bionicle99
19th April 2012, 17:05
ผม ตอนนี้กำลังขึ้น ม.3 อายุ 14 ปีนี้ 15 ครับมีปัญหากับแม่บ่อยแล้วมันก็หนักขึ้นๆทุกวันๆ คนในครอบครัวมี 4 คน พ่อ แม่ พี่ ผมอายุห่างกัน 6 ปี ผมไม่คุยกับมันมาตั้งแต่เกิดแล้วแบบว่าคุยกันจริงๆนะถ้าพูดก็ไม่เกินหนึ่งประโยคครับ
แล้ววันนี้ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องผมก็กำลังกินข้าวอย่างอร่อยเลยครับแล้วมีจดหมายมาส่งเขาให้ไปเซ็นรับแม่ผมนอนอยู่ผมเลยบอกไปรับไม่เป็นหรอไงทั้งแค่เปิดประตูเดินไป 3 ก้าวก็ได้แล้วแม่บอกกูไม่สบาย อะไรไม่รู้ผมก็ออกไปแล้วปิดประตูแรงๆ ผมออกไปดูชื่อของพี่เข้ามาปาจดหมายทิ้งแม่เอาของปาใส่หน้าแต่ไม่โดนเพราะผมหลบ แล้วผมพึ่งกินข้าวเสร็จเลยเดินไปหลังบ้านหยิบแก้วน้ำมากินแม่ก็เอาร้องเท้าปาใส่ ผมแล้วผลักไปสองรอบ แม่ก็บอกประมาณทวงบุญคุณ อยู่สุขสบายกว่าบ้านอื่นเค้ามีกันอย่างสบายอาจจะใช้แต่มีความสุขไหมไม่เลยแม่แต่วันเดียว!!! แล้วก็ไล่ออกจากบ้านครับไปอยู่ไหนก็ไปเลยผมอยากจะบอกว่า(กูก็ไม่ได้อยากอยู่กับ***นักหรอก) พูดไปพูดมาน้ำตาแม่เริ่มคลอผมเลยบอกหุบปากไป โมโหมากครับปกติจะไม่พูดอะไรเพราะผมจะทนเก็บอยู่ข้างใน มันคงรอวันระเบิดแหละครับเพราะมันฝังมากว่าสิบปีแล้วแล้วผมก็เลยไปหลังบ้าน โทรไปหาแฟนเราให้แฟนฟังแฟนก็บอก แม่เป็นผู้หญิงนะแฟนผมเป็นห่วงมากเลยร้องไห้เลยครับแค่น้ำตาไหลเฉยๆนะครับ:sweat ผมก็เลยตากผ้าหลังบ้านให้เสร็จแล้วสักพักก็เรียนพิเศษเรียนเสร็จกว่ามานั่งพิมพ์นี่แหละครับ แค่อยากจะเล่าให้ฟังเฉยๆเพราะผมใกล้บ้าแล้วเวลาโมโหไม่มีใครกล้ายุ่งกับผมหรอกครับผมทำลายได้ทุกอย่าง พ่อหรือแม่ผมก็ฆ่าได้ถ้าผมไม่นับญาติ<<<อาจจะฟังดูเลวสำหรับใครหลายๆคนแต่เรื่องทุกเรื่องมันมีที่มาครับ
ผมจะเล่าอดีตให้ฟังเอาตั้งแต่เด็กเลยละกันเป็นชีวิตของผมในด้านความทุกข์ลำบากยากเย็นนิดนึง
ผมเกิดมาลืมตาดูโลกผมจะได้ว่าแม่ดีกับผมมากซื้อของเล่นให้อะไรให้ก็ตามประสาเด็กอะนะผมก็ดีใจมากจำได้ว่าตอนนั้นแค่ 1 ขวบหลังจากนั้นผมเข้าเรียนอนุบาล 1 โดนครูจับให้ทำการบ้านก่อนกลับบ้านคนเดียวทุกวัน ผมไปทำอะไรก็ไม่รู้นะเขาให้ผมทำคนเดียวเลยแบบว่าจะได้ไม่ต้องทำที่บ้านเพราะถึงบ้านผมก็ไม่ทำหุหุ จนมาถึงสอบเข้าป.1 