lolical-D
2nd February 2012, 19:13
หลังจากที่ประกาศหยุดไปผู้แต่งตอนนี้ได้เปลี่ยนใจแล้วและขอประกาศทำนิยายUnknowต่อไป
ปล. ขอโทษด้วยถ้ากระทู้นี้มันรบกวนใคร ผมกลัวว่าหลังจากที่ผมประกาศหยุดไปแล้วคนที่ติดตามอยู่จะไปคลิ๊กเข้ามาอีกแล้ว เอาไว้อีกซัก 2 - 3 วันนะครับ ขอโทษครับ และขอบคุณทุกคนด้วย
Unknow.
บทนำ
มีดถูกกรีดลงตรงกลางหัวใจ
เหงื่อซึมออกมาจากทุกรูขุมขนในร่างกาย
เสียงหายใจรัวระริน
เลือดเริ่มซึมออกจากบาดแผล
เสียงลมหายใจสุดท้ายได้ดับลง
บาดแผลถูกเปิดให้กว้างขึ้น
คนร้ายเอามือล้วงเข้าไปในบาดแผล
หยิบก้อนหัวใจที่เพิ่งหยุดเต้นไปเมื่อครู่
แล้วหนีจากไป
ในยามราตรี..
“แม่จ๋า”เสียงของเด็กน้อยเพศชาย อายุ 3 ขวบ เรียกแม่ที่นอนจมกองเลือด แต่ไร้เสียงตอบรับใดใดจากผู้เป็นแม่เด็กน้อยเริ่มคลานลงไปหาแม่ในกองเลือด มือที่เปื้อนเลือดแตะลงบนใบหน้าของผู้เป็นแม่ แล้วก็พูดอีกครั้งว่า “แม่จ๋า”หารู้ไม่ว่ามารดาของเขานั้นได้จากไปและไม่มีวันกลับมาอีก..
14 ปี ต่อ มา
หนุ่มผมสีดำ ตัวสูงโปร่ง ใบหน้าคมกริบ ผิวขาว นัยตาสีทอง กำลังหลับไหลอยู่
“แม่!!” ชายหนุ่มผู้ตื่นจากความฝันร้องขึ้น เหงื่อท่วมเต็มร่างกาย แล้วพบว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายที่เคยเป็นเรื่องจริงเท่านั้นเอง ปัจจุบันผมอยู่ที่บ้านที่เป็นมรดกสุดท้ายของพ่อแม่คนเดียว แม่ได้ถูกฆาตกรโรคจิตฆ่าพร้อมนำหัวใจไป หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็ฆ่าตัวตายตามพร้อมทิ้งจดหมายลาตายไว้ แต่ผมไม่อ่านมันหรอก เพราะคิดว่าเป็นเหตุผลไร้สาระที่เสียใจที่แม่จากไปเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่าคนเราต้องอยู่ให้ได้แม้ตัวคนเดียว ผมเชื่ออย่างนั้น...
“อเล็กซ์ ไปโรงเรียนกัน” ผมมองออกไปนอกหน้าต่างตามต้นเสียง พบชายผมสีดำร่างเตี้ยแคระแหงนหน้ามองอยู่ เขาชื่อว่า จ๊อบ โรแวนส์
“รอแป๊ป อาบน้ำก่อนไปรอที่ห้องรับแขก ไป“ ผมพูด มือกำลังถอด ชุดนอนอยู่
13 นาทีต่อมา..
