Aliensh
10th November 2011, 10:47
Record Page ? : Intro
คุณเคยฝันร้ายบ้างมั้ย? ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคย ผมเองก็เคย แล้วถ้าฝันร้ายกลายเป็นจริงขึ้นมาล่ะ คุณจะทำอย่างไร?
พ่อหม้ายนามแฮรี่ เมสันกำลังเดินทางไปเมืองท่องเที่ยวที่สุขสงบอย่าง Silent Hill พร้อมกับเชอรีล ลูกสาววัย 7 ขวบเพียงคนเดียวของเขา ขณะที่ขับรถบนเส้นทางที่มืดมิดนั้น จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาตัดหน้ารถจนแฮรี่ต้องหักพวกมาลัย เขาได้รับแรงกระแทกจากการพุ่งชนจนสลบไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที แฮรี่พบว่าเชอรีลได้หายไป และตอนนี้ตัวเขาเองก็อยู่ในเมือง Silent Hill เรียบร้อยแล้ว มันเป็นเมืองท่องเที่ยวที่หลายคนใฝ่ฝันอยากมาพักผ่อน เพียงแต่ตอนนี้มันเหมือนกลายเป็นเมืองร้างที่ปกคลุมไปด้วยหมอกไปเสียแล้ว แฮรี่ออกค้นหาเชอรีลระหว่างที่ตามหาลูกสาว แฮรี่ต้องเดินผ่านสถานที่ที่เต็มไปด้วยหมอก , สถานที่ที่ มืดมิด มีเพียงแค่ไฟฉายเหน็บกระเป๋าเป็นแสงหนึ่งเดียวที่นำทางเขา และที่สำคัญคือ แฮรี่ต้องเดินทางไปมาระหว่างโลกความจริงกับโลกแห่งฝันร้ายที่เต็มไปด้วยสิ่งน่าขยะแขยงมากมาย ก่อนที่ตัวเขาจะเข้าไปพัวพันกับลัทธิบูชาซาตานและเรื่องเหนือธรรมชาติที่เสมือนเป็นฝันร้ายติดตัวเขาไปอีกหลายสิบปีเลยทีเดียว!
http://2.bp.blogspot.com/_YZnKywfDRE8/SK23qDPC76I/AAAAAAAAAAY/zRjzD21KjPk/s400/silenthill1.jpg
Record Page 0 : Opening
Harry Mason นักเขียนหนุ่ม กับภรรยาของเขาไปเที่ยวที่เมือง Silent Hill เมืองตากอากาศติดทะเลสาบที่แสนสงบและมักจะมีหมอกปกคลุมตลอดเวลา ภรรยาของแฮรี่เธอไม่สามารถมีบุตรให้เเฮรี่ได้เพราะร่างกายของเธอนั่นอ่อนแอ ขณะที่ทั้งคู่พักผ่อนอยู่ในเมือง ทั้งคู่ได้พบกับเด็กทารกที่ถูกทิ้งเอาไว้เพียงลำพัง แฮรี่กับภรรยาจึงตัดสินใจเก็บเด็กทารกคนนั้นมาเลี้ยงโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆเกี่ยวกับ เด็กที่พวกเขาเจอ พวกเขาตั้งชื่อเด็กทารกที่เป็นเพศหญิงคนนั้นว่า Cheryl Mason
ต่อมาไม่นานภรรยาของแฮรี่ก็เสียชีวิตลง แฮรี่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับบุตรสาวซึ่งเป็นลูกบุญธรรมตามลำพัง หลังจากที่ภรรยาของเเฮรี่เสียชีวิตลง เเฮรี่ก็หมกมุ่นกับการทำงานของเขา มีอยู่วันหนึ่ง เชอรีลขอให้แฮรี่พาไปยังเมือง Silent Hill เพราะเธอต้องการให้พ่อของเธอพักผ่อนจากการทำงานในสถานที่ ที่เป็นความทรงจำของเเม่เเละพ่อของตน เเฮรรี่ที่ต้องการจะพักผ่อนที่เมือง Silent Hill เช่นกัน เเฮรี่ตัดสินจึงใจพาเชอรีลไปเมือง Silent Hill ตามคำขอของเธอ เเฮรรี่ ได้ขับรถมาที่เมือง Silent Hill กับลูกสาวบุญธรรมของเขา แต่ระหว่างทางที่จะไปเมือง Silent Hill เเฮรรี่ที่กำลังขับรถอยู่บนเขาในยามค่ำคืนนั้น ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถของเขา ! แฮรี่หักหลบจนในที่สุดรถของเขาก็ตกลงไปในช่องเขา แฮรี่ฟื้นขึ้นมาในตอนเช้าอีกครั้งด้วยอาการปวดหัว เเล้วเขาก็พบว่าเขาอยู่ในเมือง Silent hill ที่เต็มไปด้วยหมอกควัน และท่ามกลางกลุ่มหมอกนั้นเชอริลลูกสาวของเขายืนอยู่ และแล้วเชอริลก็เริ่มลอยหายเข้าไปในหมอกควันเเล้วจากไป เเฮรรี่จึงเริ่มตามหาเชลรีลในเมือง Silent Hill ที่เต็มไปด้วยหมอกเเละขี้เถ้าที่กระจายไปทั่วเมือง เเละนั้นก็คือ จุดเริ่มต้นของความสยอง ความเเค้น ความเกลียดชัง ฝันร้าย เเละความโศกเศร้า ที่ผู้อ่านทุกท่านจะได้สัมผัสมันจนหยดสุดท้าย
Record Page 1 : Smog
เเฮรรี่ตะโกนเรียกเชลรีล ลูกของเขาท่ามกลางหมอกควันเเละขี้เถ้า เเฮรรี่เดินไปตามทางเรื่อยๆ เขาเดินย่างก้าวตามถนนของเมือง Silent Hill เท่าที่ไฟฉายของเขาจะส่องทางให้เขาได้ เพราะเขาก็รู้สึกไม่ดีตั้งเเต่เดินหาเชลรีลเเล้วว่า ทำไมเมืองที่เคยมีนักท่องเที่ยวมากมายถึงได้ไร้ซึ่งผู้คนเเละขี้เถ้าที่กระจายฟุ้งเต็มเมืองไปหมด เขาเดินตามทางที่ไฟฉายของเขาส่องเท่านั้นเพราะเเฮรรี่มีความรู้สึกว่าจะมีอะไรหรือบางอย่างอาจจะทำให้เกิดอันตรายกับเขาได้ เเฮรรี่ที่มองหาเชลรีลอยู่นานก็พบสิ่งที่ทำให้ใจของเขาเต้นสั่นรัวจนต้องวิ่งตามไปอย่างสุดชีวิต นั้นก็คือเชลรีล เธอเข้าไปยังตรอกแคบๆแห่งหนึ่ง แฮรี่พยายามตามลูกของเขาไป เเฮรรี่ตรงเข้าไปในตรอกเเคบๆที่เชลรีลหายเข้าไปเเล้วสิ่งที่เขาพบก็ทำให้เขาต้องผงัก! ตัวทันที เพราะ สิ่งที่เขาได้พบในตรอกแทนที่จะพบเชลรีลคือ ซากศพจำนวนมากมาย! ที่นอนเกลื่อนกลาดไปตามด้านข้างของตรอก ภายในตรอกนั้นเหลือเพียงทางเดินเเคบๆเว้นว่างเหมือนเชื้อเชิญให้เขาต้องเดินตรงไปเท่านั้นเอง เเฮรี่ตั้งใจจะเดินถอยหลังกลับไปทางเดิม เพราะเขาจะได้หาทางเดินอื่นที่จะไปอีกด้านของตรอกเเคบๆนี้เพื่อไปตามหาเชลรีลลูกสาวของเขา เเต่เเล้วเขาก็พบว่าด้านหลังเขาไม่ใช่ทางออกจากตรอกที่เขาเดินเข้ามาอีกเเล้วเเต่กลับเป็นกำเเพงอิฐขนาดใหญ่! ปิดทางออกของเขาจนหมด นั้นจึงเท่ากลับว่าเขาต้องเดินผ่านทางนี้ทางเดียวเท่านั้น! นั้นจึงทำให้เเฮรรี่ต้องทำกล้าที่จะเดินผ่านตรอกที่เต็มไปด้วยซากศพเเละคราบเลือดเต็มไปหมด