jamebanjen
26th June 2013, 09:01
That's honesty... (เรื่องจริงรึเปล่าไม่รู้ แต่น่าจะจริง....)
แฮริสเป็นพนักงานระดับสูงของบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งในนิวยอร์ค ประมาณเที่ยงของวันๆหนึ่งในเดือนสิงหาคม 2010 เธอกับเพื่อนไปรับประทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง ในระหว่างรออาหาร เพื่อนของเธอเกิดอยากสูบบุหรี่ เธอเลยเป็นเพื่อนออกมายืนสูบที่หน้าร้าน...
ในระหว่างนั้น มีชายพเนจรคนหนึ่งเดินมาที่เธอ แนะนำตัวเองด้วยท่าทีงกๆเงิ่นๆว่า ผมชื่อวอร์เรน อายุ 32 ปี ตกงานมา 3 ปีแล้วครับ อาศัยขอทานกินไปวันๆ ที่ผมอยากขอร้องคือ ไม่ทราบว่าคุณพอจะบริจาคเศษเงินสักเล็กน้อย ให้ผมได้ซื้อหาของใช้ประจำวันได้ไหมครับ พูดจบพร้อมกับมองแฮริสด้วยสายตาแบบขอร้อง...
เห็นภาพชายหนุ่มผิวดำพเนจรที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอพลันบังเกิดความสงสาร จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า ไม่มีปัญหา ฉันยินดีที่จะช่วยนาย ว่าแล้วก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบเงิน แต่แย่จัง วันนั้นเธอไม่ได้พกเงินสดติดตัวเลย มีแต่บัตรเครดิตหนึ่งใบ ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก ได้แต่ถือบัตรเครดิตไว้ในมือ ไม่รู้ที่จะทำอย่างไรต่อไป...
วอร์เรนดูเหมือนจะดูออกว่าเธอมีความลำบากใจ จึงพูดด้วยเสียงเบาๆว่า ถ้าหากคุณเชื่อใจผม ยืมบัตรเครดิตให้ผมใช้ได้ไหมครับ แฮริสผู้ใจดี ไม่เสียเวลาแม้แต่จะคิด ยื่นบัตรเครดิตให้วอร์เรนทันที พอได้บัตรมาแล้ว วอร์เรนยังไม่ได้จากไปโดยทันที ขอความเห็นแฮริสด้วยเสียงค่อยๆอีกว่า นอกจากซื้อสิ่งของจำเป็นแล้ว ผมขอซื้อน้ำอีกสักขวดได้ไหมครับ...
แฮริสผู้แสนดี ตอบกลับไปว่า เอาเลย อยากได้อะไรเพิ่มอีก ก็ใช้บัตรนี้ไปรูดก็แล้วกัน...
หลังจากวอร์เรนจากไปพร้อมกับบัตร แฮริสกับเพื่อนก็ได้กลับเจ้าไปในร้าน...
พอนั่งต่อไปได้สักครู่ แฮริสก็ชักใจตุ้มๆต่อมๆ เธอเริ่มรู้สึกเสียใจและบอกเพื่อนอย่างหดหู่ว่า บัตรฉันไม่ได้ตั้งระหัส ในนั้นมีเงินกว่าหนึ่งหมื่นเหรียญ คนๆนั้นคงหนีไปพร้อมกับบัตรฉันแน่แล้ว ทีนี้จะทำไงดีล่ะ...
เพื่อนคนนั้นก็ช่วยกันสมน้ำหน้า เอ๊ยผสมโรง ก็ใช่สิ เธอให้บัตรเครดิตแก่คนแปลกหน้าไปง่ายๆได้อย่างไร เธอน่ะ ช่างใจดีและใสซื่อบริสุทธิ์จริง.. (แหม ทีอยู่ด้วยกันข้างนอกไม่เตือน ฮึ)...
แฮริสหมดกะจิตกะใจที่จะกินอาหารแล้ว รีบคิดเงินแล้วก็เดินออกมากับเพื่อน แต่ที่ทำให้ทั้งสองแปลกใจก็คือ พอออกมานอกร้าน ก็เห็นชายพนเจรคนนั้นยืนรออยู่หน้าร้านแล้ว เขาใช้สองมือประคองบัตรเครดิตคืนให้กับแฮริส พร้อมกับรายงานรายละเอียดที่ใช้จ่ายไปด้วยความนอบน้อม ผมใช้บัตรรูดไปทั้งหมด 25 เหรียญครับ ซื้อพวกของใช้จำเป็นและน้ำสองขวดครับ ช่วยตรวจรับด้วยครับ... แฮริสและเพื่อนทั้งแปลกใจและตื้นตัน ถึงกับจับแขนของวอร์เรน พูดติดๆกันว่า ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ (แหม นี่ถ้าไม่ซกมก คงหอมให้สักฟอดแล้ว)...