พึ่งรู้ว่าตัวเองฉลาดก็ชาวบ้านเขาเพราะสอบเข้าห้องคิงได้ผมอ่านข้อสอบ****ออกมาได้ไงวะหลังจากผมไม่ได้ห้องคิงอีกเลยเพราะไม่ค่อยส่งงานจนมา ป.3 ย่าขายของอยู่เลิกขายแม่เลยมาทำแทนพี่บอกว่าจะเป็นหมอครอบครัวผมฐานะปานกลางก็ต้องประหยัดช่วยกันขายขอแต่พี่ผมมันเอาเปรียบพยายามให้ตัวเองขายน้อยที่สุดแล้วมันก็นั่งเล่นเกม ผมจึงต้องขายประหยัดเก็บตังให้มันไปกวดวิชาในอนาคต ตัวมันวันๆไม่ทำห่าไรแล้วยังผลาญเงินประหยัดก็ไม่ช่วยผมเลยเกลียดมันครับลองคิดดูครับวันนึงเดินกี่รอบปวดขาแค่ไหนพอผมเกี่ยงแม่เริ่มออกอาการช่วยมันทันที รักมันมากกว่าว่างั้นเถอะผมเลยเกลียดแม่ไปด้วยเลยอีกคนแล้วถึงครั้งที่เกี่ยงแม่ออกหน้ารับแทนแล้วด่าผมต่อ ก็เป็นยังงี้เรื่องมาจนผมเข้า ม.1 มันก็อยู่ ปี 1 ครับสอบหมอไม่ติดค่าติวไปกว่าผมว่าเกือบล้านนะผมก็ยังขายของอยู่มันเริ่มแบบว่าใช้ผมเป็นทาสครับให้ทำนู่นที่นี่ด่าผมแม่ก็ไม่ว่าออะไรมันนะครับจะด่าผมซ้ำอีกจน ม.2เลิกขายเพราะน้ำท่วมๆหุหุสบายเลยผม แม่บอกว่าให้ผมเข้าเตรียมทหาร ผมก็คิดว่าเข้าทำไมเข้าไปกว่าไม่ได้เจอแฟนอะสิแล้วแม่ผมชอบไปคุยกับพ่อตอนที่"คิดว่าผมหลับ"ผมเป้นคนหลับยากครับแต่สามารถเป็นรุปปั้นได้ไม่ขยับอะไรเลยได้นานกว่า 2 ชั่วโมงค่อยเปลี่ยนท่าผมก็ได้ยินพ่อผมไม่ได้พูดอะไรครับพ่อมาบอกผมว่าเข้าไมได้ก็เข้าการท่า(คือไรวะ) พี่อยู่การบินพลเรือนแล้วหนิประมาณว่าจบแล้วมีงานเยลไม่ต้องไปแย่งแต่ผมไม่ชอบ เกลียดพวกภาษาที่สุด จีน ไทย อังกฤษ แต่ผมโดนจับเรียนคณิต อังกฤษตั้งแต่ ป.5 ครับเลยเก่งกว่าชาวบ้านคนในห้องรู้เลยครับว่า อังกฤษ คณิต คอมพิวเตอร์จะต้องมาถามใครจนมาถึง ม.2 นี่แหละครับที่ถูกจับเรียนเดี่ยวปกติเรียนกับเพื่อนวิชาละ 2 ชั่งโมงวันละ 2 วิชาช่วงนั้นผมแทบบ้า ลองคิดดูสิการเรียนคนเดียวเป็นอะไรที่ทรมาณมากเพราะเนื้อหาที่เรียน ม.3 ม.4 ครับเพราะเนื้อหา ม.2 ตรูจบไปแล้วพึ่งเข้าเรียนได้ไม่กี่วันเอง รู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง โดยเฉพาะอังกฤษ แปลไม่ออก สะกดไมได้โดนทำโทษโดนด่ามีครั้งนึงน้ำตาตกเลย แม่ผมเอาไปบอกญาติคุณจะอายไหมเพราะมันไม่ใช่ครั้งเดียวทุกเรื่องที่ผมทำผิดพลาดไปแล้วอายขายขี้หน้าแม่ประจารหมด ผต่ผมก็สามารถผ่านมันมาได้ตัวคนเดียวเป็นอีกเหตุผลนึงที่ผมเกลียดแม่อย่างที่สุดไม่นับว่าเป็นแม่เลยผมบอกแล้วว่าไม่ไหว