โรงเรียนไสยาศาสตร์

[warakorn4]

โรงเรียนไสยาศาสตร์
-------------------------------------------------------------------------------------
‘ไสยาศาสตร์’เป็นวิชาสายหนึ่งที่มีตำนานมายาวนาน แล้วถ้าเกิดมีโรงเรียนที่สอนไสยาศาสตร์ให้กับคุณคุณจะเอามันไปใช้ทำอะไร และผลของมันที่จะตอบแทนมาจะเป็นอะไร คุณอยากรู้ไหมครับ?


--------------------------------------------------------------------------

[warakorn4]

บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของอนาคต
ชายหนุ่มผู้หนึ่ง กำลังนั่งกินลมที่ระเบียงของห้องคนไข้ที่โรงพยาบาล พร้อมกับหนังสือเล่มโปรดที่เขาชอบอ่าน แต่มันจะมีความหมายอะไร… ในเมื่อเขามีมันก็เหมือนไม่มี ใช่ครับ… เขาตาบอด แต่เขาก็มีความสุขกับสิ่งที่เขาเป็น เพราะเขาทำในสิ่งที่เขาควรทำ…
“เอาไงเพชร… ให้คุณพยาบาลพามานั่งกินลมที่นี้อีกแล้วนะ”เสียงใครบางคนดังมาจากด้างหลัง
“ก็ว่าไป…”เพชรตอบกลับ
“เอ่ย!กอล์ฟ เป็นไงบาง แผลหายยังวะ ของข้าหมอบอกว่าดีขึ้น”
“ก็ดีขึ้นแล้วหละ”
“อืม… แล้วรู้ได้ไงว่า ข้าอยู่นี้”
“ก็เห็นว่าไม่อยู่ที่ห้องเลย เลยเดาว่ามาที่นี้ ที่ไหน…ได้ถูกด้วยวะ”
“เดาเก่งนะแก”เพชรหัวเลาะเล็กน้อย
“แล้วแกเป็นไงบางวะ หมอบอกว่าตาแก สามารถกลับมามองเห็นอีกรอบได้ไหม”
“…..”เพชราเริ่มเส้า
“ขอโทษด้วยวะ”
“ไม่เป็นไร ข้าทำใจหละ”
“ถามไรหน่อยเถอะ แกคิดยังไงถึงช่วยข้า”
“คำว่า เพื่อนตาย คงพอเป็นเหตุผลพอ”
“อืม… ยังไงก็ขอบใจ ถ้าวันนั้นไม่ได้เอ็ง ข้าคงตายไปนานหละ แต่ข้าก็เสียใจที่ทำให้เอ็งตาบอด”กอล์ฟเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา
“ไอ้ควายหมักเอ่ย…. จะไปเสียใจทำไมวะ เอ็งไม่ได้ทำให้ข้าตาบอดนี้วา… มันเป็นกรรมของข้าโว้ย…”
“แต่ข้าก็…”
“อย่าไปพูดถึงมันเลย… เรื่องมันผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป ข้านะลืมมันไปแล้วหละ เอาเช็ดน้ำตาซะไอ้ควายหมัก”
“เช็ดทำไมวะ ข้าไม่ได้.. ร้องไห้ซะหน่อย”
“ไม่ต้องมาหลอกกันซะให้ยากเลย คิดว่าข้าตาบอดแล้ว จะไม่รู้หรือไงวะ เอ็งเสียใจ เพราะเรื่องของข้า เวลาแกพูดเรื่องนี้เอ็งก็มักจะโทษตัวเองประจำ สุดท้ายก็ร้องไห้”
“แกรู้”
“ก็เออสิวะ โตเป็นควายหละยังมาร้องเป็นเด็กอีก เช็ดน้ำตาซะ อายชาวบ้านเขา เดียวใครมาเห็นเดียวจะเข้าใจผิด ว่าข้าทำแกท้องแล้วไม่รับผิดชอบ”
กอล์ฟรับผ้าเช็ดหน้าจากเพชรมาเช็ดน้ำตาของตัวเอง
“ที่หน้าที่หลังอย่ามาพูดว่า เอ็งทำให้ข้าตาบอด ได้ยินอีกนะ เดียวพ่อจะเสกควายเข้าท้องให้”
“มีควายให้เสกด้วยหรือ”
“จะลองไหม... เอ็งจำไม่ได้หรือไง วิชาการเสกของข้าได้เกรด A เลยนะโว้ย…”
“ครับ….พ่อคนเก่ง แต่อย่าลืมนะโว้ย วิชาแก้คุณไสยข้าได้เกรด A เหมือนกัน เอ็งเสกมา ข้าก็แก้สิวะ ฮ้า ฮ้า ฮ้า ฮ้า….”ทั้งคู่ขำในมุกที่เล่นกันเอง (เล่นเองขำเอง แปลกดีนะคนเรา)
“เห้อ….. เรามันเข้ากันได้ดีนะ เอ็งจำวันแรกได้ไหม”
“จำได้สิวะ มันผ่านมานานหละ ผ่านมาเร็วเหมือนโกหกเลย”
“ใช่ เมื่อก่อน ข้าก็ไม่รู้จักแก แกก็ไม่รู้ข้า”
“ใช่ ตอนนั้นเอ็ง….” และแล้วทั้งคู่ก็พูดเรื่องในสมัยที่ตัวเองเป็นนักเรียน
ต้องย้อน 3 ปี ที่แล้ว
“สวัสดีนักเรียน!... ทุกคน วันนี้วันแรกของการเปิดภาคเรียน พวกเธอเป็นนักเรียนของโรงเรียนของเรา ทางโรงเรียนมีอาจารย์หลาย…ต่อ…หลายท่านที่จะพร้อมให้ความรู้แกพวกเธอ”เสียงประกาศอันดัง ได้ยินทั่วถึงของอาจารย์ประจำโรงเรียนท่านหนึ่ง
“ขอทางหน่อยครับ!...ขอทางหน่อยครับ!....”เพชรตะโกงร้องขอทางและใช้มือแหวกฝูงคนเพื่อไปดูบอร์ดประกาศรายชื่อนักเรียนว่าตัวเองมีชื่ออยู่ห้องอะไร
“ชื่อของ…..เรา……อยู่………………นี้ไง!!! ห้อง 1101!!.....”
และนี้ก็คือจุดเริ่มต้น ของเหตุการณ์ในอนาคต

[warakorn4]

บทที่ 2 เปิดตำราวิชาไสยาศาสตร์
“ห้อง 1101….. ห้อง 1101…..”เพชรพูดไป และเดินหาห้องไปมาเลื่อย ๆ
“เอ้า!.. นี้เธอ… มาทำอะไรแถวนี้ ไม่ไปเข้าห้องเรียนหละ”เสียงอาจารย์ชายท่านหนึ่งหน้าตาดูสัดใส รูปร่างผอม สูง ถึงดูเหมือนเป็นมิตร แต่ก็รู้สึกมีอะไรบางอย่างที่หน้ากลัว ซ้อนอยู่ในเงามืดด้านหลัง ของเขา
“คือ…ผม….หะ…..หา”
“หาห้อง ไม่เจอใช่ไหมหละ?”
“ครับ…”
“ไหนบอกห้องมาสิ ห้องเธอห้องอะไร”
“1101 ครับ”
“1101…. อยู่นั้นไง ห้องข้าง ๆ ทางออกไประเบียงนั้นไงตรงนั้นหละ”อาจารย์ท่านนี้พูดหละ ชี้ไปห้องที่อยู่ติดกับทางออกไประเบียง
“ขอบคุณครับ!..”
“เดียวเธอชื่ออะไรหรือ ครูชื่อ ไสขาว”
“ผม เพชร ครับ!!.... ขอบคุณมากครับที่บอก!!....” เพชรพูดในขนาดที่วิ่งไปยังห้องที่ติดกับระเบียง
“เหอะ…. เด็กคนนี้ จะทำให้โรงเรียนมีเรื่องวุ่นอีกเยอะ น่าสนุก….”ครูไสขาวพูดกับด้วยเสียงที่เบา
“ถึงซะที”เพชรมาถึงห้อง 1101 และมองหาที่นั่งโดยทันที ด้วยนิสัยของเขา มั่งจะชอบนั่งแถวหน้า ๆ เพราะจะได้ยินเสียงเวลาครูสอนชัดเจน ยิ่งเป็นตรงแถวกลางเขายิ่งชอบมาก ๆ
“เจอแล้ว… ตรงนั้นหละ”
แสงส่องอันสว่าง ส่องไปยังโต๊ะที่เขาหมายปอง และตัวของเขา เพชรนึกในใจ ทำไมฟ้าชั่งใจดีอะไรแบบนี้ ประทานที่นั่งให้กับเขาชั่งดีอะไรแบบนี้ เขาค่อย ๆ เดินไปยังโต๊ะอันเป็นเป้าหมาย แต่แล้วแสงสว่างที่ส่องมายังตัวเขาก็มืดดับลง เหตุที่มีคนเขาไปนั่งที่ตรงนั้นแทนตัวเขา เข้าซะแล้ว……
“(- -”)”
“ไม่เป็นไร เรายังมีอีกที่หนึ่ง ตรงนั้นไง….”แสงก็เกิดส่องประกายมายังตัวเขาอีกครั้ง แต่ก็ดับลงอีกเช่นเคย เขาไปตรงนั้น ตรงนี้ ที่แล้ว ที่เหล้า แต่ก็ไม่มีเลยแม้แต่ที่เดียว และสุดท้ายก็ได้ที่มาที่หนึ่งที่อยู่ห่างจากหน้าต่างหนึ่งที่นั่งซึ่งเป็นที่ ที่เขาไม่อยากได้ที่สุด
“ทำไมนะ……ฟ้าถึงทำกับเราแบบนี้ (TʌT)”เพชรตรอมใจ
“ขอโทษครับ ที่ตรงนั้นว่างป่าวครับ”เสียงนักเรียนชายคนหนึ่ง มายืนหยุดอยู่ที่ข้างตัวเพชร
“ว่าง ว่างครับ”เพชรตอบ
“ขอบคุณมากครับ”ไม่นาน ก็มีอาจารย์หนึ่งท่านเข้ามายังห้อง 1101
“สวัสดีค่ะ นักเรียนทุกคน”เสียงของอาจารย์ท่านหนึ่งเดินเข้ามายังห้อง 1101
“สา...วัส..ดี...ครับ/ค่ะ”เสียงนักเรียนทักกลับ ตามมารยาท
“ครูชื่อ ครูเล็ก นะค่ะ จะมาเป็นครูประจำห้องของพวกเธอ”ครูเล็ก เป็นครูผู้หญิงที่มีร่างเล็ก ใส่แว่น ผมยาว สูงประมาณ 165 ซม. ตาเล็ก จมูกเล็ก ปากเล็ก ดูแล้วได้สัดส่วน
“ต่อไปก็ตราพวกเธอบางหละ แนะนำตัวกันหน่อย รู้จักชื่อครูกันแล้วสินะ เริ่มจากเธอก่อน”ครูเล็กชี้ไปยังนักเรียนที่นั่งข้าง ๆ เพชร
“บอกชื่อเล่นก็พอ”
“ผมชื่อ กอล์ฟ ครับ”
“คนต่อไป”
“ผม เพชรครับ”
“คนต่อไป”
“ฉันชื่อ มิน ค่ะ”
“ต่อไป”
“ผมชื่อ ทอม ครับ”
“ผมชื่อ คาร์ ครับ”
“ฉัน…ชื่อ…. นุ๊กนิก ค่ะ”
“ชื่อ พลอย”
“ชื่อ ใบเฟิร์น”
แล้วทุกคนก็แนะนำตัวจนครบ
“เอาหละนักเรียน แนะนำตัวกันครบแล้วนะ”
“ครูก็หมดหน้าที่แค่นี้หละ ต่อไปเป็นชั่วโมงเรียนของพวกเธอ เดียวจะมีอาจารย์อีกท่าน จะมาสอนพวกเธอนะ”
‘ครูครับ…แล้วครู จะสอนวิชาอะไรหรือครับ”คาร์ถาม
“ครูหรือ… ไว้ถึงเวลา เดียวก็รู้เองหละว่าครูสอนอะไร”
“ครับ…”
“ครูไปหละนะ”
“นักเรียนทำความเคารพ”หัวหน้าห้องสั่งให้ทำความเคารพ(เป็นมารยาทของคนไทยอีกแบบหนึ่ง)
“ขอบคุณครับ/ค่ะ….”นักเรียนทุกคนในห้องกล่าวขอบคุณ
ไม่เกิน 5 นาที ก็มีอาจารย์อีกท่านเข้ามาสอนต่อทันที
“นักเรียนทำความเคารพ”
“สวัสดีครับ/ค่ะ….”
“สวัสดีครับนักเรียน ครูชื่อครู ไสคำ”ครูไสคำ แนะนำตัวเอง
“ครูเป็นที่สบาย ๆ สูง 170 กว่า หน้าตาดี ใส่แว่น หุ่นเข้าที…. พวกเธอว่าครูหล่อไหม”
“…….”
“เอาหละไม่ต้องตอบ ครูรู้ดีว่า พวกเธอจะตอบว่าอะไร”
“เรามาเริ่ม เปิดตำราวิชาไสยาศาสตร์กันดีกว่า…แล้วพวกเธอจะสนุกไปกับมัน…”ครูไสคำ ทำตาดูมีความใน

[warakorn4]

