(Light novel) Legends of four Horsemen ตำนาน แห่ง สี่ จตุอาชา

[bostion]

บทนำ




ในยุคสมัยหนึ่ง นานเกินกว่าจะมี บันทึกใดๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีเทพสององค์ขัดแย้ง สู้รบกันมานานเพื่อแย่งชิงความเป็นหนึ่งนามทั้งสอง อาร์คและลูเซียส ถือกำเนิดทั้งสองขัดแย้ง อาร์ค เป็น

เทพองค์หนึ่งที่ก่อกำเนิดจากท้องฟ้าส่วน ลูเซียส เกิดขึ้นจากใต้ดิน ทั้งสองสู้กัน จนดินแดนที่ทั้งสองกำเนิด ไม่เหลือสิ่งมีชีวิตอื่นอยู่เลย ทั้งสองจึงได้ตัดสินใจ ยุติความขัดแย้งร่วมมือกันเพราะถ้าสู้ต่อไป รังแต่

จะทำให้ ดินแดนที่ตนปรารถนา เหลือเพียงเศษฝุ่น ดวงดาว ทั้งสองจึงสรรสร้าง เผ่าพันธุ์ขึ้นมาใหม่ ได้แก่ มนุษย์ เอลฟ์ คนแคระ มังกร และอีกมากมาย และได้ ก่อตั้ง อาโลกาธ ซึ่งที่เป็น

ดินแดนที่ ผู้คนอีกหลายเผ่าพันธ์ จะอยู่ร่วมกัน ได้ แต่ ทั้งสองต้องการข้ารับใช้ อาร์คและลูเซียส สร้างจึงสร้างเทพเจ้าออกมาหลายองค์ เพื่อที่จะให้แบ่งหน้าที่ปกครองอาโลกาธ และให้อิสระในการควบคุม

อาร์คและลูเซียส มองการไกล ทั้งสองเห็นว่าถ้าให้เทพปกครองอย่างอิสระจะรวมตัวกันโค่นทั้งสอง พวกเขาจึงตัดสินใจสร้างข้ารับใช้ที่ทรงพลังเหนือเทพเจ้าขึ้นตรงกับอาร์คและลูเซียส เพื่อที่จะ

ทำงานสกปรกให้ เนื่องจาก อาโลกาธมีหลายเผ่าพันธ์ มีเทพหลายองค์ ที่มีความทะเยอทะยานอยากครองความเป็นใหญ่ และเมื่อข้ารับกลุ่มนั้นก้าวอย่างไปที่ไหน นั้นหมายถึง หายนะ สำหรับที่นั้น รับใช้กลุ่ม

นั้นมีนาม ว่า สงคราม , โรคร้าย, ความอดอยาก,ความตาย

อาร์คและลูเซียส ได้ คัดเลือก เด็ก 4คน ตราสัญลักษณ์ไว้ คนล่ะช่วงเวลากันและรอวันเวลาที่พวกเขาจะเติบโตขึ้นมา ทั้งสองคอยเฝ้ามอง พวกเขา เติบโต อย่างเงียบๆ อาร์คและลูเซียส ลบตัวตนออกจาก

ความทรงจำ ของ ทุกเผ่าพันธุ์ เทพทุกองค์ จะไม่มีบันทึกใดๆเกี่ยวกับพวกเขาอีกต่อไป







ปล. ปล่อยบทนำเช็คก่อนน่ะครับเดียวประมาณหกโมงผมมาลงให้

[bostion]

