The Mask of Chaos ผจญภัยตามล่าหน้ากากหายนะ [นิยายแต่งเอง] [เอกสารเก่า]

Instinger_Zone

2nd May 2012, 22:54

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่ลุงแต่งเอง เป็นเรื่องเกี่ยวกับการตามหาหน้ากากแห่งหายนะที่จะทำให้โลกนี้ถึงจุดจบ ซึ่งเนื้อเรื่องจะบอกกล่าวถึงทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหน้ากากแห่งหายนะ
โดยชื่อตัวละครแต่ละตัวนั้น ลุงหาข้อมูลและพยายามตั้งชื่อให้ดูตะวันตกมากที่สุดจ้า เพื่อให้ได้อรรถรสที่มากขึ้น
เนื้อเรื่องจะเป็นแนวตะวันตกประดิษฐ์ (คือจะพยายามให้มันตะวันตกมากที่สุด) บวกกับความเป็นแฟนตาซีเล็กๆ ที่ไม่เวอร์จนเกินไป หากผิดพลาดจุดใดโปรดบอก ลุงจะรีบแก้ไขให้เร็วที่สุดจ้า

บทนำ

ทางตอนใต้ของทวีปดรากันซอว์ ยังมีหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งชื่อว่า หมู่บ้านไวท์เทล ซึ่งเปี่ยมไปด้วยความสงบสุขที่เห็นได้จากรอยยิ้มของชาวบ้านแต่ละคน แต่ว่าวันนี้ กลับต้องมีผู้ที่หน้าตาบูดบึ้งอยู่หนึ่งคน นั่นคือ เฮเดรทต้า กู๊ดวินด์ สาววัยกลางคนผู้นี้เป็นภรรยาของ โทมัส กู๊ดวินด์ ซึ่งวันนี้โทมัสจะต้องรีบเดินทางไปยัง เมืองอัลโลรัน เมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสามของทวีป เพื่อที่จะได้ทันเข้าพิธีคัดเลือกทหารองครักษ์ประจำตัว พระราชา จอร์จ เบิร์ก พระราชาองค์ปัจจุบัน

“เลิกทำสีหน้าแบบนั้นสักทีเถอะเฮเดรทต้า เจ้าควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ข้าจะได้รับคัดเลือกเป็นทหารองครักษ์ของพระราชาจอร์จ นี่ถือเป็นเกียรติอันสูงสุดของตระกูลข้าเลยนะ” โทมัสที่กำลังเก็บข้าวของเตรียมเดินทางอยู่นั้น ได้พูดเพื่อปลอบใจภรรยาและเพื่อให้เธอเลิกทำสีหน้าแบบนั้นเสียที

“จะให้ข้าดีใจได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อเจ้าจะต้องจากข้าไปสู่ที่ที่ไกลแสนไกล เจ้าจะต้องเผชิญอะไรบ้างระหว่างทางก็ไม่รู้ แล้วถ้าเจ้าได้เป็นทหารองครักษ์แล้ว เจ้าก็คงจะไม่มีวันได้กลับมาหาข้า” เฮเดรทต้าน้ำตาคลอ คิดถึงชีวิตของสามีเธอ และคิดถึงชีวิตของเธอในภายภาคหน้า ถือก้มหน้าก้มตาและสะอื้นเพราะความโศกเศร้า

“ถึงตอนนั้น เจ้าก็ควรจะลืมข้าไปซะ และเริ่มชีวิตใหม่ กับชายคนใหม่ที่เจ้าต้องการเสียเถอะ” โทมัสพูดตัดพ้อเหมือนกำลังจะบอกว่าชีวิตคู่ของเขาและเฮเดรทต้ามันสมควรจะจบลงได้แล้ว

“เจ้าว่าอย่างไรนะ! เมื่อครู่นี่...เจ้าพูดแบบนั้นได้อย่างไร!! ในเมื่อสายเลือดของเจ้านั้นอยู่ในท้องของข้านี่!! ข้าจะไปมีชีวิตใหม่กับชายคนใหม่ได้อย่างไรกัน!!” นางพูดไปร้องไห้ไป และพยายามชี้มาที่ท้องน้อยของเธอ เพื่อที่จะสื่อว่าทายาทของตระกูลกู๊ดวินด์อยู่ในนั้น

