noxiv
7th December 2011, 00:25
Guardian Deity ภาค ศาสตราแห่งความหวัง
Chapter 1
เช้าวันหนึ่ง ท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็น ที่ปลกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน และ สีแดงสดที่มาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด เสียงเด็กทารกตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ไม่รู้ว่าร้องเพราะอากาศที่หนาวเหน็บ หรือ เพราะเค้าได้รับรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเค้าได้ตายจากไปกันแน่ .
อุแว๊ .อุแว๊
คุณค่ะ ดะ ดูนั้นสิ มีเด็กทารกที่รอดชีวิตอยู่ค่ะ หญิงสาวผมดำที่ยาวไปถึงเอวของเธอกำลังพูดพร้อมกวักมือเรียกสามี
จะ จริงหรอ ไหนดูสิ
เฮ้ย !!จริงด้วย คุณช่วยกันเอาเค้าออกมาเถอะ ชายผมสีน้ำตาลรูปร่างค่อนข้างใหญ่พอสมควรกำลังพยายามปัดสิ่งกีดขว้างทั้งหมดออก เพื่อที่จะรีบช่วยเด็กทารกตัวน้อยให้รอดพ้นจากความตาย
เอ้า..ฮึบ.. ชายหนุ่มอุ้มเด็กทารกขึ้นมาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับสำรวจเด็กน้อยอย่างละเอียด
อืม ดีนะ เค้าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน แต่เอ๊ะ ทำไมตรงไหล่มีสีแดงๆ อ้าว!! .เฮ้ย เลือดนี้น่า คุณเราต้องรีบพาเด็กคนนี้กลับไปรักษาแล้วละ
ค่ะ คุณ ฉันว่าเรารีบเข้าเถอะค่ะ เดียวพวก เดม่อนดิอิตี้ (Demon Deity) กลับเข้ามาเห็นเข้าจะยุ่งเอา
นั้นสินะ จากนี้ไปเราต้องปกป้องเค้าจนกว่าวันหนึ่ง จะมาถึง เพราะเค้าอาจจะเป็นเด็กในคำทำนายผู้ซึ่งจะทำลายล้างเหล่าสิ่งชั่วร้ายแห่งยุคให้หมดสิ้น ชายหนุ่มพูดพร้อมส่งเด็กทารกมาให้ภรรยา พร้อมขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปอย่างเร็วที่สุด
คุณคิดว่าจะเป็นเค้าหรอค่ะ
มันก็ไม่แน่ เค้าเป็นผู้รอดเพียงคนเดียวในเผ่าแองเจลีค เป็นเผ่าที่ทุกๆคนจะมีนัยต์ตาสีฟ้าและผมสีขาว ซึ่งในคำนายได้บอกไว้ว่า 1 ในเด็ก 5คนที่จะเป็นผู้ก้อบกู้โลกจะมาเกิดในเผ่าแห่งนี้
ชายหนุ่มพยายามขับฝ่าพายุหิมะสีขาวโพลน รอบข้างที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและซากศพทั้ง หญิง ชาย เด็ก และ คนแก่ อย่างรีบร้อน เพราะถ้าคืนให้พายุแรงยิ่งกว่านี้คงไม่ดีแน่
ไม่น่าเชื่อเลยนะค่ะ ทั้งๆที่เผ่านี้ค่อนข้างจะปิดตัวเองจากโลกภายนอก ขนาดพวกเรายังต้องใช้เวลานับ 10 ปีกว่าจะหาพวกเค้าเจอ แต่น่าเสียดายที่พวกเรามาช้าเกินไป หญิงสาวพูดพร้อมมองหน้าเด็กทารกตัวน้อย น้ำตาเริ่มปริ่มในดวงตาของเธอ
คุณอย่าเสียใจไปเลย เราเองก็พยายามทำดีที่สุดแล้ว จากนี้ไปสิ่งที่เราต้องทำคือคอยเลี้ยงดูเค้าให้เติบใหญ่อย่างมีความสุขและดำเนินโชคชะตาด้วยตัวของเค้าเอง
หญิงสาวมองหน้าเด็กตัวน้อยด้วยความเห็นดู เด็กน้อยที่กำลังหลับ เด็กน้อยที่อนาคตจะต้องเจอกับความยากลำบาก เด็กน้อยที่จะเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ เธอออกเสียงอย่างแผ่วเบา แต่มั่นคงว่า
ฉัน... ไม่สิ จากนี้ไป แม่จะคอยปกป้องลูกเอง
-15 ปีผ่านไป-
ไรท์ ..ตื่นรึยังลูก รีบลงมากินข้าวได้แล้ว เดียวจะไปโรงเรียนสายนะลูก
คร้าบแม่ จะลงไปเดียวนี้และคร้าบบบบบ เด็กหนุ่มผมสั้นสีขาว ดวงตากลมโตใสปิ๊งสีฟ้า กำลังรีบแต่งตัว พร้อมกับรีบวิ่งลงบันได้มาอย่างรวดเร็ว พร้อมชะโงกมองดูแม่ของเค้า
มากินข้าวลูก แม่ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว หญิงสาวจัดแจงพร้อมยกจานที่มีไส้กรอก เบค่อน แฮม มาว่างบนโต๊ะกินข้าว เด็กหนุ่มก็รีบโดนมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับกินอย่างเอร็ดอร่อย
แม่ฮะ พ่อละ
พ่อออกไปทำงานแล้วลูก วันนี้ที่บริษัทพ่อเค้ามีประชุมด่วนน่ะ
เหรอ..ครับ พักนี้พ่อดูยุ่งทุกวันเลย เจอหน้าก็ไม่ค่อยได้คุย เด็กหนุ่มพูดพร้อมก้มหน้า
เหงาหรอลูก ช่วงนี้พ่อเค้าอาจจะงานยุ่งไปหน่อย แต่ลูกจำไว้ได้เลย พ่อเค้ารักลูกมาก มากที่สุดในโลกเลยล่ะ เธอพูดพร้อมให้กำลังใจลูก เธอสังเกตเห็นว่ามันไม่ได้ช่วยให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาได้เลย
งัน เอางี้ไหมละจ๊ะ ไว้ถ้าพ่อว่างเมื่อไร เราไปเที่ยวกันดีไหม เธอพูดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ลูกชาย
เด็กหนุ่มพอได้ยินก็เริ่มยิ้มออก
จริงนะ แม่ เย้ๆๆ จะได้ไปเที่ยวแล้วววว เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งมากอดแม่สุดที่รักของเค้า
