Burn : Beginning of Fire [เทพเพลิงพิโรธ : จุติมหาเพลิง]

[TEENOY ']

BURN : BEGINNING OF FIRE
เทพเพลิงพิโรธ : จุติมหาเพลิง

Writer : TEENOY | Story : TEENOY
Genre : Action,Fantasy | Rate : 15+
ถ้าอ่านแล้วชอบผมขอแค่กดขอบคุณให้แค่นั้นเองครับ (:



บทนำ
ชอห์นเด็กหนุ่มกำพร้าพ่อแม่วัย 18 มีพลังบางอย่างซ่อนอยู่ในตัว เขาใช้ชีวิตปกติมาตลอด 18 ปี
จนวันนึงเขารู้ว่าพลังที่มีอยู่ในตัวนั้นคืออะไร เขาจึงใช้มันเพื่อช่วยเหลือผู้คน แต่แล้วทุกอย่างกลับไม่ราบรื่น
เมื่อมีกลุ่มคน(?) พยายามไล่ล่าและฆ่าเขา ชอห์นและเพื่อนหลบหนีจนเขาได้รับการช่วยเหลือจากบุตรของเทพ
และเขาได้รู้ความจริงว่าแท้จริงแล้วพ่อของเขาคือ วัลเคน เทพแห่งไฟและแม่ของเขาเป็นเพียงมนุษย์คนนึง
ชีวิตต่อจากนี้ของเขาจะเป็นยังไง จุดเริ่มต้นและจุดจบจะเป็นอย่างไร !?

-----------------------------------------------------------------------------------------------

CHAPTER I : OMEN

กำลังเร่งบทที่เหลืออยู่ครับ ถ้ามีคนอยากอ่านผมจะเร่งให้เร็วที่สุด (:

[StephanieOnly]

เอ้าา เจิมมมมมมมมมมม รออ่าน :3 '

[nakiann123]

เรื่องใหม่อีกแบ้วนะ หำเล็ก

[CodeMagane]

อย่าเร่งอย่าเผางานไม่เช่นนั้นจะได้งานไม่มีคุณภาพ + ข้อผิดพลาดเยอะ

[TEENOY ']

เรื่องใหม่อีกแบ้วนะ หำเล็ก

พึ่งจะเรื่องที่สอง -.-
เรื่องเก่าไม่ได้วางพล็อตมันเลยมั่ว

[[Never]]

รอติดตามครับน่าสนใจดี ผมว่ามันขัดๆยังไงไม่รู้น่าพระเอกน่าจะชื่อ ไอเคีย อะไรแบบเนี้ย = 3=

[TEENOY ']

รอติดตามครับน่าสนใจดี ผมว่ามันขัดๆยังไงไม่รู้น่าพระเอกน่าจะชื่อ ไอเคีย อะไรแบบเนี้ย = 3=

อย่าห่วงครับ เรื่องนั้นมันมีแน่นอนครับ เพียงแค่ยังไม่ถึงเวลา

[Ibanez]

แต่งเองหรอครับ สุดยอดน่ะ นับถือๆ

[~!-!eRo~]

รออ่าน เอายาวๆหน่อยเน้อ ชอบเเบบยาวๆอะ อ่านเเล้วมันส์ดี 555

[hotew2697]

น่าสนใจมากครับ รอติดตาม มาแล้วก็บอกละ

[RealArmy]

รออ่านอยู่นะ จุ๊ป~

[TEENOY ']

CHAPTER I : OMEN (ลาง)

