L4ST7T4ND
20th May 2013, 11:07
"I have a dream and my dream is money" มันคงเป็นคำตอบถึงความฝันของใครหลายๆคนที่ไม่เข้าใจว่าจริงๆแล้วความฝันคืออะไร
เพือนผมเคยเขียนไว้นะครับ
,,ฉันเฝ้ามองเหล่าผู้คน
ยื้อแย่งแข่งขันกันในสารธาร
ที่ฉันกำลังจะต้องลงไปบ้าง
เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินตรา
ความมุ่งหวังจากคนรอบข้าง
เป็นแรงผลักพาฉันดำดิ่งลง
ฉันมองไม่เห็นก้นบึ้งแห่งกระแสสังคมสายนี้
สารธารแห่งนี้กว้างใหญ่ เชื่อมโยง และผลักดันโลกทั้งใบ..
และฉันเป็นเพียงหยดน้ำหยดหนึ่งในสารธารแห่งนี้
..
มนุษย์ลุ่มหลงในอำนาจแห่งเงินตรามาหลายยุคสมัย
เงินทอง เหรียญตรา ต่างมีค่าเมื่อคนเราสร้างค่าให้กับมัน..
แต่ในตอนนี้ เรากลับถูกเงินกำหนดมูลค่าของชีวิตเรา
ชีวิตเราผูกพันกับการใช้เงินมาตั้งแต่เกิดจนตาย
ไม่ว่าจะทำอะไรยุคนี้ล้วนแล้วแต่ต้องใช้เงินทั้งนั้น
เมื่อเราต้องการเงิน เราต้องทำงานเพื่อหาเงินมาบำบัด
เงินสามารถบันดาลสุขได้ แต่จะมีสุขใดเหล่่าที่ถาวร
บางคนต้องการความสุข แต่เค้ากลับไม่พบควาทสุขที่แท้จริง
เพราะทุกวันนี้ เราแสวงหาความสุขแบบฉาบฉวยกันทั้งนั้น
แต่เรากลับยินดีไปกลับมัน หลอกตัวเองว่าวันนี้เรามีความสุขดีพอแล้ว
..
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น
พิมพ์ไปให้เมื่อยมือ..
สุดท้ายมันก็แค่การกร่นด่าสังคมที่ตัวเองอยู่ทุกวัน
ยอมรับ เคยชิน และเฉยชาไปกับมัน
จนทำให้ความฝันค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ
พร้อมกับสารธารแห่งกาลเวลาของโลกใบนี้
วันที่ฉันได้ลงไปเวียนว่ายในกระแสธารแห่งทุนนิยมนั้น
คงมีปัญหาร้อยพันพัดพาใจของเราให้ไขว้เขว
ลังเลต่อการตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่เรียกว่าฝัน
จนอาจจมลึกและหายไปในก้นบึ้งแห่งสารธาร
หากหยดน้ำอย่างฉันต้องจมลงไปจริงๆแล้วล่ะก็
อยากจะขอให้ตัวฉันกลายเป็นเศษเสี้ยวหนึ่ง
ที่จะสร้างทางให้เหล่าผู้คนที่แสวงหาความฝัน
ให้พวกเขาได้ฝ่าฟัน และออกเดินทางไปได้อย่างมั่นคง
,,
เงินไม่ใช่พระเจ้า..
ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
ปล.คิดถึงหนูไหม?
ช่วงรอยต่อระหว่างวัยนี่มันแย่จริงๆ
มันทำให้คิดถึง'เวลา'ที่เคยมีอย่างเหลือเฟือ
ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่'เวลา'ที่เคยมีก็หดหายไปมากเท่านั้น
คิดถึงตัวเองสมัยนอนกลางวันจัง
..
เพือนผมเคยเขียนไว้นะครับ
,,ฉันเฝ้ามองเหล่าผู้คน
ยื้อแย่งแข่งขันกันในสารธาร
ที่ฉันกำลังจะต้องลงไปบ้าง
เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินตรา
ความมุ่งหวังจากคนรอบข้าง
เป็นแรงผลักพาฉันดำดิ่งลง
ฉันมองไม่เห็นก้นบึ้งแห่งกระแสสังคมสายนี้
สารธารแห่งนี้กว้างใหญ่ เชื่อมโยง และผลักดันโลกทั้งใบ..
และฉันเป็นเพียงหยดน้ำหยดหนึ่งในสารธารแห่งนี้
..
มนุษย์ลุ่มหลงในอำนาจแห่งเงินตรามาหลายยุคสมัย
เงินทอง เหรียญตรา ต่างมีค่าเมื่อคนเราสร้างค่าให้กับมัน..
แต่ในตอนนี้ เรากลับถูกเงินกำหนดมูลค่าของชีวิตเรา
ชีวิตเราผูกพันกับการใช้เงินมาตั้งแต่เกิดจนตาย
ไม่ว่าจะทำอะไรยุคนี้ล้วนแล้วแต่ต้องใช้เงินทั้งนั้น
เมื่อเราต้องการเงิน เราต้องทำงานเพื่อหาเงินมาบำบัด
เงินสามารถบันดาลสุขได้ แต่จะมีสุขใดเหล่่าที่ถาวร
บางคนต้องการความสุข แต่เค้ากลับไม่พบควาทสุขที่แท้จริง
เพราะทุกวันนี้ เราแสวงหาความสุขแบบฉาบฉวยกันทั้งนั้น
แต่เรากลับยินดีไปกลับมัน หลอกตัวเองว่าวันนี้เรามีความสุขดีพอแล้ว
..
ฉันก็เป็นหนึ่งในนั้น
พิมพ์ไปให้เมื่อยมือ..
สุดท้ายมันก็แค่การกร่นด่าสังคมที่ตัวเองอยู่ทุกวัน
ยอมรับ เคยชิน และเฉยชาไปกับมัน
จนทำให้ความฝันค่อยๆเลือนหายไปช้าๆ
พร้อมกับสารธารแห่งกาลเวลาของโลกใบนี้
วันที่ฉันได้ลงไปเวียนว่ายในกระแสธารแห่งทุนนิยมนั้น
คงมีปัญหาร้อยพันพัดพาใจของเราให้ไขว้เขว
ลังเลต่อการตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่เรียกว่าฝัน
จนอาจจมลึกและหายไปในก้นบึ้งแห่งสารธาร
หากหยดน้ำอย่างฉันต้องจมลงไปจริงๆแล้วล่ะก็
อยากจะขอให้ตัวฉันกลายเป็นเศษเสี้ยวหนึ่ง
ที่จะสร้างทางให้เหล่าผู้คนที่แสวงหาความฝัน
ให้พวกเขาได้ฝ่าฟัน และออกเดินทางไปได้อย่างมั่นคง
,,
เงินไม่ใช่พระเจ้า..
ถึงไม่ใช่ก็ใกล้เคียง
ปล.คิดถึงหนูไหม?
ช่วงรอยต่อระหว่างวัยนี่มันแย่จริงๆ
มันทำให้คิดถึง'เวลา'ที่เคยมีอย่างเหลือเฟือ
ยิ่งอายุมากขึ้นเท่าไหร่'เวลา'ที่เคยมีก็หดหายไปมากเท่านั้น
คิดถึงตัวเองสมัยนอนกลางวันจัง
..