อณาจักรแห่งตำนาน ตอน พลังของคริสตัลที่หายไป

[needbackup]

บทนำ

“ฉันไม่เคยพบแสงที่แท้จริง.......โดนหลอกมาตลอด”

“โดนหลอกให้พบกับความหวังจอมปลอม”

“จนจิตใจของฉัน...ดิ่งลงสู่ความมืดมิด”

“........ว่าไงนะ เธอจะเป็นแสงสว่างให้ฉันเหรอ”

“ฉัน.....เชื่อเธอได้เหรอ”

“ในคำพูดของเธอน่ะ”

อณาจักรแพนโดร่า เมืองที่มีแต่ความสงบสุข มีคนอาศัยอยู่มากมายหลายครอบครัวหลากนิสัยมากหน้าหลายตา แต่ที่สำคัญหากขาดพวกเขาเหล่านี้ไปล่ะก็คงไม่มีอณาจักรแพนโดร่าแน่ๆ ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ บาซีนิส ซารีอัส ปิเรเทียส และคีนีคัส ทั้งสี่ตระกูลนี้ถูกยกย่องให้เป็นผู้นำเพราะ วีรกรรมในอดีต ทว่าความสงบสุขของแพนโดร่า จะจบลงในไม่ช้า

“ฮือ ฮือ ฮือ” เด็กหญิงผมบลอนมัดหางม้า อายุประมาณ 6ขวบ กำลังร้องไห้เพราะหลงกับแม่ ในบริเวณนั้นมีคนอยู่ค่อนข้างมากกลับไม่มีใครสนใจเธอเลย เว้นแต่คนๆนึงเขาอายุ 18 ผมหยักศกสีดำใส่แว่นในชุดนักเรียสีดำ

“น้องหลงกับแม่เหรอ”ชายใส่แว่นถาม

“ค่ะฮึกพี่ชายฮือ”เด็กหญิงพูดและร้องไห้ไปด้วย

“เดี๋ยวพี่ช่วยตามหาแม่ให้นะ”

“ค่ะ ฮึก”เธอยังไม่หยุดร้อง เด็กหญิงจำคำสอนของแม่ได้ดีว่าอย่าคุยกับคนแปลกหน้า แต่ตอนนี้จะทำไงได้เมื่อเธอไม่มีทางเลือก เดินหากันอยู่ประมาณ 15 นาที ก็“ลูกแม่ ลูกแม่”เด็กหญิงวิ่งหาต้นเสียงอย่างรวดเร็ว ชายใส่แว่นก็วิ่งตามไปติดๆ “แม่หนูอยู่นี่ แม่จ๋า” และแล้วแม่กับลูกก็เจอกัน “ท่านเซเซียสจะสายแล้วนะครับ”คนรับใช้ของเซเซียสเตือน เซเซียสยังคงมองแม่กับลูกที่แสดงความรักให้ต่อกัน สำหรับเช้าๆอย่างนี้ การได้มองเห็นความรักระหว่างแม่กับลูกก็ทำให้เขาคลี่ยิ้มได้ ยังไงก็ไม่ทันอยู่แล้วนี่นา เซเซียสคิดในใจ

ในเวลาเดียวกันนั้นเองที่วิหารเซบาร์

“อย่าหนีนะ แกไอ้ขโมย”
ชายชุดคลุมดำกำลังหนีเจ้าหน้าที่พิเศษ ในมือของเขามีคริสตัลสีอะความารีนซึ่งขโมยมาจากยอดวิหารเซบาร์ ชายชุดคลุมดำหยุดวิ่งแล้วหันมาสู้แทน เพียงพริบตาเดียวเจ้าหน้าที่พิเศษก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น”พลังของคริสตัลจะต้องเป็นของฉัน......เรเว่นผู้นี้”เรเว่นพูดอย่างผู้มีชัยก่อนจะร่ายเวทเทเลอร์พอตหนีออกไป

“เซเซียสทำไมนายมาสายล่ะ”
พิส บาซีนิสผู้เป็นเจ้าของหน้าตาอันสวยหล่อและผมสีม่วงที่ยาวนั่นอีกแม้แต่เสียงก็คล้ายกับผู้หญิง ดูๆแล้วเหมือนผู้หญิงในชุดนักเรียนชายก็ไม่ปาน