'ก็อก ก็อก ก็อก !' เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น "ตื่นได้แล้วชอห์น !!"เสียงนั่นทำให้ผมตื่น ใช่ เสียงนั่นคือเสียงลุงผมเอง เค้าจะมาปลุกผมไปโรงเรียนทุกเช้า และถึงไม่ไปเรียนเค้าก็ยังปลุกผมอยู่ดี
"อีก 5 นาทีน่า !!" ผมร้องขอลุงไมค์เพราะเมื่อคืนแทบไม่ได้นอน 'ตึง !' ลุงไมค์พังประตูเข้ามาแล้วตะโกนว่า "แกจะบ้าเรอะ !! นี่มันจะ 9 โมงอยู่แล้วนะ !!" ผมยังงัวเงียอยู่บนเตียงนอน
"อืมมมม" ---- "อ๊ากกกก !!" ลุงไมค์ยกขาขวาผมขึ้นแล้วกดลงไปด้านหลังเหมือนนักมวยปล้ำ ไม่แปลกที่เค้าจะใช้ท่านี้เพราะลุงไมค์มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้เกือบทุกอย่าง
ส่วนผมก็เป็นแค่ไม่กี่อย่าง "โอเค ๆๆ ตื่นแล้ว ๆ ปล่อยสักทีน่า" ลุงไมค์ปล่อยผมแล้วยืนยิ้มสะใจอยู่ข้างเตียง "ยิ้มบ้าอะไร" ผมพูดแล้วลุกเดินจากห้องนอนไปห้องน้ำ

--------------------------------------------------------------

'ซ่า ซ่า ซ่า' ---- "กรี๊ดดดดดด !!" ตาที่สะลึมสะลือของผมเบิ่งออกด้วยความตกใจ ผมปิดฝักบัวแล้ววิ่งไปดูที่หน้าต่างห้องผม "!!!" ภาพที่เห็นคือผู้หญิงกำลังถูกกระชากกระเป๋า
แต่ขัดขืนเลยถูกตบ ถูกตบ ! พระเจ้าการที่ผู้หญิงโดนทำร้ายคือสิ่งที่ผมเกลียดที่สุด ! ผมหันหลังกลับไปใส่กางเกงแล้วเปิดหน้าต่าง 'แอ๊ด .. ปึง' ผมเปิดหน้าต่างห้องนอนแล้วปีนลงไปที่หลังคา
แล้วกระโดดลงที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ผมไม่รู้ว่าทำไมผมกระโดดลงมาแล้วไม่รู้สึกเจ็บทั้ง ๆ ที่มันก็สูงพอสมควร แต่ช่างเถอะตอนนี้ผมจะไปกระชากหัวไอ้หน้าตัวเมียนั่นมาแล้วกระทืบซะ
'ตึก ตึก ตึก ตึก' เสียงเท้าเปล่ากระทบกับพื้นถนนอย่ารวดเร็ว ผมวิ่งเลยผ่านหญิงสาวที่ร้องขอความช่วยเหลือพร้อมหันไปยิ้มแล้วชูนิ้วโป้งให้

"ไอ้หน้าตัวเมียยยยยยยยยย !!!" ผมตะโกนพร้อมกระโดดดรอปคิกที่ลุงเคยสอนมา ถีบเข้าเต็มกลางหลังไอ้หน้าตัวเมียนั่นจนเห็นฝูงนกที่กำลังบินอยู่ก่อนจะลงไปนอนเลียฝุ่นที่พื้น
"ไอตุ๊ดเอ๊ยย !" ผมพูดพร้อมต่อยเข้าไปที่โหนกแก้มของมัน ไอ้หน้าตัวเมียนี่สลบกับพื้นในหมัดเดียว "เหอะ ! กระจอก !!" ผมตะโกนใส่ชายที่นอนกองอยู่กับพื้น
แล้วหยิบกระเป๋าในอ้อมแขนของเค้าไปคืนให้คุณผู้หญิง "ขอบคุณค่ะ" คุณผู้หญิงก้มขอบคุณผม ผมใช้นิ้วชี้เสยคางเธอขึ้นมาแล้วถามว่า "ชื่ออะไรหรอจ๊ะ สาวน้อย ?"
"อะ .. เอ่อ" เธอทำหน้าเหลอหลา "เฮ้ ชอห์น !!" ผมเอียงคอไปดูตามเสียง "แกมาทำอะไรที่นี่ !? แล้วทำไมไม่ใส่เสื้อ ?" ลุงไมค์ที่ยืนอยู่หน้าบ้านเดินมาพร้อมกับถามผม