จ้าๆ แม่ว่าลูกรีบไปเรียนได้แล้วนะ วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่ควรไปสายนะ
ค้าบ งันผมรีบไปก่อนละนะครับ เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งไปหยิบกระเป๋า จากนั้นก็หันมาโบกมือให้กับแม่ของเค้า แล้วรีบวิ่งออกไป
เฮ้อ ไลท์ ลูกของเราโตเป็นหนุ่มซะแล้ว คงใกล้ได้เวลาที่พลังของเค้าจะตื่นแล้วสิ จากนี้ไปไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้ว เธอคิดพร้อมกับถอนหายใจอีกฟอดใหญ่
ตอนนี้เด็กหนุ่มก็รีบวิ่ง เพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเวลา ไลท์เป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างจะเรียนเก่งทีเดียว กีฬาก็เก่ง เป็นที่รักของเพื่อนๆในห้อง เค้ามักจะใช้เวลาว่างของเค้าอ่านหนังสือเกี่ยวกับโบราณคดีของโลก เพราะเค้าไฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องเป็นนักโบราณคดีให้ได้ โดยส่วนตัวแล้วเค้าคิดว่าการที่ได้ศึกษาสิ่งที่ต่างๆในอดีตมันน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าได้เรียนสิ่งที่เป็นความก้าวหน้าของโลก
และแล้ว เด็กหนุ่มก็รีบวิ่งเข้ามาในโรงเรียนก่อนเวลาเข้าถึง 20 นาที วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่วันแรก ในโรงเรียนนี้นักเรียนทุกคนจะต้องเปลี่ยนห้องไปในทุกๆปี ใน1ระดับชั้นจะมีประมาณ 10 ห้อง ถ้าโชคดีก็อาจจะได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนตัวเอง
เด็กหนุ่มพอมาถึงโรงเรียนก็รีบไปเช็คบนบอร์ดประกาศว่าปีนี้เค้าได้อยู่ห้องไหน เพราะยิ่งเร็วเราจะได้เลือกที่นั่งดีๆ สำหรับไลท์แล้ว เค้ามักจะเลือกนั่งกลางๆห้องติดริมหน้าต่างมากกว่า เพราะเค้าไม่ชอบที่จะใกล้ชิดกับอาจารย์เกินไป และที่ชอบติดหน้าต่างเป็นเพราะว่า เค้าจะได้มองเห็นวิวข้างนอกบวกกับลมพัดเย็นๆสบายๆด้วย
พอเค้าดูห้องเสร็จ ก็รีบขึ้นมายังห้องตัวเอง ในห้องเรียนจะมีคนประมาณ 40คน แต่ตอนนี้ยังมีแค่ประมาณ 20 กว่าคนเท่านั้นเอง ทำให้เค้าได้นั่งในที่ๆเค้าต้องการ เค้าก็นั่งรอพร้อมพยายามมองหาว่าจะได้เจอเพื่อนที่มาจากห้องเดียวกับเค้าบ้างไหม ปรากฏว่าเท่าที่เค้าสังเกตเห็นดูเหมือนจะมีเพียงไปไม่กี่คนเท่านั้น แถมแต่ละคนเค้าไม่ค่อยสนิทด้วยเลย
เฮ้อ น่าเศร้าจริงๆ ไม่อยากย้ายให้มีเปลี่ยนห้องเลย เค้าบ่นพึมพำอยู่คนเดียว พร้อมกับหันไปมองที่ประตู เฮ้ย นั้นมัน
อ้าว ไอ้ไลท์ได้อยู่ห้องเดียวกับแกอีกแล้วเรอะ เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน หันมาทางไลท์
เบื่อขี้หน้าแกจริงๆวะนีโอ อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ดวงพวกเราอะไรจะสมพงค์กันขนาดนั้นวะ เด็กหนุ่มพูดไปออกไปอย่างั้น ทั้งๆที่จริงๆแล้วเค้าดีใจมากที่ได้อยู่กะไอ้เพื่อนรักคนนี้
เออน่า ดีออกมีไรได้ช่วยเหลือกันเหมือนเดิม ฉันก็จะได้ลอกการบ้านแกเหมือนเดิม ฮิฮิ เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
เออๆเรื่องของแกเถอะ ลอกทุกวันๆระวังเรียนจบได้ไปไถ่นาเป็นอาชีพแน่แก ฮ่าๆ
โอ้ยแรงวะ อย่างฉันนี้มันต้องไปเป็นนักกรีฑามืออาชีพต่างหากละ
เร้อ เอาเหอะวะ อยากทำไรก็ทำ
หลังจากพวกเค้าคุยกันเสร็จไลท์ก็ชวนนีโอให้มานั่งข้างๆกัน เพราะที่นั่งด้านขวาของเค้าว่างพอดี พูดก็พูดเถอะ ถึงนีโอจะชอบขอมาลอกการบ้านไลท์ก็เถอะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นคนเรียนเก่งพอๆกับไลท์เลยและ แต่มันเป็นคนขี้เกียจมาก นอกจากกรีฑาแล้วมันไม่เคยสนใจอะไรเลย แต่อย่างว่ามันเป็นนักวิ่งของโรงเรียนคว้าเหรียญทองระดับเมืองได้ตั้งแต่8-9ขวบแล้ว
และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงเวลาเข้าเรียน นักเรียนทุกคนต่างก็นั่งทีกันเรียบร้อย
ครื้น เสียเปิดประตูดังขึ้น
อาจารย์ผู้ชายใส่แว่นตัวไม่สูงมากน่าจะประมาณ 170เซนเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลเข็ม มัดผมหางม้า
วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา เรียนกับเราในปีนี้ เอ้า แนะนำตัวหน่อย
ค่ะ ฉันชื่อ ลีน่าค่ะ ลีน่า ฟราน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ หลังจากเธอพูดจบเด็กทุกคนในห้องก็ตบมือต้อนรับกันทุกคน
ดีมาก งั้นจะให้เธอไปนั่งตรงไหนดีเนี่ย อาจารย์พูดพร้อมกับมองหาที่นั่ง
อาจารย์ โต๊ะข้างหลังไลท์กำลังว่างครับ เสียงนีโอดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะข้างหลังของไลท์
โอเคงันไปนั่งตรงนั้นละกัน ไลท์!!