ผมเดินลงมาจากชั้นบนในชุดนักเรียนของโรงเรียน เมอร์แวน เป็นสูทแขนยาวสีขาวผูกเนคไทสีดำและกางเกงขายาวสีดำ
“เฮ้ นายมาช้าไป 3 นาทีนะอเล็กซ์” จ๊อบพูดขณะที่หยิบขนมที่วางไว้ที่โต๊ะรับแขกใส่ปาก
“เฮ้ จ๊อบขนมที่นายกินอยู่มันหมดอายุไปแล้วนะ??” ผมพูดด้วยสีหน้าเฉยชา
“โฮกกก นายทำไมไม่บอกชั้นแต่แรกหล่ะ แหว่ะ” จ๊อบคายขนมออกมาด้วยสีหน้าเหยเก
“ก็นายไม่ได้ถามนี่?” ผมพูดขณะบิดลูกบิดประตู “ไปกันได้แล้ว”
ประตูถูกเปิดออก สายลมพัดผ่านใบหน้า ช่วงนี้คือฤดูใบไม้ผลิในประเทศอังกฤษ อากาศค่อนข้างอบอุ่น ผู้คนในหมู่บ้านนี้มีไม่มาก เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ชานเมืองมีชื่อว่า ลิออนวิวเลจ ผมกับจ๊อบเดินทางไปโรงเรียนโดยรถบัส และขณะนี้พวกเรายืนอยู่ที่ป้ายรถบัสพอดี
“เฮ้ ฉาง ทำไมวันนี้นายมาสายหล่ะ “ จ๊อบพูดพร้อมกวักมือเรียก เด็กหนุ่มสัญชาติจีนใส่แว่นผมยุ่งสีทองสุดเซอร์ ทำให้เขาเป็นที่ป๊อปปูล่าในวงการสาวๆ มีชื่อว่า ฉาง อัน เขากำลังวิ่งหน้าตั้งคาบขนมปังในปาก
“ คือเมื่อคืนผมอ่านหนังสือดึกไปหน่อย เลยมาโรงเรียนสายหน่ะครับ” ฉาง บอกพร้อมรีบเคี้ยวขนมปังในปากและหยิบกระจกขึ้นมาแต่งทรงผมสีทองอันเงางาม
“ฮึ!หล่อตลอด” จ๊อบแซว
รถบัสได้มาจอดเทียบท่า ผู้คนมากมายกรูกันขึ้นรถ และพวกผมก็ด้วย รถบัสถูกขับออกนอกชานเมืองไปอีกจนถึงโรงเรียน เมอร์แวน มีนักเรียนเพียง 3 คน ลงจากรถ คือ ผม จ๊อบ ฉาง เมอร์แวนเป็นโรงเรียนเก่าแก่มากกว่า 1000 ปี แต่ตอนนี้มันเพิ่งถูก บูรณะขึ้นมาใหม่แต่มันก็ไม่ได้ดูดีขึ้น เปรียบเสมือน โบราณสถาน ที่ถูกบูรณะเท่านั้นเอง
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก พวกเราขึ้นปี 6 ห้อง 2 อยู่ห้องเดียวกันหมด เราก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนพร้อมเสียงออดเริ่มชั่วโมงแรก ทุกคนรีบวิ่งเข้าห้องเรียนเพราะรู้ว่าถ้าเข้าช้าจะได้พบเจอกับประสบการณ์ที่โหดร้ายขนาดไหน แต่!ไม่ทันเสียแล้วขณะนี้มีร่างสูงใหญ่ มีออร่าดำทะมึนแผ่ออกมาจากร่างนั้นแล้วพูดว่า
“ทุกคนที่มาสาย หยุดวิ่ง ! แล้วมาเข้าแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งเดี๋ยวนี้ “ พวกผมจึงจำใจต้องทำตามคำสั่งไม่งั้นอาจจะได้กลับบ้านไม่ครบ 32 เพราะนั่นคือ อาจารย์ ไนท์ วอลเลี่ยน อาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโฉด เป็นหนึ่งในทหารผู้รอดชีวิตในสงครามโลกครั้งที่ 2 ผ่านศพมานับไม่ถ้วน!!
