Bangzuzu
8th November 2011, 00:55
เริ่มเลยแล้วกัน มีวันหนึ่งผม
จำได้ดีว่าวันนั้นตอนเย็นอาจารย์ไม่อยู่ห้องผมทั้งหมดจึงถูกเรียกมา
ร่วมกันที่ห้องของเด็กอนุบาลแต่ห้องนั้นมีรุ่นน้อง ป.3 ตอนนั้นเป็นเทอม 2 อยู่
พวกผมและเพื่อนทั้งหมดก็เดินเข้าไปตามปกติทุกอย่างก็เกือบปกติดีแต่...ผม
กับไม่ เพาะผมเจอคน คนหนึ่งที่สวยมากเลยที่เดียวเธอชื่อ เฟิร์น ตั้งแต่นั้นผม
ก็รักเธอ จนกระทั้งจบเทอม เธอขึ้น ป.4 เวลาผมเล่นอะไรกับเพื่อนๆ ผมก็
จะพยายามเล่นอยู่ใกล้ๆเธอเพื่อค่อยดูแล และมีวันหนึ่งเธอเกิดอุบัติเหตุ ผมเป็นคน
แรกที่เข้าไปดูเธอเพาะอยู่ใกล้ที่สุด จนเพื่อนผมบอกว่า เฮ้ยคิดไรกับน้องเปล่า...
ผมก็เงียบไปแบบไม่พูดอะไร และก็ได้แค่ดูเพาะผมคงทำอะไรไม่ได้มาก
พอดีมีอาจารย์อยู่ใกล้ๆ อาจารย์ก็เลยพาเธอไป แต่ในใจผมมันบอกว่า
เฮ้ยทำไมผมถึงไม่อุ้มเธอไปเองอะ วันนั้นผมเป็นห่วงเธอมาก หัวใจเต้นแรงมากเลย
เหมือนจะหายใจไม่ออกด้วยซ้ำ พอเช้าอีกวันผมก็ถามเธอว่า เฟิร์น เป็นไงบ้าง
ตอนนั้นเธอยังไม่รู้ด้วยว่าผมรักเธอ เธอบอกไม่เป็นไรมาก ผม:ดีแล้วและเมื่อวาน
พี่เห็น เฟิร์นสลบไป และเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านไป จนกระทั้งถึงวันวาเร้นไทต์
ผมค่อยดูมาตลอดว่าเธอนั่งโต๊ะไหน ผมก็เขียน การ์ดใบหนึ่งมีไฟไว้ใต้โต๊ะเธอ
แต่ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะอ่านมันในวันนั้น เพาะว่าผมเขียนหน้าการ์ดว่าให้กลับไปอ่าน
ที่บ้าน แต่เพาะเธอคงกลัวไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน มันเป็นการ์ดเสียงดนตรี และที่มุม
ภายในของซองมันเป็นจุดลับ ผมได้เขียนชื่อผมไว้ ว่า แบงค์ ป.6 ผมว่าเธอไม่เห็น
แต่เธอคงรู้ว่าผมแอบรักเธอ เธอขึ้นมาหาผมในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นกับเพื่อนผมอยู่
ประมาณ 6 คน มันเป็นเวลาตอนพักเที่ยง เธอเดินดึ่งเข้ามาหาผม ตอนนั้นผมรู้ตัวทัน
ทีว่า เอาแล้วละงานเข้าแล้ว เธอถึงตัวผมแล้วถามว่าพี่แบงค์นี้การ์ดใคร ผมปฏิเสธทันที
ว่ามันไม่ใช้ของพี่ ตอนนั้นผมจำเป็นต้องโกหกเธอ เพาะเธอมากับเพื่อนเธอประมาณ
10 คน ในขนาดที่ผมมีอยู่แค่ 6 คนและไอ 6 คนนั้นไม่เคยรู้เรื่องเลยว่าผมแอบรักเธอ
เธอยื่นการ์ดมาให้ผมดูแต่เพื่อนผมมันดึงไปจากมือผมเลย แล้วดูเหมือนว่ามันจะเห็นชื่อ
ผมที่มุมซอง ผมจึงรีบทำเป็นโมโหมาก เลยดึงการ์ดมาจากมือมันแล้วฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดี
ตอนนั้นทั้งห้องเงียบสนิท ผมว่าเฟิร์นคงตกใจมาก ที่ผมทำอย่างนั้นเรื่องดังเลยที่เดียว
