pug1
16th February 2013, 20:18
ครับ ผมต้องขอเกริ่นก่อนนะครับ ว่ากระทู้นี้ ผมจะเขียนเป็นแนวกึ่งๆนิยาย คือ ผมจะรวบรวมตำนานเกี่ยวกับเรื่องผีๆสางๆของที่ต่างๆมาเขียนเป็นบทๆอะนครับ แล้วก็จะคอยอัพเดทเรื่อยๆด้วย
เอาหละครับ ไม่รอช้า ผมขอเริ่มกับตำนานแรกเลยนะครับ
บทที่ 1 Boogie Man
อุเเว้ อุแว้ อุเเว้ เสียงร้องงองแงของทารกน้อยคนหนึ่ง ดังขึ้นมากลางดึกสงัด
แม่ของเขาไม่รอช้า เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องของทารก แล้วหลอบโยนลูกน้อยของเธอให้หลับ
เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นๆเป็นประจำแทบจะทุกคืน จนกลายเป็นเรื่องปกติของบ้านนี้ไปแล้วทั้งๆที่ไม่รู้สาเหตุของอาการงองแงของทารก
จนกระทั่งคืนหนึ่ง
ทารกได้ร้องงองแงขึ้นมาอีกกลางดึก
และก็เช่นเคย แม่ของเธอเข้ามาปลอยโยนลูกน้อย
คราวนี้ลุกของเธอร้องให้หนักมาก จนกระทั่งแม่ของเธอได้วาดออกมาเพาะความง่วง
"ถ้าคราวนี้ไม่เงียบ แม่จะเรียกบูกี้แมนมาหาลูกนะ!!"
ได้ผล เด็กทารกแทบจะหยุดร้องในทันใด
และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หญิงผู้เป็นแม่ก็มักจะใช้ชื่อ บูกี้แมนมาขู่ให้ลูกน้อยของเธอเงียบเสียงลงทุกคืน
จนกระทั่งเวลาล่วงผ่านไปหลายปี
ลูกของเธอเติบโตเป็นเด็กคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักน่าชัง
เด็กคนนี้มีชีวิตวัยเด็กที่เหมือนกับเด็กทั่วไป เพียงแต่ว่า
เขามีอาการกลัวความมืดอย่างรุนแรง
และมักจะแสดงอาการหวาดกลัวขึ้นมาหากได้ยินใครเอ่อยถึง "บูกี้แมน"
"แม่ บูกี้แมนคือใครเหรอ???" เด็กน้อยถามแม่ด้วยอาการกึ่งๆหวาดกลัว
"บูกี้แมน มันไม่มีรูปร่างจะ มันจะปรากฏเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกกลัว
มันชอบซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าของลูก และมักจะออกมาเวลาที่เด็กคนนั้นทำตัวดื้อจะ" เเม่ของเขาตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
เด็กน้อยพยักหน้าตอบ
ถ้าบูกี้แมนจะมาปรากฏให้เห็นเฉพาะเด็กดื้อเท่านั้น ทำไมเขาถึงได้เห็นมันบ่อยๆกันนะ เด็กน้อยคิดด้วยความสงสัย
กลางดึกในฤดูหนาวคืนหนึ่ง แม่ของเด็กชายได้ยินเสียงร้องดังลั่นดังมาจากห้องของเด็กชาย
เธอรีบเปิดประตูเข้าดู แล้วพบว่าข้าวของในนั้นถูกรื้อกระจุยกระจาย เธออุ้มลุกของเธอขึ้นมาปลอยโยน
จังหวะเดียวกันนั้นเองที่เธอมองไปตรงหน้าต่างบานใหญ่เหนือหัวเตียงของลูกเธอ
เธอเห็นใบหน้า ใบหน้านึ่ง ที่เลือนลางอยู่ตรงหน้าต่างประมาณ 2-3 วินาทีก่อนที่จะจางหายไปกับพายุหิมะข้างนอกนั่น
รุ่งเช้า เธอไปแจ้งตำรวจให้มาตรวจสอบบริเวณรอบๆบ้าน
"ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับคุณผู้หญิง" ตำรวจบอกเธอ
"แต่ก็เป็นไปได้ว่ารอบเท้าของโขยคนนั้น อาจถูกหิมะกลบไปแล้วก็ได้" เธอตั้งข้อสงสัย
"แต่ผมได้ตรวจสอบดูแล้ว ก็ไม่พบร่องรอยของการงัดแงะเข้ามาเลยนะครับ" ตำรวจยังคงยืนยันหนักแน่น
เมื่อตำรวจกลับไปแล้ว เธอจึงถามลูกของเธอ
"เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันจ๊ะ?? "
"บูกี้แมนฮะ มันเข้ามาหาผมอีกแล้ว" เด็กน้อยตอบเสียงสั่น
"โถ่ลูก บูกี้แมนมันไม่มีตัวตนหรอกจะ แม่กุขึ้นมาหลอกลุกเพื่อห้ลุกเลิกงองแงในสมัยเด็กเฉยๆ"แม่ของเด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
"มีสีฮะ ก็ผมเห็นมันบ่อยๆนี่ แต่เมื่อคืนี้มันทำให้ผมกลัว"เด็กน้อยยังคนพูดต่อไป
"โถ ไม่เอาน่าลูก ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปเถอะ ลืมเรื่องบูกี้แมนด้วย
แล้วคืนนี้ลูกนออนกับแม่ดีไหมจ๊ะ???"