คะ ครับ เด็กหนุ่มสะดุ้งพร้อมกับขานรับอย่างรวดเร็ว
เธอ คอยแนะนำเค้าด้วยนะ ส่วนลีน่าถ้ามีอะไรก็ถามเค้าเอาก็แล้วกัน ไปนั่งที่ได้แล้ว อาจารย์พูดพร้อมกับชีให้เธอไปนั่งที่
ค่ะอาจารย์
จากนั้นพอทุกคนเริ่มเข้าที่เข้าทางกันหมดแล้วชั่วโมงแรกของการเรียนจะเป็นการโฮมรูมอาจารย์จะพูดถึงสิ่งที่ต้องทำในปี แจกแจงว่าในปีนี้จะมีการสอบอะไรบ้างเมื่อไร และก็เป็นการแนะนำตัวของแต่ละคน พอหมดคาบแรกจึ่งจะมีการเรียนการสอนตามปกติ
-พักกลางวัน-
ไลท์ก็ได้หันหน้ามารี่พร้อมกับพูดว่า ลีน่าหิวข้าวรึปล่าว ไปกินข้าวกัน เดี่ยวฉันจะได้พาเธอไปดูรอบๆโรงเรียน
ฮิ้วววววว .เค้ามันวันแรกก็จะจีบเค้าแล้วหรอ ไวไฟจริงนะ เสียงของเพื่อนบ้าข้างๆมันหอน
ตลกแล้ว แค่ชวนไปกินข้าว แกก็เห็นอาจารย์เค้าให้ฉันค่อยดูแล ว่าแต่จะไปกินข้าวไหมตกลง
อ่าค่ะ ไปค่ะๆกำลังหิวอยู่พอดีเลย
งันฉันไปด้วยนะไลท์กำลังหิวพอดีเลยเพื่อน หวังว่าคงไม่โกรธนะที่ไปฉันไปเป็น กขคงจ. นีโอพูดพร้อมส่งสายตากวนประสาทมาที่ไลท์
ฮ่าๆ จริงๆก็ไม่อยากให้แกมาด้วยหรอก เดียวจะเป็นกขค.จริงๆนะและ ไลท์พูดเหน็บกลับ แต่หารู้ไม่ว่ามีบางคนหน้าแดงแค่ไหนแล้ว
เฮ้ย อย่าทิ้งเพื่อนดิวะ อีกอย่างทีเล่นทีจริงวะเนี่ย คุณลีน่าเค้าหน้าแดงหมดแล้ว ฮ่าๆๆ
บ้าหรอ ใครเค้าหน้าแดงกันย่ะ ลีน่าเริ่มโมโหนิดๆ
พอเลยทั้ง2คนไปกินข้าวกันเถอะ หิวมากแล้ว
ณ โรงอาหาร
กลุ่มเด็ก 3 คนกำลังนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหารอันคับแคบและก็แน่นเอี๊ยด
ลีน่า ทำไมเธอถึงย้ายมาเรียนที่นี้ละ ไลท์พูดด้วยความสงสัย
พอดีพ่อแม่ต้องย้ายมาทำงานที่เมืองนี้น่ะ ก็เลยต้องย้ายมาด้วย
แล้วคุณลีน่ามีเพื่อนหรือคนรู้จักอยู่เมืองนี้บ้างไหม นีโอถามต่อ
ไม่มีไรเลย ไม่มีญาติพี่น้องสักคน อันที่จริงฉันเป็นลูกกำพร้านะ ได้พ่อแม่เก็บมาเลี้ยง
เฮ้ย!!จริงป่าว อยากจะบอกว่าพวกเรา2คนก็เป็นลูกกำพร้าเหมือนกัน ไลท์พูด
จริงหรอ น่าแปลกเนอะ รึว่านี้จะเป็นโชคชะตาทำให้เราได้มาพบกัน
ก็เป็นไปได้ สำหรับฉันแล้วถึงจะกำพร้าแต่พ่อแม่ของฉันตอนนี้เค้ารักฉันมาก แล้วฉันก็รักพวกเค้ามาเช่นกัน
ฉันด้วย !! นีโอกับลีน่าพูดพร้อมกันเชิงว่าเห็นด้วย
และแล้วพอพวกเค้าก็กินข้าวเสร็จไลท์ก็ขออาสาเป็นไกด์พาลีน่าไปทัวร์รอบโรงเรียนโดยมีนีโอเป็ผู้ติดตามอยู่ข้างๆ จากนั้นพอเวลาพักก็หมด ทั้ง3คนก็เข้าไปเรียนกันตามปกติ
-หลังเลิกเรียน-
ไลท์เย็นนี้ไปไหนดีวะ
กะว่าจะกลับบ้านเลยไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียววะ เดียวแม่เหงา
ชิ ลูกแหง่จริงๆ กะว่าจะชวนไปเล่นเกมซะหน่อย
แล้วคุณลีน่าละ จะไปไหนต่อรึปล่าวครับ
คงกลับบ้านเลยและค่ะ ยังไม่ค่อยอยากไปไหน
เชอะ กลับกันหมดกลับด้วยก็ได้
จากนั้นทั้ง3คนก็เดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมๆกัน ในระหว่างทางก็คุยไปเรื่อยๆจึงได้รู้ว่าทั้ง3คนบ้านอยู่ไม่ห่างกันมากถึงจะคนละซอย แต่ก็ไปทางเดียวกัน
ในระหว่างที่ทั้ง3คนเดินกำลังเดินไปเรื่อยๆตามปกติ หารู้ไม่ว่าตอนนี้กำลังมีชายคนหนึ่งกำลังเดินตามทั้ง 3 คนไปเรื่อยๆ
ไลท์ รู้สึกอะไรไหม
อืม มีคนตามเรามา
ฉันว่ามันผิดปกตินะ ให้คุณลีน่ารีบกลับไปก่อนดีกว่า
โอเคๆ นีโอนายรีบพาลีน่าไปส่งฉันจะทวงเวลาอยู่ตรงนี้
ได้ งันฉันไปก่อนนะ หลังจากพูดเสร็จนีโอก็หันมาหาลีน่าพร้อมพูดว่า
คุณลีน่าเดียวไลท์มันนึกได้ว่าต้องไปซื้อของให้แม่ให้เรากลับกันไปก่อน
อ่อค่ะ งันไลท์ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้
ค้าบๆไว้เจอกันพรุ่งนี้
คุณลีน่าผมว่าเพื่อความเร็วและสุขภาพที่แข็งแรงเรามาวิ่งกันเถอะ นีโอพูดพร้อมจับแขนลีน่าให้วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ไลท์ยื่นมองจนแน่ใจว่าลีน่าไปไกลแล้วจึงหันหน้ากลับมา
แกตรงหลังเสาไฟฟ้าน่ะ ออกมาซะ ไลท์พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
ฮี่ๆ..ความแตกแล้วหรอเนี่ย ชายผมสั้นทรงผมโมฮ็อคสีดำวัยหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่แยแส
ต้องการอะไร
ชีวิตของแกไง ชายหนุ่มพูดพร้อมแสยะยิ้ม และ พุ่งมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับง้างมัดต่อยเข้าที่ท้องของไลท์ แต่ไลท์ก็สามารถกันได้อย่างคล่องแคล้ว เค้ามีทักษะการป้องกันตัวค่อนข้างดีอยู่แล้ว เนื่องจากพ่อของเค้ามักจะสอนให้เสมอๆตั้งแต่เค้าจำความได้ ทั้งสองคนต่างแลกมัดกันไปมา แต่ยังไม่มีทีท่าว่าใครจะพลาดพลั้ง