ถึงกับรู้กันทั้งโรงเรียน หลังจากนั้นผมก็พยายามดูว่าเธอมีใจให้ผมมั่งหรือเปล่า เท่าที่ดู
ผมว่าเธอพอมีใจให้ผมอยู่มั่งผมก็เลยเริ่มจีบเธอ ผมก็ถามเธอว่าเฟิร์นรหัสหัวใจเฟิร์น
ที่ตัวอะไรมั่งอะ เธอบอกว่าเดี่ยวพรุ่งนี้บอก ผมก็กลับบ้านนอน เช้าผมก็ไปโรงเรียนตามปกติ
จนถึงช่วงพักกลางวันเธอก็เดินมาหากับเพื่อนของเธอน่าจะเป็นเพื่อนสนิทของเธอชื่อ มาย
จากนั้นเธอก็ยืนจดหมายน้อยมา 2 ฉบับ เขียนที่หน้าซองที่หนึ่งเขียนว่าแบงค์ ซองที่สอง
เขียนว่า อีฟ เพื่อนสนิทของผมเลย ผมก็เลยเอาจดหมายซองที่สองให้เพื่อนผมไป มันก็อ่านผม
ก็อ่าน ในนั้นไม่มีอะไรนอกจากรหัสที่ผมถามเธอ แน่นอนมันเหมือนกันทัง 2 ซอง แต่ดู
เหมือนว่าเพื่อนผมจะไม่ชอบเธอผมว่ามันชอบเพื่อนเธอที่ชื่อมายนั้นและ หลังจากนั้นก็รู้กัน
ทั้งโรงเรียนว่าผมกับเฟิร์นคบกัน แต่แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งแม่เธอมาที่โรงเรียนผมเองก็ตกใจเหมือน
กันว่ามันจะมีอะไรหรือเปล่าแต่โชคดีที่แค่แม่เธอแค่มารับเธอ หลังจากนั้นผมและเพื่อนๆก็กลับ
บ้านกัน จนกระมาถึงการสอบปลายภาคเรียนที่ 1 ก็สอบผมก็อวยพรให้เธอว่าโชคดีนะ จากนั้น
ผมก็ไปสอบ พอผมสอบเสร็จผมก็ไปนั่งรอเธอที่โต๊ะมาหินหลังจากนั้นก็ปิดเทอม ด้วยความเป็น
ห่วงผมก็ช่วยเพื่อนผม 3 คนไปที่บ้านพี่ของเฟิร์น เธอชื่อกุ้ง บ้านเขาอยู่ใกล้กันมากใจจริงผมก็
ไม่ได้อยากเอาเพื่อนไปหรอก แต่พอดีขี่จักยานเล่นอยู่ด้วยกันก็เลยต้องเอามันมากันด้วยก็เล่น
อะไรกันเลื่อยเปื่อย นั้นและครับ เฟิร์นเองก็ออกมาเล่นด้วย พอผมอยู่กับกุ้งผมก็เลยบอกว่า
กุ้งเราขอรูปเฟิร์นมั่งดิ กุ้งก็ให้ผมมา 1 รูป เป็นรูปที่เฟิร์นใส่ชุดเชียร์ลีดเดอร์ ผมก็ตัดรูปเธอใส่
กระเป๋าสะตังไว้ แล้วโรงเรียนก็เปิดเทอม ผมจำได้ว่าก่อนปิดเทอม อาจารย์บอกว่าพอเปิดมาเราต้อง
ซ้อมละครเพื่อเตรียมไปแสดงรอบกองไฟ เพาะพวกเราจะต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ ผมจำไม่ได้นะว่า
พวกเราเล่นเรื่องอะไรกัน แต่จำได้ว่าผมพระเอก เธอเป็นนางเอก หลังจากนั้นก็ถึงวันที่ต้องไปเข้า
ค่ายกัน ก็ตามสเต็บครับ พอไปถึงก็รายงานตัว เราไปกัน 2 วัน 2 คืน ช่วงเช้าก็เรียนเรื่องต่างๆ
พวกเชือก การเดินทางไกล พอคืนวันที่ 2 พวกเราก็แสดงละคร ทุกคนก็แต่งตัวกันหมดแล้วเหลือก็
แต่ผมที่โชคร้ายไม่รู้ว่าชุดหายไปไหนชิ้น 1 ผมก็เดินไปบอกครูผู้การแสดง ผมบอกครูว่า ครูครับ
ถ้ามันไม่มีก็ให้คนอื่นเล่นแทนไปเถอะครับ แต่ในใจอยากเล่นใจจะขาด ครูบอกผมให้ไปรอที่เต้น
ผมก็ไปรอจนใกล้ถึงคิวการแสดงของโรงเรียนผม อยู่ๆเพื่อนผมมันก็บอกว่าแบงค์ใครมานะ ผมก็ถาม
