L4ST7T4ND
15th August 2013, 16:48
ผมจะเอาไงดีครับ ผมสงสารแฟนผมมาก บางทีผมอาจะไม่ได้รักเค้าจริงๆ..
เราคบกันมาประมาณครึ่งปีแล้วครับ
เค้าเป็นคนน่ารัก เรียบร้อย เรียนดี เค้าเข้ามาชอบผมก่อน
ผมซึ่งเป็นผู้ชายที่ชอบความโสดชอบความอิสระ แต่ชอบคุยกับผู้หญิงแบบให้ความหวัง
เราสองคนคุยกัน ผมก็คิดว่า เฮ้ย น่ารักมากเลยคนนี้ คุยๆเป็นแฟนดีกว่า
ไม่นานนัก เราก็คบกัน..
เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมาก แต่ก็รักกัน ไม่เคยโกรธกันจริงๆจังๆเลย ไม่ใครสักคนก็มาง้อแล้วก็ึืคืนดีักันตลอด
แต่ก็มีอยู่หลายช่วงที่ไม่ทะเลาะ มีความสุขดี
เวลาผ่านไปเราสองคนมีอะไรกันไปหลายครั้ง ผมอยากรักเค้าไปนานๆ เพราะเค้าก็เป็นคนดี เวลาอยู่กับเค้าผมมีความสุข
แต่เวลาเปลี่ยนไป ผมไม่รู้ว่าผมเปลี่ยนไปและเริ่มไม่แน่ใจในคำว่ารักที่เคยบอกเค้าอยู่เสมอมา
ผมถามกับตัวเอง เรารักเค้าจริงๆหรือ ? นี่คือความรักจริงๆหรือเปล่า ?
ทำไมผมถึงถามตัวเองเช่นนี้ เพราะว่า บางทีผมต้องการเวลาส่วนตัว
ผมขี้เกียจออกไปหาเค้า อาจจะมีส่วนในเรื่องที่ฐานะบ้านผมไม่ค่อยดีนัก จึงใ้ช้เงินสุรุ่ยสุร่ายและใช้บ่อยๆไม่ได้
ผมยอมรับ ผมคึือผุ้ชา่ยที่เลว ที่ไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองก่อน
ความรู้สึกที่ผมมีต่อเค้าอาจเป็นแค่ " รู้สึกดีมากๆ ชอบมาก และเป็นห่วง แต่อาจยังเรียกไม่ได้ว่ารัก " ...
ผมอาจต้องการเรื่องแบบนั้น มีอะไรกับเค้า ผมก้เลยอ้อนเค้า
ผมไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าผมมาอยู่จุดนี้ได้ไง
ส่วนเค้าหรอครับ ไม่ต้องพูดถึงครับ
เค้ากลัวผมเปลี่ยนไปมากๆ เค้าจริงจังมาก เค้าบอกว่าเค้าหยุดที่ผมแล้ว และการกระทำของเค้าก็ให้ผมเห็นจริงๆ
เค้าร้องไห้เพราะผมเยอะมาก หลายสิบครั้งแล้ว ด้วยไม่กี่เหตุผลคือ " ไม่สนใจเราบ้างเลย " บางครั้งก็ร้องทั้งคืน นอนไม่ได้ เพราะผมไม่รับโทรศัพทเค้า
Miss Called ที่เจอสุดก็ึืคือ 117 สาย ตั้งแต่ ตี 2 ยัน 6 โมงเช้า ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมากๆ
แต่เมื่อเกิดอะไรแบบนี้ ผมก็ตอบเค้าด้วยคำว่า " ไม่จริงนะ ผมรักคุณ อะไรประมาณนี้ แล้วก็หวานใส่ไปเยอะๆ " ผลคือทุกครั้งเค้าก็หายงอน
ตอนนี้ผมรู้สึกอยากโสด ผมชอบใช้ชีวิตกับตัวเอง ไม่เอาอีกแล้ว จะอยู่คนเดียว
แต่สงสารแฟนผมมากๆ ซึ่งผมเองก็ไ่ม่ใช่ไม่รู้สึก ผมก็มีความรู้สึกดีกับเค้ามาก เป็นห่วง คิดถึง ความรู้สึกพวกนี้มันเป็นจริงสำหรับผมทั้งหมด
แต่อาจไม่เรียกว่ารักได้..
ไม่รู้สิ ผมก็ไม่รู้ในะระยะยาวการไม่เป็นธรรมชาติหรือการฝืนมันจะดีหรือเปล่า
ซึ่งตอนนี้เค้าก็ไม่รู้ตัวว่าผมมีความคิดแบบนี้มาสักพักแล้ว
ผมจะทำอย่างไรดี ตอนมีความสุขมันก็มี แต่ผมเหมือนจะเริ่มค้นพบตัวว่ามันไม่ใช่
เราไม่ได้รักเค้าจริงๆเหมือนที่เ้ค้าทุ่มเทกับเราทั้งหัวใจ..
ผมไม่รู้ว่ามันจะยังไง แต่แฟนผมต้องเสียใจมากแน่
อยากให้เป็นอุทาหรณ์ คนที่ยังไม่มีแฟนหรือกำลังจะมีนะครับ
อยากให้คุยกันให้มั่นใจก่อน อย่าพูดคำว่ารักเด็ดขาด ถ้าไม่รู้สึำกแบบนั้นจริงๆ ( ในเคสของผมคึือใกล้เคียงละั้มั้ง.. )
คุยกันไปก่อนคบนานๆเลยครับ เอาให้แน่ใจ
ผมก็เสียใจครับที่มันเป็นแบบนี้
ไม่รู้จะพิมพไรล่ัะครับ
// ขอบคุุณครับ
เราคบกันมาประมาณครึ่งปีแล้วครับ
เค้าเป็นคนน่ารัก เรียบร้อย เรียนดี เค้าเข้ามาชอบผมก่อน
ผมซึ่งเป็นผู้ชายที่ชอบความโสดชอบความอิสระ แต่ชอบคุยกับผู้หญิงแบบให้ความหวัง
เราสองคนคุยกัน ผมก็คิดว่า เฮ้ย น่ารักมากเลยคนนี้ คุยๆเป็นแฟนดีกว่า
ไม่นานนัก เราก็คบกัน..