Chapter 1 Peaceful life

“ที่รัก ตื่นได้แล้วน่ะ อาหารเช้าพร้อมแล้ว” เสียงเรียกของ ฟลอร่า ปลุก แชดขึ้นจากนิทรา แชดไม่ได้อยากลุกออกจาก
เตียงใหม่ที่เขาเพิ่งซื้อมามากนักเพราะเมื่อคืนเขานอนไม่หลับจากฝันบ้าๆ ที่ตามหลอกหลอนมา ถึง สามวันติดแล้วเขางัวเงียไปล้างหน้า โกนหนวดเครา จัดแต่งทรงผม รวบเป็นหางม้าเรียบร้อย
เขาสำรวจร่างกายของตัวเองในกระจก กล้ามเนื้อที่แข็งเหมือนไม้กระดานเป็นผลมาจากการทำงานหนัก เขามองรอยปานที่ หน้าอกขวา
รูปร่างแปลกประหลาดเหมือนนกกับกระทิงรวมกันที่ติดตัวเขามตั้งแต่เกิด เขารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่ภรรยาเขา ผับเตรียมไว้ให้ที่ปลายเตียง
เขาออกจากห้องนอนก็พบกับอาหารเช้าที่วางอยู่บนโต๊ะกินข้าว ขนาดไม่เกิน ห้าฟุต หน้าต่างทุกบานเปิดเพื่อให้แสงสว่างของพระอาทิตย์ยามเช้าเข้ามาในบ้าน
บ้านของเขาเป็นบ้านหลังเล็กๆ มีเพียงแค่ สองห้อง ตั้งอยู่ใน ชนบท แถบภูเขาในหมู่บ้านที่ชื่อว่า ซาบอน เขาชอบความเงียบสงบ และความมี อัธยาสัยของ ผู้คนที่นี้
เขาเคยอาศัยอยู่ในเมืองประกอบอาชีพ คุ้มกันขบวนสินค้า ก่อนจะมาพบรักกับ ฟลอร่า และแต่งงานกัน ฟลอล่าเป็นผู้หญิงที่เขาไม่คิดว่าจะได้แต่งงานด้วย
เธอมีผมสีบลอนด์ ยาวสวยงาม ตาสีฟ้าชวนฝัน เป็นผู้หญิงในอุดมคติของชายหลายๆคน แชดนำเงินเก็บซื้อบ้านที่ซาบอนและประกอบอาชีพ ขุดเหมือง ซึ่งเป็นอาชีพหลัก ของคนที่นี่
แชดสูดอากาศยามเช้า เข้าไปเต็มปอด และอั้นไว้ แล้วค่อยผ่อนคลายออกมา เขาชอบวิธีนี้เพราะมันทำให้เขา สดชื่นพร้อมรับกับวันใหม่
“วันนี้อากาศดีจริงๆ ว่าไหม” เขาพูดกับ ฟลอล่า
“ใช่ ข้าก็คิดแบบเจ้า เหมาะกับการ ซักผ้าเป็นที่สุด” ฟลอร่าพูดขณะที่ทำอาหารเช้าจานสุดท้ายเสร็จ และนำมันมาวางที่โต๊ะ
ฟิลเดินมาทันทีที่ อาหารพร้อมรับประทาน
“ว้าว ข้าชอบอาหารเช้าของวันนี้จัง มันคงทำให้ข้ามีแรงไปทั้งวันเลยเชียว” แชดพูดพร้อมกับสูดกลิ่นอาหาร ซึ่งมี สตูเนื้อ หนึ่งชาม ผัดผักรวม สองสาม อย่าง ที่ ฟลอร่าออกไปซื้อมา เมื่อตอนย่ำรุ่ง และขนมปังกรอบ หนึ่งตะกร้าใหญ่ วางอยู่กลางโต๊ะ เขาลงมือรับประทานอย่างรวดเร็ว
“แชด ข้าห่อข้าวให้เจ้าไปกินที่เหมืองเรียบร้อยแล้วน่ะ วางอยู่ ที่โซฟา นั้น อย่าลืมน่ะ ถ้าลืมอีก เหมือนวันก่อน ข้าไม่เอาไปให้จริงด้วย ปล่อยให้เจ้าหิวตายอยู่ที่นั้นล่ะ”
ฟลอร่าแอบบ่นเล็กน้อยแต่ก็เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
“เจ้าไม่ปล่อยให้ข้าอดตายที่เหมืองหรอก” แชดรู้ดี
“แชดเจ้าได้ข่าวมั้ยว่า มีโจรภูเขา ออกปล้น อยู่แถวนี้ หมู่บ้านใกล้ๆ ก็ถูกปล้น เผาทำลายไปหมดแล้วน่ะ” ฟลอร่าพูดด้วยน้ำเสียงเจือปนความกลัว
เมื่อแชดได้ยินที่ฟลอร่าพูดก็หัวเราะจนเขาแทบสำลัก ขนมปังกรอบที่เพิ่งกินไป
“ครั้งสุดท้ายที่เจ้าได้ยินว่ามีโจรปล้น เมื่อไหร่กันน่ะ พวกโจรโดนทางการจัดการ ไปหมดแล้วน่ะ ข้าว่าก็เป็นแค่ข่าวลือที่เขาปล่อยกันเท่านั้นล่ะอีกอย่างถึงมีจริงทางการก็ส่งคนมาจัดการแล้ว” ฟลอร่าถอนหายใจ “อย่างน้อยเจ้าก็ควรฟังหูไว้หูมั้งน่ะ คนเราควรจะรับฟัง....” แชดรีบตัดบทก่อนที่เธอจะบ่นยาวกว่านี้ “ข้าว่าข้าไปก่อนดีกว่าเดียว จะไปเข้าสายสไตรเดอร์ จะด่าข้าอีกข้าไปล่ะ” เขาจูบภรรยาของเขาออกจากบ้านใส่รองเท้าหนังคู่เก่าแล้วถนนหน้าบ้านข้องข้างเฉอะแฉะเพราะฝนที่ตกเมื่อคืนก่อน

