rostandy
18th March 2012, 23:20
หวัดดีผมชื่อเจมส์ เจมส์ บลู
นั้นคือชื่อของผมใช้มันเป็นชื่อโหลๆคนหลายคนก็ใช้ชื่อนี้
ชื่อเหมือนพระเอกหนังแต่ผมไม่ใช่ผมเป็นคนธรรมดาบินไม่ได้ ไต่พนังก็ไม่ได้
เวลาโกรธตัวก็ไม่เป็นสีเขียวชีวิตของผมนะมันบัดซบสิ้นดีมีหนี้สินเต็มตัว
ทั้งหนี้ธนาคาร หนี้บ้าน บริษัทก็ล้มละลาย เมียก็ทิ้ง
ชีวิตคนเรามันไม่สวยงาม มันไม่เหมือนที่เราวาดฝันไว้เมื่อตอนเด็กตอนเด็ก
คุณอาจจะอยากเป็น หมอ คุณครู พยาบาล หรือตำรวจ ผมก็เหมือนคนอื่นๆ
ตอนเด็กก็อยากเป็นโนน่อยากเป็นนี่แต่พอโตขึ้นมาผมก็ต้องพบว่าโลกเรา
มันโหดร้าย คนจนบางจำพวกต้องอดตาย ส่วนคนรวยก็มีกินมีใช้ คนมีเงิน
ย่อมต้องมีอำนาจสามารถทำให้เรื่องที่ผิดเป็นเรื่องที่ถูกได้ด้วยเงิน
ส่วนคนจนถึงจะพูดถูกและฟังดูมีเหตุผลแค่ไหนก็ต้องแพ้ให้กับอำนาจ
ของเงินและมีเหตุการณ์หนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตไม่สิเปลี่ยนโลกมากกว่า
เหตุการ์ณ
มันเริ่มขึ้นจากวันหนึ่งของตื่นเช้ามากินกาแฟแล้วไปทำงานผมทำงานบริษัท
เป็นบริษัทธรรมดาที่จะล้มละลายเมื่อไรก็ได้ผมก็ทำงานของผมไปเรื่อยๆจน
เลิกตอนเลิกงานเป็นเวลาบ่าย 3โมงเย็นพอทำเสร็จผมก็จะกลับบ้านแต่
วันนั้นก่อนกลับเจ้าของบริษัทก็ออกมาประกาศว่า"ทุกคน ตั้งแต่วันนี้ไป
บริษัทของเราจะขอปิดบริษัทอย่างถาวร"พอผมได้ยินยั้งงั้นถามว่า
ผมตกใจไหมผมตกใจเพราะเหตุผลอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็บอกปิดบริษัทซะงั้น
แต่ผมก็คิดในใจว่า"ไม่เป็นไรอย่างน้อยเค้าคงจะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้
แล้วเจ้าของบริษัทก็พูดอีกว่า"ทางบริษัทเรามีหนี้สินมากมายจึงไม่สามารถ
จ่ายเงินล่วงหน้าได้ต้องขออภัยด้วยจริงๆ"พอผมได้ยินคำนี้ปั๊ปผมคิดในใจ
"โอ้ว พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น"ผมคิดยังงั้นในหัวเพราะอะไรนะเหรอ
เพราะว่าค่าผ่อนบ้านผมก็ค้างไว้ 1เดือน หนี้ธนาคารก็ยังไม่ได้จ่าย
หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านพยายามอธิบายให้เมียผมฟังแต่เธอก็ไม่ฟัง
เธอเอาแต่พูดว่า"จะเอาเงินที่ไหมมาจ่าย จะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย
จะให้ฉันไปเป็นกะหรี่ขายตัวแล้วเอาเงินมาผ่อนบ้านหรือไง"พอเมียผม
พูดจบผมก็พยายามอธิบายกับเธอไปว่า"ที่รักไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยว
เราก็มีทาง"พอผมพูดจบเมียผมก็ตะโกนใส่หน้าผมว่า"ไหนละทางออก
ทางออกของคุณอยู่ไหน"ผมพยายามอธิบายกับเธออย่างใจเย็นถึงผม
จะอธิบายมีเหตุผลขนานไหนเธอก็ตะคอกใส่หน้าผมอยู่ดีหลังจากนั้น
เธอก็พูดว่า"เราจบกัน"พอพูดจบเธอก็ถอดแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้าง