เเฮรรี่เริ่มก้าวเดินไปตามทางเดินในตรอกเเคบๆ เเฮรี่พยายามที่จะไม่มองซากศพเหล่านี้ เเละเเล้วเขาก็สังเกตว่าศพเหล่านี้ถูกฆ่าตายอย่างโหด*****มเพราะศพส่วนมากจะโดนบางอย่างที่เเหลมคมเหมือนพวกมีดที่คมมากๆทั้งเเทง ทั้งกระชากอวัยวะภายในร่างกายออกมาอย่างโหดร้าย โดนกระชากไส้ออกมาจนกองกับพื้นสมองสีเเดงสดที่ไหลออกมากองอยู่ข้างนอกกระโหลก ศพถูกผ่าออก เลือดเเละอวัยวะที่ไหลออกมาเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด ยิ่งเเฮรรี่เดินไปตามทางในตรอกนานเท่าไรศพที่เขาพบก็ยิ่งสยดสยองมากขึ้นเเละศพก็ยิ่งใหม่มากขึ้น เเฮรรี่เดินมาตามตรอกซึ่งเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้วที่เขาจะไม่เหลือบมองศพพวกนี้เพราะกลิ่นเหม็นเน่าที่เตะจมูกของเขาจนอยากจะอ้วกออกมาเต็มกลืน เขาเดินมาตามทางเรื่อยๆกลิ่นที่เขาพบก็ยิ่งเหม็นเน่าขึ้นเรื่อยๆ เเละเเล้วเขาก็ทนกลั้นอ้วกของเขาไม่ไหวเขาจำเป็นต้องหยุดเดินเเล้วอ้วกเอาทุกๆอย่างที่อยู่ในกระเพาะของเขาออกมา เเต่เเล้วก็มีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกตัวมามีอะไรเเปลกๆในตรอกเเคบๆนี้เพราะ เขารู้ตัวว่าเขาเดินมานานเเค่ไหนเเต่! ทำไมทางออกจากตรอกนี้ไม่ไกล้เข้ามาเลย มีเเต่ไกลออกไปเรื่อยๆ เหมือนกับการเดินของเขาจะไม่มีวันจบสิ้น ทันใดนั้นเองเเฮรรี่ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เหมือนมีอะไรบางอย่างคลานขยับไกล้เข้ามาเสียงนั่นดัง คลืน...คลืน.... ไกล้ตัวของเขาจากทางด้านหลังเเฮรรี่ตัดสินใจหันกลับไปดูด้านหลังของเขา สิ่งที่ขยับเข้ามาทำให้เเฮรรี่ตกใจจนเเทบล้ม เขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตาของเขาเห็น สิ่งที่เขาเห็นคือ ซากศพที่เขาเดินผ่านมากำลังคลานขยับเข้ามาหาตัวเขา เเฮรรี่ตั้งสติได้ก็เริ่มวิ่งหนีไปทางออกของตรอก เเต่เเล้วเเฮรรี่ก็ต้องล้มลงกับพื้นทันทีเพราะมีบางอย่างจับขาของเขาไว้ เเฮรรี่หันไปมองสิ่งที่จับขาของเขาไว้ เเฮรรี่ตกใจจนร้องออกมาลั่นตรอกเพราะซากศพที่ควรจะนอนเเน่นิ่งอยู่กับพื้นจับขาของเขาไว้ เเฮรรี่ร้องลั่นด้วยความตกใจจนเสียงหลงก็ต้องหยุดร้องทันทีเพราะกลายเป็นว่าเสียงของเขานั้นปลุกซากศพจำนวนมากให้ตื่นขึ้น ราวกับเสียงกระดิ่งเรียกอาหารมือค่ำ ขณะที่เเฮรรี่กำลังสลัดซากศพที่จับขาของเขา เเละเเล้วเขาก็พบว่ามีตัวอะไรบางอย่างจับหัวของเขาไว้ สายตาของเขาเหลือบไปมองเเล้ว
ก็พบว่ามันคือปีศาจตัวเล็กๆ มันไม่มีตามีฟันอันเเหลมคมที่อยู่มนปากของมัน มืออีกข้างของมันถือมีดเอาไว้ พวกมันมีจำนวนมากมายทั้งๆที่ ถ้าหากพวกมันมีจำนวนมากขนาดนี้เเฮรรี่น่าจะมองเห็นพวกมันบาง เเล้วเขาก็พบว่าพวกมันซ่อนตัวอยู่ไต้ซากศพ
เเละเเล้ว....ซากศพที่ค่อยคืบคลานเข้ามาจำนวนมากก็ทับถมตัวของเขา เเละพวกปีศาจก็เอามีดของมันกระชากอวัยวะภายในร่างกายของเเฮรรี่เหมือนซากศพที่เเฮรรี่เห็น พวกมันเริ่มกัดกินร่างกายของเเฮรรี่ เสียงร้องของเเฮรรี่ดังลั่นไปทั้งตรอก
Record Page 2 : Real or Dream
เเฮรรี่รู้สึกตัวอีกทีก็รู้ว่าเขานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟในเมือง Silent Hill เเละคนที่ปลุกเขาขึ้นมาคือ ตำรวจสาวคนหนึ่ง สิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นความฝันงั้นหรือ? เเฮรี่สำรวจร่างกายของตน ว่ามีรอยอะไรรึไม่ เเละมองรอบๆเเล้วเขาก็พบว่ามันคือความฝัน เเต่อย่างไรก็ตามเชอริลลูกสาวของเขาได้ตัวหายไป เเฮรี่หันไปหาตำรวจสาวที่ยืนของข้างๆเขา เเล้วถามชื่อของเธอ เธอว่า
Cybil Bennet เธอเป็นตำรวจจากเมืองใกล้ๆ มาที่นี่เพื่อตรวจสอบว่าเหตุใดเมือง Silent Hill ถึงขาดการติดต่อไป แฮรี่ฟังเรื่องที่
ไซบิลเล่าเขาก็ถามไซบิลเรื่องลูกสาวที่หายไปของเขาให้ฟัง แต่ไซบิลก็บอกว่าไม่เห็น แฮรี่ขอร้องให้ไซบิลช่วยออกตามหา
เชลรีลลูกของเขา ไซบิลครุ่นคิดอยู่ซักพัก....เเล้วตอบตกลงกับเเฮรี่เรื่องที่จะตามหาเชลรีล ทั้งคู่จึงเริ่มออกตามหาเชลรีลลูกสาวของเเฮรรี่ ขณะที่เเฮรรี่เดินออกจากร้านเขาคิดบางอย่างได้ จึงบอกไซบิลให้เริ่มตามหาเชลรีลในตรอกเล็กๆ ที่ปรากฏใน
ความฝันของเขา เเฮรี่ยืนอยู่ด้านหน้าของตรอกเเคบๆในความฝันของเขา มันช่างเหมือนกันเกือบทุกอย่างเพียงเเต่มันเป็นเเค่เพียงตรอกธรรมดาไม่มีซากศพเหมือนในความฝันของเขา เเฮรี่ตัดสินใจเข้าไปในตรอก เขาเเละไชบิลค้นทุกซอกทุกมุมของครอก เเละในที่สุดเเฮรี่ก็พบเบาะแสในการตามหาลูกของเขา นั่นก็คือสมุดวาดภาพของเชอริลมันอยู่ในตรอกที่เขาเคยตามเธอเข้าไป จู่แฮรี่ตัดสินใจไปที่โรงเรียนทั้งๆที่ไม่มีเบาะเเสใดที่บ่งบอกว่าเเฮรี่จะเจอเชลรีลที่โรงเรียนด้วยซ้ำ เเฮรรี่เดินออกมาจากตรอกเเละเเต่เเล้วไซบิลก็ขอเเยกตัวออกไปโดยที่เธอเห็นว่าเเยกกันหาจะง่ายกว่า ไซบิลกับเเฮรี่จึงเเยกทางกันไป
