PhyzX
17th March 2014, 00:53
คือ เรื่องนี้นานมากแล้วครับ ตั้งแต่ผมอยู่ ม.4 ผมหลงรักผู้หญิงต่าง รร คนนึง เธอเป็นลูกศิษย์แม่ผม ผมเจอกับเธอครั้งแรก ตอนเธอมาเที่ยวบ้านผมกับเพื่อนของเธอครับ เวลานั้นผมกำลังจะรีบออกไปนอกบ้าน ไปซ้อมบาสกับเพื่อน ผมวิ่งชนเธอจนล้ม ผมรู้สึกผิดมากเลยจับมือเธอแล้วดึงเธอขึ้นมา เธอมองผม แล้วก็ยิ้มให้ผม ผมรู้สึกตกหลุมรักเธอคนนั้นเต็มๆ แต่ผมก็ได้แต่มอง เพราะคิดว่าเป็นไปได้ยาก ลำพัง รร. ผมกับ รร. ของเธอก็อยู่ห่างกันตั้ง 30 กว่ากิโลแล้ว หลังจากนั้น ผมพยายามที่จะลืมเธอมาตลอดจนถึง ม.5 แต่ก็ได้เพียงแค่ลืมไปชั่วคราว แล้วก็กลับมารู้สึกรักเธออีกครั้ง ผมไม่เคยลืมรอยยิ่มของเธอได้ จนถึงวันปัจฉิมนิเทศของ รร. เธอ ผมอดเก็บความรู้สึกที่ผมรักเธอคนนั้นไว้ไม่ได้ ผมเลยตัดสินใจลา รร. ทั้งๆ ที่วันนั้น รร. ผมมีสอบย่อยตั้ง 3 วิชา - -" เพื่อไปสารภาพรักกับเธอ ทั้งๆ ที่เธอกับผม รู้จักกันจริงๆ รวมได้ไม่ถึง 2 เดือน แต่ผมคิดว่า ถ้าไม่บอก ผมจะต้องเก็บความรู้สึกนี้ไปอีกนานเท่าไร ผมก็เลยวัดใจเอาเลย วันนั้นวันที่ 28 กุมภา ผมไปเดินเล่นกับเธอในสวน รร.เธอ ระหว่างเธอเผลอ ผมก็รีบคิดเลย จะเอาดอกไม้อะไรให้ดี... พอดีว่าเหลือบไปเห็นต้นเข็มอยู่ข้างๆ ผมพอดี ผมเลยรีบเด็ดมาเลย(ไม่ค่อยจะลงทุนเลย - -") แล้วผมก็เดินเข้าไป สารภาพกับเธอตรงๆ นี่แหละ "เราชอบเธอ... เราแอบชอบเธอมาตั้งแต่ ม.4 แล้ว มันอาจดูเร็วไป แต่เราแค่อยากพูดออกไปเท่านั้นเอง..." ซึ่ง ณ จุดๆ นั้น ผมไม่ได้หวังเลย ว่าคำตอบมันจะออกเป็นหัวหรือก้อย และคำตอบก็ออกมาเป็นอย่างที่ผมได้คิดเอาไว้ คือ เธอบอกว่า "ขอโทษนะ เราไม่ได้คิดอะไรกับ(ชื่อผม) เรายังรู้จักกันไม่ดีพอด้วย แต่ในอนาคตเราก็ไม่รู้เหมือนกันนะ เราอาจจะชอบเธอก็ได้... แต่เรายังเป็นเพื่อนกันต่อไปได้นะ" ความรู้สึกของผมตอนนั้นคือ ผมรู้สึกโล่งอย่างที่บอกไม่ถูก เย็นวันนั้น ผมขึ้นรถกลับบ้านอย่างสบายใจ พอมาถึงบ้าน ผมก็ทำทุกอย่างแบบปกติที่ผมเคยทำ แต่พอตกกลางคืนมา เพื่อนผมอีกคน(ที่เป็นเพื่อนกับคนที่ผมแอบชอบ) เขาทักแชทเฟสผมมา
พร้อมกับแคปตัสในทวีตของคนที่ผมแอบชอบไว้ สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมค้างคาใจมาจนถึงทุกวันนี้ เนื้อหามีอยู่ว่า "ฉันยังคิดถึงเธอเรื่อยมา ฉันดีใจที่ได้เจอเธอ ดอกเข็มน่ารักดีนะ" พอผมอ่านเท่านั้นแหละ ความรู้สึกนั้นหวนกลับมาหาผมอีกครั้ง ผมคิดมากเรื่องนี้ตลอดเวลา และตลอดมาจนถึง ม.6 ผมคิดถึงเธอมากจนวันๆ แทบจะไม่ทำอะไรนอกจากเหม่อออกไปมองท้องฟ้า(ฟังดูเว่อร์ แต่ผมเป็นงั้นจริงๆครับ) เพื่อนๆ หลายคนในห้องผม พากันไปสมัครหาที่เรียนกันหมด เหลือแต่ผมที่ยังคงเฉยชาอยู่ จนมาถึงวันนึง ผมรู้สึกว่าตัวเองยึดติดแต่กับอดีตมากเกินไป ผมเลยพยายามที่จะลืมมันอีกครั้ง แล้วเอาเวลามาตั้งใจอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมสอบเรียนต่อ พอผมทำแบบนี้ไปได้สักเดือนกว่า ผมรู้สึกว่าความรู้สึกนี้มันค่อยๆ หายไปแล้ว ชีวิตผมตอนนั้น เหมือนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ผมออกไปเที่ยวกับเพื่อน เล่นกับเพื่อน สังสรรค์กับเพื่อน ได้ตามปกติแบบที่ผมไม่ได้ทำมานาน แต่แล้ว พอมาวันนึง จู่ๆ เธอก็ทักแชทเฟสผม ผมรู้สึกแปลกใจมาก ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะถามหรือด่วนเป็นพิเศษด้วย ผมก็คุยกับเธอปกติแบบเพื่อน เป็นอย่างนั้นเกือบทุกวันไปเรื่อยๆ จนถึงวันนึง วันนั้นเป็นวันสอบกลางภาควันสุดท้ายของ รร. ผม ซึ่งตรงกับ รร. ของเธอ วันนั้น หลังผมสอบเสร็จ คุณแม่ผม เรียกให้ผมไปช่วยงานเอกสารที่ รร.(รร.ของเธอคนนั้นแหละ) ผมก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรืออะไรเป็นพิเศษ แต่แล้ว พอผมไปถึงหน้า รร. ผมเจอเธอคนนั้น กำลังเดินกลับบ้าน เธอทักผม ยิ้มให้ผม เราหยุดคุยกันได้ 10 กว่านาที แล้วเธอก็เดินกลับบ้าน หลังจากนั้นแหละ ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว ผมรู้สึกไม่มีสมาธิหลังจากนั้นเป็นต้นมา กระวนกระวายจนทำอะไรไม่ได้ ผมทนไม่ไหวเลยต้องให้เพื่อนของเธอช่วยสืบให้ และในวันที่ 28 ในปีนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเธอมากกว่าทุกครั้ง ข้อความในทวีตของเธอวันนั้นคือ "เราจะได้พบกันอีกไหม..." และ "ดอกไม้ที่เธอให้เราทำหายแล้ว..." หลังจากนั้นอีก 3 วัน(ผมปิดเทอมแล้ว) พ่อกับแม่ผมมาบอกว่า จะต้องย้ายบ้านกลับเชียงใหม่ ผมรู้สึกเศร้าหนักกว่าเดิม ผมได้แต่คิดว่า หลังจากนี้ เราคงไม่มีได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหม ยิ่งเมื่อผมรู้ว่า เธอสอบติด ม.ขอนแก่น มันยิ่งทำให้ผมรู้เลยว่า เราไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ ทุกวันนี้ผมยังแอบร้องไห้ทุกวัน - -" ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ระหว่าง ในวันรับวุฒิของ รร. เธอ ผมจะไปสารภาพกับเธออีกรอบ พร้อมทั้งเล่าสิ่งที่คาใจและความในใจทั้งหมดให้เธอฟัง กับ ปล่อยความรู้สึกนี้ไป แล้วรอวันที่มันเลือนลางไป
ผมควรทำยังไงดีครับ ขอโทษที่พิมพ์ยาวจนลายตานะครับ