มีดีกว่าที่คิดแหะสงสัยคงไม่ต้องออมมือแล้วมั่ง ชายผมดำยกมือขึ้นสองข้าง จากนั้นก็มีแท่งเหล็กที่ใช้ก่อสร้างจำนวน6แท่ง ที่วางไว้อยู่ข้างถนนก็ลอยขึ้นมา
เฮ้ย !! แกทำได้ไง ไลท์ร้องด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ยังคงพยายามตั้งสติเอาไว้
หึ พวกแกนี้มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆรึไง อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร พอสิ้นคำพูดชายผมดำก็ทำมือมาข้างหลังเหมือนกำลังจะโยนสิ่งของ แล้วทำท่าโยนออกไป แท่งเหล็กจำนวน 3แท่งก็พุ่งออกไปหาไลท์อย่างรวดเร็ว
ไลท์ใช้ทักษะกีฬาที่ค่อนข้างเก่งหลบไปได้ 1 อันสบายๆ แต่ยังมีอันที่ 2 แต่ในอันที่2นี้เค้ากลับหลบได้แบบเฉียดฉิวแต่มันก็ถากแขนเค้าเลือกไหลเป็นทาง อันสุดท้ายเค้าคิดว่าหลบไม่พ้นแน่ๆ เค้าจึงพุ่งเข้าไปรับเพื่อลดความความเสียหาย แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้แขนของเค้าชุ้มไปด้วยเลือดและสะบักสะบ่อมจะแรงกระแทกเพราะไปชนกับกำแพงบ้าน
ฟิ้ว . แท่งเหล็กอีก 3 แท่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ไลท์มองด้วยความสิ้นความพร้อมกับหลับตา
เปรี้ยง !!!!!! เสียงกระแทกดังไปทั่ว ไลท์ลืมตามอง
นีโอ!! ทำไมมาอยู่นี้
ก็มาช่วยนายไงเพื่อน นีโอกระโดดทีบแท่งเหล็กอันแรกและอันที่สองไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แล้วใช้แขนตั้งการ์ดรับอันสุดท้ายไว้ ด้วยความที่นีโอเป็นนักกรีฑาพลังขาเค้าย่อมมากกว่าไลท์ จึงทำให้เค้าไม่ปลิวออกไปแต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน
โฮ่ รับได้ด้วยแหะ งันอย่างงี้ละ ชายผมดำยื่นมือมา2ข้างอีกครั้ง แต่คราวนี้แท่งเหล็กจำนวนนับ10-20อันลอยขึ้นมาบนฟ้า พร้อมกับแสยะยิ้ม
รับไป [ห่าฝนหอกเหล็กพิฆาต] สิ้นเสียงแท่งเหล็กจำนวนมากก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
นีโอหลบไปปปปปปปปปปป ไม่งันนายตายแน่ แท่งเหล็กกำลังพุ่งมาจาถึงตัวนีโอแล้ว
ไม่ได้หรอก ถ้าฉันหลบฉันจะเสียเพื่อนที่ฉันรักที่สุดไป ถ้าได้ปกป้องเพื่อนแล้ว ฉันไม่มีคำว่า กลัว!! หรอก ย้ากกกกกกกกก นีโอคิดในใจว่า ฉันคงต้องมาจบชีวิตที่นี้สินะ แต่ไม่เป็นไร นี้คือ [ความกล้าที่จะเผชิญหน้าเพื่อปกป้องคนอื่นของฉัน] ในขณะนั้นเอง ภายในจิตใจของเค้าก็มีเสียงดังขึ้น
อย่าพึ่งถอดใจเด็กหนุ่มเอ๋ย
ใครน่ะ
ข้าคือเทพแห่งสายฟ้า
มาทำไม รึฉันตายไปแล้ว
ไม่ใช่ คำพูดของเจ้า ทำให้ข้ายอมรับในตัวเจ้า ผู้ซึ่งเหมาะที่จะมารับพลังของข้าไป
อะไรนะ
เจ้าจงรับพลังนี้ไป และจากนี้เจ้าจะได้ชื่อว่า หลังจากนั้นก็เกิดแส่งสีเหลืองส่องไปทั่ว
เฮ้ยยยย .นี้มันอะไรกันวะ แสงบ้าอะไรเนี่ยชายผมดำพูดอย่างงุนงง จากนั้นแท่งเหล็กจำนวนมากก็พุ่งย้อนกลับไปที่ชายผมดำอย่างรวดเร็ว จนเกือบเอาแท่งเหล็กอีกแท่งมากันไม่ทัน
มันเกิดอะไรขึ้น มันสะท้อนกลับมาได้ยังไง แกเป็นใครกันแน่ห๊า ท่ามกลางกลุ่มควันที่พุ่งออกมา พอแสงสีเหลืองเริ่มหายไปก็ปรากฏใบหน้าของนีโอ
ในนามแห่งการ์เดี้ยนดิอิตี้(Guardian Deity)ข้าคือ [เทพอารักษ์แห่งความกล้า] ตอนนี้ร่างของนีโอ่หุ้มไปด้วยแสงสีเหลือง พร้อมยกมือขึ้นหนึ่งข้าง
[หอกอัสนีทลายเกราะ] เกิดเป็นไฟฟ้ารูปร่างหอกขนาดใหญ่ขึ้นมา
แก รับไป !!!!
เฮ้ยย อะไรจะใหญ่โตขนาดนี้ [กำแพงเหล็กสถิตปัฐพี] แท่งเหล็กจำนวนมากข้างๆลอยขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันให้กับชายผมดำ
ตูมม ม เสียงเข้าปะทะกันของพลังต่อพลังดังระงมไปทั่ว
แกไม่มีทางป้องกันได้หรอก เพราะ เหล็กสามาถนำไฟฟ้าได้
วะ ว่าไงนะ .
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หอกอัสนีของนีโอทะลุกำแพงเหล็กของชายผมดำไปอย่างง่ายดาย และ เสียบทะลุร่างของเค้า
พรึ่บ . ร่างของชายผมดำกลายเป็นกลุ่มควันสลายหายไปในอากาศ จากนั้นนีโอก็หันมาพร้อมกับพูดว่า
ฉันชนะมันได้แล้วไลท์ สิ้นเสียง นีโอก็ล้มลงกำพื้น
นีโอออออออออออออออออออออออออออ
Chapter 1
เช้าวันหนึ่ง ท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็น ที่ปลกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน และ สีแดงสดที่มาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด เสียงเด็กทารกตัวน้อยที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด ไม่รู้ว่าร้องเพราะอากาศที่หนาวเหน็บ หรือ เพราะเค้าได้รับรู้ว่าสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเค้าได้ตายจากไปกันแน่ .