"ดีครับ" เด็กชายตอบด้วยรอยยิ้ม
คืนนั้นเอง ก่อนจะนอน แม่ของเด็กชายได้ตรวจเชคล็อคทุกทางที่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในบ้านได้
"แม่ครับ เปิดตู้เสื้อผ้าดูด้วยสิครับ" เด็กน้อยชี้มือไปที่ตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ที่ปลายเตียง
"โถ มันไม่มีอะไรหรอกจะลูก ดูสิ" แม่ของเขาเปดดูเสื้อผ้าออกให้เด็กชายดู
ข้างในตู้มีแต่เสื้อผ้าของแม่เขาเท่านั้น
ในขณะที่แม้ของเขากำลังจะปิดตู้นั้นเอง เด็กชายก็เห็นบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยุ่ในตู้เสื้อผ้า
แต่มันเกิดขึ้นแค่แวบเดียว ก่อนที่บานของตู้จะปิดสนิทลง
ต้องเป็นเสื้อของแม่แน่ๆ เขาพยายามคิด
กลางดึกคืนนั้นเอง เด็กชายได้ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย
แอ๊ดดด เสียงบานตู้เปิดดังขึ้น เด็กชายมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น
เขาเห็นบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายกับมือสีดำ มีเล็บเเหลมโผล่ออกมาจากตู้ แล้วจับฝาตู้เอาไว้
เด็กชายยายามตะโกนเรียกแม่ที่นอนหลังสนิทอยุ่ข้างๆ
แต่ไม่สำเร็จ
เหมือนกับว่าเขาจะขยับตัวไม่ได้เลย
ไม่ แม้แต่จะส่งเสียง หรือหลับตา
เขายังคงจ้องไปที่มือนั้นด้วยความหวาดกลัว
แล้วบานตู้ก็เปิดกว้างขึ้นเผยให้เห็นถึงร่างดำตะคุ่มร่างหนึ่งที่นั่งอยู่ในนั้น
มันกระโดดเข้ามาคร่อมตัวเด็กชายเอาไว้
เด็กชายเห็นมันอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก
มันมีใบหน้าที่เหมือนกับคนโดนไฟไหม้ดำ
ดวงตาสีแดงก่ำกลมโตจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
มันเอามือเหี่ยวๆที่มีนิ้วและเล็บแหลมยาวมาปิดปากของเด็กชายไว้
มันแสยะยิ้มเผยให้เห็นถึงเขียวที่แหลมและมันวาวเป็นซี่ห่างๆของมัน
มันเอานิ้วอีกข้างที่มีเล็บแหลมจี้ที่คอของเด็กชาย
แล้วมันก็ถอยร่นไป เด็กชายยังคงเฝ้าดูมันอยุ่อย่างเงียบๆ
เขาได้ยินเสียงมันเดินไปทั่วบ้าน แล้วหลังจากนั้น สัญญาณกันขโมยก็ดังขึ้น
****ของเด็กชายตกใจตื่นขึ้นมา พร้อมกับล้วงมือไปหยิบปืนของสามีเก่าของเธอที่อยุ่ใต้หมอนแล้ววิ่งลงมาชั้นล่าง
เธอพบชายคนหนึ่ง กำลังขดตัวอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น
