nodoka
18th September 2013, 18:50
ก็ยังคงต่อจากเรื่องเดิมๆของผมแหละครับ แต่ผมคงไม่ขุดเอากระทู้เก่าๆให้อ่่านแล้วละครับเพราะมันก็นานแล้ว
เอาเป็นว่าผมจะเล่าตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงปัจจุบันเลยนะครับ (ยาวมากๆครับขออภัยจริงๆเพราะผมไม่รู้จะย่อยังไง)
เริ่มต้นที่ ผมชอบรุ่นน้องในสาขาคนนึง แบบชอบตั้งแต่เห็นครั้งแรก (ซึ่งก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงชอบ)
หลังจากผมได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนให้ไปสืบเรื่องราวว่าเค้ามีแฟนหรือเปล่า (เพราะผมเป็นคนไม่ชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของ)
ปรากฏว่าทางสะดวกเพราะน้องเค้ายังไม่มีใคร และผมก็ได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกเป็นครั้งที่สอง จากการได้เบอร์โทร และไลน์
ซึ่งผมก็โทรและคุยไลน์ตั้งแต่วันนั้นที่ได้มา น้องเค้าก็คุยกับผมดีไม่มีท่าทีว่าจะรำคาญอะไร แถมยังชอบชวนผมคุยเสมอๆ (เพราะผมคุยไม่เก่ง)
นอกจากนี้ผมก็ซื้อขนมอะไรไปให้น้องเค้าบ่อยๆ น้องเค้าก็บอกผมทุกครั้งว่าขอบคุณ และชอบขนมที่ผมซื้อให้มาก
จนกระทั่งมาวันนึงซึ่งเหลืออีกไม่กี่วัน ก็ใกล้จะครบรอบ 1 เดือนที่ผมได้คุยกับน้องเค้าแล้ว
ผมซื้อตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองให้น้องเค้า (น้องเค้าชอบติ๊กเก้อเป็ดสีเหลืองในไลน์มาก ผมเลยซื้อตุ๊กตาที่หน้าตาคล้ายๆกันให้)
ตอนแรกผมกะให้ัในวันครบรอบ 1 เดือน แต่เปลี่ยนใจเป็นให้ก่อนวันนั้น
และในวันนั้นกลายเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุด เพราะเป็นวันที่น้องเค้าบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับผม คิดกับผมแค่พี่เท่านั้น
และยังบอกอีกว่าน้องเค้าไม่อยากคิดอะไรกับผมไปมากกว่านี้อีก ซึ่งตัวผมก็ยังถามว่า ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีวันจะเป็นมากกว่าพี่ใช่ไหม น้องเค้าตอบว่าใช่
น้องเค้าขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยทำให้ ขอบคุณความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้ (แต่ไม่รู้ว่าเป็นการขอบคุณตามมารยาท หรือมาจากใจจริงๆ)
หลังจากได้รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว น้องเค้าขอโทษสำหรับความจริงที่บอกผมในวันนี้ (ซึ่งผมก็ไม่รู้อีกเช่นกันว่า ขอโทษตามมารยาท หรือขอโทษเพราะรู้สึกผิดจริงๆ)
แม้ผมจะเสียใจมากแค่ไหน ผมก็บอกน้องเค้าว่าไม่เป็นไร และอย่าโทษตัวเองเลย และผมก็บอกว่าผมก็มีความสุขมากๆ ที่เคยมีโอกาสได้ทำดีเพื่อน้องเค้า