ซ้ายออกมาแล้วก็ปาใส่ผมแล้วเธอก็วิ่งขึ้นชั้น2 ไปเก็บเสื้อผ้าพอเก็บเสื้อผ้า
เสร็จเธอก็เดินลงมาจากชั้น2แล้วเดินไปหน้าบ้านผมถามว่า
"นั้น คุณจะไปไหน"เธอก็หันมาแล้วตอบผมว่า"ฉันจะไปอยู่บ้านพ่อแม่ฉัน"
พอพูดจบเธอก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปัง!! เหมือนเป็นการ
ประชดใส่ผมหลังจากเธอเดินออกไปผมก็นั่งลงบนโซฟาผมนั่งเหมอนาน
มากผมพยายามหวนนึกถึงตอนที่ผมเป็นเด็กผมมีทั้งความฝัน ความหวัง
และความเชื่อ ผมไม่รู้ว่าผมลืมความรู้สึกพวกนั้นไปตั้งแต่เมื่อไรพอผมคิด
อะไรต่อมิอะไรเสร็จผมก็นั่งมองไปรอบๆห้องของผมแล้วผมก็เห็นแหวน
แต่งงานที่ผมซื้อให้เมียผมอยู่บนพื้นผมก็หยิบมันขึ้นมาแล้วก็มองที่มัน
พอมองไปมองมาผมก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งในหัวว่า"ถ้าผมมีเงินมากมาย
จนท่วมหัวเธอจะกลับมาหาผมไหม"พอผมคิดได้ยังงั้นผมก็ลุกขึ้นแล้ววิ่ง
ออกจากบ้านไปที่โรงรับจำนำผมเอาแหวนแต่งงานของเมียผมที่ผมซื้อให้
ไปจำนำผมจำนำมาได้ 20,000 แล้วผมก็คิดในใจว่า"ไอ้บ้าเอ้ยแหวนวงนี้
ผมซื้อมาตั้ง 50,000 แล้วทำไม่ผมได้แค่ 20,000 " ถึงในใจผมจะคิดยังงั้น
แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธในราคาที่เค้าให้มาผมตอบ"ตกลง"พอได้เงินแล้วผมก็
รีบวิ่งไปที่ร้านขายปืน BBGUN ใช้คุณได้ยินไม่ผิดหรอก BBGUN ผมรู้ว่า
คนสมัยนี้บางคนแค่เห็นปืน BBGUN ก็คิดว่าเป็นปืนจริงแล้วผมจะเอาไป
หลอกเจ้าพวกโง่ในธนาคารใกล้บ้านผมมันเป็นธนาคารเล็กๆแต่ผมมั้นใจว่า
ในธนาคารนั้นมีเงินมากพอที่จะทำให้ชีวิตผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมบางคนอาจจะถามว่า
"ไอ้บ้าแล้วทำไมไม่ไปซื้อปืนจริงมาเลยวะ"ผมมีแค่ 20,000
จะไปซื้อปืนจริงได้ยังไงมีแค่ 20,000 จะซื้อ BBGUN ซักกระบอกยังยาก
เลยแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อปืนจริงแต่ 20,000 ผมได้ปืนถ้าเดาไม่ผิด
น่าจะเป็นปืนGLOCKละมั้งผมก็ไม่รู้พอผมซื้อเสร็จผมก็เดินกลับบ้านไป
เตรียมตัวในการปล้นพอผมเตรียมตัวเสร็จผมก็วิ่งออกจากบ้านแล้วตรง
ไปที่ธนาคารแล้วผมก็เข้าไปในธนาคารตอนนั้นหัวใจผมเต้นเหมือนจะทะลุออก
จากอกได้เหงื่อไหลเหมือนอยู่กลางทะเลทรายทั้งที่ในธนาคารมีแอร์ที่เย็น
มากผมพยายามหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายครั้งแล้วผมก็ก็ได้รวบรวมความ
กล้าควักปืนออกมาแล้วพูดประโยคที่ผู้ร้ายในหนังเค็าพูดกัน
"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"
โปรดติดตามตอนต่อไป
สวัสดีครับผม rostandy นะครับเป็นน้องใหม่ในหมวดนี้ใครที่มีข้อเสนอหรือแนะนำอะไรก็ช่วยหน่อยนะครับ
นิยายเรื่องเรื่องของตอนแรกอาจจะยาวไปนิดนะครับเดี๋ยวตอนหลังจะทำให้มันสั้นลงนะครับ
