ก็ยังดีกว่าการที่มีรักแต่ไม่ดูแลซึ่งกันและกัน
หนึ่งนาทีของหน้าที่คนรอ ช่างแสนยาวนาน ดั่งกาลเวลากลั่นแกล้งให้ทุกอย่างที่รอคอย ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาหาอย่างช้าๆ
แต่กลับให้ความเดียวดายเดินเข้ามาหาเร็วกว่าที่ควรจะเป็น อาจจะเป็นที่คนหนึ่งคนใดไม่เห็นค่าของความผูกพัน
และอาจจะเป็นเพียงแค่ผูกพันไปอย่างเป็นหน้าที่ในความรัก
ซึ่งแตกต่างกับอีกคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ที่ให้ค่าความผุกพันที่มีในรักนั้นเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง
ทุกวันที่ผ่านมาและกาลเวลาที่ผ่านเลย ความรักเพียงน้อยนิดยังพิชิตใจบางคนได้
แต่กลับความรักที่มากมาย กลับได้เพียงความเดียวดายเข้ามาแทนที่
สุดท้ายก็คงต้องปล่อยให้ความจริงกอดความเดียวดายเหมือนเช่นเคย ปล่อยให้ความผูกพันที่เคยมี
ทุกๆอย่างค่อยๆหลุดลอยไป เต็มใจรับความจริงในความดียวดายที่ยากจะหลีกเลี่ยง
ให้เต็มความเจ็บปวด ณ. ปลายทางแห่งรัก
ซึ่งสุดท้ายความผูกพันที่มีก็ถูกความจริงค่อยๆกลืนหาย
เหลือเพียงซากความหวานชื่นในวันวานที่ทิ้งเอาไว้ในในจของคนที่เห็นค่าความผูกพัน นำมาซึ่งความว่างเปล่าที่เหงาเกินจับใจ
เมื่อสุดท้ายคงทำได้แค่เพียงเหม่อมอง ไม่อาจจับต้องความผูกพันในความจริง
เดียวดายจริง อ้างว้างจริง และซึ้งจริงๆ กับคำว่ารักที่มัน...ไม่จริง
เวลาแห่งการรอคอยบางสิ่ง เหมือนเดินช้า แต่ทว่าไม่เคยเดินกลับมาดังจุดเดิม....แม้สักครั้ง