เมื่อแฮรี่มาที่โรงเรียน ท้องฟ้าก็มืดลงเหมือนมันจะพยายามทำให้การตามหาเชอริลยากยิ่งขึ้น เเต่เเฮรี่ก็ไม่ได้ละความพยายามในการตามหาเชลรีลลงเลย เขาตัดสินใจเข้าไปในโรงเรียน โรงเรียนเเห่งนี้คือ Midwich Elementary School โรงเรียนเพียงเเห่งเดียวใน เมือง Silent Hill เเฮรี่ส่องไฟฉายของเขาไปตามทางเดินที่มืดสนิทของอาคารเรียน ท้องฟ้าด้านนอกโรงเรียนมืดลงเรื่อย.. จนมันมืดสนิท อากาศภายในอาหารเรียนเหม็นอับมากขึ้น..เรื่อยๆ เเฮรี่พยายามมองหาลูกสาวของเขาท่ามกลางความมืดของชั้นเรียน เเกระ...เเกระ... เสียงประหลาดดังขึ้นท่ามกลางความมืดเบี้องหน้าของเขา
เเกระ...เเกระ เสียงประหลาดนั่นดังขึ้นอีกครั้ง เเฮรี่พยายามจะฟังเสียงนั่นอีกครั้งว่าเสียงนั่นคือเสียงอะไรกันเเน่ เเกระ....เเกระ... เเฮรี่เริ่มรู้สึกได้ว่าเสียงนี้เหมือนเสียงที่เขาเคยได้ยินมาก่อน... จากที่ไหนซักที่หนึ่ง .....
จากความฝัน ... เเฮรี่จำเสียงนี้ได้เสียงมันเหมือนมีดที่ขีดลากมาตามพื้นของตรอก.. ปีศาจตัวเล็ก... สัญชาติ ของเขาบอกให้เขารีบรีบปิดไฟฉายของตนเองเเล้วหาที่ซ่อนตัวซะ เขาปิดไฟฉาย เเล้วค่อยๆเปิดประตูห้องเรียนออกเเล้วรีบหลบเข้าในห้องพร้อมกับปิดประตูอย่างช้า.. เพื่อไม่ให้เกิดเสียง เขาซ่อนตัวอยู่ด้านข้างของเสา ใจของเขาสั้นรั่ว.. เหงื่อที่ไหลออกมาก จนมือของเขาเปียกไปหมด เเกระ.....เเกระ..... เสียงประหลาดนั่นเขาไกล้มาทุกที ยิ่งเสียงนั่นเข้ามาไกล้ยิ่งทำให้เเฮรี่อึดอัด หายใจไม่ค่อยออก
เเฮรรี่มองรอบตัวของเขาสายตาของเขา เริ่มปรับให้ชินกับความมืด ภายในห้องเรียนมีเเต่เศษกระดาษเเกลื่อนกลาดไปหมด โต๊ะเรียน มีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น ของทุกอย่างกระจัดกระจายฝุ่นเกาะหนาเต็มพื้นไปหมด อากาศในห้องเหม็นอับจนเต็มหายใจไม่ออก สภาพของห้องเรียนราวกับว่าไม่มีใครใช่มานานมากเเล้ว เเล้วเเฮรี่ก็เหลือบไปเห็นของบางอย่าง...
ท่อนเหล็ก.. เขารีบคว้าท่อนมาไว้กับตัวเอง เเกระ..เเกระ.... เสียงประหลาดดังไกล้เข้ามาที่ห้องที่เเฮรี่ซ่อนตัวมากขึ้นทุกขณะ
Record Page 3 : Nightmare Becomes A Real
เเฮรี่พยายามซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของเสา เเกระ....เเกระ... เสียงประหลาดดังห่างจากห้องเพียงไม่กี่เมตร เเกระ..........
คราวนี้เสียงประหลาดดัวยาวกว่าเดิม มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นจากด้านนอกห้อง เสียงเหมือนใครกำลังพูดอะไรซักอย่าง เเฮรี่ขยับตัวเข้าไปไกล้ประตูของห้อง เขาเอาหูเเนบไปกับประตูเเละพยายามฟังเสียงที่ดังจากด้านนอก เสียงที่เเฮรี่ได้ยินเป็นเสียง
อู้อี้..อู้อี้ เหมือนตัวอะไรบางอย่างกำลังคุยกัน เขาค่อยๆยืนขึ้นเเล้วชะโงกหน้าไปตรงหน้าต่างเพื่อดูว่าอะไรที่กำลังส่งเสียงจากด้านนอกของห้อง ภาพที่เเฮรี่เห็นทำให้เขาตกใจอย่างสุดขีด พวกปีศาจตัวเล็ก เเฮรี่อุทานขึ้น ทันใดนั้นเอง
เปล้ง....เปล้ง....เปล้ง... เเฮรี่ทำท่อนเหล็กร่วงจากมือ ปึ้ง! ....ปึ้ง!.... ประตูถูกกระเเทกจากด้านนอก ปึ้ง.... เเฮรี่รีบวิ่งไปคว้าท่อนเหล็กมาไว้กับตัวเอง "พระ...เจ้า.." ความวิตกกังวลของเขาเริ่มมีมากขึ้น เหงื่อของเเฮรี่ไหลออกมามากจนเต็มเสื้อของเขา ปึ้ง..ปึ้ง...พวกปีศาจด้านนอกยังพยายาม กระเเทกประตูเข้ามาภายในห้อง เเฮรี่เดินถอยหลังห่างจากประตูเรื่อยๆ..... ปึก... ขาของเเฮรี่สะดุดกับอะไรบางอย่าง เขาหันไปมองที่พื้น เลื่อยไฟฟ้า ... เขาหยิบเลื่อยไฟฟ้าขึ้น พยายามสตาร์มัน ชึง...ชึง.... เเฮรี่รีบพยายามจะสตาร์เลื่อยไฟฟ้า ปึ้ง.... การกระเเทกครั้งสุดท้ายของพวกมันได้ผลประตูห้องล้มตึงลงมา พวกมันตรงเข้ามาหาเเฮรี่ ชึง...เเอต.... เลื่อยไฟฟ้าสตาร์ติด เขาเอาเลื่อยถือไว้ด้านหน้าเเล้ววิ่งฝ่าพวกปีศาจออกไปจากห้อง เขาวิ่งฝ่าฝูงของพวกมันไปได้
เเฮรี่รีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อหาทางหนี ยิ่งเขาวิ่งขึ้นไปตามชั้นมากเท่าไรเขาก็ยิ่งเจอพวกมันมากขึ้นเท่านั้น สุดท้ายเเฮรี่หามาได้เเค่
ชั้น3 สุดท้ายเข้าก็หมดเเรง เเละเขาก็ไม่มีทางหนีอีก พวกมันล้อมกรอบเขาเเล้ว เเฮรี่หมดเเรงทรุดลงกับพื้น เขาไม่มีเเรงต่อสู้อีกต่อไป ตอนนี้เขาทำได้เพียงเเค่สวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าเท่านั้น เขาหลับตาลงเหมือนกับเขายอมรับความพ่ายเเพ้เเล้ว
"ลาก่อนเชลรีล.." ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกได้ว่า มีบางอย่างเเปลกไป เขารู้สึกได้ว่าอากาศที่เหม็นอับกลายเป็นอากาศที่มีกลิ่นคาวเลือด เขาตัดสินใจลืมตาขึ้นเเล้วภาพที่เขาเห็นก็ทำให้เเฮรี่ตกใจมากขึ้นเพราะพวกปีศาจหายไปหมดเเล้ว เเต่... สภาพรอบตัวของเขาก็เปลื่อนไปเช่นกัน จากอาคารเรียนกลายเป็นอาคารเก่าๆที่มีสนิทเเกระกรังทั่วไปชั้น ราวกับว่าอาคารเเห่งนี้ผ่านมาหลายปี เเฮรี่ลุกขึ้นเขาค้นตัวของเขาเพื่อหาไฟฉายเเต่เเล้วเขาก็คิดได้ ว่ามันคงตกอยู่ในห้องที่เขาซ่อนตัวจากพวกปีศาจ เเฮรี่ค่อยๆ คลำทางเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ เพื่อกลับไปที่ห้องเดิมเพื่อเอาไฟฉายที่ตกอยู่ของเขา เเฮรี่พยายามมองรอบๆตัวเพื่อดูว่ายังมีพวกปีศาจอยู่ไหม... เเละในที่สุดเขาก็เดินมาถึงห้อง เเล้วภาพภายในห้องที่เขาเห็นก็ทำให้เขาเเทบไม่เชื่อสายตาของตนเองเลย......
