>>Ashley In Red Hood เขียนนิยายเล่นๆ[ติชมด้วยครับ]

[inmyhate01]

ขอแค่คำติชมคงไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไรนะฮะ










แอชลี่ย์ หนูน้อยหมวกแดง Ashley In Red Hood




กาลครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้เอง ณ หมู่บ้านท่ามกลางป่าสนแห่งหนึ่ง มีเด็กหญิง ผมยาวสีทองเป็นประกาย นัยย์ตาสีฟ้า อายุราวๆ11ปีเศษๆอยู่คนหนึ่งมีนามว่า แอชลี่ เธอมีหน้าตาที่น่ารักและท่าทางน่าเอ็นดูราวกับภูติจิ๋ว (Fairy) แอชลี่ เป็นคนจิตใจดี มีน้ำใจ มีไหวพริบ และมีเมตตาต่อสัตว์โลก ดังนั้นจึงทำให้เธอเป็นที่รักยิ่งของทุกๆคนในหมู่บ้าน รวมทั้งสัตว์ต่างๆด้วย นอกจากนี้เธอยังมีเอกลักษณ์อีกด้วย นั่นก็คือ เวลาไปไหนมาไหนเธอมักจะสวมเสื้อคลุมสีแดงที่มีหมวกฮู้ดเสมอ จึงทำให้ผู้คนต่างๆในหมู่บ้านต่างเรียกเธอว่า หนูน้อยหมวกแดง และไม่ค่อยมีคนเรียกชื่อจริงของเธอนักนอกจากคนสนิท

แอชลี่หรือหนูน้อยหมวกแดงนั้น เนื่องจากพ่อและแม่ของเธอนั้นได้จากเธอไปตั้งแต่เธอยังเล็ก ทำให้เธอจึงต้องอาศัยอยู่กับยายเพียงลำพังสองคน เช้าวันหนึ่ง ยายของเธอล้มป่วย ยายของเธอจึงวานให้เธอไปซื้อยาที่ร้านขายยาซึ่งอยู่ในเมืองที่ห่ างจากบ้านไปทางทิศเหนือประมาณ10กิโลเมตร เนื่องจากพื้นที่แถบนี้นั้นเป็นพื้นที่ป่าสนผู้คนในแถบนี้จึงไม่นิยมใช้รถกันเพราะการคมนาคมนั้นไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่เนื่องจากถนนไม่ค่อยกว้างนัก จึงไม่เหมาะกับทางรถวิ่ง ดังนั้นเธอจึงต้องเดินไป


“หนูไปก่อนนะคะคุณยาย” เด็กหญิงเอ่ยพลางหยิบเสื้อคลุมฮู้ดสีแดงที่กองอยู่บนเก้าอี้มาสวมแล้วทำท่าหันหลังเดินไปเปิดประตู
“โชคดีนะจ๊ะแอชลี่” ยายของเธอที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอุ่นๆอยู่บนเก้าอี้โยกนั้นอวยพรตามหลังหลานตัวน้อยของเธอ
“ค่ะ คุณยายก็อย่าทานอะไรเย็นๆนะคะ เดี๋ยวอาการจะกำเริบอีก” แอชลี่หันมาพูด “จ้า ๆ” ยายเอ่ยน้อมรับ “งั้นตอนเย็นเดี๋ยวหนูเอาพายองุ่นของโปรดของคุณยายที่บ้านของคุณอามาฝากนะคะ” พอจบประโยคที่พูดแอชลี่ก็เปิดประตูและเดินออกไป




เวลาหกโมงเช้า ณ บนถนนเส้นทางเข้าเมืองนั้นซึ่งเป็นถนนดินขนาดพอให้รถยนต์หนึ่งคันวิ่งผ่านได้ ตรงสองข้างทางนั้นเป็นป่าสนโล่งๆ มีลมพัดผ่านพอให้เย็นสบาย บวกกับกลิ่นอายอากาศยามเช้าที่แสนจะสดชื่น และแดดสีเหลืองอ่อนยามเช้าที่สาดส่องผ่านเส้นขอบฟ้า ซึ่งเป็นสัญญาณแห่งการเริ่มต้นชีวิตในวันใหม่ หนูน้อยหมวกแดง เดินผิวปากเพลง Last Christmas อย่างอารมณ์ดี ท่ามกลางผีเสื้อนาๆพันธุ์ที่บินรายล้อมเธอ แต่การกระทำนี้ต้องหยุดชะงักลงเมื่อเด็กหญิงเห็น ร่างร่างหนึ่งขนาดประมาณเท่ากับลูกสุนัขอยู่ในชุดคลุมสวมหมวกฮู้ดสีดำนอนอยู่ในลักษณะคว่ำหน้าลง เหมือนกับว่าเขาหกล้มลง


เด็กหญิงไม่รอช้า รีบวิ่งไปพยุงร่างเล็กๆนั้นให้ลุกขึ้นอีกครั้ง “คุณคะเป็นอะไรมากมั้ยคะ” เด็กหญิงซักถามด้วยความเป็นห่วง คนในชุดคลุมดำนั้นค่อยเอามือเปิดหมวกฮู้ดที่คลุมอยู่เผยโฉมหน้าที่แท้จริงของเขาในขณะที่แอชลี่นั้นกำลังพยุงตัวเขาอยู่ เขาคือกระรอกแก่ๆตัวหนึ่ง ซึ่งบนใบหน้าของเขานั้นเขียนรอยประหลาดคล้ายกับอักขระโบราณเต็มไปหมด แอชลี่ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าของกระรอกแก่ผู้นี้ แต่เธอก็ไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องนี้นัก เพราะเธอห่วงเรื่องอาการบาดเจ็บของเขามากกว่า


“ขอบใจนะแม่หนู พอดีข้าซุ่มซ่ามเผลอเหยียบชายเสื้อคลุมตัวเองเลยหกล้มลงน่ะ” กระรอกแก่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบๆและแหบกร้านราวกับเสียงของพ่อมด “แล้วลุงกระรอกเจ็บตรงไหนบ้างคะ” แอชลี่ถามด้วยน้ำเสียงแฝงความเป็นห่วง “เอ่อ สงสัยข้อเท้าจะแพลงน่ะ” กระรอกแก่พูดพลางเอามือไปจับข้อเท้าข้างขวาของตนเพื่อบรรเทาความเจ็บปวด แอชลี่ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าเธอพกยาทาแก้ฟกช้ำติดตัวมาด้วยเผื่อเธอหกล้ม เธอจึงหยิบมันออกมาและทาให้กับกระรอกแก่จนอาการเขานั้นดีขึ้น
“แม่หนู ข้าขอขอบใจเจ้ามากนะที่เจ้าช่วยข้าไว้ ถ้าไม่มีเจ้าเห็นทีข้าคงไปถึงที่หมายไม่ทันแน่”
“ยินดีเสมอค่ะ” แอชลี่พูดพลางยิ้ม “เอาล่ะ เพื่อเป็นการตอบแทนที่เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าจะทำนายอนาคตให้เจ้า” กระรอกแก่พูดพลางคว้าหมวกฮู้ดมาสวมเช่นเดิม ความจริงแล้วการเดินทางไปร้านขายยาที่อยู่ในเมืองที่ห่ างจากบ้านของแอชลี่ราวสิบกิโลนั้นต้องใช้เวลาอีกมากแต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียน้ำใจเธอจึงต้องน้อมรับเอาไว้ เมื่อกระรอกแก่พูดจบเขาก็เอามือล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าย่ามของเขา มันคือสร้อยที่มีลักษณะเป็นขนนกร้อยเรียงติดกันคล้ายกับเครื่องรางของพวกอินเดียนแดง กระรอกแก่ถือสร้อยนั้นเอาไว้แน่นกระชับมือ จากนั้นก็หลับตาและบริกรรมคาถาที่ฟังไม่ได้ศัพท์


