''ทำงานที่ตัวเองไม่ชอบแต่ได้เงินเยอะ'' กับ ''ทำงานที่ตัวเองชอบแต่ได้เงินน้อย'' เพื่อนๆจะเลือกแบบไหน??

'ทำงานที่ตัวเองชอบแต่ได้เงินน้อย'' ผมเลือกแบบนี้ ผมว่าการที่เราจะทำงานที่ได้ผลตอบแทนเยอะๆ แต่เราไม่ชอบมันไม่มีแรงจูงใจให้ทำ การทำงานประสิทธิภาพมันจะลดลงๆ แต่ ถ้ามาทำงาน ที่เราชอบ แล้วได้ผลตอบแทนน้อย แต่เราสิ่งที่ชอบ มันจะดีขึ้นไปเรื่อยๆ ยิ่งทำยิ่งมีความสุข สนุกกับการทำงาร มันจะทำให้มีประสิทธิภาพในการทำงานอยู่ในขั้นสูง และอาจสามารถพัฒนาตัวเองไปเรื่อยๆไม่อยู่กับที่ เหมือนงานที่เราไม่ชอบแต่เงินดีก็เถอะ

จงทำงานที่ได้เงินเยอะไว้ก่อน ซัก 1 ปีขึ้นไป เพื่อเป็นหลักประกันตอนตกงาน

เขีัยนไว้เท่านี้แหละครับ นอกนั้นผมแนะอะไรให้ไม่ได้ เพราะผมเป็นคนที่ล้มเหลวด้านตามความฝันไปแล้ว

งานที่ชอบแต่เงินน้อยครับ เพราะงานที่เราทำเราจะต้องทำไปจนอายุ60 ผมคงไม่ทนทำงานอย่างนั้นหรอกครับ

อ้างถึง:

---

กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ DkTaP82

ผมว่าคุณไปแสวงหาตนจะดีกว่า.. ไม่ต้องไปยึดติดอายตนะภายนอก... ใช้ชีวิตทางโลกมาจนเบื่อหน่ายแล้ว

ควรที่จะไปแสวงหาความสุขที่แท้จริงดีกว่า.. มองโลกนี้เป็นธรรมดาช่างน่าเบื่อหน่าย มีทุกข์สุขอยู่ร่ำไป

บางคนรวยบางคนจน สมหวังผิดหวัง เกิดแก่เจ็บตายอย่างนี้อยู่เป็นนิจ ย่อมเบื่อหน่าย.. ท่านควรหาอริยะทรัพย์อันประเสริฐ์ดีกว่า

ใช้ชีวิตที่เหลือให้หลุดพ้นจากรูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อานิสงฆ์ของการออกบวชคือ ทุกข์นี้จะดับไป ทุกข์อื่นจะไม่เกิดขึ้น

และวันหนึ่งจะตอบตนเองได้ว่า เกิดมาทำไม?... เกิดมาเป็นคน คำว่าคนก็เวียนวนเสียจริง ท่านไม่เบื่อหน่ายบ่ายหรือ...

เพิ่มเติม.. สิ่งที่ท่านแสวงหานั้นไม่เที่ยง นั้นไม่ใช่ของเรา ไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่ของของเรา ไม่ใช่ของของเขา ไม่ใช่ตัวตนของเรา ไม่ใช่ตัวตนของเขา

เมื่อถึงเวลาคุณก็ต้องคืนกลับไป.. อย่าเสพสุขรอบตัวที่เกิดจากการปรุงแต่งขึ้นเลย นั้นไม่เที่ยงแท้ นั้นไม่แน่นอน ไม่มีสิ่งใดน่ายินดี...

รูปที่เห็นในสตรีนารีแสนงามนั้น ก็ไม่เที่ยงแท้ไม่วายที่จะแก่เฒาเน่าเหม็น ทรัพสมบัติมีเท่าไหร่ในโลกมนุษย์เมื่อคุณตายไปมันก็ไม่ใช่ของของเรา..

อริยะทรัพย์จึงเป็นสิ่งที่ควรค่าที่ควรหยิบเอาไป ผู้ใดได้ไปก็จะไม่ยากจน มีคนที่มีประโยชน์ยิ่งนัก กุศลกรรมที่ทำก็ติดไปถึงภพหน้าจะดีกว่าไหม??