Record Page 4 : Rust
ภาพที่เเฮรี่เห็น จากห้องเรียนที่ว่างเปล่ามีเพียงสิ่งของกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง กลายเป็นห้องที่มีเเต่สนิมเเกระกรัง กลิ่นเลือดที่โชยเตะจมูกคราบเลือดที่กระจายเต็มห้อง อุปกรณ์เเปลกๆเเละซากศพมากมายเต็มห้องไปหมด มันทำให้เเฮรี่นึกถึงฝันร้ายของเขา เมื่อที่เขาคิดถึงฝันร้ายก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงพวกปีศาจที่เคยเดินอยู่ทั่วทั้งอาคารเเห่งนี้ เเฮรี่ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหยิบไฟฉายที่หล่นอยู่บนพื้นห้อง เเล้ววิ่งออกมาจากห้องอย่างเร็ว เเฮรี่รีบเปิดไฟฉายของเขา รีบหาเชอรีลเเล้วทางออกจาก
อาคารเเห่งนี้ เพราะเขารู้สึกไม่ค่อยดีกับที่นี่เลยเพราะอาคารเเห่งนี้เปลื่อนไปจากเดิมทุกอย่าง เเฮรี่เดินมาตามทางเดินของอาคารมาเรื่อยๆ ทุกๆห้องที่เขาเดินผ่านมายิ่งทำให้เเฮรี่รู้สึกกลัวขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นสาบเลือดยิ่งทำให้เเฮรี่จะอาเจียนออกมา เเฮรี่เดินสำรวจตามชั้นของอาคารไปเรื่อยๆ... จนถึงชั้นที่ 2 เเล้วเเฮรี่ก็พบอะไรบางอย่าง สิ่งที่เขาพบทำให้เขาต้องวิ่งไล่ตามมันไปอย่างสุดเเรง เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ เงาดำๆเหมือนกับเงาเด็ก เเฮรี่จึงวิ่งไล่ตามมันไปเพราะว่าอาจจะเป็นเชลรีลลูกของเขา
เเฮรี่วิ่งไปได้ซักพักก็หมดเเรงที่จะวิ่งต่อไป เขาตัดสินใจหยุดพักเหนื่อยก่อนเเล้วค่อยตามหาเงานั้นต่อ เเฮรี่เริ่มมองรอบๆตัวเเล้ว
ก็พบว่าเขาหลงทางอยู่ในอาคารเเห่งนี้ซะเเล้ว เเฮรี่เริ่มตามหาเชอรีลอีกครั้ง ฟ่อ..... ฟ่อ.... เเฮรี่ได้ยินเสียงบางอย่างดังเเว่วมาตามกระเเสลมที่พัดมาตามชั้นของอาคาร เขาตัดสินใจหยุดเพื่อฟังให้เเน่ใจว่ามันเป็นเสียงของอะไร ฟ่อ....ฟ่อ... เสียงมันเหมือนกับสัตว์จำพวกสัตว์เลื้อยคลานเเฮรี่หันซ้ายหันขวาเพื่อหาอาวุธป้องกันตัวเพราะที่นี่เริ่มมีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ
จนเเฮรี่ไม่สามารถไว้ใจอะไรได้เเล้ว เขาหยิบท่อเหล็กขึ้นมาจากพื้นเเล้วเขาก็เดินตามเสียงไปเรื่อยๆ ฟ่อ....ฟ่อ......ฟ่อ......
ยิ่งแฮรี่เข้าไกล้ตัวต้นเสียงมากเท่าไร กลิ่นเหม็นสาบก็ยิ่งมากกว่าเดิม เเฮรี่เดินตามเสียงมาเรื่อย.... ขณะที่เเฮรี่เดินตามเสียงที่ดังมาตามอาคาร เเล้วเเฮรี่ก็พบมันอีกครั้ง เงาดำที่คล้ายๆเด็ก เขาวิ่งไล่ตามมันไปได้สักพัก เเล้วมันก็หายไปอีกครั้งเขามองรอบตัวของเขา เเล้วก็พบว่าเขามาถึงทางลงบันไดไปชั้นไต้ดิน แฮรี่มองเข้าไปในชั้นไต้ดินโดยผ่านช่องไม้เคบๆที่ปิดทางลงอยู่
เขาเห็นบางอย่างเคลื่อนไหลภายในชั้นไต้ดิน เเต่ทางลงไปถูกปิดตายด้วยไม้ เเฮรี่มองรอบๆตัวของเขา มีชะเเลงวางอยู่ที่พื้น
เเฮรี่หยิบชะเเลงขึ้นมางัดไม้ที่ปิดตายทางลงไปชั้นดินออกเพราะว่าสิ่งที่เคลื่อนไหวภายในนั้นอาจจะเป็นเชลรีลก็ได้
ปัก..ปัก.... เเฮรี่งัดไม้ที่ปิดตายออกจนหมดเขาเดินลงไปชั้นไต้ดิน เเฮรี่ส่องไฟฉายของเขาไปรอบๆห้องเพื่อหาสิ่งที่เคลื่อนไหว
อยู่ภายในห้องเเล้วเขาก็ต้องตกใจสุดขีด จนทำให้ไฟฉายหลุดออกจากมือของเขา เพราะภาพที่เขาเห็นคือ.....
คนเเต่ง : ซิลเวอร์(ผมเองครับ) :thank
คุณเคยฝันร้ายบ้างมั้ย? ผมเชื่อว่าทุกคนต้องเคย ผมเองก็เคย แล้วถ้าฝันร้ายกลายเป็นจริงขึ้นมาล่ะ คุณจะทำอย่างไร?
