Darkness: The chaos กำเนิดใหม่ฮีโร่พันธ์เดือด [เอกสารเก่า]

ดูเวอร์ชั่นเต็ม : Darkness: The chaos กำเนิดใหม่ฮีโร่พันธ์เดือด

5day-ago

9th October 2011, 10:34

DARKNESS : THE CHOAS
โครตระห่ำฮีโีีร่พันธ์เดือด

http://upic.me/i/yr/dark3.jpg

-----------------จากใจผู้แต่งถึงผู้อ่าน (อ่านซักหน่อย)-----------------

ผมขอยกเลิก 2 เรื่องก่อนหน้านะครับ(ได้แก่ Road to the Dream 2 Life in the dream,Telephone to kill) และไม่แน่เรื่องนี้อาจเป็นเรื่องสุดท้ายก็เนื่องจากผมงานเยอะมากๆๆๆ

***ส่วนสาเหตุที่ยกเลิกทั้ง 2 เรื่องเพราะว่าคอมโดนไวรัสแ-กเครื่องครับ และมันก็แยกตัวไปเกาะไฟล์ต่างๆ ตอนนั้นคอมทำอะไรไม่ได้เลย มันแยกตัวออกเรื่ิอยๆ (จำไม่ได้ว่าไวรัสอะไร) ด้วยความโกรธแค้น ผมจึงทำการลงวินโดวใหม่ ฟอร์แมตทั้งเครื่อง กวาดล้างมันจนหมด ได้ความสะใจพร้อมกับความเสียใจแบบสุดๆ เนื่องจจากทั้งสองเรื่องนั้นได้แต่งไปเยอะแล้วแต่ยังไม่ได้ลง TT (Back-up ไม่ได้เพราะไวรัสมันเกาะไฟล์ไว้ แอนติไวรัสล่มเลยทีเดียว) หมดกำลังใจไปพักหนึ่ง เฮ้อชีวิต

ต้องขอโทษทุกคนที่รอติดตามด้วยนะครับ ผมเองก็เสียดายโดยเฉพาะเรื่อง Telephone to kill อย่างที่รู้ๆกันอยู่ นิยายแนวนักสืบมันแต่งยากมาก

ผมจึงจะทำผลงานนี้ให้ดีี่ที่สุด (อาจเป็นเรื่องสุดท้ายก็ได้)

Darkness: The chaos เป็นนิยายเกี่ยวกับซุปเปอร์ฮีโร่แนว Action-Adventure-Drama (Fantasy+Love เล็กน้อย)

---------------------------------

สารบัญ

Art-Work! (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&p=303289&2#2)

Chapter 1 Old - New (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&p=306053#7)

Chapter 2 Play-boy (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&p=320946#16)

Chapter 3 be the hero (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&p=391139#25)

Chapter 4 death man (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=2&p=406010#31)

Chapter 5 two characters (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=2&p=410074#35)

Chapter 6 Rex's Plan… (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=2&p=471329#40)

Chapter 7 One-Shot-kill (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=2&p=489472#41)

Chapter 8 Dream… (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=2&p=601753#49)

Chapter 9 Storm is coming (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=3&p=661463#52)

Chapter 10 New Suits (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=3&p=667440#58)

Chapter 11 Burn you son of a bitch! (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=3&p=729545#61)

Chapter 12 Last hope… (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=3&p=738858#63)

Chapter 13 this never ending story (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=3&p=757660#66)

Chapter 14 Let it Burn (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=3&p=878276#73)

Chapter 15 is all Dead! (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=4&p=974581&viewfull=1#83)

Chapter 16 Don't Lose yourself (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=4&p=1004532#87)

Chapter 17 Unknown… (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=4&p=1121711#100)

Chapter 18 Fight for evening (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=5&p=1128106#101)

Chapter 19 End with us (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517&page=5&p=1247685#104) :D NEW!!

---------------------------------

บทนำ

ในปี 2011 สู่เศรษกิจตกต่ำสุดขีดอันเนื่องมาจากมหาอำนาจอย่างอเมริกาล้มเหลวอย่างรุนแรง ค่าเงินสูงขึ้น ก่อเกิดการจราจลมากมาย ทำให้หลายๆประเทศรวมถึงอาเชี่ยนได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง ผู้คนอดอยาก หมดหนทางจึงหันมา ปล้น ฆ่า ชิง เมืองใหม่อย่าง “นิวภูเก็ตชิตี้” เมืองที่เกิดจากการ นำขยะที่หมดประโยชน์มาเททับถมกันจนกลายเป็นเมือง กำลังตกอยู่ในสภาวะตกต่ำ วุนวาย เนื่องจากเกิดอาญากรรมมากมาย ในขณะที่ผู้คนกำลังหมดสิ้นความหวัง ก็มีวีรบุรุษหนุ่มนามว่า “เต้ รีสัน(Tae Reason)” เศรษฐี 1000 ล้าน ลูกครึ่งไทย-อเมริกา เจ้าของบริษัท Reason to fly เข้ามากอบกู้เมืองนี้ไว้ ด้วยการยกระดับชีวิตของประชาชน สร้างรถไฟฟ้าราคาย่อมเยา รถเมส์ไฟ ค่าน้ำค่าไฟถูกลง 50% สร้างโรงไฟฟ้าพลังแสงอาทิตย์เป็นพลังงานไว้ใช้เฉพาะในเมือง นิวภูเก็ตชิตี้

แต่ถึงมายกระดับคุณภาพชีวิตอย่างไง ก็ยังมีอาญากรรมอยู่มากมาย แถมยังมีมาเฟียยักษ์ใหญ่เข้ามาวางอำนาจบาตรใหญ่ คอยเก็บค่าคุ้มครองจากประชาชนอยู่เรื่อยๆ แถมยังติดสิ้นบนกับเจ้าหน้าที่ตำรวจไว้เป็นจำนวนมาก เพื่อแผนการบางอย่าง ทำให้เศรษฐีเพล์บอยอย่าง เต้ รีสัน ไม่อาจทำอะไรได้ในคราบของนักธุระหนุ่ม เขาจึงแอบตั้งตัวเป็นศาลเตี้ย นามว่า “เดอะดาร์กเนส (The Darkness)”
แต่หนทางนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดเนื่องจากมีบุคคลลึกลับที่คอยจะทำลายล้างเมืองนี้!

บนเที่ยวบินบินของไซน่า แอร์

“แผนของเราไปถึงไหนแล้ว” เสียงของชายวัยกลางคนพูดขึ้นขณะนั่งอยู่บนเที่ยวบินที่ผู้โดยสารคนอื่น นอนตายเกลื่อนกลาน

“ยังไม่เรียบร้อยครับ” เสียงของชายอีกคนกลับมาทางหน้าจอของแท็ตแลต เป็นชายแก่อายุประมาณ 50 กว่าๆ

“ไปทำให้เรียบร้อยก่อนที่ผมจะไปถึง!” ชายคนแรกตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน และเย็นชา

“ครับๆ”

ชายอีกคนใส่ชุดเหมือนนินจาเดินมาปิดแท็บแลตอันนั้น “จะเอาไงกับมันดีครับ”

“ดูก่อน” ชายวัยกลางคนลุกขึ้น “ถ้างานไม่เสร็จก็ฆ่ามันเลย…”
.
.
.
ณ ภูเก็ตเก่า บนภูเขาแห่งหนึ่ง

“กริ้งๆ” เสียงนาฬิกาดังขึ้น

“โอย เงียบน่า” มือของชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นมาจับนาฬิกาและขว้างออกหน้าต่างไป

“เอาล่ะๆตื่นได้แล้ว” หญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาและกระชากผ้าหุ่มออก “นี่คุณเต้ ตื่นได้แล้วค่ะ!”

“โอย…” ชายหนุ่มค่อยๆยันตัวขึ้นมานั่ง “อ้าว! คุณชาช่าเข้ามาในบ้านผมได้ไง”

“ก็คุณไม่ได้ล็อกประตู แถมยังเปิดอ้าไว้อีก” เธอชี้ไปทางประตูที่เปิดอยู่ “เร็วๆวันนี้คุณมีประชุมน่ะ”

“นี่คุณเลขา นี่เพิ่ง 7 โมงเองนะ” ชายหนุ่มแยงขึ้น

“7 โมงอะไรกันค่ะ นี่บ่าย 3 แล้วนะค่ะ” หญิงสาวโชว์นาฬิกาข้อมือของเธอ “นาฬิกาของคุณนะไม่ตรง!”

“โอ้ โอเคๆเดี๋ยวผมไปประชุมละกัน” ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า

“นี่อย่าบอกนะว่าคุณไม่ล้างจานอีกแล้ว” หญิงสาวเดินไปที่เคาร์เตอร์และลงมือล้างจาน “บอกแล้วให้คุณจ้างแม่บ้าน”

“ไม่ต้องจ้างหรอก ผมอยู่คนเดียว แถมบ้านเล็ก เอ่อแล้วคุณล้างจานให้ผมทำไมกัน…” ชายหนุ่มพูดขณะที่กำลังแต่งตัว

“เอ่อ…ก็มันสกปรกอะ” เธอพูดติดขัดเล็กน้อย

“งั้นผมไปก่อน คุณล็อกบ้านให้ผมด้วยล่ะ” ชายหนุ่มสปีดออกไปด้วยความเร็ว

“น้ำก็ไม่อาบ…” ชาช่าพูดทิ้งท้าย

-------------------------------------------------------
Five day ago Studio/Flying Comic
-------------------------------------------------------

http://image.ohozaa.com/i/5d1/rWXvn.jpg (http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=5342)
Design by : Rex
Copyright

เพลง OST.Darkness By 30 Seconds To Mars - Hurricane

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3RLwuDQSkDI

5day-ago

9th October 2011, 10:56

============ประกาศรับสมัครตัวละคร=========

มาที่กะทู้นี้เลยครับ >>> http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=28108&p=310430#post310430

-------------------------------------------------------------
http://upic.me/i/fl/darkartworksmall.jpg

http://image.ohozaa.com/t/40d/2xuo1d.jpg http://image.ohozaa.com/t/d3d/3wS6w5.jpg

----------------------------------------

หากดูไม่ได้
V
ดาร์ืทเนส : http://image.ohozaa.com/view2/w2eWhIQjArp0fsqs

ชาช่า : http://image.ohozaa.com/view2/w2eWuQ3y4SqEsawU

saphira

9th October 2011, 12:19

1.ชื่อสกุล มาซากิ ฮิรูมิ

2.อายุ 28 ส่วนสูง 200 สัดสวน 35 30 32 เพศ หญิง
สัญชาติ ไทย ยุ้น

3.นิสัย เรือยๆสบายๆ ไร้แก้นสาน ไม่ชอบการใช้กำลังและมักจะช้วยเหลือพวกพ้อง
และภายหลังจะช่วยเหลือ ตัวเอก เพราะเธอจะเลิกเป็น มาเฟีย
และจะเป็นกำลังของตำหรวจในภายหลัง

4.อาวุธที่ใช้ สไนรเปอร์ไรเฟิ่ล

5.ลักษณะเฉพาะตัว ไม่ปรากฎ แต่เจ้าตัวมักจะทำหน้างวงนอนประจำ

pza00007

9th October 2011, 12:45

5day-ago

9th October 2011, 12:59

1.ชื่อสกุล เสฎฐวุฒิ นิยมสามารถ ชื่อเล่น ปูน

2.อายุ 20 ส่วนสูง 178 เพศ ชาย สัญชาติ ไทย

3.นิสัย ดี เฮฮา ร่าเริง ยิ้มง่ายกับทุกคน จริงจังกับทุกงานที่ตัวเองทำ มีน้ำใจ จะคอยช่วยเหลือผู้อื่นเท่าที่ช่วยได้

4.อาวุธที่ใช้ Model 1887 เป็นอาวุธประจำตัว ส่วนอย่างอื่น ก็แล้วแต่ผู้แต่ง

5.ลักษณะเฉพาะตัว ใส่เสื้อแจ็คแก็ตสีดำ กางเกงยีนสีดำ ใส่แว่นตาดำ แล้วก็ใส่ถุงมือสีดำ ทรงผมก็แนวๆนักร้องเกาหลี เพื่อนๆชอบถามว่าจะไปงานศพใครเหรอ ?

ส่วนอาชีพก็ แล้วแต่ผู้แต่งครับ ^ ^

เป็นตัวดีน่ะครับ

โอเคเลยครับ ^^

1.ชื่อสกุล มาซากิ ฮิรูมิ

2.อายุ 28 ส่วนสูง 200 สัดสวน 35 30 32 เพศ หญิง
สัญชาติ ไทย ยุ้น

3.นิสัย เรือยๆสบายๆ ไร้แก้นสาน ไม่ชอบการใช้กำลังและมักจะช้วยเหลือพวกพ้อง
และภายหลังจะช่วยเหลือ ตัวเอก เพราะเธอจะเลิกเป็น มาเฟีย
และจะเป็นกำลังของตำหรวจในภายหลัง

4.อาวุธที่ใช้ สไนรเปอร์ไรเฟิ่ล

5.ลักษณะเฉพาะตัว ไม่ปรากฎ แต่เจ้าตัวมักจะทำหน้างวงนอนประจำ

ฮิรูมิอีกแล้วหรือนี้ ^^

bostion

9th October 2011, 14:30

1.ชื่อสกุล Jack O Conner (The Jacker JacX)

2.อายุ 38

ส่วนสูง 183 เพศ ชาย สัญชาติ อิตาลี

3.นิสัย เถื่อน โมโหง่าย

4.อาวุธที่ใช้ สนับมือ

5.อาชีพ มาเฟียสังกัดเดียวกับ มาซากิ ฮิรูมิ

6.ลักษณะเฉพาะตัว

บ้ากล้าม ซื่อสัตย์กับกลุ่มของตัวเอง ทำอะไรไม่ค่อยคิด แต่ความอึดเหนือคน แรงเยอะ

5day-ago

9th October 2011, 22:28

Chapter 1 Old - New

เต้ออกจากบ้านและกำลังเดินไปที่โรงรถ ขณะที่ชายหนุ่มกำลังเลือกรถของตัวเองอยู่นั้น ชาช่าเลขาสาวของเขาก็เดินออกมา เธอเข้าไปในรถ รถของชาช่าเป็นระบบกุญแจอัจฉริยะต้องกดปุ่มถึงจะสตาร์ทได้ และเมื่อเธอกดปุ่มสตาร์ท “…” รถของเธอไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งสิ้น นิ่งเงียบ “เป็นไรเนี้ย!”
เธอพึมพำออกมา และลองสตาร์ทอีกครั้ง “แค่กๆๆ” ผลก็ยังเหมือนเดิม

“นี่ๆไปรถผมไหม” เต้เดินมาที่รถของชาช่า

“ค่ะ” เธอตอบรับทันที
จากนั้นเต้ก็ขับรถแลมโบกินีสุดหรูออกมาด้วยความเร็ว เพื่อไปยังนิวภูเก็ตซิตี้ และระหว่างทางที่ขับผ่านไปนั้น มีทั้งขอทานที่อยู่อย่างหมดความหวัง โจรวิ่งราว สามีทำร้ายภรรยาตัวเอง เป็นต้น สภาพของภูเก็ตเก่านั้นดูไม่ได้เลย

“ดูสิชาช่า สภาพเมืองเละขนาดไหน แทบดูไม่ได้เลยทั้งภูเก็ตเก่าและใหม่ ทั้งที่ผมมายกระดับคุณภาพชีวิต ลดค่าน้ำค่าไฟตั้ง 50% และทำให้บริษัทเราเป็นศุนย์กลางของเมืองอย่างไม่เป็นทางการ แล้วก็เปลี่ยนกรมประปาเก่าเป็นโรงงานไฟฟ้าแสงอาทิตย์ สภาพมันก็เหมือนเดิม แถมยังมีมาเฟียมาเก็บค่าคุ้มครองเอง ทั้งเมืองเก่าเมืองใหม่เป็นเหมือนกันเลย”

ชายหนุ่มร่ายยาว จึงมาทางสะพานสารสิน 3 ซึ่งเชื่อมเมืองระหว่างภูเก็ตเก่าและนิวภูเก็ตเข้าด้วยกัน เป็นสะพานกึ่งคู่ เนื่องจากคู่ของมันที่ใช้เป็นทางออกนั้น ยังก่อสร้างไม่เสร็จเรียบร้อย จึงต้องใช้สะพานอยู่ข้างเดียว รถสวนไปมาแถมรถยังติดอีกต่างหาก

“ไอ้สะพานบ้านี่ก็ยังสร้างไม่เสร็จซะที เอาเงินไปกินกันเองแน่เลย”

“แล้วคุณรู้ได้ไงกันละเนี้ย” ชาช่าถามขึ้น

“เอ่อ…ก็ผมติดตามข่าวนะสิ” ชายหนุ่มตอบ

“อ๋อ นึกว่าคุณแอบไปเป็นแบทแมนซะอีก” เลขาสวยยิงมุกพร้อมกับหัวเราะเบาๆ

“จะบ้าเหรอ ใครมันจะทำอย่างนั้น มันแค่การ์ตูน” ชายหนุ่มตะโกนลั่น

“อิอิ ล้อเล่นน่า”
.
.
.

1 ชม. ผ่านไป ณ บริษัท Reason to fly
เวลา 4:01 PM
ในห้องประชุมที่เหล่าคณะกรรมการกำลังปรึกษากันอยู่ เต้ก็เดินเข้ามาทันที

“ขอโทษครับผมสายไปหน่อย พอดีติดธุระน่ะครับ” เต้พูดพร้อมตีหน้าซื่อแล้วก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ประธานและด้วยความหน้าด้านจึงพูดต่อไปว่า “เริ่มประชุมได้”

“คือท่านประธาน ผมตรวจสอบยอดกำไรของบริษัทแล้วนะครับ” กรรมการคนหนึ่งพูดขึ้น

“เป็นไงบ้าง”

“คือ…กำไรมากกว่าขาดทุนอยู่นิดเดียวครับ”

“เท่าไรล่ะ” ชายหนุ่มถามต่อ

“กำไร 900 ล้าน ขาดทุน 870 ล้านครับ” กรรมการอีกคนพูดขึ้น

“โอ้ ไม่น่าเชื่อ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกครับทุกคนมีเงินเดือนเหมือนเดิม” ชายหนุ่มพูดแบบใจเย็นไม่ตกใจกับยอดที่รับรู้

“ผมคิดว่าเราควรหันมาเน้นอาวุธสงครามและการบิน เพื่อเพิ่มกำไรของบริษัท และเราควรเพิ่มค่าบริการต่างเช่น ค่าน้ำ-ค่าไฟ รถไฟ” กรรมการคนเดิมเริ่มเสนอความคิดเห็น

“อืม…”
.
.
.

เวลา 5:00 การประชุมเสร็จสิ้นแล้ว

“เอ่อ… ขอติดรถกลับบ้านหน่อยค่ะ” ชาช่าเดินมาหาเต้ที่อยู่ในห้องประชุม

“ได้ครับ”

เต้ได้ขับแลมโบกินีคันเดิมไปส่งชาช่าที่บ้านในตัวเมืองของภูเก็ตเก่า ระหว่างทางก็เห็น ชายหนุ่มสองคนกำลังซื้อขายยาเสพติดอย่างสบายใจ และมีตำรวจเดินผ่านมาเห็น แต่ก็ไม่จับ “พวกตำรวจชั่ว…”
แล้วก็ถึงบ้านของชาช่า เป็นบ้านสองชั้นสีขาว เป็นบ้านเก่าสถาปยกรรมโปรตุเกสผสมกับไทย

“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มเล็กน้อย

หลังจากเธอเข้าบ้านไปไม่นานก็มีชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาที่รถของเต้

“ลงมาๆ” ชายคนนั้นสภาพมอมแมม ในมือมีปืน ชายหนุ่มลงมาแต่โดยดีพร้อมกับยกมือขึ้น

“รถสวยนิ ส่งเงินมา!” ชายคนนั้นตะคอกและเอาปืนมาจี้ที่เอวของชายหนุ่มด้วยความลุกลี้ลุกลน

“โอเค…” ชายหนุ่มหักมือข้างที่ถือปืน และเตะเจาะยางอย่างรุนแรงไปที่ขาของโจรผู้นั้น และเตะปืนไปไกลๆ “อยากได้เงินใช่ไหมเอาไป!”

“แกเป็นนักมวยเหรอวะ…” ชายคนนั้นถามขึ้น

“โอ้ตาถึงนี่…” เต้พยายามเก็บอารมณ์โกรธของเขาไว้ เนื่องจากตอนที่โจรจี้มาที่เอวของเขานั้น มันเจ็บ “เชี่ย จี้ซะแรง”
ชายหนุ่มนิ่งไปซักพัก… และเขาก็รีบขึ้นรถและขับออกไปด้วยความเร็ว ดูเหมือนว่าเขานึกอะไรออก
.
.
.
ณ สนามบินสุวรรณภูมิ กรุงเทพ
ผู้โดยสารจากเที่ยวบินไซน่า แอร์ เดินลงมาจากเครื่อง เป็นชายวัยกลางคน และลูกสมุนอีก 10 คน

“คุณครับเป็นอะไรก็เปล่า” ตม. คนหนึ่งวิ่งมาสอบถาม

“อ้อ ไม่เป็นอะไรครับ โจรมันอยู่ในเครื่อง ดีที่ญาติๆช่วยชีวิตผมไว้” พางชี้มาทางลูกสมุนร่างยักษ์ “เขาเป็นนักมวยเก่าน่ะครับ”

“อ่อครับ ขอตัวครับ” ตม. คนนั้นวิทยุไปเรียกคนอื่น “มาเร็วๆคนร้ายอยู่ในเครื่อง”

ชายวัยกลางหันไปมอง ตม. คนนั้น เมื่อเห็นว่าเขาวิ่งไปไกลแล้วจึงหันมาหาลูกสมุน “ทื้งแพะไว้แล้วใช่ไหม…”

“ครับเรียบร้อย” ลูกสมุนร่างยักษ์ในกลุ่มนั้นตอบทันที

“ตม. ที่นี่โง่จริงๆ”

Season

9th October 2011, 22:59

เอาด้วยครับ จะลองจริงๆจังๆซักเรื่องดู

ขอ แหวกแนวนิดนึง

1.ชื่อสกุล เวสเตอร์ ไม่บอกนามสกุล

2.อายุ 25

สูง 177 เพศ ชาย สัญชาติ อังกฤษ - ไทย

3.นิสัย เงียบๆหน่อย แต่คุยได้หากมีคนชวน ออกแนวไม่ใช่ขี้เก็ก แต่หลุดๆ

4.อาวุธที่ใช้ ปืน PISTAL สีเงิน

5.อาชีพ รับจ้างทั่วไปปัจจุบันส่งหนังสือพิมพ์อยู่แต่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่จะเก่งไปในด้านยิงปืนเสียมากกว่า

6.ลักษณะเฉพาะตัว

เป็นชอบกินไอศครีมนมเย็น ไม่ค่อยทำไรจิงจังหากไม่สนใจ แต่เมื่อมีเงินมาล่อต่ล่อใจ ความสามรถจะดีขึ้นทันที

เงินซื้อเขาได้และไม่เลือกฝ่ายใดเลือกฝ่ายที่มี้เงินมากกว่า - ไม่ค่อยน่าคบ แต่จริงจัง เรื่องความรัก

จบ...

N'Silence

10th October 2011, 16:15

1.ชื่อสกุล หัตถานิรันดร์ สุพันนากุล ชื่อเล่น เหนือ
2.อายุ สูง 180 เพศชาย สัญชาติไทย
3.นิสัย ดีเป็นมิตร บ้าง ดุร้ายบ้างแล้วแต่อารมณ์ ร่าเริง
4.อาวุธที่ใช้ "มีดสั้นและปืนm9ติดSilencer"
5.ลักษณะเฉพาะตัว เยือกเย็น รวดเร็ว ฆ่าเงียบ ชอบฉำแหละศพ ชอบอยู่ในที่มึด
6.ตัวดี

Piussun

10th October 2011, 20:01

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของบรรดานักเขียนคือการถูกไวรัสรับประทาน ผมว่าเพื่อความชัวร์ควรสำรองข้อมูลไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
แบบผมที่ทำก็คือการอัพโหลดลงเว็ปเก็บไว้ หรือไม่ก็ไรท์ลงแผ่น CD จะช่วยสำรองผลงานได้ดีมากๆ ( เสียแค่ลำบากตอนแก้ไขเท่านั้น)

ยังไงก็ขอแสดงความเสียใจกับนิยายที่หายไป แล้วก็ขอให้ผลงานชิ้นใหม่ไปได้ราบรื่นละกันครับ

แต่ว่าขอนิดนึงกับเรื่องสมัครตัวละคร น่าจะแยกไปสร้างอีกกระทู้ต่างหากเลยดีกว่า
เพราะเนื่องจากว่ากระทู้คนสมัครนั้นจะทำให้ยากลำบากในการติดตามนิยายที่อัพเดทไว้ อีกอย่างถ้าแยกเป็นกระทู้สมัครแล้ว
เราจะได้ง่ายต่อการเลือกด้วย เพราะยังไงในนั้นก็มีแต่โพสของคนที่มาสมัครเป็นหลักอยู่แล้ว

5day-ago

10th October 2011, 20:38

N'Silence

11th October 2011, 16:42

รอออ่ายอยู่ครับ

Stormwind

12th October 2011, 12:44

ขับ แลมบูกีนี่เลยเหรอเนี่ย ?

By STORMWIND [Female]

5day-ago

12th October 2011, 12:59

ขับ แลมบูกีนี่เลยเหรอเนี่ย ?

By STORMWIND [Female]

ใช่เลยครับ พอดีพระเอกรวย ^^

saphira

12th October 2011, 18:42

ใช่เลยครับ พอดีพระเอกรวย ^^

รวยมากนักใช้ไหม เอามาแบ่งใช้มังเลย ซัก 90ล้านล้านบาท

ฮิรูมิ

5day-ago

12th October 2011, 22:19

Chapter 2 Play-boy

เวลาบ่าย 3 โมงตรง
“เราต้องการกำลังเสริมด่วน!” เสียงของโทรทัศน์ในบ้านของเต้ที่เปิดทิ้งไว้ โดยที่เจ้าตัวกำลังนอนหลับ อยู่บนโซฟาพร้อมกับโน้ตบุ๊กที่เปิดค้างไว้ที่หน้าเฟสบุ๊กของตัวเขาเอง สภาพของบ้านแทบดูไม่ได้ สกปรกสุดๆ

“นี่ตื่นได้แล้ว” เลขาสาวคนเดิมเดินเข้ามาปลุกชายหนุ่ม

“อืม โอย…นี่ผมไม่ได้ปิดประตูอีกแล้วใช่ใหม?” ชายพูดออกมาด้วยความงัวเงีย

“เมื่อคืนเที่ยวหนักละสิท่า!” ชาช่ากล่าวอย่างมีอารมณ์ “อุ้ย…”

“วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ ผมหยุด” ชายหนุ่มก็เดินเซไปที่เตียงนอนและทิ้งตัวลงไปบนเตียง

“ไม่ได้นะคุณเป็นประธานนะ” ชาช่าเดินตามไปและพยายามปลุกเศรษฐีเพล์บอลคนนี้ให้ได้

“อื้อ วันไม่มีประชุมนะ ผมหยุด…” ชายหนุ่มหลับไปยาวๆพร้อมกับกรนเสียงดังลั่นบ้าน

“เฮ้อ…” ชาช่าอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเก็บกวาดผลงานที่ชายหนุ่มได้ก่อไว้ ตั้งแต่ขยะเกลื่อนกลาดในบ้าน และจานที่ยังไม่ได้ล้างอีกมากมาย และเมื่อเสร็จงานทั้งหมดแล้วชาช่าก็กลับบ้านไปพร้อมกับอมยิ้มตลอดทางกับบ้าน ดูเหมือนว่าเธอมีอะไรปกปิดอยู่ในใจสักอย่าง

เวลา 21:30
ชายหนุ่มลุกขึ้นจากเตียงนอนของเขา และเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำและทำกิจวัตนประจำวันต่างๆ จากนั้นก็เขาออกมาแต่งตัว ใส่สูทผูกไท แล้วชายหนุ่มเพล์บอยก็เดินไปที่ลังๆหนึ่งที่ตั้งอยู่หน้าบ้านของเขา “มาถึงแล้วสินะ” เต้ลงมือเปิดฝากล่องอันนั้น จากนั้นเขาก็หยิบของข้างในขึ้นมา
เป็นหน้ากากฮ็อกกี้ สีขาวคล้ายๆแจ็คสัน ศุกร์ 13 แล้วเต้ก็เดินไปที่โรงรถและขับพอร์ชคันงามออกมาจากบ้าน
เต้ขับรถมาที่โรงแรมเมโทโปที่อยู่ในภูเก็ตเก่า หลังจากเขาจอดพอร์ชคันงามแล้วก็เดินเข้าโรงแรมเพื่อร่วมงานการกุศลของเหล่าเศรษฐี

“เอ้ะ นั้นคุณรีสันใช่ไหม เธอ” หญิงสาวคนหนึ่งถามขึ้นขณี่กำลังคุยอยู่เพื่อนของเธอ

“ใช่ หล่อใช่ไหมล้า” เพื่อนของเธอตอบทันที จากนั้นหญิงสาวคนที่ถามก็เดินไปหาเต้ทันที

“สวัสดีค่ะ” หญิงสาวคนนั้นทักทาย

“ครับ”

“คุณรีสันใช่รึเปล่าคะ” เธอยิงคำถามทันที

“ครับ” ชายหนุ่มตอบ

“ดิฉัน มาซากิ ฮิรูมิค่ะ” เธอเริ่มแนะนำตัว “ยินดีที่ได้รู้จักคะ”

“ครับ เช่นกันครับ เอ่อผมขอตัวนะครับ” ชายหนุ่มเห็นหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์-ประยุกต์ของบริษัทของเขาเอง

“เดี๋ยวสิคะ…” ฮิรูมิพยายามชวนคุย แต่ก็ชายร่างยักษ์เดินเข้ามาหลังและกระซิบที่ข้างหูของเธอ “โอเคไปเดี๋ยวนี้แหละ…”

“ไว้เจอกันไว้นะคะคุณรีสัน”

“ครับ” ชายหนุ่มกำลังเดินไปหาหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์-ประยุกต์ แต่เขาก็หยุดชะงักและเห็นไปมองชายร่างยักษ์คนนั้น ด้วยความสงสัย “อืม…”
รถของคนที่ชื่อ มาซากิ ฮิรูมิ แล่นออกไปด้วยความเร็ว ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปที่รถของเขาและขับตามไป…

ณ ท่าเรือแห่งหนึ่ง
มาซากิ ฮิรูมิ กำลังยืนคุยกับชายอีกคน โดยที่ทั้งสองคนนั้นมีลูกสมุนยืนมองหน้าราวกับจะพุ่งเข้าซัดกันให้ได้ ในขณะนั้นชายหนุ่มลงมาจากรถของเขาเอง แล้วเขาก็ถอดเสื้อสูทและเน็กไทออก และใส่หน้ากากฮ็อกกี้สีขาว ที่เขาเอามาจากบ้าน และหยิบท่อ PVC ขนาดเล็กออกมา ความยาวประมาณ 150 ชม. เห็นจะได้
ชายหนุ่มย่องมาแอบหลังตู้คอนเทรนเนอร์เพื่อแอบฟัง ว่าทั้งสองฝ่ายคุยอะไรกัน จับใจความได้ว่า

“นี่นายคิดจะเบี้ยวเหรอ เอาของไปแล้วก็ต้องจ่ายสิย่ะ!” ฮิรูมิเป็นคนพูด

“ผมได้ข่าวว่าคุณจะวางมือแล้วนิ ผมก็ไม่จำเป็นต้องจ่ายก็ได้” ชายอีกคนพูด เหมือนว่าจะเป็นมาเฟียหลายใหญ่

“อ๋อ อย่างก็ได้ แต่เอาชีวิตนายก็แล้วกัน แจ๊ค จัด…”

เพล้ง!!

“เชี่ย ใครเอาแผ่นกระจกมาตั้งตรงนี้ฟะ” ชายหนุ่มพึมพำออกมาเบาๆ

“นั้นใครน่ะ งั้นเอาเป็นว่าเรื่องของเราหยุดไว้ก่อน แจ๊คจัดการด้วย…” ฮิรูมิสั่งให้แจ๊คชายร่างยักษ์ให้ไปตรวจสอบ จากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ขึ้นรถของตัวเองกลับไป

“ฮืม…” ชายร่างยักษ์เดินมาดูที่ต้นเสียง แต่ก็ไม่พบอะไร “ฮืม…”

“ย้ากกกก” เต้กระโดดใช้ท่อ PVC ฟาดไปที่หัวของแจ๊คอย่างแรง

“ฮืม…แก!!” แจ๊คจับเต้กระแทกกับตู้คอนเทรนเนอร์ แล้วขว้างออกไปไกลๆ

“โอย…”

บุรุษโหดร่างยักษ์เดินมายกตัวเต้ และทุ่มลงไปบนพื้นอย่างแรง

“อ้ากกก” เต้ลองเตะไปที่ขาของแจ๊คแต่ไม่เกิดผลใดๆ “เอาแล้วไง”

“ฮืม…แกไม่รอดแน่ กล้าดียังไงมาแอบฟังท่านฮิรูมินายหญิงของข้า” แจ็คพูดออกมาโดยที่ไม่สนว่ามันจะเป็นความลับ

“ฮิรู…มิ” เต้เริ่มไม่มีสติ มึนๆงงๆ

“ย้ากกกก” แจ๊คโยนลงน้ำไป

“ตูม!”