บทที่ 3 โครงงานจับผี
“เรามาเริ่ม เปิดตำราวิชาไสยาศาสตร์กันดีกว่า.… แล้วพวกเธอจะสนุกไปกับมัน…”ครูไสคำ ทำตาดูมีความใน
“เอาหละมีคำถามไหม…”
“ครูค่ะ”มินยกมือขอถามคำถาม
“เธอ มีอะไรว่ามา”ครูไสดำชี้ไปที่มิน เพื่อแสดงว่าตัวอนุญาตให้ถาม
“แล้วจะให้พวกหนูหยิบหนังสือเล่มไหนขึ้นมาเรียนค่ะ”
“เธอหมายความว่ายังไง…?”
“ก็ครูยังไม่ได้บอกเลยค่ะ ว่าครูจะสอนอะไรพวกเรา”
“(- -) โทษที่ ครูลืมไป เอาหละครูจะมาสอนในวิชา การเสกคาถา”
“การเสกของ….!?”นักเรียนทุกคนตะโกนเสียงดังพร้อมกัน
“อืม…การเสกของ”
“นั่นครูก็เป็นนักมายากลสิค่ะ(ʌ ʌ)”มินเล่นมุกต่อทันที
“ครูเสกกระต่ายออกมาจากหมวดได้ด้วย… จะบ้าหรือไงเธอ….!!”ครูไสคำ จากคราบนักมายากล ก็กลายเป็นปีศาจที่น่ากลัวภายในพริบตา
“แล้วมันหมายความว่ายังไงหละครับ”คาร์ถามต่อ
“เอาหละครูจะอธิบายให้ฟัง การเสกของ หมายถึง การที่เราส่งพวกสิ่งของที่ลงอาคมที่เราสร้าง ไปยังใครก็ได้ที่เราต้องการ แล้วผู้ที่ได้รับจะเกิดความเจ็บปวด เหมือนคนไม่สบาย ไปหาหมอก็ไม่หาย”
“อืม…ครับๆ”
“เมื่อไปหาหมอแล้วไม่หาย ก็ต้องไปหาคนที่มาช่วยแก้ในเรื่องพวกนี้ ซึ่งก็คือ วิชา แก้คุณไสย”
“อืม…”
“เอาหละเรามาเริ่มเรียนเลยหละกัน เปิดไปบทที่1 ย่อบทที่หนึ่งทั้งหมดลงในสมุด”
“โห!.... อะไรกันครู พวกเราพึ่งเริ่มเรียนนะครับ จะให้เขียนซะหละ”
“ถ้าครูไม่ทำแบบนี้แล้วพวกเธอจะอ่านกันไหม ไม่ต้องพูดมากทำๆไป ใครไม่ทำเดียวครูจะส่งเด็กๆของครูไปป่วนที่บ้านเอาไหม….”เริ่มทำหน้าน่ากลัวอีกแล้ว….(จะทำอะไรบ่อยนักก็ไม่รู้)
“ครับ ๆ ทำ ๆ”
“ดีมาก ทำไปเดียวครูจะอ่านหนังสือนี้ไปเลื่อย แล้วเดียวครูจะสรุปให้อีกที”
“ครับ”
“ครูให้เวลา 50 นาที ทำให้เสร็จเร็วๆ ที่เหลือเราจะมาสนุกกัน”
“ครับ/ค่ะ”
มายังห้อง 1104 ที่กำลังเรียนวิชา แก้คุณไสย
“เอานักเรียนเป็นไงกันบาง พออ่านได้ไหม”เสียงของครูติกดังอยู่ภายในห้อง
ครูติก สูง 145 ซม. ใส่แว่น ไว้หนวดเล็กน้อย ผิวออกดำนิดๆ ร่างใหญ่ แต่เป็นคนอารมณ์ดี
“ก็พอได้ค่ะ แต่…ภาษามันงงไปนิดนึ่ง..”นักเรียนที่ชื่อเอเล พูดในขนาดที่ครูติก อยู่แถวตัวเอง
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องรีบ ครูก็เหมือนพวกเธอหละ ใหม่ๆก็อ่านไม่ออก แต่พอนาน ๆ เขาเดียวก็ได้เองหละ ครูยังไม่ทดสอบพวกเธอตอนนี้หลอก”
“ค่ะ…”
“ค่อย ๆ อ่านไป เดียวก็ได้เอง”
บรรยากาศของห้อง 1104 ไม่ต่างอะไรกับห้อง 1101 เลยเพียงแต่ ห้อง 1104 นั้นจะมีแต่เด็กเรียนไม่เหมารวมมา แต่ห้อง 1101 นั้นส่วนมาก จะเป็นเด็กขัด (ขัดไปทิ้งประมาณนั้น) เลยอาจจะมีการเรียนที่แต่ต่างกันไป
เราไปดูห้อง 1102 ต่อเลยหละกัน ที่กำลังเรียนวิชา วิทยาไสยาศาสตร์
“ครูครับ…”
“มีอะไรหรือคุณคาร่า”ครูบิก (ตัวอ้วนที่สุดในโรงเรียน)
“คือว่า ผมไม่เข้าใจนะครับ ว่าถ้าจะเอาตัวนี้ มาผสมกับตัวนี้ แล้วมันจะได้ตามหนังสือหรือป่าวครับ เพราะผมไม่ค่อยเข้าใจกับมันเท่าไร”
“ไหน ครูขอดูหน่อยสิ”
“……”
“ถ้าผสมตามสัดส่วนที่เขากำหนด ก็ไม่น่าจะมีปัญหา”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“เอาหละนักเรียน! นักเรียนคนไหนผสมแล้วได้ผลตามที่หนังสือบอก ซึ่งมันก็คือน้ำยาสเน่หา มันจะใช่ได้ผลกับสัตว์เท่านั้น น้ำยานี้จะทำให้สัตว์ตัวดังกล่าวเชื่องไปเลย และเราก็สามารถจับมันมาเลี้ยงแบบปล่อยอิสระ โดยไม่ต้องกลัวมันจะหนี้ ครูจะมีรางวัลให้พวกเธอ ขอบอกเลยพวกเธอจะต้องชอบมัน”ครูบิก พูดไปเดินไป
“ทุกคน ทำต่อได้”
“ครับ/ค่ะ….”
ต่อไป เราจะพาไปดูห้องไหนต่อดี… ลืมไป.. ไปห้อง 1103 กันดีกว่า ดูสิว่าพวกเขาจะทำอะไรกันอยู่
“ครูค่ะ… ครูครับ…”
เหอะ ๆ ดูท่าจะวุ่นวายน่าดู
“ครูครับ… ครูค่ะ… ครูค่ะ…”
“เฮ่ย!…เงียบ!!.....”เสียงอันทรงพลังของครูที่ได้ฉายาว่ามีเสียงอันทรงพลังมากที่สุดนั้นคือครูสมกล
“…………..”นักเรียนทั้งหมด เจอเสียงที่ดังกว่าเข้าไป เงียบกริบทุกคน
“โอเค… ค่อยยังชั่วหน่อย”
“เอาหละ มีอะไรจะถามครูก็ถามว่ามา”
“………….”
“เอ้า!!.... ไม่มีใครจะถามแล้วหรือ นั้นเอาเธอหละกัน มีไรจะถามอะไรก็ถามมาได้เลย”
“คือว่า….. คือว่า…..”
“คือว่าอะไร มีอะไรก็ถามมาสิ”
“คู คู ครูครับ ขะ ข้างหลังครู มะ มัน ตัวอะ อะ อะไรครับ”
“ข้างหลังครูหรือ…?’เมื่อครูสมกล หันไปดูข้างหลัง ก็พบกับร่างของสิ่งมีชีวิต ที่ไม่มีชีวิต
“เฮ่ย!!... ไอ้น้องบ้าเอ่ย… มาไม่ให้สุ่มให้เสียงเลย”
“แม้…พี่ก็ ล้อเล่นแค่นี้ไม่ได้นะ”
“เธอนี้จริงๆเลย เอาหละนักเรียน ครูจะแนะนำให้รู้จักกับ…..”เมื่อครูสมกล หันหน้าไปยังนักเรียน ก็พบว่า นักเรียนในห้องทั้งหมด ไปอยู่รวมกันอยู่หลังห้องเรียน
“พวกเธอไปอยู่ทำไมตรงนั้นกันหมดหละนะ มานั่งที่ได้แล้ว”
“ไม่หลอกค่ะครู พวกเรากลัว เธอ คนนั้นนะค่ะ”
“กลัวทำไม นี้น้องสาวขอครูของครูเอง เธอชื่อภิน”
“คู ครู มีน้องเป็นผีหรือค่ะ…”
“นั้นก็แปลว่า ครูเลี้ยงผี…”
“อืม ก็ไม่แปลกอะไรนี้”ครูสมกล ทำหน้าตาเชยเหมือนมันเป็นเรื่องทั่วไป
“ครูทุกคนในโรงเรียนนี้ก็ต่างเลี้ยงกันทั้งนั้นหละ แถมพามาโรงเรียนทุกวันด้วย เหมือนว่าวันไหนไม่พามาวันนั้นทำงานไม่มีความสุขเลย”
“ครูทุกคนในโรงเรียนนี้ เลี้ยงผี และพามาโรงเรียนด้วยหรือครับ”
“พูดถูกแล้ว คุณหมิง”
“แล้วทำไมพวกเราถึงไม่เห็นผีของพวกครูเลยนะค่ะ”
“ก็พวกเธอยังไม่ได้เรียนวิชาตาทิพย์ไงหละ ซึ่งมันอยู่ในบทแรกของวิชานี้”
“พวกเรายังไม่ได้เรียน แต่ทำไมพวกเราถึงเห็น ผีตัวนั้นหละครับ”
“ครูเสกอาคมไว้ในห้องนี้เองหละ ทำให้พวกเธอสามารถมองเห็นในสิ่งที่คนธรรมดามองไม่เห็นไงหละ หรือจะเรียกง่ายๆว่า พวกเธอสามารถมองเห็นในสิ่งที่พวกครูเห็น แต่…เฉพาะในห้องนี้นะ ถ้าพวกเธอออกไปแล้วก็ไม่สามารถมองเห็นหละ”
“แล้วพวกครูเห็นพวกผี เหล่านี้ตั้งแต่เมื่อไรค่ะ”
“ก็ตั้งแต่เรียนวิชาตาทิพย์นี้หละ และจากนั้นครูก็เห็นแบบนี้มาตลอดเลย… ไปไหนมาไหนก็เจอบาง พูดคุยบาง แต่ไม่โจ่งแจ้งนะ เดียวคนธรรมดาหาว่าเราบ้า…”
“…………”
“วิชาของครู ผ่านไม่ยาก ขอแค่พวกเธอมีความสามารถตามหลักสูตร เช่นตาทิพย์นี้ไง ครูจะมีบททดสอบพวกเธอ ว่าพวกเธอสามารถมองเห็นวิญญาณได้จริงหรือป่าว”
“แล้ววิชานี้มีโครงการหรือป่าวค่ะ”
“มีสิ แต่ของครูนั้นไม่เหมือนกับของครูท่านอื่นหลอกนะ โครงการของครู ไม่ต้องมานั่งพิมพ์รูปเล่มส่งไม่ต้องตัดแปะๆ แต่ครูจะให้พวกเธอไปจับผี 1 ตน และต้องทำให้ผีตนนั้นอยู่ในการควบคุ้มของเธอ เธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับเขาทุกที่ทุกเวลา ต้องทำให้วิญญาณตนนั้น ยอมรับในตัวของพวกเธอให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ก็ไม่ผ่าน”ครูสมกล พูดไปเดินไป (ผีพรายก็ตามหลังด้วย)
“เป็นไง พวกเธอว่าง่ายไหม”เมื่อครูสมกล หันไปมองที่นักเรียน นักเรียนต่างทำหน้าซีดทอดสีกันไปตามๆกัน
“ฮ้า ฮ้า ฮ้า ครูเห็นพวกเธอแล้วครูก็นึกถึงสมัยที่ครูเรียน ก็เมื่อพวกเธอหละ แรกๆครูก็กลัวเหมือนพวกเธอหละ ครูกลัว กลัวมากด้วย แต่เมื่อเรียนไปเรียนมา ครูก็ได้รู้อะไรหลายต่อหลายอย่าง กับการใช้ชีวิตอยู่กับพวกวิญญาณ”
“มันคืออะไรหรือค่ะ”
“เป็นคำถามที่ดีมาก จากการที่ครูได้ใช้ชีวิตอยู่กับพวกเขา ครูก็ได้รู้ว่า เรามีหน้าที่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งข้อ นอกจากทำงานบ้าน ทำการบ้าน หรือมาเรียน”
“แล้วมันคืออะไรครับ”
“เป็นคำถามที่ดีมาก สิ่งนั้นก็คือ พวกเธอต้องจัดเตรียมอาหารให้พวกน้าๆผีทั้งหลายที่พวกเธอจับมา’
“ให้พวกเราเตรียมอาหารให้พวกเขาด้วยหรือครับ”
“ถูกต้อง พวกเธอหิว พวกเขาก็หิว แต่พวกเขากินไม่เหมือนพวกเรา”
“ไม่เหมือน ยังไงครับ”
“พวกเราต้องจุดธูปเรียกเขามากินใช่ไหมค่ะ”
“ถูกต้อง”
“การที่พวกเธอได้อยู่กับพวกเขา ก็มีผลดีในหลายๆอย่างนะ ไม่ใช่เอาแต่กลัวอยู่ท่าเดียว’
“แล้วมันคืออะไรหรือครับ”
“ก็พวกน้าผีจะช่วยพวกเธอในบางโอกาสบางเวลา และบางเหตุการณ์ เช่น การบ้านมันยาก ถ้าพวกเธอได้พวกน้าผี ที่เก่ง และมีความรู้ในด้านนั้นพอดี เขาก็ช่วยพวกเธอได้”
“นั้นแปลงว่า เราเรียกผี ไม่ใช่ว่าจะไม่ดีเสมอไปใช่ไหมค่ะ”
“การที่ครูได้อยู่กับผีในหลายๆจน ครูได้ความรู้ในหลายๆด้านเลยที่เดียว เช่นสังคมศาสตร์และประวัติศาสตร์ บางครั้งในหนังสือ ก็อาจไม่จริงเสมอไป…”
เด็กๆในห้อง1103 เริ่มต่างพากันมานั่งประจำที่ของตนเอง โดนไม่มีความรู้สึกกลัวกับผีพรายของอาจารย์สมกลเลย
“เป็นไงหละ การที่ได้อยู่กับพวกน้าผี มันไม่ใช่เรื่องที่แย่เลยใช่ไหม”
“ครับ/ค่ะ”
“ว่าแต่ ครูครับ ครูจะให้พวกเราทำโครงการวันไหนครับ”
“อีกไม่นานเกินรอ”
“เอาเป็นว่า วันนี้ครูจะเริ่มสอนคาถาจับผี และคาถาป้อนกันตัวให้พวกเธอก่อนหละ”
“ครับ/ค่ะ….”
อีกไม่นานเกินรอ มันน่าสงสัยจริงๆนา… ว่าวันไหนพวกเด็กใหม่จะได้ไปจับผีกัน เอาเป็นว่าเราติดตามดูกันไปเลื่อยๆดีกว่า