“เรื่องของฉันดิ”
เมื่อเซเซียสไม่คิดจะตอบ พิส บาซีนิส จึง.... “แป๊ก” ดินสอในมืพิสแตกเป็นเสี่ยงๆ พิสยิ้มแล้วมองคนตรงหน้า เซเซียสหน้านิ่งไม่แสดงอาการกลัวแต่อย่างใด

“นายจะเอาเหรอพิส"
เซเซียสสร้างภาพดาบในจิตแล้วแปรสภาพดาบออกมาเป็นความจริง ทั้งสองจ้องกันไม่ละสายตาแม้แต่จะกระพริบตา

“โป๊ก โป๊ก โอย อูย” เซเซียสกับพิสโดนเขกกบาลไปคนละที โดยสาวปากร้ายจากหนึ่งตระกูลใหญ่

“อะไรของเธอเนี่ย ริเฟิล”ริเฟิล ปิเรเทียส ผมชมพูยาวป่ะบ่าถักเปีย ผูกริบบิ้นสีขาวเข้ากับชุดนักเรียนสีดำอย่างดี

“ก็พวกนายปล่อยพลังออกมาแรงมาก ฉันไม่มีสมาธิอ่านสือ”

เซเซียสสลายดาบอย่างรู้ตัว ส่วนพิสกลับกันเขาดันเพิ่มพลังประชดริเฟิลซะอีก

“นาย...อยาก...ตาย...เหรอ....พิส”ริเฟิลพูดเน้นทีละคำกะให้พิสกลัว แต่ได้ผลตรงกันข้ามพิสกลับยิ้มหน้าระรื่น

“ทั้งสองคนกำลังจะทำอะไรกันหรอจ๊ะ” เสียงใสน่ารักน่ารักพูดขัดขึ้นมา อย่างไร้เดียงสาทำให้ริเฟิลต้องขอหันไปด่า

“ไม่มีตารึไง หรือว่าตาบอดแอ๊บไร้เดียงสาไปวันๆยะ อาคาเซีย”
อาคาเซีย ซารีอัส สาวผมสีแดงอ่อนยาวถึงเอวนัยน์ตาทับทิม ผิวขาว ใบหน้าของเธอมักมีรอยยิ้มเสมอ “ริเฟิลพูดว่าอะไรนะจ๊ะ”น้ำเสียงของอาคาเซียฟังดูไม่รู้เลยว่าเธอโกรธอยู่รึเปล่า

“ก็พูดว่า.....อึก” ริเฟิลพูดไม่ออกเพราะสายตาที่มองมาของอาคาเซีย แฝงไปด้วยความหน้ากลัวแม้ว่า ใบหน้านั้นยิ้มอยู่ก็ตาม

ริเฟิลไม่อยากมีเรื่องกับอาคาเซีย เธอจึง... “อาคาเซีย พ่อเธอมา” ริเฟิลพูดพลางชี้ไปนอกหน้าต่าง

“มุขนี้คลาสสิคมากนะคะ แต่เราไม่หลงกลหรอกค่ะ” เมื่อมุขนี้ใช้ไม่ได้ผลริเฟิลไม่รอช้าให้อาคาเซียได้กัดกลับสักประโยคสองประโยคก็หนีไปนั่งที่ทันที

“พิสล่ะจ๊ะ ไม่ลดพลังลงหน่อยเหรอจ๊ะมันรบกวนคนอื่นนะจ๊ะ”
พิสเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาสั่ง(ยกเว้นเซเซียส จะฟังในบางครั้งเท่านั้น) เขาจึงเพิ่มพลังเข้าไปอีก ก่อนจะพูดกวนๆ ออกมา “ความสุขของฉันเธอจะทำไม”จากการกระทำของพิสทำให้อาคาเซียโมโหแต่เธอยังคงสีหน้ายิ้มหวานไว้ได้ เซเซียสรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันตึงเครียดเขาต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นสองคนนี้ได้ ฆ่ากันตายไปข้างนึงแน่ๆ เซเซียสคิดได้ดังนั้น ก็ลุกจากเก้าอี้ไปยืนกั้นกลางระหว่างอาคาเซียกับพิส