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เขาเดินไปที่เหมือง เล้นทางระหว่างเหมือง และบ้านของเขา ไม่ไกลมาก ระหว่างทาง เขาแวะทักทาย บัลดอร์ พ่อค้าขายเนื้อสัตว์ซึ่งเหมือนจะไม่ค่อยว่างเพราะเขาวุ่นอยู่กับ
การต่อรองซื้อขายเนื้อหมูป่ากับพวกนายพราน แชด ไม่อยากรบกวนมาก จึงขอตัวออกมาก่อน เขาเดิน ผ่านโรงเบียร์ โรงตีเหล็ก และบ้าน อีก สองสามหลังก็ถึง เหมือง
ระหว่างทางเขาพบกับ กิลเบิร์ตเพื่อนที่ทำงานเหมืองด้วยกัน บ้านของกิลเบิร์ตอยู่ไม่ไกลจากเหมืองมากนัก กิลเบิร์ตมีผมหยักศกสีทองสวยงามผิวพรรณดีไม่เหมาะกับการเป็นคนเหมืองแม้แต่น้อย
“เช้านี้เป็นไงบ้าง แชด” กิลเบิร์ตเปิดประเด็นสนทนา
“อากาศดี เหมาะกับการ ตั้งแค้มป์ นอนท่ามกลางทุ่งหญ้า ใต้ต้นไม้ใหญ่ซักต้น จิบชาไปพลางๆ เจ้าว่าไง” แชดพูดขณะเดินลงสู่เหมืองอันมีแสงสว่างเพียงน้อยนิดเพียงพอกับการเดินเท่านั้น
“ฟังดูดีน่ะ แต่ วันนี้ไม่ใช่กะของเจ้าที่เจ้าจะหยุด” เสียงนั้นดังมากจากข้างหลังของทั้งคู่ นั้นเป็นเสียงของ สไตรเดอร์ หัวหน้าของพวกเขา
“วางแผนไว้ซะสวยงาม เลยน่ะ สหาย” สไตรเดอร์พูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยั่น ทั้งคู่หันหลังกลับมา สไตรเดอร์เป็นชาย รูปร่างใหญ่ หัวล้าน
ผิวสีหมึก มีรอยบากที่หน้าผ่านคิ้วถึงจมูกด้านขวา เขาไม่ยอมบอกว่าไปได้มาได้ยังไง
“วันนี้พวกเจ้าทั้งสอง ต้องลงไปที่ ชั้นสาม ในช่วงเช้า ชั้น สี่ในช่วงบ่าย เข้าใจตามนี้ใช่มั้ย” แชดและกิลเบิร์ตตกลงอย่างไม่เต็มใจนักเพราะ เหมืองยิ่งอยู่ชั้นลึกทำให้พวกเขา อึดอัด
พวกเดินผ่าน \บันไดวนของเหมือง ลงไปจนถึงชั้นสามพวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องงานเล็กน้อย ก่อนจะแยกกันไป เริ่มลงมือทำงานงานของเขาไม่มีอะไรมาก
ขุดให้ได้มากที่สุด เขาทำงานมาได้สองสามปีแล้วแค่นี้เป็นเรื่องเล็กสำหรับเขา ช่วงบ่ายเขากินอาหารที่ ฟลอร่าจัดไว้ให้ มี หัวมัน และสตูเนื้อก่อนจะลงไป คัดแร่ที่พวกเขาขุดได้
ในชั้นสี่เป็นงานง่ายๆ แค่แยกชนิดแร่ออกจากกัน และเข็นไปให้ สไตรเดอร์ ตรวจเช็ค ช่วงเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว แชดรู้สึกตัวอีกที คือตอน กิลเบิร์ต เรียกเขา
“เฮ้ แชดเจ้าจะขยันไปถึงไหนทำเกินเวลาก็ไม่ได้เงินเพิ่มหรอก ถึงเวลากลับบ้านแล้ว มาเถอะสหายข้า” เขาวางมือจากงานที่ทำ เดินออกจากเหมืองไปพร้อมกับกิลเบิร์ตเวลาในตอนนี้
เริ่มโผล่เผล้ ตะวันยังไม่ตกดินดีนัก ราตรีเริ่มโรยตัวปกคลุมท้องฟ้า แชดรู้สึกตัวเหมือนมี เสียงกระซิบ แว่วดังมา แต่เขาจับใจความไม่ได้ว่าคืออะไร
“กิลเบิร์ตเมื่อกี้เจ้าพูดว่าอะไร” แชดหันไปมองหน้า
“ข้าเปล่านิ ข้าว่าเจ้าทำงานจนประสาทกินแล้วล่ะ” กิลเบิร์ตหัวเราะออกมา
“ข้าว่าตอนนี้เจ้าต้องการ เบียร์ซักแก้ว มาเถอะข้าเลี้ยงเอง” แชดยิ้ม และตอบรับ
“ไม่ปฎิเสธ” ทั้งคู่เดินกอดคอกันเข้าโรงเบียร์

- - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

พวกเขาหาที่นั่ง วันนี้โรงเบียร์ค่อนข้างเงียบ กิลเบิร์ต สั่งเบียร์มา สองแก้ว
โรงเบียร์มีขนาดไม่ใหญ่มากนักจุคนได้พอควรมีม้านั่งยาว และ โต๊ะ สองสามแห่ง ทั้งสอง หาที่นั่งเหมาะๆ
“นี้ แชดเจ้าเห็น สไตรเดอร์บ้างไหม พักนี้ข้าไม่ค่อยเจอเขาเลย ปกติ โรงเบียร์คือที่สถิตของเขาน่ะ”
“คงจะมีธุระล่ะมั้ง เจ้าถามหาเขาทำไม คิดถึงหรือไง อย่าบอกน่ะเจ้ากลายเป็นพวก รักร่วมเพศไปซะแล้ว” แชดหยอกล้อกิลเบิร์ตเล่น
“บ้าเหรอ ข้าเป็นชายทั้งแท่งน่ะ” ทั้งสองหัวเราะ
“กิลเบิร์ต เจ้าได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับ โจรภูเขาบ้างไหม” ฟิลพูดขณะที่จิบเบียร์ กิลเบิร์ตพยักหน้าตอบ
“ใช่ ข้าก็ได้ยิน เขาว่ากันว่าพวกมันมีจำนวนมาก ออกปล้นทุกอย่างไม่มีความปรานี และอีกอย่างเขาว่ามีพลังบางอย่างคุ้มกัน อาวุธทำอะไรมันไม่ได้” แชดหัวเราะ “ข้าว่ามันเป็นเรื่องเหลวไหล ข่าวลือก็คือข่าวลือจริงไหม แล้วนี้เจ้าเริ่มเชื่อเรื่องข่าวลือตั้งแต่เมื่อไหร่”
กิลเบิร์ตถอนหายใจ “เจ้านี้หัวแข็งไม่เปลี่ยนเลยน่ะ” ทั้งคู่จัดการเบียร์ของตัวเองจนหมด และ ล่ำลากันกลับ บ้าน ข้าอยากอาบน้ำ กินข้าว กอดเมียข้าให้หายอยากแล้วตอนนี้
ฟิลก็เดินมาถึงหน้าบ้านของเขา เปิดประตูไม้เข้าไป ฟลอร่ากำลัง ง่วนอยูกับการทำอาหาร “ว่าไงที่รัก รออีกซักครู่น่ะ มื้อเย็นใกล้เสร็จแล้ว ไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนเถอะ ข้าต้มน้ำไว้แล้ว”
“ข้าโชคดีแค่ไหนที่ได้เจ้าเป็นเมียข้า” เขาเดินไปกอดเธอจากข้างหลัง “ไปอาบน้ำซะข้าเหม็นเหงื่อเจ้าจะตายอยู่ล่ะ” ฟลอร่าพูดพลางทำ จมูกเบ้
ฟิลคลายกอดและ ถอดเสื้อ กางเกง และลงไปอาบในถังที่ภรรยาเขาเตรียมไว้ให้ เขานำไม้ขัดมันเงา มาขัดถูร่างกายเพื่อเอาคราบฝุ่นออกเมื่อเขาอาบน้ำเสร็จแล้วแต่งตัว
กลิ่นของอาหารเย็น โชยมา กระตุ้นความหิวของเขา แชดเดินออกไป นั่งที่โต๊ะ พบว่าอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้วอาหารเย็นที่ฟลอร่าทำมี ไข่ลวก สองสามฟอง สตูเนื้อจากอาหารเช้า และมันบดหนึ่งถ้วยใหญ่ ระหว่างกิน เขาคุยเรื่องสองสามอย่างกับฟลอร่า เกี่ยวกับ ข่าวคราวในหมู่บ้านเนื่องจากเขาทำงานในเหมืองจึงไม่ค่อยทราบข่าวคราวอะไรมากนัก
วันนี้มาธ่า เพื่อนบ้านของเขา ตั้งครรภ์ ได้ สองเดือน ในวันพรุ่งนี้ ฟลอร่าจะทำของขวัญไปยินดีกับเธอ และเรื่อง ที่ ฟลอร่าตากผ้าอยู่แต่ลมพัดแรงทำให้เธอต้องวิ่งตามเก็บผ้า
แชดหัวเราะก่อนที่จะจัดการอาหารหมดแล้วก็ ช่วยภรรยาเขาเก็บจาน และออกไปดูด ไปป์ ข้างนอกบ้าน หน้าบ้านเขามีม้านั่ง ตัวเล็กๆอยู่ม้านั่งลั่นเอี๊ยดอ้าดเมื่อเขานั่งลง เ
ขาจุดไปป์ เริ่มดูดอย่างสบายใจ อากาศคืนนี้ ดีมากลมพัดเย็นสบาย ฟ้าโปร่งไม่มีเมฆ ทำให้ เห็น ดวงดาวชัดเจน แชดรู้สึกตัวอีกที ตอนที่ ฟลอร่าเรียกเขาให้เข้านอน
ข้ารักชีวิตแบบนี้ มีแค่นี้ข้าก็พอใจแล้ว แชดยิ้มดับไปป์ ก่อนจะเข้าไปในบ้านอันแสนอบอุ่น ที่มีภรรยาแสนสวย นอนเคียงข้างให้เขานอนกอด

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

แชดรู้สึกตัวในกลางดึก รอบตัวเขามีแต่ความมืด เขาไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ไหนเขาขยับตัวไม่ได้ คล้ายกับฝันที่เขาพบเจอ สองสามคืนก่อน
“เมียข้า เมียข้าอยู่ไหน แล้วเจ้าเป็นใครแสดงตัวออกมา”
เวลาของเจ้าได้มาถึงแล้วแชด เสียงประหลาดดังมาจากความมืด “ทำไมถึงรู้จักชื่อข้า” แชดตะโกนถามไปไหนความมืด
ข้ารู้จักเจ้ามากกว่าที่เจ้าคิด ข้าอยู่กับเจ้ามาตั้งแต่เกิด คอยเผ้ามองเจ้าเติบโต เหมือนดูผลผลิตที่เราลงทุนไปออกดอก
ออกผลนั่นล่ะ
“ไสหัวออกไปจากชีวิตข้าซะ เจ้าผีร้าย”
เสียงในเงามืดหัวเราะ มันเป็นเสียงหัวเราะที่น่ากลัวที่สุดที่เขาเคยได้ยินมา เสียงดังก้องกังวาน
ผีร้ายเหรอ ข้าเป็นยิ่งกว่าสิ่งใด ที่เจ้าเคยรู้จัก เจ้าจะได้รู้มากกว่านี้แน่ อีกไม่นานหรอก แต่เจ้าต้องตื่น เดียวนี้!!!
แชดลืมตาขึ้นมา เห็นวัตถุ เงางามลอยอยู่เหนือตัวเขา
“ย่าห์!!!” เจ้าของวัตถุนั้น แทงดาบลงมาที่ตัวเขา

[nakiann123]

จะติดตามนะครัล แหม่

Edit : เอาเป็นว่ารู้แล้ว

ผมแนะนำให้แบ่งวรรคตอนใหม่ครับ คำบางคำมันเป็นคำเดียวกันแต่มันไม่ต่อกัน

แล้วก็ยังมีคำผิดอยู่เล็กๆน้อยๆครับ รอสักพักเดี๋ยวก็มีท่านๆทั้งหลายที่สิงอยู่หมวดนี้มาแก้ไขให้ครับ

[bostion]

มีแน่นอนครับ :yes:yes

[TALENT_MAN]

รออ่านต่ออยู่เน้อ:clap

[bostion]

