joobsoodtay
12th July 2014, 17:04
"สวัสดีครับผมเลิกกับแฟนมาได้เดือนกว่าแล้ว เพราะเธอเลือกที่จะกลับไปหาแฟนเก่า เหตุผลเป็นเพราะอะไรลองมาฟังกันครับ"
ผมขอเล่าเรื่องตั้งแต่วันแรกที่คบกันเลยนะครับอาจจะยาวไปหน่อย
เธอเป็นรุ่นน้องผม1ปีครับอยู่ รร ญ ล้วน เรา รร ติดกันครับ เริ่มจากเธอเห็นผมแล้วแอดเฟสผมมาคุย แล้วเธอก็สารภาพว่าเธอชอบผม เธอจีบผมเธอคอยเอาใจผมทุกอย่างตอนเย็นผมเล่นกีฬาเธอก็มาคอยซื้อข้าวเข้ามาให้กิน มาเช็ดเหงื่อมานวดมาเอาใจผม จนเพื่อนๆอิจฉา จนเธอขอผม ผมก็ตกลงคบกับเธอ คบกันแรกๆมีความสุขมากครับ ไปเที่ยวด้วยกันเธอเทคแคร์ผมดีทุกอย่าง เธอยอมผมตลอด จนผมได้ใจ ผ่านมาเรื่อยๆ ผมเริ่มเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น ผมสั่งให้เธอทำนู้นทำนี่ บังคับเธอสารพัด แม้แต่อนาคตเธอผมยังบงการเธอคือ ตอนแรกเธออยากเรียนพาณิชย์ แต่ผมบังคับให้เรียน มปลายสายวิทย์ เธอก็ยอมทำตามทุกอย่าง ผมเหมือนเป็นเจ้าชีวิตเธอเลยตอนที่คบกัน แต่เธอก็ยังยอมผมทุกอย่าง เอาใจผมทุกอย่าง เธอยอมผมมากๆ ผมก็เลยเริ่มเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ บางครั้ง ตอนทะเลาะกัน แม้ว่าผมจะเป็นคนผิดแต่ผมก็ไม่ขอโทษ เธอเป็นฝ่ายง้อทุกครั้ง ผมเริ่มทำเธอเสียน้ำตามาเสมอมาเรื่อยๆ เช่น ผมเล่นเกม เธอบอกว่าอยากคุยกับผมขอผมให้เลิกเล่นก่อน ผมด่าเธอ ผมรำคาณไส่เธอจนเธอร้องห้ายแต่ผมก็ไม่สนใจ ผมคุยกับผญในเฟสไปทั่ว เธอมาเห็นว่าผมไปชมคนที่ผมเคยชอบ ว่าสวยจัง เราก็ทะเลาะกันเธอร้องห้ายบอกให้ผมอย่าทำอีก ผมก็ยอมนะ เธอให้ผมแลกรหัสเฟสผมก็ยอมนะ วันนึงเธอมาเห็นผมคุยกับแฟนเก่าของผม เราก็ทะเลาะกันผมก็ยอมเลิกคุยนะ ยอมแบบส่งๆไม่อยากมีปัญหาผมรำคาณ เธอก็รักผมมากๆ รักผมมาเรื่อยๆ เราไปเที่ยวด้วยกันหลายที่ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากเลย เวลาไปเที่ยวไหนด้วยกัน เธอออกค่ารถให้ผมเอง
ส่วนตัวผมตอนคบกันนั้นแทบมองไม่เห็นค่าของความรักที่เธอมีให้ผมเลย ทั้งที่เธอทุ่มเทให้ผมมากๆ ผมทำร้ายจิตใจเธอสารพัด นับไม่ถ้วน ผมบังคับเธอมาบ้านแล้วฟันเธอ แต่เธอก็ยอมผมเพราะเธอกลัวผมทิ้งเธอไปมีอะไรกับคนอื่น เวลาทะเลาะกันผมก็ด่าเธอแรงมาก หนักมาก จนเธอแทบขาดใจตายร้องห้ายฟูมฟาย