เด็กหญิงสงสัยในการกระทำของเขาราวกับว่าเขาเป็นพวกพ่อมดหมอผียังไงอย่างงั้น ผ่านไปได้สักสองสามนาที กระรอกแก่หยุดการบริกรรมคาถาและลืมตาขึ้น “นี่คุณลุงเป็นพวกหมอดูเหรอคะ” เด็กหญิงถามด้วยความสงสัย กระรอกแก่ไม่ตอบกลับ เขาได้แต่ยืนจ้องหน้าเด็กหญิงราวกับเขาเห็นอะไรบางอย่างในตัวเธอจนผ่านไปได้สักพักเขาก็เอ่ยว่า “แม่หนู ดวงชะตาของเจ้านั้น อีกไม่นานคนที่เจ้ารักเพียงคนเดียวนั้นจะจากเจ้าไปอย่างไม่มีวันกลับคืนโดยฝีมือของคนใกล้ตัว” “หมายถึงคุณยายเหรอคะ” เด็กหญิงเอ่ยด้วยท่าทางตกใจ คำพูดของกระรอกแก่ทำให้เธอกลอกตางงชวนคิด คนใกล้ตัวของแอชลี่คงหมายถึง อาเจเดนสันเป็นแน่ อาเจเดนสันนั้นเป็นญาติห่ างๆของแอชลี่ เขามีอาชีพเป็นคนตัดไม้และชอบทำพายองุ่นเป็นชีวิตจิตใจและคุณยายของแอชลี่นั้นก็โปรดปรานมันที่สุด เขาคอยช่วยเหลือเธอกับคุณยายมาโดยตลอด ในยามที่เธอกับคุณยายเดือดร้อนเรื่องอะไร เขาก็จะมาช่วยเสมอ ดังนั้น เรื่องอย่างนี้มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร แอชลี่ไม่มีทางเชื่อเรื่องนี้อย่างแน่นอน เด็กหญิงได้สติและออกจาภวังค์แห่งความคิด แต่พอเธอรู้ตัว กระรอกแก่ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับล่องหน “อ้าว หายไปไหนซะละยังไม่ทันได้ลากันเลยลุงคะ” แอชลี่ประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า แต่เธอก็ไม่ใส่ใจ เธอจึงผิวปากเพลงเดิม และเดินทางต่อ




ในเวลาเก้าโมงเช้าแอชลี่เดินทางไปถึงประตูรั้วสีขาวหน้าบ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ชิดๆกับข้างถนนทางเข้าเมืองที่เธอกำลังเดินทางอยู่ ลักษณะของบ้านนั้นเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดพอดีๆ ไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป ส่วนใหญ่ตัวบ้านนั้นทำด้วยไม้โอ๊คสีน้ำตาลแก่ ส่วนประตูนั้นทำด้วยไม้สนสีน้ำตาลอ่อน มีหลังคาที่ทำด้วยไม้สัก และมีหน้าต่างสามสี่บานพอที่จะให้บรรยากาศในตัวบ้านนั้นไม่อึดอัดจนเกินไป


..บ้านของคุณอาเจเดนสัน..


เด็กหญิงไม่รอช้ารีบเปิดประตูรั้วเข้าไป นัยย์ตาสีฟ้าของเธอกลอกมองไปมาทั้งสองข้างทางกลับไม่พบผู้ใด เด็กหญิงพยายามเคาะประตูบ้านแล้วแต่ก็ไม่มีการตอบสนองกลับมา เห็นทีเขาคงจะไปตัดไม้ที่ป่าหลังบ้านของเขาเช่นเคยกระมัง เมื่อเห็นดังนี้แอชลี่จึงตัดสินใจ เดินเข้าไปยังป่าหลังบ้านของคุณอาเจเดนสัน


ในป่าหลังบ้านของคุณอาเจเดนสันนั้นเป็นป่าสนโล่งๆ ดังนั้นมันจึงมีแต่ต้นสนที่สูงตระง่านเรียงกันห่ างๆอย่างเป็นระเบียบตลอดทาง แต่ถึงแม้จะมีแต่ต้นสนแต่ใบของมันนั้นมีลักษณะเรียวยาวเล็กๆคล้ายๆกับก้านมะพร้าว ดังนั้นมันจึงบังแสงอาทิตย์ได้บางส่วนเท่านั้นจึงทำให้ป่านี้ค่อนข้างสว่างแต่ก็ไม่ร้อนจนเกินไป และป่าแห่งนี้ก็ไม่รกจนเกินไป จึงเหมาะสมเป็นสถานที่ที่ใช้ทำการตัดไม้เป็นที่สุด ร่างเล็กๆนั้นค่อยเดินผ่านลำต้นสนไปทีละต้นทีละต้นในที่สุดเบื้องหน้าของเธอนั้นก็ได้พบกับแผ่นหลังของชายหนุ่มอายุประมาณสามสิบต้นๆ ร่างกายกำยำสูงใหญ่กำลังง่วนอยู่กับการตัดไม้อยู่


“คุณอาเจเดนสันคะ” เด็กหญิงทัก “อ้าว แอชลี่เองเหรอ” อาเจเดนสันหันกลับมาพร้อมกับวางขวานตัดไม้ด้ามยาวที่เขากำลังถืออยู่ลงกับพื้นพร้อมกับคว้าไปป์ที่วางอยู่ข้างๆมาสูบ “วันนี้หนูขอพายองุ่นไปฝากคุณยายที่บ้านนะคะ” แอชลี่เอ่ย “อ๋อ เอาสิวันนี้อาทำไว้เยอะแยะเลยล่ะ เอาไปฝากคุณยายเยอะๆนะ” อาเจเดนสันพูดพลางหยิบผ้าขนหนูที่พาดอยู่บนคอมาเช็ดเหงื่อบนใบหน้าและคอ เด็กหญิงอดเห็นใจไม่ได้ที่ต้องเห็นอาเจเดนสันที่งานหนักตลอดทั้งวันจึงซักถามด้วยความเป็นห่วง “คุณอาทำงานหนักๆแบบนี้ตลอดทั้งวันไม่เนื่อยบ้างเหรอคะ” “โธ่ แค่นี้จิ๊บๆน่าอาไม่เป็นไรหรอก” เจเดนสันพูดพลางสูบไปป์ไปด้วย “แต่ต้นสนพวกนี้มันสูงใหญ่และแข็งมากเลยนะคะ ลำพังแค่ขวานด้าม เดียวกว่าจะตัดได้แต่ละต้นคงกินเวลาไปหลายชั่วโมงเลยนะคะ” แอชลี่เอ่ยพลางแหงนหน้ามองลำต้นที่สูงตระหง่านของต้นสนต้นที่คุณอาเจเดนสันกำลังตัดมันอยู่ “แหมก็ประมาณต้นละสี่ถึงห้าชั่วโมงล่ะมั้ง” พออาเจเดนสันพูดเสร็จเขาก็พ่นควันยาสูบออกมาฟุ้งกระจายอบอวลไปทั่วบริเวณใบหน้าของเขา “แล้วทำไมคุณไม่ซื้อเลื่อยยนต์มาใช้ล่ะคะ” “ก็เลื่อยยนต์มันแพงนี่จ๊ะ แล้วอาก็ไม่ค่อยจะมีตังค์ด้วย เออ แล้วหนูมาที่นี่ทำไมเหรอจ๊ะ” ชายหนุ่มเกือบจะลืมประเด็นสำคัญที่อยากจะถามเด็กหญิง “อ๋อ พอดีหนูกำลังจะไปซื้อยาที่ร้านขายยาในเมืองมาให้คุณยายน่ะค่ะ ก็เลยแวะมาขอพายองุ่นไปฝากคุณยายขากลับด้วย” “งั้นก็รีบไปเอาสิจ๊ะเดี๋ยวมันก็เย็นกันพอดีหรอก” “ค่ะคุณอา” พอพูดเสร็จแอชลี่ก็รีบหันหลังวิ่งกลับไป อาเจนเดนสันส่งยิ้มอวยพรตามหลัง หลังจากนั้นเขาก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ
เด็กหญิงรีบวิ่งไปยังห้องครัวในบ้านของคุณอาเจเดนสัน เปิดประตูเตาอบคว้าพายองุ่นอุ่นๆกลิ่นหอมหวนชวนรับประทานออกจากเตาออกมาสักสามสี่ชิ้นนำใส่กล่องเก็บอาหารแบบรักษาความร้อน ซึ่งมันสามารถเก็บรักษาความร้อยของพายอุ่นๆไว้ได้หลายชั่วโมงพอทันเวลาที่จะนำไปฝากคุณยายที่บ้าน เด็กหญิงไม่รอช้ารีบออกจากบ้านคุณอาเจเดนสันและเดินทางต่อทันที