"ผมมาช่วยผู้หญิงคนนี้น่ะลุง พอดีได้ยินเสียงกรี๊ดมาแต่ไกล" ผมเลิกคิ้วแล้วพูดด้วยน้ำเสียงกวน ๆ "เอ่ออ .. ใช่ค่ะ" เธอหันไปยืนยันให้ผม
"งั้นก็เข้าไปใส่เสื้อแล้วไปเรียนซะ นี่มันกี่โมงแล้ว !" ลุงไมค์ออกคำสั่ง "ครับผม !" ผมยืนตรงขาชิดแล้วยกมือทำท่าเลียนแบบตำรวจ ลุงไมค์ส่ายหัวแล้วเดินเข้าบ้านไป
"ไปก่อนนะ แล้วเจอกันนะสาวน้อย" ผมพูดแล้วยิ้มหวานใส่ เธอยิ้มตอบผมแล้วเดินสวนไปอีกทาง ผมหันไปมองเธออีกครั้งก่อนจะเข้าบ้าน

'วูบ !' ---- 'ปี๊นนน ! .. โครม' 'วูบ !' อีกแล้ว ! ผมเห็นอนาคต มันเป็นนิมิตใกล้ ๆ ที่กำลังจะเกิด ผมเห็นภาพเธอถูกรถชน ผมวิ่งสุดแรงวิ่งไปคว้าแขนเธอมาก่อนที่เธอจะข้ามถนน
'หมับ !' ----- 'ปี๊นน !' ผมคว้าแขนเธอไว้ทันก่อนที่เธอจะข้ามถนน "อ้าวคุณ .. มีอะไรหรอคะ ?" เหมือนเธอจะไม่รู้ว่าเมื่อกี้เกือบโดนรถชน ผมที่กำลังเหนื่อยและโล่งใจไม่มีคำพูดอะไร
"โชคดีนะครับ .. เดินทางระวังรถบ้าง เมื่อกี้เกือบโดนรถชนแล้วนะ" ผมเค้นเสียงบอกเธอ แล้วปล่อยแขนเธอและหันหลังเดินกลับไป "ขอบคุณนะคะ !" เสียงของเธอไล่หลังมา
"Nevermind girl !" ผมพูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้เธออีกครั้ง แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านไปใส่เสื้อ และแน่นอนผมโดนลุงไมค์บนแน่

--------------------------------------------------------------

'อ๊อดดด !!'เสียงออดโรงเรียนดังมาแต่ไกล "เวรแล้ว !!" ผมสบถเสียงดังเมื่อได้ยินเสียงออด ผมรีบวิ่งเข้าโรงเรียน และสังเกตเห็นว่าหน้าห้องมีผู้หญิงคนนึงยืนอยู่กับผู้ชายคนนึง
ผมหยุดวิ่งแล้วเดิน ผมเอียงคอมองพวกเขาด้วยความสงสัย "เฮ้ ! ไม่เข้าห้องหรือไงเดี๋ยวก็โดนบ่นจนลงหลุมหรอก" ผมทักทายพวกเขาเหมือนสนิทกันมานาน
"หุบปาก ! นี่ไม่ใช่เรื่องของแก เข้าไปเรียนซะไอ้หนู !" อะอ้าวแบบนี้มันหาเรื่องผมนี่หว่า ผมเผยอปากขึ้นแล้วเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น แล้วเอียงคอถามว่า "แกคงไม่เคยโดนไอ้หนูเตะปากใช่มั้ย ?"

