BlueFriday
4th February 2013, 02:58
ผมมีเรื่องอยู่เรื่องหนึ่งเป็นเรื่องจริงที่ผมตกใจมากตอนเกิดเหตุ เริ่มเลยและกัน
ตอนนั้นเป็นตอนเช้าสายๆ ผมขี่รถออกจากบ้านไปซื้อของนิดๆหน่อยๆ ขาไปมันก็ปกติ แต่ขากลับนี้ซิทำเอาผมตกใจจนคาใจถึงวันนี้
คือในตอนขากลับทางกลับบ้านผมมันมี 2 ทางเลือกได้ว่าจะกลับทางไหน และระยะทางเท่ากัน ทางแรกผ่านวัด อีกทางเป็นซอยเล็กๆ
ผมเลือกที่จะกลับทางซอยเล็กๆ เพราะปกติผมจะกลับทางนี้ แต่เหมือนผมเลือกทางที่ผิดในวันนั้น
ในขณะที่กำลังขี่รถกลับบ้านก็ดันมีแมลงหรืออะไรนี้แหละมันเข้าตา เลยเคืองตา
ผมมัวแต่สนใจที่ตาจนลืมดูทาง หันกลับมาดูทาง.. ดันมีคนๆนึงจอดรถอยู่กลางทาง
ผมจำไม่ได้ว่าบิดไปเร็วแค่ไหน แต่ไม่เร็วมาก คนที่จอดรถผมจำน่าเขาได้ว่าใบหน้าเขาอึ้ง เพราะมีรถพุ่งเข้าหา
แต่ด้วยความที่มันเร็วมากผมจึงหักหลบไม่พ้น แค่เฉียดๆ แต่เบรคเท่ามันดันไปเกี่ยวกับอีกคัน
จึงทำให้ผมและอีกคนล่มไป ผมและคนๆนั้นก็ลุกขึ้นมาถามกันและกันว่าเป็นอะไรมากไหม ต่างคนต่างขอโทษกัน
ผมมีแผลเลือกออกนิดหน่อยแค่ถลอกๆ แต่ตอนนั้นตกใจมาก คิดแค่ว่าจะกลับบ้านอย่างเดียว
ผมรีบยกรถของผมตั้งขึ้นและรีบสตาร์ทเครื่องขี่กลับบ้าน มีคุณยายวิ่งเข้ามาดูและบอกผมให้ไปทายาก่อนไหม?
ผมบอกไม่เป็นอะไรมาก บอกปฎิเสธไปเพราะอยากกลับบ้านมากๆ
แล้วคุณยายก็พูดตามหลังมาว่า "ตอนนี้มันยังชา เด๋วก็เป็นอะไรขึ้นมา" ผมรีบขี่รถกลับบ้าน
ในระหว่างที่กำลังกลับตาผมมีอาการแปลกๆ คือมันค่อยๆเบลอ และเริ่มสว่างขึ้นจนมองไม่เห็นอะไร
เห็นแต่สีขาว มือเท้ายังคงรู้สึกได้ แต่แย่ตรงที่ผมไม่สามารถจอดรถได้เพราะว่ามันเป็นถนนเส้นใหญ่ (ผมขี่ออกจากซอยเล็กๆที่ผ่านก็เข้าถนนเส้นใหญ่) ซึ่งรถจะวิ่งกันเร็วมาก
ถ้าจอดมีโอกาสโดยสวนที่ท้ายรถแน่นอน แต่ถ้าจะไปจอดริมถนนคงจอดไม่ได้เพราะตาผมมองไม่เห็นและมันเป็นที่ชันคงตกลงไปข้างทางแน่ๆ หากจอดเลย
ตอนนั้นผมทำได้เพียงขับต่อไปโดยใช้หูฟังเอา เพราะตาผมมองไม่เห็น ผมขับมาเรื่อยๆ ผ่านสี่แยกก็ต้องคอยฟังเสียงรถคันอื่นเอา ต้องมีสติตลอดเวลา หลุดไม่ได้
และที่สำคัญต้องจำเส้นทางได้ว่าเลี้ยวเมื่อไร ถึงบ้านหรือยัง พอใกล้ถึงบ้าน ผมใช้ทุกส่วนที่จำได้ว่านี้คือซอยเข้าหน้าบ้าน เสียงที่บอกให้รู้ว่าตรงนี้คือซอยเข้าหน้าบ้าน
คือมันจะมีเสียงที่แถวนั้นเขาเปิดกันจนเราจำได้ และก่อนจะเข้ามันเป็นทางที่มีรถสวนมา 3 ทางจะข้ามต้องฟังดีๆ
ผมตัดสินใจค่อยๆ เบาความเร็วรถและจอด (กะเอาว่านี้คือข้างทาง ผมจอดเลยด้วยเกือบตก อีกนิดเดียวตกแน่) และคอยฟังเสียงรถ