[warakorn4]

บทที่ 4 ตุ๊กตาดินเผา
“เอาหละ ครบ 50 นาที พอดีไม่มีขาดไม่มีเกิน”ครูไสคำบอกหมดเวลา
“โธ่อาจารย์ครับ พวกเรายังทำกันไม่เสร็จเลย ขออีกนิดได้ป่าว”กอล์ฟพูดขึ้นแสกทันที
“อีกนิดหรือ ได้เดียวจัดให้ แล้วคนอื่นหละว่าไง เสร็จกันยัง”
“เสร็จแล้วค่ะ/ครับ”
“นั้นก็เอามาส่ง แล้วออกไปรอครูที่หน้าห้องเดียวครูจะพาไปเดินป่า ส่วนเธอทำไม่เสร็จหมดสิทธิไป”
“เสร็จแล้วครับๆ”
“ที่นี้เสร็จจนได้นะ”
“เอาหละ เอามาส่งได้”
นักเรียนทุกคนต่างพากันออกมาส่งสมุดของตัวเองที่ขัดบทที่1 ตามคำสั่งของครูไสคำ นักเรียนทุกคนต่างดีอกดีใจที่จะได้ออกไปเดินป่า แทนที่จะนั่งอยู่ในห้องที่สี่เหลี่ยมทั้งวัน
“เอาหละเข้าแถวให้เรียบร้อย แล้วเดินตามครูมา”
ครูไสคำ เดินนำหน้านักเรียนลงบันไดมายังชั้นล่าง และตรงไปยังสนามหญ้าของโรงเรียน
“ครูครับ ครูจะพาพวกเราไปเดินป่าที่ไหนครับ”นักเรียนชายคนหนึ่งสนามขึ้นในขนาดที่เดินตามหลังครูไสคำ
“ป่าข้างโรงเรียนนี้เอง ไม่ใกล้ไม่ไกลหลอก”
“ป่าข้างโรงเรียน โรงเรียนเรามีป่าด้วยหรือครับ”
“มีสิ นั้นไงจะถึงทางเข้าป่าหละ”
“แล้วมันเป็นป่าอะไรค่ะ เช่น ป่าดิบชื่น ป่าเมืองร้อน ……”
“พอเลยๆเธอ ไม่ต้องเดาเลย เอาเป็นว่าพวกเธอเขาไปแล้ว ก็คงรู้เองหละ”
“ครับ/ค่ะ”
“ถึงทางเข้าป่าหละ การเดินป่ากับครู ครูมีกฎว่า ถ้าได้ยินหรือเห็นอะไรแปลกๆ อย่าไปสนใจหรือไปทักทายมัน อย่าไปดูหมิ่นหรือท้าทายเจ้าที่เจ้าทางเจ้าป่าเจ้าเขา และที่สำคัญ ห้ามไปหยิบจับเอาอะไรในป่าออกมาเป็นอันขาด ครูขอแค่นี้ทำได้ไหม”
“ทำได้ครับ/ค่ะ”
“ดีมาก นั้นช่วยครูนัดจำนวนพวกเราหน่อยสิ เริ่มจากเธอ”
“1”
“2”
“3”
“4”
“5”
“6 7 8 9 10 …………… 25”
“OK 25 คน ไป 25 คน กลับต้องครบ 25 คน ไม่ขาดไมเกิน เพราะถ้าขาดหรือเกินเรื่องเกิดแน่”
“ทำไมค่ะ”
“ไม่มีอะไรหลอก แต่จากการเดินป่าของครู ครูมั่นใจว่า พวกเธอจะครบ 25 คนแน่”
“พร้อมยัง”
“พร้อมแล้วครับ/ค่ะ”
“นั้นเราลุยกันเลย…GO!!”
แล้วนักเรียนทุกคนห้อง1101ก็เดินเข้าป่าโดยมีครูไสคำเป็นคนนำทาง
“คงจะยากสำหลับพวกเธอที่พึ่งเรียน คงจะไม่มีใครผสมแล้วได้ตามที่หนังสือบอกสินะ ไม่เป็นไร ของรางวัลวันนี้ก็เก็บไว้คราวหน้าหละกันนะ”ครูบิกพูด
“ครูครับ”คาร่าพูด
“มีอะไรหรือคุณคาร่า”
“คือผมจะบอกว่า ผมทำสำเร็จแล้วครับ”
“เธอทำได้แล้วหรือ ไหนขอดูหน่อยสิ”ครูบิกปิดหนังสือตัวเองแล้วเดินไปยังโต๊ะของคาร่า
ครูบิกหยดน้ำยาที่คาร่าทำได้ ลงไปบนสัตว์ที่ดุร้ายที่ทางครูบิกจัดเตรียมไว้ให้ทดลอง ผลปรากฏว่ามันไม่แสดงอาการดุร้ายใส่คาร่าแม้แต่นิดเดียว
“ดีมาก เธอเก่งมากๆ เธอทำได้”
“เอาหละทุกคนหยุด คุณคาร่าสามารถผสมน้ำยาสเน่หาได้เป็นผลสำเร็จ’
“ทุกคนต่างพากันตบมือแสดงความยินดีให้กับคาร่า”
ครูบิกเดินไปหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋าใส่ของของตัวเอง
“นี้คือรางวัลของเธอ มันเป็นของเธอแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อคาร่ารับของรางวัลจากครูบิก เพื่อนก็ต่างพากันตบมือเป็นการใหญ่ และรบเร่าให้คาร่าเปิดกล่องดู
“เปิดเลย เปิดเลย เปิดเลย”
เมื่อคาร่าเปิดกล่องนั้น ก็พบกับตุ๊กตาดินเผาตัวหนึ่ง
“ตุ๊กตาดินเผาหรือครับครู”
“ถูกต้อง ตุ๊กตา เธอไม่ชอบมันหรือ”
“ผมเป็นผู้ชายนะครับ มาให้ผมเล่นตุ๊กตาแบบนี้ ไม่เอาหลอกครับ ครูเอาคืนไปเถอะ”
“งั้นหรือ นั้นไม่เป็นไร ครูเอาไว้เป็นรางวัลให้กับห้องอื่นหละกัน ว่าแต่เธอไม่เอาแน่นะ”
“ครับ ผมไม่เอา ขอบคุณมากครับ”
“ไม่เป็นไร เวลาเหลืออีกนิดหน่อย พวกเธอเอาของไปล้างแล้วเอามาคืนครูมา”
“ครับ/ค่ะ”
เมื่อนักเรียนออกกันเอาของไปล้างกันหมดห้องแล้วเหลือเพียงแค่ครูบิกคนเดียว ครูบิกหยิบตุ๊กตาดินเผาออกมา แล้วพูดกับมัน
“โชคดีนะที่แกไม่ได้ไปอยู่ กับคนที่ไม่รักแก ไว้ฉันจะหานายให้ใหม่ ถ้าไม่ได้จริงฉันก็จะเลี้ยงแกเอง”
เมื่อจบคำครูบิกก็ได้นำตุ๊กตาดินเผากลับเก็บใส่กระเป๋า และนั่งหลับตาซะ 5 นาที แล้วลืมตาขึ้นมาพร้อมกับพูดว่า
“สงสัยเราต้องปันตุ๊กตาดินเผาอีกตัวแล้วสินะ….”
“ไหนนักเรียน มีใครอ่านตำราบทนี้ได้บางแล้ว”ครูติกถามนักเรียนในห้องที่ตัวเองสอน
“ครูค่ะ หนูขอทดสอบหน่อยค่ะ”
“ไหนเธอลองถองมาสิ”
“ค่ะ สุคิ พิริยิ สุพาขิ ริยาสา มะยะละคะโค ติจะถุริ โคลิ…..”
“OK พอ พอ ขืนถองครบบทพอดีครูโดนเธอ เสกคุณไสยใส่แน่”
“ไหมหละค่ะ ก็หนูอ่านบทแก้มิใช่หรือค่ะ”
“เธออ่านผิดเล่มแล้ว เล่มนั้นมันหนังสือวิชาเสกของ”
“อุ่ย!!... ขอโทษค่ะ”
“ไม่เป็นไร แต่เธอก็อ่านได้ถูกต้องนะ ไปกับไปนั่งที่ได้”
“ค่ะ”
“เธอเอาไปสิบคะแนน เอาหละมีใครจะมาทดสอบอีกไหม”
“ที่นี้ก็รู้แล้วสินะว่า การอยู่กับพวกน้าผี มันไม่ใช่เรื่องยากและมันอาจเป็นเรื่องสนุกไปอีกต่างหาก”เสียงครูสมกล
“หมดเวลาพอดีเลย เดียวครูต้องไปสอนห้องอื่นต่อ อยู่กันเงียบๆหละ”
“ครับ/ค่ะ”
“เอาเธอ เธอ และเธอเดียวช่วยครูเอาของนี้ไปส่งครูที่ห้อง 1103 หน่อยนะ”ครูบิกเรียกนักเรียนสองสามคนเพื่อช่วยตัวเองยกของและอุปกรณ์การสอนต่างๆไปยังห้อง1103
“ครับ”
เมื่อครูบิกมาถึงห้อง 1103 ก็ต้องส้ายหน้า
“เอาหละพวกเธอ ครูชื่อครูบิก จะมาสอนวิชา วิทยาไสยาศาสตร์”
“……….”
“เอาหละ เอาหละ ครูรู้ว่าพวกเธอเห็นอะไรที่ข้างหลังครู”
“ครูรู้หรือค่ะ”
“รู้สิ รู้ตั้งแต่เข้ามาหละ พวกเธอหลับตากันแปปหนึ่ง พอครูบอกให้ลืมตาก็ลืมนะ’เมื่อจบประโยค ครูบิก เริ่มร่ายคาถาอาคมบางอย่างอยู่พักหนึ่ง แล้วลืมตาขึ้นมา
“เอาหละพวกเธอลืมตาได้”
เมื่อนักเรียนทุกคนลืมตาขึ้นมา ก็ไม่พบเห็นสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการเห็นจากข้างหลังครูบิกอีกเลย
“เป็นไง ยังเห็นอีกไหม”
“ไม่เห็นแล้วค่ะ”
“ดีแล้ว เอาหละเรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า พวกเธอมาเอาของไปกันคนละชุด แล้วเปิดหนังสือไปหน้า 5 แล้วทำตามที่หนังสือบอก”
“น้ำยาสเน่หา”
“ถูกต้อง น้ำยาสเน่หา แต่พวกเธอไม่ต้องคิดจะผสมไปใช้กับหนุ่มๆสาวๆที่ไหนหละ เพราะสูตรนี้มันใช้ไม่ได้ผลกับคน แต่มันได้ผลกับสัตว์ มันจะทำให้สัตว์ตัวนั้นที่โดนน้ำยานี้ เชื่องต่อเรา และเราก็สามารถเลี้ยงมันได้แบบปล่อยเสรี”
‘ดีจังเลยค่ะ หนูเลี้ยงนกไว้ที่บ้านอยู่พอดีเลย ถ้าได้น้ำยานี้หนูจะได้ไม่ต้องไปขังมัน หนูสงสารมันนะค่ะ”
“เอาเป็นว่า ถ้าใครผสมได้ผลตามที่ครูบอก ครูมีรางวัลให้”
“รางวัล!... มันคืออะไรหรือค่ะ”
“รับลองว่าพวกเธอจะชอบมัน ลงมือทำได้หละ”
“ครับ/ค่ะ”
“เอ่อ ลืมไปเลย ก่อนหน้านี้ครูสอนห้อง 1102 มา แล้วมีคนทำได้หนึ่งคน แต่เขาไม่ชอบของรางวัลที่ครูมอบให้ แถมดูถูกอีก ครูเลยขอคืน เจ้าตัวก็ให้คืนอีก แม้ใจดีอะไรประมาณนี้”
“แล้วคนนั้นเป็นใครหรือครับ”
“เอาเป็นว่าครูไม่ขอบอกหละกัน เดียวจะเป็นผลเสียต่อตัวเขามากกว่า”
“ชวนครูคุยอีก เอา ทำเร็วๆ เดียวคนอื่นทำได้ก่อนอดนะ เพราะครูมีชิ้นเดียว”
“ครับๆ”

[warakorn4]