"ย้อมแล้วครับ ผมย้อมแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย
ที่ผมทำลงไปทั้งหมดนี่เพราะความจน ได้โปรดอย่าทำอะไรผมเลย"
ชายคนนั้นเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเทา
เขาคือขอทานที่ระแวกหมู่บ้านนั่นเอง
แม่ของเด็กชายไม่ได้ติดในอะไรกับชายผู้นี้เลยปล่อยตัวไป
และบอกไว้ว่า หากเกิดหตุการณืแบนี้ขึ้นมาอีก เธอจะแจ้งตำรวจทันที
เขายังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี ริชาร์ต บอกกันเพื่อนๆของเขา
มันเหมือนจริงมาก
"แล้วตกลง อะไรคือบูกี้แมนกันหละ?? "เพื่อนของเขาถามด้วยความสนใจใครรู้
"ไม่รู้สินะ มันอาจเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนอยู่เลยก็ได้
มันอาจเป็นแค่สิ่งที่แม่ของฉันใช้กุขึ้นมาเพื่อหลอกฉันในตอนเด็กก็ได้
แต่เมื่อโตขึ้นมา ฉันเองก็เริ่มจะลืมๆมันไปแล้วหละ" เขาบอกกับเพื่อนๆของเขา
สรุป บูกี้แมน คือผีชนิดหนึ่ง ที่ผู้ใหญ่มักจะชอบใช้หลอกเด็กให้กลัว ซึ่งเมื่อเด็กเหล่านี้ได้รับการกรอกหูแบบนี้ทุกวันๆ
ก็จะเชื่อว่าสิ่งนั้มีตัวตนจริงๆ และเริ่มเห็นทุกสิ่งๆทุกอย่างที่อยู่ในความมืด เป็นภาพที่น่ากลัวไปหมด
จิตของพวกเขาเหล่านั้นจะปรุงแต่งขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกจากเหตุการณ์ในวัยเด็กที่ถูกปลุกฝังมาเป็นเวลายาวนาน
จนเด็กบางคนอาจถึงขั้นเป็นโรคหวาดกลัวเลยก็ได้
เอาหละครับ ไม่รอช้า ผมขอเริ่มกับตำนานแรกเลยนะครับ
บทที่ 1 Boogie Man
อุเเว้ อุแว้ อุเเว้ เสียงร้องงองแงของทารกน้อยคนหนึ่ง ดังขึ้นมากลางดึกสงัด
แม่ของเขาไม่รอช้า เธอรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องของทารก แล้วหลอบโยนลูกน้อยของเธอให้หลับ
เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นๆเป็นประจำแทบจะทุกคืน จนกลายเป็นเรื่องปกติของบ้านนี้ไปแล้วทั้งๆที่ไม่รู้สาเหตุของอาการงองแงของทารก
จนกระทั่งคืนหนึ่ง
ทารกได้ร้องงองแงขึ้นมาอีกกลางดึก
และก็เช่นเคย แม่ของเธอเข้ามาปลอยโยนลูกน้อย
คราวนี้ลุกของเธอร้องให้หนักมาก จนกระทั่งแม่ของเธอได้วาดออกมาเพาะความง่วง
"ถ้าคราวนี้ไม่เงียบ แม่จะเรียกบูกี้แมนมาหาลูกนะ!!"