เพื่อนๆเชื่อไหมครับ ผมเป็นแบบนี้แต่เธอก็ทนคบกับผมมาได้1ปี ที่ผ่านมาผมก็แอบมีคนอื่นแต่เธอรู้หรือป่าวก็ไม่รู้ แต่ผมก็ให้สถานะเธอเป็นแฟนคนเดียว ผ่านมาเรื่อยๆ1ปี ผมก็มีความสุขมากๆนะ จนในที่สุดเราทะเลาะกันเรื่องไร้สาระ ที่ผมไม่สนใจเธอ ผมอยากเล่นเกม ผมบอกเลิกเธอไป เธอขอโทษผมอ้อนวอนให้ผมอย่าไปแต่ตอนนั้นผมก็ไม่สนใจ เธอส่งข้อความโทรมาแต่ผมก็ไม่รับ และปิดเครื่องไป ผมบล็อกเฟสบล็อคไลน์ทุกอย่างตอนนั้นผมเบื่อมากๆ ผ่านมาเกือบเดือน ผมเริ่มรู้สึกเหมือนอะไรมันขาดหายไป ผมโทรไปขอโทษเธอ เธอก็บอกว่า มันสายไปแล้วเธอกลับไปคบกับคนเก่าของเธอแล้ว เพื่อนๆครับ ณ วินาทีนั้นผม รู้สึกแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต ผมรู้สึกเหมือนโดนกระชากหัวใจออกไป วินาทีนั้นมันเงียบงันไปหมด ผมขอร้องอ้อนวอนเธอก็ยืนยำคำเดิมว่า ไม่มันสายไปแล้ว "เรารอเธอกลับมาตั้งนานทำไมไม่มา ทำไมมาเอาจนป่านนี้" เธอบอกผมว่า ตอนผมบอกเลิกเธอเหมือนคนบ้า เหมือนตายทั้งเป็น เพ้อในเฟสระบายกับเพื่อนอย่างหนัก รอผมกลับมาตลอด ผมได้ยินอย่างงั้น ผมยิ่งรู้สึกผิดมากๆผมอยากได้เธอกลับคืนมา ผมก็เลยไปบ้านเธอเลยครับผมไปขอร้องอ้อนวอนเธอ ผมซื้อของไปง้อเธอ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนไม่ใช่ผมคนเดิมเลย มันมีแต่ความกลัว กลัวเสียเธอไปจริงๆ กลัวเธอไม่กลับมาแล้ว เราคุยกันผ่านประตูรั้ว ผมคุกเข่าอ้อนวอนเธอ ผมร้องห้ายผมเสียใจมากๆ เธอก็ยืนยันคำเดิมว่าไม่กลับไปแล้ว ผมถามเธอว่าไม่รักผมแล้วหรอ เธอก็บอกว่าใช่ เธอบอกว่าเธอตัดใจได้แล้ว เธอไม่อยากกลับไปทนเจ็บอีก ผมก็บอกกับเธอว่า ผมจะเป็นคนใหม่ผมจะดีกว่าเดิมผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ผมตั้งใจแบบนั้นจริงๆ แต่เธอก็บอก มันสายไปแล้ว ตัดใจเหอะ แววตาเธอตอนนั้นไม่เหมือนเธอคนเดิมเลย เธอเหมือนเต็มไปด้วยความเย็นชา ความเกลียด ความอาฆาต จากแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผมก็ถามว่าทำไมถึงเลือกคนเก่า เธอบอกว่า เพราะเขานิสัยดีทุกอย่าง ถึงภายนอกจะไม่ได้ดูดีเท่าผม แต่เขาก็ยอมเธอทุกอย่าง เขาเป็นคนเอาใจเก่ง เทคแคร์เก่ง ยอมเธอทุกอย่าง แม้ว่าเขาไม่ผิด เขาก็ขอโทษ เขาดีกับเธอมากจริงๆ ยอมเธอตลอด ผมก็ถามเธอว่า แล้วกลับไปคบกันได้ยังไง เธอบอกว่า เธอเป็นคนกลับไปง้อแฟนเก่าเธอเองที่เธอทิ้งมา ผมก็ถามว่าไม่กลัวเลิกกันอีกหรอ