ที่พูดขึ้นมาเพราะผมก็รู้สึกเบื่อหน่ายเหมือนกัน ทำไมต้องยากได้ อยากมี อยากครอบครอง ทำไมบางคนต้องทนทุกข์อยู่ร่ำไป เป็นวิบากกรรมไม่จบสิ้น

เพราะอย่างนี้จึงมาบอกกล่าว..

---

ผมก็เคยเบื่อกับงานที่ทำมามากแล้วครับ เพราะรู้สึกมันไม่ชอบเอาซะเลย ต้องฝืนตัวตนที่เป็นอยู่

จริงๆผมเป็นคนที่เงียบเก็บตัว แต่งานที่ผมทำมันต้องติดต่อกับคนรอบตัว มีปฎิสัมพันธ์กับคนอื่นให้ดี

ต้องมีความเป็นผู้นำสูง ซึ่งสำหรับผมแล้วมันไม่ใช่เลย - -''


ผมเคยท้อแท้อยากคิดออกไปบวชเหมือนกัน ไม่อยากอยู่กับสังคมที่มีแต่การแข่งขันแบบนี้

ไม่แน่นะ อนาคตผมอาจจะบวชก็ได้ เพราะผมไม่คิดมีครอบครัวอยู่แล้ว ไม่มีภาระต้องดูแล มีแต่พ่อแม่เท่านั้นที่ผมต้องเลี้ยงดู

ถ้าพ่อแม่ผมตายไป ผมก็อาจจะบวชนะครับ :yes

ผมคือคนที่ทำงาน ได้เงินเดือนเกิน ครึ่งแสนต่อเดือน ดูที่ความจำเป็น เป็นหลักครับ ถ้าจำเป็นต้องใช้เงิน ฝืนใจยังไงก็ต้องทำครับ ถ้าไม่ติดปัญหาอะไร ไปงานที่ชอบเลยครับ ไปลองเรียนรู้ด้วยตัวเอง เริ่มก้าวมาลองไว ผิดพลาดยังไงจะได้มีแรงทำสิ่งที่ชอบต่อครับ

อยากทำอะไรก็ทำครับเราเลือกเอง อย่าไปฟังเสียงนกเสียงกา มีหลายคนครับ จบมาไม่ได้ทำงานตรงสาย ของผมจบมัลติมีเดีย ไปๆมาทำงานบัญชีและการเงิน ใน casino ที่ ปอยเปต ครับ คนอื่นได้แค่มองกับวิจาร แต่เค้าไมไ่ด้ช่วยเราหาเงินครับ

คนรู้จักที่งาน Consult ของ Bain&Co (ที่นี้เหมือน Google ของสายเศรษฐศาสตร์ครับ (McKinsey, Bain&CO, B&G, ...)
พวกนี้สตาร์ทปตรีไม่มีประสบการณ์ 120,000 ไม่รวมสวัสดิการครับ (ข้อมูลปี 2016) มีสาขาเปิดในไทยด้วย
เสิรจ pantip ได้เลย บริษัทพวกนี้จ่ายเยอะขนาดนี้จริงๆ

ครับ ต่อ

เพื่อนผมคนนี้ก็ออกครับ (ไปทำงานด้านอุตสาตกรรมดนตรี)
มันบอกว่าเวลาว่างๆก็มองกำแพง มองออกไปนอกหน้าต่าง มองท้องฟ้า เลื่อนลอย ทำงานให้ใครก็ไม่รู้ มีคำถามประเภท What If I.. หรือ If I Were.. มากมายขึ้นมา
รู้สึกว่า 'มันไม่ตอบโจทย์ชีวิตครับ' คนที่ไม่รวยก็คงอาจจะเข้าใจตรงนี้ยากหน่อย แต่คาดว่าจขกทน่าจะเข้าใจดีครับ
สำหรับผม เงินแทบจะเป็นทุกอย่างก็จริงอยู่ แต่มันไม่ใช่ทุกอย่างอยู่ดีครับ

่ง่ายๆก็ไปดูคนที่ประสบความสำเร็จครับ (ในที่นี้เอาเงินเป็นตัววัดนะครับ) ไม่มีใครเอาเงินเป็นหลักสักคน

งงว่าทำไมค้าขายได้เงินน้อยครับ

https://pantip.com/topic/33031625

ผมมองว่าไม่มีใครอยากทำงานหรอกครับ อยากอยู่เฉยๆ จะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมีใครมาสั่ง ไม่ต้องคอยคิดว่าจะเจออะไรต่อไป ไม่ต้องกังวลอนาคต ผมค้าขายไม่เก่ง ไม่อยากล้ม ล้มแล้วหลายๆคนที่ต่อจากผมไปเขาจะลำบาก

แต่ที่ต้องทำงานก็เพื่อหาเงิน ถ้ารวยอยู่แล้ว ทรัพย์สมบัติเยอะ ลูกหลานกินใช้ไม่มีวันหมด ก็ไม่ต้องทำงานก็ได้จริงไหมครับ อาจจะแค่ไปสมัครงานเพื่อ "เข้าสังคม"

ผมเป็นคนที่ไม่มีอันจะกิน ต้องทำงานหาเงินเลี้ยงครอบครัว ใครครอบครัวผมทำงานคนเดียวครับ ส่งเงินให้พ่อกับแม่ ให้ท่านมีกินใช้ ต้องผ่อนบ้าน ผ่อนรถ ค่าใช้จ่ายภรรยา ลูก ค่าเทอม เยอะแยะมากมาย แต่ละเดือนต้องหมุนเงินจ่ายค่าบัตรเครดิตให้หัวหมุน ภาระหนักอึ้ง ถ้าเราไม่หาเงินพ่อเรา แม่เรา ภรรยาเรา ลูกเรา หลานเรา จะอยู่กันยังไง เวลาผ่านไปแก่ตัวลงก็ไม่อยากเป็นภาระให้ลูกต้องมาหาเลี้ยง

ผมเลือกงานที่ได้เงิน เคยมีคนถามว่าจะไปทำๆไม ลำบาก อยู่ที่เดิมก็สบายอยู่แล้ว ผมตอบไปว่า ผมไม่กลัวงานหนัก ไม่กลัวงานที่ท้าทาย ไม่กลัวงานที่ต้องแข่งขัน แต่กลัวสิ่งที่ผมกล่าวมาข้างบน

มุมมองชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกันครับ คำตอบผมอาจจะไม่สามารถตอบคำถามในใจคุณได้ แต่อย่างน้อยก็ตอบคำถามนี้ให้กับตัวผมเองได้

สุดท้ายต้องบอกว่า ขอบคุณสำหรับคำถามครับ :)

โอ้ กระทู้เมื่อ 6 ปีที่แล้ว นานจนผมใจหายเลยครับ :o

6 ปีที่ผ่านมามีความเปลี่ยนแปลงในชีวิตผมครั้งใหญ่มากๆ และตอนนี้ผมก็ได้ออกจากงานประจำมาได้ซักพักใหญ่แล้ว ตอนนี้ว่างงานครับ :)

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้คือ ''การไม่มีหนี้ เป็นลาภอันประเสริฐ'' จริงๆครับ ตอนนี้ผมผ่อนบ้าน ผ่อนรถ หมดแล้ว ไม่มีหนี้สินแล้ว เป็นอิสระทางการเงินจริงๆ ไม่ต้องจ่ายรายเดือนอะไรอีก นอกจาก ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต :)

เมื่อไม่มีหนี้ ชีวิตก็ง่ายขึ้นเยอะครับ ออกแบบชีวิตได้ง่ายขึ้น ด้วยเงินเก็บที่มี ผมสามารถอยู่บ้านเฉยๆได้ 2 ปี แต่ก็ฟุ่มเฟือยไม่ได้อ่ะนะ ใช้เท่าที่จำเป็นก็อยู่ได้

ผมอายุุใกล้จะ 40 ละ จะหางานใหม่ก็คงลำบากแล้ว แต่ก็ไม่ซีเรียสอะไร เพราะไม่มีหนี้ ก็คงทำมาค้าขายแล้วก็เก็บเงินไว้ใช้ตอนแก่ :)