“พิสนายหยุดเถอะ”

“อย่ายุ่งน่าเซเซียส นายกลับไปนั่งที่ป่ะ” เมื่อพิสพูดอย่างนั้น เซเซียสก็หันไปมองหน้าอาคาเซีย เธอยื้มตอบแต่รอยยิ้มของเธอยังคงความน่ากลัวได้เหมือนเดิม เซเซียสขนลุกกับรอยยิ้มนั่นของอาคาเซีย ริเฟิลเฝ้ามองเหตุการณ์มาตลอดและเธอก็อยากมีเอี่ยวด้วย

“นี่เซเซียส ถ้าห้ามไม่ได้ก็ให้ฆ่ากันให้ตายไปข้างนึงเลยซะก็สิ้นเรื่อง” ริเฟิลตะโกนมมาจากที่นั่งของตน ก่อนจะเดินมาร่วมวงด้วย

“นี่มันจะไปกันใหญ่แล้วนะ ริเฟิลเธอกลับไปนั่งที่ซะ พิสนายเลิกเล่นเป็นเด็กซะที และเธออาคาเซีย...” ยังไม่ทันที่เซเซียสจะพูดจบ ทุกคนก็ “อย่าเจือก/ก็ได้วะ/ได้เลยจ้ะ” ทุกอย่างคงเรียบร้อยแล้วมั้ง เซเซียสคิดในใจ ทว่าพอเขาหันหลังเท่านั้นแหละ

“บึ้มมมมมมมมมมม” ห้องเรียนเละเศษม้งเศษไม้กระจายเกลื่อน สองสาวไม่รอช้า ให้เซเซียสได้ถามก็รีบวิ่งหนีไปทันที

เหลือเพียงเซเซียสกับพิส เซเซียสมองพิสอย่างจับผิด “ฉันไม่ได้ทำนะ” เซเซียสมองมือของเพื่อนตัวดีควันยังระเหยจากมือของพิสอยู่เลย “นายโกหกไม่เก่งเลยนะ” พิสดูมือตัวเองบ้างก็ถึงบางอ้อ

“แค่ห้องเรียนฉันมีปัญญาจ่ายเฟ้ย” เซเซียสรู้สึกเบื่อหน่ายกับเพื่อนคนนี้จริงๆ คิดว่าเงินแก้ปัญหาได้ทุกอย่างหรือไง

“ไปกินข้าวกันมั้ย” พิสพูดขึ้นมาอย่างนึกได้ “จ๊อกๆ” พิสท้องร้อง

“จะทันเหรอพิส แค่ 10 นาทีเองนะ”เซเซียสสงสัย พิสตบบ่าเพื่อนสนิท

“นายกับฉันก็รีบโซ้ยสิ” เฮ้อ เซเซียสถอนหายอย่างเบื่อหน่าย และทั้งสองก็ลงไปทานข้าวกับเวลา 10 นาทีที่เหลือ

โดยไม่สนใจสภาพห้องที่มีแต่เศษไม้เต็มห้อง

“นายไม่จำเป็นต้องเชื่อคำพูดของฉันหรอก”

“แค่ทำตามก็พอ....นะ”
ช่วยคอมเม้นหน่อยนะครับว่าสนุกมั้ย บอกข้อผิดพลาดของผมด้วยนะครับ มีอะไรสงสัยถามได้ครับที่
face book นะครับ
kraoru@hotmail.com
ขอบคุณครับ

เครดิตkraoru@hotmail.com


ผมไม่ได้เขียนเองนะครับ แต่เป็นของเพื่อนผม


คอมเม้นด้วยนะครับ

[bigspy77]

ยอดเยี่ยม สนุกดี

[needbackup]

ยอดเยี่ยม สนุกดี

ขอบคุณคร้าบที่ว่าสนุกดี เพื่อนผมคงดีใจแน่ๆเลย

[obama1230]

แพนโดรามอน ไฮตาปิกุ๊ปต๊า~