มันว่าแล้วใครอะมันไม่บอกผมให้ผมออกไปดูเอง เท่านะและผมดีใจมากเพาะว่าเฟิร์นเป็นคนอาสาเอา
ชุดมาให้ผมเองเลย ผมก็ขอบคุณนะเฟิร์นแล้วผมก็ชวนเฟิร์นคุยว่าเป็นไงบ้างเฟิร์นก็ไม่ทันตอบผมแล้ว
เธอก็วิ่งไป จากนั้นก็ถึงคิวแสดงของพวกผม ก็แสดงกันไปเลื่อยๆจนกระทั่งตอนจบผมกับเฟิร์นก็มองตา
กันแล้วก็ยิ้มให้กันจากนั้นเราก็ไปหาอะไรกินกันพอดีมันมีงานวัดผมกับเพื่อนก็เลยชวนเฟิร์นไปเที่ยว
เพื่อนมันก็ชวนแฟนมันไป ผมกับเฟิร์นไปนั้งที่ริมคลองแล้วนอนดูพระจันทร์กันเฟิร์นบอกว่าพี่แบงค์คืนนี้
พระจันทร์สวยจัง ผมก็ดูพระจันทร์นะแต่ดูหน่อยที่เหลือก็ดูเฟิร์น จนเธอหันมามองผมแล้วชวนกันกลับ
ไปที่พักแล้วก็แยกย้ายกันนอนพอเช้าพวกเราก็กลับโรงเรียนกันทั้งหมด พอถึงโรงเรียนทุกคนก็แยกย้าย
กันกลับบ้าน แต่ผมก็ไปส่งเฟิร์นและพี่ของเธอที่บ้าน แล้วผมก็เจอกลับแม่ของเธอเขาบอกขอบใจนะ
ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรครับ พอผมกลับถึงบ้านล้มตัวลงแล้วก็หลับเลย พอเช้าผมก็ไปโรงเรียน แล้วเรียน
ตามปกติ พอเย็นก็ไปส่งเฟิร์นแบบนี้ทุกวันจนกระทั่งสอบปลายภาค ซึ่งภาคนี้ผมก็ต้องจบแล้วจากโรงเรียนนี้แล้ว
ไปหาที่อื่นเรียนต่อที่อื่นผมเองก็ห่วงเฟิร์นอยู่เหมือนกัน เฟิร์นก็เดินมาหาผมแล้วบอกพี่ไม่ต้องห่วงหนูหรอก
เพาะหนูเองก็ต้องย้ายโรงเรียนเหมือนกันหนูต้องไปอยู่กลับยาย ผมจำประโยคนี้ได้ครึ่งใจ ผมก็เลยพูดออกไปว่า
อ้าวแล้วเมื่อไรเฟิร์นจะกลับมาละ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันเธอให้เบอร์ผมไว้ หลังจากนั้นเราก็แยกกันไป
แต่ผมก็ไปให้กำลังใจผมบอกว่าขอให้สอบได้นะ จ้า ขอให้เฟิร์นโชคดีนะ หลังสอบแล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
โดยที่รอบนี้ผมไม่ได้ไปส่งเธอ พอถึงวันสอบ(โรงเรียนใหม่)ผมไปสอบที่ ตามใจที่ผมอยากจะไป แล้วผมก็สอบติด
ผมก็เลยโทรไปหาเฟิร์นแล้วบอกเธอว่าพี่สอบติดแล้วเฟิร์น
เฟิร์นก็ดีใจกับผมด้วย ผมก็ถามเฟิร์นว่าเป็นไงมั่งไปอยู่นู่น ก็สบายดี แล้วเมื่อไรจะกลับและเฟิร์นบอกว่า ก็จบ ป.6
นะและถึงจะกลับ
จากนั้นเธอก็วางสายไป พอผมโทรไปอีกที่ ยายเธอก็รับแทน ผมถามยายว่า ยายเฟิร์นอยู่ไหม ยายบอกว่าไม่อยู่แล้ว
หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้โทรไปหาเธอ เพาะยายของผมไม่ค่อยได้ไปไหนก็เลยโทรไปหาเธอไม่ค่อยได้ แต่พอติดอีกที่
เฟิร์นก็ถามผมว่าเป็นไงมั่ง ได้แฟนใหม่แล้วดิ ผมตอบทันทีว่าไม่มี ผมแล้วเฟิร์นและหนูก็ยังไม่มี แล้วยายผมก็เดินมา