บทที่ 5 ความรู้ใหม่
“ครูค่ะ ทำไมในป่านี้ ถึงเงียบๆจังค่ะ ไม่เห็นมีเสียงกเสียงกาซะตัว”เสียงเด็กนักเรียนห้อง 1101 ถามด้วยเสียงที่สั่นและกลัวนิดๆ
“มันจะไปมีได้ไงหละ นี้มันไม่ใช่ป่าทั่วไปซะหน่อย”เสียงครูไสคำ
“ไม่ใช่ป่าทั่วไปแล้วมันป่าอะไรครับ”
“นั้นเธอลองดูไปรอบๆสิว่า รอบตัวเรามีอะไร”
เมื่อเด็กนักเรียนทั้งหมดมองไปรอบๆโดยละเอียดก็พบกับหลุมฝังศพหลายต่อหลายหลุมเลยทีเดียว
“หลุมศพ อย่างบอกนะค่ะว่า นี้มันป่าช้า’เสียงที่ช้า เบาและสั่น ออกมาจากลำคอเป็นคำถาม
“ถูกต้องแล้ว….”เสียงที่เย็นช้าดังมาจากตรงครูไสคำ
“ครูค่ะ ทำไมพูดเสียงแบบนั้นหละค่ะ เป็นอะไรหรือป่าว”มินถามพร้อมกับเดินไป เพื่อจะไปแตะหลังครูไสคำ แต่เธอยังไม่ทันได้แตะอะไร เธอเห็นว่าร่างของครูไสคำ เริ่มสั่นสลับกระตุกเล็กน้อย
“ครูค่ะ”
“ครูครับเป็นอะไรป่าวครับ”คาร์จะเข้าไปแตะตัวครูไสคำก็มีเสียงเข้ามาขัดจังหวะพอดี
“หยุด!! พวกเธอ ครูอย่าทางนี้”
“เฮ่ย!!... ครูไสคำ!!.. แล้วนี้ใครวะ”
“ฮึ.. ฮึ.. ฮ้า ฮ้าฮ้าฮ้า’เสียงอันหน้ากลัว ก้องกังวานไปทั่วป่า แล้วร่างนั้นก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไป เสื้อผ้าที่ดูดี เริ่มมีลอยขาด ผมที่ดูสวยงามเริ่มหลุด เศษชิ้นเนื้อและลอยเลือดเริ่มมีติดเต็มเส้นผม แล้วส่งท้ายด้วยกลิ่นเหม็นเน่า และคาวเลือดโชยมาจากร่างอันแสนน่ากลัวนั้น
“กรี๊ต!!......”
“เร็ว!!...วิ่ง วิ่ง วิ่ง!!....”ครูไสคำออกคำสั่งให้ทุกคนวิ่งออกมาจากป่าโดนเร็วที่สุด แต่วิญญาณร้ายนั้นก็ยังคงตามหลังนักเรียนมาติดๆ
“โอ้ย!!”
“เอามินเป็นอะไรไป”กอล์ฟทัก
“ขาฉันมันติดนะ”มินตอบกลับ
“เร็ว เร็ว เร็ว 1 2 3 4 5 6…….22 23 ยี้สิบ….. เอ่ยหายไปไหนอีกสองคน”
“หายไปไหน 2 คน หายไปไหน 2 คน!!....’ครูสมกลเริ่มเครียดเล็กน้อย
“……….”ไม่มีนักเรียนคนใดตอบกลับ
‘พวกเธอรออยู่นี้เดียวครูมา”ครูไสคำวิ่งเข้ากลับเข้าไปในป่าอย่างรีบร้อน
“ครูจะไปไหนนะค่ะ”
“ครูจะไปตามเพื่อนเธอมานะสิ อยู่ตรงนี้อย่างไปไหน จำเอาไว้ห้ามไปไหน เดียวครูมา”
“ครับ/ค่ะ”
“มันไม่ออกนะ”เสียงของมินพูดขึ้นในขณะที่พยายามเอาขาให้ออกจากเถาวัลย์ที่ติดขาตัวเอง
“ไหน ผมขอดูหน่อย ค่อยๆขยับนะ จะออกหละ จะออกหละ”กอล์ฟเอามือไปขยับเถาวัลย์ที่พันขามินจนหลุดออก
“เอาหละ ออกหละ”
“เถาวัลย์บ้า”
“คุณจะไปโทษมันก็ไม่ถูก คุณเองตังหากที่ไปติดมัน มันอยู่เชยของมันอยู่แล้ว”
“นายจะบอกว่าฉันซุ้มส๊ามเดินไม่ดูทางใช่ไหม (- -*)”
“ผมไม่ได้พูดนะ”
“เชาะ!.... อุ่ย!!.....”มินรู้สึกเจ็บที่ข้อเทาเมื่อลุงยืน จนเสียหลักหล่มไปหากอล์ฟ
“……..”กอล์ฟรับร่างของมินไว้ได้ทันก่อนที่จะตกลงสู่พื้น
ทั้งคู่เงียบ น่าแดง พูดอะไรไม่ออกซะคำ แล้วกอล์ฟก็พูดขึ้น
“เดินระวังหน่อยสิ แม่คุณ”
“ค่ะ… อึ ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วยหละ ปล่อยฉันลงได้แล้ว”
“ขื่นปล่อยเดียวก็หล่มอีกหลอก เดียวผมพาไปนั่งบนก้อนหินดีกว่า…”
กอล์ฟค่อยๆพามินไปนั่งบนก้อนหินขนาดใหญ่ และก้มดูข้อเท้าของมิน
“นี้นายจะทำอะไร อุ่ย!....มันเจ็บนะ”
“สงสัยขาราคาจะขึ้นนะครับ”กอล์ฟพูดพร้อมเล่นมุกไปนิดหน่อย
“ยังมีน่ามาเล่นตลกอีก อุ่ย! เบาๆสิมันเจ็บ”
“อยู่เชยๆนะ มันจะเจ็บนิดหน่อย”กอล์ฟพูด ก่อนที่จะลงมือนวดข้อเท้าของมินอย่างความนุ่มนวลที่สุด
“เป็นไงบาง ดีขึ้นไหม’
“…..”มินพูดไม่ได้ตอบอะไร
“นี้คุณ…”
“ฮ่า!.... อะไรหรือ”
“นี้ผมถามว่าเป็นไงบาง แต่คุณไม่ตอบ”
“ก็ดี นายนวดได้ดี”
“ไหนคุณลองเดินสิ น่าจะดีขึ้นแล้วนะ
“อุ่ย!... ฮือ ฮือ…. นายนวดยังไงนี้ทำไมยังเจ็บอยู่นะ(TʌT)”
“ยังเจ็บอยู่หรือ ทำไงดี นั้นเอางี้ คุณขึ้นมาบนหลังผม เดียวผมจะแบกคุณเอง”
“ตะบ้า!!... คิดจะแตะอั่งฉันหรือ(- -)”
“โธ่คุณ เวลานี้ยังจะมาคิดเรื่องแบบนี้อีกหรือครับ ผมจะพาคุณหนีนะ แถมคุณขาแพงอีก ขืนเดินมีหวังขาอักเสบ แล้วมันจะเป็นหนักกว่าเก่านะ”
“นี้คุณเป็นห่วงฉันหรือ”มินเริ่มหน้าแดงเล็กน้อย
“เอานาคุณ หรือคุณจะนั่งรอให้เจ้าที่ในนี้มาพาคุณออกงั้นหรือ”
“เจ้าที่ในนี้นั้นก็แปลว่าเป็น…..”
“ผี……”
“อาย!!...”
ปัก!!!....... มินต่อยกอล์ฟเข้าไปหนึ่งหมัด
“โอ้ย!... คุณต่อยทำไมนี้…”
“ก็ฉันตกใจนี้…”
“ตกใจ แค่นั้นหรือ….(- -*)”
“ถ้างั้น คุณก็อยู่ที่นี้ไปคนเดียวหละกัน ผมไปหละนะ โชคดี”
“เดียวสิ แล้วจะทิ้งฉันไว้คนเดียวนี้นะ ไม่เอาหลอก”
“ถ้างั้น จะยอมผมแบกคุณแล้วยัง”
“ยอมก็ได้ แต่นายห้ามทำอะไรตุกติกหละ ไม่งั้นฉันเอานายตายแน่”
“ครับ… แม้ ดุจริงๆ”กอล์ฟเดินไปหามินแล้วหันหลังให้กับเธอเพื่อให้เธอขึ้นขี่คอ
“อุบ!...’กอล์ฟทำปากเหมือนคนแบกของหนัก
“ตัวก็เล็ก ทำไมหนักขนาดนี้หละนี้’
“อย่าบ่น นายเป็นคนให้เราขี่เอง ห้ามบ่นเป็นอันขาด”
“ครับ… คุณหญิง”
‘ดีมาก (ʌ ʌ)’แล้วสองคนก็ออกเดินทางเพื่อหาทางออกป่า
“นี้!! เธอสองคนอยู่ไหน!! นี้!! พวกเธออยู่ไหน!!”เสียงครูไสคำดังไปทั่วทั้งป่า แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมาแม้แต่นิดเดียว
“นี้ พวกเธออยู่ที่ไหน!! พวกเธออยู่ไหน!!”เมื่อรู้ว่าไม่มีวี่แววจะหานักเรียนของตัวเองเจอ จึงตัดสินใจเดินออกจากป่าเพื่อไปคนมาช่วยตามหา แต่แล้วก็มีบางสิ่งบางขยับอยู่ที่พุ่มไม้
ครูสมกล เริ่มตั้งท่า ร่ายอาคมเตรียมพร้อมป้องกันและตอบโต้กลับทันที แต่ก็ต้องหยุดทุกอย่างเมื่อเห็นว่า เป็นนักเรียนของตัวเอง
“ครูไสคำ!!…”มินร้องออกมาด้วยความดีใจที่เห็นครูตัวเอง
“เอาพวกเธอ โชคดีจริงๆที่ได้เจอ เป็นไงบางเธอสองคน บาดเจ็บตรงไหนป่าว”
“เธอเจ็บบาดเจ็บที่ข้อเท้า”
“ไหนดูสิ จุ จุ จุ สงสัยขาราคาจะขึ้นนะ”
“ครูค่ะ มุกนี้ ตะหนี้เล่นไปแล้วครับ”
“………แล้วผมเกี่ยวอะไรด้วยหละนี้”กอล์ฟถอนตัว
“เอาเถอะๆเอาเป็นว่าเราออกจากที่นี้ก็ดีกว่าไหม เดียวมันจะแย่กันไปยกใหญ่นะ ไว้ออกจากที่นี้ได้ พวกเธอจะเถียงกัน ก็เรื่องของพวกเธอ แต่นี้เราหาทางออกกันไปก่อนดีกว่าไหม”
“ครับ/ค่ะ”
แล้วทั้งสามคนก็ออกเดินทางหาทางออกจากป่าอันแสนน่ากลัว
“นี้ครูเข้าไปตามสองคนนั้นนานแล้วนะ ยังไม่ออกมาเลย เราว่าเราไปตามกันดีกว่าไหม”เพชรพูด
“ไม่ได้ครูบอกว่า ห้ามไปไหนให้อยู่ตรงนี้ เราก็ต้องอยู่ตรงนี้”คาร์พูดขัดขว้าง
“นั้นพวกเราจะเอาไงต่อดี ไปตามครูคนอื่นมาช่วยหาดีไหม”นักเรียนหญิงอีกคนแสดงความคิดเห็นต่อทันที
“ถ้าครูท่านอื่นรู้เรื่องนี้ ครูไสคำก็เดือดร้อนสิ”นักเรียนชายอีกคนพูดต่อทันที
“พวกเราจะเอาไงดี….”
“นี้พวกเธอ….”เสียงครูไสคำดังมาจากทางเข้าป่า
“นั้นเสียงครูไสคำนี้ นั้นไงครูไสคำ’นักเรียนคนหนึ่งเอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นรู้ไสคำที่ทางเข้าป่า
“พวกเธอ มานี้ มานี้ ครูมีอะไรให้ช่วย….”
“นั้นไงครูเรียกพวกเราแล้ว ไปพวกเราไปหาครูกัน’นักเรียนชายหนึ่งพูดพร้อมกับนำหน้าคนอื่นไปยังทางเข้าป่า แต่แล้วทุกคนต้องหยุดชะงัด เมื่อมีครูไสคำอีกคนเดินออกมาจากป่าอีกทางหนึ่งพร้อมกับเพื่อนตนเองที่หายไป
“นั้นครูไสคำ นั้นนี้ก็แปลว่าเป็น….”
“อะย่า ซีเรียวเซียว แล้วไง”
“แบบนี้ จังซีมันต้องถอย! จังซีมันต้องถอย!”
“จะหนีไปไหน พวกแกต้องมาอยู่เป็นเพื่อนข้า ฮ้า!... ฮ้า!!... ฮ้า!!!...”
“ไม่ทันแน่ ครูไม่ช่วยพวกเขาไม่ทันแล้ว”ครูไสคำพูด
“พวกเธอหลบ!!”เสียงครูเล็กดังมาจากด้านหลังของกลุ่มนักเรียน และตามด้วยเท้าถีบเข้าเต็มๆหน้าตัวเจ้าปัญหา(ผีในป่าช้า) ฟันหลุด น้ำเหลือและเลือดกระเด็นออกมาจากหน้าอันแสนน่าเกรียดพร้อมกับชิ้นเนื้อเล็กน้อยสร้างความเจ็บปวด
กรี้ด!!..... เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของตัวเจ้าปัญหา ดังไปทั่วป่า
“อย่ามายุ่งกับนักเรียนของฉัน!!”
“เอ็งเป็นใครมายุ่งเรื่องของข้า”เสียงโกรดเกลียวสุดขีด ถ้าไม่ตั้งใจฟังจะจับความไม่ได้เลย
“ก็เป็นครูของนักเรียนกลุ่มนี้หละ ถ้าคิดจะยุ่งนักเรียนของฉัน ข้ามศพฉันไปก่อนเธอ”
“แค่เอ็งคนเดียวคิดจะมาสู้กับข้า ไม่มีทางหลอก”
“อย่าดูถูกกันสิ ดูตัวเองก่อนเถอะ ยังออกมาจากป่าไม่ได้ซะที แน่จริงก็ออกมาให้ได้ก่อนสิ ค่อยมาดูถูกชาวบ้านเขา”
“ฮือ….(- -*)”ตัวเจ้าปัญหารู้สึกโกรดสุดขีด
“อุ่ย ดู ดู ดูสินักเรียน นี้เป็นความรู้ใหม่นะนี้ จำไว้นะ ถ้าเห็นผีทำหน้าแบบนี้ แสดงว่าเขาโกรด’ครูเล็กพูดล้อเรียนผีอย่างแรง(เล่นแรงมากเลย)
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ไว้ข้าจะมาเอาคืน….”เมื่อจบประโยคตัวเจ้าปัญหาก็หายไปกับความมืดของป่า
“มันไปแล้ว เอาคุณไสคำ เป็นไงหละ สร้างปัญหาอีกแล้วนะ นี้ถ้าฉันติดสอนนี้ ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรอีกหรือป่าวนะนี้”
“ขอโทษครับ…”
“แล้วนี้มีใครได้รับบาดเจ็บบางป่าว’
“มีครับ เธอขาแพง’กอล์ฟพูดขึ้นทันที ในขนาดที่ยังแบกมิน
“ขาแพงจริงๆด้วย โชคดีนะนี้ที่มีคนแบกเธอมา ถ้าปล่อยให้เธอเดินมีหวังอักเสบแน่ แต่เดียวนะ ทำไมขาดูเมื่อจะมีการประถมพยาบาลเบื้องต้นมาก่อนแล้วหละ”
“ผมเป็นคนนวดให้เธอเองหละครับ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้วครับ พาผมไปห้องพยาบาลด้วยคนนะครับ”กอล์ฟพูด
“เอ้า.. เธอเป็นอะไรหรือ”
“คือแม่นี้นะครับ ตัวหนักเป็นบ้า ไม่รู้หลังผมหักหรือป่าว”
“นี้นาย…”
ตุบ!!....มินทุบที่แขนกอล์ฟหนึ่งที
“อุ่ย!!... คุณทุบผมทำไมนี้”
“ก็นายมาว่า เราอ้วนได้ไง เราไม่ได้อ้วนซะหน่อย”
“ผมไม่ได้พูดซะคำเลยว่าคุณอ้วน”
“นี้ไง นายพูดอีกหละ”แล้วทั้งสองคนก็ทะเลาะกันต่อไป
“คู่นี้ทะเลาะกันตั้งแต่อยู่ในป่าแล้ว”ครูไสคำพูดขึ้น
“ไม่ต้องมาพูดกรบเกลื่อนเลย รู้ไหมว่าทำผิด”ครูเล็กตอบกลับ
“รู้ครับ ขอโทษครับ ที่หลังจะระวังครับ”
“นี้ดีนะที่ครูท่านอื่นไม่รู้ ที่หลังอย่าทำอะไรแปลกๆอีกหละ”
“ครับ” เอาหละนักเรียนความรู้ใหม่วันนี้คือ เวลาผีโกรดจะแยกเขี้ยวเล็กน้อย ตาจะดุๆ คิวจะหมั้นเข้าหากัน จำไว้นะนักเรียน จะได้หนีได้ถูกเวลา ถูกจังหวะ นะค่ะ (ʌ ʌ)