ได้ผล เด็กทารกแทบจะหยุดร้องในทันใด
และนับตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา หญิงผู้เป็นแม่ก็มักจะใช้ชื่อ บูกี้แมนมาขู่ให้ลูกน้อยของเธอเงียบเสียงลงทุกคืน
จนกระทั่งเวลาล่วงผ่านไปหลายปี
ลูกของเธอเติบโตเป็นเด็กคนหนึ่ง หน้าตาน่ารักน่าชัง
เด็กคนนี้มีชีวิตวัยเด็กที่เหมือนกับเด็กทั่วไป เพียงแต่ว่า
เขามีอาการกลัวความมืดอย่างรุนแรง
และมักจะแสดงอาการหวาดกลัวขึ้นมาหากได้ยินใครเอ่อยถึง "บูกี้แมน"
"แม่ บูกี้แมนคือใครเหรอ???" เด็กน้อยถามแม่ด้วยอาการกึ่งๆหวาดกลัว
"บูกี้แมน มันไม่มีรูปร่างจะ มันจะปรากฏเป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่ลูกกลัว
มันชอบซ่อนตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าของลูก และมักจะออกมาเวลาที่เด็กคนนั้นทำตัวดื้อจะ" เเม่ของเขาตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
เด็กน้อยพยักหน้าตอบ
ถ้าบูกี้แมนจะมาปรากฏให้เห็นเฉพาะเด็กดื้อเท่านั้น ทำไมเขาถึงได้เห็นมันบ่อยๆกันนะ เด็กน้อยคิดด้วยความสงสัย
กลางดึกในฤดูหนาวคืนหนึ่ง แม่ของเด็กชายได้ยินเสียงร้องดังลั่นดังมาจากห้องของเด็กชาย
เธอรีบเปิดประตูเข้าดู แล้วพบว่าข้าวของในนั้นถูกรื้อกระจุยกระจาย เธออุ้มลุกของเธอขึ้นมาปลอยโยน
จังหวะเดียวกันนั้นเองที่เธอมองไปตรงหน้าต่างบานใหญ่เหนือหัวเตียงของลูกเธอ
เธอเห็นใบหน้า ใบหน้านึ่ง ที่เลือนลางอยู่ตรงหน้าต่างประมาณ 2-3 วินาทีก่อนที่จะจางหายไปกับพายุหิมะข้างนอกนั่น
รุ่งเช้า เธอไปแจ้งตำรวจให้มาตรวจสอบบริเวณรอบๆบ้าน
"ไม่มีอะไรผิดปกตินะครับคุณผู้หญิง" ตำรวจบอกเธอ
"แต่ก็เป็นไปได้ว่ารอบเท้าของโขยคนนั้น อาจถูกหิมะกลบไปแล้วก็ได้" เธอตั้งข้อสงสัย
"แต่ผมได้ตรวจสอบดูแล้ว ก็ไม่พบร่องรอยของการงัดแงะเข้ามาเลยนะครับ" ตำรวจยังคงยืนยันหนักแน่น
เมื่อตำรวจกลับไปแล้ว เธอจึงถามลูกของเธอ
"เมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกันจ๊ะ?? "
"บูกี้แมนฮะ มันเข้ามาหาผมอีกแล้ว" เด็กน้อยตอบเสียงสั่น
"โถ่ลูก บูกี้แมนมันไม่มีตัวตนหรอกจะ แม่กุขึ้นมาหลอกลุกเพื่อห้ลุกเลิกงองแงในสมัยเด็กเฉยๆ"แม่ของเด็กน้อยตอบด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
"มีสีฮะ ก็ผมเห็นมันบ่อยๆนี่ แต่เมื่อคืนี้มันทำให้ผมกลัว"เด็กน้อยยังคนพูดต่อไป
"โถ ไม่เอาน่าลูก ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไปเถอะ ลืมเรื่องบูกี้แมนด้วย
แล้วคืนนี้ลูกนออนกับแม่ดีไหมจ๊ะ???"
"ดีครับ" เด็กชายตอบด้วยรอยยิ้ม
คืนนั้นเอง ก่อนจะนอน แม่ของเด็กชายได้ตรวจเชคล็อคทุกทางที่คิดว่าจะมีใครเข้ามาในบ้านได้
"แม่ครับ เปิดตู้เสื้อผ้าดูด้วยสิครับ" เด็กน้อยชี้มือไปที่ตู้เสื้อผ้าตู้ใหญ่ที่ปลายเตียง
"โถ มันไม่มีอะไรหรอกจะลูก ดูสิ" แม่ของเขาเปดดูเสื้อผ้าออกให้เด็กชายดู
ข้างในตู้มีแต่เสื้อผ้าของแม่เขาเท่านั้น