ผมบอกเฟิร์นว่าแค่นี่ก่อนนะยายมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อที่ผมบอกเธอเลย เธอก็เลยบอกว่าจะคุยกับแฟนใหม่ใช่ไหมละ
แล้วเธอก็วางไป แล้วอีก 3 วันผมก็โทรไปแต่มันไม่ติดแล้ว เฝ้าโทรแล้วโทรอีกก็ไม่ติด แล้วก็นานมากเลยอีกหลาย
เดือนเลย ผมก็โทรไปหาเธอ แต่มันเป็นเสียง Auto บอกว่าเลขหมายยังไม่เปิดให้ใช้บริการ ผมก็เลยปล่อยไปอีก
หลายเดือนแล้วก็ติด แต่มันไปติดใครแล้วก็ไม่รู้ ผมถามว่ารู้จักเฟิร์นปะครับเขาบอกมาว่าไมรู้จักน่ะ
จากนั้นผมก็เรียนไปตามปกติจนกระทั่งผ่านไป 3 ปี (จบ ม.3) ผมก็คิดว่าปานนี้เฟิร์นคงกลับมาแล้วซินะ ผมเคยขอไว้ว่า
ขอผมเจอเฟิร์นอีกสักครั้ง แล้วหลังจากนั้น ก็เหมือนว่าฟ้าจะเห็นใจให้ผมได้เจอเธออีกครั้งผมดีใจมากที่ได้เห็นเธอ
เธอสวยขึ้นมากตัวสูงผมยาวน่ารักเลยและแต่น่าเสียดายที่ผมดันอยู่บนรถรับส่งนักเรียน
ผมทำได้แค่มองเธอจนสุดหางตา แล้วผมก็รู้มาว่าเธอเรียน นาฏศิลป์(อ่างทอง) แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเจอเธออีกเลยแต่...
ผมยังขอโอกาสอีกสักครั้ง ว่าขอให้ได้เจอเธออีกที่ จนตอนนี้ผมอยู่ ปวส.1 เทอม 1 แล้วผมยังไม่ได้เจอเธอเลย
แต่ผมยังฝันถึงเธออยู่ครับ ตอนนี้ยังเสียดายอยู่เลยที่ตอนนั้นผมไม่โดดลงไปจากรถ และเมื่อไม่กีวันที่ผ่านมาผมเจอพี่สาวของเธอ
แต่ไม่ใช่พี่แท้ๆ (เพื่อนผมเองที่ชื่อ กุ้ง นั้นและ) ผมก็ขอเบอร์มาผ(เบอร์เพื่อนผมนั้นและ) แล้วไม่กี่วันต่อมาผมก็โทรไปหาเพื่อน ถามสาระทุกข์สุกดิบไปเลื่อย และสุดท้ายก็ทามว่า
มีเบอร์ เฟิร์นไหมเขาตอบมาไม่มีผมก็เลยบอกไปว่ามีเมื่อไรก็โทรมาบอกบ้างนะ
ล่าสุดวันนี้ 19/08/2558 ผมนึกยังไงไม่รู้ค้นหาชื่อเธออีกครั้งบน Google และ ชื่อของเธอก็ขึ้นมาตกใจมากเลยกดเข้าไปดู มีรูปด้วย และแน่นอนใช่เธอแน่นอน แต่ยังไม่รู้จะติดต่อเธอยังไง
ผมจะรอจนกว่าเรื่องๆนี้จะจบไม่ว่า จะ Happy Ending or Bad Ending ผมจะอัพเดทไปเลื่อยๆ นี้ก็ผ่านมา 8 ปีแล้ว
จำได้ดีว่าวันนั้นตอนเย็นอาจารย์ไม่อยู่ห้องผมทั้งหมดจึงถูกเรียกมา
ร่วมกันที่ห้องของเด็กอนุบาลแต่ห้องนั้นมีรุ่นน้อง ป.3 ตอนนั้นเป็นเทอม 2 อยู่
พวกผมและเพื่อนทั้งหมดก็เดินเข้าไปตามปกติทุกอย่างก็เกือบปกติดีแต่...ผม
กับไม่ เพาะผมเจอคน คนหนึ่งที่สวยมากเลยที่เดียวเธอชื่อ เฟิร์น ตั้งแต่นั้นผม
ก็รักเธอ จนกระทั้งจบเทอม เธอขึ้น ป.4 เวลาผมเล่นอะไรกับเพื่อนๆ ผมก็
จะพยายามเล่นอยู่ใกล้ๆเธอเพื่อค่อยดูแล และมีวันหนึ่งเธอเกิดอุบัติเหตุ ผมเป็นคน
แรกที่เข้าไปดูเธอเพาะอยู่ใกล้ที่สุด จนเพื่อนผมบอกว่า เฮ้ยคิดไรกับน้องเปล่า...
ผมก็เงียบไปแบบไม่พูดอะไร และก็ได้แค่ดูเพาะผมคงทำอะไรไม่ได้มาก
พอดีมีอาจารย์อยู่ใกล้ๆ อาจารย์ก็เลยพาเธอไป แต่ในใจผมมันบอกว่า
เฮ้ยทำไมผมถึงไม่อุ้มเธอไปเองอะ วันนั้นผมเป็นห่วงเธอมาก หัวใจเต้นแรงมากเลย
เหมือนจะหายใจไม่ออกด้วยซ้ำ พอเช้าอีกวันผมก็ถามเธอว่า เฟิร์น เป็นไงบ้าง
ตอนนั้นเธอยังไม่รู้ด้วยว่าผมรักเธอ เธอบอกไม่เป็นไรมาก ผม:ดีแล้วและเมื่อวาน
พี่เห็น เฟิร์นสลบไป และเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านไป จนกระทั้งถึงวันวาเร้นไทต์
ผมค่อยดูมาตลอดว่าเธอนั่งโต๊ะไหน ผมก็เขียน การ์ดใบหนึ่งมีไฟไว้ใต้โต๊ะเธอ
แต่ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะอ่านมันในวันนั้น เพาะว่าผมเขียนหน้าการ์ดว่าให้กลับไปอ่าน
ที่บ้าน แต่เพาะเธอคงกลัวไม่รู้ว่าใครเป็นคนเขียน มันเป็นการ์ดเสียงดนตรี และที่มุม
ภายในของซองมันเป็นจุดลับ ผมได้เขียนชื่อผมไว้ ว่า แบงค์ ป.6 ผมว่าเธอไม่เห็น
แต่เธอคงรู้ว่าผมแอบรักเธอ เธอขึ้นมาหาผมในขณะที่ผมกำลังนั่งเล่นกับเพื่อนผมอยู่
ประมาณ 6 คน มันเป็นเวลาตอนพักเที่ยง เธอเดินดึ่งเข้ามาหาผม ตอนนั้นผมรู้ตัวทัน
ทีว่า เอาแล้วละงานเข้าแล้ว เธอถึงตัวผมแล้วถามว่าพี่แบงค์นี้การ์ดใคร ผมปฏิเสธทันที
ว่ามันไม่ใช้ของพี่ ตอนนั้นผมจำเป็นต้องโกหกเธอ เพาะเธอมากับเพื่อนเธอประมาณ
10 คน ในขนาดที่ผมมีอยู่แค่ 6 คนและไอ 6 คนนั้นไม่เคยรู้เรื่องเลยว่าผมแอบรักเธอ
เธอยื่นการ์ดมาให้ผมดูแต่เพื่อนผมมันดึงไปจากมือผมเลย แล้วดูเหมือนว่ามันจะเห็นชื่อ
ผมที่มุมซอง ผมจึงรีบทำเป็นโมโหมาก เลยดึงการ์ดมาจากมือมันแล้วฉีกทิ้งอย่างไม่ใยดี
ตอนนั้นทั้งห้องเงียบสนิท ผมว่าเฟิร์นคงตกใจมาก ที่ผมทำอย่างนั้นเรื่องดังเลยที่เดียว
ถึงกับรู้กันทั้งโรงเรียน หลังจากนั้นผมก็พยายามดูว่าเธอมีใจให้ผมมั่งหรือเปล่า เท่าที่ดู
ผมว่าเธอพอมีใจให้ผมอยู่มั่งผมก็เลยเริ่มจีบเธอ ผมก็ถามเธอว่าเฟิร์นรหัสหัวใจเฟิร์น
ที่ตัวอะไรมั่งอะ เธอบอกว่าเดี่ยวพรุ่งนี้บอก ผมก็กลับบ้านนอน เช้าผมก็ไปโรงเรียนตามปกติ
จนถึงช่วงพักกลางวันเธอก็เดินมาหากับเพื่อนของเธอน่าจะเป็นเพื่อนสนิทของเธอชื่อ มาย