[warakorn4]

บทที่ 6 ตัวเรื่องมาก มากเรื่อง
“………”บรรยากาศในห้อง 1102 ไม่แตกต่างอะไรเลย เพราะนักเรียนในห้องนั้นได้รู้ได้เห็นในสิ่งสิ่งเดียวกับห้อง 1103 นั้นคือ ผีพรายของครูสมกลนั้นเอง
“เหอะๆ เอาหละนักเรียน จะกลัวอะไรกันนักนา นี้น้องสาวของครูเองจะกลัวไปทำไม’
“ก็พวกเราไม่เคยเห็นผีนี้ค่ะ”
“อือ ใครๆก็ไม่เคยเห็นกันทั้งนั้นหละ”
“พี่ค่ะ”
“มีไรหรือภิน”
“ถ้านักเรียนของพี่กลัวซะขนาดนั้น ไว้คราวหลังถ้าพี่จะพามาโรงเรียน ไว้หนูจะมาในรูปร่างตอนยังเป็นคนหละกันนะค่ะ”
“อืม ตามใจเธอหละกัน”
“แต่มีข้อแม้นะค่ะ”
“จะทำอะไรต้องมีข้อแม้ทุกที่เลยนะเธอ ว่ามามีอะไร”
“พี่ต้องหา ชุดสวยๆให้หนูใส่ด้วยนะค่ะ เพราะเบื่อตัวเก่าแล้วนะค่ะ”
“.จะมารูปร่างตอนยังเป็นคน ยังจะเรื่องมากอีก….”
“อิอิอิ”เสียงหัวเราะของนักเรียนในห้อง
“หัวเราะอะไร มานั่งที่ได้แล้ว เดียงพี่เขาจะกลับไปพักผ่อนแล้ว มานั่งที่ได้หละ”
“ครับ/ค่ะ”
“เอาส่วนเธอภิน เอาเป็นว่าเดียวจะส่งไปให้หละกันนะ เอากี่ตัว แบบไหน บอกมาได้”
“แบบไหนก็ได้ค่ะ เอาที่ทันสมัย อินเทรนนิดๆ ส่วนกี่ตัวก็แล้วแต่พี่หละนะ”
“เรื่องมากซะด้วยน้องเรานะ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้สบายมากเดียวไว้จะเสกไปให้นะ เพราะนี้ก็ใกล้วันเกิดน้องสาวสุดสวยของพี่แล้วสินี้”ครูสมกลพูด และเอามือไปขยี่หัวภินเป็นการยอกล้อกัน
“พี่จำวันเกิดของหนูได้ด้วยหรือค่ะ”
“จำได้สิ”
“แต่ไหนก็จะไปหละ ไหนลองเป็นคนให้ดูหน่อยสิ”
“ได้ค่ะ เดียวหนูจัดให้”เมื่อจบคำ ภินหมุนรอบตัวไปมาหลายรอบอยู่ และสุดท้ายก็อยู่พร้อมกับร่างใหม่ที่สดใส่ น่ารัก ไม่น่ากลัวแม้แต่นิดเดียว
“อืม…น้องสาวเราก็สวยไม่เลวเหมือนกันนะนี้’ครูสมกลโอบกอดภินที่ไหล่
“นี้ พวกเธอ นี้!!...”
“เล่นมองกันตาค้างเลยนะ”
“แม้ครู ก็พี่เขาสวยซะขนาดนั้น ขณะหนูยังชอบพี่เขาเลยนะค่ะ”
“ครูค่ะ ว่าแต่วันเกิดพี่ภินวันไหนหรือค่ะ”อุ้งพูด
“ใช่ครับ พี่เขาเกิดวันไหนหรือครับ”
“แล้วพวกเธอจะรู้ไปทำไหมหละนะ”
“คือ พวกเราจะรวมตัวกันจัดงานวันเกิดให้พี่เขานะค่ะ ไหนๆก็ไหนแล้ว เคยแต่จัดงานวันเกิดให้คน ปีนี้ขอจัดให้ผีบางดีกว่า จริงไหมพวกเรา”
“ถูกต้อง!!!.....”
“พวกเธอ…ขอบคุณมาก ขอบคุณมากจริงๆ”ภิน(ผี)เริ่มมีน้ำตาและร้องออกมาในที่สุด
“พวกเธอนี้ จริงๆเลย… ยุ่งไม่เข้าเรื่อง เอ้า เอ้า เอากันเข้าไป นี้ก็เจ้าน้ำตาจริงๆ ดูสิร้องไห้ซะ เสื้อพี่เปียกหมดแล้ว”
“ขอโทษค่ะ…ไว้เดียวเย็นนี้จะซักให้นะค่ะ”
“เอาเถอะ ไว้เย็นนี้ค่อยทำให้ก็แล้วกัน รบกวนหละ”
“ไม่เป็นไรค่ะ นั้นเดียวขอตัวก่อนนะค่ะ ไว้เจอกันใหม่”
“อือ พักผ่อนให้พอหละ”
“ค่ะ(ʌ ʌ)”
“หลับฟันดีนะครับ/ค่ะ”
“จ้า….”
“ไปซะที่ตัวมากเรื่อง เรื่องมาก”
“ครูครับ พี่ภันเข้าก็ดูน่ารักดีนะครับ ไม่ค่อยจะกลัวเท่าไร”
“จุ จุ จุ นี้ หนุ่มๆอยากได้พี่เข้าเป็นแฟนไหมหละครูจะได้ไปบอกน้องครูเขาให้”
“หือ หือ หือ…. ไม่เอาครับ’นักเรียนชายในห้องต่างพากันส่ายหัวกันยกใหญ่
“เหอะๆ ที่นี้ไม่เอาแล้วหรือ”
“ผู้ชายก็แบบนี้หละค่ะ มักจะชอบเชยชม แต่ไม่ชอบพาไปอยู่ด้วย”นักเรียนหญิงหนึ่งคนพูดขึ้นมาแถงใจดำนักเรียนชายเต็มๆ(แรง…แรง!!)
“เอาเถอะๆ แต่ถ้าพวกผู้ชายเห็นจะต้องชอบพี่เขาแน่ ครูรับลอง”
“ชอบแบบนี้พอรับได้ครับ แต่ถ้าแบบก่อนหน้านี้ ไม่เอาหลอกนะครับ พูดแล้วขนลุก”
“ครูหมายถึงจิตใจของเขา พวกเธอก็คิดแต่เรื่อง หน้าตาเขาอยู่นั้นหละ”
“ใช่….”ผู้หญิงซ้ำเติมไปหนึ่งที
“พี่เขาก็เป็นแบบนี้หละ ชอบมาแบบน่ากลัว แต่ในใจเข้าอ่อนโยน และอ่อนแอนะ”
“แล้วครูไปเจอพี่เขายังไงหละค่ะ ถึงได้พี่เข้ามาเป็นน้องนะค่ะ”
“เรื่อมันยาวนะ จะให้ครูเล่าหรือ”
“เล่าเถอะค่ะ พวกเราอยากรู้ นะค่ะ นะค่ะ”
“ได้ๆ ไหนๆก็ไหนหละ เดียวพวกเธอก็จะไม่ได้เจอพี่เขาแล้ว”
“ทำไมหละครบ”
“เอาเป็นว่าครูจะเล่าให้ฟังแล้วพวกเธอจะเข้าใจเอง”
“ครับ/ค่ะ”
“เรื่องมันเป็นแบบนี้ ครู……….”แล้วครูสมกลก็เล่าเรื่องลาว ของผีที่ตัวเองเรียกว่าน้องนามว่าภิน
“ว่าไงนักเรียน มีใครพอทำได้บางยัง”เสียงครูบิก
“ยังเลยครับ/ค่ะ”
“เหอะๆ สงสัยหนูทดลองครู เป็นบอดบวมแน่เลย”
“หนูก็ว่างั้นนะค่ะ เพราะนี้หนูก็เห็นว่า มันเริ่มตัวสั่นนิดๆแล้วนะค่ะ”
“งั้นหรือ”ครูบิกยกแขนขึ้นมาแล้วดูนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง
“เอาหละนั้นพอแค่นี้หละกัน พวกเธอก็เอาเครื่องมืออุปกรณ์ครูไปล้างทำความสะอาดให้เรียบร้อยแล้วเอามาคืนครู วันนี้ครูไม่หักคะแนนพวกเธอหลอก พวกเธอทำดีที่สุดหละ ไว้เดียวครูจะทำเอามาแจกพวกเธอวันหลังหละกัน”
“จริงนะค่ะ(ʌ ʌ)”เด็กน้อยทำหน้าชื่นบานดีใจสุดๆ
“จริงสิ(ʌ ʌ)”ชายร่างใหญ่ยิ้มหวานเป็นคำสัญญา
“แต่มีข้อแม้นะ”
“ข้อแม้อะไรหรือค่ะ ครูว่ามาได้เลยหนูยอมทำทุกอย่าง”เด็กน้อยยอมรับข้อแม้แต่โดยดีไม่มีการขัดข้องแต่อย่างไร
“คือ พวกเธอต้องไม่บอกเรื่องที่ครูจะทำน้ำยานี้มาแจกพวกเธอให้นักเรียนห้องอื่นรู้ โอเคไหม”
“นึกว่าเรื่องอะไร เรื่องแค่นี้สบายมากค่ะ”
“โอเค นั้นต่างฝ่ายต่างทำตามสัญญาณ แล้วคาบหน้าครูจะเอามาแจกนะ”
“ครับ/ค่ะ”
เมื่อนักเรียนในห้องต่างพากันเอาอุปกรณ์การทดลองออกไปล้างทำความสะอาดกันหมดแล้ว ครูบิกก็ได้หยิบตุ๊กตาดินเผาตัวเดิมออกมา แล้วพูดกับมันว่า
“สงสัยจะไม่ใช่ห้องนี้ ไว้พรุ่งนี้ มะลื่น ก็ต้องเจอหละนะ”
จากนั้นก็เก็บมันเข้าไปเหมือนเดิม

[warakorn4]