เธอบอกว่า "ไม่มีทางเลิกแน่นอน คนดีๆแบบเขาถึงจะดูน่าเบื่อไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน เขาจริงใจกับเราจริงๆ ตอนนี้เรารู้แล้วว่า ไม่มีไครดีเท่าเขาอีกแล้ว เขาไม่เคยทำเราเสียน้ำตาจริงๆ เราเคยคบกับเขา มา5เดือน เขาวันแรกดียังไง ก็ดีแบบนั้นไปตลอด จนเราเบื่อและทิ้งไปเอง แต่ตอนนี้เราคิดได้แล้วว่า ถึงแม้คนดีที่แสนดีมันจะน่าเบื่อยังไง แต่เราก็อุ่นใจได้ว่า เราจะไม่มีวันเจ็บ และมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเราไปไหน" เพื่อนๆครับพอผมได้ยินแบบนี้เสร็จผมทรุดเลยครับ ร้องห้ายฟูมฟาย รู้สึกผิดมากๆ เหมือนคนบ้าเลย ขอร้องอ้อนวอนเธอ ผมบอกเธอว่าจะเป็นคนใหม่ เธอก็ยืนยันคำเดิม จนเธอไล่ผมให้กลับไป แล้วเธอเดินเข้าบ้านไป ผมตะโกนเรียกเธอ เหมือนคนบ้าเลยครับ จนทั้งซอยได้ยิน ผมก็ไม่สนใจ ผมเหมือนคนขาดสติ จนผมกลับมาที่บ้าน ชีวิตผมเหมือนหัวใจขาดหายไป มีแต่ร่างกายที่ไม่มีวิญญาณ ผมร้องห้ายทั้งวันทั้งคืนอยู่แต่ในห้อง วันต่อมาผมก็ไปดักรอเธอที่หน้าบ้านอีก เธอก็รำคาณผมแล้วไล่ผมให้กลับไป ผมง้อเธอมา5วันได้ เพราะคิดว่าเธอจะใจอ่อน แต่สุดท้ายก็เปล่าเลยครับ เธอพูด เธอยืนยันคำเดิม จนผมมั่นใจแล้วว่า เธอ ไม่กลับมาแล้วจริงๆ เธอไม่รักผมแล้วจริงๆ ผมแอดเฟสเธอไปเธอรับนะ แค่นั้นผมก็ดีใจมากแต่สุดท้าย เหมือนเธอรับเพราะอยากให้เห็น เธอโพสถึงคนใหม่ของเธอ เธอบอกรักคนใหม่ ผมที่ทุบโตะคอมจนมือแทบแตกเลยครับ ชีวิตทั้งวันผมเหมือนคนบ้า ผมรู้สึกผิดมากๆ ผมไม่รู้ตัวมาก่อนเลยผมว่าจะรักเธอมากขนาดนี้ ผมไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่าเธอคือสิ่งที่มีค่ามากๆในชีวิตผม ตอนนี้ผมได้แต่นึกย้อนถึงวันเก่าๆที่ผมยังมีเธอ ไม่ว่าผมจะไปเที่ยวกับเพื่อน คุยกับผู้หญิงอื่น มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