ทุกวันนี้ผมเรียนคนเดียวเรื่อยมาอีกอะแต่วันละวิชา จนมาถึงวันนี้ความเลวร้ายนั้นจะกลับมาก็ทะเลาะกับแม่อีกจนเบื่อครับ รักพี่มากกว่าเอาเถอะ สำหรับผมแล้วในสายตาเขาคนใช้ พี่****สุขสบาย อยากกินอะไรได้หมด ผมกินของเหลือจากวันก่อนๆให้หมด อยากได้อะไรต้องได้ก่อนผมหรอแล้วแต่ดวงโทรศัพท์ ทำหายไป 3 เครื่องกระเป๋าตังอีกผมหรอไม่เคยทำไรหายแต่ขอไรไปไม่เคยได้เลยเก็บตังซื้อเองก็ได้วะ รายได้หรอผมน้อยนิดเก็บปีนึงถึงจะได้ 4000-6000 แล้วแต่ผมจะประหยัดตัวเป็นเกลียวรวมค่าวันเกิดญาติๆให้แล้วก็วันเทศาลต่างๆนะครับ พี่หรอมันใช้แบบเงินหมดขอใหม่เลย อ้างนู้นอ้างนี่ เี้ย มากแม่รู้แม่ก็ให้มันอยู่ดีผมหรอขอ 50 บาทยังไม่ได้เลยผมเลยเกลียด ทั้งสองคนนี้มาก ผมไม่นับว่าเป็นพี่หรือแม่หรอก ผมมีแค่พ่อเท่านั้นแฟนผมก็ปลอบบ้างอะไรบ้างผมตัดสินใจว่าถ้าเลี้ยงตัวเองได้จะไม่กลับมาให้ครอบครัวนี้เห็นหน้าอีกจะเปลี่ยนนามสกุลเลย ผมจึงบ่นให้เพื่อนในบอร์ดฟังเพียงเท่านี้ครับสรุปแล้วปัญหาคือทะเลาะกับแม่บ่อยเป็นแค่คนใช้ในบ้านหมาเฝ้าบ้านโดนพี่เอาเปรียบหนทางแก้ไขหรอไม่มี
#แก้ไขเพิ่มครับจะมาเล่าให้ฟังต่อ ความจริงบางทีแม่ก็ไม่ไดด้ร้ายใส่ผมเสมอนะครับแต่น้อยครั้งเพราะไม่เคยฟังว่าผมจะพูดอะไรเลย
ผมเป็นคนกลัวผีนิดนึงครับหรือความมืดอะไรประมาณนี้เพราะว่าผมเชื่อว่าที่บ้านผมมีเวลาเดินไปไหนผมจะเปิดไฟไว้แล้วกลับมาบางทีลืมปิดก็โดนด่าอันนี้โอเคครับผมผิดไม่ได้คิดไรมากหรือตอนเปิดแอร์แล้วต้องปิดประตูไม่ให้แอร์มันออกครับผมไปหลังบ้านก็ผลักประตูมาเฉยๆมันเป็นลูกบิดครับเลยไม่ปิดสนิทโดนด่าเหมือนเคยอันนี้ไม่มีอะไรมากครับ แต่พอพี่ผมมมันเปิดประตูค้างไวแบบอ้าสุดเลยแม่ผมกลับไม่พูดอะไรแค่บอกกว่าเปิดทิ้งไว้ทำไมเปลืองแอร์พูดแบบคนธรรมดาไม่ได้ใส่อารมณ์ หรือเวลาพี่มันเปิดไฟแล้วไม่ปิดแม่จะด่าผมก่อนเลยครับทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าใครเพราะฉะนั้นทุกอย่างในบ้านถ้าเกิดอะไรขึ้นผมโดนด่าคนแรกพอผมบอกว่าไม่ใช่แม่ก็จะเงียบ ได้เกรดต่ำโดยส่วนตัวมันไม่ได้ตำอะไรมากมายเลย 3.5 ผมคิดว่าเกรดนี้ก็โอเคนะแต่ที่จริงเกรดพวก ภาษา ไทย จีน อังกฤษได้น้อยมันเลยฉุดครับไม่งั้นก็ 3.8 3.9 แต่พี่ผมมันได้ 4.0 