สุดท้ายอยากจะบอกว่า เลือกทำงานที่ชอบดีที่สุดครับ ทำแล้วมีความสุขก็ทำได้นาน เกิดมาครั้งเดียวถ้าต้องทนทำงานที่เกลียดไปตลอดชีวิต ก็น่าเสียดายนะ

และถ้าไม่จำเป็นจริงๆ อย่าสร้างหนี้นะครับ หลายคนที่ติดกับดักหนี้ ก็ต้องทนทำงานที่เกลียดก็เพราะหนี้ นี่แหละ พอหนี้เยอะๆแล้วก็ต้องทนทำงานไม่กล้าลาออก มันเครียด

ผมกว่าจะผ่อนบ้าน ผ่อนรถ หมดนี้ก็แทบตายเหมือนกัน แต่พอหมดแล้วโล่ง ลาออกชิวๆเลย :o ชีวิตที่เหลือขอเลือกทำแต่สิ่งที่ชอบครับ :yes

อ้างถึง:

---

กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ sattawat1979

โอ้ กระทู้เมื่อ 6 ปีที่แล้ว นานจนผมใจหายเลยครับ :o

6 ปีที่ผ่านมามีความเปลี่ยนแปลงในชีวิตผมครั้งใหญ่มากๆ และตอนนี้ผมก็ได้ออกจากงานประจำมาได้ซักพักใหญ่แล้ว ตอนนี้ว่างงานครับ :)

สิ่งที่ผมได้เรียนรู้คือ ''การไม่มีหนี้ เป็นลาภอันประเสริฐ'' จริงๆครับ ตอนนี้ผมผ่อนบ้าน ผ่อนรถ หมดแล้ว ไม่มีหนี้สินแล้ว เป็นอิสระทางการเงินจริงๆ ไม่ต้องจ่ายรายเดือนอะไรอีก นอกจาก ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต :)

เมื่อไม่มีหนี้ ชีวิตก็ง่ายขึ้นเยอะครับ ออกแบบชีวิตได้ง่ายขึ้น ด้วยเงินเก็บที่มี ผมสามารถอยู่บ้านเฉยๆได้ 2 ปี แต่ก็ฟุ่มเฟือยไม่ได้อ่ะนะ ใช้เท่าที่จำเป็นก็อยู่ได้

ผมอายุุใกล้จะ 40 ละ จะหางานใหม่ก็คงลำบากแล้ว แต่ก็ไม่ซีเรียสอะไร เพราะไม่มีหนี้ ก็คงทำมาค้าขายแล้วก็เก็บเงินไว้ใช้ตอนแก่ :)


สุดท้ายอยากจะบอกว่า เลือกทำงานที่ชอบดีที่สุดครับ ทำแล้วมีความสุขก็ทำได้นาน เกิดมาครั้งเดียวถ้าต้องทนทำงานที่เกลียดไปตลอดชีวิต ก็น่าเสียดายนะ

และถ้าไม่จำเป็นจริงๆ อย่าสร้างหนี้นะครับ หลายคนที่ติดกับดักหนี้ ก็ต้องทนทำงานที่เกลียดก็เพราะหนี้ นี่แหละ พอหนี้เยอะๆแล้วก็ต้องทนทำงานไม่กล้าลาออก มันเครียด

ผมกว่าจะผ่อนบ้าน ผ่อนรถ หมดนี้ก็แทบตายเหมือนกัน แต่พอหมดแล้วโล่ง ลาออกชิวๆเลย :o ชีวิตที่เหลือขอเลือกทำแต่สิ่งที่ชอบครับ :yes

---

:victory เยี่ยมครับ ผมก็รอให้ผ่อนหมดอยู่ ไม่หมดซะที 555

อ้างถึง:

---

กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ ekapat

:victory เยี่ยมครับ ผมก็รอให้ผ่อนหมดอยู่ ไม่หมดซะที 555

---

หนี้บ้านเป็นหนี้ที่ยาวนานที่สุดครับ ถ้าหมดเมื่อไหร่ ชีวิตเปลี่ยนเลยครับ :yes มีเงินเก็บแน่นอน