บ้านผมโดนตัดเน็ตน่ะครับ กว่าจะได้เอาตอนมาลงก็ กลางเดือนหน้า ระหว่้าง รอเน็ต ผมจะแต่ง ให้เต็มที่ครับ ขอโทษด้วย

[bostion]

Chapter 1-2 Trap

แชดกลิ้งตัวหลบโดยสัญชาติญาณลงจากเตียง เจ้าของดาบเล่มนั้นแทงพลาดเป้า ทำให้ ขนห่านกระจายเต็มห้อง แชดปัดป่ายมือที่ใต้เตียงในความมืด เขาสัมพัสถึง โกร่งดาบ ดาบของเขาเก็บไว้
ตั้งแต่เขาย้ายมาที่นี้ เขาชักดาบออกจากฝัก และพยายามลุกขึ้นยืน ประจันหน้ากับผู้บุกรุก แม้ห้องเขาเขาจะไม่มีแสงไฟ แต่แสงจันทร์ ยังช่วยเขาทำให้เขาเห็น
ชายคนหนึ่งมีผ้าปิดส่วนปากไว้ ใส่เสื้อขนสัตว์หนาสีดำ ดวงตาสีดำราวกับรัตติกาล ผู้บุกรุกเปิดฉากโจมตีก่อนเขาวาดดาบ เป็นแนวนอนแชดก้าวถอยหลัง และใช้โอกาสนี้พุ่งเข้าไปแทง สีข้างของผู้บุกรุกจน ทะลุออกไปอีกข้าง ร่างของผู้บุกรุกล้มลงไป เขาดึงดาบออกจากร่าง ฟลอร่า ฟล่าร่า หายไปไหน แชดเพิ่งจะสังเกต ว่าภรรยาของเขาได้หายตัวไป
ฉึก!! เขารู้สึกว่ามีโลหะเย็นๆ แทงผ่านขาซ้ายของเขาจนทะลุออก แชดทรุดลงคุกเข่า เลือดอุ่นๆเริ่มไหลออกมา เจ้าของดาบเล่มนั้น ลุกขึ้นยืน
“เป็นไปไม่ได้” แชดหันไปมองอย่างสิ้นหวังที่ ผู้บุกรุกที่เขาเพิ่งแทงทะลุหัวใจตายไปมายืนต่อหน้าเขา
“มันเจ็บน่ะที่เจ้า แทงมา” เจ้าผู้บุกรุกหัวเราะ ก่อนที่จะทุบเขาสลบด้วย ด้ามดาบ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


แชดได้สติคืนมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง เลือดเกรอะกรังข้างศรีษะด้านขวา เขามองรอบๆ ตัว และพยามยามลุกขึ้นยืนแต่อาการปวดหัวเข้าโจมตีเขาทำให้เขาต้องล้มไปนอนเหมือนเดิม
แชดถูกขังอยู่ในกรงไม้ ซึ่งสร้างมาอย่างลวกๆ บริเวณ ลานหมู่บ้าน แชดรู้สึกว่าเขาสลบไป ประมาณ สี่ ถึงห้าชั่วโมงมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง อยู่กับเขาด้วย มีคนคนหนึ่งเดินมาดูแชด
“เป็นยังไงบ้าง มันทำอะไรเจ้าข้านึกว่าเจ้าตายแล้ว ” เจ้าของเสียงผู้นั้นคือ บัลเดอร์ พ่อค้าขายเนื้อนั่นเอง บัลเดอร์ พยุงเขาให้ลุกขึ้นมานั่ง
“พวกมันเป็นใคร?” นั่นคือคำถามแรกที่แชดถาม
“พวกโจรภูเขา มันบุกเราตอนเราหลับ มันโจมตีไวมาก มันรวบรวมคนในหมู่บ้าน มาขังรวมกันไว้ ยังมีอีกหลายกรง นี้เป็นแค่ส่วนหนึ่ง” บัลเดอร์อธิบาย
“แล้วฟลอล่า ล่ะเจ้าเห็นนางมั้ย?” แชดถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน บัลดอร์ ส่ายหน้า
“ข้าไม่เห็นนางเลย ข้าขอโทษด้วย” นี้ไม่ใช่คำตอบที่แชดอยากฟังเท่าไหร่ ในใจเขาคิดว่า แค่ได้รู้ข่าวคราวเพียงน้อยนิดก็ยังดี เขามองไปรอบๆอีกครั้ง
เพื่อสำรวจกรงขัง กรงขังเขาไม่มียามเฝ้า ลูกกรงแต่ล่ะซี่เป็นไม้ ท่อนกลมๆ ไม่ใหญ่นัก ปักลงในดิน ดินค่อนข้างแฉะ แชดวางแผนหนีอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างถูกลำดับขั้นตอนในสมองเขา