พ่อหม้ายนามแฮรี่ เมสันกำลังเดินทางไปเมืองท่องเที่ยวที่สุขสงบอย่าง Silent Hill พร้อมกับเชอรีล ลูกสาววัย 7 ขวบเพียงคนเดียวของเขา ขณะที่ขับรถบนเส้นทางที่มืดมิดนั้น จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งออกมาตัดหน้ารถจนแฮรี่ต้องหักพวกมาลัย เขาได้รับแรงกระแทกจากการพุ่งชนจนสลบไป เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที แฮรี่พบว่าเชอรีลได้หายไป และตอนนี้ตัวเขาเองก็อยู่ในเมือง Silent Hill เรียบร้อยแล้ว มันเป็นเมืองท่องเที่ยวที่หลายคนใฝ่ฝันอยากมาพักผ่อน เพียงแต่ตอนนี้มันเหมือนกลายเป็นเมืองร้างที่ปกคลุมไปด้วยหมอกไปเสียแล้ว แฮรี่ออกค้นหาเชอรีลระหว่างที่ตามหาลูกสาว แฮรี่ต้องเดินผ่านสถานที่ที่เต็มไปด้วยหมอก , สถานที่ที่ มืดมิด มีเพียงแค่ไฟฉายเหน็บกระเป๋าเป็นแสงหนึ่งเดียวที่นำทางเขา และที่สำคัญคือ แฮรี่ต้องเดินทางไปมาระหว่างโลกความจริงกับโลกแห่งฝันร้ายที่เต็มไปด้วยสิ่งน่าขยะแขยงมากมาย ก่อนที่ตัวเขาจะเข้าไปพัวพันกับลัทธิบูชาซาตานและเรื่องเหนือธรรมชาติที่เสมือนเป็นฝันร้ายติดตัวเขาไปอีกหลายสิบปีเลยทีเดียว!
http://2.bp.blogspot.com/_YZnKywfDRE8/SK23qDPC76I/AAAAAAAAAAY/zRjzD21KjPk/s400/silenthill1.jpg
Record Page 0 : Opening
Harry Mason นักเขียนหนุ่ม กับภรรยาของเขาไปเที่ยวที่เมือง Silent Hill เมืองตากอากาศติดทะเลสาบที่แสนสงบและมักจะมีหมอกปกคลุมตลอดเวลา ภรรยาของแฮรี่เธอไม่สามารถมีบุตรให้เเฮรี่ได้เพราะร่างกายของเธอนั่นอ่อนแอ ขณะที่ทั้งคู่พักผ่อนอยู่ในเมือง ทั้งคู่ได้พบกับเด็กทารกที่ถูกทิ้งเอาไว้เพียงลำพัง แฮรี่กับภรรยาจึงตัดสินใจเก็บเด็กทารกคนนั้นมาเลี้ยงโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆเกี่ยวกับ เด็กที่พวกเขาเจอ พวกเขาตั้งชื่อเด็กทารกที่เป็นเพศหญิงคนนั้นว่า Cheryl Mason
ต่อมาไม่นานภรรยาของแฮรี่ก็เสียชีวิตลง แฮรี่ต้องใช้ชีวิตอยู่กับบุตรสาวซึ่งเป็นลูกบุญธรรมตามลำพัง หลังจากที่ภรรยาของเเฮรี่เสียชีวิตลง เเฮรี่ก็หมกมุ่นกับการทำงานของเขา มีอยู่วันหนึ่ง เชอรีลขอให้แฮรี่พาไปยังเมือง Silent Hill เพราะเธอต้องการให้พ่อของเธอพักผ่อนจากการทำงานในสถานที่ ที่เป็นความทรงจำของเเม่เเละพ่อของตน เเฮรรี่ที่ต้องการจะพักผ่อนที่เมือง Silent Hill เช่นกัน เเฮรี่ตัดสินจึงใจพาเชอรีลไปเมือง Silent Hill ตามคำขอของเธอ เเฮรรี่ ได้ขับรถมาที่เมือง Silent Hill กับลูกสาวบุญธรรมของเขา แต่ระหว่างทางที่จะไปเมือง Silent Hill เเฮรรี่ที่กำลังขับรถอยู่บนเขาในยามค่ำคืนนั้น ทันใดนั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินตัดหน้ารถของเขา ! แฮรี่หักหลบจนในที่สุดรถของเขาก็ตกลงไปในช่องเขา แฮรี่ฟื้นขึ้นมาในตอนเช้าอีกครั้งด้วยอาการปวดหัว เเล้วเขาก็พบว่าเขาอยู่ในเมือง Silent hill ที่เต็มไปด้วยหมอกควัน และท่ามกลางกลุ่มหมอกนั้นเชอริลลูกสาวของเขายืนอยู่ และแล้วเชอริลก็เริ่มลอยหายเข้าไปในหมอกควันเเล้วจากไป เเฮรรี่จึงเริ่มตามหาเชลรีลในเมือง Silent Hill ที่เต็มไปด้วยหมอกเเละขี้เถ้าที่กระจายไปทั่วเมือง เเละนั้นก็คือ จุดเริ่มต้นของความสยอง ความเเค้น ความเกลียดชัง ฝันร้าย เเละความโศกเศร้า ที่ผู้อ่านทุกท่านจะได้สัมผัสมันจนหยดสุดท้าย
Record Page 1 : Smog
เเฮรรี่ตะโกนเรียกเชลรีล ลูกของเขาท่ามกลางหมอกควันเเละขี้เถ้า เเฮรรี่เดินไปตามทางเรื่อยๆ เขาเดินย่างก้าวตามถนนของเมือง Silent Hill เท่าที่ไฟฉายของเขาจะส่องทางให้เขาได้ เพราะเขาก็รู้สึกไม่ดีตั้งเเต่เดินหาเชลรีลเเล้วว่า ทำไมเมืองที่เคยมีนักท่องเที่ยวมากมายถึงได้ไร้ซึ่งผู้คนเเละขี้เถ้าที่กระจายฟุ้งเต็มเมืองไปหมด เขาเดินตามทางที่ไฟฉายของเขาส่องเท่านั้นเพราะเเฮรรี่มีความรู้สึกว่าจะมีอะไรหรือบางอย่างอาจจะทำให้เกิดอันตรายกับเขาได้ เเฮรรี่ที่มองหาเชลรีลอยู่นานก็พบสิ่งที่ทำให้ใจของเขาเต้นสั่นรัวจนต้องวิ่งตามไปอย่างสุดชีวิต นั้นก็คือเชลรีล เธอเข้าไปยังตรอกแคบๆแห่งหนึ่ง แฮรี่พยายามตามลูกของเขาไป เเฮรรี่ตรงเข้าไปในตรอกเเคบๆที่เชลรีลหายเข้าไปเเล้วสิ่งที่เขาพบก็ทำให้เขาต้องผงัก! ตัวทันที เพราะ สิ่งที่เขาได้พบในตรอกแทนที่จะพบเชลรีลคือ ซากศพจำนวนมากมาย! ที่นอนเกลื่อนกลาดไปตามด้านข้างของตรอก ภายในตรอกนั้นเหลือเพียงทางเดินเเคบๆเว้นว่างเหมือนเชื้อเชิญให้เขาต้องเดินตรงไปเท่านั้นเอง เเฮรี่ตั้งใจจะเดินถอยหลังกลับไปทางเดิม เพราะเขาจะได้หาทางเดินอื่นที่จะไปอีกด้านของตรอกเเคบๆนี้เพื่อไปตามหาเชลรีลลูกสาวของเขา เเต่เเล้วเขาก็พบว่าด้านหลังเขาไม่ใช่ทางออกจากตรอกที่เขาเดินเข้ามาอีกเเล้วเเต่กลับเป็นกำเเพงอิฐขนาดใหญ่! ปิดทางออกของเขาจนหมด นั้นจึงเท่ากลับว่าเขาต้องเดินผ่านทางนี้ทางเดียวเท่านั้น! นั้นจึงทำให้เเฮรรี่ต้องทำกล้าที่จะเดินผ่านตรอกที่เต็มไปด้วยซากศพเเละคราบเลือดเต็มไปหมด เเฮรรี่เริ่มก้าวเดินไปตามทางเดินในตรอกเเคบๆ เเฮรี่พยายามที่จะไม่มองซากศพเหล่านี้ เเละเเล้วเขาก็สังเกตว่าศพเหล่านี้ถูกฆ่าตายอย่างโหด*****มเพราะศพส่วนมากจะโดนบางอย่างที่เเหลมคมเหมือนพวกมีดที่คมมากๆทั้งเเทง ทั้งกระชากอวัยวะภายในร่างกายออกมาอย่างโหดร้าย โดนกระชากไส้ออกมาจนกองกับพื้นสมองสีเเดงสดที่ไหลออกมากองอยู่ข้างนอกกระโหลก ศพถูกผ่าออก เลือดเเละอวัยวะที่ไหลออกมาเกลื่อนเต็มพื้นไปหมด ยิ่งเเฮรรี่เดินไปตามทางในตรอกนานเท่าไรศพที่เขาพบก็ยิ่งสยดสยองมากขึ้นเเละศพก็ยิ่งใหม่มากขึ้น เเฮรรี่เดินมาตามตรอกซึ่งเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้วที่เขาจะไม่เหลือบมองศพพวกนี้เพราะกลิ่นเหม็นเน่าที่เตะจมูกของเขาจนอยากจะอ้วกออกมาเต็มกลืน เขาเดินมาตามทางเรื่อยๆกลิ่นที่เขาพบก็ยิ่งเหม็นเน่าขึ้นเรื่อยๆ เเละเเล้วเขาก็ทนกลั้นอ้วกของเขาไม่ไหวเขาจำเป็นต้องหยุดเดินเเล้วอ้วกเอาทุกๆอย่างที่อยู่ในกระเพาะของเขาออกมา เเต่เเล้วก็มีบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกตัวมามีอะไรเเปลกๆในตรอกเเคบๆนี้เพราะ เขารู้ตัวว่าเขาเดินมานานเเค่ไหนเเต่! ทำไมทางออกจากตรอกนี้ไม่ไกล้เข้ามาเลย มีเเต่ไกลออกไปเรื่อยๆ เหมือนกับการเดินของเขาจะไม่มีวันจบสิ้น ทันใดนั้นเองเเฮรรี่ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เหมือนมีอะไรบางอย่างคลานขยับไกล้เข้ามาเสียงนั่นดัง คลืน...คลืน.... ไกล้ตัวของเขาจากทางด้านหลังเเฮรรี่ตัดสินใจหันกลับไปดูด้านหลังของเขา สิ่งที่ขยับเข้ามาทำให้เเฮรรี่ตกใจจนเเทบล้ม เขาไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตาของเขาเห็น สิ่งที่เขาเห็นคือ ซากศพที่เขาเดินผ่านมากำลังคลานขยับเข้ามาหาตัวเขา เเฮรรี่ตั้งสติได้ก็เริ่มวิ่งหนีไปทางออกของตรอก เเต่เเล้วเเฮรรี่ก็ต้องล้มลงกับพื้นทันทีเพราะมีบางอย่างจับขาของเขาไว้ เเฮรรี่หันไปมองสิ่งที่จับขาของเขาไว้ เเฮรรี่ตกใจจนร้องออกมาลั่นตรอกเพราะซากศพที่ควรจะนอนเเน่นิ่งอยู่กับพื้นจับขาของเขาไว้ เเฮรรี่ร้องลั่นด้วยความตกใจจนเสียงหลงก็ต้องหยุดร้องทันทีเพราะกลายเป็นว่าเสียงของเขานั้นปลุกซากศพจำนวนมากให้ตื่นขึ้น ราวกับเสียงกระดิ่งเรียกอาหารมือค่ำ ขณะที่เเฮรรี่กำลังสลัดซากศพที่จับขาของเขา เเละเเล้วเขาก็พบว่ามีตัวอะไรบางอย่างจับหัวของเขาไว้ สายตาของเขาเหลือบไปมองเเล้ว
ก็พบว่ามันคือปีศาจตัวเล็กๆ มันไม่มีตามีฟันอันเเหลมคมที่อยู่มนปากของมัน มืออีกข้างของมันถือมีดเอาไว้ พวกมันมีจำนวนมากมายทั้งๆที่ ถ้าหากพวกมันมีจำนวนมากขนาดนี้เเฮรรี่น่าจะมองเห็นพวกมันบาง เเล้วเขาก็พบว่าพวกมันซ่อนตัวอยู่ไต้ซากศพ
เเละเเล้ว....ซากศพที่ค่อยคืบคลานเข้ามาจำนวนมากก็ทับถมตัวของเขา เเละพวกปีศาจก็เอามีดของมันกระชากอวัยวะภายในร่างกายของเเฮรรี่เหมือนซากศพที่เเฮรรี่เห็น พวกมันเริ่มกัดกินร่างกายของเเฮรรี่ เสียงร้องของเเฮรรี่ดังลั่นไปทั้งตรอก
Record Page 2 : Real or Dream
เเฮรรี่รู้สึกตัวอีกทีก็รู้ว่าเขานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟในเมือง Silent Hill เเละคนที่ปลุกเขาขึ้นมาคือ ตำรวจสาวคนหนึ่ง สิ่งที่เขาเห็นนั้นเป็นความฝันงั้นหรือ? เเฮรี่สำรวจร่างกายของตน ว่ามีรอยอะไรรึไม่ เเละมองรอบๆเเล้วเขาก็พบว่ามันคือความฝัน เเต่อย่างไรก็ตามเชอริลลูกสาวของเขาได้ตัวหายไป เเฮรี่หันไปหาตำรวจสาวที่ยืนของข้างๆเขา เเล้วถามชื่อของเธอ เธอว่า
Cybil Bennet เธอเป็นตำรวจจากเมืองใกล้ๆ มาที่นี่เพื่อตรวจสอบว่าเหตุใดเมือง Silent Hill ถึงขาดการติดต่อไป แฮรี่ฟังเรื่องที่
ไซบิลเล่าเขาก็ถามไซบิลเรื่องลูกสาวที่หายไปของเขาให้ฟัง แต่ไซบิลก็บอกว่าไม่เห็น แฮรี่ขอร้องให้ไซบิลช่วยออกตามหา
เชลรีลลูกของเขา ไซบิลครุ่นคิดอยู่ซักพัก....เเล้วตอบตกลงกับเเฮรี่เรื่องที่จะตามหาเชลรีล ทั้งคู่จึงเริ่มออกตามหาเชลรีลลูกสาวของเเฮรรี่ ขณะที่เเฮรรี่เดินออกจากร้านเขาคิดบางอย่างได้ จึงบอกไซบิลให้เริ่มตามหาเชลรีลในตรอกเล็กๆ ที่ปรากฏใน
ความฝันของเขา เเฮรี่ยืนอยู่ด้านหน้าของตรอกเเคบๆในความฝันของเขา มันช่างเหมือนกันเกือบทุกอย่างเพียงเเต่มันเป็นเเค่เพียงตรอกธรรมดาไม่มีซากศพเหมือนในความฝันของเขา เเฮรี่ตัดสินใจเข้าไปในตรอก เขาเเละไชบิลค้นทุกซอกทุกมุมของครอก เเละในที่สุดเเฮรี่ก็พบเบาะแสในการตามหาลูกของเขา นั่นก็คือสมุดวาดภาพของเชอริลมันอยู่ในตรอกที่เขาเคยตามเธอเข้าไป จู่แฮรี่ตัดสินใจไปที่โรงเรียนทั้งๆที่ไม่มีเบาะเเสใดที่บ่งบอกว่าเเฮรี่จะเจอเชลรีลที่โรงเรียนด้วยซ้ำ เเฮรรี่เดินออกมาจากตรอกเเละเเต่เเล้วไซบิลก็ขอเเยกตัวออกไปโดยที่เธอเห็นว่าเเยกกันหาจะง่ายกว่า ไซบิลกับเเฮรี่จึงเเยกทางกันไป