“เสร็จเรื่อง…” จากนั้นเขาก็หายไป
.
.
.
“อึบ อ้า!!” ชายหนุ่มพยายามว่ายน้ำไปที่ท่าเรือ หลังจากนั้นเขาก็เดินโซเซไปที่รถของเขาและขับตรงดิ่งกลับบ้าน…

เวลาบ่าย 3 โมง
เต้นอนหมดสบายอยู่บนเตียงของเขา จนชาช่าเลขาสาวสวยของเขาก็มาตามเป็นกิจวัตนประจำวันของเธอเลยทีเดียว

“ตื่นได้แล้วเศรษฐีเพล์บอล นี่คุณ…”

“โอย อะไรเหรอ” ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียตามเคย แต่มีบางอย่างไม่ปกติ

“หลังคุณโดนอะไรมาเนี้ย หลังซ้ำไปหมดเลย” ชาช่าถามด้วยความตกใจ

“นี่เหรอ…เอ่ออ๋อ ไปเล่นบอลมาน่ะโดนเสียบทีขา” เต้เริ่มอธิบายแบบโม้ๆ

“โดนเสียบที่ขา” ชาช่าเริ่มสงสัย

“ใช่ๆ เอ่อ (******แล้ว) ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องทันทีปล่อยให้ชาช่างงต่อไป

***“นี่เป็นก้าวแรกที่ตกต่ำของตำนานวีรบุรุษแห่งนิวภูเก็ต”***

ปล.ตัวละครอื่นๆรอตอนต่อนะครับ เพราะตอนนี้แต่งมาก่อนแล้ว :yes

Jomzababin

12th October 2011, 23:42

โฮะๆสนุกมากครับ...

THELiw

14th October 2011, 13:59

คุ้มค่ากับการรอคอย

5day-ago

14th October 2011, 18:18

ไม่มีอะไรครับ แค่เเวะมาลงรูปไว้ :music

Darkness (ตัวต้นแบบ)

http://upic.me/i/cv/darknessv3.2.jpg

หรือที่นี้ >> http://upic.me/i/cv/darknessv3.2.jpg <<

Rex

14th October 2011, 19:27

ไม่เห็นอะ...

Jomzababin

14th October 2011, 21:17

ดูดีเชียว...แต่ดูเหมือนตัวร้ายมากกว่าน่ะเนี้ย...

5day-ago

14th October 2011, 22:03

ไม่เห็นอะ...

แก้แล้วครับท่าน :yes

ดูดีเชียว...แต่ดูเหมือนตัวร้ายมากกว่าน่ะเนี้ย...

นั่นสิ... พอดีผมอยากให้มันออกมาเท่ๆแนวๆเถื่อนๆ :)

saphira

15th October 2011, 19:10

แก้แล้วครับท่าน :yes

นั่นสิ... พอดีผมอยากให้มันออกมาเท่ๆแนวๆเถื่อนๆ :)

เท่ๆ เถือนๆ หรือ ออกมาแบบ คนบ่้าหลุดจาก ศรีธันญาแน่:rofl

5day-ago

21st October 2011, 20:13

โอ้ว เปิดเทอมแปปเดียว เกือบตกไปหน้า 2 แล้วเีนี้ย นิยายเต็มบอร์ดเลย :clap

ปล.ต้องลงตอนใหม่บ้างแล้ว

5day-ago

26th October 2011, 22:17

Chapter 3 be the hero

ชายหนุ่มขับรถพอชคันงามของเขามาที่บริษัท Reason to fly แล้วก็เข้าไปในแผนกวิทยาศาสตร์-ประยุกต์ ซึ่งในชั้นนี้เป็นร่างสี่เหลื่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ ห้องสีขาวล้วน มีออฟฟิศ 1 ห้อง มีกล่องต่างๆอยู่มากมาย คาดว่าจะเป็นที่เก็บอุปกรณ์

“สวัสดีครับ คุณรีสันใช่ใหม? ผมภาคี” ชายร่างอ้วนใส่แว่นคนหนึ่งถามขึ้นขณะที่กำลังตรวจเอกสารที่อยู่ในมือ

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” เต้ตอบทันที

“มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่าคุณรีสัน” ชายร่างอ้วนหยิบแว่นออกมาเช็ด

“เรียกผมว่าเต้ดีกว่าครับ” เต้หยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมา “ผมอยากจะขอยืมอุปกรณ์ เอ่อ…”

เต้ยืนกระดาษแผ่นนั้นให้แก่ภาคี “เอ่อ เอามาป้องกันตัวนะ”

“ป้องกันตัว?” ภาคีทวนคำนั้นอย่างสงสัย “อืม ไม่ต้องยืมหรอกครับ เพราะทุกอย่างเป็นของคุณอยู่แล้วนิ”

ชายร่างอ้วนพาเต้มาที่กล่องอันหนึ่ง “อะนี่ไง” เขาเปิดกล่องออกมาเป็นชุดเกราะสีดำ มีไฟสีเหลืองส่องสว่างที่บริเวณหัวไหล่ของทั้งสองข้าง

“เกราะเคฟลาร์สีดำ กันกระสุน กันมีด ถ้าเราขายตัวละ 10 ล้านบาท”

“แล้วได้ขายไหม” ชายหนุ่มถามขึ้น

“ในไทยไม่ เพราะว่ามันแพงเกินไปสำหรับกองทัพ เหอะๆ” ภาคีพูดติดตลก

“แล้วนี้ปืนตะขอพลังอัดแก๊ซ แข็งแรงสามารถยกตัวคนไปหนึ่งคนอย่างสบายๆ” ภาคีหยิบปืนตะขอขึ้นมา เป็นปืนสีดำตัดกับน้ำตาล “และนี่เข็มขัดสารพัดประโยชน์ คุณสมบัติใส่ของได้ ตรงที่เ
ก็บสามารถถอดออกมาได้ เราขายเป็นชุดกับปืนตะขอ ราคา 5 ล้าน”

“แต่ก็ยังขายในไทยไม่ได้อยู่ดี เพราะกองทัพจะเอาปืนตะขอไปทำไม เขาบอกมาอย่างนี้”

“คุณจะเอาอันไหนละ”

“อืม… เหมาหมด แล้วนั้นอะไร” เต้ชี้ไปทางไม้ยาวๆสีขาว

“อ๋อ กระบองยึดได้ คือเรายังไม่คิดชื่อมันเลย เพราะโครงการยกเลิกไปก่อนจึงทำได้แค่สองอัน” ชายร่างอ้วนตอบ

“ทำไมละ” เต้ถามทันที

“ฝ่ายบัญชีไม่คิดว่ามันจะใช้ประโยชน์อะไรทางทหารได้ ซึ่งผมว่ามันก็จริง” ภาคีตอบ

“งั้นผมขอนะ พรุ่งเดี๋ยวผมมาเอา” ชายหนุ่มหน้าหล่อพูด

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมส่งไปให้ที่บ้านคุณเลย” ภาคีพูดแล้วเดินไปหยิบเอกสารขึ้นมา

“ขอบคุณครับ ผมขอตัว” เต้พูดขึ้น

“ครับ” ภาคีตอบสั้นๆ
.
.
.

วันต่อมา เวลา 08:01

“อืม…” เต้ลุกขึ้นจากที่นอนและเดินไปที่หน้าบ้าน ก็พบว่าของต่างๆมาอยู่ที่หน้าบ้านของเขาแล้ว “อืมมาแล้วรึ”

เต้ค่อยๆยกของต่างไปหลังบ้านของตัวเอง เข้าไปในถ้ำซึ่งเต้สร้างไว้เพื่อเป็นที่หลบภัย ซึ่งถูกปล่อยร้างไปแล้ว เขาค่อยๆเปิดประตูเพราะไม้เปาะไปหมดแล้วอาจจะหักลงมาได้

“ต้องปรับอะไรสักหน่อยแล้ว…”

เวลา 15:00 ชาช่ามาที่บ้านของเต้เหมือนเคย

“ตื่น…” ชาช่าชะงักเล็กน้อยและพูดต่อไป “วันนี้ไม่เข้าบริษัทเหรอคะ”

“ผมว่าจะวางมือจากประธานแล้ว” เต้กำลังยืนชงกาแฟ “เอากาแฟไหม?”

“ไม่คะขอบคุณ ว่าแต่คุณหมายความว่าไง วางมืองั้นเหรอ” ชาช่ายิงคำถามทันที

“ใช่ผมเหนื่อยมาก ผมว่าจะหาใครสักคนที่ผมวางใจมาบริหารแทน คุณไง”

“ฉันเหรอ?” ชาช่ามีท่าทีตกใจเล็กน้อย “ฉันเป็นเลขาจะข้ามขั้นไปเป็นประธานได้ไง”

“ได้สิผมเป็นเจ้าของ แถมคุณทำงานมา 2 ปีแล้ว”

“แต่…” ชาช่าพยายามจะพูดแต่โดนเต้ตัดบททันที

“โอเคตกลงตามนี้” จากนั้นเต้ก็เดินไปเข้าห้องน้ำทันทีเพื่อหนีคำถามต่างๆที่จะตามมาอีกมากมาย จากนั้นไม่นานชาช่าก็กลับไป ชายหนุ่มจึงเดินเข้าไปในถ้ำลับหลังบ้าน เขาหยิบของต่างๆออก
มาจากกล่อง
เต้เริ่มทำการเพ้นท์ลายหัวกระโหลกสีขาวบนชุดเกราะเคฟลาร์ของเขา แล้วก็ฝึกใช้ไม้กระบองที่ได้มาทั้งสองอัน มันมีปุ่มอยู่หนึ่งปุ่มใช้ทั้งยึดไม้และหดกลับมาเป็นแท่งธรรมดาๆ รูปแบบการทำงานคล้ายดาบไลน์เซเปอร์ในสตาร์วอร์ ยังไงอย่างงั้นเลย

“เจ๋งวะ” จากนั้นเต้ก็ไปที่โต๊ะเหล็กเพื่อทำระเบิดชนิดต่างๆ

“เราต้องมีรถนี่หว่า” เต้วิ่งไปที่โรงรถของเขาอีกขี่ ซีบีอา 250i สีดำตัดขาว มาจอดในถ้ำลับ จากนั้นเต้ก็ลงสีใหม่ กลายเป็นสีดำทั้งคันและเพ้นท์ลายหัวกระโหลกสีขาวตัวเดียวกันบนชุดเกราะ
และลงมือแต่งเครื่องใหม่ทั้งหมด หมดถึงความระห่ำสุดขีดด้วยการติดไนตรัส

“เราจะได้เห็นคนไทยบินได้”

เวลา 22:01 ยามราตรีที่มีอันตรายอยู่ทุกที่
ณ ซอยแห่งหนึ่งในนิวภูเก็ต มีกลุ่มคนสองกลุ่มกำลังตกลงอะไรกันอยู่
“มีอะไรโทรุ” เสียงของฮิรุมิมาเฟียหญิง

“ไม่มีอะไรหรอกแค่แวะมาเยื่ยม” เสียงของชายฝั่งตรงข้ามพูดขึ้น

“ไม่ต้องพูดมากของละ” ฮิรุมิตัดบททันที

“โอเคๆ”
ทั้งสองฝ่ายกำลังแลกของกัน อยู่ๆก็มีชายใส่เสื้อแจ็คแก็ตสีดำ กางเกงยีนสีดำ ใส่แว่นตาดำ แล้วก็ใส่ถุงมือสีดำ ทรงผมออกแนวๆนักร้องเกาหลี
วิ่งเข้ามาพร้อมกับยิงปืน Model 1887

ทำให้แก๊งมาเฟียทั้งสองต้องแยกย้ายกัน และยิงตอบโต้ไปบ้าง
“แจ็คฆ่ามัน” ฮิรุมิสั่งงานให้ลูกน้องร่างยักษ์คนเดิม

“ย้ากกก!!” แจ็ควิ่งมายกรถคันที่จอดอยู่แล้วปาไปที่ชายแจ็กแก็ตดำคนนั้น

“เชี่ย!” ชายคนนั้นร้องออกมาเนื่องจากเขาทำอะไรไม่ทันแล้ว จู่ก็มีชายปริศนาวิ่งมาผลักตัวเขาออกไป แล้วเขาก็หันมาทางแจ็ค

“เจอกันอีกแล้วนะ” เขาพูดขึ้นและหยิบไม้กระบองออกมาแล้วกดยึดมันออกมาจนสุด

“ฮึม ย้ากกกก” แจ็ควิ่งเข้ใส่ชายปริศนาคนนั้น แต่ก็โดนระเบิดควันปาใส่หน้า แล้วโดนกระบองฟาดไปที่หัวอย่างแรงจนทำให้มันยืนมึนไปชั่วขณะ “ฮึม!!”

“ไอ้หมอนี่ทึกวะ” ชายปริศนาพึมพำออกมา

ชายชุดดำคนที่เขาได้ช่วยไว้ ยืนปืนพกออกมาและยิงไปที่ชายปริศนาคนนั้น “ปัง!”

“อึก!” ชายปริศนาเอามือกุมที่แขนซ้ายของตัวเองไว้ และวิ่งมาที่ชายคนนั้น “ชั้นเป็นคนดี…” แล้วก็ต่อยไปหนึ่งที จนชายคนนั้นสลบ

“ฮึก อะไรวะ” แจ็คที่กำลังมึนอยู่เริ่มได้สติ

“หวอ…” เสียงรถตำรวจ

“ฮึมฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เตี้ย” แจ็คกล่าวทิ้งท้าย

“เหอะเรียกข้าว่า ดาร์กเนส (Darkness) เถอะ” จากนั้นเขาก็หายตัวไปในความมืด ทิ้งให้ชายที่ใส่แจ็กแก็ตดำนอนสลบอยู่ตรงนั้น จนกว่าตำรวจมามาถึง…

Rex

26th October 2011, 22:18

ออฟฟิศ เขียนผิดนะฮ้าบ

เล่นมุข The Darkknight ซะด้วย

Ironman ด้วย!!!

5day-ago

26th October 2011, 22:24

ออฟฟิศ เขียนผิดนะฮ้าบ

เล่นมุข The Darkknight ซะด้วย

เหอะๆ ไม่ทันสังเกตไม่ได้แก้

พอดีแบทแมนเป็นฮีโร่ในดวงใจครับ ได้แรงบันดาลใจจากเรื่องนี้เเหละ :music

ปล.ironman ยังไงเหรอครับ อ๋อตอนเลขา คล้ายๆครับแต่มันไม่เป็นยังงั้นแน่นอน ;)

Rex

26th October 2011, 22:26

ก็มุขเลื่อนขั้นเลขาไงล่ะครับ แล้วตัวผมล่ะยังไม่โผล่จากน้ำอีกเหรอออ นี่นานๆทีจะส่งตัวละครนะตัวเองของตายหล่อๆนะ..

5day-ago

26th October 2011, 22:28

ก็มุขเลื่อนขั้นเลขาไงล่ะครับ แล้วตัวผมล่ะยังไม่โผล่จากน้ำอีกเหรอออ นี่นานๆทีจะส่งตัวละครนะตัวเองของตายหล่อๆนะ..

ตอนหน้าครับผม ตอนนี้เปิดตัวพระเอกก่อน :)

ปล.ตอนนหน้าจัดหนักแน่นอน

saphira

26th October 2011, 23:29

ตอนหน้าครับผม ตอนนี้เปิดตัวพระเอกก่อน :)

ปล.ตอนนหน้าจัดหนักแน่นอน

จัดหนัง + ฉอรูมิ กันกะ พระเอก และหัวหน้ามาเฟียอีกกลุ่มใช้ไหม

สงใส ศีกนี้สนุกแน่ ศตรู 3 เศ้รา:help

5day-ago

29th October 2011, 20:56

Chapter 4 death man

เวลา 12:14
เต้ลุกขึ้นมาจากเตียงนอนของตน บนแผ่นหลังปรากฏรอยแผลฟกซ้ำต่างๆอยู่มากมาย และที่แขนซ้ายมีแผลจากการถูกยิง
แล้วเขาก็เดินไปนั่งดูโทรทัศน์จากนั้นชาช่าก็เดินเข้ามา

“แหมๆช่วงนี้ตื่นเร็วขึ้นนะ”

“อ้าวไงคุณประธาน” เต้หันหน้าไปทักทาย

“โอ้~ ฉันไม่ใช่ประธานหรอกค่ะ ฉันบอกว่าคุณตั้งคุณภาคีขึ้นเป็นประธาน…” ชาช่าพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว

“อะ…ก็ดีแล้วนิ” เต้พูดกลับไป

“พอดีฉันไม่อยากเป็น…” ชาช่าชะงักไปเล็กน้อย ก่อนวิ่งมาดูที่หลังของชายหนุ่ม “หลังคุณโดนอะไรมาเนี้ย ที่แขนซ้ายด้วย”

“เอ่อ…ไม่มีอะไรหรอก แถมผมเย็บแผลแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย

“อย่างงี้ เรียกว่าเย็บเหรอ” ชาช่าเดินไปหยิบอุปกรณ์แพทย์ที่วางอยู่บนโต๊ะ “ซื้อมาแล้ว ใช้ไม่เป็นไม่ได้เรื่องเลยคุณ”

ชาช่าเธอลงมือเย็บแผลที่ถูกยิงของเต้

“แล้วคุณมาทำไมเนี้ย ผมไม่เป็นประธานแล้ว โอ้ย!” เต้ถามขึ้นระหว่างที่ชาช่ากำลังเย็บแผล

“มาบอกข่าว” เธอตอบสั้นๆ

“ข่าวด่วนครับ!” มีข่าวตัดขึ้นมา

“ขณะนี้ธนาคารไทยพาณิชย์ในเมืองนิวภูเก็ต 2 แห่ง รูปภาพได้มาจากกล้องวงจรปิดที่ไฟแดงตรงหน้าธนาคาร โดยสาขาแรกได้ถูกปล้นโดยชายคนหนึ่งสวมชุ
ดคลุมแบบมีฮู้ดสีแดง และสาขาที่สองถูกปล้นโดยชายชุดคลุมมีฮู้ดสีเขียว โดยทั้งสองแห่งนี้ถูกปล้นภายใน 10 นาที และทั้งสองแห่งเกิดเหตุการณ์ไฟดับ และกล้องวงจรปิดภายนธนาคารถูกตัดหมด…”

“อืม…น่าสงสัย” ชายหนุ่มพูดออกมาเบาๆ

“เขาได้ทิ้งจดหมายไว้ว่า จะบุกปล้นธนาคารแห่งที่สามในเวลา 22:30” เสียงของนักข่าวในโทรทัศน์พูดขึ้น

“อะไรค่ะ?” ชาช่าถามขึ้น “เอาละเสร็จแล้ว”

“ขอบคุณครับ”

“ไปทำงานก่อนคะ อย่าเที่ยวมากนะคะ” ชาช่ากล่าวทิ้งท้าย

“เห็นทีคงจะไม่ได้…” เต้พึมพำออกมา

เขาเดินไปที่ชั้นหนังสือ แล้วเขาก็หยิบหนังสือ “ประตูสู่ยุทธภพ” ออกมา แล้วก็เปิดไปที่หน้ากลางจะมีปุ่มกดอยู่ เพื่อใช้เปิดประตูลับ เขากดปุ่มลงไป และเอาหนังสือเก็บที่เดิม จากนั้นชั้นหนังสือค่อยๆเลื่อนออก เปิดทางลงไปในถ้ำลับของเขา

“ตอนนี้เวลา 12:28 อืม…” แล้วเขาก็เดินไปเลือกหน้ากากของเขา

เวลา 22:00 ยามราตรีแสนวุ่ยวายในเขตเมืองนิวภูเก็ต ณ ธนาคารไทยพาณิชย์สาขาที่สาม บนยอดตึกฝั่งตรงข้ามกับธนาคาร

“ธนาคารมีตำรวจปิดล้อมแบบนี้ มันยังจะมาปล้นอีกเหรอ…” ดาร์ทเนสกล่าว

ธนาคารแห่งนี้ได้ข่าวการอารักขาจะเจ้าหน้าที่ตำรวจมากมาย ล้อมธนาคารไว้เลย

เวลา 22:30

“ตำรวจคนนั้นมีท่าทีแปลกๆมีกระเป๋าด้วย”

“บึ้ม!!” รถตำรวจคันหนึ่งเกิดระเบิดขึ้นอยู่รุนแรง และทำให้ไฟฟ้าในบริเวณนั้นดับหมด และในจังหวะชุลมุน ตำรวจคนที่มีท่าทีแปลกๆก็เดินเข้าไปในธนาคาร

“ชัดเลย” ดาร์ทเนสยิงปืนตะขอไปเกาะที่ตรงป้ายโฆษณาที่อยู่บนหลังคาของธนาคาร จากนั้นก็พุ่งทะลุกระจกของธนาคารไป “เพล้ง!”

“เฮ้ยอะไรวะ!” ตำรวจคนหนึ่งร้องถามทันทีได้ยินเสียงกระจกแตก “เฮ้ย รีบตามไปเร็ว”

ภายในธนาคาร
“ฮ่าๆสนุกวะ ได้ปล้นธนาคาร” ชายคนนั้นถอดชุดตำรวจออก และเปิดกระเป๋าเพื่อหยิบชุดคลุมสีขาวออกมา

“แต่****เบื่อแล้ว ธนาคารเมืองไทยปล้นง่ายวะ”

“คงไม่ง่ายขนาดนั้นมั้ง!” ดาร์ทเนสพูดขึ้นจากในความมืด

“ใครวะ” ชายคนนั้นใช้ปืน M1911 ยิงไปรอบๆ “ปังๆๆ”

“ข้าไม่กลัวหรอกเฟ้ย เจ้านายข้าชื่อ เร็กซ์ เรย์ แรคนิค” ชายคนนั้นแนะนำตัวเจ้านายอย่างใจเย็นและไม่เกรงกลัว

“ดาร์ทเนส…” เต้โผล่มาที่ด้านหลังของชายคนนั้น แต่เขาไม่มีท่าทีตกใจแถมยังตอบกลับมา

“ยินดีที่ได้จัก…”

“พัวะ!” เต้ต่อยไปที่หน้าหนึ่งหมัด

“ฮ่าๆ โหดนะแก” ชายคนนั้นพูดอย่างมีอารมญ์ขัน “ชั้นจะบอกอะไรให้ เงินในธนาคารนี้ถูกปล้นไปนานแล้ว เมื่อเวลา 18:00 ก่อนที่ตำรวจจะมาปิดล้อม และชั้นมาที่นี้เพื่อระเบิดมัน”

“ถึงแกระเบิดมัน แกก็ต้องตาย” เต้พูดและผลักให้ล้มลงไป

“ชั้นเป็นแค่ตัวล่อเป้าธรรมดาๆ” ชายคนนั้นพูดแบบชี้ไปที่ระเบิดที่วางอยู่ภายในธนาคารตามเสาต่างๆ “ชั้นกะหลอกตำรวจทั้งกรมมาตาย แต่ดันมีฮีโร่คนใหม่เข้ามาด้วย ฮ่าๆ”

ณ ที่แห่งหนึ่งซึ่งไกลจากเมืองนิวภูเก็ตเล็กน้อย

“เอาล่ะถึงเวลาแล้ว…” ชายปริศนาคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วเขาก็กดปุ่มอะไรสักอย่างลงไป “กึก!”

“หยุดนี่ตำรวจ” ตำรวจจำนวนหนึ่งบุกเข้ามา

“เฮ้ย! ออกไปเร็วที่นี่มีระเบิด” ดาร์ทเนสตะโกนลั่น และวิ่งมาจับตัวชายคนนั้นและยิงปืนตะขอทะลุขึ้นไปบนดาดฟ้า “เพล้ง!” และก็พาวิ่งก็กระโดดลงไปจากดาดฟ้า แล้วไปลงบนหลังคารถของหน่วยสวาทอย่างแรง

ตำรวจคนหนึ่งในจำนวนที่บุกเข้าไปนั้น กำลังยืนมองระเบิด “ตุ๊ดๆ…”

“ออกไปเร็วๆ”

“บึ้ม!!!!” ธนาคารแห่งนั้นเกิดระเบิดอย่างรุนแรง

“อึก!” ดาร์ทเนส ลงมาจากหลังคารถ “แกถูกจับแล้ว…” แล้ววิ่งออกจากบริเวณนั้นด้วยความเร็ว และขึ้นรถ “ดาร์ทซีบีอา” ออกไปด้วยความเร็ว

ณ ที่แห่งหนึ่ง

“ดาร์ทเนส…” ชายปริศนาคนหนึ่งกดเทปบันทึกเสียงนี้ให้เล่นไปเรื่อยๆ “เกมนี้สนุกแน่”

เวลา 24:40 ค่ำคืนอันแสนสงบและมืดมิดมีแค่แสงไฟตามท้องถนน เวลาเหมาะแก่การก่อการร้ายต่างๆ
ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งในตัวเมืองภูเก็ตเก่า ดาร์ทเนสกำลังซ่อนตัวอยู่ในความมืดของตรอกซอยตรงข้ามกับตัวคฤหาสน์ มียามอยู่มากมายรอบคฤหาสน์ มีฮิรูมิกำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่บนระเบียบในชุดนอนสุดเอ็กซ์ ดาร์ทเนสจึงแอบลักลอบเข้าไปโดยอาศัยความมืดเป็นตัวช่วย ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงระเบียบที่ฮิรูมิอยู่

“ไง...”

“ว้าย!” ฮิรูมิร้องเสียงสูง และพยายามวิ่งไปหยิบปืน แต่ดาร์ทเนสก็จับแขนไว้ไม่ให้ไปไหน

“เป็นผมจะไม่ทำอย่างนั้น”

“แกต้องการอะไร” ฮิรูมิถามพลางสะบัดแขนให้หลุดออกมาตากมือของดาร์ทเนส

“ผมมาจับคุณ คุณมาเฟียหญิง” ฮีโร่ชุดดำพูด

“ชั้นไม่รู้แกพูดเรื่องอะไร” ฮิรูมิเดินไปนั่งบนเตียงนอน โชว์น่องขาเรียวยาว เรียกความเอ็กซ์ แต่มือซ้ายของหล่อนเหมือนจับอะไรอยู่ใต้ผ้าห่ม

“แกเสร็จแน่!” ฮิรูมิตะโกนลั่น เธอชูมือซ้ายขึ้นปรากฏในเห็นว่ามันคือปุ่มฉุกเฉิน แล้วเธอก็กดมัน โดยที่ดาร์ทเนสห้ามเธอไว้ไม่ทัน

“หวอ…”

“ปัง!” เสียงถีบประตูของแจ็คชายร่างยักษ์ที่ยืนอยู่หน้าประตู

“แกทำอะไรนายหญิงข้า!” แจ็ควิ่งชาร์จตัวดาร์ทเนสตกลงไปชั้นหนึ่ง

‘ตุบ!’

“อ้ากกก โธ่เว้ย!” ทั้งคู่ตกลงมาบนหลังคารถที่จอดอยู่พอดี แล้วแจ็คก็ลากดาร์ทเนสลงมาจากหลังคานอน

“แกตาย!!” แจ็คต่อยมาที่ท้องและจับโยนไปที่กำแพงคฤหาสน์

“เฮ้ยพวกแกยิงเลย” ฮิรูมิที่อยู่ตรงระเบียงชั้นสองตะโกนสั่นเหล่าสมุนที่กำลังยืนดูแจ็คกำลังอัดฮีโร่ชุดดำ

“อืม…” ดาร์ทเนสลุกขึ้นมา และหยิบระเบิดควันปาลงบนพื้น “ตูม ฟู่ๆๆ”

“ปังๆๆๆ”

ดาร์ทเนสพุ่งออกมาจากควัน และใช้กระบองเหล็กหนึ่งอัน ฟาดที่หัวของยามคนหนึ่งและพุ่งไปที่คนต่อไป “ตุบๆ”

“ยิง!” ยามคนหนึ่งตะโกนสั่ง และลงมือยิงมาที่ดาร์ทเนส “ปัง!”

แต่ดาร์ทเนสก็หันมาและใช้กระบองเหล็กฟาดกระสุนเพื่อเปลี่ยนทิศทาง แล้วแจ็คก็วิ่งมาจับตัวฮีโร่และโยนทะลุกำแพงไป

“อึก ขอบใจมากพวก…” ดาร์ทเนสวิ่งไปในซอยตรงข้ามคฤหาสน์ ขึ้นดาร์ทซีบีอาหนีไป

“ตามไปๆ” ฮิรูมิสั่งจากระเบียงชั้นสอง

เหล่าสมุนผู้ภักดีของฮิรูมิต่างก็ขึ้นรถตามดาร์ทเนสไปด้วยความเร็วสูง และกราดยิงหวังผลมากที่สุด โดยไม่สนว่ารอบข้างจะเป็นยังไง

“ตามให้ทันสิฟะ”

ดาร์ทเนสพยายามเข้าซอยเล็กๆเพื่อสลัดพวกมันให้หลุด แต่พวกมันขับตามแบบติดมาก แถมยังกระจายไปทั่วเมืองภูเก็ตเก่า
ดาร์ทเนสขับหนีมาจนถึงสะพานสารสินเก่าเชื่อมไปยังพังงาที่ขาดไปโดยไม่ได้ซ่อมแซม ดาร์ทเนสกดไนตรัสเต็มแรง ส่งให้รถ “ดาร์ทซีบีอา” กระโดดข้ามไปยังอีกฝั่ง…
ลงกระแทกกับพื้นถนนอย่างแรง จนทำให้เสียการทรงตัวลงล้มกลิ้งไปตามพื้นและตกไปข้างทาง “ตุบๆ”

“โธ่เว้ย” ฮิรูมิที่ตามมาที่หลัง “เกือบได้แล้วเชียว พรุ่งนี้ดักมันไว้ ดูเรือที่เข้ามาเทียบท่าทุกลำ!”
.
.
.
“โอย…” ดาร์ทเนสตะเกียดตะกายขึ้นมาบนถนนแล้วโยนหน้ากากที่แตกทิ้งไปในน้ำ และมองไปฝั่งตรงข้าม ที่มีรถจอดอยู่มากมาย “เห็นทีเราจะกลับบ้านไปในคราบของดาร์ทเนสไม่ได้แล้ว…”

Rex

29th October 2011, 22:40

รู้สึกเหมือนเป็น joker ผสม two face เลยแหะสนุกดีครับ ไม่เลวเลย

โทษทีนะ java คอมผมเสียมันกด thank next back แถบด้านบนสุดของเว็บไม่ได้สักอย่าง

bostion

29th October 2011, 23:03

ตอน 4 มาไวทันใจจริงๆ :music:music

Jomzababin

29th October 2011, 23:14

มันส์จริงๆ รอ เจ้าไม้ออกโรงอยุ่ อิอิ.

5day-ago

30th October 2011, 17:29

Chapter 5 two characters

หลังจากที่ดาร์ทเนส ได้หลบหนีการตามล่าแบบสุดชีวิตของมาซากิ ฮิรูมิมาเฟียหญิงผู้มีอิทธิพล ดาร์ทเนสใช้ดาร์ทซีบีอา กระโดดข้ามสะพานสารสินที่ขาดและเสียการทรงตัวในตอนลง และตัวเขาลงไปกระแทกพื้นอย่างแรง
ทำให้หน้ากากของเขาแตก เขาจึงโยนทิ้งมันลงไปในน้ำ และพยายามหาทางกลับเมืองโดยที่ไม่ถูกจับโดยสมุนของฮิรูมิ

วันรุ่งขึ้น เวลา 6 นาฬิกา 24 นาที
เต้นอนหลับอยู่ใต้ต้นไม้ ตรงบริเวณท่าเรือไปยังเกาะภูเก็ต จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาและถอดชุดเกราะออกมา “ต้องหาที่เก็บชุดนี่…”
เต้เดินไปเปิดเบาะรถที่จอดอยู่บนถนน “มีเสื้ออยู่ในนี้ด้วยเหรอเนี้ย?” ชายหนุ่มหยิบเสื้อออกมาจากเบาะใต้รถ “สงสัยตอนนั้นแน่เลย…”
เต้สวมเสื้อเชิ้ตสีขาว มีรอยน้ำมันดำๆเล็กน้อย และใส่ชุดคลุมของดาร์ทเนสแต่ไม่เอาฮู้ดปิดหัว ชายมองไปยังฝั่งตรงข้าม ที่มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่มากมาย “ตามไม่เลิกเลยนะ”

“ปู๊น…” เสียงของเรือเข้ามาเทียบท่า เต้จึงขับรถทอเตอร์ไซค์สีดำสุดเท่ห์ไปขึ้นเรือ

“มีตั๋วไหมพ่อหนุ่ม” กัปตันเรือที่ยืนอยู่ถาม

“มี…มีกล่องเปล่าไหมครับ” ชายหนุ่มถามทันทีที่เห็นกัปตัน

“มี…” กัปตันเรือตอบ และโยนกล่องเปล่ามาให้

“ขอบคุณครับ” เต้รีบเอาชุดเกราะดาร์ทเนสเก็บลงในกล่องทันที ก่อนที่จะมีคนเห็น “เอ่อ…ตั๋วผมไม่มีหรอก แต่ผมมีนี่”

ชายหมุ่นหยิบเงินออกมา 1000 บาท เต้เดินไปหากัปตันเรือ “ไม่ต้องทอนนะ”

เวลา 7 นาฬิกา 15 นาที เวลาเรือออกจากท่า
เต้นั่งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ของเขา ที่จอดอยู่ข้างรถยนต์สีแดง โดยมีชายหนุ่มหน้าตาดี เป็นคนขับ

“สวัสดีครับ” ชายคนนั้นทัก

“ครับ?” เต้ตอบกลับแบบงงๆ

“ผมชื่อไม้” ชายหนุ่มหน้าหล่อคนนั้นเริ่มแนะนำตัว

“เต้…” เต้ตอบกลับทันที

“คุณจะไปไหนเหรอครับ” เต้เป็นฝ่ายถามบ้าง

“อ๋อ ผมจะไปเมืองนิวภูเก็ตน่ะครับ ท่องเที่ยว” ไม้ลงมาจากรถของเขา “เห็นว่าเมืองสวยมาก แล้วคุณล่ะ”

“เอ่อ ผมกำลังจะกลับบ้าน” เต้มองไปทางที่รถของพวกฮิรูมิจอดอยู่ “ผมขอตัวนะครับ”

“ครับ…” ไม้ตอบสั้นๆและเดินไปหาคนที่สวมชุดคลุมสีเขียวที่ยืนอยู่ท้ายเรือ “สวัสดีครับ ผมชื่อไม้”

“โอ้วผม เร็กซ์ เรย์ แรคนิค เรียกว่า เรย์ หรือว่า เร็กซ์ ก็ได้” ชายชุดเขียวคนนั้นแนะนำ “ผมมาหางานทำที่นี้นะครับ”

จากนั้นเรือก็เข้าเทียบท่าที่ภูเก็ตเก่า เหล่าสมุนชุดดำของฮิรูมิก็กระโจนขึ้นมาบนเรือทันที ตรวจค้นทุกคนที่อยู่บนเรือ ผ่านไปคนแล้วคนเล่า ก็ไม่เจอ จึงกระทั่งมาถึงเต้

“นี่ชุดคุ้นๆนะ” ชายชุดดำร้องถามอีกคน

“ใช่ แกคือดาร์ทเนสใช่รึเปล่า” ชายอีกคนพูดขึ้น “รถนี้ก็คุ้นๆ”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ดาร์ทเนส’ สร้างความสนใจให้แก่เร็กซ์

“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดอะไร” เต้ตอบแบบใสซื่อบริสุทธิ์ “ดาร์ทเนสคืออะไร”

“ไม่เชื่อ!” ชายคนเดิมตะคอก

“ผมว่าเขาพูดจริงนะครับ” เร็กซ์เดินเข้ามาและอธิบายเรื่องราว “เราเป็นเพื่อนกันมานาน วางใจได้ครับ”

“โอเคงั้นผ่านไปได้”

“ทำไมคุณช่วยผมไว้ละครับ” ชายหนุ่มถามขึ้น

“เห็นว่าคุณกำลังลำบาก ว่าแต่ดาร์ทเนสคือใครละครับ” เร็กซ์ยิงคำถามทันที

“ไม่รู้เหมือนกันครับ” เต้ตอบทันทีแล้วก็นำกล่องมาวางไว้ที่ด้านหลังแล้วก็มัดติดกับรถ จากนั้นก็ขับรถออกไป “ขอตัวละครับ”

“อืมน่าสงสัย” เร็กซ์เดินไปโบกรถแท็กซี่และพึมพำออกมา “เสียงคล้ายกันมาก…”

ณ บ้านของเต้บนภูเขาอันแสนสงบในภูเก็ตเก่า เต้ขับดาร์ทซีบีอาไปจอดในถ้ำลับหลังบ้านของเขา และกลับมานอนสลบบนเตียงของเขาเอง
เวลา 13 นาฬิกา 1 นาที

“โอย…” เต้เดินเข้าไปในห้องน้ำและหันหลังให้กระจกเพื่อดูหลังของเขาเอง มีรอยฟกซ้ำมากมาย “มีสองบุคลิกลำบากจริง และฝีมือเรายังไม่ขึ้นขั้นอีก”

“คุณเต้…” เสียงของชาช่าตะโกนเรียก

“อ้าว ชาช่าผมจำได้ว่าผมล็อกประตูแล้วนะ” เต้รีบปิดประตูห้องน้ำ ‘ปัง!’