“เฮเดรทต้า...เจ้า...” “ใช่! ข้าตั้งครรภ์” ยังไม่ทันที่โทมัสจะพูดจบเฮเดรทต้าก็เข้าแทรกทันที “ข้าตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว แม่หมอบอกว่า เราจะได้ลูกชาย เราจะได้ลูกชายนะโทมัส!” สีหน้าของเฮเดรทต้าตอนนี้เริ่มแสดงอาการดีใจขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอฉีกยิ้ม และร้องไห้ ในขณะที่โทมัสละทิ้งสัมภาระเหล่านั้นและหันมาหาเฮเดรทต้าแทน ทั้งคู่ต่างสวมกอดกันอย่างมีความสุข โทมัสน้ำตาคลอ ทั้งคู่ต่างยังไม่พูดอะไร เพราะเหตุการณ์นี้มันลึกซึ้งเกินกว่าที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างชัดเจน

“แล้วชื่อล่ะ เจ้าจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร เฮเดรทต้า” โทมัสถาม สายตาจ้องมองไปที่ภรรยา มือซ้ายโอบไหล่ ส่วนมือขวาก็กุมท้องภรรยาอย่างทะนุถนอม

“ชื่อว่า จอห์น ดีไหม ความหมายดีด้วยนะ” เฮเดรทต้าเสนอชื่อมา แต่ดูเหมือนว่าโทมัสต้องการให้ลูกชายของเขามีชื่อที่สร้างความแข็งแกร่งให้ตนเอง เขานิ่งไปสักพักก่อนที่จะเสนอชื่ออื่นออกมา

“ข้าว่าชื่อ โจเซฟ ดีกว่า ลูกชายเราจะได้โตขึ้นเป็นบุรุษผู้แข็งแกร่งไงล่ะ” ดูเหมือนว่าเฮเดรทต้าจะถูกใจชื่อนี้ไม่น้อย จึงได้ตกลงจะตั้งชื่อให้ลูกชายของตนว่า โจเซฟ

ทั้งคู่กอดล่ำลากัน ราวกับว่านี่คือเป็นการกอดครั้งสุดท้ายในชีวิต หลังจากนั้นเฮเดรทต้าจึงปล่อยให้โทมัสเตรียมขนของเพื่อที่จะเดินทางไปยังเมืองอัลโลรัน เมื่อพร้อมทุกอย่างแล้วโทมัสก็ค่อยๆเดินออกไปยังประตูไม้หน้าบ้าน ไม่นานนักเฮเดรทต้าก็วิ่งเข้ามาจับมือโทมัสไว้ ทั้งคู่หันหน้ามายิ้มให้กัน และค่อยๆผลักประตูก้าวออกไป สิ่งที่ทั้งคู่เห็นเบื้องหน้าคือพวกชาวบ้านที่พากันมายืนเรียงรายและโปรยดอกไม้อวยพรให้โทมัสเดินทางปลอดภัยและได้เป็นทหารองครักษ์เพื่อเป็นที่เชิดหน้าชูตาแก่หมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ เมื่อเดินมาจนถึงรถม้าแล้ว โทมัสก็รีบขนของขึ้นเกวียนพร้อมโบกมือลาชาวบ้านทุกคน เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว คนขี่ม้า บีเกิ้ล พร้อมโทมัสก็ควบม้าออกเดินทาง…..

………………………………….

“ยามนั้นราตรีสิ้นแสงจันทร์ หมู่มารผยอง จ้องครองบัลลังก์องค์เทวา หาใช่กาลมาเสวยสุข หากแต่เป็นทุกข์ที่มากล้น มวลชนเริ่มสั่นคลอน แผ่นดินร้อนระอุ คมดาบทะลุดวงใจ โลหิตไหลรินดั่งสายน้ำ ทำให้ทุกชีวิตพบจุดจบ รบราฆ่าฟัน สนั่นปฐพี กาลนี้ใครเล่าจักช่วย ให้พบทางสวยงาม” นี่คือเสียงของสาวน้อยผู้หนึ่ง ผู้ที่เรียกได้ว่าเป็น ผู้หยั่งรู้ ที่สามารถมองเห็นเหตุการณ์ในอนาคตแล้วบอกออกมาเป็นกลอนคำพูดได้

“นั่นมันไม่ดีเลยนะ สการ์เล็ท” ชายผู้ซึ่งดูเหมือนรู้จักสาวน้อยเป็นอย่างดีทำสีหน้าไม่พอใจพร้อมพูดเชิงแนะนำให้แก่ สการ์เล็ท

“ใช่ มันไม่ดีแน่ เมื่อกาลนั้นมาถึง เราทุกคนเป็นส่วนร่วม ณ ขณะนั้น ข้า สการ์เล็ท วิสด้อม และท่านพ่อ โรเบิร์ท วิสด้อม ก็ด้วย” สการ์เล็ทดูกังวลมากเกี่ยวกับนิมิตที่เธอเพิ่งมองเห็น

“แล้วเวลานั้นมันเมื่อไรล่ะ?” ผู้เป็นพ่อเริ่มมีน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้นมากขึ้นและถามสการ์เล็ทกลับไป