วอร์เรนเองก็รู้สึกแปลกใจ เธอคนนี้ช่วยเหลือเขา ทำไมต้องขอบคุณเขาด้วย...
หลังจากนั้น แฮริสและเพื่อนได้ไปที่นิวยอร์คไทม์ เล่าเรื่องที่เธอเพิ่งพบประสบมาให้กับนักข่าวฟัง
นิวยอร์คไทม์ก็พลอยซึ้งไปกับความซื่อสัตย์ของวอร์เรน ได้รายงานข่าวนั้น จนทำให้เกิดแรงกระเพื่อมขึ้นในสังคม... ทางสำนักข่าวได้รับจดหมายและโทรศัพท์มากมาย ล้วนแสดงเจตจำนงต์ที่จะให้ความช่วยเหลือวอร์เรน พ่อค้ารายหนึ่งในเท็กซัสหลังจากได้อ่านข่าวนี้ ส่งเช็คเงิน 6,000 เหรียญไปให้วอร์อรนในวันรุ่งขึ้น เพื่อเป็นการให้รางวัลในความซื่อสัตย์ของเขา...
ที่ทำให้วอเรนดีใจยิ่งกว่า คือหลังจากนั้นไม่นาน เขาได้รับการติดต่อจากสายการบินวิสคอนซิน บอกว่าต้องการจ้างเขาให้ทำงานบนเครื่องบินของสายการบิน ให้เขารีบไปติดต่อทำสัญญาว่าจ้างด่วน...
ระหว่างที่อิ่มเอิบอยู่ท่ามกลางความปลาบปลื้ม วอร์เรนได้กล่าวอย่างปลงตกว่า ตั้งแต่เล็ก คุณแม่พร่ำสอนผมว่า เป็นคนต้องซื่อสัตย์มีสัจจะ แม้จะตกทุกข์ได้ยาก ก็ห้ามทิ้งความซื่อสัตย์อย่างเด็ดขาด ที่ผมได้รับความช่วยเหลือเกื้อกูลจากผู้คนมากมาย ก็เพราะผมเชื่อมาตลอดว่า คนที่ซื่อสัตย์ ต้องได้รับผลตอบแทนที่ดี..."
.....จริงหรือไม่ ไม่รู้แต่คนทั้งคู่น่ายกย่องน่ะครับ
เอามาจากเฟสบุคครับ..
แฮริสเป็นพนักงานระดับสูงของบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งในนิวยอร์ค ประมาณเที่ยงของวันๆหนึ่งในเดือนสิงหาคม 2010 เธอกับเพื่อนไปรับประทานอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง ในระหว่างรออาหาร เพื่อนของเธอเกิดอยากสูบบุหรี่ เธอเลยเป็นเพื่อนออกมายืนสูบที่หน้าร้าน...
ในระหว่างนั้น มีชายพเนจรคนหนึ่งเดินมาที่เธอ แนะนำตัวเองด้วยท่าทีงกๆเงิ่นๆว่า ผมชื่อวอร์เรน อายุ 32 ปี ตกงานมา 3 ปีแล้วครับ อาศัยขอทานกินไปวันๆ ที่ผมอยากขอร้องคือ ไม่ทราบว่าคุณพอจะบริจาคเศษเงินสักเล็กน้อย ให้ผมได้ซื้อหาของใช้ประจำวันได้ไหมครับ พูดจบพร้อมกับมองแฮริสด้วยสายตาแบบขอร้อง...
เห็นภาพชายหนุ่มผิวดำพเนจรที่ยืนอยู่ตรงหน้า เธอพลันบังเกิดความสงสาร จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า ไม่มีปัญหา ฉันยินดีที่จะช่วยนาย ว่าแล้วก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบเงิน แต่แย่จัง วันนั้นเธอไม่ได้พกเงินสดติดตัวเลย มีแต่บัตรเครดิตหนึ่งใบ ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนมาก ได้แต่ถือบัตรเครดิตไว้ในมือ ไม่รู้ที่จะทำอย่างไรต่อไป...
วอร์เรนดูเหมือนจะดูออกว่าเธอมีความลำบากใจ จึงพูดด้วยเสียงเบาๆว่า ถ้าหากคุณเชื่อใจผม ยืมบัตรเครดิตให้ผมใช้ได้ไหมครับ แฮริสผู้ใจดี ไม่เสียเวลาแม้แต่จะคิด ยื่นบัตรเครดิตให้วอร์เรนทันที พอได้บัตรมาแล้ว วอร์เรนยังไม่ได้จากไปโดยทันที ขอความเห็นแฮริสด้วยเสียงค่อยๆอีกว่า นอกจากซื้อสิ่งของจำเป็นแล้ว ผมขอซื้อน้ำอีกสักขวดได้ไหมครับ...