ในเวลาเที่ยงวัน ดวงอาทิตย์จากที่เคยอยู่บนเส้นขอบฟ้าทางในยามเช้า แต่ทิศตะวันออกตอนนี้มันกลับตั้งโด่อยู่เหนือศรีษะและแผ่รังสีอันร้อนผ่าวมายังโลก บรรยากาศในเมืองนั้นย่อมเป็นไปอย่างที่เคยนั่นก็คือมีแต่ตึกรามบ้านช่องเรียงรายกัน รถยนต์วิ่งไปมาๆบนถนนอันร้อนระอุอย่างไม่ขาดสาย มีคนสัญจรไปๆมาๆราวกับมด
ณ ร้านขายยา หนูน้อยหมวกแดง ยืนต่อคิวรอซื้อยากับเภสัชกรด้วยความเซ็งเล็กน้อยเนื่องจากในช่วงนี้นั้นเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วงเริ่มจะย่างเข้าฤดูหนาวซึ่งช่วงนี้นั้นเป็นช่วงที่อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย ผู้คนจึงป่วยกันมากเลยพากันแห่ไปรักษากันเป็นแถบ พวกที่อาการหนักๆหน่อยก็แห่กันไปที่โรงพยาบาล แต่พวกที่อาการน้อยๆนี่สิดันแห่กันมาซื้อยาซะจนเต็มร้านขายยาจนกระทั่งเภสัชกรจ่ายยากันแทบไม่ทันเลยทีเดียว




กว่าจะซื้อยาเสร็จเวลาก็ล่วงไปถึงบ่ายสอง แดดในช่วงเวลานี้นั้นยังร้อนระอุไม่เคยเปลี่ยน ดวงอาทิตย์แทบจะยังไม่ได้เปลี่ยนตำแหน่งสักนิด ยังคงตั้งโด่อยู่เหนือศรีษะเช่นเดิม แต่เรื่องนี้คงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเด็กหญิงในเสื้อคลุมสวมหมวกฮู้ดอย่างแอชลี่ เพราะเธอสวมหมวกฮู้ดซึ่งคอยกันรังสีUV A และ UV B ที่อยู่ในแดดตอนกลางวันไว้ได้อย่างดี แอชลี่กำลังเดินทางกลับ ซึ่งเธอเดินออกจากเมืองมาได้สักสามสี่กิโลเมตรได้ แต่โชคยังดีที่ออกจากเมืองมาได้สักสองสามกิโลเมตรเส้นทางยังคงเป็นป่าสนที่มีลมพัดอยู่ตลอดเวลา จึงไม่ค่อยร้อนนักแม้จะเดินอยู่กลางแดด หนูน้อยหมวกแดงไม่ค่อยแยแสกับสิ่งรอบข้างเธอนัก เธอเอาแต่เดินกินฮอตดอกที่ซื้อติดมือมาจากร้านขายอาหารฟาสฟู้ดในเมืองเพื่อเป็นมื้อกลางวัน


..แต่..


สักครู่ เด็กหญิงรู้สึกมีลางสังหรณ์ ว่ามีคนตามหลังเธอมาติดๆ เด็กหญิงจึงตัดสินใจหยุดเดินและหันหลังไปดูแต่ไม่ก็พบผู้ใด เธอจึงหันกลับมาแล้วเดินต่อ แต่ความรู้สึกนี้ก็ยังคงคอยตามหลอกหลอนเด็กหญิงอยู่ เธอจึงตัดสินใจหันหลังมามองอีกครั้ง แต่คราวนี้ปรากฏว่าเธอพบหมาป่าขนรุงรังไม่เป็นทรง แววตาส่อแววสัญชาตญาณดิบ ซึ่งดูเข้ากับเขี้ยวที่แหลมคมอันน่าสยดสยองของมัน เด็กหญิงถึงกับตกใจกลัวจนเป็นลมหมดสติและล้มลงไป






...........................................................................








แอชลี่ค่อยๆได้สติและลืมตาขึ้นมา สิ่งที่เด็กหญิงมองเห็นเป็นอันดับแรกนั้นก็คือ พุ่มใบต้นสนที่มีแสงแดดส่องทะลุผ่านมาเป็นหย่อมๆ เธอค่อยๆยกหลังของเธอซึ่งนอนอยู่ตรงโคนต้นสนขึ้นมาอิงกับลำต้น “นี่เราสลบไปเหรอเนี่ย” เด็กหญิงพึมพำกับตัวเอง “ขอโทษนะหนูน้อยหมวกแดง ที่ฉันโผล่มาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยทำให้เธอตกใจ” เสียงอันแข็งกร้าวพูดแทรกขึ้นมาหลังจากที่เด็กหญิงพูดจบประโยค เด็กหญิงหันหน้าไปตามทิศทางที่มาของเสียง


..หมาป่า..


เขานั่งอยู่ข้างๆเธอนี้เอง แอชลี่ได้เผชิญกับคนทำให้เธอตกใจกลัวจนหมดสติไปอีกครั้ง แต่คราวนี้เด็กหญิงไม่ถึงกับหมดสติไปแต่ก็กลัวมากจนแสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด


“ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกหนูน้อยหมวกแดง แค่ฉันมีน่าตาหน้ากลัวเกินไปเท่านั้นเอง ซึ่งมันเป็นปกติอยู่แล้วที่ใครๆเห็นหน้าฉันแล้วต้องวิ่งหนีกันไปทุกที แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะขวัญอ่อนขนาดนี้นี่นา” หมาป่าอธิบายความจริงอันน่าสลดของตนให้หนูน้อยหมวกแดงฟัง ทันใดนั้นแววตาที่หวาดกลัวของเด็กหญิงนั้นก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นแววตาที่แสดงถึงความสงสาร “งั้นคุณก็คงเหงาแย่สิคะ” เธอเอ่ยด้วยความเห็นใจ “ไม่เป็นไรน่า ฉันชินแล้วล่ะ” หมาป่าเอ่ย เขาหยิบกระเป๋าซึ่งมีลักษณะเป็นกล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัตเล็กคล้ายๆกล่องใส่เครื่องมือช่างขึ้นมาสะพายบนบ่าแล้วทำท่าจะลุกไป “คุณจะไปแล้วเหรอคะ” เด็กหญิงเอ่ยแทรกขึ้นมา “พอดีฉันต้องรีบทำงานของฉันน่ะ เออ เธอพอจะรู้มั้ยว่าบ้านของคุณแมรี่อยู่ซอยไหน” แมรี่ นี่คือชื่อของคุณยายของแอชลี่ ซึ่งเธอคงคิดว่าหมาป่าคงมีธุระบางอย่างกับคุณยายของเธอ “หมายถึงบ้านของคุณยายเหรอคะ อยู่ซอย7ค่ะ แต่เดี๋ยวพาไปก็ได้นะคะ” เด็กหญิงแสดงน้ำใจ “เออ ไม่เป็นไรหรอกพอดีฉันมีงานที่ต้องทำที่อื่นก่อนน่ะ แต่ฉันไม่ค่อยรู้ทางแถวนี้ ยังไงก็ขอบใจเธอนะ” พอหมาป่าพูดเสร็จ เขาก็วิ่งจากไปอย่างรวดเร็วด้วยฝีเท้าของหมาป่าจนเด็กหญิงมองตามหลังเขาแทบจะไม่ทัน หลังจากนั้นเด็กหญิงจึงเดินทางต่อ