“ยังไม่ล็อก ครั้งสุดท้ายที่คุณล็อกประตูมันเมื่อตอนปีใหม่โน้น” ชาช่าพูด “อาบน้ำอยู่เหรอค่ะ”

“ใช่ จะมาอาบด้วยกันไหม” เต้พูดออกมาจากห้องน้ำ ‘ซ่าๆ’

“จะบ้าเหรอคุณ!” ชาช่าตะคอกกลับไป

“นี่คุณหยิบเสื้อผ้าผมมาให้หน่อยสิ อยู่ในตู้นะ” เต้พูดในขณะที่อาบน้ำเย็นๆอยู่

“ก็ได้…” ชาช่าหยิบเสื้อผ้าของชายหนุ่มและเอาไปยื่นให้หน้าห้องน้ำ

จากนั้นไม่นานเต้ก็ออกมาจากห้องน้ำ แต่งตัวเรียบร้อย “ว่าคุณมีอะไรเหรอ”

“ไม่มีอะไรแค่มาเยี่ยม” ชาช่าตอบ “ไปแล้วนะคะ”

“เอ่อ…” ชาช่าออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่เต้ไม่ทันได้พูดอะไรเลย แล้วเต้ก็เดินมานั่งดูโทรทัศน์

“สวัสดีครับ 180 วินาทีข่าว” นักข่าวชายพูดเข้ารายการ

“ข่าวแรกเหตุเกิดเมื่อคืนเองครับ ที่คฤหาสน์ของนางสาวมาซากิ ฮิรูมิ มาเฟียหญิงผู้มีอิทธิพลของเมืองภูเก็ต ได้ถูกบุกโดยบุรุษลึกลับคนหนึ่ง เขาสวมชุดคลุมสีดำ ใส่หน้ากากปิดหน้าไว้ สูงประมาณ 170 เซนติเมตร จากนั้นเขาก็ขับรถจักรยานสีดำไม่ทราบยี่ห้อ หนีการตามล่าของมาซากิ ฮิรูมิไปทั่วเมือง กล้องวงจรปิดตรงไฟแดงต่างๆจับภาพได้ แต่จะไม่ชัดเจนสักเท่าไร แต่ที่รู้ๆกันมาซากิ ฮิรูมิ ไม่มีใครกล้าหือเธอเลยสักหลาย ข่าวต่อไปครับ…”

“เหอะๆ” เต้หัวเราะออกมาเบาๆ “ดังแล้วเรา”

แล้วเต้ก็ลงไปในถ้ำ และทำกายบริหาร เพื่อฟิตร่างกายของตนให้แข็งแกร่งขึ้นไปอีกระดับ จากนั้นไม่นานก็ลงมือปรับแต่งดาร์ทซีบีอาของเขา
โดยการติดอุปกรณ์เพิ่มเข้าไป เช่น ปืนยิงลูกระเบิด ไว้ใช้ระเบิดทาง ตะปูเรือใบ ไว้เจาะยางคนที่ติดตามมา และอื่นๆเป็นต้น
แล้วชายหนุ่มก็ไปฝึกซ้อมวิชามวยไทยของเขากับกระสอบทราย แต่ในระหว่างที่ซ้อมกันอยู่ๆเต้ก็นิ่งไปเป็นพักๆ ราวกับว่าในหัวเขาคิดอะไรอยู่…

ณ อีกด้านหนึ่ง
ในโกดังแห่งหนึ่ง เร็กซ์กำลังเขียนอะไรบางอย่าง

เวลาเที่ยงคืนของวันเดียวกัน
ดาร์ทเนสกำลังยืนอยู่บนยอดตึกของบริษัท รีสัน ทู ฟาย(Reason to fly) ของเขาเอง ในเขตเมืองนิวภูเก็ต “ฟู่” เขากระโดดลงมาจากยอดตึกและยิงปืนตะขอไปที่ตึกอื่นอย่างชำนาญและแม่นยำ แล้วเขาก็ไปถึงตึกนั้นแบบทุลักทุเล “ลำบากมาก เราน่าจะบินได้…”

“เฮ้ยส่งเงินมา!” มีชายคนหนึ่งกำลังถูกปล้น “เร็วๆดิวะ”

“โอเคๆ” ชายคนที่ถูกจี้พูด แต่หน้าตาของเขาคุ้นมาก

“เฮ้ย คนที่ชื่อไม้นี่หว่า” ดาร์ทเนสพูด และรอดูต่อไป

“นี่เงิน…” ไม้พูดขึ้น ในระหว่างที่กำลังยืนเงินให้ ไม้ก็ปัดมือของโจรคนนั้นและเตะไปที่จุดยุทธศาสตร์ พอมันก้มตัวลงด้วยความจุก ไม้ก็จัดการแทงเข่าไปที่หน้ามันทันที “เอาเงินคืนมาเลย”

“หวอ…” เสียงรถตำรวจกำลังวิ่งไปด้วยความเร็ว เหมือนว่ามีเรื่องด่วนอยู่แถวนี้
ทันทีที่ไม้รถตำรวจ เขาจึงซักปืนพกคู่ WE Hicapa 5.1 Dragon Black & Silver แล้วเขาก็วิ่งไปขึ้นรถเก๋งสีแดงและก็ขับตามตำรวจไปด้วยความเร็ว

“ไม่เลวนี่หว่า” แล้วดาร์ทเนสก็หายไปในความมืดมิด

bostion

30th October 2011, 20:23

และตอน5 ก็มา คาดว่าตอน6 คงอีกไม่ช้า ชอบๆ

Jomzababin

6th November 2011, 12:30

อุ้ยเขิล...ไม้ ได้ออกโรงแล้ว...ฮ่าๆ สงสัยตอนหน้าคงจะเท่ห์หน้าดู...!!!

Rex

11th November 2011, 18:22

thank แล้วนะ ลืมไปเลยยย

5day-ago

12th November 2011, 17:06

thank แล้วนะ ลืมไปเลยยย

ขอบคุณครับผม :)

ตอน 6 ยังไม่เสร็จเลยครับ ต้องไปซ้อมบอลกีฬาสี กลับมาก็สลบ (หอบแ-กเลยทีเดียว)

Edit 21:44 เสร็จแล้วครับ

5day-ago

12th November 2011, 21:43

Chapter 6 Rex's Plan…

“นี่เจ้าหนูออกไปจากที่นี้เดี๋ยวนี้” นายตำรวจคนหนึ่งตะโกนบอกเด็กชายในชุดซุปเปอร์แมน มาจากหลังรถตำรวจที่จอดอยู่กลางถนน เนื่องจากเหตุการณ์ปล้นร้านสะดวกชื้อโดยชายโรคจิตคนหนึ่ง และจับเจ้าของร้านเป็นตัวประกัน

“ไม่ต้องห่วงฮะ ซุปเปอร์แมนมาแล้ว” เด็กชายตะโกนกลับไป

เจ้าโจรโรคจิตคนนั้นหันปืนมาทางเด็กชายคนนั้น ในระหว่างที่เขากำลังจะเหนี่ยวไกลก็มีชายหนุ่มใส่ แจ็คเก็ตสีดำพร้อมหูฟังสีดำ วิ่งเข้ามาจับตัวเด็กชายมาหลับหลังรถยนต์ที่จอดอยู่หน้าร้าน “อึบ!”

“ไม่เป็นไรนะเจ้าหนู” ชายคนนั้นพูด และวิ่งเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ

“บ้าเอ้ย” โจรคนนั้นพึมพำออกมา และพาตัวประกันไปหลังร้าน “มานี่!” และพยายามยิงชายคนนั้น

‘ปังๆ’

“อืม” ชายคนนั้นหลบอยู่หลังชั้นวางของ และกำลังเลือกเพลงมันส์จากโทรศัพท์ “อ่ะ หมากฝรั่งนิ”
เขาหยิบมาหมากฝรั่งมาเคี้ยว และซักปืนคู่ WE Hicapa 5.1 Dragon Black & Silver ออกมา

“ได้เวลาลุย”

ไม้ออกจากที่กำบัง และวิ่งเข้าไปหลังร้านด้วยความเร็ว เขากระโดดถีบประตูและกลิ้งไปหลบหลังตู้เก็บของ

“อะไรวะ” โจรคนนั้นหันมาอย่างรวดเร็ว เพื่อดูว่ามีอะไรพังประตูเข้ามาพางใช้มือซ้ายจับแขนของตัวประกันไว้ “อยู่นิ่งๆสิวะ”

ไม้สไลด์ออกมาและยิงปืนไปที่เข่าของโจรคนนั้น และล้มลงไปบนพื้น

“อ๊ากกก”

ไม้ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว วิ่งไปเตะปืนที่ตกอยู่ และต่อยไปที่หน้าหนึ่งที “ผัวะ!”

“ไม่เป็นไรนะครับ” ไม้พาตัวประกันออกมาจากร้านทันที และเขาก็รีบขึ้นรถของเขา ขับหนีตำรวจออกไปทันที เพราะว่า ‘เขามีพกอาวุธออกมา’
.
.
.
“อ่ะนี้จ้าง” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดในห้องมืดๆมีแค่ไฟจากโคมไฟบนโต๊ะ พร้อมกับวางก้อนทองไว้บนโต๊ะ 5 ก้อน

“โอเคครับ…” เสียงของชายอีกคนตอบกลับมา

เวลา 8:19 ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่งในนิวภูเก็ต ซิตี้
“คุณครับๆ” บริกรชายของร้านนั้น เดินเข้ามาปลุกชายคนหนึ่งที่นั่งหลับระหว่างที่กำลังรออาหาร “คุณๆอาหารได้แล้วครับ…”

“ฮือ อ๋อ ขอบคุณครับ” เต้ตื่นขึ้นมาอย่างมึนๆงงๆ เขาหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำลายของเขาที่หกลงบนโต๊ะอาหาร

“เมื่อคืนหนักสิท่า” ภาคีประธานบริษัท รีสัน ทู ฟาย คนใหม่เดินเข้ามา

“คุณเจอผมได้ไง…” เต้ถามกลับไป

“ก็นี่ร้านประจำของผม” ภาคีตอบทันที และกวักมือเรียกบริกรมารับออร์เดอร์

“เจอคุณก็ดีแล้ว…” เต้พูดขึ้นในขณะที่กำลังฟาดกระเพราหมูสับจานเด็ดของเขาเอง “ผมอยากจะบินได้บ้าง…”

“เอานี่นะ… เมื่อกี้คุณบอกว่าอยากบินงั้นเหรอ” ภาคีถามทันที หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว “อืม…รู้สึกบริษัทเราจะไม่มีนะ แต่เดี๋ยวผมลองดูให้”

“ขอบคุณครับ แล้วเจอกันใหม่ครับ” เต้หยิบเงินแบงค์ 1000 ออกมาตั้งไว้บนโต๊ะ และเดินออกจากร้านทันที ปล่อยให้ภาคีรับประทานอาหารต่อไป
ชายหนุ่มเดินไปขึ้นรถดาร์ทซีบีอาตัวเก่งที่มีลังตั้งอยู่บนรถ ดูเหมือนว่าเขายังไม่ได้กลับบ้านเลยหลังจากถอดชุดเดอะดาร์ทเนส ชุดเกราะเขาคงเก็บไว้ในลังแน่นอน จากนั้นเต้ก็ขับรถออกไป โดยที่เร็กซ์จับตามองอยู่ ชั้นดาดฟ้าของตึกฝั่งตรงข้ามของร้านอาหาร

“อืม…”

เวลา 12:34 ณ ลาน 72 พรรษา (ลานมังกร) ในเขตเมืองภูเก็ตเก่า
ตำรวจได้ปิดล้วมบริเวณนี้ไว้ เนื่องจากมีเหตุฆาตกรรม ชายร่างตัวใส่สูท ผูกไท นอนตายอยู่ท่ามกลาง ชายใส่สูทอีกหลายคน มีแผลจากการโดนยิงที่หัว
“แก๊งมาเฟียแน่ๆ” ตำรวจคนหนึ่งพูดขึ้น

“ผมก็ว่างั้น แก๊งมาเฟียมีอยู่สองกลุ่มใหญ่ๆ ซึ่งเราเข้าไปแตะต้องไม่ได้” ตำรวจอีกคนพูดขึ้น ดูแล้วมีหลักการและประสบการณ์

“ทำไมล่ะครับ ผู้กอง” ตำรวจคนแรกถาม

“ตอนนี้ยังพูดไม่ได้…” ผู้กองตอบกลับแบบเซ็งๆ
เต้เจ้ามาปะปนในกลุ่มไทยมุง ที่มาอยู่หลังเขตที่ตำรวจได้กั้นไว้เป็นจำนวนมาก “…”

“ทุกคนกลับได้แล้วครับ ไม่มีอะไรต้องดูหรอกครับ” ตำรวจเดินมาสลายการมุงของคนไทย

ยามค่ำคืนแสนสงบที่มีอันตรายอยู่รอบทิศ ณ สถานีตำรวจในนิวภูเก็ตซิตี้
ผู้กองออกเข้ามาในห้องทำงานของเขา “นายเหรอ…”
“เหอะรู้ได้ไงเนี้ย” ไม้เดินออกมาจากมุมมืด “ผมหางานทำอยู่”

“ทำไมล่ะ โดนผู้กำกับที่เชียงรายไล่ออกเหรอ” ผู้กองพูดเย้ยยัน

“เขาหาว่าผมระห่ำเกิน คนบ้าอะไรฟังเพลงระหว่างภารกิจ” ไม้เดินที่นั่งบนเก้าอี้ของผู้กอง “โธ่เก้า กับเพื่อนเก่า ขอทำงานไม่ได้เหรอ”

“ได้ข่าวว่าที่นี้มีคนบ้าที่คอยกระโดดไปมาบนยอดตึกที่คอยปราบเหล่าร้ายด้วยนิ”

“ยังยืนยันไม่ได้” ผู้กองเก้าพูดพรางเดินไปหยิบเอกสารออกมา และโยนให้ไม้
“ยังไงซะเราจะไม่จับเขา เพราะเขาคอยช่วยเราปราบพวกเหล่าร้าย ถ้าเขามีตัวตนจริงๆหน่วยเราพร้อมจะช่วยสนับสนุนเขา”

“เชอะมันเป็นศาลเตี้ย…เอางี้ให้ชั้นไปล่ามันเอาไหมล่ะ ช่วงนี้ว่างๆอยู่ด้วย” ไม้พูดพร้อมกับดูเอกสารและรูปลางๆของดาร์ทเนส

“แล้วแต่นาย…” ผู้กองตอบสั้นๆ
.
.
.
ณ ห้องประชุมลับในบ้านหลังหนึ่งแถวๆอำเภทกระทู้ในภูเก็ตเก่า ชายวัยกลางกำลังคุยโทรศัพท์
“แผนไปถึงไหนแล้ว” ทุกคนในห้องนั่งนิ่งกันหมด จนกระทั่ง

“อะไรนะ แกหมายความว่าไง เร็กซ์!” ชายวัยกลางตะโกนขึ้น “ข้ามาถึงภูเก็ตแล้ว แต่แกกลับมาบอกว่าเปลี่ยนแผนงั้นเหรอ”
แต่เร็กซ์วางสายไปแล้ว เขาหันหน้าไปสั่งลูกสมุนร่างยักษ์ “ไปเก็บไอ้เร็กซ์ซะ”

ทางด้านของเร็กซ์ “หึๆอันที่จริงชั้นหลอกแกมาฆ่าที่ภูเก็ตต่างหากเฟ้ย ขอบใจสำหรับอุปกรณ์ต่างๆที่ส่งมาให้” และเร็กซ์ก็กดปุ่ม ‘B’ บนแป้นพิมพ์ของเเล็บท็อบของเรา
และบ้านหลังนั้นก็ระเบิด ‘บึ้มมม’

“กริ๊งๆ” เสียงโทรศัพท์ของเร็กซ์ดังขึ้น “ว่าไง”

“พวกมันตายแล้วครับนาย” ชานร่างยักษ์ลูกสมุนของชายวัยกลางคนพูดขึ้น “แทบไม่เหลือสภาพบ้านให้เห็นเลยครับ”

“ดี! ต่อไปเราจะนำพาความหายนะมาสู่เมืองนิวภูเก็ต…”

5day-ago

16th November 2011, 17:50

Chapter 7 One-Shot-kill

‘ในคืนมืดมิด ความชั่วร้ายมิอาจพ้นสายตาข้า…’ จากภาพยนต์เรื่องกรีน แลนเทิร์น กลายมาเป็นคำนิยามของเดอะดาร์ทเนส ไม่มีใครเคยเห็นตัวตนของเขาแต่ชื่อเสียงของเขาเริ่มกระจายไปเรื่อยๆเพียงแต่ว่าชื่อเสียงของเขาเป็นแค่ข่าวลือกับตำนาน

“แฮ่กๆ” ดาร์ทเนสกำลังวิ่งอยู่บนหลังคาของตึกแห่งหนึ่งไม่ทราบสถานที่ เหมือนว่าเขากำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

“ปัง!” กระสุนของสไนเปอร์พุ่งมาด้วยความเร็วสูงและไม่ทราบจุดที่ยิง พยายามยิงเพื่อปลิดชีพฮีโร่คนนี้ให้ได้

“ปัง!” กระสุนพุ่งมาที่ขาซ้ายของเขา ทำให้เขาล้มลงไป

“…” ดาร์ทเนสที่ยืนไม่ได้แล้ว นั่งรอความตายจากกระสุนนัดต่อไป

“ฉัวะ!” กระสุนนัดนั้นฝังที่กระโหลกของเขาอย่างโหด*****ม

“อ่ะ!” เต้ตื่นขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วก็มองไปรอบๆห้อง และเอามือมาจับที่หัวของเขา จากนั้นเขาก็เดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ “ความรู้สึกมันจริงมาก…”

“ฮาโหล…” เต้เดินมาหยิบโทรศัพท์มือถือของเขา “ชาช่า…ออกไปกินอะไรกันไหม”

ณ ร้านโกต้า ข้าวมันไก่ ในเขตภูเก็ตเก่า
“มีอะไรรึเปล่า ถึงชวนเราออกมาอย่างนี้” ชาช่าถามขึ้นระหว่างที่รอข้าวที่เจ้าของร้านกำลังทำอย่างขยันขันแข็ง

“ก็ไม่มีอะไรหรอก...” เต้ตอบอย่างเซ็งๆมึนๆงงๆ เพราะความรู้สึกที่เขาโดนยิงนั้นอย่างวนเวียนอยู่ในหัวของเขาไม่หยุด “เห็นช่วงนี้ไม่ค่อยเจอเธอ งานเยอะเหรอ”

“เปล่าหรอกงานไม่เยอะ แต่…” ชาช่าชะงักทันทีที่มีข่าวด่วนเข้าแทรก

เจ้าของร้านเดินไปเปิดเสียงของโทรทัศน์ให้ดังขึ้น

“ประกาศจากผู้ว่าราชการจังหวัดภูเก็ตและนิวภูเก็ต ขณะนี้เมืองภูเก็ตเก่าได้เสื่อมโทรมสุดเขต เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำอันเนื่องมาจากมหาอำนาจของโลกทั้งรัฐเซียและอเมริกาล่มสลายจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำในยุคนี้ ทำให้ประเทศกำลังพัฒนาหลายประเทศได้รับความเดือดร้อนรวมถึงประเทศไทยด้วย ทางเราจึงจะขอปิดเมืองภูเก็ตเก่าและเอาไปใช้ประโยชน์ด้านอื่น ขอให้ทุกท่านที่อาศัยอยู่ในภูเก็ตเก่าย้ายไปอยู่อยู่มืองนิวภูเก็ตซิตี้แทน...”

“โว้ย! ให้ย้ายไปอยู่นิวภูเก็ตคิดได้ไง ต้องย้ายทั้งบ้าน ทั้งอะไรตั้งหลายอย่าง” เสียงของผู้คนในร้านโวยวายต่างๆนาๆ

“ทำอย่างนี้ได้ไง!” ชาช่าเองก็กลายเป็นหนึ่งในนั้น “นั้นบ้านชั้นเลยนะ”

“แล้วพ่อแม่เธอล่ะ” ชายหนุ่มถามขึ้นอย่างใจเย็นทั้งๆที่บ้านของเขาเองก็อยู่ในภูเก็ตเก่า

“ท่านอยู่ต่างจังหวัด แต่ชั้นสิไม่มีบ้านอยู่แล้วเนี้ย” ชาช่าออกอาการฉุนเล็กน้อย

“งั้นคุณมาอยู่บ้านผมก่อนสิ” เต้ถามทันทีที่ชาช่าพูดจบ

“แต่บ้านนายก็อยูในภูเก็ตเก่านะย่ะ!” ชาช่าฉุนหนักขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่เป็นไรครับ ไม่มีใครกล้าทุบบ้านผมหรอกครับ” ชายหนุ่มพูดอย่างใจเย็น “เธอก็ใจเย็นๆก่อนสิ”

“โอเค...” อารมณ์ของชาช่าเรื่มเย็นลง “หา!…จะให้ย้ายไปอยู่บ้านเธอเหรอ”

“ก็แล้วแต่เธอสิ” ชายหนุ่มพูด ทำให้ชาช่านิ่งไปซักพักและแอบยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ตอบไปว่า “โอเค เดี๋ยวเราย้ายไปนะ”

จากนั้นเธอก็เดินออกไปจากร้านอย่างมีความสุข

ณ บริเวณเดียวกัน ตรงกันข้ามกับร้านพอดิบพอดี เร็กซ์กำลังนั่งอยู่ในรถโตโยต้า วีออช สีดำ ดูเหมือนว่ากำลังจับตาดูใครสักคนภายในร้าน
“ถ้านายเป็นดาร์ทเนสจริงๆชั้นก็รู้จุดอ่อนของนายแล้ว หึๆ”

เวลา 18:32 ณ คฤหาสน์ของมาซากิ ฮิรูมิ กำลังเกิดการต่อสู้อย่างดุเดือดจากอีกฝ่ายที่แต่งตัวแบบโจรก่อการร้าย จำนวนมาก
“โธ่เอ้ย! เพราะบ้านชั้นอยู่ในเขตภูเก็ตเก่าหรอกนะโทรุ!” ฮิรูมิตะโกนลั่น “แจ็คนายตรงไปจัดการเจ้าโทรุนะ”

“ไม่ครับ…” แจ็คชายร่างยักษ์เอาผ้าคลุมหัวฮิรูมิและพาวิ่งออกไปจากเขตคฤหาสน์…

ณ หอนาฬิกา ใจกลางเมืองของภูเก็ตเก่า ได้เกิดการประท้วงจากกลุ่มประชาชนที่อาศัยในเขต เป็นจำนวนมาก จากความไม่พอใจกับนโยบายย้ายเมืองของท่านผู้ว่า
‘เราไม่เอานโยบายนี้โว้ย’ ป้ายที่ใหญ่ที่สุดในม็อบตั้งอยู่บนเวที แกนนำกำลังพูดถึงนโยบายนี้

“ท่านคิดว่า แผนนี้จะเรียกดาร์ทเนสให้ปรากฏตัวได้…” บอดี้การ์ดคนหนึ่งของผู้ว่าถามขึ้น

“ใช่สิ วุ่ยวายอย่างนี้มันจะไม่โผล่ได้ยังไง และคนที่ฮิรุมิจ้างก็ประจำที่แล้ว…” ผู้ว่าเริ่มอธิบายแผน

“พอดาร์ทเนสโผล่มามันจะโดนสอยทั้งที”

“แต่คฤหาสน์ฮิรุมิโดนกล่มไปแล้วนิครับ” บอดี้การ์ดคนเดิมพูดขึ้น

“นั้นทางเราไม่เกี่ยว ก็ดันมีอริกันซะเอง” ผู้ว่าตอบทันที

ณ บ้านของเต้ บนยอดเขาแห่งหนึ่งในภูเก็ตเก่า

“ยินดีต้อนรับ…” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“ค่ะ…” ชาช่าตอบสั้นๆ

“เป็นอะไรไปน่ะ” ชายหนุ่มถามทันทีที่เห็นท่าทีของชาช่าแปลกๆ

“แน่ใจเหรอว่าบ้านเธอจะไม่เป็นอะไร” ชาช่าถาม ดูเหมือนว่าเธอกำลังไม่ใจในบุรุษสองบุคลิกคนนี้

“ไม่เป็นไรหรอก บ้านนี้ไม่มีใครรู้ ถ้าผมไม่ได้บอก มั่นใจได้เลย”
เธอยิ้มเล็กน้อยและเดินมาหอมแก้มเบาๆบนใบหน้าของชายหนุ่ม “ขอบใจนะ…” และเธอก็เดินเข้าไปในบ้านทันที

เวลา 23:01 ยามค่ำคืนแสนวุ่ยวาย เต้เดินไปดูชาช่าที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา “น่ารักจริง…” และเขาเดินเข้าประตูลับของเขา เพราะปฏิบัติภารกิจของเดอะดาร์ทเนส เขาขับดาร์ทซีบีอาออกไปอย่างรวดเร็ว…

“เห็นเขารึยัง” ผู้ว่าวิทยุไปถามมือสไนเปอร์ “เขามาแล้วยัง มือปืน”

“ได้โปรดเรียกผมว่าก้อง” มือสไนเปอร์ตอบกลับมา “ผมเห็นแล้ว มันกำลังคุยวิทยุกับใครก็ไม่รู้ ปัง!”

“โธ่เอ้ย ไอ้บ้านั้นมันชั้น” ผู้ว่าตะคอกกลับไป

“ฮ่าๆ หนวกหูน่าตาแก่” ก้องสไนเปอร์โยนวิทยุลงไปจากยอดตึกที่เขาอยู่

“อ่า เจอแกแล้ว” ก้องเล็งสไนไปบนยอดตึกของโรงแรมฝั่งตรงข้าม “คิดว่าอย่ในความมืดแล้วชั้นจะหาไม่เจอเหรอคิดผิดแล้ว”

ปัง!

กระสุนพุ่งออกจากรังเพลิง พุ่งตัดกระแสลมที่รุนแรง และมุ่งไปสู่จุดหมาย

“วุ่ยวายไปหมดเลย” ดาร์ทเนสพึมพำออกมาเบาๆ “อ่ะความรู้สึกนี้” เขากระโดดหลบกระสุนที่พุ่งเข้ามา

“สไนเปอร์!” เขาพูดออกมาและกระโดดหลบไปอีกทาง “ยิงรัวเลยนะ” จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปด้วยความเร็ว และยิงปืนตะขอไปตึกอื่น

“หนีชั้นไม่พ้นหรอกเจ้าหนู” ก้องพูดออกมาอย่างใจเย็น และบรรจงยิงออกไปเรื่อยๆ

“แฮ่กๆ” ดาร์ทเนสกำลังวิ่งอยู่บนหลังคาของตึกแห่งหนึ่งไม่ทราบสถานที่ เขากำลังวิ่งหนีกระสุนจากมือสไนเปอร์นามว่า ‘ก้อง’

“ปัง!” กระสุนของสไนเปอร์พุ่งมาด้วยความเร็วสูงและไม่ทราบจุดที่ยิง พยายามยิงเพื่อปลิดชีพฮีโร่คนนี้ให้ได้

“ปัง!” กระสุนพุ่งมาที่ขาซ้ายของเขา ทำให้เขาล้มลงไป

“…” ดาร์ทเนสที่ยืนไม่ได้แล้ว นั่งรอความตายจากกระสุนนัดต่อไป “เออเอา”
ดาร์ทเนสกลิ้งไปหลบหลังที่กำบัง “เหมือนกับที่ฝันเลยแฮะ”

“หนีไม่พ้นหรอก…” ก้องกำลังส่องหาเป้าหมายที่หลบอยู่ตรงไหนสักแห่งบนดาดฟ้าของตึกนั้น

“ฝังลึกซะด้วย” ดาร์ทเนสเอามือมาจับบาดแผลที่โดนยิง “อ๊ากกก”

เขามองไปทางประตูทางลงบนดาดฟ้า “ไกลวะ เชี่ยชุดเกาะมีไม่ยิงมายิงที่ขาเฉย…” เขาค่อยตะเกียดตะกายยืนขึ้น หยิบระเบิดควันออกมาและปาลงบนพื้น เพื่อบังตาของสไนเปอร์ จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่ประตูนั้น และกระโดดถีบประตูจนตัวเองตกมาตามบรรได และพบกับผู้ว่าราชการจังหวัดของภูเก็ตพอดี
“โธ่เว้ย!” ก้องสไนเปอร์โวยออกมาด้วยความเซ็ง และเริ่มเก็บอาวุธและหลบหนีจากที่เกิดเหตุ เนื่องจากเสียงปืนของเขา นั้นดังลั่นจนทำให้ผู้ชุมนุมแตกตื่น

“เชี่ย” ดาร์ทเนสถีบประตูเข้าไปในห้องหนึ่ง ซึ่งมีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังบรรเลงรักกันอย่างเมามัน จากนั้นเขาก็กระโดดที่หน้าตาของห้องนั้นทันที

ดาร์ทเนสกระโดดลงไปบน หลังรถขนทรายพอดิบพอดี และเขาก็กดปุ่มตรงเข็มขัดของเขา เพื่อเรียกให้ดาร์ทซีบีอาที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก ให้มารับ เขากระโดดลงไปและขับหนีออกไปทันที เขาขับผ่านหน้าของ มือสไนเปอร์ที่ลงมาถึงชั้นหนึ่งพอดี

“นั้น…”
.
.
.
ที่บ้านของเขาเอง เต้คลานออกมาจากประตูลับของเขา พาร่างกายที่สาหัสไปนอนบนโซฟา “อ๊ากกก”
เขาหยิบกล่องพยาบาลที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ มาเพื่อรักษาแผลตรงขาซ้ายของเขา เต้พยายามกัดฟันเพื่อรักษาแผลของเขา โดยไม่ทำให้ชาช่าที่นอนอยู่ตื่น…

วันรุ่งขึ้น
“อืม อ่า…” ชาช่าตื่นขึ้นมา พบเต้ที่กำลังทำอาหารเช้าอย่างขะมักเขม้น

“โอ้ว ตื่นแล้วเหรอ” ชายหนุ่มทักขึ้น

“อะไรแดงๆบนพื้นเนี้ย” ชาช่าชี้ไปที่รอยเลือดจางๆบนพื้นพรม

“อ๋อ น้ำแดงหกน่ะ ล้างไม่ออกน่ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างรวดเร็ว และยกอาหารเช้ามาวางบนโต๊ะ

“เธอจะไปทำงานไหมเนี้ย” เต้ถามทันที

“ต้องไปสิ” ชาช่าเดินมาที่โต๊ะอาหารและลงมือฟาดอาหารเช้าที่เต้บรรจงทำจนหมดในเวลาไม่นาน

“งั้นเดี๋ยวผมไปส่งล่ะกัน” เต้เดินมาที่โต๊ะอาหารและลงมือกินอาหารที่เขาทำอย่างช้าๆ

“อ่ะนั้น ขาไปโดนอะไรมาน่ะ” ชาช่าถามขึ้น

“อุบัติเหตุนิดหน่อยนะ” ชายหนุ่มพูดและเดินออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว “ไปล้างรถก่อนนะ”

-------------------------------------------------------
Five day ago Studio/Flying Comic
-------------------------------------------------------

Jomzababin

19th November 2011, 21:43

มันส์ดีครับอิอิ....