“บัลดอร์ ข้ามีแผน ที่จะออกไปจากที่นี้ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะเอาด้วยหรือเปล่า ถ้าเจ้าไม่เห็นด้วยข้าจะออกไปคนเดียว และจะมาช่วยทีหลัง”
“ลองบอกแผนเจ้ามาสิ ถ้าน่าสนใจ ข้าจะบอกคนอื่นด้วย”
“ข้าได้กลิ่นดินโชยขึ้นมา ฝนกำลังจะตกในไม่ช้านี้ เมื่อฝนตก ดินจะอ่อนแล้วเราจะพัง กรงออกไป แล้วพวกเราจะไปปล่อยชาวบ้านออกมา เจ้าว่าไง” แชดอธิบาย
“เป็นแผนที่ ง่ายๆ โง่ๆ แต่ก็อาจจะได้พล” บัลดอร์ยิ้ม
แผนการหนีถูกอธิบายอย่างรวดเร็วกับคนที่เหลือ และพวกเขาก็รอ อธิฐานให้ ฝนตกลงมา
แล้วในที่สุดคำขอของพวกเขาเป็นจริง ฝนเริ่มโปรยปรายลงมา พวกเขารอจนกระทั่งดินเริ่มอ่อน แชด เขย่าลูกกรงไม้ที่ล่ะซี่ เพื่อหาอันที่อ่อนที่สุด
ในที่สุดเขาก็หาเจอ เขาขอแรงบัลดอร์ ในการดึงมันขึ้นมา
“นับ สามน่ะ... หนึ่ง.. สอง... อึ้บ”
ลูกกรงไม้ซี่นั้นออกมาจากพิ้นดินอย่างง่ายดาย พวกเขาทยอยออกไปทีล่ะคน โดยอาศัยความมืด กำบังตัวเอง
“บัลดอร์ ฟังข้าน่ะ เจ้า ไปช่วยชาวบ้านให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ แล้วไปเจอกันที่ น้ำตกสวาน ต่อจากนั้นเราจะไปค่ายทหาร เพื่อขอความช่วยเหลือตกลงตามนี้”
บัลดอร์พยักหน้า และ แยกกันไป แชดไปที่กรงใกล้ที่สุด และทำเหมือนอย่างที่เขาทำ ในการออกมา แชดกับบัลดอร์ ทำงานอย่างเงียบเชียบและว่องไวดังเช่นเงา ในที่สุดพวกเขาก็ ปล่อยชาวบ้านออกมาได้ทั้งหมด
แชดยืนอยู่ที่ชายป่า พยายามมองหาฟลอร่าแต่ก็ไม่พบ ชาวบ้านส่วนใหญ่ หนีเข้าแขตป่าไปแล้วอีกไม่นานพวกเขาคงไปที่ น้ำตก เขาคิดว่าฟลอร่าอาจจะ หนีไปแล้วก็ได้ แต่อีกใจเขาก็หวั่นลึกๆ ว่ามีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน เขาพยายามไม่คิดถึงเรื่องนั้น เขากับ บัลดอร์ และ ผู้ชาย อีก สองสามคน ที่ทำงานในเหมืองกับแชด ชื่อว่า เทรวิส และ การ์เวียส ที่จะอยู่ช่วยพวกเขา
“ ข้าจะกลับเข้าไปตามหา ฟลอร่า พวกเจ้า ตามไปสมทบกับชาวบ้านเถอะ “
“จะบ้าไปแล้วเหรอ ในหมู่บ้านเต็มไปด้วยพวกโจรป่าเกือบครึ่งร้อยท่านจะ.....”
“ช้าก่อน เจ้าบอกว่า ในหมูบ่านเต็มไปด้วยโจรป่า แต่ทำไมตอนเราออกมา เราไม่เจอซักคน แม้แต่ยาม” แชดหน้าถอดสี
บัลดอร์พูดในสิ่งที่เขาไม่อยากได้ยิน
“มันเป็นกับดัก พวกมันปล่อยเราหนีไปแล้วค่อยล่า”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ลูกธนูไฟ จำนวนหนึ่ง พุ่งข้ามหัวพวกเขาเขาไปในป่า เสียงชาวบ้านโหยหวนออกมา ไฟลามอย่างรวดเร็วผิดปกติฝนที่ตกลงมาก็ไม่อาจชะลอเปลวเพลิงไว้ได้ไม่นาน ก็กลายเป็นทะเลเพลิง
แชดมองด้วยความตกตะลึง ในหัวเขาอื้ออึงไปหมด ทั้งเสียงไฟ กลิ่นศพที่กำลังมอดไหม้ไหม้ เสียงร้อง ของชาวบ้าน
เขาเดินเข้าไปในทะเลเพลิงในสมองคิดอย่างเดียวว่าต้องเข้าไปช่วย บัลดอร์ เทรวิส การ์เวียส ต้องช่วยกัน ลากเขาออกมา บัลดอร์ลากแชด มาบริเวณ ถนน หน้าหมู่บ้าน
แชดพยามยาม เดินเข้าไปอีกจนบัลดอร์ต้องคว้าตัวเขา และชกหน้าเขาเพื่อเตื่อนสติ