บทที่ 7 ประวัติน้องของครูสมกล (ผีนะ)
ครูนะ ก่อนหน้านั้นครูสอนอยู่ที่โรงเรียนแถวบ้านครูเอง แล้วจู่ๆก็มีคำสั่งให้ครูย้ายไปประจำอีกโรงเรียงหนึ่ง ซึ่งมันอยู่ใน กรุงเทพฯ ในตอนนั้นคนบ้านนอก เมื่อรู้ว่าตัวเองได้เข้า กรุงเทพฯ ก็ดีอกดีใจเป็นที่สุด
พอย้ายมาเข้ามากรุงเทพฯอะไรมันก็แปลกตาไปหมด ไอ้นั้นก็แปลกไอ้นี้ก็แปลก แต่เพื่อไม่ให้เสียงานครูเลยตรงไปยังโรงเรียนใหม่ที่จะเข้าไปประจำสอนโดยทันที
“คุณชื่อสมกลนะครับ”ผอ.ประจำโรงเรียน(ใหม่)
“ครับ”
“มีคำสั่งให้ย้ายมาประจำที่กรุงเทพเพื่อพาความรู้ไปพัฒนาโรงเรียนต่างจังหวัด”
“ครับ ผมจะตั้งใจทำงาน และจะศึกษาวิธีการทำงานอย่างเต็มที่ครับ”
“ในสมัยครูยังหนุ่มๆนะ ครูหล่อมาก มาก…. หล่อไม่มีใครเหมือน หล่อแบบ…..”
“ครูค่ะ มันนอกเรื่องแล้วค่ะ เล่าต่อเถอะค่ะ”
“เอ่อ ขอโทษนะ”
“เพรอไม่ได้เลยนะครู”
“เอามาฟังกันต่อ”
เมื่อครูโดนสักถามรายละเอียดเกี่ยวกับการทำงานอยู่พักหนึ่ง ผอ.ก็เริ่มพูดว่า
“เอาหละ เรายินดีที่รับคุณเข้าทำงาน คุณเริ่มทำงานได้พรุ่งนี้เลย”
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“ผอ.ครับ ผมมีเรื่องจะถามหน่อยครับ”
“มีอะไรอีกหรือคุณสมกล”
“คือว่า ผมยังไม่มีที่พักเลยครับ”
“เอ่อลืมไปเลย ไอ้ฉันมันก็แก่แล้ว หลงๆลืมๆบาง นี้แผนที่นะ ไปตามแผนที่นี้หละ จะเจอบ้านพักหลังหนึ่ง หลังนั้นหละเป็นบ้านคุณ คุณจะพักที่นั้นจนกว่าคุณจะครบวาระการทำงาน บ้านมันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนหลอกนะ คุณก็เดินไปเดินกลับได้สบาย”
“ขอบคุณมากครับ”
เมื่อครูได้รับซองแผนที่การเดินทางไปที่พักที่ทางโรงเรียนจัดให้โดยทันที ที่แรกครูก็งงๆกับแผนที่ที่เข้าให้มาอยู่หละนะ เพราะตรอกซอยมันเยอะแยะไปหมด ไหนจะให้เข้าซอยนั้นแล้ว ซอยนี้ เลยงงกับเขาเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็มาถึงจนได้
“โอ้โห บ้านสวยขนาดนี้ ทำไมถึงทำเป็นบ้านพักของครูนา ถ้าเอาไปขายนี้ได้ซะได้แสนเลย”
“เอาหละ มาถึงแล้วก็เข้าไปตรวจดูซะหน่อย ดูท่าจะไม่มีใครมาอยู่นานน่าดู”
ก็ยังที่ว่า ไม่มีใครมาอยู่นานจริงๆ ฝุ่นนี้เต็มไปหมด แถมใยแมงมุม ครูต้องทำความสะอาดอยู่พักใหญ่
“แล้วในสมัยนั้นครูไม่ได้เลี้ยงผีหรือค่ะ”
“เลี้ยงสิ แต่จะให้ออกมาช่วยตอนนั้นคงไม่ดีเท่าไร จะให้ถือไม้กวาด กวาดบ้าน กวาดฝุ่น ครูเห็นพวกเขาถือ แต่ชาวบ้านจะเห็นมีแต่ไม้กวาดลอยไปลอยมานะสิ เกิดชาวบ้านมาเห็นเข้าเป็นเรื่องแน่”
ครูเลยต้องทำเองทุกอย่าง ทั้งกวาด ทั้งถู แม้แต่ขัดห้องน้ำก็ต้องทำ วันนั้นเหนื่อยได้ใจ เมื่อทุกอย่างเสร็จเข้าที่ลงตัวครบทุกอย่าง บ้านที่ดูสกปรกก็กลับมาดูสะอาดไปในทันที แต่ด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการทำความสะอาดครูเลยเพรอหลับไป
“หึ หึ หือ…... หึ หึ หือ……”เสียงร้องไห้ของใครบางคนดังมาจากจุดใดจุดหนึ่ง
“ใครร้องไห้นะ ใครร้องไห้ คุณอยู่ที่ไหน มีอะไรให้ผมช่วยอะไรคุณไหม”ด้วยความสงสัย และเป็นห่วง บวกกับว่า ตัวเองรู้ดี ว่าเจ้าของเสียงนี้ ไม่ใช่คนแน่
“หึ หึ หือ……หึ หึ หือ……”เจ้าของเสียงนั้นก็ยังร้องไห้ยังเช่นเคย
“คุณอยู่ไหนครับ ผมอาจจะพอช่วยคุณได้นะ”
“คุณช่วยอะไรฉันไม่ได้หลอก”
“คุณรู้ได้ไงว่า ผมช่วยคุณไม่ได้ คุณลองบอกผมสิครับ ผมอาจจะช่วยคุณได้”
“ใครจะช่วยฉันได้ มีแต่คนกลัวฉัน ฉันไม่มีใครรัก มีแต่คนเกียจ ชีวิตฉันมีแต่คนเกียจ ไม่มีใครรักฉันซะคน ทั้งพ่อ แม่ พี่ เพื่อน ไม่มีใครรักฉันเลย หึ หึ หือ….”
“ทำไมคุณถึงคิดแบบนั้นหละครับ มันไม่จริงหลอกครับ”
“มันจะไม่จริงได้ไง หลายต่อหลายคนที่มาพักที่นี้ พวกเขาทั้งกลัว และเกียจฉัน ไม่นานพวกเขาก็หนีฉันไปหมดทุกคน เหลือไว้ให้ฉันอยู่คนเดียว มาโดยตลอด”
สมกล เดินตามเสียงไป จนเจอเจ้าของเสียงในที่สุด สมกลค่อยๆลงนั่งยองๆช้าๆ แล้วยกมือไปจับที่ไหล่ของผู้หญิงร่างเล็กวัยประมาณ 20 ปี อย่าช้าๆ แต่ก็ต้องหยุด เมื่อเจ้าของเสียงขยับตัวถอยห่าง
“อย่าร้องไห้ไปเลยครับ ต่อไปนี้คุณจะไม่เหงาอีกต่อไปแล้ว”
“คุณหมายความว่ายังไง”
“ถ้าไม่เป็นการรบกวนอะไร ผมจะพาคุณไปอยู่กับผมด้วย ไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวผม เป็น…”สมกล ชะงั้นเล็กน้อยก่อนที่จะพูดคำสุดท้ายด้วยเสียงที่อ่อนโยน และนุ่มนวล
“น้องสาว”สมกลเริ่มมีน้ำตานองเล็กน้อย
“มันจะดีหรือค่ะ ในเมื่อฉัน มีหน้าตาแบบนี้”เมื่อเจ้าของเสียงพูดจบ ก็หันหน้าให้สมกลเห็นถึงความน่าเกียจ น่ากลัว หน้าของเธอเต็มไปด้วยลอยเลือด น้ำหนองมีเหลืองๆเต็มไปทั่วทั้งหน้า และเนื้อสีแดงสดทำให้ได้รู้ว่า ที่จริงแล้ว เจ้าของเสียงนั้นคือ ผีตายโหง ที่มีอดีตที่เจ็บปวด และยังคงหยิกติดกับอดีต จนไม่สามารถไปเกิดได้
“ไม่เป็นไรหลอก เพราะยังไงเธอก็เป็น…น้องสาว มิใช่หรือ”
“ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณจริงๆ ต่อไปนี้หนูจะไม่เหงาแล้ว”ผีตนนั้นโผเข้าโอบกอดสมกลแน่นด้วยความดีใจสุดๆ
“เดียวนะ ปล่อย พี่ก่อนได้ป่าว พี่หายใจไม่ออก”สมกลพูดด้วยเสียงที่ติดๆขัดๆ และเบา
“อุ่ย ขอโทษค่ะ”
“เห้อ…… เกือบตาย ไหนน้องสาวพี่ บอกหน่อยสิว่าชื่ออะไร”
“หนูชื่อ ภิน ค่ะ แล้วพี่หละค่ะ ชื่ออะไรหรือ”ภินทำเสียงเล็กเสียงน้อย ดูน่ารักน่าเอนดู
“พี่ชื่อ สมกล เลี้ยงพี่ว่า พี่สม ก็ได้นะ”
“พี่สม(ʌ ʌ)”
“หละ เดียวพี่ต้องกลับไปโลกของพี่หละ ไหนเธอบอกมาสิว่า วิญญาณของน้องอยู่สิงตรงไหน”
“ถามทำไมหรือค่ะ”
“ก็พี่จะไปทำพิธีปลดปล่อยเธอให้เป็นอิสระไง พอปลดปล่อยน้องสาวคนนี้ของพี่ได้แล้ว น้องสาวพี่จะไปไหนมาไหน ก็ได้ตามใจชอบ ไม่ต้องมาหาพี่ในเวลาพี่หลับก็ได้ จะมาหาพี่ตอนไหนเวลาไหนได้ตลอดเวลาเลย ดีไหม”
“ดีค่ะ ดีค่ะ”
“ถ้างั้นก็บอกมา เดียวพี่กลับไป จะไปทำพิธีเดียวนี้เลยหละ”
“ค่ะ คือหนูอยู่ตรง……”แล้วภินกับสมกลก็เป็นพี่น้องกัน แม้ชั่งดีอะไรแบบนี้

[warakorn4]

บทที่ 8 กินข้าวกับน้องสาว
“OK นั้นพี่ขอกลับก่อนนะ ไว้พี่ทำพิธีเสร็จ แล้วเราค่อยเจอกันใหม่”
“ค่ะ บายค่ะ พี่สม”
“จ้า…”
เมื่อสิ้นสุดคำบอกลา สมกลก็ตื่นขึ้นมาจากความฝัน
“เห้อ…. ดึกแล้วหรือ นี้เราหลับนานขนาดนั้นเลยหรือ”เมื่อได้สติ สมกลนึกถึงเรื่องลาวที่เกิดกับตัวเองเมื่อตอนหลับไป พร้อมกับทบทวนเหตุการณ์เรื่องราวต่างๆ ในพบเจอ
“เหอะๆ….นี้เรามีน้องสาวกับเขาแล้วหรือนี้”สมกลหัวเราะตัวเอง ก่อนที่จะลุกจากที่นอนไปอาบน้ำ แต่งตัว ก่อนที่จะออกจากบ้านไปหาอะไรทาน และหาของมาเพื่อทำพิธีด้วย
“ไหนขอตรวดหน่อยสิ ปลาทู น้ำพริก ไข่ชะอม ผักต้ม พูดแล้วน้ำลายไหล ดอกไม้ ธูป เทียน …..”
หลังจากตรวจสอบว่าของที่ต้องใช้(มื้อเย็นด้วย)และแน่ใจว่าครบทุกอย่าง จึงเดินทางกลับมาที่บ้าน แล้วเริ่มทำพิธีทันที
ผ่านไป 1 ชั่วโมง พิธีก็ได้เริ่มขึ้น เสียงบทสวด กลิ่นธูป กลิ่นเทียน เมื่อสมกลดถองคาถาอาคมเกิดลมพายุที่แรงมา ทั้งๆที่โดยรอบไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อถองเสร็จลมที่พัดก็หยุดลง สมกลหยิบเอาตุ๊กตาดินเผาออกมา แล้วถองคาถาอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะเป่ามันไปที่ตัวตุ๊กตา และพูดขึ้นว่า
“ข้าขอย้ายดวงวิญญาณที่สิงสถิตอยู่นะที่นี้ ไปยังตัวตุ๊กตาดินเผาตัวนี้ หลังจากแต่นี้ต่อไปวิญญาณตนนี้เป็นอิสระ!!...”เมื่อจบประโยคลมก็เริ่มพัดแรงใหม่อีกครั้ง และหยุดลง เกิดมีแรงสีขาวนวลไปยังตุ๊กตาดินเผา และซะพักตุ๊กตาดินเผาก็ขยับ และมีชีวิตขึ้นมา
“สวัสดีจ้ะน้องพี่ ยินดีตอนรับ”สมกลพูดและยิ้ม
“……”ภินไม่ตอบอะไร
“เอาทำไหมหละไม่ชอบหรือ”
“คือว่า มันดูแปลกๆยังไงไม่รู้นะค่ะ มัน…”
“อึดอัดใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ”
“ขอโทษที ขอโทษที เดียวพี่จะทำให้เธอออกมาจากตุ๊กตานี้เดียวนี้หละ”สมกลถองคาถาอีกครั้ง แต่คราวนี้สั้นหน่อย
“พวง… เอาหละเสร็จแล้ว ออกมาได้”สมกลบอกให้ภินออกมาจากตุ๊กตาดินเผา และปรากฏกายเป็นวิญญาณสาวดังที่เคยเห็นในฝัน
“แบบนี้ค่อยยังชั่วหน่อย(ʌ ʌ)”ภินพูด
“เหอะๆ อยู่กับพี่แล้วอย่าดือหละ พี่บอกให้ทำอะไรก็ทำ พี่บอกว่าอย่าก็อย่าทำ เข้าใจนะ”
“รับทราบค่ะ”
“ดีมาก นี้สิน้องรัก”
“อิอิอิ นั้นเดียวภินของออกไปเที่ยวดูโน้นดูนี้ก่อนนะค่ะ ออกมาทั้งที่ต้องเที่ยวซะหน่อย”
“จะไปไหน… ออกมาก็จะเที่ยวเลยนะ”
“แม้พี่ นิดหน่อยนะค่ะ นะค่ะ”
“OK ได้ แต่เธอต้องมากินข้าวกับพี่ก่อน พี่ซื่อมาเพื่อเยอะแยะเลย”
“ได้ค่ะ…(ʌ ʌ)”
สมกลกินข้าวของตัวเอง แต่ในขนาดเดียวก็จุดธูป 1 ดอก แล้วนำไปปักที่จานข้าว 1 ดอก และจานกับข้าวทุกจาน จากนั้นเขาก็นั่งกินกับน้อยสาวของตัวเองอย่างอหร่อย และมีความสุข
“ครูกินข้าวกับผีหรือค่ะ”
“ถูกต้อง”
“นั้นก็ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ครูกินข้าวกับผีมาโดยตลอดเลยสินะครับ”
“อืม พวกเธอรู้ยังนี้จะรังเกียจครูอีกไหม”ครูสมกลถาม
“ไม่ครับ เพราะพวกเราก็คนเมื่อกัน และนี้เราก็เห็นพี่ภินเขาเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเรา”
“อาจแล้วครูครับ ครูยังไม่ได้บอกเลยครับว่าพี่เขาทำไมถึงไม่ไปเกิดกับเขาซะที”
“ที่เขาไม่ไป เป็นเพราะพี่เขามีอดีตที่เจ็บปวด เมื่อก่อนพี่เขามีครอบครัว แต่เมื่อถึงงานวันเกิดพี่เขาที่ไร ก็ไม่มีใครอยู่ในงานวันเกิดเขาซะคน ทั้งพ่อ แม่ พี่ แม้แต่เพื่อน พี่เขาต้องทนอยู่อย่างโดดเดี่ยว ทุกๆวันเกิดของพี่เขา”
“น่าสงสัยจังนะค่ะ”
“และวันที่พี่เขาตาย ก็เป็นวันเดียวกับวันเกิดพี่เขาพอดี ทำให้เขาต้องจดดิ่งและติดอยู่กับที่ที่เขาตาย ไม่สามารถไปไหนได้เลย”
“อืมครับ… แล้วที่ครูว่า เดียวพวกเธอก็จะไม่ได้เจอพี่เขาแล้ว มันหมายความว่ายังไงครับ”
“ก็คือว่า ตั้งแต่ที่ครูเจอพี่เขา ครูก็จัดงานเลี้ยงให้พี่เขาตลอด แต่ในทุกครั้ง พี่เขาไม่มีความสุขเท่าไรเลย เหตุ เพราะงานวันเกิดนั้น มีแต่ครูกับพี่เขาเสมอมา แต่วันเกิดพี่เขาในปีนี้ พวกเธอเป็นคนจัดให้เขา มีคนมารวมงานเยอะแยะมากมาย ซึ่งวันเกิดในปีนี้ อาจจะช่วยปลดปล่อยดวงวิญญาณของเขาให้เป็นอิสระ และไปเกิดใหม่ ก็เป็นได้”
“อืมค่ะ”
“แต่เรื่องนี้ พี่เขายังไม่รู้ เพราะครูอยากจะให้เขารู้ด้วยตัวเอง และที่สำคัญถ้าเกิดมันพราด พี่เขาอาจจะผิดหวังได้ ครูจึงจะขอร้องว่าพวกเธออย่าพึ่งบอกเรื่องนี้กับพี่เขา ไว้ครูรวมคนทั้งสี่ห้องก่อน แล้วครูจะบอกวันเกิดให้นะ ส่วนสถานที่จัด และเจ้าภาค ไม่ต้องห่วง งานนี้ครูเต็มที”
“แย่!!.....”
“เอาหละ หมดเวลาเรียนหละ ไว้ชั่วโมงหน้าครูจะมาบอกวันและกัน”
“ครับ/ค่ะ”
“นักเรียนทำความเคารพ”
“ขอบคุณครับ/ค่ะ”