พร้อมกับแคปตัสในทวีตของคนที่ผมแอบชอบไว้ สิ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมค้างคาใจมาจนถึงทุกวันนี้ เนื้อหามีอยู่ว่า "ฉันยังคิดถึงเธอเรื่อยมา ฉันดีใจที่ได้เจอเธอ ดอกเข็มน่ารักดีนะ" พอผมอ่านเท่านั้นแหละ ความรู้สึกนั้นหวนกลับมาหาผมอีกครั้ง ผมคิดมากเรื่องนี้ตลอดเวลา และตลอดมาจนถึง ม.6 ผมคิดถึงเธอมากจนวันๆ แทบจะไม่ทำอะไรนอกจากเหม่อออกไปมองท้องฟ้า(ฟังดูเว่อร์ แต่ผมเป็นงั้นจริงๆครับ) เพื่อนๆ หลายคนในห้องผม พากันไปสมัครหาที่เรียนกันหมด เหลือแต่ผมที่ยังคงเฉยชาอยู่ จนมาถึงวันนึง ผมรู้สึกว่าตัวเองยึดติดแต่กับอดีตมากเกินไป ผมเลยพยายามที่จะลืมมันอีกครั้ง แล้วเอาเวลามาตั้งใจอ่านหนังสือ เพื่อเตรียมสอบเรียนต่อ พอผมทำแบบนี้ไปได้สักเดือนกว่า ผมรู้สึกว่าความรู้สึกนี้มันค่อยๆ หายไปแล้ว ชีวิตผมตอนนั้น เหมือนกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ผมออกไปเที่ยวกับเพื่อน เล่นกับเพื่อน สังสรรค์กับเพื่อน ได้ตามปกติแบบที่ผมไม่ได้ทำมานาน แต่แล้ว พอมาวันนึง จู่ๆ เธอก็ทักแชทเฟสผม ผมรู้สึกแปลกใจมาก ไม่ได้มีเรื่องอะไรจะถามหรือด่วนเป็นพิเศษด้วย ผมก็คุยกับเธอปกติแบบเพื่อน เป็นอย่างนั้นเกือบทุกวันไปเรื่อยๆ จนถึงวันนึง วันนั้นเป็นวันสอบกลางภาควันสุดท้ายของ รร. ผม ซึ่งตรงกับ รร. ของเธอ วันนั้น หลังผมสอบเสร็จ คุณแม่ผม เรียกให้ผมไปช่วยงานเอกสารที่ รร.(รร.ของเธอคนนั้นแหละ) ผมก็ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรืออะไรเป็นพิเศษ แต่แล้ว พอผมไปถึงหน้า รร. ผมเจอเธอคนนั้น กำลังเดินกลับบ้าน เธอทักผม ยิ้มให้ผม เราหยุดคุยกันได้ 10 กว่านาที แล้วเธอก็เดินกลับบ้าน หลังจากนั้นแหละ ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว ผมรู้สึกไม่มีสมาธิหลังจากนั้นเป็นต้นมา กระวนกระวายจนทำอะไรไม่ได้ ผมทนไม่ไหวเลยต้องให้เพื่อนของเธอช่วยสืบให้ และในวันที่ 28 ในปีนี้มันก็ยิ่งทำให้ผมรู้สึกคิดถึงเธอมากกว่าทุกครั้ง ข้อความในทวีตของเธอวันนั้นคือ "เราจะได้พบกันอีกไหม..." และ "ดอกไม้ที่เธอให้เราทำหายแล้ว..." หลังจากนั้นอีก 3 วัน(ผมปิดเทอมแล้ว) พ่อกับแม่ผมมาบอกว่า จะต้องย้ายบ้านกลับเชียงใหม่ ผมรู้สึกเศร้าหนักกว่าเดิม ผมได้แต่คิดว่า หลังจากนี้ เราคงไม่มีได้เจอกันอีกแล้วใช่ไหม ยิ่งเมื่อผมรู้ว่า เธอสอบติด ม.ขอนแก่น มันยิ่งทำให้ผมรู้เลยว่า เราไม่ได้เจอกันอีกแน่ๆ ทุกวันนี้ผมยังแอบร้องไห้ทุกวัน - -" ผมไม่รู้จะทำยังไงดี ระหว่าง ในวันรับวุฒิของ รร. เธอ ผมจะไปสารภาพกับเธออีกรอบ พร้อมทั้งเล่าสิ่งที่คาใจและความในใจทั้งหมดให้เธอฟัง กับ ปล่อยความรู้สึกนี้ไป แล้วรอวันที่มันเลือนลางไป
ผมควรทำยังไงดีครับ ขอโทษที่พิมพ์ยาวจนลายตานะครับ