แฮริสผู้แสนดี ตอบกลับไปว่า เอาเลย อยากได้อะไรเพิ่มอีก ก็ใช้บัตรนี้ไปรูดก็แล้วกัน...
หลังจากวอร์เรนจากไปพร้อมกับบัตร แฮริสกับเพื่อนก็ได้กลับเจ้าไปในร้าน...
พอนั่งต่อไปได้สักครู่ แฮริสก็ชักใจตุ้มๆต่อมๆ เธอเริ่มรู้สึกเสียใจและบอกเพื่อนอย่างหดหู่ว่า บัตรฉันไม่ได้ตั้งระหัส ในนั้นมีเงินกว่าหนึ่งหมื่นเหรียญ คนๆนั้นคงหนีไปพร้อมกับบัตรฉันแน่แล้ว ทีนี้จะทำไงดีล่ะ...
เพื่อนคนนั้นก็ช่วยกันสมน้ำหน้า เอ๊ยผสมโรง ก็ใช่สิ เธอให้บัตรเครดิตแก่คนแปลกหน้าไปง่ายๆได้อย่างไร เธอน่ะ ช่างใจดีและใสซื่อบริสุทธิ์จริง.. (แหม ทีอยู่ด้วยกันข้างนอกไม่เตือน ฮึ)...
แฮริสหมดกะจิตกะใจที่จะกินอาหารแล้ว รีบคิดเงินแล้วก็เดินออกมากับเพื่อน แต่ที่ทำให้ทั้งสองแปลกใจก็คือ พอออกมานอกร้าน ก็เห็นชายพนเจรคนนั้นยืนรออยู่หน้าร้านแล้ว เขาใช้สองมือประคองบัตรเครดิตคืนให้กับแฮริส พร้อมกับรายงานรายละเอียดที่ใช้จ่ายไปด้วยความนอบน้อม ผมใช้บัตรรูดไปทั้งหมด 25 เหรียญครับ ซื้อพวกของใช้จำเป็นและน้ำสองขวดครับ ช่วยตรวจรับด้วยครับ... แฮริสและเพื่อนทั้งแปลกใจและตื้นตัน ถึงกับจับแขนของวอร์เรน พูดติดๆกันว่า ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ (แหม นี่ถ้าไม่ซกมก คงหอมให้สักฟอดแล้ว)...
วอร์เรนเองก็รู้สึกแปลกใจ เธอคนนี้ช่วยเหลือเขา ทำไมต้องขอบคุณเขาด้วย...
หลังจากนั้น แฮริสและเพื่อนได้ไปที่นิวยอร์คไทม์ เล่าเรื่องที่เธอเพิ่งพบประสบมาให้กับนักข่าวฟัง
นิวยอร์คไทม์ก็พลอยซึ้งไปกับความซื่อสัตย์ของวอร์เรน ได้รายงานข่าวนั้น จนทำให้เกิดแรงกระเพื่อมขึ้นในสังคม... ทางสำนักข่าวได้รับจดหมายและโทรศัพท์มากมาย ล้วนแสดงเจตจำนงต์ที่จะให้ความช่วยเหลือวอร์เรน พ่อค้ารายหนึ่งในเท็กซัสหลังจากได้อ่านข่าวนี้ ส่งเช็คเงิน 6,000 เหรียญไปให้วอร์อรนในวันรุ่งขึ้น เพื่อเป็นการให้รางวัลในความซื่อสัตย์ของเขา...
ที่ทำให้วอเรนดีใจยิ่งกว่า คือหลังจากนั้นไม่นาน เขาได้รับการติดต่อจากสายการบินวิสคอนซิน บอกว่าต้องการจ้างเขาให้ทำงานบนเครื่องบินของสายการบิน ให้เขารีบไปติดต่อทำสัญญาว่าจ้างด่วน...
ระหว่างที่อิ่มเอิบอยู่ท่ามกลางความปลาบปลื้ม วอร์เรนได้กล่าวอย่างปลงตกว่า ตั้งแต่เล็ก คุณแม่พร่ำสอนผมว่า เป็นคนต้องซื่อสัตย์มีสัจจะ แม้จะตกทุกข์ได้ยาก ก็ห้ามทิ้งความซื่อสัตย์อย่างเด็ดขาด ที่ผมได้รับความช่วยเหลือเกื้อกูลจากผู้คนมากมาย ก็เพราะผมเชื่อมาตลอดว่า คนที่ซื่อสัตย์ ต้องได้รับผลตอบแทนที่ดี..."
.....จริงหรือไม่ ไม่รู้แต่คนทั้งคู่น่ายกย่องน่ะครับ
เอามาจากเฟสบุคครับ..