ผู้ชายคนนั้นถอยหน้าหนีแล้วหันไปสบถกับผู้หญิงข้าง ๆ ว่า "ชิ ! ฝากไว้ก่อนแล้วฉันจะมาคิดบัญชี" พูดจบก็หันมามองหน้าผม ผมเลิกคิ้วแล้วแสยะยิ้มให้ ผู้หญิงตรงหน้าผมเดินเข้าห้องเรียนไป
"เฮ้ ! ไม่คิดจะขอบคุณกันหน่อยหรอ ?" ผมหันไปถามเธอ "ไม่ได้ขอให้ช่วยสักหน่อย" เธอพูดกลับมาแล้วเดินเข้าห้องไปโดยไม่มองหน้ากันสักนิด แบบนี้มันหยามกันชัด ๆ
"โอเค ! เดี๋ยวรู้กัน" ผมแสยะยิ้มอีกครั้ง ผมเดินเข้าห้องเรียนตามเธอไปแล้วไปนั่งข้าง ๆ เธอ "เธอเป็นเด็กใหม่สินะ ถึงว่าไม่เคยเห็นหน้าเลย" ผมทักทายเธอตามสไตล์ตัวเอง
"ก็ถ้าเคยเห็นก็คงไม่ใช่เด็กใหม่" เธอโต้กลับมาหน้านิ่ง ๆ ตามด้วยหันมายิ้มหวานทิ้งท้าย

หลังจากที่ผมเรียนคาบเช้าจนถึงเวลาพักเที่ยง ผมเดินมาที่ล็อคเกอร์เพื่อเก็บของและหยิบของใส่กระเป๋าพวกจิ๊กโก๋ในโรงเรียนหน้าเดิม ๆ ก็โผล่ออกมาตามสไตล์
'ตึง !' ตัวหัวโจกทุบเข้าไปที่ล็อคเกอร์เพื่อเรียกความสนใจจากผม ผมหันไปมองหน้ามันแล้วพูดว่า "ท่าทางจะเจ็บนะ แต่คงเก็บอาการละสิเพราะแถวนี้สาว ๆ เยอะ"
อย่างที่บอกแถวนี้คือที่เก็บล็อคเกอร์สาว ๆ ก็เยอะผู้ชายก็เยอะ 'พรวด !' ไอ้ตัวหัวโจกกระชากคอเสื้อผมขึ้นแล้วพูดว่า
"คนที่เจ็บน่ะ แกต่างหาก !!" พร้อมกับสาวหมัดโต ๆ ตรงเข้ามาที่หน้าผม ผมใช้มือขวาจับมือของมันแล้วบิดจนแขนมันบิดตาม
"แกคงอยากมีแขนใช้อยู่ใช่มั้ย ?" ผมถามมันแล้วยิ้มกวนประสาท ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้พวกนี้ถึงตามรังควานผมนัก ทั้ง ๆ ที่ผมก็ไม่ใช่เด็กดีน่าแกล้ง

"อะแฮ่ม !!" เสียงกระแอมดังมาแต่ไกล ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงเป็นแฮทริคอาจารย์ฝ่ายปกครอง "พวกเธอทำอะไรกัน ?" เขาถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่าผมกำลังทำอะไร
"กำลังกายภาพบำบัดให้ .." ไอ้หมอนี่ชื่ออะไรวะ ? "ให้ ..จิมน่ะครับ" เจ้าตัวที่ได้ชื่อจิมหันมามองผมแล้วเบิกตากว้างด้วยความสงสัย ผมขมวดคิ้วแล้วส่งสายตาให้มันแถไป
"อ๋อ ใช่ครับ ผมกำลังให้ชอห์นกายภาพบำบัดให้" แฮทริคทำหน้าสงสัยแล้วพูดว่า "เธอชื่ออีริคไม่ใช่หรอ ?" เวรแล้วดันรู้ชื่อจริงของมันอีก
"อ้อ คือผมกับชอห์นสนิทกันมากน่ะครับ ชอห์นเลยเรียกผมว่าจิม" แฮทริคทำหน้าเหมือนเข้าใจแล้วพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินกลับไปว่า "อย่าทะเลาะกันละ"
"ครับ !" ผมกับจิม(?)ตอบรับเสียงดัง "ฮ่าฮ่าฮ่า !" จิมหัวเราะ "นายนี่มันแถเก่งจริง ๆ นะ ชักชอบใจแล้วสิ" ผมหันหลังกลับแล้วปิดล็อคเกอร์
"ฉันไม่ชอบผู้ชายโว้ย !" ผมเดินไปที่สนามหน้าโรงเรียน ในโรงเรียนนี้มีคนรู้จักผมเกือบหมดทั้งโรงเรียน แต่ผมกลับไม่ค่อยรู้จักใคร