เวลาหกโมงเย็น เป็นเวลาที่กำลังแดดร่มลมตก ดวงอาทิตย์ที่เคยตั้งโด่อยู่บนศรีษะในช่วงกลางวันนั้น ตอนนี้มันได้เปลี่ยนตำแหน่งลงไปยังทิศตะวันตกและเริ่มลับขอบฟ้าเต็มทีแล้ว จากแสงแดดUVที่เคยส่องจ้าเมื่อสองสามชั่วโมงที่แล้วนั้น บัดนี้ได้เปลี่ยนแสงแดดสีเหลืองอมส้มที่มีแต่วิดตามินดี ในที่สุด
หนูน้อยหมวกแดงเดินทางถึงบ้านของเธอสักที หลังจากการเดินทางมาตลอดทั้งวัน แอชลี่เคาะประตูบ้าน ไม่มีเสียงตอบรับจากคุณยาย เด็กหญิงคงคิดว่าคุณยายของเธอคงไม่ได้ยิน เด็กหญิงจึงเคาะประตูอีกครั้งและตะโกนบอกคุณยายของเธอว่าเธอกลับมาแล้ว แทนที่จะเป็นเสียงตอบรับจากคุณยายของเด็กหญิง ไม่มีเสียงตอบรับจากคุณยายของเธอเช่นเคย เด็กหญิงคิดว่าคงมีอะไรไม่ชอบมาพากลซะแล้ว เธอจึงเปิดประตูบ้านเข้าไปทันที


เด็กหญิงประหลาดใจกับเหตุการณ์เธอเห็น ข้าวของที่เคยวางไว้อย่างเป็นระเบียบนั้น บัดนี้มันได้กระจัดกระจายและเสียหายไปทั่ว เช่น แจกันดอกไม้จากที่เคยวางอยู่บนโต๊ะก็ตกลงมาแตกกระจาย โทรทัศน์ก็พังไม่เหลือชิ้นดี เก้าอี้โซฟาขาดจนฟูกที่อยู่ข้างในกระจัดกระจายเต็มพื้น กรอบใส่รูปที่แขวนประดับไว้ที่ฝาผนังนั้นตกลงแตกกับพื้น และตรงฝาผนังมีรอยคล้ายกับถูกข่วนด้วยกรงเล็บของสัตว์ เด็กหญิงไม่รอช้ารีบวิ่งไปยังห้องครัวแต่แล้วเธอก็เห็นความเสียหายไม่ต่างจากห้องรับแขก นั่นก็คือ จาน ชาม ที่อยู่บนตู้เก็บจานชามนั้นแตกระเนระนาดไม่มีชิ้นดี กระทะและหม้อต่างๆที่เคยแขวนไว้บนราวนั้น เกลื่อนกลาดไปทั่ว และตู้เย็นพังทลายชนิดที่ว่าประตูหักจนของในตู้เย็นนั้นกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

“โฮก....!!!!”

เสียงคำรามเหมือนสัตว์ร้ายนั้น ดังมาจากห้องของคุณของแอชลี่ที่อยู่บนชั้นสอง “คุณยาย..ไม่นะ!!” เด็กหญิงอุทานขึ้นมา ตอนนี้เธอไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากคุณยายของเธอ เด็กหญิงจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนบันไดจนถึงหน้าห้องของคุณยาย เธอค่อยๆบิดลุกบิดประตูและเปิดมันออกมา


..ปรากฎว่า..


สิ่งที่เด็กหญิงเห็นนั้นถึงกับทำให้เธอช็อก!! เธอเห็นเลือดสีแดงสดแปดเปื้อนไปทั่วห้อง ทั้งที่เตียง ที่โต๊ะหนังสือ ที่เก้าอี้ ที่ฝาพนัง ที่ผ้าม่าน และสุดท้ายที่น่าสยดสยองที่สุดคือร่างของคุณยายที่นอนอาบเลือดอยู่กลางห้องในลักษณะศพถูกควักอวัยวะภายในออกมากองเต็มพื้น!! พร้อมๆกันเธอเห็นหมาป่าที่เธอพบเมื่อกลางวันยืนอยู่ข้างๆศพคุณยายของเธอ แอชลี่ช็อกจนหน้าถอดสี กล่องที่บรรจุขนมพายที่เธอเอามาจากบ้านของอาเจเดนสันนั้นหล่นลงจากมือของเด็กหญิงตกพื้นจนไส้องุ่นสีม่วงไหลทะลักออกมาจากกล่องเลอะเทอะไปทั่วพื้น

“กรี๊ดดด.....!!!!”

แอชลี่กรีดร้องอย่างสติแตกเมื่อเห็นภาพอันน่าสยดสยองต่อหน้าเธอ

“เพล้ง....!!!”

เสียงกระจกแตกดังขึ้นมาจากชั้นล่าง จากนั้นก็มีเสียงดังก้องเหมือนมีคนกำลังวิ่งขึ้นบันใดที่ทำด้วยไม้ ..คุณอาเจเดนสัน.. เขาเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับถือขวานด้ามสั้นเป็นอาวุธ ชายหนุ่มไม่รอช้า เขาทำท่าง้างแขนและขว้างขวานในมือออกไป


ขวานด้ามสั้นนั้นหมุนติ้วอยู่กลางอากาศอย่างรวดเร็วเป้าหมายของมันในก็คือที่ส่วนหัวของหมาป่า แต่หมาป่านั้นหลบได้อย่างหวุดหวิด ส่วนคมของขวานด้ามนั้นจึงปักลึกลงไปในฝาพนังที่ด้วยไม้ อาเจนเดนสันฉวยโอกาสพุ่งตัวเข้าใส่หมาป่าในทีเผลอ ทั้งคู่ต่างปลุกปล้ำกันอย่างห้ำหั่นในขณะที่แอชลี่ยืนมองดูทั้งคู่อย่างหวาดหวั่น “นี่ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ผมแค่มาซ่อมแอร์เฉยๆ” หมาป่าปฏิเสธเสียงแข็งในขณะที่เขากำลังถูกชายหนุ่มกดไหล่เอาไว้ “แก..ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยนะไอฆาตกรชั่วเอ้ย” จบประโยคชายหนุ่มด่าเขาก็ง้างหมัดกระแทกลงที่ใบหน้าของหมาป่าจนมันหมดสติไป พอเสร็จกิจชายก็เอามือล้วงกระเป๋ากางเกง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรแจ้งเหตุร้าย