จากนั้นเธอก็ยืนจดหมายน้อยมา 2 ฉบับ เขียนที่หน้าซองที่หนึ่งเขียนว่าแบงค์ ซองที่สอง
เขียนว่า อีฟ เพื่อนสนิทของผมเลย ผมก็เลยเอาจดหมายซองที่สองให้เพื่อนผมไป มันก็อ่านผม
ก็อ่าน ในนั้นไม่มีอะไรนอกจากรหัสที่ผมถามเธอ แน่นอนมันเหมือนกันทัง 2 ซอง แต่ดู
เหมือนว่าเพื่อนผมจะไม่ชอบเธอผมว่ามันชอบเพื่อนเธอที่ชื่อมายนั้นและ หลังจากนั้นก็รู้กัน
ทั้งโรงเรียนว่าผมกับเฟิร์นคบกัน แต่แล้วก็มีอยู่วันหนึ่งแม่เธอมาที่โรงเรียนผมเองก็ตกใจเหมือน
กันว่ามันจะมีอะไรหรือเปล่าแต่โชคดีที่แค่แม่เธอแค่มารับเธอ หลังจากนั้นผมและเพื่อนๆก็กลับ
บ้านกัน จนกระมาถึงการสอบปลายภาคเรียนที่ 1 ก็สอบผมก็อวยพรให้เธอว่าโชคดีนะ จากนั้น
ผมก็ไปสอบ พอผมสอบเสร็จผมก็ไปนั่งรอเธอที่โต๊ะมาหินหลังจากนั้นก็ปิดเทอม ด้วยความเป็น
ห่วงผมก็ช่วยเพื่อนผม 3 คนไปที่บ้านพี่ของเฟิร์น เธอชื่อกุ้ง บ้านเขาอยู่ใกล้กันมากใจจริงผมก็
ไม่ได้อยากเอาเพื่อนไปหรอก แต่พอดีขี่จักยานเล่นอยู่ด้วยกันก็เลยต้องเอามันมากันด้วยก็เล่น
อะไรกันเลื่อยเปื่อย นั้นและครับ เฟิร์นเองก็ออกมาเล่นด้วย พอผมอยู่กับกุ้งผมก็เลยบอกว่า
กุ้งเราขอรูปเฟิร์นมั่งดิ กุ้งก็ให้ผมมา 1 รูป เป็นรูปที่เฟิร์นใส่ชุดเชียร์ลีดเดอร์ ผมก็ตัดรูปเธอใส่
กระเป๋าสะตังไว้ แล้วโรงเรียนก็เปิดเทอม ผมจำได้ว่าก่อนปิดเทอม อาจารย์บอกว่าพอเปิดมาเราต้อง
ซ้อมละครเพื่อเตรียมไปแสดงรอบกองไฟ เพาะพวกเราจะต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ ผมจำไม่ได้นะว่า
พวกเราเล่นเรื่องอะไรกัน แต่จำได้ว่าผมพระเอก เธอเป็นนางเอก หลังจากนั้นก็ถึงวันที่ต้องไปเข้า
ค่ายกัน ก็ตามสเต็บครับ พอไปถึงก็รายงานตัว เราไปกัน 2 วัน 2 คืน ช่วงเช้าก็เรียนเรื่องต่างๆ
พวกเชือก การเดินทางไกล พอคืนวันที่ 2 พวกเราก็แสดงละคร ทุกคนก็แต่งตัวกันหมดแล้วเหลือก็
แต่ผมที่โชคร้ายไม่รู้ว่าชุดหายไปไหนชิ้น 1 ผมก็เดินไปบอกครูผู้การแสดง ผมบอกครูว่า ครูครับ
ถ้ามันไม่มีก็ให้คนอื่นเล่นแทนไปเถอะครับ แต่ในใจอยากเล่นใจจะขาด ครูบอกผมให้ไปรอที่เต้น
ผมก็ไปรอจนใกล้ถึงคิวการแสดงของโรงเรียนผม อยู่ๆเพื่อนผมมันก็บอกว่าแบงค์ใครมานะ ผมก็ถาม