“ทุกคนคงรู้สินะ ว่าวันนี้เป็นวันแรกของเทอมนี้ วันนี้เปิดเทอม!!” อาจารย์ ไนท์ ตะโกนลั่นทำให้นักเรียนที่อยู่บนตึกยื่นหน้าลงมามองพร้อมหัวเราะคิกคัก
“รู้ครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“แล้วทำไมมาสาย อย่างนี้รู้ไหมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว !!” อาจารย์ ตะโกนอีกครั้ง
“ไม่รู้ครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกเช่นเคย
วอนโดนตีนซะแล้ว ผมคิดในใจ
“ทุกคนต้องโดนลงโทษ เดินเข้ามาทีละคน !” อาจารย์ ไนท์ พูดออกมาพร้อมชักไม้เรียวเงาดำประกายประจำตัวออกมา
“เอาน่า ไนท์เอ๋ย สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง วันนี้เปิดเทอมวันแรก ยกโทษให้เขาหน่อยแล้วกันถือว่าฉันขอ” เสียงสวรรค์จากอาจารย์ ผู้ใจดี แต่รอยยิ้มแสยะเจ้าเล่ห์ไม่เคยเปลี่ยน อาจารย์ บิ๊กชายน์ วอลล๊อค ผมสีขาวยาวประบ่าใบหน้าอันงดงาม นักเรียนทุกคนได้ยินเสียงสวรรค์แล้วก็ชื้นใจ
“หึ! นายมันง่ายไป คนไร้กฎระเบียบไม่มีทางอยู่รอดในสงคราม”
“แต่ชั้นก็รอดมานี่ “ บิ๊กชายน์ ยิ้มเยาะเย้ย ก็จริงอยู่ที่เขารอดมาได้ เขาเป็นพลซุ่มยิงจากสงครามโลกเช่นเดียวกันและยังอยู่หน่วยเดียวกัน กับ ไนท์ด้วย
“เอาเถอะ ๆ ตอนนี้อาจารย์เข้าสอนหมดแล้วเดี๋ยวนักเรียนจะเข้ากันไม่ทัน ปล่อยไปก่อนและกัน ฮึ!” อาจารย์ไนท์พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
พวกเราทุกคนต่างเผ่นแนบขึ้นห้องเรียนก่อนที่ ท่านจอมมารจะเปลี่ยนใจ เข้าสู้ห้องเรียน
ของปี 6 ห้อง 2......
ติดตามต่อที่กระทู้หลักได้เลยครับ :D
ปล. ขอโทษด้วยถ้ากระทู้นี้มันรบกวนใคร ผมกลัวว่าหลังจากที่ผมประกาศหยุดไปแล้วคนที่ติดตามอยู่จะไปคลิ๊กเข้ามาอีกแล้ว เอาไว้อีกซัก 2 - 3 วันนะครับ ขอโทษครับ และขอบคุณทุกคนด้วย
Unknow.
บทนำ
มีดถูกกรีดลงตรงกลางหัวใจ
เหงื่อซึมออกมาจากทุกรูขุมขนในร่างกาย
เสียงหายใจรัวระริน
เลือดเริ่มซึมออกจากบาดแผล
เสียงลมหายใจสุดท้ายได้ดับลง
บาดแผลถูกเปิดให้กว้างขึ้น
คนร้ายเอามือล้วงเข้าไปในบาดแผล
หยิบก้อนหัวใจที่เพิ่งหยุดเต้นไปเมื่อครู่
แล้วหนีจากไป
ในยามราตรี..
“แม่จ๋า”เสียงของเด็กน้อยเพศชาย อายุ 3 ขวบ เรียกแม่ที่นอนจมกองเลือด แต่ไร้เสียงตอบรับใดใดจากผู้เป็นแม่เด็กน้อยเริ่มคลานลงไปหาแม่ในกองเลือด มือที่เปื้อนเลือดแตะลงบนใบหน้าของผู้เป็นแม่ แล้วก็พูดอีกครั้งว่า “แม่จ๋า”หารู้ไม่ว่ามารดาของเขานั้นได้จากไปและไม่มีวันกลับมาอีก..