ที่ผ่อนหมดเร็วเพราะผมเลือกบ้านที่ราคาไม่แพงด้วยแหละ แค่ 2 ล้านกว่าๆเอง แต่ผมก็ต้องทนทำงานที่ไม่ชอบแต่เงินดี เกือบ 10 ปีแน่ะ ทนมาตลอด เก็บเงิน ไม่กิน ไม่เที่ยว ไม่มีลูก

พอโปะบ้านหมด ผมก็ลาออกเลย ทนมานาน :o ถึงตอนนี้ตกงานก็ไม่เป็นไร เพราะรายจ่ายน้่อย นอนเล่นเกมดูหนังไปก่อน เดี๋ยวอีก 2-3 เดือนว่าจะออกมาค้าขาย คงไม่กลับไปเป็นมนุษย์เงินเดือนแล้วล่ะ

การใช้ชีวิตของผมคล้ายๆพี่เหมือนกัน ทำงานประจำ อายุเกือบ 30 แต่ไม่คิดจะมีบ้าน(ในกรุงเทพฯ) คำนวนดูแล้ว ยังไงก็แบกไม่ไหว เงินเดือนหมื่นห้า เก็บเงิน ไม่กิน ไม่เที่ยว ไม่มีแฟน รถยังต้องยืมพี่ที่ทำงานอยู่เลย (ฮา) ตอนนี้วางแผนเก็บตังค์เช่าหอใกล้ๆที่ทำงาน กับซื้อรถมอไซค์ประจำตัวไปทำงานก่อน

อ้างถึง:

---

กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ PeoPleWithNoName

การใช้ชีวิตของผมคล้ายๆพี่เหมือนกัน ทำงานประจำ อายุเกือบ 30 แต่ไม่คิดจะมีบ้าน(ในกรุงเทพฯ) คำนวนดูแล้ว ยังไงก็แบกไม่ไหว เงินเดือนหมื่นห้า เก็บเงิน ไม่กิน ไม่เที่ยว ไม่มีแฟน รถยังต้องยืมพี่ที่ทำงานอยู่เลย (ฮา) ตอนนี้วางแผนเก็บตังค์เช่าหอใกล้ๆที่ทำงาน กับซื้อรถมอไซค์ประจำตัวไปทำงานก่อน

---

ถ้ามีบ้านที่ต่างจังหวัด ทำงานเก็บเงินซักก้อนแล้วกลับไปอยู่บ้านดีกว่าครับ ซื้อบ้านในกรุงเทพไม่ไหวหรอก ตอนนี้ราคาที่ดินมันพุ่งไปไกลมาก เงินเดือนขึ้นตามไม่ทันแล้ว เช่าห้องอยู่ดีกว่า

แค่คอนโดก็ราคาไป 2-3 ล้านแล้วล่ะครับ ไม่ต้องพูดถึงบ้านเดี่ยวเลย เกินเอื้อมไปมากแล้ว

ถ้าจะซื้อบ้านเดี่ยว ก็ต้องซื้อแถวชานเมือง และก็ต้องมีรายได้อย่างน้อยๆก็ต้อง 5-6 หมื่นขึ้นไป ยิ่งถ้าต้องผ่อนรถด้วย มีครอบครัว มีลูกด้วย ก็ต้องมีรายได้เฉียดแสน ถึงจะอยู่แบบสุขสบายได้ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วครับ :heat

55 ดีใจด้วยท่าน
ผมเหลือแค่รถอย่างเดียวอีก 4 ปีแหน่ะ.. รอวันครับ ตอนนั้นก็อายุ 28 พอดี..

ในกรุงเทพนี้มัน ผมว่ารถมันจำเป็นจริงๆนะ

ทั้งแผนผังเมือง
ทั้งระบบขนส่งมวลชน
ทั้งความปลอดภัย

จริงๆมันไม่มีก็ได้ แต่ผมว่ามีรถแล้วชีวิตดีขึ้นอะ จริงๆ
คือมาแท็กบ่อยๆก็ไม่ไหว รถติดเอาๆ มิเตอรกระจาย
ขนส่งก็รอแบบ นาน เสียเวลาชีวิต สกปรกอีก คุณภาพก็แย่