Baby_Dong
30th July 2016, 13:08
นิทานเซ็น เรื่องคุณค่าของตน
เณรน้อยเจ้าปัญญา ถามพระอาจาร์ย "คุณค่าในตัวค่าคืออะไร"
พระอาจาร์ย "ไปสวนหลังบ้านเก็บก้อนหินก้อนใหญ่ๆมา 1 ก้อน เอาไปวางที่ตลาด ถ้ามีคนถามว่าราคาเท่าไหร่อย่าตอบ ให้ชูแค่ 2 นิ้ว ถ้าเขาต่องรองอย่าขายให้เอาก้อนหินก้อนนั้นกลับมา แล้วเราจะบอกเองว่าคุณค่าของเจ้าคืออะไร"
วันรุ่งขึ้น เณรน้อยอุ้มหินไปวางขายที่ตลาด คนจ่ายตลาดเดินผ่านไปผ่านมา ต่างแปลกใจ มีแม่บ้านเดินมาถาม "ก้อนหินขายราคาเท่าไหร่ ?"
เณรน้อยชู 2 นิ้ว
"2 เหรียญ"
เณรน้อยส่ายหัว
"งั้นก็ 20 ก็ได้ จะได้เอาไปทับกระดาษ"
เณรน้อยคิดในใจ "แม่เจ้าโว้ย หินไรค้านี้ขายได้ตั้ง 20 เหรียญ ที่ลานวัดของข้าพเจ้ามีอีกตั้งมากมาย"
แต่เณรน้อยไม่ขายตามที่พระอาจาร์ยบอก ไปพบพระอาจาร์ยด้วยความดีใจ
"อาจาร์ย วันนี้มีแม่บ้านคนหนึ่งให้ ราคา 20 เหรียญจะซื้อหินของข้า อาจาร์ยบอกได้หรือยังว่าคุณค่าของข้าคืออะไร"
อาจาร์ย "ไม่ต้องรีบ พรุ่งนี้ เอาไปวางไว้ในพิพิธภัณฑ์ ถ้ามีคนถามไม่ต้องตอบ แค่ชู 2 นิ้ว ถ้าเขาต่องรองอย่าขาย แล้วมาคุยกันใหม่"
วันต่อมา ใน พิพิธภัณฑ์ มีคนมามุงล้อม คุยกันเองว่า "หินธรรมดาก้อนหนึ่ง มีค่าอะไรมาวางไว้ในพิพิธภัณฑ์" มาวางในพิพิธภัณฑ์ได้ มันต้องมีค่าของมัน แต่เราอาจไม่รู้ตอนนี้ มีคนโผล่มา ตะโกนถามเณรน้อยว่า "เณรน้อย หินก้อนนี้ขายเท่าไหร่"
เณรน้อยชู 2 นิ้ว
"200 เหรียญ"
เณรน้อยส่ายหัว
"งั้นก็ 2,000 กำลังหาหินไปแกะสลักพระพุทธรูป"
เณรน้อยตกใจ มากกว่าเมื่อวานอีก แต่ไม่ขายตามทีพระอาจาร์ยบอก ไปพบพระอาจาร์ยด้วยความดีใจ "อาจาร์ยครับวันนี้มีคนให้ราคา 2,000 เหรียญจะซื้อหินของข้า วันนี้อาจาร์ยต้องบอกข้าแล้วนะว่า คุณค่าในตัวของข้าคืออะไร"
อาจาร์ยหัวเราะชอบใจ "พรุ่งนี้เอาไปขายที่ร้านขายวัตถุโบราณเหมือนเดิม แล้วเอากลับมา ครั้งนี้อาจาร์ยบอกคำตอบเธอแน่ๆ"
วันต่อมา เณรน้อยเอาหินไปที่ร้านขายวัตถุโบราณ ก็ยังมีคนมามุงดู มีคนพูดว่า นี่มันหินอะไร มาจากถิ่นไหน ของราชวงศ์ไหน
สุดท้ายมีคนถามราคา "เณรน้อยหินก้อนนี้ขายราคาเท่าไหร่?"
เณรน้อยชู 2 นิ้ว
"20,000 เหรียญ"
เณรน้อยตกใจอ้าปากค้างอุทานเสียงดังว่า "หา" ชายคนนั้นนึกว่าตัวเองให้ราคาต่ำไป ทำให้เณรน้อยอารมณ์เสียเขารีบแก้ไขทันทีว่า"โอ้ข้าพูดผิดไป ข้าจะให้เจ้า 2 แสน"
เณรน้อยได้ยินดังนั้น อุ้มหินกลับไปบนเขาหาพระอาจาร์ญทันที พูดกับอาจาร์ยแบบกระหืด กระหอบว่า "อาจาร์ยครั้งนี้เรารยแล้ว มีโยมให้ราคา 2 แสนเพื่อซื้อหินก้อนนี้อาจาร์ยบอกได้หรือยังว่า คุณค่าตัวค่าคืออะไรกันแน่?"