มันว่าแล้วใครอะมันไม่บอกผมให้ผมออกไปดูเอง เท่านะและผมดีใจมากเพาะว่าเฟิร์นเป็นคนอาสาเอา
ชุดมาให้ผมเองเลย ผมก็ขอบคุณนะเฟิร์นแล้วผมก็ชวนเฟิร์นคุยว่าเป็นไงบ้างเฟิร์นก็ไม่ทันตอบผมแล้ว
เธอก็วิ่งไป จากนั้นก็ถึงคิวแสดงของพวกผม ก็แสดงกันไปเลื่อยๆจนกระทั่งตอนจบผมกับเฟิร์นก็มองตา
กันแล้วก็ยิ้มให้กันจากนั้นเราก็ไปหาอะไรกินกันพอดีมันมีงานวัดผมกับเพื่อนก็เลยชวนเฟิร์นไปเที่ยว
เพื่อนมันก็ชวนแฟนมันไป ผมกับเฟิร์นไปนั้งที่ริมคลองแล้วนอนดูพระจันทร์กันเฟิร์นบอกว่าพี่แบงค์คืนนี้
พระจันทร์สวยจัง ผมก็ดูพระจันทร์นะแต่ดูหน่อยที่เหลือก็ดูเฟิร์น จนเธอหันมามองผมแล้วชวนกันกลับ
ไปที่พักแล้วก็แยกย้ายกันนอนพอเช้าพวกเราก็กลับโรงเรียนกันทั้งหมด พอถึงโรงเรียนทุกคนก็แยกย้าย
กันกลับบ้าน แต่ผมก็ไปส่งเฟิร์นและพี่ของเธอที่บ้าน แล้วผมก็เจอกลับแม่ของเธอเขาบอกขอบใจนะ
ผมก็บอกว่าไม่เป็นไรครับ พอผมกลับถึงบ้านล้มตัวลงแล้วก็หลับเลย พอเช้าผมก็ไปโรงเรียน แล้วเรียน
ตามปกติ พอเย็นก็ไปส่งเฟิร์นแบบนี้ทุกวันจนกระทั่งสอบปลายภาค ซึ่งภาคนี้ผมก็ต้องจบแล้วจากโรงเรียนนี้แล้ว
ไปหาที่อื่นเรียนต่อที่อื่นผมเองก็ห่วงเฟิร์นอยู่เหมือนกัน เฟิร์นก็เดินมาหาผมแล้วบอกพี่ไม่ต้องห่วงหนูหรอก
เพาะหนูเองก็ต้องย้ายโรงเรียนเหมือนกันหนูต้องไปอยู่กลับยาย ผมจำประโยคนี้ได้ครึ่งใจ ผมก็เลยพูดออกไปว่า
อ้าวแล้วเมื่อไรเฟิร์นจะกลับมาละ หนูก็ไม่รู้เหมือนกันเธอให้เบอร์ผมไว้ หลังจากนั้นเราก็แยกกันไป
แต่ผมก็ไปให้กำลังใจผมบอกว่าขอให้สอบได้นะ จ้า ขอให้เฟิร์นโชคดีนะ หลังสอบแล้วเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
โดยที่รอบนี้ผมไม่ได้ไปส่งเธอ พอถึงวันสอบ(โรงเรียนใหม่)ผมไปสอบที่ ตามใจที่ผมอยากจะไป แล้วผมก็สอบติด
ผมก็เลยโทรไปหาเฟิร์นแล้วบอกเธอว่าพี่สอบติดแล้วเฟิร์น
เฟิร์นก็ดีใจกับผมด้วย ผมก็ถามเฟิร์นว่าเป็นไงมั่งไปอยู่นู่น ก็สบายดี แล้วเมื่อไรจะกลับและเฟิร์นบอกว่า ก็จบ ป.6
นะและถึงจะกลับ
จากนั้นเธอก็วางสายไป พอผมโทรไปอีกที่ ยายเธอก็รับแทน ผมถามยายว่า ยายเฟิร์นอยู่ไหม ยายบอกว่าไม่อยู่แล้ว
หลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อยได้โทรไปหาเธอ เพาะยายของผมไม่ค่อยได้ไปไหนก็เลยโทรไปหาเธอไม่ค่อยได้ แต่พอติดอีกที่