5day-ago

6th December 2011, 21:57

โอ้วๆ จะตกไปหน้า 2 แล้ว ต้องรีบปั่นงานก่อน :)

Instinger_Zone

7th December 2011, 13:13

เนื้อเรื่องใช้ได้เลยนะครับ เห็นภาพ Darkness ตัวต้นแบบแล้ว เลยอยากลองวาด Darkness Mini ดูบ้าง ไม่ว่ากันนะครับ

http://upic.me/i/4g/img_0001.png (http://upic.me/show/31009828)

5day-ago

7th December 2011, 17:12

Stormwind

10th December 2011, 13:28

แหม่มว่ามันพูดมากไปหน่อยนะ ว่าแต่.....สารบัญทำยังไงเหรอคะ?
ถ้าพี่เต้ออนก็หลังไมค์ได้เลยนะ MSN รออยู่24 ชั่วโมง

By Stormwind [Female]

5day-ago

10th December 2011, 13:49

แหม่มว่ามันพูดมากไปหน่อยนะ ว่าแต่.....สารบัญทำยังไงเหรอคะ?
ถ้าพี่เต้ออนก็หลังไมค์ได้เลยนะ MSN รออยู่24 ชั่วโมง

By Stormwind [Female]

อธิบายยังไงดี ก็ ใส่ # ตามด้วยตัวเลข เช่น #7

ตรงแถบเว็บ เช่น จาก http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517 เป็น http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=27517#7

ปล.เข้าใจใหม =="

5day-ago

10th December 2011, 20:21

ตอนใหม่ของเลื่อนอีกหน่อยครับพอดีลงวินโดวใหม่ เลยกะจะอัำพเป็น Microsoft Office 2010 (ปกติใ่ช้ 2007) ^^

ปล.ไม่ต้องห่วง งานไม่หายครับ แค่จะอัพเกรดก็เท่านั้นเอง ^^
ปล2.ใช้เวลาโหลดพอสมควร ^^

5day-ago

12th December 2011, 17:01

Chapter 8 Dream…

เวลา 19:23 วันศุกร์ที่ 13
ผู้คนกำลังเดินทางกลับบ้าน หลังจากเสร็จกิจวัตน์ประจำวันของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว ทำให้ถนนในเมือง เต็มไปด้วยรถจำนวนมากและควันจากท่อไอเสียลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ ราวกับเมืองแตกอันเนื่องมาจากว่า มีประชาชนจากเมืองภูเก็ตเก่า ย้ายเข้ามาเป็นจำนวนมาก…
ไม้กำลังนั่งอ่านอะไรบ้างอย่างอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะของเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ เขาอ่านแผ่นกระดาษ เหล่านั้นอย่างมุ่งมั่น พลางหยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านเป็นระยะๆ “ข่าวของแกมันน้อยจังนะ”

ในร้านชายสี่หมี่เกี้ยวริมถนน อีกฟากหนึ่งของเมือง เร็กซ์กำลังโซ้ยบะหมี่เกี้ยวหมูแดง พลางหยิบสมุดโน้ตขึ้นมาและจดอะไรบางอย่างลงไป “อืม…”

กริ้งๆ เสียงโทรศัพท์ของเร็กซ์ดังขึ้น “ฮาโหล มีอะไร…”
เร็กซ์เงียบไปซักพักและตอบกลับไปว่า “ไปจัดการซะ!”

ณ บ้านของเต้ เขาโดนชาช่าจับให้นั่งอยู่บนโซฟา ไม่ว่าเขาจะพยายามดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด
“นั่งนิ่งๆสิ” ชาช่าตะคอกดังลั่น

“มีอะไรเหรอชาช่า” ชายหนุ่มยิงคำถามทันที

“แผลบนตัวนาย มาจากไหนกัน” ชาช่าสวนกลับทันที ทำเอาชายหนุ่มอิ้งไปเลย

“เอ่อ…” เต้เริ่มทำอะไรไม่ถูก “เล่นกีฬาน่ะ ฟุตบอล”

“แผลฟกซ้ำ เหมือนโดนทุบเนี้ยนะ” ชาช่ายิงคำถามต่อเนื่อง ทำเอาเต้อิ้งไปอีกครั้งหนึ่ง

“อ๋อ โดนเตะนะ” ชายหนุ่มลุกขึ้นทันทีและวิ่งออกไปจากบ้าน “ขอตัวนะ”

“เอ้า… หลุดไปจนได้” ชาช่ากล่าวอย่างเสียดาย
.
.
.
“สิ่งที่จะทำให้คุณบินได้นะ บริษัทเราไม่มี ผมจึงสั่งมาจากต่างประเทศ…” ภาคีพูดขึ้น พลางมาเต้เดินมากล่องสินค้า “จากบริษัท เวนย์ เอ็นเตอร์ไฟร์ช”

เต้เปิดกล่องสินค้า และหยิบสิ่งที่อยู่ข้างในออกมา เป็นผ้าสีดำดูแล้วไม่น่าจะมีอะไร จนกระทั่งภาคีที่ใส่ถุงมือสีดำ และจับไปที่ผ้า ทำให้ผ้าจับแข็งตัว

“มันคือ…” เต้ถามออกไปด้วยความสงสัยอย่างมากกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา

“มันคือผ้าคืนตัว เนื้อบางเบาดูแล้วไม่มีอะไร แต่พอใช้ถุงมือนี้ปล่อยกระแสไฟฟ้าไป ผ้าจะจับแข็ง ตัดเป็นอะไรก็ได้ที่เป็นโครงแข็ง” ภาคีอธิบายสินค้าที่เขาสั่งเข้ามา

“อ๋อ…แล้วนั้น กล่องอะไร” ชายหนุ่มชี้ไปที่อีกกล่องที่อยู่ห่างจากสิ่งที่เขากำลังดูอยู่ไปนิดหน่อย

“อ๋อ… มาคือสินค้าตัวใหม่ของเรา KFF-1 (Kill for freedom) สไนเปอร์ไรเฟิลรุ่นใหม่ ตอนนี้ผลิตออกมาสองตัว” ภาคีเปิดกล่องออกมา เป็นปืนสไนเปอร์ไรเฟิลรูปร่างประหลาด กล้องเล็งมีขนาดใหญ่มาก แถบมาฟังชั่น วัดแรงลม วัดระยะทางครบอีกต่างหาก

“แล้วทำไมเหลืออันเดียวล่ะครับ” เต้ถามขึ้นเมื่อเห็นว่ามีแค่กล่องเดียว ทั้งๆที่ภาคีบอกว่าตอนนี้ผลิตออกมา 2 ตัว

“อ๋อ รุ่น ลิมมิเต็ด อีดิตชั่น (Limited Edition) ขายออกไปแล้วครับ ฟังชั่นเหนือกว่ารุ่นธรรมดามากๆ” ภาคีตอบทันที พร้อมหยิบใบเสร็จมาให้เต้

“ชื่อบริษัท เดอะชาโดว (The Shadow)…” เต้อ่านชื่อของบริษัทที่สั่งสินค้า “น่าจะเป็นบริษัทบังหน้า”

“ใช่…” ภาคีพูดขึ้น “แต่ผมคิดว่าดีต่อธรุกิจของเรา ผมจึงขายออกไป…”

“ไม่เป็นไรครับ เป็นผมก็ทำเหมือนกัน ถ้าไม่รู้ความจริงของลูกค้าเข้า…” ชายหนุ่มพูดขึ้น “ขอบคุณครับ ผมขอตัวครับ”
เต้เดินออกมาพร้อมกับกล่องผ้าคืนตัว พลางคิดไปด้วยว่าจะเอาผ้าไปทำอะไรดี และเดินไปหยิบกล่องชุดเกราะเคฟลาร์ติดมือไปด้วย

“ไงละ ก้อง…” ท่านผู้ว่าราชการจังหวัดภูเก็ต พิเชฐ พันเขต พูดขึ้น “ปืนที่ชั้นซื้อมาให้ KFF-1”

“ดีเยี่ยมมากเลยละครับ” ก้องสไนเปอร์พูดขึ้นพลางตรวจสอบปืนใหม่ของเขา “เหมาะมือด้วย ปืนใหม่ที่ผมไม่เคยเจอมาก่อน…”

เต้กลับมาที่บ้านของตน และพุ่งเข้าถ้ำลับของตัวเองทันที จากนั้นเขาก็ลงมือปรับแต่งชุดใหม่ โดยใช้เกราะเคฟลาร์ที่เพิ่งเอามาจากบริษัท สาเหตุที่เขาคิดเปลี่ยนชุดก็เพราะว่าชุดเก่าเป็นแค่ผ้าธ
รรมดาๆทำให้ กระสุนเจาะเข้าไปได้

“โดยยิงบ่อยไปแล้ว…” เขาบ่นพึมพำออกมาอย่างลอยๆ

หลังจากที่เต้ปรับแต่งสุดใหม่เสร็จ เขาก็กลับเข้าไปในบ้าน ซึ่งในตอนนั้นชาช่าได้ออกไปทำงานแล้ว เขาเดินไปที่โซฟาและงีบหลับไป…

ณ เขตสลัมของเมืองนิว ภูเก็ตซิตี้ มาซากิ ฮิรูมิ และแจ็คชายร่างยักษ์ กำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารโทรมๆ อย่างสิ้นหวัง
“โทรุ…”

“ผมขอตัว…” แจ็คลุกขึ้นและเดินออกจากร้านไป
หลังจากที่แจ็คออกไปได้ไม่นาน ก็มีกลุ่มคนลึกลับเดินเข้ามาในร้าน “เธอต้องมากับเรา”

“อะไร ปล่อยนะ!” ฮิรูมิพยายามดิ้นให้หลุด แต่เธอได้โดนต่อยไปที่ท้องหนึ่งที ก่อนจะโดนผ้าคลุมสีดำ คลุมหัวไว้และพาขึ้นรถตู้ไป…

ยามค่ำคืน ในตรอกแห่งหนึ่งฮิรูมิถูกโยนออกมาจากรถตู้สีขาว ‘ตุบ!’

“โอ้ย!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
มีกลุ่มคนมายืนล้อมตัวฮิรูมิที่นอนกองอยู่บนพื้นในสภาพที่มีผ้าสีดำคลุมหัว โดนมัดมือมัดเท้า

“ดูสิดู มาซากิ ฮิรูมิผู้ยิ่งใหญ่ กลายมาเป็นหมาข้างถนน ฮ่าๆ” ชายหนุ่มในชุดสุทสีขาวพูดขึ้น

“โทรุ แกนะแก” ฮิรูมิพูดขึ้น

เฟี้ยวววว ตูม!
ระเบิดควันพุ่งมากลางวง และฟุ้งไปทั่วบริเวณ จนแทบมองอะไรไม่เป็น

“นั้นดาร์ทเนส!” โทรุรีบวิ่งขึ้นไปบนรถและขับออกไปด้วยความเร็วสูง

ควันจากระเบิดจางลง ปรากฏให้เห็นกลุ่มคนนอนเกลื่อนอยู่บนพื้น และดาร์ทเนสก็เดินไปหาตัวฮิรูมิ ที่นอนอยู่บนพื้นจากนั้นก็พาขึ้นไปบนดาดฟ้าของตึกในบริเวณนั้น
“อ่ะ นาย…” ฮิรูมิตะโกนด้วยความตกใจ

“ไม่ต้องตกใจไป” ดาร์ทเนสพูดอย่างใจเย็น “คุณเป็นอะไรไหม”

“มะไม่เป็นไร ขอบใจนะ” เธอเริ่มพูดติดขัดๆ

“ผมขอตัว…” ดาร์ทเนสกำลังจะกระโดดลงไปเพื่อไปที่อื่นต่อ

“เดี๋ยว!” ฮิรูมิขัดจังหวะไว้และจับตัวดาร์มเนสให้หันหน้ามาทางเธอ “ก่อนไป ชั้นขออะไรอย่างหนึ่งสิ”

“อะ…” ดาร์ทเนสโดนตัดบททันที

“จุ๊จุ๊จุ๊…” เธอยืนมือมาถอดหน้ากากของดาร์ทเนส เผยหน้าที่แท้จริงของฮีโร่ในความมืด “อ้ะ คุณนั้นเอง คุณรีสัน”

“เรียกผมเต้เถอะ…” เขาพูดขึ้นและโน้มหัวจูบกับฮิรูมิอย่างดูดดื่ม

“เต้ๆๆๆ” ฮิรูมิเรียกชื่อของเขาอย่างต่อเนื่อง
.
.
.
"เต้ๆๆๆ" ชาช่ากำลังตะโกนเพื่อปลุกชายหนุ่มจากฝัน

“หะหา!” เต้ลืมตาขึ้น และลุกจากโซฟา และมองไปรอบๆเพื่อหาต้นเสียง

“นี่ๆชั้นหาบ้านได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ย้ายของออก” ชาช่าพูดขึ้น ระหว่างที่เธอกำลังนั่งโซ้ยบะหมี่หมูแดง อย่างอร่อยเหาะ

“พรุ่งนี้เหรอ…” สีหน้าของเต้ดูผิดหวังเล็กน้อย และเขาก็เดินไปที่เตียงแล้วก็นอนหลับต่อ…

“พึ่งตื่นเอง นอนอีกแหละ คิคิ” ชาช่าพูดออกมา พร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย

-------------------------------------------------------
Five day ago Studio/Flying Comic
-------------------------------------------------------

saphira

12th December 2011, 21:34

มารผจขนแท้ๆ กะลังเข้าได้เข้าเข้มเลยแง่งๆๆๆ

Jomzababin

14th December 2011, 00:42

แหล่มๆ...เปิดตอนปุ๊บ ก็ไม้ปั๊บ แล้วก็หายไปเลย555+

สนุกดีครับๆ

5day-ago

31st December 2011, 00:33

Chapter 9 Storm is coming

บนยอดตึกแห่งหนึ่งในเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ มีบุรุษลึกลับคนหนึ่งกำลังนั่งจิบเหล้าอย่างสบายใจ เขาสวมหมวกคาวบอยเก่าๆ และเสื้อคลุมเก่าสีดำพร้อมสะพายปืนลูกซองวินเชสเตอร์ที่มีรอยสลักสวยงาม และไม้กางเขน ไว้หนวดไว้เครา
“พายุกำลังมา…”
.
.
.
“แฮ่กๆๆ” ไม้กำลังวิ่งขึ้นไปตามบันไดด้วยความเร็วสูงสุด จนเขาแทบไม่ได้หายใจเลยทีเดียว “หยุดอยู่ตรงนั้น วางเขาลง”
ดาร์ทเนสปล่อยตัวชายคนที่กำลังเค้นความจริงลง “หาผมเจอด้วย จะยิงผมเหรอ เขาเป็นโจรนะ”

“จะเป็นโจรหรือไม่ ก็ไม่ใช่หน้าที่ของนาย” ไม้สวนกลับไปและพยายามเดินไปใกล้ๆพร้อมเอาปืนพกเล็งมาที่ตัวของฮีโร่

“งั้นหน้าที่ใครล่ะ ตำรวจชั่วงั้นรึ” ดาร์ทเนสหันกลับมาและปัดปืนของไม้ออกไป “นายคนนั้นทำงานให้ใครบางคนอยู่ คนที่จะให้เมืองนี้พบกับความหายนะ”

“ยากที่จะเชื่อ” ไม้พูดทันที และพยายามที่จะซักปืนกระบอกที่สอง แต่ดาร์ทเนสได้ห้ามไว้

“ผมเจอนายคนนี้กำลังขนระเบิดจำนวนมากลงไปในท่อระบายน้ำของเมือง” ดาร์ทเนสเดินหยิบโทรศัพท์ของชายคนนั้นขึ้นมา และกดเปิดข้อความล่าสุดว่า

‘เสร็จแล้ว ตอบด้วย...’ จาก R

“ไม่จะไม่ใครตั้งตัวเป็นศาลเตี้ยในเมืองนี้” ไม้ชักปืนกระบอกที่สองมาจนได้และเล็งมาทางดาร์ทเนสทันที เขากำลังจะเหนี่ยวไก…
.
.
.
ไม้กลับมาที่ห้องพักของตน และทิ้งตัวลงไปบนเตียง พยายามคิดถึงเรื่องดาร์ทเนสพูดบนยอดตึกในครั้งนั้น

“เรื่องนี้สามารถหยุดยั้งได้” ดาร์ทเนสพูดขึ้นอย่างใจเย็น ในขณะที่โดนปืนของปืนจ่อตัวอยู่

“นายคนเดียวเนี้ยนะ” ไม้ลดปืนลงอย่างช้าๆ

“ไม่ เรารวมเป็นสอง…”

“แต่ผมไม่ใช่ตำ…” ไม้พยายามทักท้วงแต่ก็สายไปแล้ว ดาร์ทเนสได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย “...”
.
.
.
“เราเป็นแค่ตำรวจที่โดนพักงาน” ไม้พึมพำออกมา จากนั้นเขาก็หลับไป

วันรุ่งขึ้น เต้พบว่าชาช่าได้ย้ายของออกไปหมดแล้ว ทำให้เขาต้องกลับมาอย่าง ‘ว้าเหว่’ อีกครั้งหนึ่ง เขาจึงขับแรมโบกินีสุดหรูเข้าไปในตัวเมืองนิวภูเก็ตซิตี้ และก็แวะกินอาหารเช้าที่ร้านอาหารข้างถนน
ในระหว่างที่เต้กำลังกินอาหารอยู่นั้น เขาเห็นชายร่างยักษ์คนหนึ่งเดินเข้าไปในอาคารฝั่งตรงข้ามกับร้าน เขาไม่รอช้ารีบจ่ายเงิน และตามเข้าไปอย่างเนียนๆ เต้ย่องไปแอบหลังตู้เก็บของ จนได้ยินเสียงคนคุยกัน

“แก๊งของเราพังหมดแล้วครับ” เสียงของผู้ชายพูดขึ้น

“ก็คงงั้น…” เสียงของผู้หญิงอีกคนกล่าวอย่างสิ้นหวัง “นายไปเถอะ ชั้นกลายเป็นคนธรรมดาๆแล้วล่ะ”

“แต่นายหญิง”

“ไปซะ!” เสียงตะคอกของผู้หญิงนั้น

จากนั้นชายคนนั้นก็เดินออกไปอย่างช้าๆด้วยความสิ้นหวัง และเต้ก็ได้โอกาสเดินเข้าไปเพราะเขารู้สึกว่าคุ้นกับเสียงของผู้หญิงคนนั้น

“ชั้นบอกให้ไปไง…โอ้” ผู้หญิงคนนั้นหันมา และนิ่งไปซักพัก “คุณรีสัน?”

“ว่าแล้วต้องเป็นคุณ” ชายหนุ่มพูดขึ้น

“ขอโทษค่ะ ที่อยู่ในสภาพนี้” เสื้อผ้าของเธอนั้นขาดรุ่งริ่ง

ชายหนุ่มเดินไปเปิดไฟในห้อง จนเห็นฮิรูมิในสภาพนี้ เขาอมยิ้มไว้และรีบปิดไฟทันที “โทษครับ เดี๋ยวผมไปเอาเสื้อของผมมาให้ใส่ก่อน”

ณ บ้านของภูเขาของมหาเศรษฐีหนุ่ม

“ไม่คิดว่าคุณเอาเสื้อผ้ามาด้วยนะค่ะ” ฮิรูมิสวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงขาสั้น พูดขึ้นหลังจากที่ลงจากรถแลมโบกินีคันงามของชายหนุ่ม

“ก็เผื้อไว้น่ะครับ” เต้เดินไปเปิดประตูบ้าน “เชิญครับ อยู่ที่นี้ก่อนก็ได้ครับ นานๆยิ่งดี พอดีช่วงนี้ผมว้าเหว่ ฮ่าๆ”

“ค่ะ” เธอยิ้มอย่างมีความหวัง และเดินเข้าไปในบ้านของชายหนุ่ม
.
.
.
เวลา 22:56 บนยอดตึกของบริษัท รีสัน ทู ฟาย ของตัวเอง ดาร์ทเนสกำลังยืนทดสอบอุปกรณ์ใหม่ของเขา ‘เครื่องดักฟังคลื่นวิทยุ’ แต่ทว่า…

“ปัง!”

ดาร์ทเนสกระโดดหลบ และหันหน้ามาเพื่อตัวการ

“เก่งดีดิ” เสียงของชายอายุประมาณ 30 ปีพูดขึ้นมาจากความมืด

“คุณเป็นใคร” ดาร์ทเนสยิงความถามทันที

“ไม่รู้สิ แต่ผู้คนต่างเรียกข้าว่า วิช สเยเยอร์” ชายคนนั้นพูด “ข้ามาจากอีกโลกหนี่งโน่น…”

ดาร์ทเนสไม่ตอบอะไร และหยิบกระบองออกมา

“จุ๊ๆข้าไม่ได้ต้องการจะมาสู้กับเจ้า ไอ้หนู ข้าแค่มาเตือนเจ้า”

“มีปิศาจมืดจากโลกของข้า หลุดข้ามมิติมาที่โลกของเจ้า” เสียงคนนั้นพูดขึ้น “เจ้าคือความหวังที่จะปกป้องโลกของเจ้า ไม่งั้นเมืองนี้จะลุกเป็นไฟ และตัวเจ้าจะรุกเป็นไฟเช่นกัน…”

“ผมไม่เชื่อในเรื่องเล่านะ” ดาร์ทเนสพูดขึ้น

“เดี๋ยวเจ้าจะเชื่อมันเอง พายุร้ายกำลังเข้ามาเจ้าหนู…” ชายคนกระโดดลงไป แล้วก็สลายหายไปอย่างลึกลับ

---------------------------------

ปล.รับปีใหม่ครับ ^^

bostion

31st December 2011, 00:45

เอาลาะมีปีศาจแล้ว

5day-ago

31st December 2011, 08:01

เอามาปูทางสู่ ฮีโร่ตัวใหม่ในเรื่องใหม่ หรือ ภาคต่อครับ ^^

ของแถมปีใหม่ :xD
V
V

http://www.youtube.com/watch?v=S9WdyyapuqA&feature=channel_video_title

Rex

31st December 2011, 11:49

R!!!???????????

5day-ago

31st December 2011, 13:05

R!!!???????????

นามแฝงของโคตรตัวร้ายของเรื่องเลยละครับ ^^

saphira

31st December 2011, 22:28

http://www.jokergameth.com/board/showthread.php?t=55491
ฝากแปะด้วยนะครับ

5day-ago

1st January 2012, 20:24

Chapter 10 New Suits

“ชุดนี่แหละ แจ่ม” เสียงของเต้กล่าวขึ้นมา โดยที่สายตาของเขาจ้องมองที่ชุดดาร์ทเนสตัวใหม่ อย่างภาคภูมิใจ และเขาก็เดินกลับขึ้นไปข้างบนผ่านทางลับ ทันทีที่ชั้นหนังสือเลื่อนเปิดทาง เขาก็พบกับฮิรูมิ ที่เดินออกมาจากห้องน้ำพอดิบพอดีในชุดผ้าขนหนูกระโจมอก

‘เชี่ย ลืมไปว่ามีคนอยู่’ เป็นคำแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเขา

“อ้าว คุณมีหลุมหลบภัยเหรอ” ฮิรุมิถามทันที

“อ่า ใช่ครับผมลงไปทำความสะอาดน่ะครับ” ชายหนุ่มเริ่มแถไปตามสเต็บ

ฮิรูมิกำลังจากเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า “อ๋อ ฉันขอยืมเสื้อยืดคุณใส่ก่อนนะ”

“ครับ ตามสบาย” ชายหนุ่มรีบเดินไปที่โซฟาทันทีปล่อยให้สาวน้อยแต่งตัวไป
…………….
……………..
ทางด้านของเร็กซ์ กำลังนั่งดูรูปถ่ายของดาร์ทเนส จากนั้นเขาก็ใส่รูปนั้นลงไปในคอมพิวเตอร์ของเขา และค้นหาบุคคลที่อยู่ในภูเก็ตที่มีส่วนสูงเท่ากับดาร์ทเนส และข่าวของคนนั้นว่าเขาทำอะไรที่ไหน เขาพิมพ์ลงไปบนแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว และไม่มองแป้นเลย
เร็กซ์ใช้เวลาไม่นานก็พบตัว ‘เต้ รีสัน ส่วนสูง 177’ ซึ่งเท่ากับส่วนสูงของดาร์ทเนสที่เขาได้ประมาณการไว้พอดีเลย เขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยจากนั้นก็ค้นหาข่าวสารเกี่ยวกับเต้ รีสัน ผู้นี้ผลปรากฏว่าข่าวสารของเขานั้นน้อยมาก

“หึๆมีความเป็นไปได้ 89% แล้ว”
……….
………………………
ณ สนามบินของภูเก็ตเก่า
มีชายคนหนึ่งลงมาจากเครื่อง และมองหน้าผู้ที่จะมารับเขา เจอแต่กลุ่มตำรวจกำลังกวักมือเรียก เขาจึงเดินไปหา

“เหนือใช่ไหม” ตำรวจคนหนึ่งถามขึ้น พอชายคนนั้นตอบว่า ‘ใช่’ เขาหันไปหาผู้กองทันที

“ผู้กองครับ เจอแล้ว”

“อ้าเหนือ หลานอา” ผู้กองเก้าโผลกอดทันที “เป็นไงบ้าง”

“สบายดีครับอา” จากนั้นผู้กองเก้าก็พาขึ้นรถ

ทางด้านของเต้ที่กำลังนั่งคุยอยู่กับฮิรูมิอย่างสนุกสนาน จนกะทั่ง

“คุณคงลำบากแย่นะครับ ที่โดนไล่ออกมาจากภูเก็ตเก่าแบบนี้”

“ก็…ลำบากพิสมควรค่ะ แถมโดนมาเฟียไล่ฆ่าอีก” ฮิรูมิตอบเสียงสั่น บรรยกาศในห้องนั่งเล่นเงียบลงทันที “ที่นี้คงไม่เป็นไรนะค่ะ”

“โอ้ย~ไม่เป็นไรครับ ไม่มีใครรู้ว่าบ้านของผมอยู่ที่นี้ด้วยซ้ำ ฮ่าๆ” เต้กล่าวติดตลก แต่บรรยากาศไม่ให้

มาซากิ ฮิรูมิที่สนุกสนานเมื่อกี้กลายเป็นฮิรูมิที่น่าสงสารเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง น้ำตาของเธอไหลออกมา

เต้จึงขยับไปใกล้ๆและกอดฮิรูมิ “ชู่ๆไม่เป็นไรครับ”

ฮิรูมิรับรู้ถึงความอบอุ่นที่เธอได้รับ เธอจึงหลับไป จากนั้นชายหนุ่มก็ยกร่างของเธอไปวางบนเตียงอย่างนิ่มนวน แล้วก็พุ่งเข้าถ้ำของดาร์ทเนสทันที

เขาสวมชุดใหม่ทันที โดยชุดจะไม่มีชุดคลุมมาให้รุงรังอีกแล้ว เป็นชุดเกาะเคฟลาร์สีดำเข้มทั้งตัวไม่มีจุดที่เป็นผ้าอีกต่อไปเพื่อปกป้องกระสุนที่ยิงเข้ามาและมีหู้ดสำหรับไว้ปิดหัว ด้านหลังมีที่ใส่
กระบองคู่ยืดได้หดได้ อยู่บริเวณไหล่

“เหมือนไนท์วิงเลยวะ แต่ก็กันกระสุนได้แล้ว”

จากนั้นเขาก็ขับดาร์ทซีบีอา ออกไปด้วยความเร็ว
………………
……………………
ณ บ้านของผู้กองเก้า
“เข้ามาสิเหนือ อาอยู่คนเดียวมาเหงา” ผู้กองเก้าเปิดประตูบ้านและวางสัมภาระของเหนือลงบนพื้น

“อ้าว แล้วแฟนของอาละครับ แล้วลูกของอาอีกละ” เหนือยิงคำถามทันที

“คือ…เธอเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ ส่วนลูกอาไปเรียนอยู่ต่างประเทศ” ผู้กองเดินเข้าไปในครัว “หิวรึเปล่า”

“ไม่อะครับ” เหนือตอบและนั่งลงบนโซฟา

“แล้วทำไมเธอจึงมาที่นี้ละ” ชายวัย 30 กว่าๆถามขึ้น

“ก็ผมอย่างเป็นตำรวจเหมือนอานิครับ”
……………………………
…………………………………..
ณ ท่าเรือแห่งหนึ่ง
ดาร์ทเนสแอบฟังการสนธนาของกลุ่มบุคคลหนึ่ง ซึ่งก็คือ โทรุ นั้นเองแต่เขาได้ฟังการสนธนาได้ไม่หมด ก็มีกระสุนสไนเปอร์พุ่งมาอย่างรวดเร็ว ดาร์ทเนสจึงต้องกระโดดหลบ

“สไนเปอร์” เขาพึมพำออกมา
แล้วก็เดินไปหยิบกระสุนที่ตกอยู่บนพื้น “กระสุนของ KFF-1 อืม…”

เขาตรวจดูบริเวณของกระสุนที่กระทบบนกำแพงจนเป็นรู ดาร์ทเนสเปิดโหมด ดาร์ท วิชั่น (Dark vision) เป็นเอกซ์เรย์ในแบบของดาร์ทเนส สามารถมองเห็นทิศทางของกระสุนที่พุ่งเข้ามาได้ แล้วเขาตามรอยทิศทางของกระสุนสไนเปอร์ไป ด้วยปืนยิงตะขอ จนพบกับจุดที่สไนเปอร์ได้ยิงมา บนยอดตึกแห่งหนึ่ง

แต่ทว่า!

“บึ้ม!!!”

---------------------------------------

5day-ago

18th January 2012, 20:04

ตกแล้วๆ นิยายใหม่มาเยอะจริง ตอนใหม่อีกนิดเดียวครับ หลังจากนี้จะเน้นมืดมน+โหดร้ายนะครับ ฉบับคอคนคนฮาร์ทคอร์ ^^

THELiw

18th January 2012, 20:48

มาแล้วๆหลังจากรอมานานแสนนาน 5555+

5day-ago

21st January 2012, 23:52

Chapter 11 Burn you son of a bitch!