อาจาร์ยลูบหัวเณรน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูว่าว่า
"เจ้าหนูน้อย คุณค่าของตัวเจ้าก็เหมือนก้อนหินก้อนนี้ ถ้าวางในตลาดสดเจ้าก็มีค่า 20 ถ้าเอาตัวเจ้าไปวางในพิพิธภัณฑ์เจ้าก็มีค่า 2,000 ถ้าไปอยู่ในร้านวัตถุโบราณเจ้าก็มีค่า 2 แสน
เวทีชีวิตต่างกัน ตำแหน่งวางต่างกัน คุณค่าของคนก็เปลี่ยนไป"
เราเป็นหิน เป็นเพชรพลอย หรือเป็นวัตถุโบราณ สิ่งที่มันต่างกันคือ หินมันเดินไม่ได้ เลือกที่จะไปไหนไม่ได้ แต่คนต่างกัน มีขามีสมองเลือกอยู่ในที่ๆคนมองเห็นคุณค่าเรา
สำคัญตรงที่ว่าเราจะทำตัวให้เป็นหินหรืออัญมณีที่มีค่า ที่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ความแข็งแกร่างมากขึ้น ผ่านการเจียระไน ความสวยงามมากขึ้น วางโชว์อยู่ในที่ที่ควรค่าและมีคนมากมายต้องการมัน
จงเลือกเอาว่าจะอยู่ในพิพิธภัณฑ์เพื่อไว้ชม หรือร้านของเก่า เพื่อเป็นของแพงให้เศษรฐีมีไว้ประดับบารมี
จากหนังสือ จงเห็นแก่ตัว
จงเลือก input ดีดี เข้าสมอง แล้วจะมีแต่เรื่องดีดีเข้ามาในชีวิต
Facebook Page: https://www.facebook.com/evethegreatest
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCUL...fxvHRFGAsm-E5Q
เณรน้อยเจ้าปัญญา ถามพระอาจาร์ย "คุณค่าในตัวค่าคืออะไร"
พระอาจาร์ย "ไปสวนหลังบ้านเก็บก้อนหินก้อนใหญ่ๆมา 1 ก้อน เอาไปวางที่ตลาด ถ้ามีคนถามว่าราคาเท่าไหร่อย่าตอบ ให้ชูแค่ 2 นิ้ว ถ้าเขาต่องรองอย่าขายให้เอาก้อนหินก้อนนั้นกลับมา แล้วเราจะบอกเองว่าคุณค่าของเจ้าคืออะไร"
วันรุ่งขึ้น เณรน้อยอุ้มหินไปวางขายที่ตลาด คนจ่ายตลาดเดินผ่านไปผ่านมา ต่างแปลกใจ มีแม่บ้านเดินมาถาม "ก้อนหินขายราคาเท่าไหร่ ?"