ในเวลาสองทุ่ม หลังจากที่ดวงอาทิตย์นั้นได้ลับขอบฟ้าไปได้สักชั่วโมง ความมืดที่แผ่ปกคลุมทั่วท้องฟ้านั้นได้เผยให้เห็นดวงจันทร์เต็มดวงที่ขึ้นมาแทนที่ดวงอาทิตย์ในยามกลางวัน ตอนนี้บ้านแสนสงบของแอชลี่นั้น ได้กลายเป็นสถานที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรมไปเสียแล้ว ประตูนั้นถูกกั้นด้วยเทปกาวสีเหลืองที่เขียนว่า “ห้ามเข้า” ภายในบ้านของเธอนั้นมีตำรวจกองพิสูจน์หลักฐานที่กำลังง่วนอยู่กับการหาเบาะแสคนร้าย อยู่หลายนาย แต่ในขณะเดียวกันนั้น ภายนอกบ้านก็อัดแน่นไปด้วยรถตำรวจจอดเรียงรายเต็มไปหมด และชุลมุนไปด้วยผู้คนในแถบนี้ที่มาดูเหตุการณ์กับกองทัพนักข่าวจากสังกัดช่องโทรทัศน์ต่างๆนาที่มาทำข่าวในคดีนี้ เจเดนสันให้ปากคำกับตำรวจในเหตุการณ์เกิดขึ้นทั้งหมด หมาป่าซึ่งถูกกล่าวหาว่าเป็นคนร้ายนั้นยังคงยืนกรานปฏิเสธทุกข้อกล่าวหา แต่หลักฐานที่มัดตัวเขาได้เป็นอย่างดีนั้นก็คือ ข้าวของที่เสียหาย รอยบนฝาพนังในห้องรับแขกที่มีลักษณะเหมือนกับกรงเล็บสัตว์ ซึ่งตำรวจสันนิจฐานว่าอาจจะเกิดจะหมาป่านั้นใช้กรงเล็บไล่ตะครุบเยื่อหวังจะกิน ดังนั้นเขาจึงถูกตำรวจที่เป็นเสือร่างกำยำสองคนควบคุมตัวไปยังรถตำรวจและบึ่งไปโรงพักตามระเบียบ


แอชลี่นั้นเสียขวัญมากกับเหตุการณ์ที่เธอต้องเห็นสภาพคนที่เธอรักนั้นถูกฆาตกรรมอย่างเหี้ ยมโหด ตำรวจจึงบอกว่าให้ช่วงนี้เธอไปอยู่กับญาติสนิทของเธอก่อน นั่นก็คืออาเจเดนสัน

ในเวลาสี่ทุ่ม ตอนนี้นั้นเหตุการณ์ต่างๆนั้นเริ่มสงบลง ตำรวจ นักข่าว และผู้คนที่มามุงดูต่างก็แยกย้ายกลับกันไปหมดแล้ว หนึ่งในนั้นก็คือแอชลี่ซึ่งคืนนี้เธอต้องไปนอนค้างที่บ้านของอาเจเดนสันเนื่องจากบ้านของเธอนั้นกลายเป็นสถานที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรม เด็กหญิงนั่งร้องไห้อยู่ตามลำพังบนเตียงในห้องนอนอีกห้อง ณ บ้านของอาเจเดนสัน อาจเป็นเพราะเด็กหญิงเสียขวัญกับเรื่องนี้มากจึงทำให้เธอไม่อยากพบใคร แต่ซักครู่ก็มีเสียงแง้มประตูดังขึ้นมา


“แอชลี่ หนูเป็นอะไรมากมั้ย” อาเจเดนสันถามด้วยความเป็นห่วง ไม่มีเสียงตอบรับจากเด็กหญิง เธอยังคงนั่งร้องไห้อยู่เหมือนเดิม “งั้นอาไม่รบกวนแล้วนะ นี่มันดึกละอาขอไปนอนก่อนนะ” พูดเสร็จเขาก็แง้มเปิดประตูตามเดิม แต่ในคืนนี้นั้นเด็กหญิงนั้นนอนไม่หลับเนื่องจากภาพในเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นนั้นยังคงติดตาเธออยู่ เด็กหญิงต้องการจะลบภาพติดตาเหล่านั้น เธอจึงตัดสินใจคว้าไฟฉายกับเสื้อคลุมฮู้ดสีแดงและเดินออกจากบ้านไปยังแม่น้ำกลางป่าหลังบ้าน




ยามค่ำคืนอันแสนหนาวเหน็บนั้น หนูน้อยหมวกแดงเดินส่องไฟฉายมายังริมแม่น้ำกลางป่าตามลำพัง ซึ่งแม่น้ำนี้นั้นเป็นแม่น้ำสายเดียวในแถบนี้ เนื่องจากมันลึกแค่ประมาณขาของเธอ เธอจึงปิดไฟฉายและนั่งยองๆที่ริมแม่น้ำหวังจะล้างหน้าเพื่อลบภาพติดตาเหล่านั้น ทันใดนั้นรอบตัวเธอก็ถูกความมืดปกคลุมทันทีหลังจากที่เธอปิดไฟฉาย เด็กหญิงมองไปยังผิวน้ำ เธอเห็นแสงจันทร์สีเหลืองนั้นสะท้อนจากผิวน้ำขึ้นมาเป็นระยิบระยับสวยงามราวกับกากเพชร ถ้าในตอนที่เธอยังอารมฌ์ปกตินั้นเธอคงประทับใจมากในตอนนี้ แต่หากว่าเธอต้องการเพียงล้างหน้าเพื่อลบภาพติดตา เด็กหญิงไม่ได้สนใจในสิ่งสวยงามที่เห็นตรงหน้าเธอเลย เด็กหญิงค่อยๆใช้มือกวักน้ำขึ้นมาบนฝ่ามือหวังจะล้างหน้า แต่ทันใดนั้นเธอสังเกตเห็นผ้าสี่เลี่ยมจัตุรัตขนาดเล็กๆสีตุ่นๆลอยมาบนผิวน้ำตรงหน้าเธอ มันดึงความสนใจให้เด็กหญิงนั้นคว้ามันขึ้นมาจากผิวน้ำ ผ้าผืนนี้นั้นคุ้นมากเหมือนเธอเคยเห็นที่ไหนมาก่อน เธอคลี่มันออกแล้วเปิดไฟฉายสังเกตดีๆ


“ใช่แล้วมันคือผ้าขี้ริ้วในโรงเก็บอุปกรณ์หลังบ้านที่คุณยายชอบเอามาเช็ดพื้นนี่นา แล้วมันลอยมาที่นี่ได้อย่างไงเนี่ย ” เด็กหญิงคิดในใจ เธอสังเกตดูอย่างละเอียดอีกครั้ง ปรากฏว่าคราวนี้เธอเห็นเป็นรอยเลือดสีแดงจางๆ เนื่องจากมันถูกน้ำชะล้างไปบางส่วนแต่มันก็ยังแสดงให้เห็นนิดๆให้รู้ว่าเป็นรอยเลือด เด็กหญิงจึงคิดว่ามีอะไรไม่ปกติที่ห้องเก็บของเสียแล้ว เธอจึงตัดสินใจไปที่บ้านของคุณยาย และเดินไปโรงเก็บอุปกรณ์หลังบ้าน โรงเก็บอุปกรณ์นั้นเป็นโรงหลังเล็กๆที่ทำด้วยสังกะสีแทบทั้งหลัง หลังคามุงด้วยกระเบื้องราคาถูกๆ และประตูทำด้วยแผ่นไม้อัดที่เต็มไปด้วยราเนื่องจากมันโดนความชื้น


ทันทีที่เด็กหญิงเปิดประตูโรงเก็บอุปกรณ์นั้น ฝุ่นที่อบอยู่ภายในก็กระจายออกมาตามอากาศจนทำให้เธอต้องเอามือปิดจมูกเอาไว้ เด็กหญิงส่องไฟฉายเข้าไปข้างใน เธอเห็นอุปกรณ์เครื่องใช้ต่างๆ เช่น เครื่องตัดหญ้า มีดพร้า บัวรถน้ำ ที่มีฝุ่นเกาะเต็มไปหมด ซึ่งมันเป็นปกติอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ปกติก็คือ เด็กหญิงเห็นจอบพรวนดินที่มีลักษณะเป็นสามง่ามแหลมๆ และขวานด้ามยาว ซึ่งทั้งสองอย่างนี้ยังแทบจะไม่มีฝุ่นเกาะอยู่เลย นั่นแสดงให้รู้ว่าของทั้งสองอย่างนี้ไม่เคยมีในโรงเก็บอุปกรณ์ของบ้านเธอมาก่อน มันเพิ่งถูกนำเข้ามาไว้ในนี้เมื่อไม่นานนี้เอง มันคือของของใครกันแน่ จู่ๆก็มีเหตุจูงใจให้เด็กหญิงนั้นเข้าไปสำรวจในบ้าน เธอไม่รอช้าจึงรีบออกจากโรงเก็บอุปกรณ์แล้ววิ่งกลับไปยังบ้านคุณยายทันที