มาตลอดแม่ก็ชอบเอาไปเปรียบครับพอผมสวนมั่งตัวเองได้เยอะตายแหละรีบด่าผมใหญ่เลยเมื่อก่อนมันไม่เหมือนตอนนี้นี่คะแนนสอบเยอะกว่าคะแนนเก็บ อ้างไปงั้นตัวเองขี้เกียจอ่านหนังสือเมื่อก่อนอะดิ ของกินแม่ยังไม่รู้เลยครับว่าผมกินอะไรใครมีแม่แบบนี่มั่ง 555 แล้วชอบหาสักเมนูมาอ้างว่าผมชอบไอนี่ผมชอบไอนั่นพอไปต่างจังหวัดมีแกงส้มตาบอกกินเป็นไหมแม่บ้างคนอย่างมันหรือจะกินเป็นทั้งๆที่บ้านก็กินตั้งหลายครั้ง ตาก็หัวเราะชอบเอาชีวิตผมไปปรุงแต่งตามที่ตัวเองชอบแล้วเล่าให้คนอื่นฟังเป็นเรื่องสนุกครับเกลียดมากแต่ผมเฉยๆญาติมาบอกอะไรผมก็แค่ยิ้มๆไม่พูดอะไรมากผมชอบหามุมสงบๆมานั่งคนเดียวแชทกับเพื่อนในความคิดของแม่ผมเป็นแค่เด็กไร้สาระที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนั่งรถไปเป็นไปเที่ยวไม่เป็น ผมเลยไปเที่ยวโชว์เลยครับตอนวันสงกรานต์นั่งเบื่อแม่ให้เงินมา 200 บอกไปซื้อหนังสือที่บิ๊กซีมาอ่านสิอยู่ใกล้ๆครับแต่มืดแล้วป้าบอกจะไปเป็นหรือผมเลยเดินออกไปเลยครับ ที่จริงผมไม่ได้อยากซื้อหรอกครับมันไม่ค่อยมีอะไรเพราะผมก็อ่านมาจะทั้งร้านแล้วเลยไปคุยกับแฟนในร้านหนังสือเพราะแม่รู้ก็บ่นอีกใช่เวลามีแฟนหรออีกอย่างเคยบอกว่าห้ามมีด้วย ผมก็ไม่สนใจผมไม่ได้นับว่าเป็นแม่ซะอย่างคนที่รักเรานอกจอกพ่อแม่ก็มีแฟนหละครับที่จะรักเรา เพราะพ่อแม่ผมไม่รักผมก็ไม่สนใจมีเพื่อนๆอีกตั้งหลายคนน่าจะทดแทนได้ผมกะว่าเด๋วจะไปดูหนังเรื่อง The Avenger กับเพื่อนครับไม่อยากอยู่บ้านถ้าโรงเรียนเปิดผมก็จะกลับบ้านช้ามากเพราะไม่อยากกลับมาเห็นหน้าคนในบ้านช่วงน้ำท่วมผมอยู่บนห้องชั้นสองคนเดียวทั้งวันจะลงมาเฉพาะกินข้าวในบ้านก็สงบดีครับไม่มีผมอยู่ผมนั่งหน้าคอมคุยกับเพื่อนทั้งวัน แม่ผมเป็นคนชอบโกหกด้วยครับผมเกลียดนิสัยมากพอผมถามว่าเรียนกี่โมงก็ไม่ค่อยจะตอบแต่พอผมนอนตื่นสายมาปลุกบอกเด๋วจะเรียนแล้วนะเพื่อให้ผมตื่นทั้งที่มันอีกนานครับกว่าจะเรียน ผมมีความสามารถในการจับโกหกเล็กน้อยครับผมเลยนอนต่อไม่สนใจสำหรับผมแล้วแม่โกหกในหลายๆเรื่องเพราะความเห็นแก่ตัวมากกว่ารักผมครับ แม่เคยบ่านพ่อจนพ่ออารมณืเสียด้วยครับผมแทบหัวเราะเพราะพ่อไม่ค่อยจะพูดอะไรยกเว้นไม่ไหวจริงๆ พรุ่งนี้ผมก็จะเรียนละครับ 4 ชั่วโมงผมจะทนและผ่านมันไปให้ได้ในทุกๆวันสักวันผมจะทำให้เขาเห็นให้ได้ว่าผมสามารถยืนได้ด้วยขาของตัวเอง!!