“ลืมตาได้แล้ว…ดาร์ทเนส” เสียงของเร็กซ์ดังขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสสีขาว “แกยังไม่ตาย โชคดีวะ”

“แกเป็นใคร…เกิดอะไรขึ้น” ดาร์ทเนสอยู่ในสภาพที่โดนจับมัดกับเก้าอี้ พร้อมผ้าที่ปิดตาอยู่

“อ้าใช่…แกจำไม่ได้นิ” เร็กซ์เดินมานั่งบนโต๊ะแล้วก็เปิดสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมา “ตามที่ผมได้จดมานะ…แกกำลังตามหามือสไนเปอร์ที่ยิงแก อืม…”

เร็กซ์เงียบไปซักพัก และกำลังเปิดสมุดของเขาเพื่อหาสิ่งที่เขาได้จดไว้ “เดี๋ยวนะ ผมจดไว้หน้าไหนแล้ว…”

“บอกมาแกเป็นใครกัน!” ดาร์ทเนสตะคอกเสียงดังลั่น

“อ่อเจอแล้ว พอดีสมุดมันขาด…คือ พอดีผมไปรู้ว่ามือสไนเปอร์จะมาซุ่มยิงแกบนตึกนั้น อย่าถามว่าผมรู้ได้ยังไง” เร็กซ์เริ่มอ่านสิ่งที่จดจากกระดาษแผ่นนั้น “ผมเลยแอบวางระเบิดไว้ก่อน เพ
ราะผมคิดว่าคุณต้องมาตรวจสอบแน่ แต่ไม่คิดว่าจะรอด…”

เร็กซ์ดึงผ้าที่ปิดตาของดาร์ทเนสออก และลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างหน้าของดาร์ทเนส

“…” ดาร์ทเนสนึกออกทันที ชายคนที่เขาในร่างของเต้พบตอนอยู่บ้านเรือข้ามฝั่ง

“แกเห็นผมแล้ว มันไม่แฟร์สินะ” เร็กซ์ยืนมือมาถอดหน้าของดาร์ทเนสออก แล้วก็ร้องลั่นห้อง “โอ้ววว นายนั้นเอง ฮ่าๆ เป็นไปตามที่ผมคาดไว้เป๊ะ เต้ รีสัน มหาเศรษฐีของเมืองนิวภูเก็ต”

“ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ผม เร็กซ์ เรย์ แรคนิค”

เร็กซ์เดินไปหยิบสมุดเล่มเดิมออกมา และเปิดไปหน้าสุดท้ายของสมุดอย่างรวดเร็ว “สมุดนี่จะบอกเรื่องราวของเมืองนี้…”

“นายต้องการอะไร…” เต้ถามออกไปทันที และพยายามเอามีดเล็กๆตัดเชือกที่มัดตัวเขากับเก้าอี้อย่างเนียนๆ

“เรื่องราวของเมืองนี้เดินมาได้ครึ่งเล่มแล้ว แต่ผมได้รู้ตอนจบของมันแล้ว” เร็กซ์เดินมาหาดาร์ทเนส และถีบจนตัวฮีโร่ชุดดำลงไปกองอยู่กับเมืองในสภาพที่ถูกมัดติดกับเก้าอี้ “อย่าพึ่งตัดเชือกเซ่…”

“นายรู้ไหมเต้…ว่าเมืองนี้กำลังจะตกต่ำสุดขีด แล้วสิ่งที่ผมทำมันจะช่วยเมืองนี้ได้”

“ช่วยยังไง?” ดาร์ทเนสถามทันที เร็กซ์เดินมาเตะหน้าของดาร์ทเนสจนแตก

“ผมยังพูดไม่จบ แผนของผมเรียบง่าย ผมจะทำลายเมืองนี้ทิ้งไปซะ” เร็กซ์เล่าตอนจบที่เขาได้เขียนลงไปสมุดต่อ “ทุกคนรวมทั้งนายจะตายไปพร้อมกับเมืองนี้”

“นี้คือตอนจบที่นายไม่มีทางหยุดมันได้…แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นผมจะทำให้เมืองตกอยู่ในความวุ่นวายและหายนะเสียก่อน…”

“แกไม่มีทางทำสำเร็จหรอก ฉันจะหยุดแกเอง!” ดาร์ทเนสพูดออกมา

“ผมขอตัวไปก่อนนะครับ” เร็กซ์เดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว และตะโกนสั่งลูกน้องของตน เสียงดังลั่นจนได้ยินเข้ามาในห้อง “ไปจัดการบ้านของมันซะ”

“ยังไงครับ” เสียงของชายอีกคนถามขึ้น

“เผามันเซ่! ไอ้ลูกหมาเอ้ย”
……………
……………………
ณ บ้านของเต้บนยอดเขา ฮิรูมิพยายามหาประตูลับ หลังชั้นหนังสือ

“อยู่ไหนนะ มันต้องมีปุ่มเปิดสิ” ฮิรูมิหยิบหนังสือลงมาจากชั้น เพื่อหาปุ่มเปิด

จนกระทั่งเธอหยิบสมุดลงจากชั้นจนหมด แต่ก็ไม่พบอะไรเลย “หรือว่ามันอยู่ในหนังสือ…”

เธอจึงลงมือเปิดหนังสือทีละเล่มและทีละหน้าๆ

“เอ๋…” เธอมองออกไปที่หน้าบ้านผ่านหน้าต่างของบ้าน มีผู้คนจำนวนมากยืนอยู่หน้าบ้าน “ใครกันนะ”

‘ปัง!’ ชายร่างยักษ์คนหนึ่งพังประตูเข้ามาในบ้าน “เอาน้ำมันมา…”

เขามองไปรอบๆจนเจอกับฮิรูมิที่นั่งอยู่บนพื้น เขาจึงเดินเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว

“อะไรน่ะ ปล่อยนะ” เธอพยายามขัดขืน แต่สู้แรงของชายร่างยักษ์ผู้นี้ไม่ได้เลย

“อย่าดิ้นเซ่!” เขาต่อยไปที่หน้าของฮิรูมิอย่างแรง จนเธอลงไปกองอยู่บนพื้นห้อง ‘ตุบ’

…………………….
…………………………………

ดาร์ทเนสตัดเชือกที่มัดเขากับเก้าอี้ออกด้วยมีดลับ เขาเดินไปหยิบหน้ากากที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาสวม และกดปุ่มเรียกรถดาร์ทซีบีอาให้มารับตัวเขา จากนั้นเขาก็พังประตูออกไป ‘ปัง!’

“เฮ้ย ดาร์ทเนสกำลังจะหนีไปแล้ว” สมุนคนหนึ่งของเร็กซ์ตะโกนลั่น

ดาร์ทเนสหยิบกระบอกออกมา และกดปุ่มเพื่อยึดมันออกมา เขากระโจนเข้าใส่ชายคนนั้นและฟาดไปอย่างแรง
“เร็วเข้ามันจะหนีไปแล้ว” เหล่าสมุนโจรวิ่งเข้าหาดาร์ทเนสเพื่อจับกุม และก็โดนกระบอกของฮีโร่ชุดดำ ฟาดไปทีละรายๆ
ดาร์ทเนสกระโดดออกไปทางหน้าต่าง จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่รถดาร์ทซีบีอาที่มาจอดอยู่บนถนน

“ต้องรีบกลับบ้าน…” เขาบิดดาร์ทซีบีอาออกไปด้วยความเร็วสูง

ณ บ้านที่ลุกเป็นไฟของดาร์ทเนส ที่นั้นไม่มีใม่ใครอยู่แล้วอม้กระทั่งมือวางเพลิง เขาจึงกระโดดเข้าไปในบ้าน
“ฮิรูมิ!”
เขาพบร่างของมาซากิ ฮิรูมินอนอยู่บนพื้นบ้าน ‘ครึนนน’
เพดานบ้านเริ่มถล่มลงมา “โธ่เอ้ย!” เขาวิ่งไปเปิดประตูลับและวิ่งกลับมาอุ้มตัวฮิรูมิแล้วก็พาลงไปในถ้ำลับของดาร์ทเนส

“ครึนนนน โครมมม” บ้านหลังนั้นถล่มลงมา ไฟยังคงลุกไหม้ต่อไป…

………………………………………………
…………………………..

วันรุ่งขึ้นในถ้ำลับของดาร์ทเนส

“โอย…” ฮิรูมิตื่นขึ้นมาบนเตียงเล็กๆภายในถ้ำ

“คุณไม่เป็นไรนะ…” เต้ถามทันทีที่เห็นฮิรูมิตื่น โดยที่เขายังใส่หน้ากากอยู่

“เกิดอะไรขึ้น…” ฮิรูมิเดินเข้าหาตัวดาร์ทเนสทันที “นั้น…”

“…” ดาร์ทเนสตัดสินใจถอนหน้ากากออก และส่งยิ้มเล็กน้อย “ตกใจละสิ”

“คุณนั้นเอง…” ฮิรูมิกล่าวอย่างแพ่วเบา

เต้นิ่งไปและจ้องหน้าของฮิรูมิ ในหัวเขาคงคิดอะไรอยู่แน่ “ไม่เป็นไรนะ…”

“ค่ะ ขอบคุณ…” ฮิรูมิถูกตัดบท ด้วยการโน้มหน้าเข้ามาใกล้ของชายหนุ่ม เต้จูบเธออย่างแพ่วเบา ทำให้ฮิรูมิพูดอะไรไม่ออกและมองหน้าเขาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็จูบชายหนุ่มอย่างดูดดื่ม… ทั้งคู่จูบแบบเร้าโลมไปจนทั่วบริเวณ
จากนั้นเต้อุ้มตัวของฮิรูมิไปวางบนเตียงอย่างนิ่มนวล เธอก็ปล่อยตัวให้ชายหนุ่มเป็นคนจัดการทุกอย่างเอง…

ู^
^
หลายคนคงสงสัยว่า เว้นไว้ทำทวนอะไร คลุมสิ ผมขอเซ็นเซอร์เพราะว่ามันมีเเนวโน้มว่า...

-------------------------------------

เปิดตัวเพลงประกอบ 30 Seconds To Mars - Hurricane

http://www.youtube.com/watch?v=3RLwuDQSkDI&ob=av2n

bostion

22nd January 2012, 09:12

ตอนใหม่ แอบติดเรต

5day-ago

25th January 2012, 21:44

Chapter 12 Last hope…

เวลา 8:39 นาที
“อืม…” เต้นอนอยู่บนเตียงกับฮิรูมิ ทั้งคู่อยู่ในสภาพเปลือยกาย ไม่ใส่อะไรอยู่เลย จากนั้นฮิรูมิก็ลุกขึ้นไปแต่งตัว และเปิดโทรทัศน์เพื่อดูข่าวไฟใหม้บ้านเศรษฐีหนุ่ม

“คลิก!”

“สวัสดีค่ะ สำหรับข่าวแรกของวันนี้” ผู้ประกาศข่าวพูดขึ้น “เกิดเหตุไฟใหม้บ้านพักของมหาเศรษฐีหนุ่มเต้ รีสันผู้โด่งดัง บ้านทั้งหลังเหลือเพียงซากและตอนนี้เรายังไม่พบตัวของเศรษฐีหนุ่มผู้นี้
เลย ตำรวจคาดว่าเกิดจากไฟฟ้าลัดวงจร…”

ฮิรูมิเดินไปปลุกชายหนุ่มทันที “นี่ๆตื่นได้แล้ว”

“อะไร…” เต้พูดออกมาอย่างงัวเงีย และลุกขึ้นไปแต่งตัว

“นายต้องไปปรากฏตัวในชาวเมืองเห็นนะ” ฮิรูมิพูดพลางชี้ไปทางโทรทัศน์ “ป่านี้ทุกคนคิดว่านายตายไปแล้วนะ”

“เอ่อ แล้วถ้าผมบอกว่าผมไม่ตายเพราะตอนกลางคืนผมเป็นดาร์ทเนสล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับไปอย่างกวนๆ

“ก็ไม่มีอะไรมาก นายก็จะโดนจับไงล่ะ” ฮิรูมิสวนกลับไปทันที ก่อนจะนั่งลงบนเตียง “เออ…นี่ทำไมนายถึงเป็นดาร์ทเนสล่ะ…”

“อืม…” เต้นิ่งไปซักพัก ก่อนจะหันมาตอบคำถามนั้นว่า “ไม่รู้สิ ก็เมืองนี้กำลังตกต่ำมากๆจากเหล่าอาญากร ถ้าผมไม่ทำแล้วใครมันจะทำล่ะและผมจะทำไม่ได้ในคราบของเต้ รีสัน…”

“และเมื่อคืนผมพบกับคนหนึ่งๆคนที่พร้อมจะทำให้เมืองตกอยู่นความวุ่นวาย คนที่ร้ายกาจมากๆ”

“คนนั้นคงรู้ว่านายคือใครสินะ…” ฮิรูมิพูดขึ้น “เขาถึงส่งคนมาเผาบ้านนายขนาดนี้”

“ผมพลาดเองแหละ…” เต้เดินไปที่รถดาร์ทซีบีอาของเขา “รถของผมก็พังหมดเลย แลมโบกินี พอช บีเอ็ม…”

“ผมขอตัวนะ” เต้ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

“อืม…” จากนั้นฮิรูมิก็ทิ้งตัวลงไปนอนลงบนเตียง

……………………………
………………….

ณ เมืองนิวภูเก็ต ซิตี้
เต้ขับดาร์ทซีบีอามาที่บ้านพักของชาช่าอดีตเลขาของเขา เธอยังไม่ได้ทำงาน ชายหนุ่มรีบวิ่งไปดักหน้าเธอ

“อะ…” เธอตกใจเล็กน้อย ก่อนจะโผล้กอดชายหนุ่มด้วยความห่วงใย “คุณยังไม่ตาย…”

“ก็ใช่นะสิ” เต้พูดขึ้น “คุณเป็นอะไรมากไหมเนี้ย”

“เปล่านี่” จากนั้นเธอก็ชวนเต้เข้าไปในบ้าน

“บ้านคุณไฟไหม้ได้ไงค่ะ” ชาช่ายิงคำถามใส่ทันที

“ไม่รู้เหมือนกัน…” เต้พยายามไม่บอกชาช่าเรื่องหน้ากาก “ผมไม่อยากแถลงข่าว คุณช่วยบอกกับนักข่าวว่าผมไปต่างประเทศพอดีนะ”

“ได้ค่ะ” ชาช่าตอบรับอย่างทันที

“เอ่อ ขอตัวหน้าต้องไปดูบ้านก่อน…” เต้รีบออกจากบ้านของชาช่าทันทีและพุ่งกลับไปที่ถ้ำของเขา

………………………….
………………..

“โธ่อาให้ผมทำงานด้วยนะครับ” เหนือพยายามขอร้องผู้กองเก้าผู้เป็นอาให้รับเขาเข้าทำงาน “ผมอยากปราบไอ้พวกผู้ร้าย”

“ไม่ได้ มันอันตรายเกินไป…” จากนั้นผู้กองเก้าก็ขับรถของเขาออกไป แต่บทสนธนานั้นดันไปเข้าหูของไม้พอดี

“นี่นาย” ไม้เดินเข้าไปทักทันที

“อะไรครับ” เหนือหันหน้ามาพอดีจนเกือบชนกับไม้

“ได้ยินว่านายอยากปราบผู้โจรเหรอ” ไม้ถามทันที “ผมทำงานกับชั้นไหมล่ะ”

“แล้วคุณเป็นใคร…” เหนือถามกลับไปในมือข้างหยิบขวดเหล้ามาเตรียมพร้อมจะตีหัวของไม้

“ฉันเป็นเพื่อนของอาเธอไงล่ะ” ไม้หยิบตราตำรวจ (ที่โดนพักงาน) ออกมาให้เหนือดู

“เอางั้นก็ได้…” เหนือตอบรับไป โดยที่เขายังไม่ไว้ใจนายคนนี้มากนัก จากนั้นเหนือก็ทิ้งขวดลงถังขณะเหมือนเดิม ทำเอาไม้ตกใจไปพักหนึ่ง

“เราสองคนคงไม่พอเราต้องหาคนมาเพิ่ม…” จากนั้นไม้ก็พาเหนือขับรถยนต์สีแดงขึ้นสนิมของเขาไป

……………………………..
………………..

“อืม เวสเตอร์ ใช่ไหม” เร็กซ์ในชุดคลุมสีเขียวถามชายคนหนึ่งที่มานั่งกับเขาตรงป้ายรถเมส์

“ครับ…” เขาตอบอย่างเย็นชา

“นี่เงินนาย หวังว่านายคงไม่ทรยศผมหรอกนะ” เร็กซ์ยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับชายคนนั้น จากนั้นชายคนนั้นก็ลุกขึ้นมาจับมือกับเร็กซ์ และเดินจากไปอย่างเงียบๆ

“อะไรของหมอนี่เนี้ย” เร็กซ์พึมพำออกมา เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ว่าไง”

“อะไรนะ แกปล่อยให้มันหนีไปได้เหรอฟะ!” เร็กซ์ตะคอกกลับไปทางโทรศัพท์ จากนั้นเสียงของเร็กซ์ก็ลดลง “แกเจอจุดอ่อนของมันแล้วเหรอ…ดี”

…………………………………

………………

“นาย…แจ็ก โอ คอนเนอร์” ตำรวจคนหนึ่งกำลังนั่งจดอะไรบางเรียกชายร่างยักษ์เข้ามา “นายบอกว่าอยากเข้าคุกอย่างงั้นเหรอ”

“ครับ…” แจ็กตอบสั้นๆ

“ข้อหาอะไร…” ตำรวจคนนั้นถามกลับไป

“ผมทำงานให้กับมาเฟียหญิงชื่อ มาซากิ ฮิรูมิ…” แจ็กตอบ

“มาซา…อ่อคุณฮิรูมิ โอ้ยไม่เป็นไรๆตำรวจสถานนีนี้ทำงานให้ฮิรูมิกันทั้งนั้น เอาเป็นว่านายมาช่วยงานเราดีกว่า” ตำรวจคนนั้นเดินมาจากมือกับแจ็กและพาเขาไปที่ห้องอุปกรณ์

…………………………..
…………………..

ณ ถ้ำของดาร์ทเนส

“อะไรน่ะ” ฮิรูมิตะโกนลั่น “นายจะให้ฉันคุมคอมพิวเตอร์พวกนี้”

“ใช่ ผมต้องมีคนคอยสนับสนุน ผมทำคนเดียวไม่ได้…” ชายหนุ่มพูดขึ้น “คุณเป็นความหวังสุดท้ายที่จะกอบกู้เมือง”

“ฉันเนี้ยนะ!” ฮิรูมิทิ้งตัวลงไปบนเก้าอี้

“เธอต้องรายงานเหตุการ์ณทุกอย่างที่เกิดขึ้น คอยรับข้อมูลมาวิเคราะห์อะไรพวกนี้อะ ง่ายๆเป็นผู้ช่วยของดาร์ทเนสไงล่ะ” จากนั้นเต้อธิบายวิธีใช้เครื่องต่างๆ

“มันคือซุปเปอร์คอมพิวเตอร์” ชายหนุ่มกล่าวทิ้งท้ายก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนบนเตียง

“…ตอนนี้ได้รับรายงานจากบริษัท รีสัน ทู ฟาย ของเศรษฐีหนุ่มว่า ตอนนี้คุณเต้ รีสันได้บินไปพักผ่อนที่ประเทศสเปน…”

ข่าวนี้ขึ้นอยู่บนจอที่สองของซุปเปอร์คอมพิวเตอร์

“มีหลายจอจัง…” ฮิรูมิพึมพำออกมา “สะดวกดีแหะ”

………………………………
…………………

ทางด้านของเร็กซ์และลูกน้องคนใหม่นามว่า ‘เวสเตอร์’ ทำการลำเลียงระเบิดไปวางตามจุดสำคัญต่างๆทั่วเมือง เช่น ตลาดนัดใหญ่ของเมือง ที่ว่าการอำเภอ ห้างสรรพสินค้า แม้กระทั่งโรงไฟฟ้
าพลังงานแสงอาทิตย์

“ไอศครีมไหมหัวหน้า” เวสเตอร์ยื่นไอศครีมให้กับเร็กซ์

“ก็ดี…” เร็กซ์คว้ามาอย่างรวดเร็วแล้วจัดการโซ้ยจนหมดถ้วย “ไปซื้อมาใหม่เผื่อฉันด้วย”

…………………………………….
…………………

Rex

26th January 2012, 16:30

ทำไมมัน กวนฝ่าเท้าอย่างนี้ .... ฮาาา เหมือน ไอ ดร. ที่โผล่ใน bat arkham city เลยมีกองกำลังของตัวเอง แถมยังกวนตีนหน่อยๆ

5day-ago

26th January 2012, 18:29

ทำไมมัน กวนฝ่าเท้าอย่างนี้ .... ฮาาา เหมือน ไอ ดร. ที่โผล่ใน bat arkham city เลยมีกองกำลังของตัวเอง แถมยังกวนตีนหน่อยๆ

ผมกะให้เป็นโคตรตัวร้ายของเรื่อง Dr.strange ผสมกับ Joker ครับ (โหดเป็ดเลย!) แถมได้ลูกน้องหลุดๆอย่างเวสเตอร์มาอีก พากับฮาบ้างเล็กน้อยจะได้ไม่มืดมนเกินไป

ปล.ได้แรงบันดาลใจจาก Batman เล็กน้อย :)
ปล2.เริ่มหาลูกน้องมาเรื่อยๆทีละนิดๆ

5day-ago

3rd February 2012, 19:45

Chapter 13 this never ending story

“รู้อะไรไหมเวสเตอร์…” เร็กซ์พูดขึ้นพร้อมจดอะไรลงไปในสมุดของเขาบนรถตู้ของเขา “ว่าฉันกำลังเขียนเรื่องราวของเมืองนี้อยู่ โดยที่ฉันรู้ตอนจบของมันไปแล้ว…”

“ยังไงครับ” เวสเตอร์ถามกลับไป พลางกินไอศครีมปด้วย

“ไอ้แผนที่เราทำอยู่ตอนนี้มันพึ่งเดินทางมาถึงครึ่งเรื่องเอง…” เร็กซ์กล่าวต่อไป “และตอนจบของมันเป็นอะไรที่สวยงามมากๆสำหรับพวกเรา ได้ถูกกำหนดไว้เรียบร้อย”

“แล้วไอ้ครึ่งเรื่องของเราคืออะไรครับ” เวสเตอร์ถามอีกครั้ง

“เราจะทำให้เมืองตกอยู่ในความวุ่ยวาย หายนะ ******” เร็กซ์เก็บสมุดเล่มนั้นในชุดคลุมสีส้มของเขา “และหลังจากนั้นจะเหลือแต่พวกเราและดาร์ทเนสจะเป็นคนเดินเรื่องต่อไปจนจบ…”

……………………………………..

………………….

“ปืนใหม่ของท่านดีจริงๆครับ” ก้องโทรศัพท์ไปหาผู้ว่าของเมืองนิวภูเก็ต ในห้องพักโทรมๆแห่งหนึ่ง “แต่ผมยังทำงานไม่เรียบร้อย แต่อีกไม่นานเกินรอครับ”

‘ปัง!’

“เจอตัวแกแล้ว!” ชายคนหนึ่งพังประตูเข้ามา เขาสวมเสื้อแจ็คแก็ตสีดำ กางเกงยีนสีดำ ใส่แว่นตาดำ แล้วก็ใส่ถุงมือสีดำ พร้อมปืนโมเดล 1887 (Model 1887)
ก้องไม่รอช้า คว้าปืน KFF-1 แล้วกระโดดออกทางหน้าต่างทันที ก้องตกไปบนเบาะที่เขาเตรียมไว้สำหรับการหนี
ชายคนนั้นรีบกระโดดตามไปทันที และวิ่งไล่ตามก้องสไนเปอร์ไป…

“โธ่เว้ย ****เร็ว******” ชายแจ็ตเก็ตดำยืนตาม และเดินกลับไปทางเดิมอย่างเสียฟอร์ม

……………………..

…………..

ณ บ้านหลังหนึ่งในเขตสลัมของเมืองนิวภูเก็ต ชายสองคนนั่งดูหนังเอวี (AV) อย่างเมามันส์

“ข้าว่าเรื่องนี้ไม่มันส์เลยว่ะ” ชายคนแรกพูดขึ้น

“โธ่ เรื่องนี้ข้าชอบนี่หว่าดิว” ชายคนที่สองตอบกลับทันที

“ข้าว่าเราออกไปฆ่าคนกันดีกว่าลิ่ว” ชายคนแรกพยายามชวนให้ออกไปเข่นฆ่าผู้คน

“ข้าเลิกแล้ว…” ลิ่วชายคนที่สองตอบไปอย่างใจเย็น

“ข้าเป็นเพื่อนแกมานาน ข้ารู้ว่าแกเลิกไม่ได้หรอก” ดิวพยายามชักชวนต่อไป จนกระทั่ง

‘ปัง!’

“หยุดนี่คือการปล้น!” ชายปริศนาสองคนบุกเข้ามาพร้อมปืนลูกโม่

คนที่ชื่อลิ่วกระโดดจะโซฟาทันที และแย่งปืนมาจากโจรคนแรกและเอาปืนลูกโม่ยิงไปที่สีข้างของโจรคนนั้น 4 นัด‘ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!’

โจรคนที่สองตกใจมาก จึงวิ่งออกไปจากบ้านหลังนั้น ลิ่วเดินไปหยิบปืน เอฟเอ็น ไฟร์เซเว่น (FN- five seven) และยิงไซด์โค้งออกไปจากในตัวบ้านของเขาเอง กระสุนอ้อมตัวรถเมส์คันห
นึ่งที่วิ่งผ่านพอดี และพุ่งไปที่หัวของโจรคนนั้น…

“เห็นข้าบอกแล้วว่าแกเลิกไม่ได้!” ดิวตะโกนลั่นบ้าน

“ป่ะเราออกไปหาอะไรทำกันดีกว่า!” ลิ่วหันมาพูด

……………………………….

……………………
ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในนิวภูเก็ตซิตี้ ยามวิกาล
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม” เร็กซ์ในชุดช่างก่อสร้างตะโกนถามลูกน้องที่กำลังฝังระเบิดไว้ในพื้นของห้าง แต่ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเลย

“เรียบร้อยแล้ว…” ดาร์ทเนสโผล่มาข้างหลังของเร็กซ์ และชกไปที่หน้าหนึ่งหมัด

“ฮ่าๆๆในที่สุดนายก็มาเต้” เร็กซ์หัวเราะออกมา ในขณะที่เขาลงไปกองอยู่บนพื้น “มันจบแล้วพวก!”

“ไม่…เรื่องของนายไม่มีวันจบแน่” ดาร์ทเนสจับเร็กซ์ขึ้นมา และพาไปโขกกับกระจกร้านเคเอฟซีจนแตก

“โอ้ว…มันจบแน่ ฮ่าๆ” เร็กซ์หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “เรื่องที่ฉันเขียนไปแล้ว มันต้องจบทุกเรื่อง”

‘ตุบ!’ ดาร์ทเนสต่อยไปที่หน้าของเร็กซ์อีกหนึ่งหมัด

“ฉะ…ฉันจะบอกอะไรให้…โอย” เร็กซ์เริ่มพูดติดๆขัดเนื่องจากปวดระบมไปทั้งหน้า “นายคิดว่าฉันจะยอมเสี่ยงเอาตัวมาให้นายต่อยอย่างเนื้ยเหรอ…”

เร็กซ์ยังพูดต่อไปในขณะที่ดาร์ทเนสจับคอเสื้อของเขาไว้อยู่ “ไม่…ทุกอย่างย่อมมีเบื้องหลัง…”

“แกจะบอกอะไร…” ดาร์ทเนสถามอย่างเย็นชาและโหด*****ม

“ระเบิดที่ฉันวางลงไปน่ะ…โอย…” ดาร์ทเนสปล่อยตัวเร็กซ์ลง และเดินไปดูที่ระเบิดนั้น “มันเป็นของปลอม ส่วนของจริงฉันให้ลูกน้องวางไว้ทั่วเมืองแล้ว…”

“…ส่วนแกก็แค่มาล่อเป้า…” ดาร์ทเนสพูดตัดบททันที

“ถูกต้อง…” เร็กซ์ลุกขึ้นมานั่งพิงกับเสาของห้าง “หมัดหนักจริงนะนาย”

“อืม…” ดาร์ทเนสเดินจับตัวเร็กซ์และพาออกไปจากห้างแห่งนี้

……………………………

……………

ณ บ้านพักของผู้กองเก้า ดาร์ทเนสพาตัวเร็กซ์มามัดกับเสาไฟฟ้า และกดออดเรียกผู้กองออกมา

“ใครน่ะ” ผู้กองเก้าตะโกนถามเมื่อเห็นว่าไม่มีใคร

“ผมเอง…” ดาร์ทเนสพูดออกมาจากไหนความมืด

“ดาร์ทเนสสินะ…” ผู้กองพูดขึ้นและยังคงหาต้นเสียงต่อไป “มีอะไรกับผมงั้นรึ”

“ผมจับชายคนที่วางแผนจะทำลายเมืองมาให้คุณ…” ดาร์ทเนสพูดออกมาพร้อมกับปรากฏตัวให้ผู้กองเห็น “ถ้าคุณไม่เชื่อคุณดูรูปนี้ได้เลย เขาพยายามวางระเบิดใว้ไหนห้าง แต่มันเป็นของปลอ
ม ของจริงมันแอบวางไว้ทั่วเมืองแล้ว…”

“อืม…ผมจะขังไอ้หมอนี่เอง” ผู้กองพูดพลางมองดูรูปภาพ พอเขาเงยหน้ามาดาร์ทเนสก็หายไปแล้ว

………………..

……………

เวลา 15:40 ณ สนามบาสเกตบอลในตัวเมืองนิวภูเก็ต

“นี้คุณไม้เรามาทำอะไรกันที่นี้เหรอ” เหนือถามไม้ทันทีที่เขาขับรถมาจอดตรงสนามบาสเกตบอล

“คนที่ฉันจะพามาร่วมทีม…” ไม้พูดขึ้นและเดินไปจากรถตรงไปหาชายคนหนึ่งที่สวมแจ็ตเกสสีดำกำลังยืนซื้อลูกชื้นเนื้อหมูตรงโกเด้ง

“นายชื่อ เสฎฐวุฒิ ใช่ไหม” ไม้ถามชายคนนั้น “ผมเคยได้ยินเรื่องของคุณ…”

“ครับ?” ชายคนนั้นหันมาตอบอย่างงงๆ

“ผมต้องการคุณเข้ามาร่วมทีม…” ไม้เริ่มชักชวนเขาทันที “เมืองนี้ตกต่ำลงไปทุกวันๆจากเหล่าอาญากร…”

“ครับ…” เขาตอบมาคำเดียว

“นายเคยได้ยินเรื่องดาร์ทเนสไหม…” ไม้ถามออกไป

“ครับ…” เขาตอบสั้นๆ

“เรามาช่วยเขาปราบเหล่าอาญากรชั่วกัน” ไม้พูดพร้อมยืนนามบัตรให้ “ถ้าสนใจโทรมา…”

ชายแจ็ตเกสดำคนนั้นยืนมองนามบัตนนั้นไปซักพัก ก่อนจะมองไปบนท้องฟ้า “นี่คงเป็นคำสั่งฟ้าใช่ไหม”

……………………………………

………………….

THELiw

4th February 2012, 01:14

จะโหดเกินไปแล้วนั่งดูหนัง AV 55555+

Stormwind

13th February 2012, 01:29

ผมขออนุญาติดันกระทู้ให้ครับผม เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

By Stormwind [Male]

5day-ago

18th February 2012, 22:23

ตอนใหม่คงจะมาช้าหน่อยนะครับ พอดีใกล้สอบแล้ว เพื่ออนาคตที่สดใส~

5day-ago

18th March 2012, 20:51

----------------เปิดใจผู้เเต่ง------------

พิธีกร : วันนี้เรามีแขกรับเชิญพิเศษ นั้นคือ คุณ 5day ago หรือ Tae Reason สวัสดีครับ

5day ago: หวัดดีครับ

พิธีกร : เข้าเรื่องเลยดีกว่า คุณหายไปไหนนานครับ แถมยังเว้นช่วงลงตอนใหม่ในนิยายนานมาก

5day ago: โอ้ มาถึงก็ถามเลยแหะ รวดเร็วจริงๆ

พิธีกร : ตอบมาเหอะ

5day ago: ผมไม่ได้หายไปไหนหรอกครับ แค่ตอนนั้นมันอยู่ในช่วงสอบ พอสอบเสร็จผมก็มีอาการขี้เกียจหน่อยๆ เลยเว้นไปนาน ฮ่าๆๆ

พิธีกร: จริงหรือเปล่าที่บ้านคุณโดนปาอุจาระใส่ เนื่องจากเว้นไปนาน

5day ago: ไม่ถึงขนาดนั้นม้างงง

พิธีกร: จริงหรือเปล่าที่บ้านคุณโดนวางระเบิด

5day ago: ไปเอาข่าวมาจากไหนเนี้ย

พิธีกร: คุณแต่งนิยายมาทั้งหมดแก่เรื่องครับ

5day ago: รวมทั้งหมดก็ 7 เลือกได้ครับ มีสองเรื่องที่หายไปตอนล้างเครื่อง
-King of the art ราชาแห่งศิลปะ (อยู่บอร์ดเก่า)
-Road to the dream เส้นทางสู่ความฝัน (อยู่บอร์ดเก่า)
-i67 Operator โครตหน่วยระห่ำ ผ่าภารกิจเดือด (อยู่บอร์ดเก่า)
-Two Character Human-Demon สองบุคลิค ปิศาจกับมนุษย์ (บอร์ดใหม่ยังอยู่)
-Road to the Dream 2 Life in the dream "ชีวิตในฝัน" (หายไปตอนล้างเครื่อง)
-Telephone to kill - โทรศัพท์สั่งตาย (หายไปตอนล้างเครื่อง)
ล่าสุดก็ Darkness: The chaos กำเนิดใหม่ฮีโร่พันธ์เดือด

พิธีกร: ถือว่าเยอะนะเนี้ย

5day ago: ใช่เลยครับ เลยสมองตันบ้างอะไรบ้าง

พิธีกร: ว่าแต่ Darkness: The chaos ตอนใหม่จะมาตอนไหนครับ

5day ago: สมองตันนะ

พิธีกร: แปลว่าจะเลิกใช่ไหมเนี้ย

5day ago: ไม่มีทาง! เพราะมันใกล้คลอดแล้ววว

พิธีกร: ดีๆ คำถามต่อไป ได้ข่าวว่าคุณก็เล่นบอลด้วย คุณคิดยังไงกับข้อสอบ O-net ที่ออกมา ที่ถามว่า เมื่อมีอารมณ์ทางเพศต้องทำไง คำตอบของมันคือ “ไปเตะบอล”

5day ago: อ่า ผมก็ติดตามอยู่เหมือนกัน คือ ไอ้ข้อสอบเนี้ยมันทำให้ผมกับคุณตั้ม (Stormwind) และคนเตะบอลทุกคน ต้องเสียภาพพจณ์ไป โดนเค้าหาว่าหื่น… เอ๋ ผมว่ามันจะออกทะเลแล้วนะครับ

พิธีกร: ผมก็ว่างั้น แล้วคุณหื่นหรือเปล่าครับ

5day ago: หื่นสิครับ เฮ้ย ไม่ใช่!...

พิธีกร : โอเคสรุปว่าคุณเต้เค้าหื่นนะครับ ขอปิดรายการเลยละกัน สวัสดีครับบ

5day ago: เฮ้ย เดี๋ยวก่อนเซ่!! ถึงหื่นแต่รักหมดใจนะครับบบ XD ติดตาม Darkness ตอนใหม่เร็วๆนี้ครับ

“ผมเชื่อว่าทุกคนมีความหื่นเป็นของตัวเอง” Tae Reason กล่าว

----------------------------------------------------------------------
ปล.ย้ำ ติดตาม Darkness ตอนใหม่เร็วๆนี้ครับ

ปล2.ออกทะเลไปหน่อย แต่ก็เน้นว่า ตอนใหม่มาเร็วๆนี้ครับ

pone123

18th March 2012, 20:52

เดี่ยวเอาบ้าง แบบนี้ล่ะ 555

GIGABom

19th March 2012, 23:45

โครตเจ๋งอ่ะ >< ชอบๆ 555555555

5day-ago

20th March 2012, 14:33

Chapter 14 Let it Burn

“นี่คุณเคยอ่านนิยายเรื่อง King of the Seven Thrones สงครามโค่น 7 บัลลังก์ หรือเปล่า” เร็กซ์เอ่ยถามตำรวจขณะที่กำลังพาตัวเขาไปเข้าในตาราง “ผมเป็นคนแต่งเองแหละ”

“หุบปากแล้วเดินเข้าไป” ตำรวจเดินนั้นผลักเร็กซ์เข้าไปในคุก “นี่คือที่ของแก ไอ้จอมโจร ฮ่าๆ”

“คุณน่าจะลองอ่านดูนะ” เร็กซ์กล่าวทิ้งท้าย และนั่งลงบนเตียงพร้อมผิวปากอย่างสบายอกสบายใจ

…………………………………
………………………….