ผมยังคงแคร์ความรู้สึกของน้องเค้าแม้รู้ว่าน้องเค้าไม่คิดอะไรก็ตาม เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว ผมก็เริ่มร้องไห้ ณ เวลานั้นผมดูเหมือนคนอ่อนแอมาก
ผมร้องไห้เกือบจะตลอดเวลา เป็นระยะเวลาติดกัน 4 วัน และวันที่ร้องไห้หนักสุดคือวันที่ครบรอบ 1 เดือนที่ผมได้คุยกับน้องเค้า (ถ้าผมยังคุยกับน้องเค้าอยู่)
ผมหยุดร้องไห้หลังจากวันครบรอบประมาณ 2-3 วัน เพราะเริ่มจะทำใจได้บ้างแล้ว (แต่ก็ยังรักน้องเค้าอยู่)
แม้รู้ว่าน้องเค้าไม่มีวันคิดอะไรกับผมแล้ว ผมก็ยังคงถามคนใกล้ตัวน้องเค้าเสมอๆ ว่าน้องเค้าเป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า
บางทีก็ฝากอาจารย์ที่สอนน้องเค้าให้ดูให้ (เพราะผมจะค่อนข้างสนิทกับอาจารย์ในสาขาพอสมควร)
เมื่อรู้ว่าน้องเค้ายังคงอยู่สบายดี ยังร่าเริงเหมือนปกติ และยังดำเนินชีวิตเหมือนปกติ ผมก็สบายใจ
และเวลาน้องเค้าเจอหน้าผมก็ยังคงทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนปกติ ราวกับเหตุการณ์ที่เคยทำให้ผมเจ็บแทบตายไม่เคยเกิดขึ้น
ในขณะที่ผมพยายามปั้นหน้ายิ้ม และคุยกับน้องเค้าอย่างร่าเริงเสมอเพื่อให้น้องเค้าสบายใจว่าผมไม่เป็นอะไร
เพราะผมกลัวว่าถ้ามีท่าทีอ่อนแอให้น้องเค้าเห็น อาจจะทำให้น้องเค้ารู้สึกผิดอีก แต่บางทีก็คิดว่า น้องเค้าอาจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยทำให้ผมเสียใจ
เพราะฝ่ายที่บอกมันไม่น่าจะลืมยากเท่ากับฝ่ายที่โดนบอกซักเท่าไหร่
บางครั้งเวลาเจอน้องเค้า ผมก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นน้องเค้า แต่น้องเค้าก็ยังเรียกผมและทักทายผมอย่างร่าเริง
ใจนึงก็ดีใจที่น้องเค้ายังทักทาย อีกใจนึงก็ยังคงเสียใจที่ไม่มีสิทธิ์ได้ทำดีเพื่อน้องเค้าอีกแล้ว (จะเรียกว่าไม่มีสิทธิ์ก็อาจไม่ถูก เพราะผมสามารถทำดีเพื่อน้องเค้าได้ แต่มันจะไม่มีประโยชน์อะไร)
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็ยังมีความรู้สึกรักน้องเค้าอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเลย แม้รู้ว่าจะทำยังไง น้องเค้าก็ไม่มีวันคิดอะไรกับผมมากกว่าพี่แน่นอน
ราวกับว่า ผมเกิดมาเพื่อรักน้องเค้า แต่น้องเค้าไม่ได้เกิดมาเพื่อรักผม
ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความรู้สึกนี้จะหมดไป จนกว่าผมจะมีรักใหม่ หรือบางทีผมอาจจะรักน้องเค้าไปตลอดกาล
บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมผมคุยกับน้องเค้าไม่ถึงเดือน ผมกลับรู้สึกรักเค้ามากเพียงนี้ จนคิดไปว่า หรือผมอาจจะแค่หลง? หรือความรักมันไม่เกี่ยวกับเวลา?