เมื่อแฮรี่มาที่โรงเรียน ท้องฟ้าก็มืดลงเหมือนมันจะพยายามทำให้การตามหาเชอริลยากยิ่งขึ้น เเต่เเฮรี่ก็ไม่ได้ละความพยายามในการตามหาเชลรีลลงเลย เขาตัดสินใจเข้าไปในโรงเรียน โรงเรียนเเห่งนี้คือ Midwich Elementary School โรงเรียนเพียงเเห่งเดียวใน เมือง Silent Hill เเฮรี่ส่องไฟฉายของเขาไปตามทางเดินที่มืดสนิทของอาคารเรียน ท้องฟ้าด้านนอกโรงเรียนมืดลงเรื่อย.. จนมันมืดสนิท อากาศภายในอาหารเรียนเหม็นอับมากขึ้น..เรื่อยๆ เเฮรี่พยายามมองหาลูกสาวของเขาท่ามกลางความมืดของชั้นเรียน เเกระ...เเกระ... เสียงประหลาดดังขึ้นท่ามกลางความมืดเบี้องหน้าของเขา
เเกระ...เเกระ เสียงประหลาดนั่นดังขึ้นอีกครั้ง เเฮรี่พยายามจะฟังเสียงนั่นอีกครั้งว่าเสียงนั่นคือเสียงอะไรกันเเน่ เเกระ....เเกระ... เเฮรี่เริ่มรู้สึกได้ว่าเสียงนี้เหมือนเสียงที่เขาเคยได้ยินมาก่อน... จากที่ไหนซักที่หนึ่ง .....
จากความฝัน ... เเฮรี่จำเสียงนี้ได้เสียงมันเหมือนมีดที่ขีดลากมาตามพื้นของตรอก.. ปีศาจตัวเล็ก... สัญชาติ ของเขาบอกให้เขารีบรีบปิดไฟฉายของตนเองเเล้วหาที่ซ่อนตัวซะ เขาปิดไฟฉาย เเล้วค่อยๆเปิดประตูห้องเรียนออกเเล้วรีบหลบเข้าในห้องพร้อมกับปิดประตูอย่างช้า.. เพื่อไม่ให้เกิดเสียง เขาซ่อนตัวอยู่ด้านข้างของเสา ใจของเขาสั้นรั่ว.. เหงื่อที่ไหลออกมาก จนมือของเขาเปียกไปหมด เเกระ.....เเกระ..... เสียงประหลาดนั่นเขาไกล้มาทุกที ยิ่งเสียงนั่นเข้ามาไกล้ยิ่งทำให้เเฮรี่อึดอัด หายใจไม่ค่อยออก
เเฮรรี่มองรอบตัวของเขาสายตาของเขา เริ่มปรับให้ชินกับความมืด ภายในห้องเรียนมีเเต่เศษกระดาษเเกลื่อนกลาดไปหมด โต๊ะเรียน มีเพียงไม่กี่โต๊ะเท่านั้น ของทุกอย่างกระจัดกระจายฝุ่นเกาะหนาเต็มพื้นไปหมด อากาศในห้องเหม็นอับจนเต็มหายใจไม่ออก สภาพของห้องเรียนราวกับว่าไม่มีใครใช่มานานมากเเล้ว เเล้วเเฮรี่ก็เหลือบไปเห็นของบางอย่าง...
ท่อนเหล็ก.. เขารีบคว้าท่อนมาไว้กับตัวเอง เเกระ..เเกระ.... เสียงประหลาดดังไกล้เข้ามาที่ห้องที่เเฮรี่ซ่อนตัวมากขึ้นทุกขณะ
Record Page 3 : Nightmare Becomes A Real
เเฮรี่พยายามซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดของเสา เเกระ....เเกระ... เสียงประหลาดดังห่างจากห้องเพียงไม่กี่เมตร เเกระ..........
คราวนี้เสียงประหลาดดัวยาวกว่าเดิม มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นจากด้านนอกห้อง เสียงเหมือนใครกำลังพูดอะไรซักอย่าง เเฮรี่ขยับตัวเข้าไปไกล้ประตูของห้อง เขาเอาหูเเนบไปกับประตูเเละพยายามฟังเสียงที่ดังจากด้านนอก เสียงที่เเฮรี่ได้ยินเป็นเสียง
อู้อี้..อู้อี้ เหมือนตัวอะไรบางอย่างกำลังคุยกัน เขาค่อยๆยืนขึ้นเเล้วชะโงกหน้าไปตรงหน้าต่างเพื่อดูว่าอะไรที่กำลังส่งเสียงจากด้านนอกของห้อง ภาพที่เเฮรี่เห็นทำให้เขาตกใจอย่างสุดขีด พวกปีศาจตัวเล็ก เเฮรี่อุทานขึ้น ทันใดนั้นเอง
เปล้ง....เปล้ง....เปล้ง... เเฮรี่ทำท่อนเหล็กร่วงจากมือ ปึ้ง! ....ปึ้ง!.... ประตูถูกกระเเทกจากด้านนอก ปึ้ง.... เเฮรี่รีบวิ่งไปคว้าท่อนเหล็กมาไว้กับตัวเอง "พระ...เจ้า.." ความวิตกกังวลของเขาเริ่มมีมากขึ้น เหงื่อของเเฮรี่ไหลออกมามากจนเต็มเสื้อของเขา ปึ้ง..ปึ้ง...พวกปีศาจด้านนอกยังพยายาม กระเเทกประตูเข้ามาภายในห้อง เเฮรี่เดินถอยหลังห่างจากประตูเรื่อยๆ..... ปึก... ขาของเเฮรี่สะดุดกับอะไรบางอย่าง เขาหันไปมองที่พื้น เลื่อยไฟฟ้า ... เขาหยิบเลื่อยไฟฟ้าขึ้น พยายามสตาร์มัน ชึง...ชึง.... เเฮรี่รีบพยายามจะสตาร์เลื่อยไฟฟ้า ปึ้ง.... การกระเเทกครั้งสุดท้ายของพวกมันได้ผลประตูห้องล้มตึงลงมา พวกมันตรงเข้ามาหาเเฮรี่ ชึง...เเอต.... เลื่อยไฟฟ้าสตาร์ติด เขาเอาเลื่อยถือไว้ด้านหน้าเเล้ววิ่งฝ่าพวกปีศาจออกไปจากห้อง เขาวิ่งฝ่าฝูงของพวกมันไปได้
เเฮรี่รีบวิ่งขึ้นบันไดเพื่อหาทางหนี ยิ่งเขาวิ่งขึ้นไปตามชั้นมากเท่าไรเขาก็ยิ่งเจอพวกมันมากขึ้นเท่านั้น สุดท้ายเเฮรี่หามาได้เเค่
ชั้น3 สุดท้ายเข้าก็หมดเเรง เเละเขาก็ไม่มีทางหนีอีก พวกมันล้อมกรอบเขาเเล้ว เเฮรี่หมดเเรงทรุดลงกับพื้น เขาไม่มีเเรงต่อสู้อีกต่อไป ตอนนี้เขาทำได้เพียงเเค่สวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าเท่านั้น เขาหลับตาลงเหมือนกับเขายอมรับความพ่ายเเพ้เเล้ว
"ลาก่อนเชลรีล.." ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกได้ว่า มีบางอย่างเเปลกไป เขารู้สึกได้ว่าอากาศที่เหม็นอับกลายเป็นอากาศที่มีกลิ่นคาวเลือด เขาตัดสินใจลืมตาขึ้นเเล้วภาพที่เขาเห็นก็ทำให้เเฮรี่ตกใจมากขึ้นเพราะพวกปีศาจหายไปหมดเเล้ว เเต่... สภาพรอบตัวของเขาก็เปลื่อนไปเช่นกัน จากอาคารเรียนกลายเป็นอาคารเก่าๆที่มีสนิทเเกระกรังทั่วไปชั้น ราวกับว่าอาคารเเห่งนี้ผ่านมาหลายปี เเฮรี่ลุกขึ้นเขาค้นตัวของเขาเพื่อหาไฟฉายเเต่เเล้วเขาก็คิดได้ ว่ามันคงตกอยู่ในห้องที่เขาซ่อนตัวจากพวกปีศาจ เเฮรี่ค่อยๆ คลำทางเดินลงบันไดไปเรื่อยๆ เพื่อกลับไปที่ห้องเดิมเพื่อเอาไฟฉายที่ตกอยู่ของเขา เเฮรี่พยายามมองรอบๆตัวเพื่อดูว่ายังมีพวกปีศาจอยู่ไหม... เเละในที่สุดเขาก็เดินมาถึงห้อง เเล้วภาพภายในห้องที่เขาเห็นก็ทำให้เขาเเทบไม่เชื่อสายตาของตนเองเลย......