14 ปี ต่อ มา
หนุ่มผมสีดำ ตัวสูงโปร่ง ใบหน้าคมกริบ ผิวขาว นัยตาสีทอง กำลังหลับไหลอยู่
“แม่!!” ชายหนุ่มผู้ตื่นจากความฝันร้องขึ้น เหงื่อท่วมเต็มร่างกาย แล้วพบว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายที่เคยเป็นเรื่องจริงเท่านั้นเอง ปัจจุบันผมอยู่ที่บ้านที่เป็นมรดกสุดท้ายของพ่อแม่คนเดียว แม่ได้ถูกฆาตกรโรคจิตฆ่าพร้อมนำหัวใจไป หลังจากนั้นไม่นาน พ่อก็ฆ่าตัวตายตามพร้อมทิ้งจดหมายลาตายไว้ แต่ผมไม่อ่านมันหรอก เพราะคิดว่าเป็นเหตุผลไร้สาระที่เสียใจที่แม่จากไปเท่านั้นเอง ผมเชื่อว่าคนเราต้องอยู่ให้ได้แม้ตัวคนเดียว ผมเชื่ออย่างนั้น...
“อเล็กซ์ ไปโรงเรียนกัน” ผมมองออกไปนอกหน้าต่างตามต้นเสียง พบชายผมสีดำร่างเตี้ยแคระแหงนหน้ามองอยู่ เขาชื่อว่า จ๊อบ โรแวนส์
“รอแป๊ป อาบน้ำก่อนไปรอที่ห้องรับแขก ไป“ ผมพูด มือกำลังถอด ชุดนอนอยู่
13 นาทีต่อมา..
ผมเดินลงมาจากชั้นบนในชุดนักเรียนของโรงเรียน เมอร์แวน เป็นสูทแขนยาวสีขาวผูกเนคไทสีดำและกางเกงขายาวสีดำ
“เฮ้ นายมาช้าไป 3 นาทีนะอเล็กซ์” จ๊อบพูดขณะที่หยิบขนมที่วางไว้ที่โต๊ะรับแขกใส่ปาก
“เฮ้ จ๊อบขนมที่นายกินอยู่มันหมดอายุไปแล้วนะ??” ผมพูดด้วยสีหน้าเฉยชา
“โฮกกก นายทำไมไม่บอกชั้นแต่แรกหล่ะ แหว่ะ” จ๊อบคายขนมออกมาด้วยสีหน้าเหยเก
“ก็นายไม่ได้ถามนี่?” ผมพูดขณะบิดลูกบิดประตู “ไปกันได้แล้ว”
ประตูถูกเปิดออก สายลมพัดผ่านใบหน้า ช่วงนี้คือฤดูใบไม้ผลิในประเทศอังกฤษ อากาศค่อนข้างอบอุ่น ผู้คนในหมู่บ้านนี้มีไม่มาก เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ชานเมืองมีชื่อว่า ลิออนวิวเลจ ผมกับจ๊อบเดินทางไปโรงเรียนโดยรถบัส และขณะนี้พวกเรายืนอยู่ที่ป้ายรถบัสพอดี
“เฮ้ ฉาง ทำไมวันนี้นายมาสายหล่ะ “ จ๊อบพูดพร้อมกวักมือเรียก เด็กหนุ่มสัญชาติจีนใส่แว่นผมยุ่งสีทองสุดเซอร์ ทำให้เขาเป็นที่ป๊อปปูล่าในวงการสาวๆ มีชื่อว่า ฉาง อัน เขากำลังวิ่งหน้าตั้งคาบขนมปังในปาก
“ คือเมื่อคืนผมอ่านหนังสือดึกไปหน่อย เลยมาโรงเรียนสายหน่ะครับ” ฉาง บอกพร้อมรีบเคี้ยวขนมปังในปากและหยิบกระจกขึ้นมาแต่งทรงผมสีทองอันเงางาม
“ฮึ!หล่อตลอด” จ๊อบแซว
รถบัสได้มาจอดเทียบท่า ผู้คนมากมายกรูกันขึ้นรถ และพวกผมก็ด้วย รถบัสถูกขับออกนอกชานเมืองไปอีกจนถึงโรงเรียน เมอร์แวน มีนักเรียนเพียง 3 คน ลงจากรถ คือ ผม จ๊อบ ฉาง เมอร์แวนเป็นโรงเรียนเก่าแก่มากกว่า 1000 ปี แต่ตอนนี้มันเพิ่งถูก บูรณะขึ้นมาใหม่แต่มันก็ไม่ได้ดูดีขึ้น เปรียบเสมือน โบราณสถาน ที่ถูกบูรณะเท่านั้นเอง