ทุกวันนี้ผมยังคงเก็บรูปน้องเค้าไว้ในมือถือ เก็บตารางเรียนของน้องเค้าไว้ (ซึ่งผมใช้ดูว่าน้องเค้าเรียนอะไร ห้องไหน เพื่อที่จะไปหาได้ถูก)
ก็ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมจะลืมน้องเค้าเสียที
ข้างล่างคือรูปน้องเค้าครับ ผมจะลบตอนดึกๆนะครับ เพราะรูปนี้ผมไม่ได้ขอน้องเค้ามา
**ลบรูป**
ขอบคุณที่ทนอ่านครับ
เอาเป็นว่าผมจะเล่าตั้งแต่เริ่มต้น จนถึงปัจจุบันเลยนะครับ (ยาวมากๆครับขออภัยจริงๆเพราะผมไม่รู้จะย่อยังไง)
เริ่มต้นที่ ผมชอบรุ่นน้องในสาขาคนนึง แบบชอบตั้งแต่เห็นครั้งแรก (ซึ่งก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงชอบ)
หลังจากผมได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนให้ไปสืบเรื่องราวว่าเค้ามีแฟนหรือเปล่า (เพราะผมเป็นคนไม่ชอบยุ่งกับคนที่มีเจ้าของ)
ปรากฏว่าทางสะดวกเพราะน้องเค้ายังไม่มีใคร และผมก็ได้ความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกเป็นครั้งที่สอง จากการได้เบอร์โทร และไลน์
ซึ่งผมก็โทรและคุยไลน์ตั้งแต่วันนั้นที่ได้มา น้องเค้าก็คุยกับผมดีไม่มีท่าทีว่าจะรำคาญอะไร แถมยังชอบชวนผมคุยเสมอๆ (เพราะผมคุยไม่เก่ง)
นอกจากนี้ผมก็ซื้อขนมอะไรไปให้น้องเค้าบ่อยๆ น้องเค้าก็บอกผมทุกครั้งว่าขอบคุณ และชอบขนมที่ผมซื้อให้มาก
จนกระทั่งมาวันนึงซึ่งเหลืออีกไม่กี่วัน ก็ใกล้จะครบรอบ 1 เดือนที่ผมได้คุยกับน้องเค้าแล้ว
ผมซื้อตุ๊กตาเป็ดสีเหลืองให้น้องเค้า (น้องเค้าชอบติ๊กเก้อเป็ดสีเหลืองในไลน์มาก ผมเลยซื้อตุ๊กตาที่หน้าตาคล้ายๆกันให้)
ตอนแรกผมกะให้ัในวันครบรอบ 1 เดือน แต่เปลี่ยนใจเป็นให้ก่อนวันนั้น
และในวันนั้นกลายเป็นวันที่ผมเสียใจที่สุด เพราะเป็นวันที่น้องเค้าบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับผม คิดกับผมแค่พี่เท่านั้น
และยังบอกอีกว่าน้องเค้าไม่อยากคิดอะไรกับผมไปมากกว่านี้อีก ซึ่งตัวผมก็ยังถามว่า ไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีวันจะเป็นมากกว่าพี่ใช่ไหม น้องเค้าตอบว่าใช่
น้องเค้าขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเคยทำให้ ขอบคุณความรู้สึกดีๆที่เคยมีให้ (แต่ไม่รู้ว่าเป็นการขอบคุณตามมารยาท หรือมาจากใจจริงๆ)
หลังจากได้รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว น้องเค้าขอโทษสำหรับความจริงที่บอกผมในวันนี้ (ซึ่งผมก็ไม่รู้อีกเช่นกันว่า ขอโทษตามมารยาท หรือขอโทษเพราะรู้สึกผิดจริงๆ)
แม้ผมจะเสียใจมากแค่ไหน ผมก็บอกน้องเค้าว่าไม่เป็นไร และอย่าโทษตัวเองเลย และผมก็บอกว่าผมก็มีความสุขมากๆ ที่เคยมีโอกาสได้ทำดีเพื่อน้องเค้า
ผมยังคงแคร์ความรู้สึกของน้องเค้าแม้รู้ว่าน้องเค้าไม่คิดอะไรก็ตาม เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว ผมก็เริ่มร้องไห้ ณ เวลานั้นผมดูเหมือนคนอ่อนแอมาก