ผมพิมพ์ไปตอนนี้ ก็พิมพ์ไปด้วยน้ำตา ผมคิดถึงวันเก่าๆ วันที่ผมมีเธอ ผมนึกไปแล้วอยากกลับไปแก้ใข วันที่ผมทำร้ายจิตใจเธอ ถ้าผมย้อนกลับไปได้ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเลย ผมจะทำตัวให้เธอเสียดายนิสัยผม ผมจะดีกับเธอมากๆ ผมอยากให้ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน พรุ่งนี้ผมอยากตื่นมา แล้วเห็นเธออยู่ข้างๆ ดูแลผมเหมือนเดิม แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว มันกลายเป็นแค่อดีตหมดแล้ว ตอนนี้เธอรักกับแฟนเก่าหรือคนใหม่ของเธอไปแล้ว ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้วผมยังลืมเธอไม่ได้เลยครับ ผมไม่คุยกับไครเลย ผมไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้ผมจะเจอคนดีๆแบบเธออีกหรือเปล่า โลกของผมตอนนี้มันอ้างว้างไปหมด มันเดียวดายมากๆ ไม่ว่าผมจะคุยกับไคร ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่ผมลืมเธอได้ ตอนนี้ผมก็ได้แต่รอเธอกลับมา ทั้งๆที่ลึกๆรู้ว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ผมก็ยังรอ
ผมเล่ามานี้ก็อยากระบายนะครับ อยากให้มันเป็นอุทาหร และผมไม่อยากไครมาทำพลาดแบบผมอีก
ทุกคนครับ ผมเชื่อว่าตอนนี้อาจมีหลายๆคนที่รำคาณแฟนตัวเอง ที่อาจจะเบื่อแฟนตัวเอง แต่ทุกคนไม่รู้หรอกครับ ว่าถ้าเกิด เสียเขาไปจริงๆ ทุกคนจะรู้สึกยังไง ถ้าไม่เสียเขาไปก่อน บางคนก็นึกภาพไม่ออกหรอกครับ อยากจะบอกไว้นะครับ "เราทุกคนจะเห็นค่าของคนรักจริงๆ ก็เมื่อตอนที่เขาจากไปแล้ว" ทุกคนเชื่อผมเถอะครับ ตอนนี้เวลานี้ มีเธออยู่ ยิ่งถ้าเธองี่เง่ากับเรา เรียกร้องความสนใจจากเรายังไง มันเป็นเพราะ คุณเป็นคนสำคัญของเธอมากแค่นั้น ถ้าเธอไม่รักคุณ เธอไม่อะไรกับคุณหรอกครับ จริงไหม? ดีกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรจริงไหม คุณคนครับ ถ้าหากแฟนของคุณ หึงคุณอะไรคุณมากเกินไป อย่าไปรำคาณเลยครับ ให้คิดว่ามันเป็นเรื่องดีๆที่เธอรักคุณ คุณสำคัญกับเธอ ถ้าเธอไม่หึง ไม่อะไรนี่ คุณรอเช็ดน้ำตาได้เลยครับ ผมไม่อยากให้ไครมาพลาดแบบผมอีกเลยจริงๆ ถ้าเลิกกับเพราะแฟนหมดรักไปเอง ทิ้งไปเอง แบบนี้มันยังพอทำใจได้ แต่ถ้ามาเสียเธอไป เพราะเราทำไม่ดีเองแบบผมนี่ มันเข็ดไป มันลืมไม่ได้จริงๆ มันเสียดาย มันฝังใจไปตลอดจริงๆ สุดท้ายนี้ก็อยากจะให้ข้อคิดทุกว่า
"ถ้ามีคนดีๆอยู่กับตัวแล้ว จงรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด เพราะบางคนกว่าจะรู้ว่าสิ่งที่มีอยู่นั้นมีค่าแค่ไหน ก็เมื่อตอนที่เสียมันไปแล้ว"