และระหว่างรอก็คิดว่าตาผมเป็นอะไรทำไมมันมองไม่เห็น จะกลับบ้านได้ไหม
จากนั้นเสียงรถที่วิ่งผ่านเริ่มเบา ผมคิดว่าคงไม่มีรถวิ่งมาแล้ว เลยตัดสินใจขี่เข้าซอยที่มันต้องสวนกับรถคันอื่น
กำลังจะขี่เข้า ผมเกิดล้มเพราะมือไม้อ่อน 55 ล้มเลย นอนอยู่กลางทางนั้น
ผมรีบพยายามตั้งรถและรีบขี่เข้าไปในซอยเพื่อกลับบ้าน ที่ผมบอกว่าผมล้มอยู่กลางทาง เพราะตอนที่ล้มตาผมเกิดมองเห็นเป็นปกติ
แล้วจึงรู้ว่าตัวเองนอนอยู่กลางทาง โชคดีตอนนั้นไม่มีรถสักคันวิ่งมาเลย
คนที่เห็นว่าผมนอนอยู่กลางทางก็รีบเข้ามาช่วยพยุง และตั้งรถ เขาจะขี่ไปส่งผมด้วย
แต่ผมปฏิเสธ และขี่กลับเข้าบ้านเอง เพราะไม่อยากให้คนอื่นเห็นสภาพที่คนอื่นพากลับ
แค่ขอขี่กลับเองในสภาพที่ช่วยตัวเองได้ดีกว่า :)
//ผมจอดรถรอฟังเสียงอยู่นานมากในตอนที่ถึงซอยทางเข้าบ้าน นานมากๆ แต่ตาก็มองไม่เห็นซะที
คำถามที่คาใจ
ข้อ 1. ผมผิดใช่ไหม ? ที่ขับรถชนคนที่จอดขวาง
คนที่โดนเฉี่ยวเขาจอดรถขวางอยู่กลางทางและซอยนั้นเล็กมาก หากผมหักหลบคนที่เจ็บก็คือผม แล้วคงเจ็บหนัก
หรือคนอื่นๆเพราะตรงนั้นมีร้านขายของของคุณยายคนนั้น ถ้าหักหลบไปอีกทางคงชนคนในร้านคุณยายแน่ แต่หลบได้อีกทางคือทางสวนหรืออีกเลนหนึ่งซึ่งมันจะมีรถสวนเข้ามาหรือเปล่า?
ข้อ 2. ผมขี่กลับบ้านมาได้ไง ? โดยตาที่มองไม่เห็นทาง งง
มันอาจไม่ใช่เรื่องตื้นเต้นอะไรนะครับ เพราะมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่หนัง ใครให้คำตอบผมได้บ้าง???
ตอนนั้นเป็นตอนเช้าสายๆ ผมขี่รถออกจากบ้านไปซื้อของนิดๆหน่อยๆ ขาไปมันก็ปกติ แต่ขากลับนี้ซิทำเอาผมตกใจจนคาใจถึงวันนี้
คือในตอนขากลับทางกลับบ้านผมมันมี 2 ทางเลือกได้ว่าจะกลับทางไหน และระยะทางเท่ากัน ทางแรกผ่านวัด อีกทางเป็นซอยเล็กๆ
ผมเลือกที่จะกลับทางซอยเล็กๆ เพราะปกติผมจะกลับทางนี้ แต่เหมือนผมเลือกทางที่ผิดในวันนั้น
ในขณะที่กำลังขี่รถกลับบ้านก็ดันมีแมลงหรืออะไรนี้แหละมันเข้าตา เลยเคืองตา
ผมมัวแต่สนใจที่ตาจนลืมดูทาง หันกลับมาดูทาง.. ดันมีคนๆนึงจอดรถอยู่กลางทาง
ผมจำไม่ได้ว่าบิดไปเร็วแค่ไหน แต่ไม่เร็วมาก คนที่จอดรถผมจำน่าเขาได้ว่าใบหน้าเขาอึ้ง เพราะมีรถพุ่งเข้าหา
แต่ด้วยความที่มันเร็วมากผมจึงหักหลบไม่พ้น แค่เฉียดๆ แต่เบรคเท่ามันดันไปเกี่ยวกับอีกคัน
จึงทำให้ผมและอีกคนล่มไป ผมและคนๆนั้นก็ลุกขึ้นมาถามกันและกันว่าเป็นอะไรมากไหม ต่างคนต่างขอโทษกัน
ผมมีแผลเลือกออกนิดหน่อยแค่ถลอกๆ แต่ตอนนั้นตกใจมาก คิดแค่ว่าจะกลับบ้านอย่างเดียว
ผมรีบยกรถของผมตั้งขึ้นและรีบสตาร์ทเครื่องขี่กลับบ้าน มีคุณยายวิ่งเข้ามาดูและบอกผมให้ไปทายาก่อนไหม?