ในขณะที่แม้ของเขากำลังจะปิดตู้นั้นเอง เด็กชายก็เห็นบางสิ่งบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยุ่ในตู้เสื้อผ้า
แต่มันเกิดขึ้นแค่แวบเดียว ก่อนที่บานของตู้จะปิดสนิทลง
ต้องเป็นเสื้อของแม่แน่ๆ เขาพยายามคิด
กลางดึกคืนนั้นเอง เด็กชายได้ตื่นขึ้นมาเพราะฝันร้าย
แอ๊ดดด เสียงบานตู้เปิดดังขึ้น เด็กชายมองไปยังทิศทางของเสียงนั้น
เขาเห็นบางอย่างที่มีลักษณะคล้ายกับมือสีดำ มีเล็บเเหลมโผล่ออกมาจากตู้ แล้วจับฝาตู้เอาไว้
เด็กชายยายามตะโกนเรียกแม่ที่นอนหลังสนิทอยุ่ข้างๆ
แต่ไม่สำเร็จ
เหมือนกับว่าเขาจะขยับตัวไม่ได้เลย
ไม่ แม้แต่จะส่งเสียง หรือหลับตา
เขายังคงจ้องไปที่มือนั้นด้วยความหวาดกลัว
แล้วบานตู้ก็เปิดกว้างขึ้นเผยให้เห็นถึงร่างดำตะคุ่มร่างหนึ่งที่นั่งอยู่ในนั้น
มันกระโดดเข้ามาคร่อมตัวเด็กชายเอาไว้
เด็กชายเห็นมันอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก
มันมีใบหน้าที่เหมือนกับคนโดนไฟไหม้ดำ
ดวงตาสีแดงก่ำกลมโตจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า
มันเอามือเหี่ยวๆที่มีนิ้วและเล็บแหลมยาวมาปิดปากของเด็กชายไว้
มันแสยะยิ้มเผยให้เห็นถึงเขียวที่แหลมและมันวาวเป็นซี่ห่างๆของมัน
มันเอานิ้วอีกข้างที่มีเล็บแหลมจี้ที่คอของเด็กชาย
แล้วมันก็ถอยร่นไป เด็กชายยังคงเฝ้าดูมันอยุ่อย่างเงียบๆ
เขาได้ยินเสียงมันเดินไปทั่วบ้าน แล้วหลังจากนั้น สัญญาณกันขโมยก็ดังขึ้น
****ของเด็กชายตกใจตื่นขึ้นมา พร้อมกับล้วงมือไปหยิบปืนของสามีเก่าของเธอที่อยุ่ใต้หมอนแล้ววิ่งลงมาชั้นล่าง
เธอพบชายคนหนึ่ง กำลังขดตัวอยู่ที่มุมห้องนั่งเล่น
"ย้อมแล้วครับ ผมย้อมแล้ว อย่าทำอะไรผมเลย
ที่ผมทำลงไปทั้งหมดนี่เพราะความจน ได้โปรดอย่าทำอะไรผมเลย"
ชายคนนั้นเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นเทา
เขาคือขอทานที่ระแวกหมู่บ้านนั่นเอง
แม่ของเด็กชายไม่ได้ติดในอะไรกับชายผู้นี้เลยปล่อยตัวไป
และบอกไว้ว่า หากเกิดหตุการณืแบนี้ขึ้นมาอีก เธอจะแจ้งตำรวจทันที
เขายังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี ริชาร์ต บอกกันเพื่อนๆของเขา
มันเหมือนจริงมาก
"แล้วตกลง อะไรคือบูกี้แมนกันหละ?? "เพื่อนของเขาถามด้วยความสนใจใครรู้
"ไม่รู้สินะ มันอาจเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนอยู่เลยก็ได้
มันอาจเป็นแค่สิ่งที่แม่ของฉันใช้กุขึ้นมาเพื่อหลอกฉันในตอนเด็กก็ได้
แต่เมื่อโตขึ้นมา ฉันเองก็เริ่มจะลืมๆมันไปแล้วหละ" เขาบอกกับเพื่อนๆของเขา
สรุป บูกี้แมน คือผีชนิดหนึ่ง ที่ผู้ใหญ่มักจะชอบใช้หลอกเด็กให้กลัว ซึ่งเมื่อเด็กเหล่านี้ได้รับการกรอกหูแบบนี้ทุกวันๆ
ก็จะเชื่อว่าสิ่งนั้มีตัวตนจริงๆ และเริ่มเห็นทุกสิ่งๆทุกอย่างที่อยู่ในความมืด เป็นภาพที่น่ากลัวไปหมด
จิตของพวกเขาเหล่านั้นจะปรุงแต่งขึ้นมาจากจิตใต้สำนึกจากเหตุการณ์ในวัยเด็กที่ถูกปลุกฝังมาเป็นเวลายาวนาน
จนเด็กบางคนอาจถึงขั้นเป็นโรคหวาดกลัวเลยก็ได้