ผมลืมเธอไม่ได้เลยจริงๆครับ ผมจะทำยังไงดีถึงจะลืมได้ มีไครเคยเจอเหตุการณ์แบบผมบ้าง มีไครช่วยผมได้บ้างไหม... TT
ผมขอเล่าเรื่องตั้งแต่วันแรกที่คบกันเลยนะครับอาจจะยาวไปหน่อย
เธอเป็นรุ่นน้องผม1ปีครับอยู่ รร ญ ล้วน เรา รร ติดกันครับ เริ่มจากเธอเห็นผมแล้วแอดเฟสผมมาคุย แล้วเธอก็สารภาพว่าเธอชอบผม เธอจีบผมเธอคอยเอาใจผมทุกอย่างตอนเย็นผมเล่นกีฬาเธอก็มาคอยซื้อข้าวเข้ามาให้กิน มาเช็ดเหงื่อมานวดมาเอาใจผม จนเพื่อนๆอิจฉา จนเธอขอผม ผมก็ตกลงคบกับเธอ คบกันแรกๆมีความสุขมากครับ ไปเที่ยวด้วยกันเธอเทคแคร์ผมดีทุกอย่าง เธอยอมผมตลอด จนผมได้ใจ ผ่านมาเรื่อยๆ ผมเริ่มเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้น ผมสั่งให้เธอทำนู้นทำนี่ บังคับเธอสารพัด แม้แต่อนาคตเธอผมยังบงการเธอคือ ตอนแรกเธออยากเรียนพาณิชย์ แต่ผมบังคับให้เรียน มปลายสายวิทย์ เธอก็ยอมทำตามทุกอย่าง ผมเหมือนเป็นเจ้าชีวิตเธอเลยตอนที่คบกัน แต่เธอก็ยังยอมผมทุกอย่าง เอาใจผมทุกอย่าง เธอยอมผมมากๆ ผมก็เลยเริ่มเอาแต่ใจตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ บางครั้ง ตอนทะเลาะกัน แม้ว่าผมจะเป็นคนผิดแต่ผมก็ไม่ขอโทษ เธอเป็นฝ่ายง้อทุกครั้ง ผมเริ่มทำเธอเสียน้ำตามาเสมอมาเรื่อยๆ เช่น ผมเล่นเกม เธอบอกว่าอยากคุยกับผมขอผมให้เลิกเล่นก่อน ผมด่าเธอ ผมรำคาณไส่เธอจนเธอร้องห้ายแต่ผมก็ไม่สนใจ ผมคุยกับผญในเฟสไปทั่ว เธอมาเห็นว่าผมไปชมคนที่ผมเคยชอบ ว่าสวยจัง เราก็ทะเลาะกันเธอร้องห้ายบอกให้ผมอย่าทำอีก ผมก็ยอมนะ เธอให้ผมแลกรหัสเฟสผมก็ยอมนะ วันนึงเธอมาเห็นผมคุยกับแฟนเก่าของผม เราก็ทะเลาะกันผมก็ยอมเลิกคุยนะ ยอมแบบส่งๆไม่อยากมีปัญหาผมรำคาณ เธอก็รักผมมากๆ รักผมมาเรื่อยๆ เราไปเที่ยวด้วยกันหลายที่ เธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากเลย เวลาไปเที่ยวไหนด้วยกัน เธอออกค่ารถให้ผมเอง
ส่วนตัวผมตอนคบกันนั้นแทบมองไม่เห็นค่าของความรักที่เธอมีให้ผมเลย ทั้งที่เธอทุ่มเทให้ผมมากๆ ผมทำร้ายจิตใจเธอสารพัด นับไม่ถ้วน ผมบังคับเธอมาบ้านแล้วฟันเธอ แต่เธอก็ยอมผมเพราะเธอกลัวผมทิ้งเธอไปมีอะไรกับคนอื่น เวลาทะเลาะกันผมก็ด่าเธอแรงมาก หนักมาก จนเธอแทบขาดใจตายร้องห้ายฟูมฟาย