:):):)
นั้นคือชื่อของผมใช้มันเป็นชื่อโหลๆคนหลายคนก็ใช้ชื่อนี้
ชื่อเหมือนพระเอกหนังแต่ผมไม่ใช่ผมเป็นคนธรรมดาบินไม่ได้ ไต่พนังก็ไม่ได้
เวลาโกรธตัวก็ไม่เป็นสีเขียวชีวิตของผมนะมันบัดซบสิ้นดีมีหนี้สินเต็มตัว
ทั้งหนี้ธนาคาร หนี้บ้าน บริษัทก็ล้มละลาย เมียก็ทิ้ง
ชีวิตคนเรามันไม่สวยงาม มันไม่เหมือนที่เราวาดฝันไว้เมื่อตอนเด็กตอนเด็ก
คุณอาจจะอยากเป็น หมอ คุณครู พยาบาล หรือตำรวจ ผมก็เหมือนคนอื่นๆ
ตอนเด็กก็อยากเป็นโนน่อยากเป็นนี่แต่พอโตขึ้นมาผมก็ต้องพบว่าโลกเรา
มันโหดร้าย คนจนบางจำพวกต้องอดตาย ส่วนคนรวยก็มีกินมีใช้ คนมีเงิน
ย่อมต้องมีอำนาจสามารถทำให้เรื่องที่ผิดเป็นเรื่องที่ถูกได้ด้วยเงิน
ส่วนคนจนถึงจะพูดถูกและฟังดูมีเหตุผลแค่ไหนก็ต้องแพ้ให้กับอำนาจ
ของเงินและมีเหตุการณ์หนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตไม่สิเปลี่ยนโลกมากกว่า
เหตุการ์ณ
มันเริ่มขึ้นจากวันหนึ่งของตื่นเช้ามากินกาแฟแล้วไปทำงานผมทำงานบริษัท
เป็นบริษัทธรรมดาที่จะล้มละลายเมื่อไรก็ได้ผมก็ทำงานของผมไปเรื่อยๆจน
เลิกตอนเลิกงานเป็นเวลาบ่าย 3โมงเย็นพอทำเสร็จผมก็จะกลับบ้านแต่
วันนั้นก่อนกลับเจ้าของบริษัทก็ออกมาประกาศว่า"ทุกคน ตั้งแต่วันนี้ไป
บริษัทของเราจะขอปิดบริษัทอย่างถาวร"พอผมได้ยินยั้งงั้นถามว่า
ผมตกใจไหมผมตกใจเพราะเหตุผลอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็บอกปิดบริษัทซะงั้น
แต่ผมก็คิดในใจว่า"ไม่เป็นไรอย่างน้อยเค้าคงจะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้
แล้วเจ้าของบริษัทก็พูดอีกว่า"ทางบริษัทเรามีหนี้สินมากมายจึงไม่สามารถ
จ่ายเงินล่วงหน้าได้ต้องขออภัยด้วยจริงๆ"พอผมได้ยินคำนี้ปั๊ปผมคิดในใจ
"โอ้ว พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น"ผมคิดยังงั้นในหัวเพราะอะไรนะเหรอ
เพราะว่าค่าผ่อนบ้านผมก็ค้างไว้ 1เดือน หนี้ธนาคารก็ยังไม่ได้จ่าย
หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านพยายามอธิบายให้เมียผมฟังแต่เธอก็ไม่ฟัง
เธอเอาแต่พูดว่า"จะเอาเงินที่ไหมมาจ่าย จะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย
จะให้ฉันไปเป็นกะหรี่ขายตัวแล้วเอาเงินมาผ่อนบ้านหรือไง"พอเมียผม
พูดจบผมก็พยายามอธิบายกับเธอไปว่า"ที่รักไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยว
เราก็มีทาง"พอผมพูดจบเมียผมก็ตะโกนใส่หน้าผมว่า"ไหนละทางออก
ทางออกของคุณอยู่ไหน"ผมพยายามอธิบายกับเธออย่างใจเย็นถึงผม
จะอธิบายมีเหตุผลขนานไหนเธอก็ตะคอกใส่หน้าผมอยู่ดีหลังจากนั้น
เธอก็พูดว่า"เราจบกัน"พอพูดจบเธอก็ถอดแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้าง
