ผมมีเรื่องผีจะเล่าให้ฟังครับเด็กห้ามเข้าระวังช็อค(หายใจไม่ทัน)
ระวังนะครับ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
อ้างถึง:
...ผีแชมพู...
ผีแชมพูเป็นเรื่องเล่าเมื่อสมัยครูแป๋มยังเด็กๆ ช่วงประมาณมัธยมต้นในการเรียนยุวกาชาดต้องไปเข้าค่ายพักแรม ที่ค่ายลูกเสือแห่งหนึ่ง
บ้านพักของคายลูกเสือแห่งนี้เป็นบ้านไม้เก่าๆ จะอาบน้ำหรืเข้าห้องน้ำก็ต้องเดินไปเข้าห้องน้ำรวมซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพักประมาณ ๑๐๐ เมตร
วันนั้นยุวกาชาดทุกคนแสนจะเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางไกล และลุยฐานต่างๆ เนื้อตัวสกปรกมอมแมมตั้งแต่หัวจรดเท้า พอได้เวลาอาบน้ำครูแป๋มก็เตรียมเครื่องอาบน้ำไปอาบน้ำทันที
ในห้องน้ำเล็กๆ แต่ทั้งเครื่องอาบน้ำและของใช้มากมายต่างต้องหาที่แขวนที่วาง ครูแป๋มเอาผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าแขวนไว้ตามตะปู ส่วนแชมพูและสบูวางไว้ตามข้างฝาที่อยู่สูงเลยหัวไปพอจะมีที่ให้วางเล็กน้อย
จากนั้นก็เริ่มสระผมเป็นอันดับแรก สระผมเสร็จก็ล้างฟองแชมพูออกจนเกลี้ยง แล้วหยิบสบู่มาฟอกให้ทั่วตัวแล้วล้างออกจนสะอาด พอล้างตัวเสร็จก็รู้สึกว่ามีอะไรหยดลงบนหัว เอามือจับดู..."อ้าว..ยังล้างแชมพูออกไม่หมดอีกเหรอนี่" เลยต้องล้างหัวอีรอบให้สะอาด
กำลังจะหยิบผ้าเช็ดตัวก็รู้สึกมีอะไรหยดลงหัวอีก เอามือจับดูอีกที..."ทำไมแชมพูยังล้างออกไม่หมดอีกเหรอเนี่ย" คราวนี้เริ่มคิดไปถึงเรื่องผีบ้านผีเรือนผีนางไม้ที่ผู้เฒ่าผู้แก่เคยเล่าให้ฟังแล้วก็จินตนาการไปว่า ต้องมีผีสางตนใดมาถึงแชมพูหยอดใส่หัวเราแน่ๆเลย
ว่าแล้วก็รวบรวมความกล้า (แต่เอามือปิดตาไว้ให้พอมีรู้มองผ่านไปได้นิดหน่อย) แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองด้านบน พอเงยหน้าขึ้นไปเป็นต้องตกใจอย่างสุดขีด....เพราะครูแป๋มลืมปิดขวดแชมพูและมันก็ล้มนอนอยู่บนที่วางนั่นเอง
อ้างถึง:
...ผีลิ้นชัก...
เด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งทำการบ้านอยู่ที่โต๊ะทำงาน อยู่ก็ได้ยินเสียง "ก๊อกๆๆๆ" ดังออกมาจากลิ้นชัก ครั้งแรกเค้าคิดว่าหูฝาดไปจึงนั่งทำงานต่อ
แต่อีกสักพักนึงก็ได้ยินเสียง "ก๊อกๆๆๆ" ดังออกมาอีก เค้าตกใจมากจนตกเก้าอี้ไป เสียง "ก๊อกๆๆๆ" เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ และลิ้นชักก็เริ่มสั่น เด็กชายคนนั้นตกใจกลัวจนถอยหลังไปชิดผนังห้อง ภาวนาขออย่าเกิดอะไรขึ้น
แล้วหัวใจเค้าก็เกือบจะหยุดเต้น เมื่อเห็นลิ้นชักเปิดออกมาอย่างแรง พร้อมทั้งมีมือ ๒ มือโผล่ออกมา ที่สำคัญมือทั้ง ๒ นั้นไม่มีนิ้วเลย
แล้วสิ่งที่โผล่ออกมาจากลิ้นชักนั้นก็ร้องออกมาว่า "โนบิตะ...ฉันกลับมาแล้ว..."
อ้างถึง:
...ผีรถเมล์...
เหตุการณ์นี่เกิดขึ้นจริงกับครูแป๋มเอง
เช้าวันหนึ่งครูแป๋มต้องออกไปเรียนแต่เช้า เนื่องจากบ้านอยู่ไกลถึงตลิ่งชั่น แล้วต้องไปเรียนถึงบางนา ครูแป๋มจึงต้องออกจากบ้านตั้งแต่ ตี ๕ ครึ่ง เมื่อขึ้นรถก็ใช้เวลาที่มีอยู่ทั้งหมดในการเดินทางเป็นส่วนใหญ่เพื่อหลับเอาแรง
วันนี้ครูแป๋มหลับสนิทจนไปถึงประตูน้ำ อยู่ดีก็รู้สึกว่าร้อนจนเหงื่อแตกพลั่กๆทั้งๆที่เรานั่งรถแอร์อยู่
“หรือว่าแอร์เสีย” ครูแป๋มบ่นในใจ เสร็จแล้วก็ลืมตาหันมามองคนข้างๆ แต่ก็ไม่อยู่ซะแล้ว
“บนรถ...ทำไมมันเงียบจัง” แล้วก็หลับตาลงอีกครั้งจนรู้สึกว่ารถจอดนานเกินไป ลืมตาขึ้นมามองออกไปนอกกระจก รถด้านนอกเคลื่อนตัวไปอย่่างรวดเร็ว “แต่ทำไมรถเราจอดนานจัง” ครูแป๋มลุกขึ้นมองไปรอบ...ไม่มีผู้โดยสารอยู่บนรถเลย...และรถก็กำลังเคลื่อนตัวเองออกไปอย่างช้าๆ
เมื่อมองไปที่ด้านหน้า...”คนขับหายไปไหน...” ครูแป๋มตกใจเป็นอย่างมาก เหงื่อแตกพลั่ก...มือไม้สั่น...ทำอะไรไม่ถูก “คนขับไม่มีแล้วรถเคลื่อนที่ได้ยังไง” เท่านั้นแหละครูแป๋มรีบคว้ากระเป๋าวิ่งไปที่ประตู “จะกระโดดลงดีมั๊ยนะ” ใช้เวลาประมาณ ๒ วินาทีหยุดคิด แล้วตัดสินใจกระโดลงรถที่กำลังเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆ แล้วก็ลงสู่พ้ืนฟุตบาทอย่างปลอดภัยแต่เสียหลักล้มลงไปกองอยู่ที่พื้น “เฮ้อ...รอดตายแล้วเรา” นึกว่าตัวเองโชคดีขนาดไหนที่รอดมาจากรถเมล์ผีสิงได้
เมื่อตั้งสติได้ก็หันกลับมายังรถเมล์ที่ค่อยๆเลื่อนตัวอยู่ “ฮุ่ย...เล่...ฮุ่ย... ฮุ่ย...เล่...ฮุ่ย...” ภาพที่มองเห็นในตอนนั้นก็คือ ทั้งคนขับ กระเป๋ารถเมล์ และผู้ร่างกายกำยำ ๕-๖ คนกำลังช่วยกันเข็นรถเมล์ให้เคลื่อนไปเพื่อไม่ให้กีดขวางทางจราจร