เพื่อนๆเชื่อไหมครับ ผมเป็นแบบนี้แต่เธอก็ทนคบกับผมมาได้1ปี ที่ผ่านมาผมก็แอบมีคนอื่นแต่เธอรู้หรือป่าวก็ไม่รู้ แต่ผมก็ให้สถานะเธอเป็นแฟนคนเดียว ผ่านมาเรื่อยๆ1ปี ผมก็มีความสุขมากๆนะ จนในที่สุดเราทะเลาะกันเรื่องไร้สาระ ที่ผมไม่สนใจเธอ ผมอยากเล่นเกม ผมบอกเลิกเธอไป เธอขอโทษผมอ้อนวอนให้ผมอย่าไปแต่ตอนนั้นผมก็ไม่สนใจ เธอส่งข้อความโทรมาแต่ผมก็ไม่รับ และปิดเครื่องไป ผมบล็อกเฟสบล็อคไลน์ทุกอย่างตอนนั้นผมเบื่อมากๆ ผ่านมาเกือบเดือน ผมเริ่มรู้สึกเหมือนอะไรมันขาดหายไป ผมโทรไปขอโทษเธอ เธอก็บอกว่า มันสายไปแล้วเธอกลับไปคบกับคนเก่าของเธอแล้ว เพื่อนๆครับ ณ วินาทีนั้นผม รู้สึกแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต ผมรู้สึกเหมือนโดนกระชากหัวใจออกไป วินาทีนั้นมันเงียบงันไปหมด ผมขอร้องอ้อนวอนเธอก็ยืนยำคำเดิมว่า ไม่มันสายไปแล้ว "เรารอเธอกลับมาตั้งนานทำไมไม่มา ทำไมมาเอาจนป่านนี้" เธอบอกผมว่า ตอนผมบอกเลิกเธอเหมือนคนบ้า เหมือนตายทั้งเป็น เพ้อในเฟสระบายกับเพื่อนอย่างหนัก รอผมกลับมาตลอด ผมได้ยินอย่างงั้น ผมยิ่งรู้สึกผิดมากๆผมอยากได้เธอกลับคืนมา ผมก็เลยไปบ้านเธอเลยครับผมไปขอร้องอ้อนวอนเธอ ผมซื้อของไปง้อเธอ ความรู้สึกตอนนั้นเหมือนไม่ใช่ผมคนเดิมเลย มันมีแต่ความกลัว กลัวเสียเธอไปจริงๆ กลัวเธอไม่กลับมาแล้ว เราคุยกันผ่านประตูรั้ว ผมคุกเข่าอ้อนวอนเธอ ผมร้องห้ายผมเสียใจมากๆ เธอก็ยืนยันคำเดิมว่าไม่กลับไปแล้ว ผมถามเธอว่าไม่รักผมแล้วหรอ เธอก็บอกว่าใช่ เธอบอกว่าเธอตัดใจได้แล้ว เธอไม่อยากกลับไปทนเจ็บอีก ผมก็บอกกับเธอว่า ผมจะเป็นคนใหม่ผมจะดีกว่าเดิมผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจ ผมตั้งใจแบบนั้นจริงๆ แต่เธอก็บอก มันสายไปแล้ว ตัดใจเหอะ แววตาเธอตอนนั้นไม่เหมือนเธอคนเดิมเลย เธอเหมือนเต็มไปด้วยความเย็นชา ความเกลียด ความอาฆาต จากแววตาที่เต็มไปด้วยความรัก แต่ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผมก็ถามว่าทำไมถึงเลือกคนเก่า เธอบอกว่า เพราะเขานิสัยดีทุกอย่าง ถึงภายนอกจะไม่ได้ดูดีเท่าผม แต่เขาก็ยอมเธอทุกอย่าง เขาเป็นคนเอาใจเก่ง เทคแคร์เก่ง ยอมเธอทุกอย่าง แม้ว่าเขาไม่ผิด เขาก็ขอโทษ เขาดีกับเธอมากจริงๆ ยอมเธอตลอด ผมก็ถามเธอว่า แล้วกลับไปคบกันได้ยังไง เธอบอกว่า เธอเป็นคนกลับไปง้อแฟนเก่าเธอเองที่เธอทิ้งมา ผมก็ถามว่าไม่กลัวเลิกกันอีกหรอ