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก พวกเราขึ้นปี 6 ห้อง 2 อยู่ห้องเดียวกันหมด เราก้าวเข้าสู่รั้วโรงเรียนพร้อมเสียงออดเริ่มชั่วโมงแรก ทุกคนรีบวิ่งเข้าห้องเรียนเพราะรู้ว่าถ้าเข้าช้าจะได้พบเจอกับประสบการณ์ที่โหดร้ายขนาดไหน แต่!ไม่ทันเสียแล้วขณะนี้มีร่างสูงใหญ่ มีออร่าดำทะมึนแผ่ออกมาจากร่างนั้นแล้วพูดว่า
“ทุกคนที่มาสาย หยุดวิ่ง ! แล้วมาเข้าแถวหน้ากระดานเรียงหนึ่งเดี๋ยวนี้ “ พวกผมจึงจำใจต้องทำตามคำสั่งไม่งั้นอาจจะได้กลับบ้านไม่ครบ 32 เพราะนั่นคือ อาจารย์ ไนท์ วอลเลี่ยน อาจารย์ฝ่ายปกครองสุดโฉด เป็นหนึ่งในทหารผู้รอดชีวิตในสงครามโลกครั้งที่ 2 ผ่านศพมานับไม่ถ้วน!!
“ทุกคนคงรู้สินะ ว่าวันนี้เป็นวันแรกของเทอมนี้ วันนี้เปิดเทอม!!” อาจารย์ ไนท์ ตะโกนลั่นทำให้นักเรียนที่อยู่บนตึกยื่นหน้าลงมามองพร้อมหัวเราะคิกคัก
“รู้ครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“แล้วทำไมมาสาย อย่างนี้รู้ไหมนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว !!” อาจารย์ ตะโกนอีกครั้ง
“ไม่รู้ครับ/ค่ะ” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันอีกเช่นเคย
วอนโดนตีนซะแล้ว ผมคิดในใจ
“ทุกคนต้องโดนลงโทษ เดินเข้ามาทีละคน !” อาจารย์ ไนท์ พูดออกมาพร้อมชักไม้เรียวเงาดำประกายประจำตัวออกมา
“เอาน่า ไนท์เอ๋ย สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง วันนี้เปิดเทอมวันแรก ยกโทษให้เขาหน่อยแล้วกันถือว่าฉันขอ” เสียงสวรรค์จากอาจารย์ ผู้ใจดี แต่รอยยิ้มแสยะเจ้าเล่ห์ไม่เคยเปลี่ยน อาจารย์ บิ๊กชายน์ วอลล๊อค ผมสีขาวยาวประบ่าใบหน้าอันงดงาม นักเรียนทุกคนได้ยินเสียงสวรรค์แล้วก็ชื้นใจ
“หึ! นายมันง่ายไป คนไร้กฎระเบียบไม่มีทางอยู่รอดในสงคราม”
“แต่ชั้นก็รอดมานี่ “ บิ๊กชายน์ ยิ้มเยาะเย้ย ก็จริงอยู่ที่เขารอดมาได้ เขาเป็นพลซุ่มยิงจากสงครามโลกเช่นเดียวกันและยังอยู่หน่วยเดียวกัน กับ ไนท์ด้วย
“เอาเถอะ ๆ ตอนนี้อาจารย์เข้าสอนหมดแล้วเดี๋ยวนักเรียนจะเข้ากันไม่ทัน ปล่อยไปก่อนและกัน ฮึ!” อาจารย์ไนท์พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง
พวกเราทุกคนต่างเผ่นแนบขึ้นห้องเรียนก่อนที่ ท่านจอมมารจะเปลี่ยนใจ เข้าสู้ห้องเรียน
ของปี 6 ห้อง 2......
ติดตามต่อที่กระทู้หลักได้เลยครับ :D