“ข้ามิอาจรู้ได้เลยท่านพ่อ.....แต่มันอาจจะมีเขียนอยู่ในตำราสงครามของตระกูล วิสด้อม ของเราก็ได้นะท่านพ่อ” สการ์เล็ทเริ่มนึกถึงตำราสงครามของตระกูลตน ซึ่งในนั้นอาจจะเขียนบอกไว้ถึงนิมิตที่ตนเขียนก็เป็นได้

“งั้นเดี๋ยวข้าลองหาดูในกระเป๋าของข้าก่อนนะ ข้าอาจจะนำมันติดตัวมาด้วย” โรเบิร์ทเริ่มควักหนังสือออกจากกระเป๋าของเขาทีละเล่ม และอะไรบางอย่างก็หลุดออกมาจากหนังสือเล่มหนึ่ง สการ์เล็ทเห็นสิ่งนั้นก็เริ่มสงสัยเลยก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา พอสการ์เล็ทหยิบมันขึ้นมาแล้ว เหมือนสการ์เล็ทจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างในสิ่งสิ่งนั้น บางอย่างที่มันเชื่อมเข้ากับนิมิตของเธอ เธอในตอนนี้ได้แต่ถือสิ่งนั้นไว้ในมือและยืนนิ่ง

“สการ์เล็ท” โรเบิร์ทหันมาหาสการ์เล็ทเพราะต้องการถามเกี่ยวกับตำราสงครามอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าเธอจะยังให้คำตอบอะไรในตอนนี้ไม่ได้ “สการ์เล็ท!!” เขาร้องด้วยความตกใจเพราะเขาเห็นว่าสการ์เล็ทนั้นล้มลง โรเบิร์ทในตอนนี้รีบวิ่งไปหาสการ์เล็ทที่นอนกองอยู่กับพื้นดิน และรีบเรียกสติสการ์เล็ททันที “สการ์เล็ท.....เจ้าเป็นอะไร สการ์เล็ท” โรเบิร์ทตบหน้าสการ์เล็ทเบาๆเพื่อเรียกสติ “ข้าไม่เป็นไรหรอกท่านพ่อ แต่ข้าพอรู้แล้วว่าเราสามารถยุติสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้” สการ์เล็ทค่อยๆลืมตาขึ้นมา พอเห็นใบหน้าเคร่งขรึมของผู้เป็นพ่อ เธอก็อดยิ้มไม่ได้ “งั้นบอกข้ามาสิ” โรเบิร์ทจดจ่อกับสิ่งที่สการ์เล็ทจะพูด

“ไอ้นี่ มันคือชิ้นส่วนของหน้ากาก หน้ากากที่ทำจากกระดูกมังกรและความแค้น มันได้สร้างหายนะมาแล้วเมื่อครั้งโบราณกาล ผู้คนจึงตัดสินใจทำลายมันทิ้งโดยการทุบมันจนแตกเป็นเสี่ยงๆ หน้ากากอ่อนกำลังลง แต่หากแต่ละส่วนของมันได้กลับมารวมเป็นหน้ากากอีกครั้ง พลังของมันก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้น ฉะนั้นเราจึงควรตามหาชิ้นส่วนหน้ากากนี่และทำลายมันซะ” สการ์เล็ทอธิบายมานานก็เปิดโอกาสให้โรเบิร์ทได้พูดบ้าง

“แล้วเราจะตามหาส่วนที่เหลือได้อย่างไรล่ะ” โรเบิร์ทยังสงสัยอยู่ ส่วนสการ์เล็ทก็นิ่งไปพักหนึ่งก่อนจะตอบคำถามนั้น

“หน้ากากส่วนนี้มันสามารถเชื่อมต่อกับข้าได้ เมื่อมันสัมผัสได้ถึงชิ้นส่วนอื่นๆที่อยู่ใกล้มัน มันจะโหยหาและบอกให้ข้ารู้ว่า ชิ้นส่วนนั้นๆอยู่ที่ไหน” สการ์เล็ทอธิบายมาจนถึงจุดนี้แล้ว เธอก็พยายามจะถามคำถามบางอย่างกับพ่อของเธอบ้าง “ท่านพ่อ แล้วเราจะทำอย่างไรกันต่อไปดี ข้าว่านี่ก็จะพลบค่ำแล้วนะ”

โรเบิร์ทตอบกลับไปทันที “ก่อนอื่นต้องหาทางออกไปจากป่านี่ให้ได้ก่อน.......”

โปรดติดตามตอนต่อไป

หมายเหตุ - นี่คือกระทู้ฉลองครบรอบ 191 โพสท์ของลุงด้วยนะจ้ะ