“ข้า...ข้าต้องไปช่วยพวกเขา” แชดพูดทั้งน้ำตา ความทรงจำของผู้คนที่เขารู้จักหายไปกับเปลวเพลิง
“เจ้าช่วยพวกเขาไม่ได้แล้ว” บัลดอร์ก็ร้องไห้เช่นกัน ทุกคนร้องไห้ ครอบครัว, คนที่พวกเขารักก็ตายทั้งหมด
“พวกมันต้องชดใช้” แชดพูดเสียงเค่นออกมาตามไรฟัน
“เจ้าสู้พวกมันไม่ได้หรอก พวกมันเป็นอมตะ เราเห็นมากับตา ฟังน่ะ เราต้องรีบไปที่ค่ายทหาร ขอกองกำลังจากทางการ และกลับมาช่วยพวกที่ยังเหลือรอด” บัลดอร์พูด
“เจ้าคิดว่ายังมีผู้รอดชีวิตอีกเหรอ” แชดถามกลับ
“ข้าไม่หมดศรัทธากับพวกเขาหรอก” บัลดอร์ยิ้ม
“เห้! ดูนั้น” เทรวิส ชี้ไปที่ป่า มีแสงสีเขียวจำนวนมาก ตอนแรกพวกเขาคิดว่าหิ่งห้อยแต่มันใหญ่กว่า ลอยออกมา จากชายป่า ลอยอย่างช้าๆไปที่หมู่บ้าน
บริเวณลานกว้าง ทีล่ะดวงสองสวง จนไม่มีแสงนั้นหลงเหลืออยู่
แชดรีบวิ่งอย่างรวดเร็วตามที่ที่แสงนั้นถูกดูดไป ในหัวเขามีแต่ความเคียดแค้น เขาลัดเลาะ ตามตรอกซอย จนถึงลานกว้าง
เขาแอบซุ่มอยู่ในมุมมืด แชดเห็น โจรป่าจำนวนมาก ฝนที่ตกมาตอนนี้เริ่มซาลงแล้วทำให้เขาได้ยินบทสนทนาระหว่างพวกมัน
“หัวหน้า ในหมู่บ้านไม่เหลือผู้รอดชีวิตแล้ว เดินหน้าต่อเถอะ” เขาจำโจรป่าคนนี้ได้ เป็นคนที่เขาต่อสู้ด้วย
มองไปทางผู้ที่โจรป่าเรียกว่าหัวหน้า ชายร่างอ้วนท้วม ถือคฑาสีเขียว ศรีษะโล้น ในชุดคลุมสีดำ
“ใจเย็น แมมม่อนยังมีคนอยู่ ข้ารู้สึกถึง อ่า...บุรุษ หนุ่มคนหนึ่ง เขาอยู่ใกล้ๆนี้ ใช่....นามของเขาคือแชด ไม่ต้องหลบหรอก ออกมา!”
แชดเหมือนถูกพลังบางอย่างโยนเขาออกมาจากที่ซ่อน ลงกลางวง ที่มีทั้งโจรที่เป็นอมตะกับจอมเวทย์
“สวัสดีแชดให้ข้าแนะนำตัว ข้าชื่อว่า เบลเฟกอล ผู้กลืนกินวิญญาณ แต่ เก็บคำถามของเจ้าไว้เถอะ เพราะตอนนี้ เจ้าตาย!” เบลเฟกอลยิ้ม และโค้งตัวคำนับ
โจรป่าที่ชื่อแมมม่อน และ อีก หลายคนเขามาโจมตีอย่างรวดเร็ว แชดรีบลุกขึ้นมา หลบการแทงของโจรคนหนึ่งได้โดยการเบียงตัวออกด้านข้างและแย่งดาบมา
แชดหมุนตัวฟันอย่างรุนแรงไปที่หลังของโจรผู้นั้น เขากลิ้งตัวออกมาตั้งหลักรับการโจมตี แต่ศัตรูมีจำนวนมาก เขาถอยร่นไปเรื่อย เขาไม่สามารถบุกได้ ได้แต่ปัดป้อง
แผลของเขาเริ่มเยอะขึ้น แผลที่สาหัสที่สุดเหมือนจะเป็นที่ท้องเขา จากการโดนหอกแทง แต่ใจเขานึกถึง แต่ฟลอร่า ทำให้มีเขามีแรงต่อไปแชดกัดฟันสู้ต่อย่างบ้าคลั่งเหมือนหมาจนตรอก
เขาเริ่มเป็นฝ่ายบุกมั้งแล้ว เขาไม่รู้ว่าเขาสู้นานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีคือโจรคนสุดท้ายล้มลง
แชดหอบอย่างหนัก บาดแผลเต็มตัว