เราสองคนทะเลาะกันบ่อยมาก แต่ก็รักกัน ไม่เคยโกรธกันจริงๆจังๆเลย ไม่ใครสักคนก็มาง้อแล้วก็ึืคืนดีักันตลอด
แต่ก็มีอยู่หลายช่วงที่ไม่ทะเลาะ มีความสุขดี
เวลาผ่านไปเราสองคนมีอะไรกันไปหลายครั้ง ผมอยากรักเค้าไปนานๆ เพราะเค้าก็เป็นคนดี เวลาอยู่กับเค้าผมมีความสุข
แต่เวลาเปลี่ยนไป ผมไม่รู้ว่าผมเปลี่ยนไปและเริ่มไม่แน่ใจในคำว่ารักที่เคยบอกเค้าอยู่เสมอมา
ผมถามกับตัวเอง เรารักเค้าจริงๆหรือ ? นี่คือความรักจริงๆหรือเปล่า ?
ทำไมผมถึงถามตัวเองเช่นนี้ เพราะว่า บางทีผมต้องการเวลาส่วนตัว
ผมขี้เกียจออกไปหาเค้า อาจจะมีส่วนในเรื่องที่ฐานะบ้านผมไม่ค่อยดีนัก จึงใ้ช้เงินสุรุ่ยสุร่ายและใช้บ่อยๆไม่ได้
ผมยอมรับ ผมคึือผุ้ชา่ยที่เลว ที่ไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองก่อน
ความรู้สึกที่ผมมีต่อเค้าอาจเป็นแค่ " รู้สึกดีมากๆ ชอบมาก และเป็นห่วง แต่อาจยังเรียกไม่ได้ว่ารัก " ...
ผมอาจต้องการเรื่องแบบนั้น มีอะไรกับเค้า ผมก้เลยอ้อนเค้า
ผมไม่รู้ตัวเลยจริงๆ ว่าผมมาอยู่จุดนี้ได้ไง
ส่วนเค้าหรอครับ ไม่ต้องพูดถึงครับ
เค้ากลัวผมเปลี่ยนไปมากๆ เค้าจริงจังมาก เค้าบอกว่าเค้าหยุดที่ผมแล้ว และการกระทำของเค้าก็ให้ผมเห็นจริงๆ
เค้าร้องไห้เพราะผมเยอะมาก หลายสิบครั้งแล้ว ด้วยไม่กี่เหตุผลคือ " ไม่สนใจเราบ้างเลย " บางครั้งก็ร้องทั้งคืน นอนไม่ได้ เพราะผมไม่รับโทรศัพทเค้า
Miss Called ที่เจอสุดก็ึืคือ 117 สาย ตั้งแต่ ตี 2 ยัน 6 โมงเช้า ตอนนั้นผมรู้สึกผิดมากๆ
แต่เมื่อเกิดอะไรแบบนี้ ผมก็ตอบเค้าด้วยคำว่า " ไม่จริงนะ ผมรักคุณ อะไรประมาณนี้ แล้วก็หวานใส่ไปเยอะๆ " ผลคือทุกครั้งเค้าก็หายงอน
ตอนนี้ผมรู้สึกอยากโสด ผมชอบใช้ชีวิตกับตัวเอง ไม่เอาอีกแล้ว จะอยู่คนเดียว
แต่สงสารแฟนผมมากๆ ซึ่งผมเองก็ไ่ม่ใช่ไม่รู้สึก ผมก็มีความรู้สึกดีกับเค้ามาก เป็นห่วง คิดถึง ความรู้สึกพวกนี้มันเป็นจริงสำหรับผมทั้งหมด
แต่อาจไม่เรียกว่ารักได้..
ไม่รู้สิ ผมก็ไม่รู้ในะระยะยาวการไม่เป็นธรรมชาติหรือการฝืนมันจะดีหรือเปล่า
ซึ่งตอนนี้เค้าก็ไม่รู้ตัวว่าผมมีความคิดแบบนี้มาสักพักแล้ว
ผมจะทำอย่างไรดี ตอนมีความสุขมันก็มี แต่ผมเหมือนจะเริ่มค้นพบตัวว่ามันไม่ใช่
เราไม่ได้รักเค้าจริงๆเหมือนที่เ้ค้าทุ่มเทกับเราทั้งหัวใจ..
ผมไม่รู้ว่ามันจะยังไง แต่แฟนผมต้องเสียใจมากแน่
อยากให้เป็นอุทาหรณ์ คนที่ยังไม่มีแฟนหรือกำลังจะมีนะครับ
อยากให้คุยกันให้มั่นใจก่อน อย่าพูดคำว่ารักเด็ดขาด ถ้าไม่รู้สึำกแบบนั้นจริงๆ ( ในเคสของผมคึือใกล้เคียงละั้มั้ง.. )
คุยกันไปก่อนคบนานๆเลยครับ เอาให้แน่ใจ
ผมก็เสียใจครับที่มันเป็นแบบนี้
ไม่รู้จะพิมพไรล่ัะครับ
// ขอบคุุณครับ