เฟิร์นก็ถามผมว่าเป็นไงมั่ง ได้แฟนใหม่แล้วดิ ผมตอบทันทีว่าไม่มี ผมแล้วเฟิร์นและหนูก็ยังไม่มี แล้วยายผมก็เดินมา
ผมบอกเฟิร์นว่าแค่นี่ก่อนนะยายมาแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่เชื่อที่ผมบอกเธอเลย เธอก็เลยบอกว่าจะคุยกับแฟนใหม่ใช่ไหมละ
แล้วเธอก็วางไป แล้วอีก 3 วันผมก็โทรไปแต่มันไม่ติดแล้ว เฝ้าโทรแล้วโทรอีกก็ไม่ติด แล้วก็นานมากเลยอีกหลาย
เดือนเลย ผมก็โทรไปหาเธอ แต่มันเป็นเสียง Auto บอกว่าเลขหมายยังไม่เปิดให้ใช้บริการ ผมก็เลยปล่อยไปอีก
หลายเดือนแล้วก็ติด แต่มันไปติดใครแล้วก็ไม่รู้ ผมถามว่ารู้จักเฟิร์นปะครับเขาบอกมาว่าไมรู้จักน่ะ
จากนั้นผมก็เรียนไปตามปกติจนกระทั่งผ่านไป 3 ปี (จบ ม.3) ผมก็คิดว่าปานนี้เฟิร์นคงกลับมาแล้วซินะ ผมเคยขอไว้ว่า
ขอผมเจอเฟิร์นอีกสักครั้ง แล้วหลังจากนั้น ก็เหมือนว่าฟ้าจะเห็นใจให้ผมได้เจอเธออีกครั้งผมดีใจมากที่ได้เห็นเธอ
เธอสวยขึ้นมากตัวสูงผมยาวน่ารักเลยและแต่น่าเสียดายที่ผมดันอยู่บนรถรับส่งนักเรียน
ผมทำได้แค่มองเธอจนสุดหางตา แล้วผมก็รู้มาว่าเธอเรียน นาฏศิลป์(อ่างทอง) แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเจอเธออีกเลยแต่...
ผมยังขอโอกาสอีกสักครั้ง ว่าขอให้ได้เจอเธออีกที่ จนตอนนี้ผมอยู่ ปวส.1 เทอม 1 แล้วผมยังไม่ได้เจอเธอเลย
แต่ผมยังฝันถึงเธออยู่ครับ ตอนนี้ยังเสียดายอยู่เลยที่ตอนนั้นผมไม่โดดลงไปจากรถ และเมื่อไม่กีวันที่ผ่านมาผมเจอพี่สาวของเธอ
แต่ไม่ใช่พี่แท้ๆ (เพื่อนผมเองที่ชื่อ กุ้ง นั้นและ) ผมก็ขอเบอร์มาผ(เบอร์เพื่อนผมนั้นและ) แล้วไม่กี่วันต่อมาผมก็โทรไปหาเพื่อน ถามสาระทุกข์สุกดิบไปเลื่อย และสุดท้ายก็ทามว่า
มีเบอร์ เฟิร์นไหมเขาตอบมาไม่มีผมก็เลยบอกไปว่ามีเมื่อไรก็โทรมาบอกบ้างนะ
ล่าสุดวันนี้ 19/08/2558 ผมนึกยังไงไม่รู้ค้นหาชื่อเธออีกครั้งบน Google และ ชื่อของเธอก็ขึ้นมาตกใจมากเลยกดเข้าไปดู มีรูปด้วย และแน่นอนใช่เธอแน่นอน แต่ยังไม่รู้จะติดต่อเธอยังไง
ผมจะรอจนกว่าเรื่องๆนี้จะจบไม่ว่า จะ Happy Ending or Bad Ending ผมจะอัพเดทไปเลื่อยๆ นี้ก็ผ่านมา 8 ปีแล้ว