ผมบอกไม่เป็นอะไรมาก บอกปฎิเสธไปเพราะอยากกลับบ้านมากๆ
แล้วคุณยายก็พูดตามหลังมาว่า "ตอนนี้มันยังชา เด๋วก็เป็นอะไรขึ้นมา" ผมรีบขี่รถกลับบ้าน
ในระหว่างที่กำลังกลับตาผมมีอาการแปลกๆ คือมันค่อยๆเบลอ และเริ่มสว่างขึ้นจนมองไม่เห็นอะไร
เห็นแต่สีขาว มือเท้ายังคงรู้สึกได้ แต่แย่ตรงที่ผมไม่สามารถจอดรถได้เพราะว่ามันเป็นถนนเส้นใหญ่ (ผมขี่ออกจากซอยเล็กๆที่ผ่านก็เข้าถนนเส้นใหญ่) ซึ่งรถจะวิ่งกันเร็วมาก
ถ้าจอดมีโอกาสโดยสวนที่ท้ายรถแน่นอน แต่ถ้าจะไปจอดริมถนนคงจอดไม่ได้เพราะตาผมมองไม่เห็นและมันเป็นที่ชันคงตกลงไปข้างทางแน่ๆ หากจอดเลย
ตอนนั้นผมทำได้เพียงขับต่อไปโดยใช้หูฟังเอา เพราะตาผมมองไม่เห็น ผมขับมาเรื่อยๆ ผ่านสี่แยกก็ต้องคอยฟังเสียงรถคันอื่นเอา ต้องมีสติตลอดเวลา หลุดไม่ได้
และที่สำคัญต้องจำเส้นทางได้ว่าเลี้ยวเมื่อไร ถึงบ้านหรือยัง พอใกล้ถึงบ้าน ผมใช้ทุกส่วนที่จำได้ว่านี้คือซอยเข้าหน้าบ้าน เสียงที่บอกให้รู้ว่าตรงนี้คือซอยเข้าหน้าบ้าน
คือมันจะมีเสียงที่แถวนั้นเขาเปิดกันจนเราจำได้ และก่อนจะเข้ามันเป็นทางที่มีรถสวนมา 3 ทางจะข้ามต้องฟังดีๆ
ผมตัดสินใจค่อยๆ เบาความเร็วรถและจอด (กะเอาว่านี้คือข้างทาง ผมจอดเลยด้วยเกือบตก อีกนิดเดียวตกแน่) และคอยฟังเสียงรถ
และระหว่างรอก็คิดว่าตาผมเป็นอะไรทำไมมันมองไม่เห็น จะกลับบ้านได้ไหม
จากนั้นเสียงรถที่วิ่งผ่านเริ่มเบา ผมคิดว่าคงไม่มีรถวิ่งมาแล้ว เลยตัดสินใจขี่เข้าซอยที่มันต้องสวนกับรถคันอื่น
กำลังจะขี่เข้า ผมเกิดล้มเพราะมือไม้อ่อน 55 ล้มเลย นอนอยู่กลางทางนั้น
ผมรีบพยายามตั้งรถและรีบขี่เข้าไปในซอยเพื่อกลับบ้าน ที่ผมบอกว่าผมล้มอยู่กลางทาง เพราะตอนที่ล้มตาผมเกิดมองเห็นเป็นปกติ
แล้วจึงรู้ว่าตัวเองนอนอยู่กลางทาง โชคดีตอนนั้นไม่มีรถสักคันวิ่งมาเลย
คนที่เห็นว่าผมนอนอยู่กลางทางก็รีบเข้ามาช่วยพยุง และตั้งรถ เขาจะขี่ไปส่งผมด้วย
แต่ผมปฏิเสธ และขี่กลับเข้าบ้านเอง เพราะไม่อยากให้คนอื่นเห็นสภาพที่คนอื่นพากลับ
แค่ขอขี่กลับเองในสภาพที่ช่วยตัวเองได้ดีกว่า :)
//ผมจอดรถรอฟังเสียงอยู่นานมากในตอนที่ถึงซอยทางเข้าบ้าน นานมากๆ แต่ตาก็มองไม่เห็นซะที
คำถามที่คาใจ
ข้อ 1. ผมผิดใช่ไหม ? ที่ขับรถชนคนที่จอดขวาง
คนที่โดนเฉี่ยวเขาจอดรถขวางอยู่กลางทางและซอยนั้นเล็กมาก หากผมหักหลบคนที่เจ็บก็คือผม แล้วคงเจ็บหนัก
หรือคนอื่นๆเพราะตรงนั้นมีร้านขายของของคุณยายคนนั้น ถ้าหักหลบไปอีกทางคงชนคนในร้านคุณยายแน่ แต่หลบได้อีกทางคือทางสวนหรืออีกเลนหนึ่งซึ่งมันจะมีรถสวนเข้ามาหรือเปล่า?
ข้อ 2. ผมขี่กลับบ้านมาได้ไง ? โดยตาที่มองไม่เห็นทาง งง
มันอาจไม่ใช่เรื่องตื้นเต้นอะไรนะครับ เพราะมันเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่หนัง ใครให้คำตอบผมได้บ้าง???