เธอบอกว่า "ไม่มีทางเลิกแน่นอน คนดีๆแบบเขาถึงจะดูน่าเบื่อไม่มีอะไรน่าสนใจ แต่เขาก็ไม่เคยทิ้งเราไปไหน เขาจริงใจกับเราจริงๆ ตอนนี้เรารู้แล้วว่า ไม่มีไครดีเท่าเขาอีกแล้ว เขาไม่เคยทำเราเสียน้ำตาจริงๆ เราเคยคบกับเขา มา5เดือน เขาวันแรกดียังไง ก็ดีแบบนั้นไปตลอด จนเราเบื่อและทิ้งไปเอง แต่ตอนนี้เราคิดได้แล้วว่า ถึงแม้คนดีที่แสนดีมันจะน่าเบื่อยังไง แต่เราก็อุ่นใจได้ว่า เราจะไม่มีวันเจ็บ และมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันทิ้งเราไปไหน" เพื่อนๆครับพอผมได้ยินแบบนี้เสร็จผมทรุดเลยครับ ร้องห้ายฟูมฟาย รู้สึกผิดมากๆ เหมือนคนบ้าเลย ขอร้องอ้อนวอนเธอ ผมบอกเธอว่าจะเป็นคนใหม่ เธอก็ยืนยันคำเดิม จนเธอไล่ผมให้กลับไป แล้วเธอเดินเข้าบ้านไป ผมตะโกนเรียกเธอ เหมือนคนบ้าเลยครับ จนทั้งซอยได้ยิน ผมก็ไม่สนใจ ผมเหมือนคนขาดสติ จนผมกลับมาที่บ้าน ชีวิตผมเหมือนหัวใจขาดหายไป มีแต่ร่างกายที่ไม่มีวิญญาณ ผมร้องห้ายทั้งวันทั้งคืนอยู่แต่ในห้อง วันต่อมาผมก็ไปดักรอเธอที่หน้าบ้านอีก เธอก็รำคาณผมแล้วไล่ผมให้กลับไป ผมง้อเธอมา5วันได้ เพราะคิดว่าเธอจะใจอ่อน แต่สุดท้ายก็เปล่าเลยครับ เธอพูด เธอยืนยันคำเดิม จนผมมั่นใจแล้วว่า เธอ ไม่กลับมาแล้วจริงๆ เธอไม่รักผมแล้วจริงๆ ผมแอดเฟสเธอไปเธอรับนะ แค่นั้นผมก็ดีใจมากแต่สุดท้าย เหมือนเธอรับเพราะอยากให้เห็น เธอโพสถึงคนใหม่ของเธอ เธอบอกรักคนใหม่ ผมที่ทุบโตะคอมจนมือแทบแตกเลยครับ ชีวิตทั้งวันผมเหมือนคนบ้า ผมรู้สึกผิดมากๆ ผมไม่รู้ตัวมาก่อนเลยผมว่าจะรักเธอมากขนาดนี้ ผมไม่รู้ตัวมาก่อนเลยว่าเธอคือสิ่งที่มีค่ามากๆในชีวิตผม ตอนนี้ผมได้แต่นึกย้อนถึงวันเก่าๆที่ผมยังมีเธอ ไม่ว่าผมจะไปเที่ยวกับเพื่อน คุยกับผู้หญิงอื่น มันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย
ผมพิมพ์ไปตอนนี้ ก็พิมพ์ไปด้วยน้ำตา ผมคิดถึงวันเก่าๆ วันที่ผมมีเธอ ผมนึกไปแล้วอยากกลับไปแก้ใข วันที่ผมทำร้ายจิตใจเธอ ถ้าผมย้อนกลับไปได้ ผมจะไม่ทำแบบนั้นเลย ผมจะทำตัวให้เธอเสียดายนิสัยผม ผมจะดีกับเธอมากๆ ผมอยากให้ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน พรุ่งนี้ผมอยากตื่นมา แล้วเห็นเธออยู่ข้างๆ ดูแลผมเหมือนเดิม แต่มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว มันกลายเป็นแค่อดีตหมดแล้ว ตอนนี้เธอรักกับแฟนเก่าหรือคนใหม่ของเธอไปแล้ว ผ่านมาเดือนกว่าๆแล้วผมยังลืมเธอไม่ได้เลยครับ ผมไม่คุยกับไครเลย ผมไม่รู้เลยว่าชีวิตนี้ผมจะเจอคนดีๆแบบเธออีกหรือเปล่า โลกของผมตอนนี้มันอ้างว้างไปหมด มันเดียวดายมากๆ ไม่ว่าผมจะคุยกับไคร ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่ผมลืมเธอได้ ตอนนี้ผมก็ได้แต่รอเธอกลับมา ทั้งๆที่ลึกๆรู้ว่าเป็นไปไม่ได้แล้ว แต่ผมก็ยังรอ
ผมเล่ามานี้ก็อยากระบายนะครับ อยากให้มันเป็นอุทาหร และผมไม่อยากไครมาทำพลาดแบบผมอีก
ทุกคนครับ ผมเชื่อว่าตอนนี้อาจมีหลายๆคนที่รำคาณแฟนตัวเอง ที่อาจจะเบื่อแฟนตัวเอง แต่ทุกคนไม่รู้หรอกครับ ว่าถ้าเกิด เสียเขาไปจริงๆ ทุกคนจะรู้สึกยังไง ถ้าไม่เสียเขาไปก่อน บางคนก็นึกภาพไม่ออกหรอกครับ อยากจะบอกไว้นะครับ "เราทุกคนจะเห็นค่าของคนรักจริงๆ ก็เมื่อตอนที่เขาจากไปแล้ว" ทุกคนเชื่อผมเถอะครับ ตอนนี้เวลานี้ มีเธออยู่ ยิ่งถ้าเธองี่เง่ากับเรา เรียกร้องความสนใจจากเรายังไง มันเป็นเพราะ คุณเป็นคนสำคัญของเธอมากแค่นั้น ถ้าเธอไม่รักคุณ เธอไม่อะไรกับคุณหรอกครับ จริงไหม? ดีกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรจริงไหม คุณคนครับ ถ้าหากแฟนของคุณ หึงคุณอะไรคุณมากเกินไป อย่าไปรำคาณเลยครับ ให้คิดว่ามันเป็นเรื่องดีๆที่เธอรักคุณ คุณสำคัญกับเธอ ถ้าเธอไม่หึง ไม่อะไรนี่ คุณรอเช็ดน้ำตาได้เลยครับ ผมไม่อยากให้ไครมาพลาดแบบผมอีกเลยจริงๆ ถ้าเลิกกับเพราะแฟนหมดรักไปเอง ทิ้งไปเอง แบบนี้มันยังพอทำใจได้ แต่ถ้ามาเสียเธอไป เพราะเราทำไม่ดีเองแบบผมนี่ มันเข็ดไป มันลืมไม่ได้จริงๆ มันเสียดาย มันฝังใจไปตลอดจริงๆ สุดท้ายนี้ก็อยากจะให้ข้อคิดทุกว่า
"ถ้ามีคนดีๆอยู่กับตัวแล้ว จงรักษาเขาไว้ให้ดีที่สุด เพราะบางคนกว่าจะรู้ว่าสิ่งที่มีอยู่นั้นมีค่าแค่ไหน ก็เมื่อตอนที่เสียมันไปแล้ว"
ผมลืมเธอไม่ได้เลยจริงๆครับ ผมจะทำยังไงดีถึงจะลืมได้ มีไครเคยเจอเหตุการณ์แบบผมบ้าง มีไครช่วยผมได้บ้างไหม... TT