หลายคนบอกว่ามาด่าผู้ให้กำเนิดนี่มันบาปนะอันนี้ผมรู้ครับบอกว่าอกตัญญูบ้างอะไรบ้าง แล้วเขาทำให้ผมเกิดมาแล้วเขาจะไม่รับผิดชอบหรอครับหรือเขาทำให้ผมเกิดมาผมก็ต้องทนนในการใช้ชีวิตแบบตามเวณตามกรรม ความรับผิดชอบไปไหนครับอ่านหนังสือพระผมอ่านไปหลายสิบเล่มละครับบทความดีๆก็อ่านไปเยอะละน้ำตาจะไหลเหมือนกันแต่เห้นหน้าแม่แล้วก็หมดอารมณ์อะไรที่ผมทำผมจะไม่ไปขอโทษ กราบเท้า หรือกอดอะไรหรอครับในเมื่อผมไม่ได้ผิดทั้งหมด
ขอบคุณที่อุตส่าอ่านครับ
แล้ววันนี้ทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องผมก็กำลังกินข้าวอย่างอร่อยเลยครับแล้วมีจดหมายมาส่งเขาให้ไปเซ็นรับแม่ผมนอนอยู่ผมเลยบอกไปรับไม่เป็นหรอไงทั้งแค่เปิดประตูเดินไป 3 ก้าวก็ได้แล้วแม่บอกกูไม่สบาย อะไรไม่รู้ผมก็ออกไปแล้วปิดประตูแรงๆ ผมออกไปดูชื่อของพี่เข้ามาปาจดหมายทิ้งแม่เอาของปาใส่หน้าแต่ไม่โดนเพราะผมหลบ แล้วผมพึ่งกินข้าวเสร็จเลยเดินไปหลังบ้านหยิบแก้วน้ำมากินแม่ก็เอาร้องเท้าปาใส่ ผมแล้วผลักไปสองรอบ แม่ก็บอกประมาณทวงบุญคุณ อยู่สุขสบายกว่าบ้านอื่นเค้ามีกันอย่างสบายอาจจะใช้แต่มีความสุขไหมไม่เลยแม่แต่วันเดียว!!! แล้วก็ไล่ออกจากบ้านครับไปอยู่ไหนก็ไปเลยผมอยากจะบอกว่า(กูก็ไม่ได้อยากอยู่กับ***นักหรอก) พูดไปพูดมาน้ำตาแม่เริ่มคลอผมเลยบอกหุบปากไป โมโหมากครับปกติจะไม่พูดอะไรเพราะผมจะทนเก็บอยู่ข้างใน มันคงรอวันระเบิดแหละครับเพราะมันฝังมากว่าสิบปีแล้วแล้วผมก็เลยไปหลังบ้าน โทรไปหาแฟนเราให้แฟนฟังแฟนก็บอก แม่เป็นผู้หญิงนะแฟนผมเป็นห่วงมากเลยร้องไห้เลยครับแค่น้ำตาไหลเฉยๆนะครับ:sweat ผมก็เลยตากผ้าหลังบ้านให้เสร็จแล้วสักพักก็เรียนพิเศษเรียนเสร็จกว่ามานั่งพิมพ์นี่แหละครับ แค่อยากจะเล่าให้ฟังเฉยๆเพราะผมใกล้บ้าแล้วเวลาโมโหไม่มีใครกล้ายุ่งกับผมหรอกครับผมทำลายได้ทุกอย่าง พ่อหรือแม่ผมก็ฆ่าได้ถ้าผมไม่นับญาติ<<<อาจจะฟังดูเลวสำหรับใครหลายๆคนแต่เรื่องทุกเรื่องมันมีที่มาครับ
ผมจะเล่าอดีตให้ฟังเอาตั้งแต่เด็กเลยละกันเป็นชีวิตของผมในด้านความทุกข์ลำบากยากเย็นนิดนึง
ผมเกิดมาลืมตาดูโลกผมจะได้ว่าแม่ดีกับผมมากซื้อของเล่นให้อะไรให้ก็ตามประสาเด็กอะนะผมก็ดีใจมากจำได้ว่าตอนนั้นแค่ 1 ขวบหลังจากนั้นผมเข้าเรียนอนุบาล 1 โดนครูจับให้ทำการบ้านก่อนกลับบ้านคนเดียวทุกวัน ผมไปทำอะไรก็ไม่รู้นะเขาให้ผมทำคนเดียวเลยแบบว่าจะได้ไม่ต้องทำที่บ้านเพราะถึงบ้านผมก็ไม่ทำหุหุ จนมาถึงสอบเข้าป.1 