ณ ร้านอินเทอร์เน็ตตรงข้ามกับเรือนจำที่กุมขังตัวเร็กซ์และตรงกับห้องที่เร็กซ์อยู่พอดิบพอดี
เวสเตอร์ กำลังนั่งอ่านอะไรบางอย่างบนจอคอมพิวเตอร์ พลางมองที่หน้าต่างห้องขังของหัวหน้าเป็นพักๆ

“นี่ๆดอทเอกับกูเปล่า!” เด็กชายหัวเกรียนคนหนึ่งเดินเข้ามาและพุ่งไปหาเพื่อนทันที พร้อมกับบัง

เวสเตอร์พอดี ทำให้เขามองหน้าต่างห้องขังไม่เห็น

“*** กูเล่นฮอล (HoN) เจอกูเปล่า” เด็กอีกคนที่โดนท้าดอทเดสวนกับมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลุกขึ้นมามองหน้ากัน ทำให้มุมมองของเวสเตอร์ อับเข้าไปอีก

“เฮ้ย ไอ้พวกหัวเกรียนอย่าบังได้ไหมวะ” เวสเตอร์ทนไม่ไหว จึงเดินไปแยกทั้งคู่ออกจากกัน พลางมองที่หน้าต่าง “เอ็งจะเล่นเกมไรก็…” เวสเตอร์วิ่งออกไปทันที ทิ้งให้เด็กหัวเกรียนยืนเอ๋อกั
นต่อไป

เขาดันถังขยะออก ปรากฏในเห็นทางลับ ช่องเล็กๆ เขามุดเข้าไป และเดินไปหยิบกระดาษก้อนกลมๆ ในกระดาษเขียนไว้ว่า

“เตรียมตัวให้พร้อม”

เร็กซ์
…………………….
……………..

เวลา 22:12 ของวันเดียวกัน

เร็กซ์ถูกพามาที่ห้องสืบสวนสีขาวบริสุทธิ์แห่งสถานนีตำรวจนิวภูเก็ตอันลื่อชื่อ เนื่องจากมีนักโทษเสียสติไปมากมาย หลังจากโดนสืบสวนในห้องแห่งนี้

“อ่า ห้องสืบสวนสีขาวบริสุทธิ์…” เร็กซ์กล่าวออกมาอย่างใจเย็น ขณะที่ถูกลากมาที่เก้าอี้กลางห้อง

“นายรู้จักด้วยรึ” ผู้กองเก้าเดินเข้ามาพร้อมกับตำรวจอีกสองคน พร้อมกล่องอะไรบางอย่างหนึ่งกล่อง “ดี นายจะได้ไม่ต้องเจ็บตัว”

“อ่า คุณทำอะไรผมไม่ได้เหรอ” เร็กซ์เงยหน้าขึ้นมา และจ้องไปที่กล่องอันนั้น ตำรวจคนหนึ่งคนกำลังประกอบอะไรบางอย่าง โดยที่มีตำรวจอีกคนยืนบังไม่ให้เร็กซ์สามารถมองเห็นได้

“อะไรทำให้นายคิดอย่างงั้นล่ะ” ผู้กองเก้าถามกลับไป พลางเห็นไปมองตำรวจคนที่กำลังประกอบอุปกรณ์ “เป็นเพราะผมไม่มัดคุณกับเก้าอี้เหรอ”

“ใช่ นั้นคือเหตุผลข้อหนึ่ง” เร็กซ์ยืนมือไปหาผู้กอง “เอากุญแจมือล็อกผมสิ”

“ก็ตามใจ” ผู้กองเก้าหยิบกุญแจออกมา และกำลังใส่มันให้กับเร็กซ์

“อ้อ ผมลืมบอกอะไรไป” เร็กซ์พูดขึ้น “ผู้กองหยิบสมุดเล่มสีดำในกระเป๋าผมให้หน่อยสิ”

“ทำไมชั้นต้องหยิบให้นายด้วย…” ผู้กองกลับมายืนตรงหน้าเร็กซ์

“อ่า…” ตำรวจคนที่ประกอบอุปกรณ์หยิบ M4A1 ธรรมดาๆออกมา และฟาดไปที่ท้ายทอยของผู้กอง จนลงไปกองอยู่กับพื้น

“ผู้กองออกแบบห้องมาผิดเองนะ เป็นห้องสี่เหลี่ยมสีขาวธรรมดาๆ ไม่มีกระจกให้คนภายนอกเห็น…” เร็กซ์กล่าว “จับมันมัดกับเก้าอี้”

…………………………………
…………………………..

“นี่นายจะพาฉันไปไหนเนี้ย” มาซากิ ฮิรูมิ ถามชายหนุ่มขณะที่เขากำลังพาเธอไปไหนซักที่หนึ่ง

“คอนโดของผมไง” เต้หยิบรูปดอนโดของเขาให้ฮิรูมิดู “ผมถ่ายไว้เล่นๆน่ะ”

“ทำไมพาเธอพาฉันมาที่นี่ล่ะ” ฮิรูมิถามต่อทันที

“โธ่ ถามมากจริงๆมีสาวน้อย” เต้กล่าวติดตลกและลำคาญเล็กน้อย แต่ฮิรูมิไม่หัวเราะมองหน้าเขาราวกับจะจับเขาฆ่าหมกโถส้วม “ล้อเล่นน่า มันจะเป็นฐานใหม่ของผม แถมมีเตียงด้วย”

“อ่า…” ฮิรูมิไม่พูดอะไร และนั่งเงียบไป จนเต้ขับมาถึงดอนโดของเขา “เอ่อ แล้วของที่ถ้ำล่ะ”

“ผมมีอันใหม่ ไม่ต้องขนให้เปลืองแรง” จากนั้นเต้ก็พาเธอขึ้นไปชั้นบนสุดของดอนโด ที่เขาเป็นเจ้าของ

“นายเอาดาร์ท-ซีบีอา มาจอดข้างบนเหรอเนี้ย” ฮิรูมิตกใจที่เห็นรถคู่ใจของดาร์ทเนสมาจอดอยู่ตรงห้อง

“อ๋อใช่ๆ ผมยังหาประลับไม่เจอน่ะพอดีผมซื้อมานานแล้วครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ขึ้นมาเลยล่ะ เลยจอดให้ก่อน” จากนั้นเต้เดินเข้าห้องครัวทันที

“แล้วจะเอาลงไปยังไงล่ะ” ฮิรูมิยังคงยิงคำถามต่อไป พลางเดินสำรวจคอนโดของชายหนุ่ม “คอมพิวเตอร์ของดาร์ทเนสอยู่ในห้องนอนเนี้ยนะ!”

“คือผมปรับแต่งให้ ดาร์ท-ซีบีอา บินได้แล้วน่ะ เห็นม่ะมีปุ่มกลางปีกอยู่” เต้ตะโกนออกมาจากห้องครัว “ส่วนคอมนั้น ผมก็ยังหาประตูลับไม่เจอ”

“เฮ้อ” ฮิรูมิถอนหายใจเล็กน้อย และเธอก็ทิ้งตัวลงไปบนเตียง…

…………………………
…………………..

ณ ห้องสืบสวนสีขาว

“อืม…” ผู้กองเก้าเริ่มรู้สึกตัว และพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่มัดตัวเขาอยู่

“อ้า ตื่นแล้วเหรอ สวัสดีอีกรอบ” เร็กซ์กล่าวทักทาย “รู้สึกยังไงบ้างล่ะ ที่โดนจับมัดซะเอง… รู้สึกแย่ใช่ไหม… นั้นแหละที่ฉันรู้สึกอยู่!!!”

“อืม…แกยัดเงินลูกน้องฉะ…ฉัน” ผู้กองเงยหน้ามองสองตำรวจที่ทรยศของเขา “แกจะทำอะไรต่อ…”

“ทำไมผมต้องบอกแผนให้คุณรู้ด้วยล่ะ…” เร็กซ์หยิบสมุดเล่มประจำของตนออกมา และเปิดมาหน้าล่าสุด “อืม… ก็เผาที่นี้ซะ โดยที่ทุกคนจะตายโดยไม่ทันได้เตรียมตัว ผมบอกแล้วว่าคุณออ
กแบบห้องมาผิด ฮ่าๆ” จากนั้นเร็กซ์ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรไปหาทีมของเขาเพื่อเป็นการให้สัญญาณ

“หัวหน้า รถขนทรายพร้อมแล้ว” อดีตตำรวจคนหนึ่งของผู้กองพูดขึ้น “หน้าต่างตรงข้ามกับห้องนี้ก็พร้อมแล้ว”

“โอเค ไปกัน…” เร็กซ์เดินประตูห้อง และวิ่งไปที่หน้าต่างตรงข้าม เขาพุ่งออกไป ตกลงบนรถขนทราย และลูกน้องอีกสองคนก็ตามมา จากนั้นรถก็ขับออกไปอย่างไม่รีบร้อน

‘พับๆๆ’ เสียงของเฮลิคอปเตอร์ดับเพลิงสองลำ บินอยู่เหนือสถานตำรวจ และปล่อยน้ำบางอย่างราดทั้งอาคาร จากนั้นคนขับเฮลิคอปเตอร์ทั้งสองลำ ต่างพร้อมใจทิ้งบุหรี่ลงไป…

“ฟู่ๆๆๆ” เปลวไฟลุก เผาไหม้ทั้งสถานนีตำรวจ

“เฮ้ย ไฟใหม้ๆๆ” ตำรวจคนหนึ่งร้องลั่น และพยายามวิ่งไปหยิบถังดับเพลิง “ผู้กองไปไหนเนี้ย อ้ากกก”

………………………..
………………

“ข่าวด่วน เกิดเหตุไฟใหม้สถานนีตำรวจของเมืองนิวภูเก็ตคะ โอะๆมีรายงานว่า ผู้กองส่งศักดิ์หรือผู้กองเก้า ติดอยู่ข้างในคะ…”

“ผมต้องไปช่วย” เต้วิ่งไปสวมชุดดาร์ทเนส และกระโดดขึ้นรถดาร์ท-ซีบีอาทันที

“นายแน่ใจนะว่ามันบินได้” ฮิรูมิถามด้วยความไม่แน่ใจ

“ผมก็ไม่รู้ ยังไม่ได้ทดสอบ” ดาร์ทเนสบิดรถคู่ใจของเขาลงจากชั้นบนสุดของคอนโด และเขาก็ดิ่งลงมาด้วยความเร็ววว “โอ้วววว กางปีกเซ่ๆ” เขากดย้ำๆที่ปุ่มกางบิน ปีกค่อยๆกางออกมา “เชี่ยเอ้ยยยย”
.
.
.
“เฟี้ยวววว” ดาร์ทเนสบินไปพร้อมกับดาร์ทซีบีอามีบินของเขาด้วยความเร็ววว

------------------------------

ปล.มาแล้วจ้าาา

Rex

20th March 2012, 15:58

ชื่อตอนเหมือง Lyric ในเพลง Paradise Lost ของ HU เลยครับ

ทำไมตำรวจโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างงี้ ฮาาาาาาาาาาาาา

5day-ago

20th March 2012, 16:19

ชื่อตอนเหมือง Lyric ในเพลง Paradise Lost ของ HU เลยครับ

ทำไมตำรวจโหดร้ายป่าเถื่อนอย่างงี้ ฮาาาาาาาาาาาาา

เรื่องชื่อตอนผมก็ไม่รู้สงสัยฟังเพลงนี้บ่อย :o

ตำรวจเถื่อนเพราะว่าอยู่ในเมืองเถื่อนๆไงครับ 555 :)

5day-ago

1st April 2012, 22:45

..........

5day-ago

10th April 2012, 20:41

มาแล้วๆๆ ไม่ใช่ตอนใหม่นะ :D รูปวาดเล่นๆว่างๆ

http://image.ohozaa.com/i/68f/fAkqo7.JPG

Stormwind

10th April 2012, 22:36

ว่างจัดจริงๆ แหม่ๆๆๆๆ เดี๋ยว TKM จะจัดรูปตัวละครตามมาบ้าง

By Stormwind [Female]

5day-ago

10th April 2012, 22:50

ว่างจัดจริงๆ แหม่ๆๆๆๆ เดี๋ยว TKM จะจัดรูปตัวละครตามมาบ้าง

By Stormwind [Female]

จัดไปเลยยยยย :)

5day-ago

11th April 2012, 19:13

-------------

Rex

11th April 2012, 21:43

อยากวาดมั่งแต่ไม่มีไอเดียผุดออกมาเลยช่วงนี้

5day-ago

11th April 2012, 22:03

อยากวาดมั่งแต่ไม่มีไอเดียผุดออกมาเลยช่วงนี้

ผมก็ไม่ค่อยจะมีไอเดียเหมือนกันครับ แต่พอแผ่นดินไหวทีเดียว ไอเดียผุดมาเต็มเลย(ซะงั้น...) :)

5day-ago

13th April 2012, 16:49

Chapter 15 is all Dead!

เปลวไฟที่ร้อนแรงได้เผาทำลายสถานนีตำรวจแห่งเดียวของเมืองนิวภูเก็ตซิตี้ จนมอดไหม้ โดยการที่จะควมคุมเพลิงนั้นเป็นไปได้ยาก

“ช้าไปงั้นเหรอ…” ดาร์ทเนสกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารตรงข้ามกับสถานนีตำรวจ โดยที่ไม่สามารถเข้าไปช่วยผู้กองเก้าที่ถูกมัดอยู่ภายในได้ “ผมขอโทษ…”

‘ซ่า…’ สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างปวดร้าว และโศกเศร้ากับการสูญเสียยอดตำรวจอย่างผู้กองเก้า และตำรวจอีกหลายนาย เป็นการสูญเสียที่ท้องฟ้าไม่เห็นด้วย…

“ฮ่าๆๆ โศกเศร้ากันเข้าไป ฮ่าๆๆ” เร็กซ์กล่าวออกมาอย่าสะใจบนท้ายรถขนทราย “ข้าชื่อว่า เร็กซ์ เรย์ แรคนิค พลเมืองแห่งนิวภูเก็ตเอ๋ย จงจำชื่อนี้ไว้ ฮ่าๆๆ ข้าจะนำความหายนะมาสู่เมืองนี้เอง!”

“เร็กซ์!…” ดาร์ทเนสตะโกนออกมา “ฉันต้องหยุดแกให้ได้!”

“โอ้ แกอยู่ตรงนั้นเองเหรอ…” เร็กซ์กล่าวออกมาอย่างใจเย็น “แกหยุดมันไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆ” จากนั้นเร็กซ์ก็หนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที

“ดูนั้นดิลิ่ว นั้นมันดาร์ทเนส!” ดิวบุรุษชุดดำกระซิบบอกกับเพื่อน “เราต้องเก็บมันก่อน เราจะปล้นกันสะดวกๆ”

“โอเค ข้าจัดการเอง” ลิ่วเพื่อนของชายนั้นตอบกลับมา เขาหยิบปืน FN- five seven ออกมาและยิงไซค์โค้งไปที่ดาร์ทเนส ‘ปัง!’

“หือ?” ดาร์ทเนสกระโดดหลบกระสุนที่พุ่งเข้ามา และขึ้นดาร์ท-ซีบีอา ออกจากบริเวณนั้นทันที

ขณะเดียวกันเหนือกับไม้ ได้ขับรถตามรถขนทรายของเร็กซ์ด้วยความเร็ว

“แกฆ่าอาของฉัน!!!” เหนือตะโกนออกมา และพยายามใช้ปืน M9 ยิงให้โดนตัวของเร็กซ์ “โธ่เว้ย!”

“นี่ใจเย็นหน่อยเซ่!” ไม้ตะคอกกลับไป เพื่อให้เหนือใจเย็นลงแต่ไม่บังเกิดผลใดๆ “อย่างน้อยนายก็ยังโชคดีที่ยังไม่เข้าไปในสถานนี!”

“หนวกหูน่า!”

“หึๆเจ้าหนูน้อย ยังเร็วเกินไปที่แกจะตามจับฉันได้” เร็กซ์หยิบ RPG-7 ออกมาและเล็งไปที่รถของไม้และเหนือ “ตายซะ!”

“เฟี้ยวววว” RPG พุ่งออกไปจากปลายกระบอก พุ่งตรงไปที่รถคันนั้น….

“บึ้มม!!!”

…………………………………………..
………………………………..

ณ บ้านพักของชาช่า

ชาช่าที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายใจ “ว้ายย!”

“ดะเดี๋ยวชาช่า นี่ผมเอง” ดาร์ทเนสพูดขึ้น พลางถอดหน้ากากออก “เต้ไง…”

“เต้?เหรอ!” ชาช่าพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตัวตัวเอง “ดาร์ทเนส!”

“เอ่อ คุณแต่งตัวก่อนไหม” เต้นั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า

“ไม่เป็นไรหรอก” ชาช่ากล่าว พลางเดินไปปิดไฟปิดผ้าม่าน เพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าดาร์ทเนสอยู่ที่นี้ “เป็นอะไรไปเหรอค่ะ”
……………………………..
………….
“ผมปล่อยให้คนพวกนั้นตาย….” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างอ่อนแรงและโศกเศร้า “ผมไม่สามารถช่วยใครได้เลย แม้แต่คนเดียว”

“นี่…ไม่มีใครเป็น…” ชาช่าลากเก้าอี้มานั่งต่อหน้าชายหนุ่มและพยายามพูดปลอบใจแต่…

“พวกเขาตายกันหมด! ตายหมด!” เขาตะโกนลั่น และโยนหน้ากากดาร์ทเนสทิ้งไป

“นี่…คุณอาจโศกเศร้า ผิดหวัง ผู้คนอาจจะเกรียดคุณ แต่นั้นคือการเป็นดาร์ทเนส” ชาช่ากล่าว เธอเดินไปหยิบหน้ากากดาร์ทเนส และเอามาวางบนหัวของชายหนุ่ม

“คำนี้คุ้นๆนะ…” ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมา “ขอบคุณนะ”

ใบหน้าของทั้งสองขยับเข้าใกล้กัน แล้วก็จุมพิษอย่างดูดดื่ม “ให้ผมค้างด้วยนะ…”

“อืม…”
…………………………………….
…………………….

“ตอนนี้เราไม่มีตำรวจมากวนใจล่ะ…” เร็กซ์พูดขึ้นมา ขณะที่กำลังเขียนอะไรลงไปในสมุดของเขาเองอย่างขมักเขม้นภายในฐานลับของเขา “ใกล้จบแล้วสินะ…”

______________________________________________________________________________

ปล.ตอนนี้สั้นไปไหมเนี้ย.....
ปล2.อยู่บ้าน ไม่มีเพื่อนเล่นสงกรานต์ T^T

Forever Alone จัดไป...
http://i0.kym-cdn.com/entries/icons/original/000/003/619/Untitled-1.jpg

THELiw

14th April 2012, 12:39

Forever Alone เหมือนกัน TT^TT

5day-ago

18th April 2012, 22:08

ตัวอย่างตอนต่อไปครับสั้นๆ (เห็นคนอื่นทำขอทำมั้ง ^^)

------------Chapter 16 Don't Lose yourself-------------------------------

วันรุ่งขึ้น… เป็นช่วงเช้าแห่งความสิ้นหวังของประชาชนเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ จากเหตุการณ์เผาสถานนีตำรวจขนาดยักษ์แห่งเดียวของเมือง เป็นเหตุให้ตำรวจหลายนายต้องจบชีวิตลงในคืนนั้น จากมือฆาตกรโรคจิต นามว่า เร็กซ์ เรย์ แรคนิค…

แต่ในความสิ้นหวังและมืดมิดนั้นยังคงมีแสงสว่างเล็กๆอยู่เสมอ และชายผู้นั้นจะทำให้แสงนั้นสว่างไสวขึ้นมา…

แต่ทว่ากว่าจะถึงตอนนั้น ผู้คนต้องอดทนกันต่อไป…

และในวันนี้ความหวังจะลดน้อยลงไปอีก “คลืนนน” เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงตรงบริเวณเกาะสุมาตรา ความรุนแรง 9.8 ริกเตอร์ และเกิดแผ่นดินไหวจากกลุ่มรอยเลื่อนคลองมะรุ่ยและกลุ่มรอยเลื่อนระนอง ประมาณ 20 กว่าครั้ง…. ทำให้แผนการของเร็กซ์ลึกซึ้งขึ้นไปอีกขั้น!

ปล.เอ้้ะ ไอเดียผุดตอนแผ่นดินไหว เมพจริงๆเราอยู่ภูเก็ตแท้ๆ :o

แน๊ ! มาแบบนี้ซะด้วย

By Stormwind [Female]

แหะๆ นิดนึงๆๆ เป็นการจุดประกายไฟให้กับพี่ด้วย :cool:

Stormwind

18th April 2012, 22:12

แน๊ ! มาแบบนี้ซะด้วย

By Stormwind [Female]

5day-ago

19th April 2012, 23:49

Chapter 16 Don't Lose yourself

“แกคิดว่าเรื่องนี้ชื่ออะไรดี…เวสเตอร์” เร็กซ์กำลังนั่งเขียนบทต่อไปของเกาะแห่งนี้ที่เขาเป็นผู้กำหนดชะตา หันมาถามกับเวสเตอร์มือขวาผู้ภักดีที่กำลังกินไอติมอย่างอเร็ดอร่อย แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการคำถามใดๆ และก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป…

วันรุ่งขึ้น… เป็นช่วงเช้าแห่งความสิ้นหวังของประชาชนเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ จากเหตุการณ์เผาสถานนีตำรวจขนาดยักษ์แห่งเดียวของเมือง เป็นเหตุให้ตำรวจหลายนายต้องจบชีวิตลงในคืนนั้น จากมือฆาตกรโรคจิต นามว่า เร็กซ์ เรย์ แรคนิค…

แต่ในความสิ้นหวังและมืดมิดนั้นยังคงมีแสงสว่างเล็กๆอยู่เสมอ และชายผู้นั้นจะทำให้แสงนั้นสว่างไสวขึ้นมา…

แต่ทว่ากว่าจะถึงตอนนั้น ประชาชนแห่งนิวภูเก็ต ซิตี้ต้องทนอยู่กับความสิ้นหวังและท้อแท้กันต่อไป และในวันนี้ความหวังจะลดน้อยลงไปอีก “คลืนนน” เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงตรงบริเวณเกาะสุมาตรา ความรุนแรง 9.8 ริกเตอร์ และเกิดแผ่นดินไหวจากกลุ่มรอยเลื่อนคลองมะรุ่ยและกลุ่มรอยเลื่อนระนอง ประมาณ 20 กว่าครั้ง….

ทางด้านของเต้ที่มานอนค้างที่บ้านของชาช่า

“หือ…อะไรน่ะ!” ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงมาก เขารีบใส่กางเกงและปลุกชาช่าทันที “นี่ๆตื่นเร็วๆ”

“อะไรน่ะ นายตื่นเร็วเป็นกับเค้าแล้วเหรอออ” เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ด้วยความงัวเงย

“แผ่นดินไหวไง ยัยบื้อ!” เต้ค๊อกหัวชาช่าไปหนึ่งที “รีบเข้าใต้โต้ะเร็วๆ อุ๊บ!”

ชาช่าก็พุ่งเข้าใต้โต้ะหนังสือทันทีใส่สภาพเปลือยเปล่า จากนั้นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ในห้องนอนของชาช่า หล่นมาใส่ตัวของชายหนุ่ม “หนักไม่ใช่เล่นนะเนี้ย”

…………………………………………………….

ภายในตัวเมืองก็แย่ไม่แพ้กัน อาคารสูงหลายชั้นที่กำลังก่อสร้างได้เกิดกล่มลงมาสู่พื้นเบื้องล่าง ชาวเมืองต่างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เดิมทีเกาะนิวภูเก็ตนี้สร้างการนำขยะมาทับทมกันเป็นจำนวนมากเมื่อเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงสุดๆมากกว่า 9.8 ริกเตอร์ ทำให้แผ่นดินเริ่มแยกออกจากกันซึ่งเกิดขึ้นได้ยากมาก ผู้คนต่างล้มตายราวกับใบไม้ที่ร่วงโรยลงมาจากต้นไม้…..

“หวอออ…” เร็กซ์ร้องเสียงหลง “มีแผ่นดินไหวด้วย! เข้าทางแผนพอดี ฮ่าๆๆ”

ณ บ้านของชาช่า เต้ได้โดนตู้เสื้อผ้าทับจนสลบไป และก่อนที่เขาจะสลบลงไปเขาได้บอกกับชาช่าว่า “ทะ…โทษที…”

หลังจากนั้นไม่นานสถานการณ์ก็กลับสู่ปกติ ชาช่าจึงรีบออกมาจากใต้โต้ะ และพยายามยกตู้ที่ทับตัวของชายหนุ่มแต่ผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิง ไม่มีแรงพอที่จะยกตู้ขึ้นมาได้เธอจึงลองที่จะลากตัวของชายหนุ่มอออกมาแต่ก็ออก เนื่องจากตู้มีขนาดใหญ่เกินไป เธอจึงพยายามปลุกเต้ขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะทุบ ตบ ตี ชายหนุ่มก็ยังไม่ตื่น

น้ำตาของเธอไหลรินออกมา “ตื่นสิ! นายจะตายไม่ได้ ความหวังสุดท้ายของเมือง…ตื่นๆๆ ฮื้อๆ” ชาช่าโน้มจูบลงที่ฝีปากของชายหนุ่ม…

“ฉันรักนาย…รักมาตลอด….”

“อืม… จริงดิ…” ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว และยกตู้นั้นออกไป

……………………………………………

………………………

“ลิ่วกับดิว งั้นเหรอ…อืม” เร็กซ์กำลังพิจารณาคนที่เข้ามาขอเข้ากลุ่มด้วย เขาชี้ไปทางลิ่ว “นายยิงลูกโค้งได้… และนายชอบฆ่าคนแถมดุลึกลับ ฉันชอบแฮะ! รับพวกนายทั้งคู่”

“ขอบคุณครับ!” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

ข่าวแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงจับได้ 13.1 ริกเตอร์ ที่เมืองนิวภูเก็ต ซิตี้และทำให้เกิดคลื่นสินามิขนาดยักษ์ซัดกล่มประเทศไทยฝั่งอันดามันสร้างความเสียหายชนิดที่เรียกว่าประมาณค่าไม่ได้ ข่าวนี้โด่งดังไปทั่วโลกในเวลาไม่นาน นานาประเทศจึงร่วมมือร่วมใจจัดส่งเสบียงเข้าสู่พื้นที่ประสบภัยทางตอนใต้ของประเทศไทย

ผู้ว่าของเมืองนิวภูเก็ตได้ถูกลอบสังหารจากมือสไนเปอร์ คาดว่าระยะยิงอยู่ที่ 200 เมตร และไม่ทราบสาเหตุของการสังหาร

“ตอนนี้ทุกคนกำลังสิ้นหวัง…” เต้ยืนอยู่บนยอดตึกของบริษัท รีสัน ทู ฟาย ของตน ที่เสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ผมควรทำยังไงดีชาช่า…”

“อย่าได้สูญเสียความเป็นตัวเอง…” หญิงสาวเดินมาตบบ่าของชายหนุ่มเบาๆ “นายทำได้อยู่แล้ว”

…………………………………………………………………

“โอยยย” ไม้ตื่นขึ้นมาในห้องพักโทรมๆแห่งหนึ่งที่ดูเหมือนว่ายังไม่เสียหายมากนัก เหนือคู่หูของเขานอนอยู่ข้างๆ

“ตื่นแล้วเหรอ…” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เขากำลังเช็คสไนเปอร์ KFF-1 “พวกนายกล้ามากที่ไปตามมันอย่างงั้น”

“แกคือใคร…” ไม้ถามอย่างเย็นชา “ช่วยพวกเราไว้ทำไม”

“ฉันชื่อว่าก้อง คนที่สังหารผู้ว่าของเมืองนี้ในระยะ 200 เมตร” ชายคนนั้นแนะนำตัวเอง “ฉันฆ่ามันก็เพราะงานของมันนะน่าเบื่อจะตายไป”

“ทำไมกัน!” ไม้ถามกลับไปทันที “แล้วช่วยพวกเราไว้ทำไม”

“ก็พวกนายฝีมือเยี่ยมมาก จะปล่อยให้ตายได้ยังไง ฮ่าๆ ฉันต้องเป็นคนฆ่าพวกนายและดาร์ทเนสเอง แล้วเจอกันล่ะ ฮ่าๆ อย่าลืมล่ะฉันจับตาพวกนายอยู่ตลอด…” จากนั้นก้องก็เดินออกไปจากห้อง…

……………………………………

อีกด้านหนึ่งของเมือง ชายคนหนึ่งใส่แจ็คเก็ตสีดำ กางเกงดำ เดินออกมาจากซากของตึกพร้อมกับลูกซอง Moder 1887 “เกือบไปแล้ว ปูนเอ้ย” เขาพึมพำออกมา และเดินมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ระหว่างทางที่เขาเดินไปนั้น เขาได้พบเห็นผู้คนที่บาดเจ็บสาหัส คนที่ล้มตาย บริเวณนั้นเต็มได้ด้วยความสิ้นหวัง

“โดนแบบนี้ แถมไม่รู้ว่าไอ้เรก รก เร็กซ์ อะไรนี่แหละจะโจมตีอีกเมื่อไหร่ โธ่ ไร้ซึ่งความหวังใดๆ…” ป้าคนหนึ่งพูดออกมาทั้งน้ำตาด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง

“ดาร์ทเนสคนนั้นจะช่วยเราได้ไหมน้า…” หญิงสาวคนข้างๆพูดขึ้นมา “คนที่อยู่ในความมืดคนนั้น...”

“ต้องช่วยได้สิพี่สาว เค้าเป็นฮีโร่นะ!” เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยพลังแห่งความเชื่อมั่น

“เด็กน้อ…เด็ก เฟ้อไปเรื่อย…” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างสิ้นหวัง “ฮีโร่มีจริงที่ไหนกันล่ะ…”

เมื่อปูนเดินออกมาจากกลุ่มคนนั้นแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายของเขาก็ไหลรินลงมา “ความชั่วมันร้ายกาจอย่างงี้เลยเหรอ…” จากนั้นเขาวิ่งกลับไปที่คนกลุ่มนั้น

“นี่ทุกคนอย่าสิ้นหวังเซ่ อย่าสูญเสียตัวตนไปเซ่ ความหวังยังมีอยู่เสมอ!” ปูนตะโกนลั่น

“นี่พ่อหนุ่มนายก็เห็นสิ่งที่เกิดแล้วนี่” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“แล้วไงล่ะ! ขอแค่คงตัวตนของตัวเองไว้ ความหวังน่ะ! จะมาโบยบินมาอยู่บนหัวของคนที่ไม่ยอมแพ้เท่านั้น!! อย่ามาดูถูกความหวังเซ่!!”

……………………………………

“ใช่เราคือความหวังของเมืองนี้… ถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ…” เต้ยืนมองวิวบนยอดตึกเป็นครั้งสุดท้าย “ต่อไปนี้ฉันจะเดิมพันด้วยชีวิต!!”

===================================================

ตอนใหม่มาแล้วๆๆ สนุกหรือไม่สนุกยังไง ก็บอกด้วยนะครับ ต้องการคอมเม้ม+คำแนะนำ ^^

Stormwind

20th April 2012, 21:40

ตอนต่อไป ถ้าจะเป็น "ศึกสุดท้าย" จริงๆล่ะก็ ผมแนะนำว่าให้ 'แลก' กันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยครับ
อย่าเสียดายตัวละคร ถ้ามัวเสียดายล่ะก็เนื้อเรื่องมันจะไม่ค่อยสนุก ตายเป็นตายครับ !!
ขอบทบรรยายเพิ่มอีกนิดนะ มันไม่ค่อยเห็นภาพ

By Stormwind [Male]

5day-ago

21st April 2012, 11:38

ขอบคุณครับผม ^^ ตอนต่อไปจะสร้างออกมาให้ EPIC!! สุดๆไปเลยยยย

5day-ago

24th April 2012, 18:23

ไวรัสกินอีกแล้ว ฮ่าๆ ต้นฉบับปลอดภัยดีครับผม จากฝีมือของไวรัสที่ชื่อว่า Tanatos และตัวอื่นๆอีกมากมาย ระวังกันด้วยทุกคน ฮ่าๆ (โดนเป็นเพื่อนผมดีกว่า ฮ่าๆๆ)

อัพเดท 18:18 ลงวินโดวเสร็จไปหนึ่งรอบ ยังเมื่้อเดิม ผมคงต้องจัดการเผด็จศึกล้างทั้งเครื่องไปเลย!

--------------------------

จัดตอนพิเศษสั้นๆไปเลย แต่งกันสดๆเลย ฮ่าๆๆ

"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นนะชาช่า ฮิรูมิ! ทำไมดาร์ท-ซีบีอา ไม่ยอมทำตามคำสั่ง" เดอะดาร์ทเนสว้อยลั่นบริเวณ

"เราโดน เร็กซ์ เรย์ แรคนิค(ตัวร้ายของเรื่อง) ใช้ไวรัส Tanatos เจาะเข้ามา!" ชาช่าบอกถึงสาเหตุที่ดาร์ท-ซีบีอาไม่ยอมทำตามคำสั่ง

"เอ๊ะเดียว ยังมีมาก!" ฮิรูิมิพูดแทรกขึ้นมา

"ฟะฟะฟะ ฟัคคคคคคคคคค" ดาร์ทเนสถอนหน้ากากออก และทำหน้าแบบ 9gag Fuckkkkkkkkkkk!!