ซ้ายออกมาแล้วก็ปาใส่ผมแล้วเธอก็วิ่งขึ้นชั้น2 ไปเก็บเสื้อผ้าพอเก็บเสื้อผ้า
เสร็จเธอก็เดินลงมาจากชั้น2แล้วเดินไปหน้าบ้านผมถามว่า
"นั้น คุณจะไปไหน"เธอก็หันมาแล้วตอบผมว่า"ฉันจะไปอยู่บ้านพ่อแม่ฉัน"
พอพูดจบเธอก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปัง!! เหมือนเป็นการ
ประชดใส่ผมหลังจากเธอเดินออกไปผมก็นั่งลงบนโซฟาผมนั่งเหมอนาน
มากผมพยายามหวนนึกถึงตอนที่ผมเป็นเด็กผมมีทั้งความฝัน ความหวัง
และความเชื่อ ผมไม่รู้ว่าผมลืมความรู้สึกพวกนั้นไปตั้งแต่เมื่อไรพอผมคิด
อะไรต่อมิอะไรเสร็จผมก็นั่งมองไปรอบๆห้องของผมแล้วผมก็เห็นแหวน
แต่งงานที่ผมซื้อให้เมียผมอยู่บนพื้นผมก็หยิบมันขึ้นมาแล้วก็มองที่มัน
พอมองไปมองมาผมก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งในหัวว่า"ถ้าผมมีเงินมากมาย
จนท่วมหัวเธอจะกลับมาหาผมไหม"พอผมคิดได้ยังงั้นผมก็ลุกขึ้นแล้ววิ่ง
ออกจากบ้านไปที่โรงรับจำนำผมเอาแหวนแต่งงานของเมียผมที่ผมซื้อให้
ไปจำนำผมจำนำมาได้ 20,000 แล้วผมก็คิดในใจว่า"ไอ้บ้าเอ้ยแหวนวงนี้
ผมซื้อมาตั้ง 50,000 แล้วทำไม่ผมได้แค่ 20,000 " ถึงในใจผมจะคิดยังงั้น
แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธในราคาที่เค้าให้มาผมตอบ"ตกลง"พอได้เงินแล้วผมก็
รีบวิ่งไปที่ร้านขายปืน BBGUN ใช้คุณได้ยินไม่ผิดหรอก BBGUN ผมรู้ว่า
คนสมัยนี้บางคนแค่เห็นปืน BBGUN ก็คิดว่าเป็นปืนจริงแล้วผมจะเอาไป
หลอกเจ้าพวกโง่ในธนาคารใกล้บ้านผมมันเป็นธนาคารเล็กๆแต่ผมมั้นใจว่า
ในธนาคารนั้นมีเงินมากพอที่จะทำให้ชีวิตผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมบางคนอาจจะถามว่า
"ไอ้บ้าแล้วทำไมไม่ไปซื้อปืนจริงมาเลยวะ"ผมมีแค่ 20,000
จะไปซื้อปืนจริงได้ยังไงมีแค่ 20,000 จะซื้อ BBGUN ซักกระบอกยังยาก
เลยแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อปืนจริงแต่ 20,000 ผมได้ปืนถ้าเดาไม่ผิด
น่าจะเป็นปืนGLOCKละมั้งผมก็ไม่รู้พอผมซื้อเสร็จผมก็เดินกลับบ้านไป
เตรียมตัวในการปล้นพอผมเตรียมตัวเสร็จผมก็วิ่งออกจากบ้านแล้วตรง
ไปที่ธนาคารแล้วผมก็เข้าไปในธนาคารตอนนั้นหัวใจผมเต้นเหมือนจะทะลุออก
จากอกได้เหงื่อไหลเหมือนอยู่กลางทะเลทรายทั้งที่ในธนาคารมีแอร์ที่เย็น
มากผมพยายามหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายครั้งแล้วผมก็ก็ได้รวบรวมความ
กล้าควักปืนออกมาแล้วพูดประโยคที่ผู้ร้ายในหนังเค็าพูดกัน
"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"
โปรดติดตามตอนต่อไป
สวัสดีครับผม rostandy นะครับเป็นน้องใหม่ในหมวดนี้ใครที่มีข้อเสนอหรือแนะนำอะไรก็ช่วยหน่อยนะครับ
นิยายเรื่องเรื่องของตอนแรกอาจจะยาวไปนิดนะครับเดี๋ยวตอนหลังจะทำให้มันสั้นลงนะครับ
:):):)