อุแว๊ .อุแว๊
คุณค่ะ ดะ ดูนั้นสิ มีเด็กทารกที่รอดชีวิตอยู่ค่ะ หญิงสาวผมดำที่ยาวไปถึงเอวของเธอกำลังพูดพร้อมกวักมือเรียกสามี
จะ จริงหรอ ไหนดูสิ
เฮ้ย !!จริงด้วย คุณช่วยกันเอาเค้าออกมาเถอะ ชายผมสีน้ำตาลรูปร่างค่อนข้างใหญ่พอสมควรกำลังพยายามปัดสิ่งกีดขว้างทั้งหมดออก เพื่อที่จะรีบช่วยเด็กทารกตัวน้อยให้รอดพ้นจากความตาย
เอ้า..ฮึบ.. ชายหนุ่มอุ้มเด็กทารกขึ้นมาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับสำรวจเด็กน้อยอย่างละเอียด
อืม ดีนะ เค้าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน แต่เอ๊ะ ทำไมตรงไหล่มีสีแดงๆ อ้าว!! .เฮ้ย เลือดนี้น่า คุณเราต้องรีบพาเด็กคนนี้กลับไปรักษาแล้วละ
ค่ะ คุณ ฉันว่าเรารีบเข้าเถอะค่ะ เดียวพวก เดม่อนดิอิตี้ (Demon Deity) กลับเข้ามาเห็นเข้าจะยุ่งเอา
นั้นสินะ จากนี้ไปเราต้องปกป้องเค้าจนกว่าวันหนึ่ง จะมาถึง เพราะเค้าอาจจะเป็นเด็กในคำทำนายผู้ซึ่งจะทำลายล้างเหล่าสิ่งชั่วร้ายแห่งยุคให้หมดสิ้น ชายหนุ่มพูดพร้อมส่งเด็กทารกมาให้ภรรยา พร้อมขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปอย่างเร็วที่สุด
คุณคิดว่าจะเป็นเค้าหรอค่ะ
มันก็ไม่แน่ เค้าเป็นผู้รอดเพียงคนเดียวในเผ่าแองเจลีค เป็นเผ่าที่ทุกๆคนจะมีนัยต์ตาสีฟ้าและผมสีขาว ซึ่งในคำนายได้บอกไว้ว่า 1 ในเด็ก 5คนที่จะเป็นผู้ก้อบกู้โลกจะมาเกิดในเผ่าแห่งนี้
ชายหนุ่มพยายามขับฝ่าพายุหิมะสีขาวโพลน รอบข้างที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและซากศพทั้ง หญิง ชาย เด็ก และ คนแก่ อย่างรีบร้อน เพราะถ้าคืนให้พายุแรงยิ่งกว่านี้คงไม่ดีแน่
ไม่น่าเชื่อเลยนะค่ะ ทั้งๆที่เผ่านี้ค่อนข้างจะปิดตัวเองจากโลกภายนอก ขนาดพวกเรายังต้องใช้เวลานับ 10 ปีกว่าจะหาพวกเค้าเจอ แต่น่าเสียดายที่พวกเรามาช้าเกินไป หญิงสาวพูดพร้อมมองหน้าเด็กทารกตัวน้อย น้ำตาเริ่มปริ่มในดวงตาของเธอ
คุณอย่าเสียใจไปเลย เราเองก็พยายามทำดีที่สุดแล้ว จากนี้ไปสิ่งที่เราต้องทำคือคอยเลี้ยงดูเค้าให้เติบใหญ่อย่างมีความสุขและดำเนินโชคชะตาด้วยตัวของเค้าเอง
หญิงสาวมองหน้าเด็กตัวน้อยด้วยความเห็นดู เด็กน้อยที่กำลังหลับ เด็กน้อยที่อนาคตจะต้องเจอกับความยากลำบาก เด็กน้อยที่จะเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ เธอออกเสียงอย่างแผ่วเบา แต่มั่นคงว่า
ฉัน... ไม่สิ จากนี้ไป แม่จะคอยปกป้องลูกเอง
-15 ปีผ่านไป-
ไรท์ ..ตื่นรึยังลูก รีบลงมากินข้าวได้แล้ว เดียวจะไปโรงเรียนสายนะลูก
คร้าบแม่ จะลงไปเดียวนี้และคร้าบบบบบ เด็กหนุ่มผมสั้นสีขาว ดวงตากลมโตใสปิ๊งสีฟ้า กำลังรีบแต่งตัว พร้อมกับรีบวิ่งลงบันได้มาอย่างรวดเร็ว พร้อมชะโงกมองดูแม่ของเค้า
มากินข้าวลูก แม่ทำอาหารเช้าไว้ให้แล้ว หญิงสาวจัดแจงพร้อมยกจานที่มีไส้กรอก เบค่อน แฮม มาว่างบนโต๊ะกินข้าว เด็กหนุ่มก็รีบโดนมานั่งที่โต๊ะอาหารพร้อมกับกินอย่างเอร็ดอร่อย
แม่ฮะ พ่อละ
พ่อออกไปทำงานแล้วลูก วันนี้ที่บริษัทพ่อเค้ามีประชุมด่วนน่ะ
เหรอ..ครับ พักนี้พ่อดูยุ่งทุกวันเลย เจอหน้าก็ไม่ค่อยได้คุย เด็กหนุ่มพูดพร้อมก้มหน้า
เหงาหรอลูก ช่วงนี้พ่อเค้าอาจจะงานยุ่งไปหน่อย แต่ลูกจำไว้ได้เลย พ่อเค้ารักลูกมาก มากที่สุดในโลกเลยล่ะ เธอพูดพร้อมให้กำลังใจลูก เธอสังเกตเห็นว่ามันไม่ได้ช่วยให้เด็กหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมาได้เลย
งัน เอางี้ไหมละจ๊ะ ไว้ถ้าพ่อว่างเมื่อไร เราไปเที่ยวกันดีไหม เธอพูดพร้อมส่งรอยยิ้มมาให้ลูกชาย
เด็กหนุ่มพอได้ยินก็เริ่มยิ้มออก
จริงนะ แม่ เย้ๆๆ จะได้ไปเที่ยวแล้วววว เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งมากอดแม่สุดที่รักของเค้า
จ้าๆ แม่ว่าลูกรีบไปเรียนได้แล้วนะ วันนี้เปิดเทอมวันแรก ไม่ควรไปสายนะ
ค้าบ งันผมรีบไปก่อนละนะครับ เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับวิ่งไปหยิบกระเป๋า จากนั้นก็หันมาโบกมือให้กับแม่ของเค้า แล้วรีบวิ่งออกไป