ถึงแม้ที่ตรงประตูนั้นจะถูกกั้นไว้ด้วยเทปกาวสีเหลืองที่เขียนว่า “ห้ามเข้า” แต่เด็กหญิงไม่สนใจและลอดข้ามมันเข้าไป เธอขึ้นไปบนห้องคุณยายของเธอซึ่งท่านได้เสียชีวิตตรงนี้แต่บัดนี้นั้น ตำรวจนั้นได้เก็บกวาดศพของท่านส่งให้แผนกชันสูตรเรียบร้อยแล้ว เด็กหญิงส่องไฟฉายไปทั่วห้องเพื่อหาเบาะแส ในที่สุดเธอก็พบบางสิ่ง สิ่งนั้นมีลักษณะเป็นเส้นบางๆสีออกคล้ำๆจนเกือบดำ เด็กหญิงหยิบมันขึ้นมา


“นี่มันยาเส้นนี่ คุณยายไม่ได้สูบยาเส้นหรือว่าบุหรี่นี่นา” เด็กหญิงคิดสงสัยในใจ แต่ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นยาเส้นอีกมากมากกระจัดกระจายอยู่เต็มข้างๆเตียงนั้น เด็กหญิงเอะใจจึงรีบก้มดูใต้เตียง เธอพบไปป์วางอยู่ใต้เตียงหนึ่งอัน เด็กหญิงเรียบหยิบมันขึ้นมาพิจารณา “นี่มันของคุณอานี่..แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง..งั้นแสดงว่าคุณอามาที่บ้านเราแล้วลืมไว้เหรอ..คงไม่ใช่หรอก..ถ้าลืมไว้จริงๆมันก็ควรอยู่บนโต๊ะมากกว่าอยู่ใต้เตียงสิ” เด็กหญิงเอะใจ เนื่องจากอาเจเดนสันนั้นเป็นคนที่สูบยาเส้นจัดมาก เขามักจะสูบไปป์อยู่ตลอดเวลาแต่การที่เขาลืมมันไว้แบบนี้นับว่าเป็นเรื่องที่เป็นไปได้ยาก โดยเฉพาะลืมไว้ใต้เตียงนี่สิยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่เลย ผ้าขี้ริ้วที่มีรอยเลือด จอบสามง่ามกับขวานด้ามยาวที่อยู่ในโรงเก็บอุปกรณ์ ไปป์ที่ตกอยู่ใต้เตียง สามสิ่งนี้เกี่ยวข้องกันอย่างไร เด็กหญิงยังคงสงสัยอยู่
หลังจากนั้นเด็กหญิงก็ลงมาสำรวจที่ห้องรับแขก เธอส่องไฟฉายไปยังฝาผนังที่มีรอยข่วนของกรงเล็บสัตว์ เด็กหญิงสังเกตที่รอยนั้นอย่างละเอียด ปรากฏว่ารอยนี้มันมีสามรอยติดกัน ปกติแล้วถ้าข่วนด้วยกรงเล็บสัตว์ดุร้ายอย่างเช่นหมาป่าจริงๆนั้นจะมีสี่รอยติดกัน เนื่องจากมันมีแค่นิ้วสี่นิ้วที่ใช้ล่าเยื่อได้ ส่วนนิ้วที่ห้าซึ่งอยู่ห่ างออกไปนั้นมันมีไว้เกาก็แค่นั้นเอง แล้วอีกอย่างหนึ่งคือรอยข่วนบนฝาผนังนี้มันใหญ่กว่าเล็บของหมาป่าเล็กน้อย เด็กหญิงทำท่าเหมือนคิดอะไรออก เธอรีบวิ่งกลับไปที่โรงเก็บอุปกรณ์ เด็กหญิงส่องไฟฉายไปยังขวานด้ามยาวที่วางอยู่ข้างจอบสามง่าม ขวามเล่มนี้คุ้นมากๆ และดูเหมือนว่าเธอเคยเห็นมันบ่อยครั้งด้วย เด็กหญิงค่อยๆจับด้ามขวานด้ามนั้นและยกมันขึ้นมาสังเกตซึ่งมันหนักเอาการมาก ทันใดนั้นเธอด้ายกลิ่นควันยาสูบโชยออกมาจากด้ามของขวานเล่มนี้ แอชลี่หน้าถอดสี และแล้วในที่สุดแอชลี่ก็รู้ตัวคนร้ายจริงๆสักที




เวลาเที่ยงคืน ณ ถนนเส้นทางไปเมืองตอนนี้นั้นเป็นเวลาที่ดวงจันทร์เต็มดวงนั้นตั้งอยู่เหนือศรีษะซึ่งทำให้ช่วงเวลานี้นั้นแสงจันทร์จะสว่างเป็นพิเศษ หนูน้อยหมวกแดงนั้นกำลังเดินใต้แสงจันทร์ที่สาดลงสู่พื้นดิน ทางฝั่งสองข้างทางนั้นมืดจนมองไม่เห็น แต่ถึงอย่างไรนั้นในตอนนี้เด็กหญิงไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอต้องไปให้ถึงโรงพักที่อยู่ในเมืองให้ได้ เพื่อไปแจ้งเบาะแสของฆาตกรตัวจริง แต่เธอต้องหยุดเดินเมื่อเธอได้พบกับบุคคลที่เธอไม่อยากพบที่สุดยืนดักหน้ารออยู่


..คุณอาเจเดนสัน..


“เอ้าแอชลี่ ดึกดื่นป่านนี้มาทำอะไรแถวๆนี้จ๊ะ ไม่ไปเข้านอนเหรอ” อาเจเดนสันพูดด้วยใบหน้ายิ้มสุภาพ “นี่คุณอาต้องการอะไรกันแน่คะ..ทำไมถึงทำแบบนี้” แอชลี่เอ่ยด้วยสีหน้า แววตา และท่าทางหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัด “นี่หนูพูดถึงเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ อาไม่เข้าใจ” อาเจเดนสันพูดพลางทำหน้าประหลาดใจ “นี่คุนอายังจะเสแสร้งอีกเหรอคะ..หนูรู้หมดแล้วล่ะแผนของคุณอาน่ะ” เด็กหญิงตะคอก “แอชลี่ พูดตะคอกใส่ผู้ใหญ่มันไม่ดีนะ..ป่ะเรากลับบ้านกันเถอะ” พอชายหนุ่มพูดเสร็จ เขาก็ทำท่าเหมือนกับจะจับแขนของแอชลี่ “ไม่ไป!” เด็กหญิงตะคอกและปัดมือชายหนุ่มออกไป “คุณอาใช่มั้ย ที่เป็นคนฆ่าคุณยาย อามาบ้านหนูก่อนแล้วขึ้นไปฆ่าคุณยายบนห้องนอนด้วยขวานด้ามยาวที่ใช้ตัดไม้แต่อานั้นเผลอทำไปป์ตกไว้ใต้เตียง จากนั้นอาก็ทำลายข้าวของที่อยู่ชั้นล่างให้ดูเหมือนร่องรอยการต่อสู้ และเอาก็จอบสามง่ามมากรีดที่ฝาผนังให้เป็นรอยทำให้เหมือนกับรอยข่วนของเล็บหมาป่า เพื่อที่จะป้ายความผิดให้กับช่างที่จะมาซ่อมแอร์ให้คุณยายที่เป็นหมาป่า เสร็จแล้วอาก็ต้องการทำลายหลักฐานโดยนำจอบสามง่ามกับขวานด้ามยาวที่ใช้ฆ่าคุณยายนั้นไปไว้ที่โรงเก็บอุปกรณ์ที่หลังบ้านหนูเพราะว่าไม่มีใครรู้ว่ามีที่นี่ มีแต่อา หนู และคุณยายเท่านั้นที่รู้ แต่ขวานที่อาใช้ฆ่าคุณยายนั้นมันยังเปื้อนเลือดอยู่ อาก็เลยหาผ้าขี้ริ้วแถวๆในนั้นมาเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่บนขวาน นั้นคุณอาก็ผ้าผืนที่ใช้เช็ดเลือดนั้น มาโยนทิ้งที่แม่น้ำเพื่อทำลายหลักฐานอีกที และผ้าผืนนั้นมันก็ลอยมาหาหนูตอนที่หนูกำลังไปล้างหน้าที่แม่น้ำ” แอชลี่กำลังหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า มันคือผ้าขี้ริ้วที่มีรอยเปื้อนเลือดสีจางๆ เด็กหญิงยื่นผ้าผืนนั้นให้อาเจเดนสันดูเต็มๆสองตา เขาถึงกับสะดุ้งเฮือก