ผมร้องไห้เกือบจะตลอดเวลา เป็นระยะเวลาติดกัน 4 วัน และวันที่ร้องไห้หนักสุดคือวันที่ครบรอบ 1 เดือนที่ผมได้คุยกับน้องเค้า (ถ้าผมยังคุยกับน้องเค้าอยู่)
ผมหยุดร้องไห้หลังจากวันครบรอบประมาณ 2-3 วัน เพราะเริ่มจะทำใจได้บ้างแล้ว (แต่ก็ยังรักน้องเค้าอยู่)
แม้รู้ว่าน้องเค้าไม่มีวันคิดอะไรกับผมแล้ว ผมก็ยังคงถามคนใกล้ตัวน้องเค้าเสมอๆ ว่าน้องเค้าเป็นยังไงบ้าง ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า
บางทีก็ฝากอาจารย์ที่สอนน้องเค้าให้ดูให้ (เพราะผมจะค่อนข้างสนิทกับอาจารย์ในสาขาพอสมควร)
เมื่อรู้ว่าน้องเค้ายังคงอยู่สบายดี ยังร่าเริงเหมือนปกติ และยังดำเนินชีวิตเหมือนปกติ ผมก็สบายใจ
และเวลาน้องเค้าเจอหน้าผมก็ยังคงทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนปกติ ราวกับเหตุการณ์ที่เคยทำให้ผมเจ็บแทบตายไม่เคยเกิดขึ้น
ในขณะที่ผมพยายามปั้นหน้ายิ้ม และคุยกับน้องเค้าอย่างร่าเริงเสมอเพื่อให้น้องเค้าสบายใจว่าผมไม่เป็นอะไร
เพราะผมกลัวว่าถ้ามีท่าทีอ่อนแอให้น้องเค้าเห็น อาจจะทำให้น้องเค้ารู้สึกผิดอีก แต่บางทีก็คิดว่า น้องเค้าอาจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเคยทำให้ผมเสียใจ
เพราะฝ่ายที่บอกมันไม่น่าจะลืมยากเท่ากับฝ่ายที่โดนบอกซักเท่าไหร่
บางครั้งเวลาเจอน้องเค้า ผมก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นน้องเค้า แต่น้องเค้าก็ยังเรียกผมและทักทายผมอย่างร่าเริง
ใจนึงก็ดีใจที่น้องเค้ายังทักทาย อีกใจนึงก็ยังคงเสียใจที่ไม่มีสิทธิ์ได้ทำดีเพื่อน้องเค้าอีกแล้ว (จะเรียกว่าไม่มีสิทธิ์ก็อาจไม่ถูก เพราะผมสามารถทำดีเพื่อน้องเค้าได้ แต่มันจะไม่มีประโยชน์อะไร)
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมก็ยังมีความรู้สึกรักน้องเค้าอยู่ไม่เปลี่ยนแปลงเลย แม้รู้ว่าจะทำยังไง น้องเค้าก็ไม่มีวันคิดอะไรกับผมมากกว่าพี่แน่นอน
ราวกับว่า ผมเกิดมาเพื่อรักน้องเค้า แต่น้องเค้าไม่ได้เกิดมาเพื่อรักผม
ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความรู้สึกนี้จะหมดไป จนกว่าผมจะมีรักใหม่ หรือบางทีผมอาจจะรักน้องเค้าไปตลอดกาล
บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจ ว่าทำไมผมคุยกับน้องเค้าไม่ถึงเดือน ผมกลับรู้สึกรักเค้ามากเพียงนี้ จนคิดไปว่า หรือผมอาจจะแค่หลง? หรือความรักมันไม่เกี่ยวกับเวลา?
ทุกวันนี้ผมยังคงเก็บรูปน้องเค้าไว้ในมือถือ เก็บตารางเรียนของน้องเค้าไว้ (ซึ่งผมใช้ดูว่าน้องเค้าเรียนอะไร ห้องไหน เพื่อที่จะไปหาได้ถูก)
ก็ไม่รู้เมื่อไหร่เหมือนกันที่ผมจะลืมน้องเค้าเสียที
ข้างล่างคือรูปน้องเค้าครับ ผมจะลบตอนดึกๆนะครับ เพราะรูปนี้ผมไม่ได้ขอน้องเค้ามา
**ลบรูป**
ขอบคุณที่ทนอ่านครับ