kingcesar
4th May 2014, 09:40
เห็นช่วงนี้มีคนอยากเลี้ยงสัตว์อย่างนู้นอย่างนี้กันเยอะ เมื่อเช้าเปิดเจอในเพจ I Fucking love Science
อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลยแปลมาลงให้อ่านกันในที่นี้
Chito และ Pocho (ชื่อคน กับ จระเข้)
http://3.bp.blogspot.com/-aNMLr4gM_co/T-LwtXsVTeI/AAAAAAAACs8/ilD2gIdpDrU/s1600/Wild+Croc+Loves+Human.jpg
ชิโต้ (เป็นชาวประมง สัญชาติคอสตาริก้า) ได้พบกับจระเข้ที่มีแผลฉกรรจ์จากการถูกยิงที่ศรีษะและอยู่ในสภาพที่ใกล้จะหมดลมหายใจ
ในขณะที่เขากำลังล่องเรืออยู่ในแม่น้ำแพริสมิน่า โดยเจ้าจระเข้ตัวนี้มีความยาวถึง 17 ฟุต (ประมาณ 520 เซนติเมตร) แน่นอนถ้ามันไม่ใช่
จระเข้ที่ใกล้ตาย มันจะเป็นนักล่าที่น่ากลัวมาก สำหรับผู้ที่สัญจรไปมาในเขตน่านน้ำแห่งนี้
ชิโต้ และเพื่อนชาวประมงได้ช่วยกันพาจระเข้ตัวนั้นขึ้นไปบนเรือเพื่อนำไปรับการรักษา จระเข้ตัวนี้มีลักษณะที่ซูบเซียวมากทำให้พวกเขาไม่
สามารถคาดคะเนได้ถึงระยะเวลาของเกิดเหตุได้
6 เดือนต่อมา ชิโต้ ชาวประมงผู้ใจบุญได้นำจระเข้ตัวนั้นมาเลี้ยงดูปูเสื่อ ดูแลให้อาหาร และ ตั้งชื่อให้ว่า โปโช (Pocho) แต่ถึงกระนั้น ชิโต้
ก็ยังรักษาระยะห่างระหว่างเขากับโปโชอยู่ดี เพื่อไม่ให้ตนเองต้องตกเป็นอาหารของ โปโช ซะเอง ไม่น่าเชื่อว่า ในเวลาเพียงไม่นานนัก
(ในบทความนั้นไม่ได้บอกว่า นานเท่าใด) ด้วยการดูแล และความเอาใจใส่จาก ชิโต้ ชาวประมงผู้นั้น โปโช ผู้เป็นหนี้บุญคุณกับชิโต้
ก็เริ่มเกิดความสนิทชิดเชื้อกับชิโต้มากขึ้น ถึงขั้นกลายมาเป็นเพื่อนรัก ที่แทบจะไม่เคยอยู่ห่างจากกัน
ในเวลา 20 ปีต่อมา พวกเขาทั้ง 2 ได้กลายเป็นคนดังประจำย่านท้องถิ่นนั้นและตระเวนแสดงความน่าทึ่งของจระเข้ที่แสนเชื่องกับชิโต้
ตามสถานที่ต่างๆ
แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่โปโชจากไป (ตุลาคม ปี 2011) จระเข้สัญชาติอเมริกัน จะมีอายุยืนกว่า 70 ปี แต่โปโชมาได้ถึงแค่ 60
และจากไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บของผู้สูงอายุทั่วๆไป ชิโต้ได้จัดงานศพให้กับโปโชโดยมีผู้คนจากต่างถิ่นมาร่วมงานมากมาย หลังงานเสร็จ
ศพของโปโชได้ถูกนำไปสตัฟฟ์ไว้ที่พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น โดยมีการตั้งคำถามต่่อนายชิโต้ว่าความเศร้าโศกเสียใจครั้งนี้จะเป็นแรงผลักสำคัญ
ให้ออกตามหาจระเข้มาเลี้ยงดูเพื่อทดแทนโปโชอีกหรือไม่
เขากล่าวว่า "โปโชก็คือโปโช มันคือจระเข้ตัวเดียวของเรา มันคือเพื่อนที่ไม่มีจระเข้ตัวไหนสามารถมาแทนมันได้ และมันจะคงเป็นโปโชอยู่วันยังค่ำ"
Credit: Lisa Winter จากไซต์ของ I Fucking Love Science
ผู้แปล: ผมเองนะครับ
http://www.youtube.com/watch?v=dE0Gi4rQEt8
คลิปสุดท้ายเป็นสารคดีสำหรับศึกษาเพิ่มเติมนะครับ เนื้อหาอาจจะไม่เหมือนกับในบทความที่แปลมาสักเล็กน้อย
http://www.youtube.com/watch?v=6EboT9KiTrY