เฮ้อ ไลท์ ลูกของเราโตเป็นหนุ่มซะแล้ว คงใกล้ได้เวลาที่พลังของเค้าจะตื่นแล้วสิ จากนี้ไปไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้ว เธอคิดพร้อมกับถอนหายใจอีกฟอดใหญ่
ตอนนี้เด็กหนุ่มก็รีบวิ่ง เพื่อที่จะไปโรงเรียนให้ทันเวลา ไลท์เป็นเด็กหนุ่มที่ค่อนข้างจะเรียนเก่งทีเดียว กีฬาก็เก่ง เป็นที่รักของเพื่อนๆในห้อง เค้ามักจะใช้เวลาว่างของเค้าอ่านหนังสือเกี่ยวกับโบราณคดีของโลก เพราะเค้าไฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องเป็นนักโบราณคดีให้ได้ โดยส่วนตัวแล้วเค้าคิดว่าการที่ได้ศึกษาสิ่งที่ต่างๆในอดีตมันน่าอัศจรรย์ยิ่งกว่าได้เรียนสิ่งที่เป็นความก้าวหน้าของโลก
และแล้ว เด็กหนุ่มก็รีบวิ่งเข้ามาในโรงเรียนก่อนเวลาเข้าถึง 20 นาที วันนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่วันแรก ในโรงเรียนนี้นักเรียนทุกคนจะต้องเปลี่ยนห้องไปในทุกๆปี ใน1ระดับชั้นจะมีประมาณ 10 ห้อง ถ้าโชคดีก็อาจจะได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนตัวเอง
เด็กหนุ่มพอมาถึงโรงเรียนก็รีบไปเช็คบนบอร์ดประกาศว่าปีนี้เค้าได้อยู่ห้องไหน เพราะยิ่งเร็วเราจะได้เลือกที่นั่งดีๆ สำหรับไลท์แล้ว เค้ามักจะเลือกนั่งกลางๆห้องติดริมหน้าต่างมากกว่า เพราะเค้าไม่ชอบที่จะใกล้ชิดกับอาจารย์เกินไป และที่ชอบติดหน้าต่างเป็นเพราะว่า เค้าจะได้มองเห็นวิวข้างนอกบวกกับลมพัดเย็นๆสบายๆด้วย
พอเค้าดูห้องเสร็จ ก็รีบขึ้นมายังห้องตัวเอง ในห้องเรียนจะมีคนประมาณ 40คน แต่ตอนนี้ยังมีแค่ประมาณ 20 กว่าคนเท่านั้นเอง ทำให้เค้าได้นั่งในที่ๆเค้าต้องการ เค้าก็นั่งรอพร้อมพยายามมองหาว่าจะได้เจอเพื่อนที่มาจากห้องเดียวกับเค้าบ้างไหม ปรากฏว่าเท่าที่เค้าสังเกตเห็นดูเหมือนจะมีเพียงไปไม่กี่คนเท่านั้น แถมแต่ละคนเค้าไม่ค่อยสนิทด้วยเลย
เฮ้อ น่าเศร้าจริงๆ ไม่อยากย้ายให้มีเปลี่ยนห้องเลย เค้าบ่นพึมพำอยู่คนเดียว พร้อมกับหันไปมองที่ประตู เฮ้ย นั้นมัน
อ้าว ไอ้ไลท์ได้อยู่ห้องเดียวกับแกอีกแล้วเรอะ เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงิน หันมาทางไลท์
เบื่อขี้หน้าแกจริงๆวะนีโอ อยู่ห้องเดียวกันมาตั้งแต่เด็ก ดวงพวกเราอะไรจะสมพงค์กันขนาดนั้นวะ เด็กหนุ่มพูดไปออกไปอย่างั้น ทั้งๆที่จริงๆแล้วเค้าดีใจมากที่ได้อยู่กะไอ้เพื่อนรักคนนี้
เออน่า ดีออกมีไรได้ช่วยเหลือกันเหมือนเดิม ฉันก็จะได้ลอกการบ้านแกเหมือนเดิม ฮิฮิ เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่
เออๆเรื่องของแกเถอะ ลอกทุกวันๆระวังเรียนจบได้ไปไถ่นาเป็นอาชีพแน่แก ฮ่าๆ
โอ้ยแรงวะ อย่างฉันนี้มันต้องไปเป็นนักกรีฑามืออาชีพต่างหากละ
เร้อ เอาเหอะวะ อยากทำไรก็ทำ
หลังจากพวกเค้าคุยกันเสร็จไลท์ก็ชวนนีโอให้มานั่งข้างๆกัน เพราะที่นั่งด้านขวาของเค้าว่างพอดี พูดก็พูดเถอะ ถึงนีโอจะชอบขอมาลอกการบ้านไลท์ก็เถอะ แต่จริงๆแล้วมันเป็นคนเรียนเก่งพอๆกับไลท์เลยและ แต่มันเป็นคนขี้เกียจมาก นอกจากกรีฑาแล้วมันไม่เคยสนใจอะไรเลย แต่อย่างว่ามันเป็นนักวิ่งของโรงเรียนคว้าเหรียญทองระดับเมืองได้ตั้งแต่8-9ขวบแล้ว
และแล้วเวลาก็ผ่านไปจนถึงเวลาเข้าเรียน นักเรียนทุกคนต่างก็นั่งทีกันเรียบร้อย
ครื้น เสียเปิดประตูดังขึ้น
อาจารย์ผู้ชายใส่แว่นตัวไม่สูงมากน่าจะประมาณ 170เซนเดินเข้ามาพร้อมกับเด็กสาวผมยาวสีน้ำตาลเข็ม มัดผมหางม้า
วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามา เรียนกับเราในปีนี้ เอ้า แนะนำตัวหน่อย
ค่ะ ฉันชื่อ ลีน่าค่ะ ลีน่า ฟราน ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ หลังจากเธอพูดจบเด็กทุกคนในห้องก็ตบมือต้อนรับกันทุกคน
ดีมาก งั้นจะให้เธอไปนั่งตรงไหนดีเนี่ย อาจารย์พูดพร้อมกับมองหาที่นั่ง
อาจารย์ โต๊ะข้างหลังไลท์กำลังว่างครับ เสียงนีโอดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะข้างหลังของไลท์
โอเคงันไปนั่งตรงนั้นละกัน ไลท์!!