[warakorn4]

บทที่ 9 แปลก…?
ณ ห้อง 1101 1102 1103 1104
“นักเรียนทำความเคารพ”หัวหน้าห้องออกคำสั่งให้ทำความเคารพเมื่อครูประจำชั้นเขาห้อง
ครูเล็กประจำห้อง 1101
ครูไสคำประจำห้อง 1102
ครูบิกประจำห้อง 1103
ครูสมกลประจำห้อง 1104
“เอาหละนักเรียน ครูมีอะไรจะมาบอกพวกเธอ และอยากให้พวกเธอช่วยกันหน่อย”เสียงครูสมกล พูดในห้อง 1104
“มีอะไรหรือค่ะ ที่จะให้พวกเราช่วย”
“คือว่า ครูจะจัดงานวันเกิดให้น้องสาวครู แต่อยากจะให้พวกเธอช่วยครูเรื่องหนึ่ง”
“งานวันเกิดหรือครับ เอ่อ…ไม่เคยได้ยินเลยว่า ครูมีน้องสาวกับเขาด้วย”
“เอาเป็นว่า ไว้พวกเธอเรียนกับครูพวกเธอจะรู้เองและว่าน้อยสาวครูเป็นใคร”
“ครับ แล้วเรื่องที่ครูจะให้ช่วยคืออะไรหรือครับ”
“ก็คือ ครูอยากจะขอร้องให้พวกเธอมารวมงานวันเกิดน้องสาวครูนะ ขอแค่นี้ พอทำได้ไหม”
“นึกว่าอะไร แค่นี้เองหรือค่ะ สบายมาก สบายมาก เรื่องแค่นี้พวกเราจัดให้ค่ะ”
“ดีมาก”
“แล้วจะจัดงานวันไหนหละครับ พวกเราจะได้ไปช่วยจัดเตรียมงานกัน และจัดที่ไหนหละครับ”
“เรื่องวันจัดงาน ไว้ครูจะนัดอีกที แต่เรื่องสถานที่จัด ครูยกให้บ้านครูจัดงานหนึ่งวัน”
“ครับ/ค่ะ…”
“เรื่องความสะอาดของห้องก็ต้องช่วยๆกันทำ ไว้เดียวครูจะทำตารางเวนมาให้พวกเธอ แล้วพวกเธอก็ต้องมาทำตอนเช้า และก่อนเลิกเรียนด้วยนะ”เสียงครูไสคำ ณ ห้อง1102 พูดเรื่องเวนทำความสะอาด
“ครับ/ค่ะ”
“วันนี้เรามีเรียนสองวิชาใช่ไหม”เสียงครูบิก ณ ห้อง 1103
“ใช่ครับ…”
“อืม นั้นก็ตั้งใจเรียนกันหละ”
“ครับ/ค่ะ…”
“เอาหละนักเรียน ครูมีเรื่องจะบอกแค่นี้หละ ต่อไปพวกเธอหยิบหนังสือวิชา ไสยาศาสตร์กับการต่อสูขึ้นมาอ่าน บทที่ 1 และทำแบบฝึกหัด ทายบทด้วย”เสียงครูเล็ก ณ ห้อง 1101 ออกคำสั่งให้นักเรียนทำตามที่ตัวเองสั่ง
“ครับ/ค่ะ”
“คุณครับ”คาร์ยกมือ และเรียกหาครูเล็ก
“มีไรหรือคุณคาร์”
“คือว่า ผมสงสัยนะครับ ว่าวิชานี้ มันเรียนกันยังไงบาง”คาร์ถาม
“เอาเป็นว่า พวกเธอทำตามที่ครูบอก ครูให้เวลาแค่ 2 คาบ แล้วที่เหลือเราจะมาทำตามในหนังสือบอกกัน หรืออาจจะไม่”
“ครับ”เมื่อคาร์ได้คำตอบ ก็ลงมือทำตามที่ครูเล็กสั่ง เพื่อไม่ให้เสียเวลา
“ครูขอบอกเลยนะ ถ้าใครไม่อ่านบทที่หนึ่งระวัง ตัวเธอจะได้รับบาดเจ็บ ครูขอเตือนไว้ก่อน เดียวจะหาว่าครูไม่บอก”
“ครูพูดซะ เหมือนกับว่า พวกเราจะเกิดเรื่องอะไรประมาณนั้นนะครับ”กอล์ฟพูด
“ก็ใช่นะสิ เพราะบทนี้ มันบอกถึงขึ้นตอนพื้นฐาน และการป้องกันถ้าเกิดความผิดพลาด ถ้าพวกเธอไม่อ่าน แล้วครูให้ทดสอบ ผลมันจะแย่ต่อพวกเธอนะ”
“ครับ… กะว่าจะนอนซะหน่อย เล่นพูดแบบนี้ ไม่กล้านอนเลย”กอล์ฟบ่น
“เอาหนา…อ่าน อ่านไปเถอะ เดียวเกิดเรื่องขึ้นมา จะได้ป้องกันได้”เพชรพูดพร้อมกับเอามือไปจับที่แขนกอล์ฟเป็นการปลอบใจ อยู่ดีๆจู่ๆเกิดมีภาพบางอย่างแวบเข้ามาในสมอง
‘อย่า….’
ตูม!!...
‘ไม่!!…….’
มันเป็นภาพเหตุการณ์บางอย่างที่อาจจะเกิดขึ้นในอนาคต เมื่อภาพเหล่านั้นสิ้นสุดลง เพชรเริ่มรู้สึกปวดหัวขึ้นมาโดยทันที
“เห้ย…เป็นไรไปวะ”
“ป่าว ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร แค่จู่ๆก็รู้สึกปวดหัวขึ้น”
“แต่หน้าแก มันบอกนะโว้ย ว่าเป็นหนัก เดียวข้าบอกครูให้”
“ไม่ต้อง ไม่ต้อง เคยนี้ ไม่เท่าไร ไม่เป็นไร เดียวก็หายแล้ว”เพชรพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา
“แต่ว่า…”
“นี้เธอสองคน มีอะไรหรือป่าว”ครูเล็กถาม เมื่อเห็นสองคนไม่ทำงานตามที่สั่ง
“คือว่า….”กอล์ฟจะพูด แต่โดนเพชรพูดขัดขึ้นมา ทำให้ไม่สามารถพูดต่อได้
“ไม่มี…อะไรครับ แค่เราคุยกัน…ถึงเรื่องที่ครูจะทดสอบพวกเรา…ว่าจะให้พวกเราทำอะไร…เท่านั้นเองครับ”
“งั้นหรือ เอาเป็นว่าพวกเธอทำแบบฝึกหัดให้เสร็จ แล้วอ่านบทที่หนึ่งตามที่ครูบอกดีกว่า เรื่องนั้นเดียวพวกเธอก็รู้เองหละ”
“ครับ…”เพชรตอบ
“นี้ ทำแบบนี้ทำไม เดียวก็ตายกันพอดีหลอก”
“ก็บอกแล้วไง แค่นี้ไม่เท่าไร…เดียวก็…เอ่ย..หายแล้ว”เพชรพูดในเสียงที่แผ่วเบากว่าเก่า
“แต่ว่า…”
“ไม่ต้องมีแต่ว่าอะไรแล้ว ขอบคุณ.. ที่เป็นห่วง ฮา..หือ…..”เพชรสูดลมหายใจหนึ่งครั้งก่อนที่จะพูดต่อ
“เดียวข้าจะทำงานต่อหละ เดียวไม่มีส่ง”
“ตามใจแกหละกัน แต่ถ้ารู้สึกว่า ท่าไม่ดีบอกข้านะโว้ย…”
“OK OK”เพชรรับคำ ก่อนที่จะลงมือทำงานตามที่ครูเล็กสั่ง
ณ ห้อง 1102
“ครูครับ ตกลงว่า วันไหนหละครับที่จะจัดงานวันเกิดให้พี่ภิทเขา”
“เอาหนา…ใจเย็น ใจเย็น เดียวรอครูบอกครบทุกก่อน และก็พาพี่ภินไปทำความรู้จักด้วย เพราะเดียวเกิดบอกให้มางาน แล้วรู้ที่หลังว่า เป็นผี มีหวังงานวันเกิดพังพอดี”ครูสมกลดพูดติดมุก
“ครับ..”
“อย่ามั่วแต่คุย รีบๆทำ ใครไม่ส่งงานวันนี้ครูหัก 10 คะแนน”
“ครับ/ค่ะ”
“แล้วเรื่อง….”
“ยัง ยังจะชวนคุยอีก มีอะไรก็รีบๆพูดมา”
“ครูจะให้พวกเรา ทำโครงการวิชาครูวันไหนครับ”
“ครูว่าจะเอาหลัง งานวันเกิดน้องสาวครูนี้หละ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
ณ ห้อง 1103
“เป็นไงบาง มีใครพออ่านได้ไหม”ครูติกถามความคืบหน้าของความสามารถของนักเรียน
“….”นักเรียนทุกคนส่ายหน้ากันทั้งหมด
“เหอะ เหอะ รู้สึกว่าจะเป็นเหมือนกันทุกห้องเลยนะนี้ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ค่อย ค่อยอ่านไป เดียวก็ได้เองหละ”
“ครับ/ค่ะ”
ณ ห้อง 1104
“นี้นักเรียน ค่อยทำกัน อย่าหยดมันบ่อย เดียวตัวหนูทดลองครูป่วย เมื่อวานทดลองไปสองห้อง หนูทดลองครู ปวดเกือบ 50 กว่าตัว”
“ขนาดนั้นเลยหรือค่ะ”
“อืม…”
“เอาหละนักเรียน ครบสองคาบแล้ว… ส่งแบบฝึกหัดได้”ครูเล็กพูด
“ครับ/ค่ะ”
“เอ่ย… เสร็จพอดีเลย ขอบใจมาก เอ้า… เพชร เอ่ย…เพชร ครูเรียกบอกให้ส่งแล้ว”กอล์ฟสะกิดเรียกเพชรให้ตื่นหลังจากที่ทำแบบฝึกหัดเสร็จก่อนตัวเอง และให้ตัวเองลอกคำตอบ
“เอ่ย…เพชร”เมื่อเรียกเท่าไรก็ไม่ตื่น จึงออกแรงขยับตัวเพชรเล็กน้อย แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อเพชรไม่ตอบสนอง และลงไปซุบที่ตักของตัวเอง
“เอ่ย!!....”กอล์ฟร้องเสียงดังด้วยความตกใจ
“เกิดอะไรขึ้นกอล์ฟ”มินถาม
“เพชร เพชร หมดสติไปแล้ว”กอล์ฟพูดด้วยเสียงที่ตกใจ
“ใจเย็นๆ ใจเย็นๆ”
“นี้พวกเธอสามคน ทำไมไม่ส่งสมุด”ครูเล็กถามเมื่อเห็นว่า มีคนมาส่งสมุดไม่ครบตามจำนวนนักเรียนในห้อง
“ครูค่ะ มีคนไม่สบาย หมดสติไปแล้วนะค่ะ”มินพูดแบบรีบร้อน
“หะ! มีคนหมดสติ”ครูเล็กพูดและรีบเดินมายังโต๊ะของกอล์ฟ
“ไหนใครเป็นลม แล้วเป็นตอนไหน”ครูเล็กรีบร้อนถามรายละเอียดของเหตุการณ์
“ผมไม่รู้ครับ ที่แรกเขาทำท่าปวดหัว ผมดูจากสีหน้าแล้ว ก็บอกเขาว่า เขาเป็นหนักแน่ๆ แต่เขาปฏิเสธ แล้วไม่ให้ผมบอกครูนะครับ จากนั้นเขาก็ทำงานตามที่ครูสั่งจนเสร็จ แล้วฝากผมส่งก่อนที่จะซุบกับโต๊ะลงไป เพื่อจะพักผ่อน ผมเลยคิดว่า ถ้าให้เขาหลับซะพักก็คงหาย แต่พอมารู้อีกที่เขาก็หมดสติไปแล้วนะครับ”กอล์ฟรีบเล่าเหตุการณ์อย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้การหละ เธอรีบไปตามครูบิกมาหน่อย บอกว่า ครูเรียก”
“คับๆ”คาร์รับคำสั่ง แล้วรีบวิ่งไปยังห้องที่ครูบิกสอน
ไม่นานคาร์ก็มาถึงพร้อมกับครูบิก
“มีอะไรหรือครับ ถึงให้เด็กไปตามผมมานี้”ครูบิกถาม
“คือมีเด็กหมดสตินะค่ะ ที่แรกแกบอกว่า รู้สึกว่าปวดหัว แต่ห้ามไม่ให้เพื่อนบอกดิฉัน พอมาดิฉันรู้เรื่องอีกที่ เขาก็หมดสติไปแบบนี้หละค่ะไม่รู้จะเป็นอะไร หรือป่าว”
“พวกเธอถอยออกห่าง อย่ามุ่ง อย่ามุง”ครูบิกออกคำสั่งให้นักเรียนในยืนมุ่งถอยออกหาง แล้วนำเอานิ้วชี้กับนิ้วกลางไปวางระหว่างบริเวณจมูก เพื่อตรวจดูลมหายใจ
“ลมหายใจเขาเบามาก ต้องรีบพาไปห้องพยาบาล”เมื่อจบคำไม่รอช้าครูบิกอุ้มเพชรขึ้นมาจากเกาอี้ และรีบวิ่งออกจากห้อง ตรงไปยังห้องพยาบาลโดยเร็วที่สุด
“ครูครับ เขาจะเป็นอะไรหรือป่าวครับ”กอล์ฟถามด้วยเสียงที่เบาและช้า
“คงไม่เป็นอะไรแล้วหละนะ มีครูบิกอยู่ทั้งคน เขาคงปลอดภัย”ครูเล็กตอบด้วยเสียงที่เบาและช้าเช่นกัน
“เอาหละนักเรียน เรามาเรียนกันต่อดีกว่า เดียวพวกเธอเอาของไว้ที่นี้นะ เอาแต่ของมีค่าติดตัวไป เดียวเราจะลงไปที่สนามหญ้ากัน”
“ครับ/ค่ะ…”
ณ ห้องพยาบาล
“โชคดีนะนี้ ที่พามาห้องพยาบาลทัน”ครูบิกพูดในขนาดที่ร่างกายนั้นเหนื่อยอ่อน
“ก็ต้องขอบคุณ คุณครูแล้วหละครับ ที่พานักเรียนมาทันเวลา ไม่งั้น”หมอที่ประจำห้องพยาบาลพูด และนำเอาน้ำมาให้ครูบิกที่นั่งอยู่ขอบเตียงของคนไข้ที่มีเพชรนอนอยู่ในสภาพที่สวมหน้ากากออกซิเจน“ขอบคุณ”พยาบาลนำเอาผลการตรวจทั่วไป รวมถึงการตรวจเลือดมาให้หมอดู
“ผลการตรวจโดยรวม ทุกอย่างออกมาดีนะครับ ร่างกายของเด็กคนนี้ ไม่มีอะไรผิดปกติ ความดัน และน้ำตาลในกระแสเลือด ก็อยู่ในเกณฑ์ปกติ”
“เดียวนะหมอ หมอบอกว่า ความดันและน้ำตาล ในกระแสเลือดเด็กคนนี้อยู่ในเกณฑ์ปกตินั้นหรือ”ครูบิกพูดขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามันผิดปกติ
“ก็ใช่ครับ มีอะไรแปลกหรือครับ”หมอถามกลับ
“คือว่า ถ้าคนที่เป็นลม หรือหมดสติไปนี้ ส่วนมากมักจะเกิดจาก ความดันต่ำเกินไปหรือไม่ก็สู้เกินไป หรืออีกสาเหตุคือ น้ำตาลในเลือดมีปริมาณที่ต่ำกว่าเกณฑ์มาตรฐาน แต่เด็กคนนี้ปกติทุกอย่าง ก็ไม่มีทางที่จะหมดสติได้ถึงขนาดนี้”
“คุณพูดมามันก็ถูก ถ้าไม่ใช่สาเหตุดังกล่าวแล้วมันจะเกิดจากอะไร”หมอพูด
“มันคงเป็นสิ่งที่ เกิดจากความสามารถพิเศษที่แอบแฝงที่อยู่ในตัวของเขาหรือป่าว”ครูบิกต่อ
“คุณบิกหมายความว่ายังไงกัน”
“ไม่มีอะไรครับ เอาเป็นว่า จะเป็นอะไรก็ตามที่ทำให้เด็กคนนี้ ที่ร่างกายแข็งแรง ถึงขนาดเป็นลมหมดสติได้……”ครูบิกมองหน้าหมอ ก่อนที่จะพูดต่อ
“ผมขอตัวดีกว่าครับ ทิ้งเด็กมานี้นานแล้ว ขอตัวหละครับ”
“เอ่ย…ครับๆ เชิญครับ ขอบคุณมากที่ช่วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
ในขนาดที่เพชรยังคงหมดสติอยู่บนเตียงคนไข้ เขาได้ฝันเห็นภาพเหตุการณ์การบางอย่าง