-----------------------------

เจอกันในอีก 2-3 ชั่วโมงคร้าบบบบ ฮ่าๆ มีความสูข!

Rex

24th April 2012, 18:58

ฟะฟะฟะ ฟัคคคคคคคคคคคค ฮมิรูมิ แกเองเหรอที่บังอาจปล่อยไวรัสใส่เครื่องชั้น ฟัคคคคคคคคคคคคคค!! ลงนรกไปซ้าาาาาาาาา (ท่าไม้ตายแบบกำปั้นเซนเซย่าาาา!!)

saphira

24th April 2012, 19:07

ฟะฟะฟะ ฟัคคคคคคคคคคคค ฮมิรูมิ แกเองเหรอที่บังอาจปล่อยไวรัสใส่เครื่องชั้น ฟัคคคคคคคคคคคคคค!! ลงนรกไปซ้าาาาาาาาา (ท่าไม้ตายแบบกำปั้นเซนเซย่าาาา!!)

ก้มตัวหลับตาแล้วสวนกลับด้วยท่าไม้ตายเตะผ่าหมาก:o

5day-ago

24th April 2012, 22:52

กลับสู่สภาวะปกติ กำลังไล่ตามลงโปรแกรม *0*

Rex

24th April 2012, 23:21

ก้มตัวหลับตาแล้วสวนกลับด้วยท่าไม้ตายเตะผ่าหมาก:o

ใครเขาคุยกับคุณเล่า เอ๊ะ!? ผมรู้จักคุณด้วยเหรอ??

5day-ago

25th April 2012, 18:17

อัพเดทตัวอย่างสั้นๆของตอนต่อไป พร้อมกับ Art work กาก By me

“ตอนอายุ 12 ผมเป็นเด็กที่ไม่เอาไหน เอาแต่ใจ… และงี่เง่าจนขนาดพลัดหลงกับพ่อแม่และอยู่อย่างโดดเดียวเป็นเวลา 3 ปี…” เต้เล่าความหลังของเขาเองให้กับชาช่าฟัง ในตึกร้างแห่งหนึ่งในเมืองนิวภูเก็ต ที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆจากแผนการสุดท้ายของเร็กซ์
…………………………
เมื่อ 8 ปีที่แล้ว ก่อนที่นิว ภูเก็ตจะถือกำเนิดขึ้น ทุกคนอาศัยอยู่ในเกาะภูเก็ตเดิมอย่างมีความสูข แม้จะมีพิษเศรษฐกิจมารุมเร้าบ้าง แต่ด้วยความที่เป็นเมืองท่องเที่ยวจึงผ่าวิกฤษนั้นออกมาได้สม่ำเสมอ…

“ผมจะเอาอันนี้ๆๆ” เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่งกำลังกลิ้งอยู่บนพื้นของห้างเซ็นทรัลภูเก็ต เพื่อขอให้พ่อแม่ซื้อหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์รุ่นใหม่ล่าสุด… ในขณะที่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างคิดว่า พ่อแม่ของเด็กคนนี้เลี้ยงลูกมายังไงกัน เอาแต่ใจเหลือเกิน

“ไม่ได้จ้ะลูก มันเปลืองเงินนะ” แม่ของเด็กคนนั้นเดินเข้ามา พร้อมเอามือลูบหัวเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน
“แต่พ่อกับแม่รวยที่สุดในประเทศนี่ ถึงผมเป็นเด็กผมก็รู้นะ!” เด็กคนนั้นลุกขึ้นมาตะคอกใส่หน้าแม่
“เฮ้อ… เพราะคุณเลย ตามใจลูกตลอด…” เธอหันมาพูดกับสามีของเธอที่เดินเข้ามาทีหลัง
เด็กคนนั้นมองผู้เป็นพ่ออย่างมีหวัง…
…………………………..
………………………..
“เด็กคนนั้นคือผมเอง…” เต้พูดขึ้น และเดินไปนั่งใกล้กับชาช่า

……………………(ติดตามต่อ ในตอนเต็ม ^^)………………………….

________________________________________

Art work!

ชุดเต็มยศของ Darkness
http://image.ohozaa.com/i/40d/2xuo1d.jpg

ชาช่านางเอกของเรื่อง (แบบนี้ไม่ให้พระเอกรักได้ไงล่ะ คาสโนวาตัวพ่ออย่างงี้)
http://image.ohozaa.com/i/d3d/3wS6w5.jpg

Stormwind

25th April 2012, 18:33

ชาช่า.........ทำขาเป็นรูปตัว M ซะด้วย แหม่ๆๆๆๆๆๆ หื่นแท้...หื่นแท้เหลา

By Stormwind [Female]

5day-ago

25th April 2012, 18:43

ชาช่า.........ทำขาเป็นรูปตัว M ซะด้วย แหม่ๆๆๆๆๆๆ หื่นแท้...หื่นแท้เหลา

By Stormwind [Female]

อืม...เอ่อ... :blush (//ทำหน้านิ่งๆไม่พูดอะไร)

Stormwind

29th April 2012, 15:39

รอตอนใหม่อยู่ครับผม

By Stormwind [Male]

5day-ago

10th May 2012, 00:10

-----------

5day-ago

12th May 2012, 13:13

Chapter 17 Unknown…

นิวภูเก็ต ซิตี้ เปรียบเสมือนเกาะภูเก็ตที่สร้างขึ้นมาใหม่จากการนำขยะที่ไม่ใช้แล้วมาเททับถมกันจนเป็นเกาะแห่งใหม่จากฝีมือของรัฐบาลรุ่นใหม่ แต่ด้วยสภาพเศรษฐิของโลกที่ตกต่ำสุดขีด ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก็แพงขึ้น ทำให้ประชาชนในเมืองท่องเที่ยวอย่างนิวภูเก็ตต้องอยู่แบบหาเช้ากินค่ำเป็นซะส่วนใหญ่ เกิดอาญากรขึ้นมามากมาย ทุกตรอกซอกซอย…

จากนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเมืองนี้เอาไว้ เขาคือ เต้ รีสัน เศรษฐีหนุ่มเจ้าของบริษัทรีสัน ทู ฟาย ทำให้เมืองนี้ยังพอกระเสือกกระสนต่อไปได้สักระยะ สร้างความหวังเล็กๆให้กับชาวเมือง จนถูกขนานนามว่า “อัศวินขี่ม้าขาว”

และแล้วความหายนะก็มาเยือน… ชายหนุ่มลึกลับผู้สวมเสื้อคลุมแบบมีฮู้ดหลากหลายสี นามว่า “เร็กซ์ เรย์ แรคนิค” เขามาเพื่อทำลายเกาะแห่งนี้ สาเหตุข้อแรกก็เพราะว่าเมืองนี้กำลังตกต่ำไปเรื่อยๆจนไม่มีที่สิ้นสุด และเต็มไปด้วยอาญากรใจทรามมากมาย สาเหตุที่สอง คือ เขากำลังแต่งนิยายเรื่องใหม่ที่ต้องการให้เนื้อเรื่องนั้นเกิดขึ้นจริงๆ…
และด้วยเหตุนี้เอง… ทำให้ถือกำเนิดฮีโร่พันธุ์เดือดนามว่า “ดาร์ทเนส…”

“แกคิดว่าไง เวสเตอร์” ภายในฐานลับของเร็กซ์ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องพักรูปทรงกลมรูปไข่ของตน ห้องนั้นประกอบไปด้วยชั้นหนังสือมากมายรายรอบอยู่ชิดกับผนังเรียงกันเป็นวงกลมรูปไข่ โต๊ะเขียนหนังสือของเร็กซ์อยู่ตรงกลางห้องพอดิบพิดี และเล่าบทนำของนิยายให้กับเวสเตอร์ลูกสมุนผู้ภักดีของเขาฟัง

“เยี่ยมไปเลยบอส!” เวสเตอร์ยืนฟังอย่างใจจดใจจ่อ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ถือไอติมเข้ามาด้วย “เล่าต่อสิครับ”

“ไม่ได้ๆแกต้องไปซื้อมาอ่านเอง ฮ่าๆ” เร็กซ์กล่าวติดตลก และเก็บตัวต้นฉบับใส่ในเสื้อคลุมสีเขียวขจีของตนเอง “แผนไปถึงไหนแล้ว…”

“หึๆ…” เวสเตอร์หัวเราะออกมาอย่างมีเลศนัย
…………………………….
เวลา 23:04 ค่ำคืนแห่งความสิ้นหวัง ผู้คนจำนวนมากไม่มีที่อยู่อาศัยเนื่องจากบ้านเรือนของตนเสียหายไปจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งรุนแรงที่ในประวัติศาสตร์
เต้ได้เดินทางกลับมาถึงคอนโดของเขาในคราบของเศรษฐีหนุ่มเต้ รีสัน เนื่องจากเขาฝากชุดไว้ที่บ้านของชาช่า…

“เธอปลอดภัยดีสินะ” เต้เปิดประตูเข้ามาในห้อง และเอ่ยปากถามฮิรูมิทันทีที่เห็นหน้า

“จะบ้าเหรอ คำนั้นฉันต้องหากที่ต้องถาม!” เธอโผล่กอดชายหนุ่มด้วยความห่วงใย

“นี่ๆผมไม่เป็นไรหรอกน่า…” จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนล้า

“กริ้งๆ” เสียงโทรศัพท์ภายในห้องดังขึ้นมาทันทีที่ชายหนุ่มนั่งบนโซฟา ราวกับว่ามีคนคอยจับตา
มองพวกเขาอยู่…

“ฮาโหล…” ฮิรูมิเดินเข้าไปรับสายทันที

“ขอสายคุณรีสันหน่อยสิ…” ชายของชายปริศนาพูดขึ้น เสียงลมหายใจของเขานั้นดังมาก ราวกับคนที่กำลังเหนื่อยสุดๆ

“ใครเหรอ…” เต้เดินเข้ามาหาฮิรูมิ

“เค้าบอกขอสายนายน่ะ” ฮิรูมิยื่นโทรศัพท์ให้กับชายหนุ่มทันที

“ฮาโหล…” ทันทีที่ชายหนุ่มได้ยินเสียงนั้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที ซีดขาว ตัวสั่นเทา เพราะน้ำเสียงนั้นคุ้นหูเขามาก และได้แต่หวังว่าคงจะไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้…

“นะนั้น…ใคร…” เต้ถามกลับไปเสียงสั่น เนื่องจากไม่ต้องการให้เห็นตัวของฮิรูมิเพราะอาจถูกจับไว้เป็นตัวประกันก็ได้…

“เหอะๆ นี่ฉันเองเร็กซ์… อยู่กันสองคนใช่ไหม…” ปลายสายนั้นคือคนที่เต้ได้คิดไว้จริงๆ “เครื่องบนจากภูเก็ตเก่าขึ้นแล้ว…”

“แกหมายความว่าไง!” ชายหนุ่มถามกลับไปทันที และหันไปมองฮิรูมิที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว

“หึๆเครื่องบนขึ้นแล้วไงล่ะ…” เร็กซ์ยังคงทวนคำเดิม

“เครื่องบิน…” ชายหนุ่มปล่อยมือจากโทรศัพท์และวิ่งไปที่หน้าต่างของคอนโดอย่างรวดแล้ว เขาพยายามมองหาบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปที่ระเบียง “เครื่องบินขึ้นเหรอ…”

“เฟี้ยวววว” เครื่องบินลำหนึ่งกำลังบินพุ่งเข้ามาทางคอนโด ด้วยความเร็วสูงโดยไม่มีถ้าทีว่าจะหยุดหรือจะหักหลบไปไหน

“ฮิรูมิ ออกมานี่เร็ว!” ชายหนุ่มตะโกนลั่น “เครื่องบินจะชนที่นี่แล้ว”
…..
เครื่องบินลำนั้นพุ่งเข้าชนเข้ากับตัวอาคารของคอนโดอย่างรุนแรง ‘ตูม!’ ทำให้ตัวอาคารนั้นสั่นไหวไปมา และค่อยๆพังทลายลงมา

“เกิดอะไรขึ้น?” ฮิรูมิวิ่งออกมาที่ระเบียงด้วยความตกใจ

“มันจะมาฆ่าเรา เร็วเข้าเราต้องรีบหนี” ชายหนุ่มจับมือของฮิรูมิ และมองลงไปข้างล่าง “ข้างล่างมีแม่น้ำอยู่…”

“เดี๋ยวนายจะทำอะไร…” ฮิรูมิเกิดอาการสงสัยในแผนการหลบหนีของเต้ “อย่าบอกนะว่า….”

ชายหนุ่มไม่รอช้าและผลักตัวของฮิรูมิลงไปข้างล่าง จากนั้นตัวเขาก็กระโดดตามลงไป…
พวกเขาทั้งคู่กระโดดลงมาจากชั้นที่ 19 ของคอนโดที่เขาอยู่ โดยเป้าหมายอยู่ที่แม่น้ำข้างล่าง ใกล้ๆตัวคอนโด

“บึ้ม!!” เครื่องบินที่พุ่งเข้ามานั้น เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง โดยที่ยังหาสาเหตุไม่ได้ “ครืนนนน” ตัวคอนโดค่อยๆถล่มลงมา ซึ่งซ้ำรอยประวัติศาสตร์วินาศกรรม 9/11 ที่เกิดขึ้นกับตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์…

………………………………………..
…………………………………

ทางด้านไม้กับเหนือ ที่กำลังหาทางตามล่าตัวเร็กซ์ กำลังปรึกษากันในห้องพักโทรมๆที่ยังไม่ค่อยเสียหายจากเหตุแผ่นดินไหว

“เอาไงดีล่ะ” เหนือถามขึ้น ขณะที่กำลังนั่งปรับแต่งปืนพก M9 สุดโปรดของเขา

“เราต้องหาตัวเร็กซ์…” ไม้ตอบทันที พลางเดินวนไปรอบๆห้อง เพื่อใช้ความคิด “หามัน ฆ่ามัน แล้วหนีออกจากเกาะนี้”
จากนั้นไม้ก็เดินแล้วหยิบปืน WE Hicapa 5.1 Dragon Black & Silver เช็คแม็กกระสุน ควงปืนไปมาอย่างคล่องแคล่ว “ไปกันเถอะ…”
…………………………….
………………….
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม…” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า ขณะที่กำลังอพยพผู้คนกลุ่มหนึ่งมาและมุ่งหน้าสู่ค่ายผู้ประสบภัยที่ความช่วยเหลือจากรัฐบาลและหลายๆประเทศอื่นทั่วโลกที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ “เอ้า ทุกคนพักกันก่อน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเท่าที่ทำได้นะ” ปูนตอบพลางหยิบ Model 1887 ออกมาเพื่อบรรจุกระสุน “สถานการณ์อย่างงี้ ยังมีพวกแก๊งมาดักปล้นอีก…”

“ผู้คนที่สิ้นหวังน่ะ…” ชายวัยกลางคนเดิมพูดขึ้น พลางเดินมานั่งข้างๆปูน “นายพูดถูกพ่อหนุ่ม… ความหวังยังมีเสมอ ไม่ว่าสถานการณ์แบบไหน…”

“หึ…ผมก็เชื่ออย่างนั้น เพราะผมเคยเจอคนๆหนึ่ง และผมก็ยิงไปที่แขนซ้ายของเขาเพราะว่าเข้าใจผิด…” ปูนหยิบผ้าสีขาวออกมาจากกระเป๋า และทำการเช็ดตัวปืน “เขาชื่อ ดาร์ทเนส…”

……………………………………….
………………………………..

เวลาต่อมา….
“ฮ้า!” เต้โผล่เข้ามาจากแม่น้ำ และพยายามว่ายน้ำลากฮิรูมิที่สลบไปขึ้นฝั่ง “เฮ้อ เกือบไป…”

“แค่กๆ” ฮิรูมิที่สลบไปเริ่มรู้สึกตัว เธอมองซ้ายมองขวาและต่อยไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างแรง “คิดจะทำอะไรของนายน่ะ!”

“ถามมาได้ ก็ช่วยชีวิตคุณไง” ชายหนุ่มพูด พลางชี้ไปทางคอนโดของเขาที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่ซาก “การกระโดดจากชั้น 19 ออกจะระห่ำไปหน่อย…”

“ไม่หน่อยย่ะ! ...แต่ก็ขอบใจนะ” เธอทิ้งตัวนอนลงอย่างอ่อนแรง และตาของเธอค่อยปิดลง

“ไม่คิดเลยว่าเร็กซ์มันจะเล่นอย่างนี้…” ชายหนุ่มพูดขึ้นและลุกขึ้นเดินไปที่ถนน จากนั้นก็มีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีเขียว และใช้ฮูดปกปิดหน้าเอาไว้ถ้าทางลึกลับ วิ่งตรงเข้ามา

“นี่คุณเร็กซ์ฝากมาให้” เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาแล้วก็วิ่งหายไปราวกับสายลม ชายหนุ่มไม่รอช้าจึงเปิดอ่านทันที…

“ฮ่าๆ นายรอดมาสินะ เยี่ยมๆกะไว้แล้ว… แต่ฉันก็มีแผนสำรอง… ฉันจับหวานใจของแกมาแล้ว…” พอจบท่อนนี้ เต้หันไปมองฮิรูมิที่กำลังนอนอยู่บนพื้น และหันกลับมาอ่านต่อ

“ถ้าอยากจะช่วยเธอ มาที่ตึกร้างทางทิศตะวันตก ชื่อว่า โรงงานฉิ้งฉ้าง มาในคราบของเต้ รีสันล่ะ และฉันจะปล่อยตัวเธอไป”

“หวานใจงั้นเหรอ…” ชายหนุ่มนิ่งไปซักพัก “ชะ…ชาช่า!”

ชายหนุ่มฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกเป็นชิ้นๆ และวิ่งไปหาฮิรูมิทันที “นี่ตื่นๆ”

“เธอไปที่บริษัท รีสัน ทู ฟาย นะที่นั้นปลอดภัยที่สุดในเมือง”

“ทำไมล่ะ…”

“มันจับตัวชาช่าไป…” เต้กล่าวออกมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกี้ยวและสิ้นหวัง “เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย…”

“โอเค…ได้สิ” เธอตอบ

“โอเคแล้วเจอกัน…” จากนั้นเต้ก็วิ่งหายไปในความมืด ทิ้งให้ฮิรูมิยื่นอยู่อย่างโดดเดี่ยว ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนเดียวของเขา และเธอก็มุ่งหน้าไป รีสัน ทู ฟาย…

“หึๆ…” ชายคนที่นำจดหมายมาให้กับเต้ เดินตามฮิรูมิไปอย่างเงียบๆภายใต้เงามืด ………………………………………….
…………………………
เวลา 00:57
ณ โรงงานฉิ้งฉ้าง ทางทิศตะวันตก ตามที่เร็กซ์ได้เขียนเอาไว้ในจดหมาย แต่เขามาในคราบของดาร์ทเนส แทนที่จะเป็นเศรษฐีหนุ่มเต้ รีสัน เพราะเร็กซ์ไม่เคยเล่นง่าย
เขากำลังยืนอยู่บนตู้คอนเทรดเนอร์พร้อมกับดาร์ท-ซีบีอาคันเก่งของเขา และเปิดโหมดดาร์ท-วิชั่นเพื่อสังเกตการณ์ภายในโรงงาน
มีกลุ่มคนอยู่ 7 คนอยู่ภายในโรงงานกำลังนั่งล้อมวงเล่นไพ่กันอยู่ และชาช่าซึ่งเหมือนว่าจะถูกมัด อยู่ข้างหลังคนกลุ่มนั้น…

เขาไม่รอช้าจึงใช้ดาร์ท-ซีบีอา ยิงลูกระเบิดเพื่อเปิดทางเป็นช่องขนาดใหญ่ ทำให้กลุ่มคนในโรงงานนั้นเกิดอาการตกใจสุดขีดและเขาก็กางปีกของดาร์ท-ซีบีอาและขับพุ่งเข้าไป

“เฟี้ยววววว” เขากระโดดลงจากรถปล่อยให้มันพุ่งไปชนไปสามคน และเขาก็กระโดดพุ่งไปหาชายอีกคน เพื่อปลดอาวุธและใช้อุปกรณ์ในมือซ้าย เพื่อยิงกระแสไฟฟ้าออกไป ทำให้เขาสลบไป…
ดาร์ทเนสหยิบไม้กระบองคู่ออกมา เขากดปุ่มเพื่อให้มันยืดออก และควงมันไปมาอย่างแคล่งแคล่ว ฟาดไปที่หัวชายคนหนึ่งที่กำลังจะลุกขึ้นมาจากบนพื้น

“ยิงมัน!” อีกสองคนตั้งสติได้ จึงรีบประทับปืนทันที แต่ยังสู้ความไวของดาร์ทเนสไม่ได้ จึงโดนฟาดไปอีกหนึ่งคน

“ปล่อยผมไป…ผมแค่รับคำสั่ง…” ชายคนสุดท้ายทิ้งอาวุธและพยายามคลานออกไป

“เจ้านายแกอยู่ไหน…” ดาร์ทเนสเก็บไม้กระบองและเดินมากระชากคอเสื้อมันขึ้นมา “บอกมาเดี๋ยวนี้!”

“ไม่…ผมไม่รู้” ชายคนตอบเสียงสั่น

“ไม่รู้เหรอ…” ดาร์ทเนสโหม่งไปที่หัวหนึ่งที และปล่อยตัวมันลงกับพื้น และวิ่งไปช่วยชาช่าทันที

“ไม่เป็นไรนะ…” ดาร์ทเนสตัดเชือกที่มัดชาช่าออกบนตัวของเธอไม่รอยและถอนหน้ากากของเขาออก

“ขอบใจนะ…” ชาช่าพูดออกมาทั้งน้ำตา เธอนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายเต็มไปด้วยรอยจากการถูกฟาดด้วยอะไรบางอย่าง เธอคงถูกเค้นเพื่อหาความจริงอะไรบางอย่าง…

“นี่เป็นอะไรไป…” ชายหนุ่มถาม และเอามือลูบหัวของชาช่าอย่างอ่อนโยน “บาดเจ็บรึเปล่า”

“มันบอกว่าจะระเบิดนิวภูเก็ตทิ้ง…” ชาช่าเงยหน้าขึ้นมามองเต้ผู้เป็นทั้งคนรัก และความหวังสุดท้ายของทุกคน “คะ…คุณอาจจะตายได้…”

“อืม…” ตอนนี้ดาร์ทเนสได้รู้แผนการสุดท้ายของเร็กซ์แล้ว ทำให้เขาเกิดอาการตกใจและหวาดกลัวอย่างมาก เพราะเขาคือความสุดท้าย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา แต่เขาก็พยายามข่มความรู้สึกนี้เอาไว้… “ผม…ทำไมผมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้…ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมนั้น…”

“ตอนอายุ 12 ผมเป็นเด็กที่ไม่เอาไหน เอาแต่ใจ… และอ่อนแอจนเสียพ่อแม่ไปและอยู่อย่างโดดเดียวเป็นเวลา 3 ปี ก่อนจะมาเจอคุณ…” เต้เล่าความหลังของเขาเองให้กับชาช่าฟัง ในตึกร้างแห่งหนึ่งทางทิศตะวันตกของเมืองนิวภูเก็ต ที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆจากแผนการสุดท้ายของเร็กซ์
…………………………
เมื่อ 8 ปีที่แล้ว ก่อนที่นิว ภูเก็ตจะถือกำเนิดขึ้น ทุกคนอาศัยอยู่ในเกาะภูเก็ตเดิมอย่างมีความสุข แม้จะมีพิษเศรษฐกิจมารุมเร้าบ้าง แต่ด้วยความที่เป็นเมืองท่องเที่ยวจึงผ่าวิกฤตนั้นออกมาได้สม่ำเสมอ…

“ผมจะเอาอันนี้ๆๆ” เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่งกำลังกลิ้งอยู่บนพื้นของห้างเซ็นทรัลภูเก็ต เพื่อขอให้พ่อแม่ซื้อหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์รุ่นใหม่ล่าสุด… ในขณะที่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างคิดว่า พ่อแม่ของเด็กคนนี้เลี้ยงลูกมายังไงกัน เอาแต่ใจเหลือเกิน

“ไม่ได้จ้ะลูก มันเปลืองเงินนะ” แม่ของเด็กคนนั้นเดินเข้ามา พร้อมเอามือลูบหัวเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน

“แต่พ่อกับแม่รวยที่สุดในประเทศนี่ ถึงผมเป็นเด็กผมก็รู้นะ!” เด็กคนนั้นลุกขึ้นมาตะคอกใส่หน้าแม่

“เฮ้อ… เพราะคุณเลย ตามใจลูกตลอด…” เธอหันมาพูดกับสามีของเธอที่เดินเข้ามาทีหลัง
เด็กคนนั้นมองผู้เป็นพ่ออย่างมีหวัง…
…………………………..
………………………..

“เด็กคนนั้นคือผมเอง…” เต้พูดขึ้น และเดินไปนั่งข้างตัวชาช่า “เมื่อ 8 ปีก่อนผมและพ่อแม่ได้ไปเที่ยวเชียงใหม่…”

………………..
เมื่อ 8 ปีก่อน ณ จังหวัดเชียงใหม่ ทางตอนเหนือของประเทศไทย ครอบครัวรี สัน ได้พากันมาเที่ยววันหยุด กันทั้งหมด 7 วัน
และในวันที่ 7 นั้นเองคือจุดเปลี่ยนชีวิตของเด็กคนหนึ่ง ผู้ที่สุขสบายมาตลอด…

ณ สนามบินเชียงใหม่ มีชายคนหนึ่งยืนตัวสั่นเทาอยู่หน้าทางเข้าสนามบิน ระหว่างนี้กำลังต่อคิวเพื่อให้เจ้าหน้าที่สแกนตรวจสิ่งของต้องสงสัย… และเมื่อถึงคิวของเขา ชายคนนั้นไม่กล้าที่เดินผ่านเครื่องสแกน ยืนตัวแข็งไปซักพักและเขาก็เดินเข้าไป “ตื้ดๆๆ”
ทันทีที่เสียงเตือนดังขึ้น เขาก็ซักปืนลูกโม่ออก “ปังๆๆๆ” เหล่าเจ้าหน้าที่ 4-5 คน ร่วงลงไปกองอยู่บนพื้น “ทุกคนอยู่นิ่งๆไม่งั้นยิง!”
เขารู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นแน่ จึงคิดหาตัวประกันและเขาก็พบเด็กคนหนึ่งกำลังหลบของหลังพ่อของเขา ชายคนนั้นจึงวิ่งไปผลักพ่อของเด็ก และจับตัวเด็กเป็นตัวประกัน

“พ่อ!” เด็กคนนั้นได้แต่ตะโกนเรียกชื่อพ่อ

ชายคนนั้นพาเด็กวิ่งออกไปที่รถแท็กซี่คันหนึ่ง “ออกมาวะเว้ย! เร็วๆนี่ปืนนะเว้ย”
“หยุดนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!” ตำรวจนายหนึ่งอยู่บริเวณนั้นพอดี

“อย่าเข้ามาไม่งั้นเด็กนี่ตาย…” ชายคนนั้นพูด พลางเอาปืนจ่อหัวของเด็ก

“ลูก!” พ่อแม่ของเด็กตะโกนออกมาพร้อม

“หนวกหูโว้ย!” ชายคนนั้นยิงปืนออกไป ‘ปัง! ปัง!’ จากนั้นเขาก็ขึ้นรถแท็กซี่คันนั้น พร้อมกับตัวเด็กทันที

“พ่อ! แม่!” สิ่งที่เด็กคนนั้นเห็นคือ พ่อแม่ของเขาล้มลงไป

“เงียบน่าเจ้าหนู!” ชายคนนั้นขับรถออกจากบริเวณอย่างรวดเร็ว…

‘หนังสือพิมพ์ลงข่าวหน้าหนึ่ง ครอบรีสัน มหาเศรษฐีผู้ยิ่งใหญ่แห่งภูเก็ต ได้เยชีวิตจากเจ้าฆาตกรไม่ทราบชื่อ และทางเราก็ไม่ทราบสาเหตุที่เขาพยายามเข้าไปในสนามบินเชียงใหม่’

………………………………………
ณ ชายแดนไทย-พม่า

“แกทำอะไรพ่อแม่ของฉัน!” เด็กชายพูดออกด้วยอารมณ์โกรธเกี้ยวสุดๆ จากนั้นเขาก็หักพงค์มาลัยของรถทันที ทำให้รถแหกโค้ง และลงไปคว่ำอยู่ข้างถนน และเด็กชายก็คลานออกไปจากรถอย่างรวดเร็ว เนื่องจากว่าเขาตัวเล็กมาก

“กรอดด ไอ้เด็กเวร!” ชายคนนั้นพยายามออกจากรถ

เด็กคนนั้นวิ่งเข้าไปในป่า เพื่อหนีการตามล่าของโจรคนนั้น…

“โอ้ๆ” ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งออกกำลังกายเกือบจะชนกับเด็กคนนั้น “เป็นอะไรเจ้าหนู หนีอะไรมา”

“กรอดดด แกนะแก” โจรคนนั้นไล่ตามมาจนทัน และเล็งปืนมาทางชายหนุ่มผู้นั้น

“อ่อ…” ชายคนนั้นไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่โจรคนนั้นทันที โดยใช้แม่ไม้มวยไทย ปัดปืนจนหลุดและฟันศอกไปที่คางของเจ้าโจรชั่วจนน็อกไป…

“เอาล่ะเจ้าหนูปลอดภัยแล้ว… มาจากไหนกันล่ะ” ชายคนนั้นหันมาถาม แต่เด็กชายก็ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น “อืม… งั้นไปอยู่กับพี่ก่อน…”

……………………………..
………………………
“เฮ้ย โจนี่ พาใครมาน่ะ” ชายแก่คนหนึ่งทักขึ้น ขณะที่กำลังยืนดูเด็กๆซ้อมมวย

“อ่อ เด็กคนนี้โดนจับตัวมาน่ะพ่อ” ชายหนุ่มตอบ และขึ้นเวทีมวยทันที “เลยพามาอยู่กันก่อน”

“แล้วแกจะเอายังไง” พ่อของชายคนนั้นถาม พลางดูรูปร่างของเด็กคนนั้น “เหมาะจริงๆ…”

“เอางี้ เราเป็นค่ายมวย ก็ให้เขามาฝึกกับเราเลยสิ…” ชายหนุ่มที่ชื่อโจนี่ตอบ
…………………………………..
“จากนั้นผมก็อยู่ที่นั้นมาเป็นเวลา 3 ปี” เต้ลุกขึ้นและอุ้มตัวชาช่าขึ้นมา “เรามีเวลาไม่มาก คงเล่าต่อไม่ได้”

“อย่าตายนะ…” ชาช่าพูดขึ้นพร้อมยิ้มเล็กน้อบ ชายหนุ่มจึงโน้มตัวจูบกับชาช่าอย่างดูดดื่ม เพื่อเป็นคำตอบของเขาแทนคำพูด

“ผมต้องพาคุณไปที่ปลอดภัย…”

……………………………………………………….

แถมด้วย Artwork กากๆ ของโปรเจกใหม่ครับผม
(บอกไ้ด้แค่ว่าเป็นแนว Action Fantast+Love Romantic เน้นเรื่องความรัก กวนๆซะหน่อย)
http://upic.me/i/sx/tae6gun.jpg

5day-ago

13th May 2012, 19:05

ฉลองครบ 5000 View จัดตอนใหม่ไปอีกหนึ่งตอน!!

==================

Chapter 18 Fight for evening

“เอาล่ะ…” ดวงอาทิตย์ยามเช้าขึ้นมาทางทิศตะวันออกตามปกติ ทุกคนในค่ายอพยพต่างตื่นขึ้นมาอย่างมีความหวังเพราะว่าพวกเขาไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป ความช่วยเหลือกำลังเดินทางมาเรื่อยๆ แต่หารู้ไม่ว่าดวงอาทิตย์ที่ขึ้นในวันนี้เป็นสัญญาณของหายนะครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น

“อะแฮ่มๆ” เสียงทางวิทยุภายในค่ายดังขึ้น แต่เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของทหารที่พวกเขาได้ยินประจำ และเป็นเสียงของเร็กซ์ที่กำลังแฮกเข้ามา “สวัสดียามเช้าทุกคน…”

“หวังน่าทุกคนพร้อมกับเรื่องสนุกในวันนี้นะ” ทุกคนภายในค่ายเริ่มออกอาการหวาดหวั่น “วันนี้ภูเก็ตเก่าจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ…..” สัญญาณตัดหายไป…

“เวสเตอร์กดปุ่มได้…” ภายในฐานลับของเร็กซ์ เขาสั่งให้ลูกน้องคนสนิทกดปุ่มอะไรบางอย่าง

……………
“บึ้มๆๆๆๆๆ” เกิดระเบิดอย่างรุนแรงตามจุดต่างๆภายในภูเก็ตเก่าทั่วทั้งเกาะ เกิดความเสียหายอย่างรุนแรง ทำให้ภูเก็ตเก่าค่อยๆจมลงไปในทะเล

“อีกไม่นานพวกคุณทุกคนก็จะได้ข่าว…และระเบิดที่ผมใช้นั้นคือระเบิดนาปาม อันเดียวกันกับที่เกิดในสงครามเวียดนาม ฮ่าๆๆๆ”
“ต่อไปก็คือ นิวภูเก็ต…” ทันทีที่เร็กซ์พูดจบ ผู้คนภายในค่ายต่างแตกตื่นและบุกเข้าไปในเต็นท์ทหารเพื่อขอให้พวกเขาเอา เฮลิคอปเตอร์มารับออกไปจากเกาะนี้

“พับๆๆ” เฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำกำลังบินเข้ามาเพื่อส่งเสบียงพอดิบพอดี…

“มันมาแล้วลิ่ว…” ดิวพูดขึ้น ขณะที่กำลังส่องกล้องส่องทางไกล

“มันมาเร็วแท้ แฮะ…” ลิ่วซักปืน FN- five seven ตัวเก่งของเขาออกมา และยิงกระสุนไซค์โค้งไปที่ ศีรษะคนขับเฮลิคอปเตอร์อย่างแม่นยำ

………………………….
“ฮ. มันท่าทางแปลกๆวะ” ทหารนายหนึ่งในค่ายพูดขึ้น “เฮ้ย! ทุกคนหาที่หลบเร็ว!”

เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นดิ่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว ถลาเข้ามาภายในค่าย และเกิดการระเบิดขึ้น! ทำให้ผู้บาดเจ็บล้มตายไปนับไม่น้อย

“ลุงครับๆ” ปูนวิ่งเข้าไปผยุงตัวของชายวัยกลางคนขึ้น “เป็นอะไรเปล่าครับ”

“ลุงคงไม่รอดแล้วละ…” ชายคนนั้นพูดอย่างอ่อนแรง เพราะบาดแผล “หมดหวังแล้วล่ะ…”

“ไม่ลุง ความหวังยังมีเสมอไงล่ะ!” ชายคนนั้นไม่ตอบอะไรและหลับตาลงไป… ปูนวางตัวของเขาลงอย่างสงบ ผู้คนรอบๆตัวเขาต่างสิ้นหวังจากการสูญเสียคนที่รักไปมากมายน้ำตาลูกชายของเขาไหลรินออกมาด้วยความโกรธแค้น… ก่อนเกิดเหตุการณ์นั้นเขาได้เห็นคนที่ยิงเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น ปูนจึงหยิบ Model 1887 ออกมาและวิ่งไปที่ตึกหลังนั้นทันที…

……………………..
ทางด้านไม้และเหนือ ที่กำลังออกตามล่าตัวเร็กซ์ แต่ทันที่พวกเขาออกจากห้องหักมาสู่ภายนอก

‘ปัง! เฟี้ยววว’

“ฉัวะ!” ร่างของไม้ ร่วงลงไปกองกับพื้น “สไนเปอร์!”
เหนือจึงวิ่งไปลากตัวของไม้เข้ากำบังหลังรถยนต์ทันที “ใครกัน…”

“ยิงมาจากทางไหน…อ้ากกก” ไม้ใช้มือซ้ายกดแผลที่ไหล่ขวาของเขา เพื่อห้ามเลือด “ระยะเท่าไร…”

“น่าจะทางทิศเหนือ ระยะประมาณ 200 เมตรได้มั้ง” เหนือพยายามมองคนที่ยิง

“ไม่ต้องมองหรอก ก้มหัวไว้ ระยะ 200 เมตรจากที่นี้คือตึกที่สูงที่สุดในเมือง ตรงไปที่นั้น…แฮ่กๆ” ไม้กล่าว เลือดของเขายังไหลไม่หยุด

“คุณบาดเจ็บหนักนะ” เหนือพูด

“นายไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป…อ้ากกก” ไม้กรีดร้องอย่างเจ็บปวด “เชี่ย ยิงซะทะลุ…”

จากนั้นเหนือก็มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ตามที่ไม้สั่งเพื่อหยุดมือสไนเปอร์ ไม้พยายามห้ามเลือดไม่ให้ออกมามากกว่านี้ “โอย…โทษนะเหนือ…” เขาฉีกแขนเสื้อมาพันแผลยิงทะลุที่ไหล่ขวาของเขา “ทำไมไม่ยิงหัวกุเลยฟะ…”

…………………….

ทางด้านปูนที่วิ่งมาหาคนที่ยิงเฮลิคอปเตอร์ตกที่ดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง ตรงข้ามกับค่ายผู้อพยพ

“แกใช่ไหมที่ยิง ฮ. นั้น!” เขาประทับปืนลูกซอง Model 1887 ขึ้น

“ใช่ ฉันเองแหละ…” ลิ่วพูดขึ้น “นัดเดียวจอด…”

“เฮ้ๆเจ้าหนู อย่าใจร้อนน่า”ดิวพูดขึ้นและหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่ “เฮ้ยลิ่ว แกว่าหน้ากากนี้เป็นไงวะ”

“เฮ้ย!” ปูนตะโกนลั่น จนทำให้สองคนนั้นหันมา “ปืนเล็งพวกแกอยู่นะเว้ย”

“อืม…” ลิ่วซักปืน FN- five seven ออกมาแล้วเล็งมาที่ปูน

“ฉันคิดว่าอย่าทำแบบนั้นดีกว่าจ้าหนู…” รังสีอำหิตแรงกล้าแผ่ออกมาจากดิว “ถ้าแกไม่อยากเห็นเลือดของตัวเองไหลออกมา…”

…………………….
ณ บริษัทรีสัน ทู ฟาย
“ไม่ต้องห่วง ชาช่าปลอดภัยแน่” ภาคีพูดขึ้นและกดประตูลับสำหรับหลบภัยออกมา ชาช่าก็เดินเข้าไปพร้อมส่งยิ้มให้กับดาร์ทเนสเล็กน้อย

“ขอบคุณมาก คุณเองก็ควรหลบด้วย พวกมันอาจจะเล็งคุณไว้” ดาร์ทเนสกล่าวพลางคิดอยู่ในใจว่าแล้วฮิรูมิอยู่ไหนทำเธอยังมาไม่ถึงที่นี้ จากนั้นกระโดดขึ้นดาร์ท-ซีบีอาของเขา และขับทะลุกระจกห้องประธานออกไป

“ไม่อยากจะเชื่อ เขาขโมยต้นแบบรถบินของผมไป…” ภาคีกล่าว จากนั้นสัญญาณเตือนภัยของบริษัทก็ดังขึ้น

“ท่านประธาน มีคนจำนวนมากพยายามบุกรุกเข้ามาในบริษัทครับผม!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแจ้งสถานการณ์เข้ามา “พวกเราต้านได้ไม่นานหรอกครับ!”

“โอเคเดี๋ยวผมลงไป…” ภาคีกล่าวและเดินไปปิดประตูลับ “อยู่นี่แปปนะ…”

“เดี๋ยวสิท่านประธาน” ชาช่าตะโกนลั่นและพยายามวิ่งออกมาให้ทัน แต่ประตูได้ปิดลงไปซะก่อน…

เวลา 08:01เวลาประวัติศาสตร์ครั้งยิ่งใหญ่ของรีสัน ทู ฟาย…
ภาคีประธานบริษัทรีสัน ทู ฟาย คนปัจจุบัน ได้ลงมาชั้นล่างสุดเพื่อหยุดยั้งการบุกรุกของกลุ่มคนจำนวนมาก

“มีอะไรกันทุกคน…”

“เราต้องการเครื่องบิน!” “เราต้องการออกจากที่นี้!” “พวกเราไม่อยากตาย”

เสียงเรียกร้องของพวกเขกช่างเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว ภาคีพยายามข่มความรู้สึกนั้นออกไป และพูดออกไป “คะ…”

‘เฟี้ยววววว’

ร่างอ้วนๆของเขาค่อยๆล้มลงไป… แว่นตาของเขาแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กระสุนของสไนเปอร์ KFF-1 ที่เขาเป็นคนสร้างเองกับมือ ได้เจาะทะลุหัวของเขาอย่างแม่นยำ ไม่ทราบตำแหน่งที่ยิง จากนั้นไม่นาน เหล่าเจ้าหน้าที่จำนวน 10 คนของบริษัทต่างก็ล้มลงไปจากฝีมือสไนเปอร์คนเดิม ทำให้พวกคนในบริเวณนั้นต่างแตกตื่น และวิ่งบุกเข้ามาในบริษัทได้สำเร็จ

………….

ดาร์ทเนสได้แต่มองเพื่อนของเขา ล้มลงไปจากยอดตึกฝั่งตรงข้าม โดยที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรเลย เป็นอีกครั้งที่เขาเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา…
สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด…ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว… เขาหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว จึงกลางปีกของดาร์ท-ซีบีอา และร่อนไปทั่วท้องนภา เพื่อหาเร็กซ์ในเจอก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป…

………………………………………

“ถึงเวลาของเราแล้วล่ะเวสเตอร์” เร็กซ์พูดขึ้น พอทั้งคู่ออกมาจากฐานลับที่อยู่ในซอยเปลี่ยวๆแห่งหนึ่ง มีแค่กองขยะและกำแพงรอบข้าง พวกเขาก็พบกับ…

“แกเป็นใคร” เวสเตอร์พูดขึ้น เขาโยนถ้วยไอศกรีมนมเย็นทิ้ง และหยิบปืน PISTAL สีเงิน ออกมาและเล็งไปที่ชายร่างยักษ์คนนั้นทันที

“แจ็ค โอคอนเนอร์” ชายร่างยักษ์พูดขึ้น

………………………………..

ปล.ตอนไม่มีเน็ตแต่งไปได้เยอะพอสมควรแฮะ

Stormwind

9th June 2012, 00:34

เรื่องนี้ก็ต้องเจอมือมารฉุดขึ้นมาจากหลุม ขุดขึ้นมาจากความขี้เกียจ

By Stormwind [Female]

5day-ago

13th June 2012, 21:06

มันจบไม่ลงซักที......... ตอนใหม่ไม่ออกง่ายครับ รอกันอีกนิดล่ะกัน เพราะกองทัพงานกำลังถล่มเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง (ปีสุดท้ายแล้วเอาไรมาก -*-)

5day-ago

17th June 2012, 08:24

Chapter 19 End with us

ปูนซึ่งกำลังยืนประจันหน้ากับลิ่วและดิว หนึ่งในสมาชิกของเร็กซ์บนดาดฟ้าของตึก หลังจากที่พวกเขาทั้งสองได้สอยเฮลิคอปเตอร์ร่วงไปแล้ว

“อย่าขยับดีกว่า…” ดิวเล็ง Marui Hi-Capa 5.1 ตัวเก่งของเขาออกมา “ลิ่วเอ็งกลับไปก่อนเหอะ ข้าขออยู่เล่นกับได้หมอนี่หน่อย…”

ปูนประทับ Model 1887 ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พลางคิดในใจว่า 1-1 คงพอสู้ได้ และเขาก็ตัดสินใจเปิดฉากก่อน

“ปัง!” ดิวกระโดดหลบออกไปข้างๆราวกับโจวหวินฟะและยิงสวนกลับมาทันทีอย่างเหนือชั้น ‘ปัง…..’

…………………

“แล้วแกมีปัญหาอะไร” เร็กซ์พูดขึ้นน้ำเสียงดูไม่พอใจอย่างหนัก “มาพังรถของฉันได้ยังไงกัน”

“แกจับตัวนายหญิงฮิรูมิมาสินะ” แจ็คเดินมาเผชิญหน้ากับเร็กซ์และเวสเตอร์

“ไอ้ผู้หญิงนั้นน่ะเหรอ…” เร็กซ์ผยักหน้าให้สัญญาณกับเวสเตอร์…

“ฮึม!” แจ็คต่อยเวสเตอร์อย่างรุนแรง จนเขากระเด็นไปชนกับกำแพงของซอย และยังคงจ้องหน้าเร็กซ์

“แกกล้าหาญมากนะ…” เร็กซ์ดึงฮูดของเสื้อคลุมสีดำขึ้นมาปิดหัวของเขา จากนั้นก็ใช้ความเป็นนักวิ่งกรีฑา หนีออกจากซอยนั้นอย่างรวดเร็ว แจ็คชายร่างยักษ์กำลังจะวิ่งตามไป แต่…

‘ปัง!’ เวสเตอร์ใช้ปืน PISTOL สีเงินของเขายิงกระลุหัวไหล่ของแจ็ค

“แกคิดจะไปไหน…” เวสเตอร์พูดขึ้น “ถ้าแกอยากได้ผู้หญิงนั้นก็มาสู้กับข้าเซ่!”

ทันทีที่เวสเตอร์พูดจบ แจ็คก็วิ่งเข้ามาทันด้วยท่าสเปียของนักมวยปล้ำที่ชื่อว่าเอดส์ จนทะลุกำแพงเข้าไปอีกด้าน

“อึก!” เวสเตอร์กระอักเลือดอย่างรุนแรง “แกคิดว่าตัวใหญ่แล้วกระสุนจะยิงหัวไม่เข้ารึไง…”

เขาใช้ PISTOL เล็งไปที่หัวของแจ็ค แต่แจ็คไม่หวั่นเขาใช้แขนขวาของเขาจับแขนของเวสเตอร์และบิด 180 องศา อย่างรุนแรงจนแขนของเขาหัก

“อ๊ากกกก แขนข้า” เวสเตอร์นอนดิ้นอย่างทรมานอยู่บนพื้น

“แกสมควรตาย…” แจ็คใช้มือขวาอันทรงพลังของเขา จับมาที่หัวของเวสเตอร์…

“นายทำอะไรน่ะ…” เสียงปริศนาพูดขึ้น

แจ็คหันกลับมาพร้อมกับปล่อยมือจากหัวของเวสเตอร์ และปล่อยให้เขาดิ้นอย่างทรมานต่อไป

“มันจับนายหญิงฮิรูมิไป…” ชายร่างยักษ์กล่าว

“แล้วนายรู้ได้ไง” เจ้าของเสียงนั้นคือดาร์ทเนสนั้นเอง

“ข้าไม่บอกแกหรอก!” จากนั้นแจ็คก็พุ่งเข้ามาด้วยท่าสเปียเหมือนเดิม…

ดาร์ทยกมือซ้ายขึ้นมา และยิงกระแสไฟฟ้าออกไป…

“อ้ากกก” แจ็คลงไปนอนดิ้นอยู่บนพื้นเนื่องจากถูกกระแสไฟฟ้าเข้าเต็มๆ

“ฉันไม่มีเวลามาสู้กับนาย…” จากนั้นดาร์ทเนสก็ขึ้นดาร์ท-ซีบีอาของเขาและขับออกไปทันที

……………….

สภาพเมืองของนิวภูเก็ตในตอนนี้ ไม่อาจเรียกว่าเมืองได้อีกต่อไปตึกราบ้านช่องพังทลายไปเป็นจำนวนมาก… จนประชาชนจำนวนมากต้องอพยพมาอยู่ในค่ายทหารใจกลางเมือง และ...

เหลือเวลาอีก 1 ชม. ก่อนที่เร็กซ์จะกดระเบิดและนิวภูเก็ตก็จะหายไปจากแผนที่ตลอดกาล…

เหล่าเฮลิคอปเตอร์ของกองทัพต่างก็บินเข้ามเพื่อจะอพยพคนออกจากเกาะ แต่ก็โดน RPG-7 ของลิ่วที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึก สอยจนร่วงไปหลายลำ… ทำให้การอพยพดำเนินไปด้วยความยากลำบาก

“สนุกจริงเว้ย!” ลิ่วตะโกนลั่น

“อยากสนุกกว่านี้ไหมล่ะ…” เสียงดังมาจากด้านหลังเขา ลิ่วจึงหันไปดูด้วยความตกใจ

“ได้…ยังไงล่ะ” ลิ่วทำมาดนิ่งๆ และซักปืนของเขาออกมา เพื่อพบว่าเจ้าของเสียงนั้นคือ ดาร์ทเนส "แกมาเร็วดีนะ"

“เร็กซ์อยู่ไหน!” ดาร์ทเนสตะคอกเสียงแข็ง

“เดี๋ยวๆเรามาเล่นกันก่อน…” ทันทีที่พูดจบลั่วก็หยิบ FN- five seven และเหนียวไกออกมาทันที..... "ปัง!"

………………….
………………….
ทางด้านเหนือและไม้

เหนือกำลังมุ่งตรงมาที่ตึกสูงซึ่งเป็นจุดซุ่มยิงของมือสไนเปอร์ เพียงคนเดียวเนื่องจากไม้บาดเจ็บสาหัสจากฝีมือสไนเปอร์
“ที่นี่สินะ…” เขาพูดขึ้นและตรวจเช็ดกระสุนปืน M9 ของเขาอย่างใจเย็น จากนั้นก็ย่องเข้าไปในตึกหลังนั้น พยายามที่จะขึ้นไปชั้นสูงสุดของตัวอาคาร

“เฮ้อ…หายไปไหนแล้วนะ” ก้องมือสไนเปอร์พึมพำออกมาอย่างเบื่อหน่าย พร้อมกับเอามือลูบปืน KFF-1 ของเขา ราวกับการบอกลาระหว่างเจ้าของและหมาน้อย เลยทีเดียว
“ในระยะ 200 เมตร เรายิงไปหนึ่งคน…เหลืออีกหนึ่ง…อ่ะ นั้นอะไรน่ะ”

ไม้ซึ่งกำลังนอนรอความตายอย่างอ่อนแรง สายตาเริ่มพล่ามัว เขารู้ว่าตัวเองไม่รอดแน่ จึงหยิบอะไรบางอย่างของมาจากกระเป๋ากางเอง…
นั้นก็คือรูปถ่ายครอบครัวของเขาเอง

“ฉันคงไม่รอดแล้วละ…”

และก่อนที่เขาจะหลับตาลง ก็มีคนกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามาหา…

ก้องเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่ง พยายามยกร่างของชายคนหนึ่ง เขารีบจับปืนและเล็งไปที่กลุ่มคนตรงนั้นทันที

“ปิงโก!” เหนือจ่อปืนของเขาไปที่หัวของก้อง “ไม่ระวังตัวเองเลยน่ะ”

“อ้า…” ก้องปล่อยมือจากปืนของเขา และลุกขึ้นพื้นห้อง “นายมาได้ยังไงกัน!”

“ไม่ต้องพูดมาก เดินไปที่หน้าต่างนั้นซะ” เหนือตะโกนลั่น

“ฆ่าฉันเลยเซ่!” ก้องน้อมรับความตาย ยกมือขึ้นเหนือหัวของตน และหันหลังให้กับเหนือ
“…” เหนือไม่พูดอะไร ตัวสั่นเทา จิตใจของเขาลังเลงที่จะทำ…

“ปัง!”

………………………………
…………………………….

ทางด้านดาร์ทเนส ที่เดินตามลิ่วเข้ามาในออฟฟิตของอาคารที่พวกเขาอยู่
“แน่จริงก็หาข้าให้เจอเซ่” ลิ่วตะโกนท้าทาย มาจากที่ไหนซักแห่งในห้องนี้

“…” ดาร์ทเนสไม่พูดอะไร และเดินไปอย่างมั่นคงและเยือกเย็น

“ปัง!” กระสุนพุ่งออกมาจากมุมมืดภายในห้อง และอ้อมเสาพุ่งมาที่หน้ากากของดาร์ทเนส

“ตุบ!” ดาร์ทเนสล้มลงไป…

“ไงละๆกระสุนไซค์โค้งของข้า” ลิ่วตะโกนออกมาอีกครั้ง

“…” ดาร์ทเนสไม่พูดอะไรลุกขึ้นมา จากนั้นก็ปาระเบิดควันลงและเขาก็หายไปกับกลุ่มควันนั้น

“แค่กๆ” ลิ่วเกิดอาการสำลักควัน

“นายพลาดแล้ว…” ดาร์ทเนสโผล่มาข้างหลังของเขา และทุบไปต้นคอของเขาจึงสลบไป “นายทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะนายประมาณเอง…”

“เหลืออีก 30 นาทีสินะ”

…………………………….
……………………………………

เร็กซ์ชายชุดหลากสี ผู้มอบฝันร้าย ให้กับชาวเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ กำลังนั่งอยู่บนดาดฟ้าของบริษัทรีสัน ทู ฟาย เขากำลังเขียนอะไรบางอย่างลงไปในสมุดเล่มโปรดของเขา

“อืม…คนของเราเสียสละไปเยอะเหมือนกันนะเนี้ย” เขาพึมพำออกมา จากนั้นก็หยิบนาฬิกาแขวนออกมาจากชุดคลุมสีแดงของเขา “อืม…อีก 30 นาทีเองเหรอ…”

“แต่งให้ดาร์ทเนสสละชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องชาวเมืองโดยการนำระเบิดไปทิ้งในทะเลอันดามันดีไหมนะ…”

“ไม่ดีๆมันคล้ายหนังเรื่องนึงเกินไป…”

“อ่อ อย่างงี้ๆ”

เร็กซ์อย่างคงพึมพำอย่างนี้ต่อไป ตามประสาของนักแต่งนิยาย สมองใสสุดชั่วร้าย

“มาแล้วครับหัวหน้า…” คนของเร็กซ์โยนกระสอบทรายลงบนพื้น

“ดีๆ เอาของข้างในออกมา…” เร็กซ์หันกลับมาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นลูกน้องของจอมวายร้ายก็ดึงกระสอบออกมา… สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นไม่ใช่สิ่งของ หรืออาวุธ แต่เป็น… “มาซากิ ฮิรูมิ”

“แค่นี้ดาร์ทเนสก็ทำอะไรไม่ได้ละ…” เร็กซ์กล่าวปิดท้าย

……………………………………….

20 นาทีก่อนเวลาระเบิด… ชาวเมืองจำนวนมากเริ่มก่อจลาจล เนื่องเวลาที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิดของพวกเขา

“แกอยู่ไหนวะ” ดาร์ทเนสขับดาร์ทซีบีอาวิ้งออกบินเพื่อหาตัวเร็กซ์

‘เฟี้ยววว’ มิสไซล์ลูกหนึ่ง พุ่งมาด้วยความเร็วสูง ตรงไปที่ดาร์ทเนส!

“ฮึย!” ดาร์ทเนสคิดทำอะไรบางอย่างจึง…

‘บึ้ม!!!’ ดาร์ทซีบีอาระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

“เรียบร้อยครับ” หนึ่งในลูกสมุนของเร็กซ์พูดขึ้น หลังจากสอยดาร์ทเนสออกมาได้

“แค่นั้น ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก” เร็กซ์กล่าว พลางส่องกล้องส่องทางไกล เพื่อหาตัวดาร์ทเนส

“ยิงมาจากบริษัทของเรา…” ดาร์ทเนสโผล่ขึ้นมาจากแม่น้ำที่เขาได้ตกลงมาตอนหนีมิสไซล์ที่ยิงมาหาเขา

…………………………

ทางด้านของเหนือ บนชั้นสูงสุดของตึกที่สูงที่สุดในเมืองแห่งนี้ เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอย่างสบายใจ ‘แค่กๆ’

“บุหรี่มันเป็นอย่างนี้นี่เอง” เหนือพูดออกมา พลางโยนบุหรี่ทิ้งลงไป

“แฮ่กๆ ทำไมนายไม่ฆ่าฉันฟะ” ก้องตะโกนออกมา ในสภาพที่โดนจับมัดอยู่กับเก้าอี้

“ทำไมฉันต้องเป็นเหมือนนายด้วยละ” เหนือกล่าวออกมา “การฆ่าไม่ใช่ทุกอย่างซะหน่อย”

…………………………………..

อีก 8 นาทีก่อนการระเบิด

ณ บริษัทรีสัน ทู ฟาย ชั้นดาดฟ้า

‘ปัง!’ ลูกสมุนของจอมวายร้ายเร็กซ์กระเด็นออกมาจากประตูของชั้นดาดฟ้า

“เจอแกสักที…” ดาร์ทเนสพูดอย่างเย็นชาและโหด*****ม

“ใจเย็นๆ นายคงไม่คิดว่าฉันจะยอมเปิดเผยตำแหน่งโดยที่ไม่มีจุดประสงค์หรอกนะ…” เร็กซ์ร่ายยาว พร้อมกับชี้นิ้วไปทางซ้ายมือของเขาเอง

“ฮะ ฮิรูมิ…” ดาร์ทเนสออกอาการตกใจเล็กน้อย “นายจะทำอะไรกับเธอกัน…”

“มาดูบทสุดท้ายของนิยายฉันไงล่ะ” เร็กซ์กล่าว

“ถึงนายระเบิดเมืองนี้ไป นายเองก็ต้องตายด้วย” ดาร์ทเนสสวนกับไป

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันได้รถบินที่บริษัทของนายสร้างขึ้นมา…” เร็กซ์กล่าวอย่างใจเย็น และซักมีดมาจ่อคอของฮิรูมิ

“ชะ ช่วยด้วย…” เธอพยายามขอความช่วยเหลือ

ในช่วงเวลานั้น เขาก็นึกบางอย่างออกมา นั้นคือ ชาช่าที่กำลังหลบอยู่ในห้องหลบภัยภายในห้องประธาน

“นายคงจะโกรธสินะ…” เร็กซ์พูดขึ้นพร้อมกับหยิบนาฬิกาแขวนที่อยู่ในชุดคลุมของเขาเอง “อ่ะ เหลืออีก 5 นาที…”

ดาร์ทเนสยกมือซ้ายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และยิงกระแสไฟฟ้าออกไป จึงเร็กซ์ล้มลงไป จากนั้นดาร์ทเนสก็พุ่งเข้าไปรวบตัวทันที

“หยุดระเบิดซะ”

“เป็นไปตามที่ฉันคาดเลย…” เร็กซ์พูดออกมา “เผลอนิดเดียวนายก็รวบฉันลงได้…”

“หยุดระเบิดซะ!” ดาร์ทเนสตะคอกเสียงดังลั่น

“กุญแจหยุดระเบิดก็อยู่ที่ระเบิดโดยตรง และระเบิดก็อยู่ในค่ายผู้อพยพ ฮ่าๆ” เร็กซ์กล่าวออกมาพร้อมกับหัวเราะซะดังลั่น “นายไปไม่ทันแล้ว…”

อีก 2 นาที กับระยะทางจากบริษัทรีสัน ทู ฟาย ถึงค่ายผู้อพยพใจกลางเมือง โดยที่ไม่มีดาร์ทซีบีอา

‘ก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันได้รถบินที่บริษัทของนายสร้างขึ้นมา…’ คำพูดของเร็กซ์ลอยขึ้นมาให้หัวของเขา

จึงวิ่งลงไปที่ชั้นวิทยาศาสตร์เพื่อหารถบินได้ ที่ภาคีได้สร้างเอาไว้หนึ่งคน…

จากนั้นเขาก็ได้กับแลมโบกินีสีดำเปิดประทุน เขาจึงกระโดดขึ้นไปและกางปีกของมันออกมาและขับพุ่งออกไปจากหน้าต่าง ด้วยความเร็วสูง

1 นาที….

……………….

ณ ค่ายผู้อพยพใจกลางเมือง

‘ติ๊ดๆๆ’ มีเสียงบางอย่างดังขึ้นมาจากเต้นท์ของทหาร

30 วินาที…
ดาร์ทเนสกระโดดลงจากแลมโบกินีบินได้ของเขา ปล่อยให้พุ่งไปชนกับเต้นท์อื่นๆ ทำให้เหล่าผู้อพยพต่างแตกตื่นกัน และกลบเสียงระเบิดซะมิด

20 วินาที….
“อยู่ไหนกัน” ดาร์ทเนสพึมพำออกมาอย่างกระวนกระวาย

“ระเบิดดดดด” ชายคนหนึ่งร้องดังลั่นบริเวณ ดาร์ทเนสวิ่งเข้าไปในเต้นท์นั้นทันที

10 วินาที….
5 วินาที….
3 วินาที….
2 วินาที….
1 วินาที…. ดาร์ทเนส วิ่งไปหยิบกุญแจที่วางอยู่ข้างๆ จากนั้นก็…

…………………………………………………..……………………………………………………..……………………………………………………..
……………………………………………………..
……………………………………………………..
……………………………………………………..
……………………………………………………..

ผ่านมา 3 เดือน จากเหตุการณ์วางระเบิดเมืองครั้งใหญ่… สภาพเมืองส่วนใหญ่กลับมาเป็นเหมือนเดิม และอีกจำนวนมากกำลังก่อสร้างขึ้นมาใหม่
บทสรุปมีดังนี้

ภาคี ประธานบริษัทรีสัน ทู ฟาย ได้ถูกลอบสังหารจนถึงแก่ชีวิต ทางบริษัทจึงได้ตั้งให้ชาช่าเป็นผู้บริหารชั่วคราว

ดิวและปูน ต่างบาดเจ็บสาหัสอย่างรุนแรงปางตาย แต่ได้หน่วยซีล ออกมาช่วยเหลือเอาใหม่ และปูนได้งานใหม่ในหน่วยซีล และดิวได้หลบหนีออกมาตอนกำลังจะถูกส่งเข้าคุกโนมอ รีสัน ปัจจุบันยังตามหาตัวไม่ได้

ไม้ ที่รอดชีวิตจากกระสุนสไน KFF-1 ได้กลับรับงานตำรวจและกลายเป็นผู้กำกับตำรวจของนิวภูเก็ตซิตี้ และทางรีสัน ทู ฟาย ได้สร้างสถานีตำรวจขึ้นมาใหม่

เหนือ ได้รับงานตำรวจและกลายเป็นผู้กองของสถานีไป

ก้อง มือสไนถูกจับเข้าคุก โนมอ รีสัน โดนไม่ขัดขืนใดๆ

แจ็ค ก็เข้าคุกโนมอ รีสัน

ฮิรูมิ ได้เข้าสู่วงการบันเทิงและกลายเป็นดาราหญิงอันดับหนึ่งของประเทศไป

โทรุ หายสาบสูญไม่สามารถหาตัวได้ คาดว่าคงแอบไปวางแผนอะไรบางอย่าง

เวสเตอร์ เข้ารับการรักษาซี่โครงที่หักจากฝีมือของแจ็ค และเข้าคุกโมมอ รีสัน

และ เร็กซ์มหาวายร้ายโดนจับเข้าคุกโนมอ รีสัน ที่ถูกสร้างกลางทะเลอันดามัน โดยบริษัทรีสัน ทู ฟาย

ส่วนเต้และชาช่า ต่างย้ายมาอยู่ด้วยกัน และสร้างคฤหาสน์ภายในนิวภูเก็ต และเต้ได้พักการเป็นดาร์ทเนสไป เพราะต้องพักพื้นร่างกายของเขาที่ได้รับบาดเจ็บมาตลอดปี…
“เดี๋ยวนี้ตื่นเร็วนะ” ชาช่าพูดขึ้น
“ก็นอนเร็วแล้วนิ” เต้ตอบกลับมาขณะที่กำลังนั่งเล่น PS3 อยู่หน้าทีวีอย่างสบายใจ

……………………………………………
ณ คุกโมมอ รีสัน

“นี่นายได้อ่านนิยายเรื่อง ลาสเดย์(Last Day) หรือเปล่า…” เร็กซ์ถามขึ้นภายในห้องขัง

“ยังเลยวะ” เพื่อนร่วมห้องของเขาพูดขึ้น “เล่าหน่อยสิ”

“ฉันยังแต่งไม่จบเลย…” เร็กซ์กล่าว “แต่ฉันจะเล่าให้ฟัง พร้อมกับภาคต่อให้เอง…”

----END----

5day-ago

26th June 2012, 20:03

ดันเล็กน้อย ไม่ได้อัพเพิ่มเติมนะครับ ยังคิดไม่ออกเหมือนเดิม (สงสัยต้องรอดูแบทแมนภาคใหม่ก่อน ฮา)

แถมช่วงนี้ไม่ค่อยว่างด้วยครับ มีโปรแกรมอีกเยอะที่ผมต้องเครียร์

ติดเรียน(อันนี้ไม่ค่อยเท่าไร)
ติดฮอน(อันนี้เรื่องใหญ่)
ติดบอล(โอ้ อันนี้ไม่ต้องพูดถึง หนักกว่าติดเกมอีก)
ติดเมะ(เสพเข้าเส้นเลือด...)

5day-ago

19th July 2012, 21:57

แวะมาบอกข่าวนิดนึง เรื่องตอนสุดท้ายของ darkness: The chaos อาจจะลงช้าไปหน่อย (ไฟหมด) คาดว่าจะมีไฟ หลังจากที่ดูแบทแมน อาิทิตย์หน้าหลังสอบเสร็จ 555 อยากลงให้จบๆ ทิ้งท้ายงามๆซะหน่อย

ปล.ความจริงยังมีนิยายอีกเรื่องนึงนะไม่รู้จะลงดีรึเปล่า กะว่าจะให้เป็น Storyboard ของแอนิเมชั่นในอนาคตของผม (ฝันกลางวันอีกละ) --"
ปล2.บายๆ เดือนหน้าต้องสอบ GAT/PAT แล้ววว T^T

5day-ago

22nd July 2012, 16:29

อัพเดทตอนใหม่อีกนิดหน่อยครับ กระทู้เดิม ยังไม่จบนะคร้าบบบ

Jomzababin

23rd July 2012, 15:34

*0* ไม่ได้กลับมาอ่านนานเลยผม... = =

5day-ago

1st August 2012, 21:36

จบแล้วจ้าาาาาาา เหนื่อยจริงๆ

ลงหลุมยาวๆๆๆๆๆๆ

pone123

1st August 2012, 21:46

จบแล้วหรอเนี่ย อื้ม สุดยอดจริงๆครับ (ผมแต่งมาตั้งนานยังไม่ครึ่งเรื่อง เวร)

saphira

1st August 2012, 21:59

รอลุ้นตั้งนานเลยครับ

Rex

1st August 2012, 22:45

ไปซะล่ะ ตัวแทนผม...... ขังคุกยาวๆ เลย รากงอก........

Stormwind

1st August 2012, 23:46

ฮืม.....ตาผมลุยบ้างละ !!!

By Stormwind [male]

5day-ago

3rd March 2016, 20:00

ปี 2016 แล้วนะ ยังกลับมาอ่าน คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ #รู้สึกแก่

karnempire

14th June 2016, 19:07

ไม่เคยไปภาคใต้มาก่อนเลยแหะ อ่านเรื่องนี้แล้วอยากไปเลย

seal

27th July 2016, 21:29

ขอบคุณค้าบบบ