เห็นแล้วก็น่ารักดี เป็นความผูกพันที่ถ้าเสียมันไปก็คงจะเศร้าใจแน่ๆ น้ำตาซึมครับ ตอนดูคลิปแรก ที่เขาบรรยายความรู้สึกเกี่ยวกับโปโช
อ่านแล้วก็อดยิ้มไม่ได้เลยแปลมาลงให้อ่านกันในที่นี้
Chito และ Pocho (ชื่อคน กับ จระเข้)
http://3.bp.blogspot.com/-aNMLr4gM_co/T-LwtXsVTeI/AAAAAAAACs8/ilD2gIdpDrU/s1600/Wild+Croc+Loves+Human.jpg
ชิโต้ (เป็นชาวประมง สัญชาติคอสตาริก้า) ได้พบกับจระเข้ที่มีแผลฉกรรจ์จากการถูกยิงที่ศรีษะและอยู่ในสภาพที่ใกล้จะหมดลมหายใจ
ในขณะที่เขากำลังล่องเรืออยู่ในแม่น้ำแพริสมิน่า โดยเจ้าจระเข้ตัวนี้มีความยาวถึง 17 ฟุต (ประมาณ 520 เซนติเมตร) แน่นอนถ้ามันไม่ใช่
จระเข้ที่ใกล้ตาย มันจะเป็นนักล่าที่น่ากลัวมาก สำหรับผู้ที่สัญจรไปมาในเขตน่านน้ำแห่งนี้
ชิโต้ และเพื่อนชาวประมงได้ช่วยกันพาจระเข้ตัวนั้นขึ้นไปบนเรือเพื่อนำไปรับการรักษา จระเข้ตัวนี้มีลักษณะที่ซูบเซียวมากทำให้พวกเขาไม่
สามารถคาดคะเนได้ถึงระยะเวลาของเกิดเหตุได้
6 เดือนต่อมา ชิโต้ ชาวประมงผู้ใจบุญได้นำจระเข้ตัวนั้นมาเลี้ยงดูปูเสื่อ ดูแลให้อาหาร และ ตั้งชื่อให้ว่า โปโช (Pocho) แต่ถึงกระนั้น ชิโต้
ก็ยังรักษาระยะห่างระหว่างเขากับโปโชอยู่ดี เพื่อไม่ให้ตนเองต้องตกเป็นอาหารของ โปโช ซะเอง ไม่น่าเชื่อว่า ในเวลาเพียงไม่นานนัก
(ในบทความนั้นไม่ได้บอกว่า นานเท่าใด) ด้วยการดูแล และความเอาใจใส่จาก ชิโต้ ชาวประมงผู้นั้น โปโช ผู้เป็นหนี้บุญคุณกับชิโต้
ก็เริ่มเกิดความสนิทชิดเชื้อกับชิโต้มากขึ้น ถึงขั้นกลายมาเป็นเพื่อนรัก ที่แทบจะไม่เคยอยู่ห่างจากกัน
ในเวลา 20 ปีต่อมา พวกเขาทั้ง 2 ได้กลายเป็นคนดังประจำย่านท้องถิ่นนั้นและตระเวนแสดงความน่าทึ่งของจระเข้ที่แสนเชื่องกับชิโต้
ตามสถานที่ต่างๆ
แต่แล้ววันนั้นก็มาถึง วันที่โปโชจากไป (ตุลาคม ปี 2011) จระเข้สัญชาติอเมริกัน จะมีอายุยืนกว่า 70 ปี แต่โปโชมาได้ถึงแค่ 60
และจากไปด้วยโรคภัยไข้เจ็บของผู้สูงอายุทั่วๆไป ชิโต้ได้จัดงานศพให้กับโปโชโดยมีผู้คนจากต่างถิ่นมาร่วมงานมากมาย หลังงานเสร็จ
ศพของโปโชได้ถูกนำไปสตัฟฟ์ไว้ที่พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น โดยมีการตั้งคำถามต่่อนายชิโต้ว่าความเศร้าโศกเสียใจครั้งนี้จะเป็นแรงผลักสำคัญ
ให้ออกตามหาจระเข้มาเลี้ยงดูเพื่อทดแทนโปโชอีกหรือไม่
เขากล่าวว่า "โปโชก็คือโปโช มันคือจระเข้ตัวเดียวของเรา มันคือเพื่อนที่ไม่มีจระเข้ตัวไหนสามารถมาแทนมันได้ และมันจะคงเป็นโปโชอยู่วันยังค่ำ"
Credit: Lisa Winter จากไซต์ของ I Fucking Love Science
ผู้แปล: ผมเองนะครับ
http://www.youtube.com/watch?v=dE0Gi4rQEt8
คลิปสุดท้ายเป็นสารคดีสำหรับศึกษาเพิ่มเติมนะครับ เนื้อหาอาจจะไม่เหมือนกับในบทความที่แปลมาสักเล็กน้อย
http://www.youtube.com/watch?v=6EboT9KiTrY
เห็นแล้วก็น่ารักดี เป็นความผูกพันที่ถ้าเสียมันไปก็คงจะเศร้าใจแน่ๆ น้ำตาซึมครับ ตอนดูคลิปแรก ที่เขาบรรยายความรู้สึกเกี่ยวกับโปโช