พึ่งรู้ว่าตัวเองฉลาดก็ชาวบ้านเขาเพราะสอบเข้าห้องคิงได้ผมอ่านข้อสอบ****ออกมาได้ไงวะหลังจากผมไม่ได้ห้องคิงอีกเลยเพราะไม่ค่อยส่งงานจนมา ป.3 ย่าขายของอยู่เลิกขายแม่เลยมาทำแทนพี่บอกว่าจะเป็นหมอครอบครัวผมฐานะปานกลางก็ต้องประหยัดช่วยกันขายขอแต่พี่ผมมันเอาเปรียบพยายามให้ตัวเองขายน้อยที่สุดแล้วมันก็นั่งเล่นเกม ผมจึงต้องขายประหยัดเก็บตังให้มันไปกวดวิชาในอนาคต ตัวมันวันๆไม่ทำห่าไรแล้วยังผลาญเงินประหยัดก็ไม่ช่วยผมเลยเกลียดมันครับลองคิดดูครับวันนึงเดินกี่รอบปวดขาแค่ไหนพอผมเกี่ยงแม่เริ่มออกอาการช่วยมันทันที รักมันมากกว่าว่างั้นเถอะผมเลยเกลียดแม่ไปด้วยเลยอีกคนแล้วถึงครั้งที่เกี่ยงแม่ออกหน้ารับแทนแล้วด่าผมต่อ ก็เป็นยังงี้เรื่องมาจนผมเข้า ม.1 มันก็อยู่ ปี 1 ครับสอบหมอไม่ติดค่าติวไปกว่าผมว่าเกือบล้านนะผมก็ยังขายของอยู่มันเริ่มแบบว่าใช้ผมเป็นทาสครับให้ทำนู่นที่นี่ด่าผมแม่ก็ไม่ว่าออะไรมันนะครับจะด่าผมซ้ำอีกจน ม.2เลิกขายเพราะน้ำท่วมๆหุหุสบายเลยผม แม่บอกว่าให้ผมเข้าเตรียมทหาร ผมก็คิดว่าเข้าทำไมเข้าไปกว่าไม่ได้เจอแฟนอะสิแล้วแม่ผมชอบไปคุยกับพ่อตอนที่"คิดว่าผมหลับ"ผมเป้นคนหลับยากครับแต่สามารถเป็นรุปปั้นได้ไม่ขยับอะไรเลยได้นานกว่า 2 ชั่วโมงค่อยเปลี่ยนท่าผมก็ได้ยินพ่อผมไม่ได้พูดอะไรครับพ่อมาบอกผมว่าเข้าไมได้ก็เข้าการท่า(คือไรวะ) พี่อยู่การบินพลเรือนแล้วหนิประมาณว่าจบแล้วมีงานเยลไม่ต้องไปแย่งแต่ผมไม่ชอบ เกลียดพวกภาษาที่สุด จีน ไทย อังกฤษ แต่ผมโดนจับเรียนคณิต อังกฤษตั้งแต่ ป.5 ครับเลยเก่งกว่าชาวบ้านคนในห้องรู้เลยครับว่า อังกฤษ คณิต คอมพิวเตอร์จะต้องมาถามใครจนมาถึง ม.2 นี่แหละครับที่ถูกจับเรียนเดี่ยวปกติเรียนกับเพื่อนวิชาละ 2 ชั่งโมงวันละ 2 วิชาช่วงนั้นผมแทบบ้า ลองคิดดูสิการเรียนคนเดียวเป็นอะไรที่ทรมาณมากเพราะเนื้อหาที่เรียน ม.3 ม.4 ครับเพราะเนื้อหา ม.2 ตรูจบไปแล้วพึ่งเข้าเรียนได้ไม่กี่วันเอง รู้เรื่องมั่งไม่รู้เรื่องมั่ง โดยเฉพาะอังกฤษ แปลไม่ออก สะกดไมได้โดนทำโทษโดนด่ามีครั้งนึงน้ำตาตกเลย แม่ผมเอาไปบอกญาติคุณจะอายไหมเพราะมันไม่ใช่ครั้งเดียวทุกเรื่องที่ผมทำผิดพลาดไปแล้วอายขายขี้หน้าแม่ประจารหมด ผต่ผมก็สามารถผ่านมันมาได้ตัวคนเดียวเป็นอีกเหตุผลนึงที่ผมเกลียดแม่อย่างที่สุดไม่นับว่าเป็นแม่เลยผมบอกแล้วว่าไม่ไหว ทุกวันนี้ผมเรียนคนเดียวเรื่อยมาอีกอะแต่วันละวิชา จนมาถึงวันนี้ความเลวร้ายนั้นจะกลับมาก็ทะเลาะกับแม่อีกจนเบื่อครับ รักพี่มากกว่าเอาเถอะ สำหรับผมแล้วในสายตาเขาคนใช้ พี่****สุขสบาย อยากกินอะไรได้หมด ผมกินของเหลือจากวันก่อนๆให้หมด อยากได้อะไรต้องได้ก่อนผมหรอแล้วแต่ดวงโทรศัพท์ ทำหายไป 3 เครื่องกระเป๋าตังอีกผมหรอไม่เคยทำไรหายแต่ขอไรไปไม่เคยได้เลยเก็บตังซื้อเองก็ได้วะ รายได้หรอผมน้อยนิดเก็บปีนึงถึงจะได้ 4000-6000 แล้วแต่ผมจะประหยัดตัวเป็นเกลียวรวมค่าวันเกิดญาติๆให้แล้วก็วันเทศาลต่างๆนะครับ พี่หรอมันใช้แบบเงินหมดขอใหม่เลย อ้างนู้นอ้างนี่ เี้ย มากแม่รู้แม่ก็ให้มันอยู่ดีผมหรอขอ 50 บาทยังไม่ได้เลยผมเลยเกลียด ทั้งสองคนนี้มาก ผมไม่นับว่าเป็นพี่หรือแม่หรอก ผมมีแค่พ่อเท่านั้นแฟนผมก็ปลอบบ้างอะไรบ้างผมตัดสินใจว่าถ้าเลี้ยงตัวเองได้จะไม่กลับมาให้ครอบครัวนี้เห็นหน้าอีกจะเปลี่ยนนามสกุลเลย ผมจึงบ่นให้เพื่อนในบอร์ดฟังเพียงเท่านี้ครับสรุปแล้วปัญหาคือทะเลาะกับแม่บ่อยเป็นแค่คนใช้ในบ้านหมาเฝ้าบ้านโดนพี่เอาเปรียบหนทางแก้ไขหรอไม่มี
#แก้ไขเพิ่มครับจะมาเล่าให้ฟังต่อ ความจริงบางทีแม่ก็ไม่ไดด้ร้ายใส่ผมเสมอนะครับแต่น้อยครั้งเพราะไม่เคยฟังว่าผมจะพูดอะไรเลย
ผมเป็นคนกลัวผีนิดนึงครับหรือความมืดอะไรประมาณนี้เพราะว่าผมเชื่อว่าที่บ้านผมมีเวลาเดินไปไหนผมจะเปิดไฟไว้แล้วกลับมาบางทีลืมปิดก็โดนด่าอันนี้โอเคครับผมผิดไม่ได้คิดไรมากหรือตอนเปิดแอร์แล้วต้องปิดประตูไม่ให้แอร์มันออกครับผมไปหลังบ้านก็ผลักประตูมาเฉยๆมันเป็นลูกบิดครับเลยไม่ปิดสนิทโดนด่าเหมือนเคยอันนี้ไม่มีอะไรมากครับ แต่พอพี่ผมมมันเปิดประตูค้างไวแบบอ้าสุดเลยแม่ผมกลับไม่พูดอะไรแค่บอกกว่าเปิดทิ้งไว้ทำไมเปลืองแอร์พูดแบบคนธรรมดาไม่ได้ใส่อารมณ์ หรือเวลาพี่มันเปิดไฟแล้วไม่ปิดแม่จะด่าผมก่อนเลยครับทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าใครเพราะฉะนั้นทุกอย่างในบ้านถ้าเกิดอะไรขึ้นผมโดนด่าคนแรกพอผมบอกว่าไม่ใช่แม่ก็จะเงียบ ได้เกรดต่ำโดยส่วนตัวมันไม่ได้ตำอะไรมากมายเลย 3.5 ผมคิดว่าเกรดนี้ก็โอเคนะแต่ที่จริงเกรดพวก ภาษา ไทย จีน อังกฤษได้น้อยมันเลยฉุดครับไม่งั้นก็ 3.8 3.9 แต่พี่ผมมันได้ 4.0 มาตลอดแม่ก็ชอบเอาไปเปรียบครับพอผมสวนมั่งตัวเองได้เยอะตายแหละรีบด่าผมใหญ่เลยเมื่อก่อนมันไม่เหมือนตอนนี้นี่คะแนนสอบเยอะกว่าคะแนนเก็บ อ้างไปงั้นตัวเองขี้เกียจอ่านหนังสือเมื่อก่อนอะดิ ของกินแม่ยังไม่รู้เลยครับว่าผมกินอะไรใครมีแม่แบบนี่มั่ง 555 แล้วชอบหาสักเมนูมาอ้างว่าผมชอบไอนี่ผมชอบไอนั่นพอไปต่างจังหวัดมีแกงส้มตาบอกกินเป็นไหมแม่บ้างคนอย่างมันหรือจะกินเป็นทั้งๆที่บ้านก็กินตั้งหลายครั้ง