[warakorn4]

บทที่ 10 ภาพเหตุการณ์
“เอาหละนักเรียน เราจะมาเรียนวิชาไสยาศาสตร์กับการต่อสู้กันนะค่ะ”เสียงครูเล็ก
“หลังจากที่พวกเธอได้อ่านหนังสือมากันแล้ว พวกเธอก็พอจะมีความรู้เกี่ยวกับวิชานี้มาบางแล้ว”
“ต่อไปครู จะมาสอนให้พวกเธอรู้จัก อาคมที่ใช้ในก่อนต่อสู้ ในยามขับขัน พวกเธอจะได้รู้ ได้ทดลองใช้ และได้สัมผัสทุกอย่างที่เกี่ยวกับ อาคมในด้านการต่อสู้”
“ครูครับ แล้วใครจะเป็นหุ่นให้เราใช้อาคมใส่นะครับ”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เพราะครูมีหุ่นให้เธอไว้แล้ว”ครูเล็กชี้ไปยังหุ่นที่มีขนาดเท่ากับคนจริงๆ ยืนอยู่ข้างหลังของตัวเอง
“เป็นหุ่นซ้อมที่ทำขึ้นมาโดยเฉพาะ มีความทดต่ออาคมทุกรูปแบบ”
“(ᛷ๐ᛷ) แจ่มไปเลยครับครู”
“พวกเธอจะเสกอาคม คุณไสย หรืออะไรก็ได้ ใส่มัน มันจะไม่ร้องไม่บ่น และก็ไม่สะทบสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว”
“ว้าว….ยังนี้มันต้องลองหน่อยซะแล้ว…”ทอมพูด
“เธอจะลองกับมันแต่เธอรู้อาคมนั้นแล้วหรือ”
“แฮ่…ยังครับ”
“ฮ้า ฮ้า ฮ้า ฮ้า”เพื่อนๆในห้องหัวเราะใส่
“เอาหละ เอาหละ เราเสียเวลามามากหละ พวกเธอไปยืนอยู่หน้าหุ่นคนละตัวไป”
“ครับ/ค่ะ”เด็กๆรับคำสั่งและวิ่งไปยืนหน้าหุ่นกระบอกคนละ 1 ตัว
“เอาหละ พวกเธอก็มีหุ่นเป็นตัวทดลองกันคนละตัวแล้วนะ ต่อไปพวกเธอถ้องตามที่ครูบอกนะ”
“ครับ/ค่ะ”
“เอาหละ บี้ เดอะสตาร์ เคโอติก โดบังชิงกิ เรน บิกแบน ฮือ…ฮึ… โทษที โทษที ครูหยิบมาผิดนะ นี้มันชื่อนักร้อง วงดนตรี”
“ฮ้า ฮ้า ฮ้า ฮ้า”นักเรียนหัวเราะ
“นี้ พวกเธอ หัวเราะครูหรือ อยากโดนเสกควายเข้าท้องหรือยังไง”ครูเล็กพูดด้วยเสียงที่เย็นชา
“…….”นักเรียนทุกคนเงียบกริบ
“เอาหละที่นี้ของจริง จิตรวมเป็นหนึ่ง ใจประสาทกาย พลังประสาทใจ จิตสงบ เป็นสมาธิเกิดพลังภายใน รวมพลังไว้ที่ข้างใน แล้วปล่อยมันออกมา”
“ครูครับ ครูครับ”
“อะไรหรือ กำลังมันเลย”
“คือว่า ครูถ้องยาวไปครับ พวกเราถ้องไม่ทัน”
“เฮ่อ…โทษที ลืมไป เอาที่ละประโยคนะ จิตรวมเป็นหนึ่ง”
“จิตรวมเป็นหนึ่ง…”
“ใจประสาทกาย”
“ใจประสาทกาย”
“จิตสงบ เป็นสมาธิ”
“จิตสงบ เป็นสมาธิ”
“จะเกิดพลังภายใน”
“จะเกิดพลังภายใน”
“รวมพลังไว้ที่ข้างใน แล้วปล่อยมันออกมา”
“รวมพลังไว้ที่ข้างใน แล้วปล่อยมันออกมา”เมื่อจบประโยค ทุกคนก็ปล่อยพลังที่ตัวเองคิดว่า จะออกมาจริงๆ
“ครูครับ ผิดบทอีกแล้วใช้ไหมครับ”
“เหอะๆ ครูลืมบอกพวกเธอไป บทนี้มันเป็นบทที่จะช่วยให้เธอจิตนิ่งก่อนที่พวกเธอจะใช้อาคมต่อสู้จริงๆ”
“เอ้า…..”นักเรียนร้องออกมาด้วยความผิดหวัง
“เอาหละอันนี้หละของจริง”ครูเล็กยืนนิ่งหลับตา ก่อนที่จะลืมตา พูด และปล่อยพลังใส่หุ่นทดลอง”
“เร่คิยะตะ!!”
ตูม!!.... เสียงระเบิดดังไปทั่วสนาม เมื่ออาคมดังกล่าวพุ่งใส่หุ่น
“(-๐-)”ทุกคนอึ่งไปในสิ่งที่เห็น
“เป็นไง เห็นแล้วอยากใช้ขึ้นมาใช่ไหมหละ”
“ครับ/ค่ะ”
“นั้นก็มั่วรออะไรอยู่หละ ลุยเลยสิ”
“ครับ/ค่ะ….”
นักเรียนทุกคน ต่างพากันซ้อมอาคมที่เรียนมา บางก็ได้ผล บางก็ไม่ได้ แต่ต่างก็มีความตั้งมั่นว่าจะต้องทำได้ เลยไม่ยอมแพ้ต่อความผิดหวัง แม้จะเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้งก็ตาม
“เอานักเรียน ใจเย็นๆไม่ต้องรีบร้อน เดียวมันก็ได้เองหละ ถ้าเธอมีความพยายามมันก็จะเกิดผล”
“ครับ/ค่ะ”
“พวกเธอซ้อมกันไปก่อนนะ เดียวครูมา แต่พวกเธอห้ามใช้อาคมนี้ใส่เพื่อนตัวเองนะ มันจะอันตราย”
“ครับ/ค่ะ…”
เมื่อครูเล็กเดินออกจากสนามไป เหลือเพียงไว้แต่นักเรียนห้อง1101 ที่กำลังตั้งอกตั้งใจซ้อมอย่างหนัก
“ยะ เร่คิยะตะ!!”บางก็ได้ผลบางก็ไม่ได้ผล เหอะๆสงสัยจะแย่นะ
“นี้เป็นไงได้ยัง”กอล์ฟถามมิน
“ยังเลยนะ ไม่รู้ทำไม ไม่ยอมออกซะที”มินพูดและทำท่าไม่พอใจตัวเอง
“ใจเย็นๆนา มาเดียวเราช่วยสอน”
“เริ่มจากนี้ ทำแบบนี้นะ แล้วก็….”กอล์ฟสอนมินให้ทำตามท่าที่ตัวเองทำ
“แบบนี้หรือ...”
“ไม่ใช่ๆ ต้องแบบนี้”
เมื่อกอล์ฟเห็นมินทำเท่าไรก็ไม่เหมือนที่ตัวเองสอน เลยเข้าไปยืนอยู่ข้างหลัง แล้วจับมือเพื่อบอกท่าทางต่างๆ ในขนาดที่ทั้งคู่ฝึกซ้อมกันอยู่นั้น มีใครคนหนึ่ง จองมาทางกอล์ฟด้วยความโกรดแค้น แถบอยากจะฆ่าให้ตายซะเดียวนั้น
“นี้แขนต้องแบบนี้ มือตั้งแบบนี้”มินเริ่มหน้าแดง
“เอาหละไหนลอง ถองอาคมแล้วปล่อยมันสิ”
“จิตรวมเป็นหนึ่ง ใจประสาทกาย พลังประสาทใจ จิตสงบ เป็นสมาธิเกิดพลังภายใน รวมพลังไว้ที่ข้างใน แล้วปล่อยมันออกมา ยะ!!....”
ตูม!!...
“ได้ผลจริงๆด้วย ขอบคุณมากนะ”มินกระโดดเข้ากอดกอล์ฟด้วยความดีใจ โดยลืมตัวไปว่า กอล์ฟเป็นผู้ชาย
มินเริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ เลยรีบออกจากกอด ทั้งคู่หน้าแดง ต่างคนไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เดียวเราไปฝึกของเราก่อนนะ”กอล์ฟพูด
“งืม..”

[saphira]

ขอติย่างนึงนะ ช้วยปรับเรืองบันทัด ให้ด้วย ปวด ตา ง่ะ

[warakorn4]

ถ้างั้นเอาง่ายๆนะครับ
คลิกที่รายเซ็นผมและเลือกเข้าไปอ่านได้ตามใจชอบเลย