ความเหงา..ที่ไม่เท่ากัน

[bellba]

เสียงกระซิบของความเหงา..ที่ไม่เท่ากัน

ผูกพัน...แค่ไหนที่จะบอกได้ว่ามันคือ..ผูกพัน ไม่สามารถที่จะบอกได้ว่า..แค่ไหน

เพราะต่างคนก็ต่างมีความรู้สึกในเวลาผุกพันที่ไม่เท่ากัน บางเวลาแค่เพียงเสี้ยวนาทีแต่แฝงด้วยความเดียวดายที่สุดยั้งใจ

บางทีในความผูกพันนั้นแฝงด้วยความเจ็บปวด บางคราวความรักที่ตามหาและไขว่คว้ามาอาจจะเป็นแค่เพียง

การตอกย้ำความเดียวดายที่เคยมีให้ชัดเจนยิ่งขึ้น

ซึ่งเมื่อความผูกพันได้ก้าวเดินตามวันเวลา เราสองต่างพามันเดินทางมาไกลเกิน ที่จะนำกลับไปยังจุดเดิม

ทุกๆเรื่องราวที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตของสองเรา ถูกบันทึกไว้ด้วยหัวใจที่ผูกพัน

แต่จะมีสักครั้งที่เราสองจะรู้ความหมายของการเดินทางที่มีคุณค่าเหล่านั้น

ซึ่งความผูกพันของสองเราก็คงเป็นความผูกพัน ที่ทำตามอย่างเป็นหน้าที่ของความรัก

ความว่างเปล่าในความรู้สึกที่ว่ามีนั้นมันเจ็บปวด เวลาและความหมายผูกพันที่ไม่เท่ากัน

ประหนึ่งดั่งขวดโหลความฝันที่มองลงไปจนถึงก้นขวด ก็คงพบเพียงความว่างเปล่า

สายใยความผูกพันที่ยังมีแต่ดูเหมือนว่างเปล่านั้น ค่อยๆโบยบินออกไป

ความหนาวเย็นค่อยๆเข้ามาแทนทีในผูกพันทุกสัมผัส บอกให้รู้ซึ่งความว่างเปล่าที่ยังมีตัวตน

ความรักค่อยๆเลือนหายไปทีละนิด ทว่าความเดียวดายค่อยๆคืบคลานเข้าหาและก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ...อย่างช้าๆ

ซึ่งสายลมที่พัดผ่านเข้าสู่ช่องว่างแห่งความดียวดาย ไม่ยอมพัดผ่านออกไปเหมือนเช่นเคย

ยังคงหมุนเวียนหยอกล้อเล่นอยู่กับความเดียวดายในหัวใจ

น้ำใสค่อยๆหลั่งไหลรินจากบ่อแห่งความอ้างว้าง

ทว่าหัวใจไม่ได้เสียใจหรือหมองเศร้า หากแต่เป็นแค่เพียงความเหงา อ้างว้าง เกินกักเก็บไว้ ที่มันล้นเกินหัวใจคนๆหนึ่งจะรับได้

บางทีการคงอยู่ของความผูกพัน และการไม่มีซึ่งความผูกพัน

บางครั้งก็เหงาไม่แตกต่างกันเท่าไร ประหนึ่งดั่งใจที่ว่างเปล่าค่อยๆเปิดประตูสู่โลกกว้างที่มีการคงอยู่ของความรัก แต่ก็ยังเหงาได้ล้นใจ

ซึ่งบางทีคำรักที่หลอกลวงหัวใจ ก็ยังดีกว่าการที่มีรักแต่ไม่ดูแลซึ่งกันและกัน

หนึ่งนาทีของหน้าที่คนรอ ช่างแสนยาวนาน ดั่งกาลเวลากลั่นแกล้งให้ทุกอย่างที่รอคอย ค่อยๆเคลื่อนตัวเข้ามาหาอย่างช้าๆ

แต่กลับให้ความเดียวดายเดินเข้ามาหาเร็วกว่าที่ควรจะเป็น อาจจะเป็นที่คนหนึ่งคนใดไม่เห็นค่าของความผูกพัน

และอาจจะเป็นเพียงแค่ผูกพันไปอย่างเป็นหน้าที่ในความรัก

ซึ่งแตกต่างกับอีกคนหนึ่งอย่างสิ้นเชิง ที่ให้ค่าความผุกพันที่มีในรักนั้นเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง

ทุกวันที่ผ่านมาและกาลเวลาที่ผ่านเลย ความรักเพียงน้อยนิดยังพิชิตใจบางคนได้

แต่กลับความรักที่มากมาย กลับได้เพียงความเดียวดายเข้ามาแทนที่

สุดท้ายก็คงต้องปล่อยให้ความจริงกอดความเดียวดายเหมือนเช่นเคย ปล่อยให้ความผูกพันที่เคยมี

ทุกๆอย่างค่อยๆหลุดลอยไป เต็มใจรับความจริงในความดียวดายที่ยากจะหลีกเลี่ยง

ให้เต็มความเจ็บปวด ณ. ปลายทางแห่งรัก

ซึ่งสุดท้ายความผูกพันที่มีก็ถูกความจริงค่อยๆกลืนหาย

เหลือเพียงซากความหวานชื่นในวันวานที่ทิ้งเอาไว้ในในจของคนที่เห็นค่าความผูกพัน นำมาซึ่งความว่างเปล่าที่เหงาเกินจับใจ

เมื่อสุดท้ายคงทำได้แค่เพียงเหม่อมอง ไม่อาจจับต้องความผูกพันในความจริง

เดียวดายจริง อ้างว้างจริง และซึ้งจริงๆ กับคำว่ารักที่มัน...ไม่จริง

“เวลาแห่งการรอคอยบางสิ่ง เหมือนเดินช้า แต่ทว่าไม่เคยเดินกลับมาดังจุดเดิม....แม้สักครั้ง”

[ballba]

บ่นไรงุงิๆ -.-