Record Page 4 : Rust
ภาพที่เเฮรี่เห็น จากห้องเรียนที่ว่างเปล่ามีเพียงสิ่งของกระจัดกระจายอยู่เต็มห้อง กลายเป็นห้องที่มีเเต่สนิมเเกระกรัง กลิ่นเลือดที่โชยเตะจมูกคราบเลือดที่กระจายเต็มห้อง อุปกรณ์เเปลกๆเเละซากศพมากมายเต็มห้องไปหมด มันทำให้เเฮรี่นึกถึงฝันร้ายของเขา เมื่อที่เขาคิดถึงฝันร้ายก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงพวกปีศาจที่เคยเดินอยู่ทั่วทั้งอาคารเเห่งนี้ เเฮรี่ตัดสินใจวิ่งเข้าไปหยิบไฟฉายที่หล่นอยู่บนพื้นห้อง เเล้ววิ่งออกมาจากห้องอย่างเร็ว เเฮรี่รีบเปิดไฟฉายของเขา รีบหาเชอรีลเเล้วทางออกจาก
อาคารเเห่งนี้ เพราะเขารู้สึกไม่ค่อยดีกับที่นี่เลยเพราะอาคารเเห่งนี้เปลื่อนไปจากเดิมทุกอย่าง เเฮรี่เดินมาตามทางเดินของอาคารมาเรื่อยๆ ทุกๆห้องที่เขาเดินผ่านมายิ่งทำให้เเฮรี่รู้สึกกลัวขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นสาบเลือดยิ่งทำให้เเฮรี่จะอาเจียนออกมา เเฮรี่เดินสำรวจตามชั้นของอาคารไปเรื่อยๆ... จนถึงชั้นที่ 2 เเล้วเเฮรี่ก็พบอะไรบางอย่าง สิ่งที่เขาพบทำให้เขาต้องวิ่งไล่ตามมันไปอย่างสุดเเรง เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ เงาดำๆเหมือนกับเงาเด็ก เเฮรี่จึงวิ่งไล่ตามมันไปเพราะว่าอาจจะเป็นเชลรีลลูกของเขา
เเฮรี่วิ่งไปได้ซักพักก็หมดเเรงที่จะวิ่งต่อไป เขาตัดสินใจหยุดพักเหนื่อยก่อนเเล้วค่อยตามหาเงานั้นต่อ เเฮรี่เริ่มมองรอบๆตัวเเล้ว
ก็พบว่าเขาหลงทางอยู่ในอาคารเเห่งนี้ซะเเล้ว เเฮรี่เริ่มตามหาเชอรีลอีกครั้ง ฟ่อ..... ฟ่อ.... เเฮรี่ได้ยินเสียงบางอย่างดังเเว่วมาตามกระเเสลมที่พัดมาตามชั้นของอาคาร เขาตัดสินใจหยุดเพื่อฟังให้เเน่ใจว่ามันเป็นเสียงของอะไร ฟ่อ....ฟ่อ... เสียงมันเหมือนกับสัตว์จำพวกสัตว์เลื้อยคลานเเฮรี่หันซ้ายหันขวาเพื่อหาอาวุธป้องกันตัวเพราะที่นี่เริ่มมีอะไรบางอย่างที่ไม่ปกติ
จนเเฮรี่ไม่สามารถไว้ใจอะไรได้เเล้ว เขาหยิบท่อเหล็กขึ้นมาจากพื้นเเล้วเขาก็เดินตามเสียงไปเรื่อยๆ ฟ่อ....ฟ่อ......ฟ่อ......
ยิ่งแฮรี่เข้าไกล้ตัวต้นเสียงมากเท่าไร กลิ่นเหม็นสาบก็ยิ่งมากกว่าเดิม เเฮรี่เดินตามเสียงมาเรื่อย.... ขณะที่เเฮรี่เดินตามเสียงที่ดังมาตามอาคาร เเล้วเเฮรี่ก็พบมันอีกครั้ง เงาดำที่คล้ายๆเด็ก เขาวิ่งไล่ตามมันไปได้สักพัก เเล้วมันก็หายไปอีกครั้งเขามองรอบตัวของเขา เเล้วก็พบว่าเขามาถึงทางลงบันไดไปชั้นไต้ดิน แฮรี่มองเข้าไปในชั้นไต้ดินโดยผ่านช่องไม้เคบๆที่ปิดทางลงอยู่
เขาเห็นบางอย่างเคลื่อนไหลภายในชั้นไต้ดิน เเต่ทางลงไปถูกปิดตายด้วยไม้ เเฮรี่มองรอบๆตัวของเขา มีชะเเลงวางอยู่ที่พื้น
เเฮรี่หยิบชะเเลงขึ้นมางัดไม้ที่ปิดตายทางลงไปชั้นดินออกเพราะว่าสิ่งที่เคลื่อนไหวภายในนั้นอาจจะเป็นเชลรีลก็ได้
ปัก..ปัก.... เเฮรี่งัดไม้ที่ปิดตายออกจนหมดเขาเดินลงไปชั้นไต้ดิน เเฮรี่ส่องไฟฉายของเขาไปรอบๆห้องเพื่อหาสิ่งที่เคลื่อนไหว
อยู่ภายในห้องเเล้วเขาก็ต้องตกใจสุดขีด จนทำให้ไฟฉายหลุดออกจากมือของเขา เพราะภาพที่เขาเห็นคือ.....
คนเเต่ง : ซิลเวอร์(ผมเองครับ) :thank