เณรน้อยชู 2 นิ้ว
"2 เหรียญ"
เณรน้อยส่ายหัว
"งั้นก็ 20 ก็ได้ จะได้เอาไปทับกระดาษ"
เณรน้อยคิดในใจ "แม่เจ้าโว้ย หินไรค้านี้ขายได้ตั้ง 20 เหรียญ ที่ลานวัดของข้าพเจ้ามีอีกตั้งมากมาย"
แต่เณรน้อยไม่ขายตามที่พระอาจาร์ยบอก ไปพบพระอาจาร์ยด้วยความดีใจ
"อาจาร์ย วันนี้มีแม่บ้านคนหนึ่งให้ ราคา 20 เหรียญจะซื้อหินของข้า อาจาร์ยบอกได้หรือยังว่าคุณค่าของข้าคืออะไร"
อาจาร์ย "ไม่ต้องรีบ พรุ่งนี้ เอาไปวางไว้ในพิพิธภัณฑ์ ถ้ามีคนถามไม่ต้องตอบ แค่ชู 2 นิ้ว ถ้าเขาต่องรองอย่าขาย แล้วมาคุยกันใหม่"
วันต่อมา ใน พิพิธภัณฑ์ มีคนมามุงล้อม คุยกันเองว่า "หินธรรมดาก้อนหนึ่ง มีค่าอะไรมาวางไว้ในพิพิธภัณฑ์" มาวางในพิพิธภัณฑ์ได้ มันต้องมีค่าของมัน แต่เราอาจไม่รู้ตอนนี้ มีคนโผล่มา ตะโกนถามเณรน้อยว่า "เณรน้อย หินก้อนนี้ขายเท่าไหร่"
เณรน้อยชู 2 นิ้ว
"200 เหรียญ"
เณรน้อยส่ายหัว
"งั้นก็ 2,000 กำลังหาหินไปแกะสลักพระพุทธรูป"
เณรน้อยตกใจ มากกว่าเมื่อวานอีก แต่ไม่ขายตามทีพระอาจาร์ยบอก ไปพบพระอาจาร์ยด้วยความดีใจ "อาจาร์ยครับวันนี้มีคนให้ราคา 2,000 เหรียญจะซื้อหินของข้า วันนี้อาจาร์ยต้องบอกข้าแล้วนะว่า คุณค่าในตัวของข้าคืออะไร"
อาจาร์ยหัวเราะชอบใจ "พรุ่งนี้เอาไปขายที่ร้านขายวัตถุโบราณเหมือนเดิม แล้วเอากลับมา ครั้งนี้อาจาร์ยบอกคำตอบเธอแน่ๆ"
วันต่อมา เณรน้อยเอาหินไปที่ร้านขายวัตถุโบราณ ก็ยังมีคนมามุงดู มีคนพูดว่า นี่มันหินอะไร มาจากถิ่นไหน ของราชวงศ์ไหน
สุดท้ายมีคนถามราคา "เณรน้อยหินก้อนนี้ขายราคาเท่าไหร่?"
เณรน้อยชู 2 นิ้ว
"20,000 เหรียญ"
เณรน้อยตกใจอ้าปากค้างอุทานเสียงดังว่า "หา" ชายคนนั้นนึกว่าตัวเองให้ราคาต่ำไป ทำให้เณรน้อยอารมณ์เสียเขารีบแก้ไขทันทีว่า"โอ้ข้าพูดผิดไป ข้าจะให้เจ้า 2 แสน"
เณรน้อยได้ยินดังนั้น อุ้มหินกลับไปบนเขาหาพระอาจาร์ญทันที พูดกับอาจาร์ยแบบกระหืด กระหอบว่า "อาจาร์ยครั้งนี้เรารยแล้ว มีโยมให้ราคา 2 แสนเพื่อซื้อหินก้อนนี้อาจาร์ยบอกได้หรือยังว่า คุณค่าตัวค่าคืออะไรกันแน่?"
อาจาร์ยลูบหัวเณรน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดูว่าว่า
"เจ้าหนูน้อย คุณค่าของตัวเจ้าก็เหมือนก้อนหินก้อนนี้ ถ้าวางในตลาดสดเจ้าก็มีค่า 20 ถ้าเอาตัวเจ้าไปวางในพิพิธภัณฑ์เจ้าก็มีค่า 2,000 ถ้าไปอยู่ในร้านวัตถุโบราณเจ้าก็มีค่า 2 แสน
เวทีชีวิตต่างกัน ตำแหน่งวางต่างกัน คุณค่าของคนก็เปลี่ยนไป"
เราเป็นหิน เป็นเพชรพลอย หรือเป็นวัตถุโบราณ สิ่งที่มันต่างกันคือ หินมันเดินไม่ได้ เลือกที่จะไปไหนไม่ได้ แต่คนต่างกัน มีขามีสมองเลือกอยู่ในที่ๆคนมองเห็นคุณค่าเรา
สำคัญตรงที่ว่าเราจะทำตัวให้เป็นหินหรืออัญมณีที่มีค่า ที่เมื่อกาลเวลาผ่านไป ความแข็งแกร่างมากขึ้น ผ่านการเจียระไน ความสวยงามมากขึ้น วางโชว์อยู่ในที่ที่ควรค่าและมีคนมากมายต้องการมัน
จงเลือกเอาว่าจะอยู่ในพิพิธภัณฑ์เพื่อไว้ชม หรือร้านของเก่า เพื่อเป็นของแพงให้เศษรฐีมีไว้ประดับบารมี
จากหนังสือ จงเห็นแก่ตัว
จงเลือก input ดีดี เข้าสมอง แล้วจะมีแต่เรื่องดีดีเข้ามาในชีวิต
Facebook Page: https://www.facebook.com/evethegreatest
Youtube: https://www.youtube.com/channel/UCUL...fxvHRFGAsm-E5Q