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ยอดเยี่ยมฝีมือหน้าประทับใจ ยิ่งหนัก” เบลเฟกอลปรบมือ
“บอกเหตุผลของเจ้า มาทำไมเจ้าต้องมาสังหารคนบริสุทธิ์ ที่นี้ด้วย พวกเขาทำผิดอะไร!” แชด ยกดาบชี้หน้าถามเบลเฟกอล
จอมเวทย์ที่ชื่อว่าเบลเฟกอลหัวเราะ
“ในฐานะที่เจ้าสู้กับคนของข้าได้ ข้าจะตอบเจ้าเป็นรางวัล, ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าต้องการวิญญาณ ของพวกเจ้า มันเป็นขุมพลังชั้นดี ยิ่งปรารถนาที่จะมีชีวิตเท่าไหร่
วิญญาณนั้นจะยิ่งทรงพลัง ข้าถึงปล่อยให้พวกเจ้าหนีไปและตามฆ่าทีหลัง”
“เจ้าเห็นชีวิตคนเป็นเพียงอาหารงั้นเหรอ? เจ้าต้องชดใช้!สำหรับสิ่งที่เจ้าทำ” แชดกัดฟันวิ่งเข้าไปหาเบลเฟกอลหวังจะหมายชีวิต
แต่ดาบของแชดไม่สามารถ แทงถึงตัวเบลเฟกอลได้ เหมือนมีกำแพงหนาขวางกั้นเขา
“ใจเย็นซิพ่อหนุ่ม” สิ้นคำพูดตัวแชด ก็ลอยขึ้นจากพื้น ดาบหลุดมือ เขาไม่สามารถขยับตัวได้
“เข้าใจหรือยังว่าพลังมันต่างกันแค่ไหน และตอนนี้จงตายซะ!” ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกน
“เพื่อ ซาบอน!!!!!” แชดมองไปตามเสียงนั้น เห็น บัลดอร์ เทรวิส การ์เวียส วิ่งมา ทั้งสามถืออาวุธที่พอหาได้ทั่วไป
ค้อน มีดทำครัว และ ไม้ ทั้งสามวิ่งเข้าใส่ เบลเฟกอล
แชดเริ่มเห็นความหวังในการแก้แค้นแม้แต่จอมเวทย์ถ้าถูกรุมโจมตีก็ผ่ายแพ้ได้เหมือนกันและพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการที่มองไม่เห็น
จ
อมเวทย์หัวเราะ “ไอ้พวกขี้เซาเมื่อไหร่จะตื่น” เบลเฟกอลกระแทกคฑากับพื้น คลื่นสีเขียวกระจายออกจากคฑาอันนั้น
เป็นภาพที่น่าตะลึงเพราะ โจรป่าที่ตายไปลุกขึ้นมาเหมือนคนเพิ่งตื่น ไม่มีแม้แต่บาดแผล ขวางทางระหว่างชายทั้งสามและเบลเฟกอล
“ ฆ่ามัน” สิ้นคำสั่งจากเบลเฟกอลโจรป่าทุกคนรุมโจมตี บุรษทั้งสาม แชดหลับตาแต่เสียงกรีดร้องของพวกเขา ยังดังก้องในหูเขา
และเสียงนั้นก็เงียบลง แชดมองไปยังทีที่ชายทั้งสามเคยยืนอยู่ ที่ตรงนั้นบัดนี้เหลือเพียงแต่กองเนื้อลำไส้กระจุยกระจาย ซากชิ้นส่วนแขนขา ซึ่งไม่เหลือเค้าความเป็นมนุษย์อยู่เลย เบลเฟกอล
กระทุ้งคฑากับพื้น แสงสีเขียว สามดวงลอยมาที่ตัวของจอมเวทย์ เขาสูดกินวิญญาณนั้นจนหมด
“อ่า...รสชาติดี ไม่เลว แต่ข้าว่าดวงวิญญาณของเจ้าจะเป็นจานพิเศษของวันนี้ มีทั้ง ความปรารถนา ที่จะมีชีวิตอยู่ และความรักกับสตรีที่ชื่อว่า.....ฟลอร่า”
คำพูดนี้ เข้าไปแทงใจดำของแชด
“เจ้าเอานางไปไว้ ที่ไหน ไอ้หมูอ้วนสกปรก” ถ่อยคำสบถต่างๆนาๆ พรั่งพรูออกมาจากปากของเขา แชดดิ้นจนหลุดออกจากพันธนาการ เขาตกลงมาที่พื้น เอื้อมไปหยิบดาบ
แต่พวกโจรป่ารวดเร็วกว่า จับตัวเขาไว้และกดไว้กับพื้น

“เอานังนั้น ออกมา” เบลเฟกอลสั่ง แมมม่อน โจรป่าเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง และแบก สิ่งหนึ่งมา โยนไว้ตรงหน้าเขา
“......ฟลอร่า” ศรีษะของเธอแยกออกจากตัว สภาพใบหน้าของเธอถูกทุบตี ส่วนลำตัวเปลือยเปล่า ทั้งตัวมีแต่บาดแผล
“นังนี้ มันเป็นคนเห็นพวกข้าก่อน และพยายามไปตีระฆังหมู่บ้าน แต่โชคร้ายนางไปไม่ถึง” แมมม่อนกระซิบข้างหูเขา
“พวกเราข่มขืนนังนี้ ซ้ำแล้วซ้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกระทั้งนางร้องขอความตาย เราจึงทำให้สมปรารถนา ใช่มั้ยพวกเรา”
เหล่าโจรทั้งหมดหัวเราะขึ้นมาอย่างซะใจ
ในตอนนี้ จิตใจของแชดว่างเปล่าไม่เหลืออะไรอีกต่อไป ทั้งเพื่อน ทั้งภรรยา แชดตะโกน แผดเสียงร้องยาวนาน เขาดันตัวเองออกจากโจรป่าที่จับเขาไว้
คว้าส่วนหัวของฟลอร่า และหยิบดาบ ฟาดฟันอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับกอดศรีษะของฟลอร่าไว้ คมดาบเล่มหนึ่งฟาดลงมาที่กลางหลังระหว่าง
แชดหันไปโต้ตอบเขากระซวกดาบเขาไปคอของโจรป่าคนนั้น ลูกธนูลูกหนึ่งพุ่งเข้ามาที่ เข่าของเขา ลูกต่อไปพุ่งเข้ามาที่ท้อง ดาบและหอกทั้งหลาย รุมแทงรุมฟันเขาไม่ยั้ง
ในที่สุดเขาทรุดลงนั่งคุกเข่า พวกโจรป่า เดินถอยออกมา เลือดไหลทะลักออกมาจากทุกส่วนเหมือนดั่งน้ำที่รั่วออกจากถัง พื้นตรงนั้นเจิ่งนองไปด้วยเลือดของเขา
ร่างกายเริ่มเย็นและชาความเจ็บปวดเริ่มหายไปทำให้เขารู้สึกว่าอยากนอนหลับไปตลอดแชดรู้สึกหนาวเขากอดศรีษะของฟลอร่าไว้

“หลับให้สบายน่ะที่รัก ข้ากำลังจะตามเจ้าไป” และความมืดก็เข้าปกคลุมแชด

ปล.กว่าจะมีเวลาแต่งตอนนี้ได้ 555555555 ชีวิต ม.6 ก็งี้ล่ะ:o

[zexterse7en]

next chapter !!!!!!!!!!!!!!!!!

[rockblood39]

นี่มัน darksider นี่นาาาา ชอบครับ ชอบ สู้ๆครับ ทำออกมาเยอะๆ