ตาก็หัวเราะชอบเอาชีวิตผมไปปรุงแต่งตามที่ตัวเองชอบแล้วเล่าให้คนอื่นฟังเป็นเรื่องสนุกครับเกลียดมากแต่ผมเฉยๆญาติมาบอกอะไรผมก็แค่ยิ้มๆไม่พูดอะไรมากผมชอบหามุมสงบๆมานั่งคนเดียวแชทกับเพื่อนในความคิดของแม่ผมเป็นแค่เด็กไร้สาระที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยนั่งรถไปเป็นไปเที่ยวไม่เป็น ผมเลยไปเที่ยวโชว์เลยครับตอนวันสงกรานต์นั่งเบื่อแม่ให้เงินมา 200 บอกไปซื้อหนังสือที่บิ๊กซีมาอ่านสิอยู่ใกล้ๆครับแต่มืดแล้วป้าบอกจะไปเป็นหรือผมเลยเดินออกไปเลยครับ ที่จริงผมไม่ได้อยากซื้อหรอกครับมันไม่ค่อยมีอะไรเพราะผมก็อ่านมาจะทั้งร้านแล้วเลยไปคุยกับแฟนในร้านหนังสือเพราะแม่รู้ก็บ่นอีกใช่เวลามีแฟนหรออีกอย่างเคยบอกว่าห้ามมีด้วย ผมก็ไม่สนใจผมไม่ได้นับว่าเป็นแม่ซะอย่างคนที่รักเรานอกจอกพ่อแม่ก็มีแฟนหละครับที่จะรักเรา เพราะพ่อแม่ผมไม่รักผมก็ไม่สนใจมีเพื่อนๆอีกตั้งหลายคนน่าจะทดแทนได้ผมกะว่าเด๋วจะไปดูหนังเรื่อง The Avenger กับเพื่อนครับไม่อยากอยู่บ้านถ้าโรงเรียนเปิดผมก็จะกลับบ้านช้ามากเพราะไม่อยากกลับมาเห็นหน้าคนในบ้านช่วงน้ำท่วมผมอยู่บนห้องชั้นสองคนเดียวทั้งวันจะลงมาเฉพาะกินข้าวในบ้านก็สงบดีครับไม่มีผมอยู่ผมนั่งหน้าคอมคุยกับเพื่อนทั้งวัน แม่ผมเป็นคนชอบโกหกด้วยครับผมเกลียดนิสัยมากพอผมถามว่าเรียนกี่โมงก็ไม่ค่อยจะตอบแต่พอผมนอนตื่นสายมาปลุกบอกเด๋วจะเรียนแล้วนะเพื่อให้ผมตื่นทั้งที่มันอีกนานครับกว่าจะเรียน ผมมีความสามารถในการจับโกหกเล็กน้อยครับผมเลยนอนต่อไม่สนใจสำหรับผมแล้วแม่โกหกในหลายๆเรื่องเพราะความเห็นแก่ตัวมากกว่ารักผมครับ แม่เคยบ่านพ่อจนพ่ออารมณืเสียด้วยครับผมแทบหัวเราะเพราะพ่อไม่ค่อยจะพูดอะไรยกเว้นไม่ไหวจริงๆ พรุ่งนี้ผมก็จะเรียนละครับ 4 ชั่วโมงผมจะทนและผ่านมันไปให้ได้ในทุกๆวันสักวันผมจะทำให้เขาเห็นให้ได้ว่าผมสามารถยืนได้ด้วยขาของตัวเอง!!
หลายคนบอกว่ามาด่าผู้ให้กำเนิดนี่มันบาปนะอันนี้ผมรู้ครับบอกว่าอกตัญญูบ้างอะไรบ้าง แล้วเขาทำให้ผมเกิดมาแล้วเขาจะไม่รับผิดชอบหรอครับหรือเขาทำให้ผมเกิดมาผมก็ต้องทนนในการใช้ชีวิตแบบตามเวณตามกรรม ความรับผิดชอบไปไหนครับอ่านหนังสือพระผมอ่านไปหลายสิบเล่มละครับบทความดีๆก็อ่านไปเยอะละน้ำตาจะไหลเหมือนกันแต่เห้นหน้าแม่แล้วก็หมดอารมณ์อะไรที่ผมทำผมจะไม่ไปขอโทษ กราบเท้า หรือกอดอะไรหรอครับในเมื่อผมไม่ได้ผิดทั้งหมด
ขอบคุณที่อุตส่าอ่านครับ