คะ ครับ เด็กหนุ่มสะดุ้งพร้อมกับขานรับอย่างรวดเร็ว
เธอ คอยแนะนำเค้าด้วยนะ ส่วนลีน่าถ้ามีอะไรก็ถามเค้าเอาก็แล้วกัน ไปนั่งที่ได้แล้ว อาจารย์พูดพร้อมกับชีให้เธอไปนั่งที่
ค่ะอาจารย์
จากนั้นพอทุกคนเริ่มเข้าที่เข้าทางกันหมดแล้วชั่วโมงแรกของการเรียนจะเป็นการโฮมรูมอาจารย์จะพูดถึงสิ่งที่ต้องทำในปี แจกแจงว่าในปีนี้จะมีการสอบอะไรบ้างเมื่อไร และก็เป็นการแนะนำตัวของแต่ละคน พอหมดคาบแรกจึ่งจะมีการเรียนการสอนตามปกติ
-พักกลางวัน-
ไลท์ก็ได้หันหน้ามารี่พร้อมกับพูดว่า ลีน่าหิวข้าวรึปล่าว ไปกินข้าวกัน เดี่ยวฉันจะได้พาเธอไปดูรอบๆโรงเรียน
ฮิ้วววววว .เค้ามันวันแรกก็จะจีบเค้าแล้วหรอ ไวไฟจริงนะ เสียงของเพื่อนบ้าข้างๆมันหอน
ตลกแล้ว แค่ชวนไปกินข้าว แกก็เห็นอาจารย์เค้าให้ฉันค่อยดูแล ว่าแต่จะไปกินข้าวไหมตกลง
อ่าค่ะ ไปค่ะๆกำลังหิวอยู่พอดีเลย
งันฉันไปด้วยนะไลท์กำลังหิวพอดีเลยเพื่อน หวังว่าคงไม่โกรธนะที่ไปฉันไปเป็น กขคงจ. นีโอพูดพร้อมส่งสายตากวนประสาทมาที่ไลท์
ฮ่าๆ จริงๆก็ไม่อยากให้แกมาด้วยหรอก เดียวจะเป็นกขค.จริงๆนะและ ไลท์พูดเหน็บกลับ แต่หารู้ไม่ว่ามีบางคนหน้าแดงแค่ไหนแล้ว
เฮ้ย อย่าทิ้งเพื่อนดิวะ อีกอย่างทีเล่นทีจริงวะเนี่ย คุณลีน่าเค้าหน้าแดงหมดแล้ว ฮ่าๆๆ
บ้าหรอ ใครเค้าหน้าแดงกันย่ะ ลีน่าเริ่มโมโหนิดๆ
พอเลยทั้ง2คนไปกินข้าวกันเถอะ หิวมากแล้ว
ณ โรงอาหาร
กลุ่มเด็ก 3 คนกำลังนั่งกินอาหารอยู่ที่โต๊ะในโรงอาหารอันคับแคบและก็แน่นเอี๊ยด
ลีน่า ทำไมเธอถึงย้ายมาเรียนที่นี้ละ ไลท์พูดด้วยความสงสัย
พอดีพ่อแม่ต้องย้ายมาทำงานที่เมืองนี้น่ะ ก็เลยต้องย้ายมาด้วย
แล้วคุณลีน่ามีเพื่อนหรือคนรู้จักอยู่เมืองนี้บ้างไหม นีโอถามต่อ
ไม่มีไรเลย ไม่มีญาติพี่น้องสักคน อันที่จริงฉันเป็นลูกกำพร้านะ ได้พ่อแม่เก็บมาเลี้ยง
เฮ้ย!!จริงป่าว อยากจะบอกว่าพวกเรา2คนก็เป็นลูกกำพร้าเหมือนกัน ไลท์พูด
จริงหรอ น่าแปลกเนอะ รึว่านี้จะเป็นโชคชะตาทำให้เราได้มาพบกัน
ก็เป็นไปได้ สำหรับฉันแล้วถึงจะกำพร้าแต่พ่อแม่ของฉันตอนนี้เค้ารักฉันมาก แล้วฉันก็รักพวกเค้ามาเช่นกัน
ฉันด้วย !! นีโอกับลีน่าพูดพร้อมกันเชิงว่าเห็นด้วย
และแล้วพอพวกเค้าก็กินข้าวเสร็จไลท์ก็ขออาสาเป็นไกด์พาลีน่าไปทัวร์รอบโรงเรียนโดยมีนีโอเป็ผู้ติดตามอยู่ข้างๆ จากนั้นพอเวลาพักก็หมด ทั้ง3คนก็เข้าไปเรียนกันตามปกติ
-หลังเลิกเรียน-
ไลท์เย็นนี้ไปไหนดีวะ
กะว่าจะกลับบ้านเลยไม่อยากให้แม่อยู่คนเดียววะ เดียวแม่เหงา
ชิ ลูกแหง่จริงๆ กะว่าจะชวนไปเล่นเกมซะหน่อย
แล้วคุณลีน่าละ จะไปไหนต่อรึปล่าวครับ
คงกลับบ้านเลยและค่ะ ยังไม่ค่อยอยากไปไหน
เชอะ กลับกันหมดกลับด้วยก็ได้
จากนั้นทั้ง3คนก็เดินออกมาจากโรงเรียนพร้อมๆกัน ในระหว่างทางก็คุยไปเรื่อยๆจึงได้รู้ว่าทั้ง3คนบ้านอยู่ไม่ห่างกันมากถึงจะคนละซอย แต่ก็ไปทางเดียวกัน
ในระหว่างที่ทั้ง3คนเดินกำลังเดินไปเรื่อยๆตามปกติ หารู้ไม่ว่าตอนนี้กำลังมีชายคนหนึ่งกำลังเดินตามทั้ง 3 คนไปเรื่อยๆ
ไลท์ รู้สึกอะไรไหม
อืม มีคนตามเรามา
ฉันว่ามันผิดปกตินะ ให้คุณลีน่ารีบกลับไปก่อนดีกว่า
โอเคๆ นีโอนายรีบพาลีน่าไปส่งฉันจะทวงเวลาอยู่ตรงนี้
ได้ งันฉันไปก่อนนะ หลังจากพูดเสร็จนีโอก็หันมาหาลีน่าพร้อมพูดว่า
คุณลีน่าเดียวไลท์มันนึกได้ว่าต้องไปซื้อของให้แม่ให้เรากลับกันไปก่อน
อ่อค่ะ งันไลท์ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้
ค้าบๆไว้เจอกันพรุ่งนี้
คุณลีน่าผมว่าเพื่อความเร็วและสุขภาพที่แข็งแรงเรามาวิ่งกันเถอะ นีโอพูดพร้อมจับแขนลีน่าให้วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ไลท์ยื่นมองจนแน่ใจว่าลีน่าไปไกลแล้วจึงหันหน้ากลับมา
แกตรงหลังเสาไฟฟ้าน่ะ ออกมาซะ ไลท์พูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
ฮี่ๆ..ความแตกแล้วหรอเนี่ย ชายผมสั้นทรงผมโมฮ็อคสีดำวัยหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่แยแส
ต้องการอะไร