“ฮ่าๆๆๆๆๆ” อยู่ดีๆอาเจนเดนสันหัวเราะขึ้นมาด้วยความบ้าคลั่ง ทันทีทันใดใน แววตาที่อบอุ่นของเขานั้นได้เปลี่ยนเป็นแววตาที่ขวางน่ากลัวราวกับคนโรคจิต “ฉันว่าแล้วว่ามันจะต้องเป็นอย่างนี้” เขาเริ่มเปลี่ยนการใช้สรรพนามจากอากับหลานกลายเป็นศัตรูคู่แค้น “นี่แกรู้มั้ยว่าฉันต้องเหนื่อยแค่ไหนที่ต้องมาเสแสร้งเป็นทำดีกับแกและยายของแก ที่ฉันทำไปก็เพราะว่าฉันต้องการให้พวกแกไว้ใจฉันไง แล้วพอยายแกตายไป ฉันก็จะได้ครอบครองที่ดินทั้งหมดซึ่งยายของแกทิ้งมันไว้เป็นมรดก และตอนนี้ฉันก็กำลังจะได้ครอบครองมันแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ” เจเดนสันเอ่ยด้วยท่าทางเหมือนคนโรคจิต “แต่ก็เอาเหอะ ในเมื่อแกรู้ทุกอย่างแล้ว งั้นก็ตายไปพร้อมๆกับยายก็แล้วกัน!! ” พอชายหนุ่มเอ่ยเสร็จ เขาก็ชักปืนออกมาจากกระเป๋าสะพาย แอชลี่เห็นดังนั้นจึงรีบหันหลังแล้ววิ่งหนีสุดแรงเกิดทันที่

“ปัง...!!!”

ช้าไป!!เสียงเนี่ยวไกครั้งแรกดังสะท้านไปทั่วทั้งแถบนั้น กระสุนนัดแรกนั้นฝังลงไปในต้นขาของแอชลี่ จึงทำให้เธอเสียหลักล้มลงไปกับพื้น เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากปากแผลอย่างไม่ขาดสาย เด็กหญิงเจ็บปวดมากจนเธอแทบจะร้องไม่ออก เจเดนสันค่อยๆเดินมาใกล้แอชลี่ที่ละน้อย พร้อมกันนั้นเขาก็เอากระบอกปืนจ่อไปยังศรีษะของเด็กหญิงในระยะเผาขน!!


“ลาก่อนนะจ๊ะแอชลี่ที่รัก” มันกลับมาทำเสแสร้งรับบทเป็นอาที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง และมันก็กำลังจะเหนี่ยวไก เมื่อวินาทีแห่งความตายนั้นกำลังจะมาถึง สารอะดรีนาลินในร่างกายของเด็กหญิงนั้นได้สูบฉีดถึงขีดสุด หัวใจเธอเต้นเร็วมากราวกับว่ามันจะทะลุออกมาจากอก เด็กหญิงค่อยๆหลับตาลงรอรับชะตากรรมที่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอ แต่ช่วงเวลานี้นั้น ภาพความทรงจำในอดีตของเด็กหญิงนั้นได้ย้อนกลับมาให้เธอเห็นอีกครั้งราวกับวิดีโอที่ถูกกรอไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว นี่เธอกำลังจะจบชีวิตอยู่ตรงนี้หรือนี่

“ปัง…!!!”

เสียงเหนี่ยวไกนัดที่สองดังขึ้น แต่หากว่าลูกตะกั่วนั้นมันไม่ได้พุ่งไปยังเป้าหมายนั่นก็คือศรีษะของแอชลี่ แต่มันกลับลอยพุ่งขึ้นไปบนฟ้า


..ชายหนุ่มยิงพลาด..


มันเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อเขานั้นจ่อยิงในระยะเผาขนขนาดนี้ เธอรอดชีวิตอย่างหวุดหวิด เด็กหญิงค่อยๆลืมตาขึ้นมาในที่สุดเธอก็รู้คำตอบ เจเดนสันนอนหน้าคว่ำหมดสติอยู่กับพื้นดินในขณะที่ปืนกระบอกที่เกือบจะคร่าชีวิตของแอชลี่นั้นยังคงอยู่ในมือของเขา ข้างหลังของชายหนุ่มที่นอนสลบเหมือดอยู่นั้นคือเสือในชุดเครื่องแบบตำรวจ ซึ่งมือของเขานั้นถือตะบองเหล็กด้ามยาวอยู่ เขาช่วยชีวิตแอชลี่ไว้


“หนูน้อยหมวกแดง เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย” เขารีบเดินไปพยุงตัวแอชลี่ขึ้นมาเนื่องจากเธอบาดเจ็บจากการถูกยิงที่ต้นขา “หนู..เจ็บ..ม า ก..เลยค่ะ..คุณตำรวจ” เด็กหญิงพูดเสียงสั่นในด้วยอาการบาดเจ็บขณะเอามือกุมบาดแผลถูกยิงบริเวณต้นขา ซึ่งเลือดสีแดงสดนั้นไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ตำรวจรีบหยิบวอที่ไว้ตรงข้างเข็มขัดขึ้นมาโทรแจ้ง เพียงไม่กี่นาทีรถตำรวจพร้อมกับรถพยาบาลก็มาถึง พวกตำรวจก็ควบคุมตัวเจเดนสันไปยังโรงพัก ส่วนหน่วยฉุกเฉินนั้นก็รีบนำตัวผู้ได้รับบาดเจ็บซึ่งก็คือแอชลี่นั้นไปรักษายังโรงพยาบาล




เช้าวันรุ่งขึ้น ณ สถานีตำรวจในเมือง หนูน้อยหมวกแดงที่ได้รับการรักษาจากโรงพยาบาลแล้วได้มายังที่นี่เพื่อแจ้งเบาะแสของคนร้ายที่แท้จริง ทางสถานีตำรวจจึงส่งกองพิสูจน์หลักฐานไปยัง ณ สถานที่เกิดเหตุคดีฆาตกรรมอีกครั้ง ในที่สุดทางทีมงานก็ตรวจพบหลักฐานที่สามารถชี้ตัวคนร้ายที่แท้จริงได้ เจเดนสันจึงมีความผิดจริง และทางตำรวจก็สอบสวนเหตุจูงใจในการสังหารจากปากของเขาว่า เขาทำไปเพราะเพียงแค่อยากครอบครองที่ดินส่วนหนึ่ง ซึ่งเป็นมรดกของคุณยายของแอชลี่ สุดท้ายทางตำรวจจึงได้ปล่อยตัวหมาป่าซึ่งตัวเขานั้นไม่มีความผิดจริง