ชีวิตของแกไง ชายหนุ่มพูดพร้อมแสยะยิ้ม และ พุ่งมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับง้างมัดต่อยเข้าที่ท้องของไลท์ แต่ไลท์ก็สามารถกันได้อย่างคล่องแคล้ว เค้ามีทักษะการป้องกันตัวค่อนข้างดีอยู่แล้ว เนื่องจากพ่อของเค้ามักจะสอนให้เสมอๆตั้งแต่เค้าจำความได้ ทั้งสองคนต่างแลกมัดกันไปมา แต่ยังไม่มีทีท่าว่าใครจะพลาดพลั้ง
มีดีกว่าที่คิดแหะสงสัยคงไม่ต้องออมมือแล้วมั่ง ชายผมดำยกมือขึ้นสองข้าง จากนั้นก็มีแท่งเหล็กที่ใช้ก่อสร้างจำนวน6แท่ง ที่วางไว้อยู่ข้างถนนก็ลอยขึ้นมา
เฮ้ย !! แกทำได้ไง ไลท์ร้องด้วยน้ำเสียงตกใจ แต่ยังคงพยายามตั้งสติเอาไว้
หึ พวกแกนี้มันไม่รู้อะไรเลยจริงๆรึไง อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร พอสิ้นคำพูดชายผมดำก็ทำมือมาข้างหลังเหมือนกำลังจะโยนสิ่งของ แล้วทำท่าโยนออกไป แท่งเหล็กจำนวน 3แท่งก็พุ่งออกไปหาไลท์อย่างรวดเร็ว
ไลท์ใช้ทักษะกีฬาที่ค่อนข้างเก่งหลบไปได้ 1 อันสบายๆ แต่ยังมีอันที่ 2 แต่ในอันที่2นี้เค้ากลับหลบได้แบบเฉียดฉิวแต่มันก็ถากแขนเค้าเลือกไหลเป็นทาง อันสุดท้ายเค้าคิดว่าหลบไม่พ้นแน่ๆ เค้าจึงพุ่งเข้าไปรับเพื่อลดความความเสียหาย แต่ถึงอย่างนั้นตอนนี้แขนของเค้าชุ้มไปด้วยเลือดและสะบักสะบ่อมจะแรงกระแทกเพราะไปชนกับกำแพงบ้าน
ฟิ้ว . แท่งเหล็กอีก 3 แท่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ไลท์มองด้วยความสิ้นความพร้อมกับหลับตา
เปรี้ยง !!!!!! เสียงกระแทกดังไปทั่ว ไลท์ลืมตามอง
นีโอ!! ทำไมมาอยู่นี้
ก็มาช่วยนายไงเพื่อน นีโอกระโดดทีบแท่งเหล็กอันแรกและอันที่สองไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว แล้วใช้แขนตั้งการ์ดรับอันสุดท้ายไว้ ด้วยความที่นีโอเป็นนักกรีฑาพลังขาเค้าย่อมมากกว่าไลท์ จึงทำให้เค้าไม่ปลิวออกไปแต่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน
โฮ่ รับได้ด้วยแหะ งันอย่างงี้ละ ชายผมดำยื่นมือมา2ข้างอีกครั้ง แต่คราวนี้แท่งเหล็กจำนวนนับ10-20อันลอยขึ้นมาบนฟ้า พร้อมกับแสยะยิ้ม
รับไป [ห่าฝนหอกเหล็กพิฆาต] สิ้นเสียงแท่งเหล็กจำนวนมากก็พุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว
นีโอหลบไปปปปปปปปปปป ไม่งันนายตายแน่ แท่งเหล็กกำลังพุ่งมาจาถึงตัวนีโอแล้ว
ไม่ได้หรอก ถ้าฉันหลบฉันจะเสียเพื่อนที่ฉันรักที่สุดไป ถ้าได้ปกป้องเพื่อนแล้ว ฉันไม่มีคำว่า กลัว!! หรอก ย้ากกกกกกกกก นีโอคิดในใจว่า ฉันคงต้องมาจบชีวิตที่นี้สินะ แต่ไม่เป็นไร นี้คือ [ความกล้าที่จะเผชิญหน้าเพื่อปกป้องคนอื่นของฉัน] ในขณะนั้นเอง ภายในจิตใจของเค้าก็มีเสียงดังขึ้น
อย่าพึ่งถอดใจเด็กหนุ่มเอ๋ย
ใครน่ะ
ข้าคือเทพแห่งสายฟ้า
มาทำไม รึฉันตายไปแล้ว
ไม่ใช่ คำพูดของเจ้า ทำให้ข้ายอมรับในตัวเจ้า ผู้ซึ่งเหมาะที่จะมารับพลังของข้าไป
อะไรนะ
เจ้าจงรับพลังนี้ไป และจากนี้เจ้าจะได้ชื่อว่า หลังจากนั้นก็เกิดแส่งสีเหลืองส่องไปทั่ว
เฮ้ยยยย .นี้มันอะไรกันวะ แสงบ้าอะไรเนี่ยชายผมดำพูดอย่างงุนงง จากนั้นแท่งเหล็กจำนวนมากก็พุ่งย้อนกลับไปที่ชายผมดำอย่างรวดเร็ว จนเกือบเอาแท่งเหล็กอีกแท่งมากันไม่ทัน
มันเกิดอะไรขึ้น มันสะท้อนกลับมาได้ยังไง แกเป็นใครกันแน่ห๊า ท่ามกลางกลุ่มควันที่พุ่งออกมา พอแสงสีเหลืองเริ่มหายไปก็ปรากฏใบหน้าของนีโอ
ในนามแห่งการ์เดี้ยนดิอิตี้(Guardian Deity)ข้าคือ [เทพอารักษ์แห่งความกล้า] ตอนนี้ร่างของนีโอ่หุ้มไปด้วยแสงสีเหลือง พร้อมยกมือขึ้นหนึ่งข้าง
[หอกอัสนีทลายเกราะ] เกิดเป็นไฟฟ้ารูปร่างหอกขนาดใหญ่ขึ้นมา
แก รับไป !!!!
เฮ้ยย อะไรจะใหญ่โตขนาดนี้ [กำแพงเหล็กสถิตปัฐพี] แท่งเหล็กจำนวนมากข้างๆลอยขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันให้กับชายผมดำ
ตูมม ม เสียงเข้าปะทะกันของพลังต่อพลังดังระงมไปทั่ว
แกไม่มีทางป้องกันได้หรอก เพราะ เหล็กสามาถนำไฟฟ้าได้
วะ ว่าไงนะ .
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก หอกอัสนีของนีโอทะลุกำแพงเหล็กของชายผมดำไปอย่างง่ายดาย และ เสียบทะลุร่างของเค้า
พรึ่บ . ร่างของชายผมดำกลายเป็นกลุ่มควันสลายหายไปในอากาศ จากนั้นนีโอก็หันมาพร้อมกับพูดว่า
ฉันชนะมันได้แล้วไลท์ สิ้นเสียง นีโอก็ล้มลงกำพื้น
นีโอออออออออออออออออออออออออออ