“ฉันขอขอบใจเธอมากนะหนูน้อย ที่เธอช่วยฉันไว้” หมาป่ากล่าวคำขอบคุณอยากซาบซึ้งที่เด็กหญิงช่วยให้รอดพ้นจากการลงทัณฑ์จากความผิดที่เขาไม่ได้เป็นคนก่อ “ไม่เป็นไรค่ะ หนูรู้ว่าคุณเป็นคนดี..ถ้าคุณเป็นคนไม่จริงๆล่ะก็..คุณคงจับหนูกินไปตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรกแล้วล่ะ” เด็กหญิงเอ่ยด้วยท่าทางที่เศร้าหมอง หลังจากจบประโยค หมาป่าถึงกับตื้นตันใจเมื่อมีคนเห็นความดีของเขาเป็นครั้งแรก เพราะที่ผ่านมานี้มีแต่คนตัดสินเขาจากเพียงแค่ภายนอกเท่านั้น หมาป่าจึงอยากจะช่วยหนูน้อยหมวกแดงเพื่อเป็นการตอบแทน “งั้นให้ฉันจะซ่อมสิ่งต่างๆในบ้านเธอที่มันพังให้เธอนะ” หมาป่าคิดในใจว่ามันช่างน่าเจ็บใจนักที่เขาสามารถช่วยเด็กหญิงได้เพียงเท่านี้ ถ้าเขาสามารถคืนชีวิตให้แก่คนที่เธอรักได้ เขาคงทำไปแล้ว

..สองสามวันผ่านไป..

ในที่สุด ฤดูหนาวนั้นก็มาเยือน ในเช้าอันหนาวเหน็บนั้น ปุยหิมะที่ลอยอยู่กลางอากาศราวกับสำลีค่อยๆตกสู่พื้นดินอย่างช้าๆ เหล่าต้นไม้ยืนต้นนั้นต่างก็ผลัดใบออกจากต้นจนหมด เหลือเพียงแต่กิ่งก้านที่ดูไร้ชีวิตชีวา พื้นถนนที่เคยเดินผ่านนั้น บัดนี้นั้นได้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดไปทั่ว ณ ที่ในบ้านหลังหนึ่งมีเด็กหญิงผมยาวสีทองเป็นประกายนั่งจ้องหน้าต่างที่เต็มไปด้วยฝ้าจนแทบจะมองไม่เห็นข้างนอกเพียงลำพัง นัยย์ตาสีฟ้าของเธอนั้นชุ่มไปด้วยด้วยน้ำใสๆซึ่งมันปริมาณมากเกินจนมันเอ่อล้นออกมาจากใต้ตาไหลลงมาที่แก้มอมชมพูของเธอเป็นทางยาว แอชลี่กำลังร้องให้ ถึงแม้ว่าคุณยายของเธอนั้นจะจากเธอไปหลายวันแล้ว แต่เด็กหญิงก็ยังคิดถึงท่านจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่ตลอดมา ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูบ้านดังขึ้นมา

“ก๊อกๆๆๆ”

เด็กหญิงเอามือปาดน้ำตาแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู ทันทีที่เธอเปิดประตูออก เด็กหญิงก็ได้พบกับร่างเล็กๆที่มีขนาดพอๆกับลูกสุนัขอยู่ในชุดคลุมสวมหมวกฮู้ด ซึ่งตอนนี้เนื้อผ้าสีดำนั้นถูกเกาะด้วยเศษละอองหิมะที่เป็นสีขาวละอองเล็กๆเต็มไปหมด ร่างนั้นนอนอยู่ที่นอกประตูหน้าบ้านของเด็กหญิงเพียงไม่กี่เซนติเมตร เธอไม่รอช้ารีบเดินไปหอบเอาร่างนั้นเข้ามาในบ้านของเธอ


เด็กหญิงค่อยๆวางร่างนั้นลงบนเก้าอี้โซฟาอย่างเบามือที่สุด เธอรู้สึกคุ้นกับร่างร่างนี้มากจนเธออดอยากรู้ไม่ไหวว่าหน้าตาเจ้าของเจ้าของร่างนี้นั้นจะเป็นอย่างไร เด็กหญิงจึงเอามือถอดหมวกฮู้ดที่คลุมไว้ออกมา แอชลี่ตกใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นใบหน้าของเขา เธอจำได้อย่างดีว่าเคยช่วยเขาคนนี้ไว้แล้วครั้งหนึ่ง เพราะเขาคือกระรอกแก่ตัวนั้นที่เด็กหญิงพบระหว่างเดินทางไปซื้อยาในเมืองเมื่อสองสามวันก่อน เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ใครส่งเขามา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยอักขระโบราณนั้น ตอนนี้มันได้ถูกเกาะโดยละอองน้ำแข็งที่เย็นยะเยือกเต็มไปหมด


“คุณลุงเป็นอะไรมากมั้ยคะ” เด็กหญิงถามด้วยความเป็นห่วง “ข้า..น..หนาวเหลือ..ก..เกิน” กระรอกแก่พูดด้วยเสียงที่สั่นริกๆด้วยความหนาว “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ลุงปลอดภัยแล้ว” พอเด็กหญิงเอ่ยเสร็จ เธอก็เอาถุงน้ำร้อนมาประคบตามตัวกระรอกแก่จนอาการดีขึ้น “ไม่เป็นไรแล้วนะ” เด็กหญิงเอ่ย “ข้าขอขอบใจเจ้าอีกครั้งนะที่ช่วยข้าไว้” พอกระรอกแก่เอ่ยขอบคุณเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นมาแล้วทำท่าเหมือนกับจะท่องคาถาอะไรสักอย่าง “นี้ลุงจะทำอะไรคะ” เด็กหญิงถามด้วยความสงสัย “ข้าจะทำให้สิ่งที่เจ้าปราถนาเป็นจริงขึ้นมาเอง” “แต่ว่า..” “ไม่เป็นไรหรอกอย่าห่วงเลย..ข้ารู้ว่าตอนนี้เจ้าปรารถนาสิ่งใดมากที่สุด..เพียงแค่เจ้าหลับตาลงแล้วสิ่งที่เจ้าปราถนาก็จะเป็นจริงขึ้นมา” เด็กหญิงประหลาดใจกับคำพูดของกระรอกแก่ยิ่งนัก แต่ถึงอย่างไรลองทำไปมันก็ไม่เสียหายอะไร เธอค่อยๆหลับตาลง ในขณะที่เธอหลับตาอยู่นั้น หูของเด็กหญิงได้ยินเพียงแต่เสียงบริกรรมคาถาของกระรอกซึ่งฟังม่ได้ศัพท์อยู่ตลอดเวลา


สิ้นเสียงการบริกรรมคาถา แอชลี่ค่อยๆลืมตาขึ้มา สิ่งที่เธอเห็นตรงเบื้องหน้าเป็นยิ่งกว่าปาฎิหารย์ใดๆ


..คุณยาย..


ท่านยืนอยู่เบื้องหน้าของเด็หญิง “คุณยายคะ” เด็กหญิงดีใจจนแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เธอวิ่งเข้าไปกอดคุณยายซึ่งท่านนั้นมีตัวตนอยู่จริงใช่ว่าจะเป็นเพียงวิญญาณ “หนูคิดถึงคุณยายมากเลยค่ะ ฮือ..ๆ” เด็กหญิงเอ่ยในขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของคุณยายและร้องไห้ไปด้วย “ยายกลับมาแล้วจ้า..อยากรู้มั้ยจ๊ะว่าสวรรค์เป็นอย่างไร” คุณยายเอ่ยด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม จากนั้นกระรอกแก่ที่ยืนอยู่ข้างหลังคุณยายนั้นก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ซึ่งแอชลี่อยากจะขอบคุณเขาที่ช่วยพาคุณยายของเธอกลับมาจากโลกหลังความตาย แต่เธอหันไปมองก็ไม่พบเขา


The End