ผมสังเกตเห็นผู้หญิงเมื่อตอนเช้าเดินออกจากโรงเรียนไป ผมมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง "มันยังไม่เลิกเรียนไม่ใช่หรือไง ?" ผมเดินตามเธอไปด้วยความสงสัย
ผมเดินตามหลังเธออย่างหลบ ๆ กลัวว่าเธอเห็นแล้วจะหนี เธอเดินไปหันมามองหลังไปด้วยความระแวง
'วูบ' อีกแล้วรอบที่สองของวันนี้ไอ้นิมิตนี่ "กรี๊ดดดดด !" เสียงนี่มัน ! เสียงเธอ ผมเห็นไฟ ! โซ่ ! ตึกร้าง ! พระเจ้านี่มันโหดร้ายเกินไป
'วูบ' ผมหลุดออกจากนิมิตแล้วเดินตามเธออย่างไม่ขาดสาย ผมจะอธิบายเกี่ยวกับนิมิตนี่ให้ฟัง ผมเห็นนิมิตนี้ครั้งแรกเมื่อตอนผมหกขวบ

มันเป็นวันที่แม่ผมโดนฆ่าตายต่อหน้าต่อตา วันนั้นผมกับแม่เดินอยู่ด้วยกันในแมนฮัตตัน แม่บอกผมว่า "แม่จะข้ามถนนไปซื้อกาแฟนะลูก รอแม่ตรงนี้นะ"
ระหว่างที่แม่ผมเดินข้ามไปนิมิตก็โผล่ขึ้นมามันเป็นภาพแม่ผมโดนผู้ชายคนนึงใช้มีดแทงจากข้างหลังตายคาหน้าร้านกาแฟ
แต่ด้วยในวัยเด็กความสามารถที่ยังไม่พร้อมและความไม่ประสีประสาจึงนึกว่าเห็นภาพหลอน แต่ผมก็อดห่วงไม่ได้จึงยืนมองแม่ตลอดเวลา
แม่ที่อยู่ในร้านกาแฟหันมามองผมแล้วยิ้มให้ ยิ้มนั้นเป็นยิ้มสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากไป แม่เดินถือกาแฟออกมาหน้าร้าน
ในตอนนั้นเองก็มีผู้ชายผมยาวสีบลอนด์ทองวิ่งมาจากในซอกตึกด้านหลังแล้วแทงแม่ผมจากข้างหลัง แม่ผมตัวแอ่นกาแฟกระเด็นหลุดออกจากมือ
กาแฟลอยบนอากาศ ผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก ผู้ชายคนนั้นวิ่งหนีไป ผู้คนแตกตื่น ผมที่เพิ่งได้สติวิ่งข้ามถนนแบบไม่กลัวรถชน
"แม่ !!!!!!!" ผมตะโกนลั่นพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมร้องไห้กอดศพท่านนานจนตำรวจมาจัดการเรื่อง
หลังจากวันนั้นลุงก็มารับผมไปเลี้ยง ผมไปเยี่ยมแม่ที่หลุ่มศพทุกอาทิตย์ เอาดอกไม้ไปเปลี่ยนแล้วพูดคุยกับท่านประจำ นี่อาจจะเป็นสาเหตุที่ผมไม่มีเพื่อนก็ได้

ผมเดินตามเธอมาถึงตึกร้าง เธอยืนมองหาอะไรสักอย่างอยู่นานสองนานแล้วเดินขึ้นตึกพร้อมกับกดมือถือเรียกใครสักคน
ผมเดินตามเธอไปบนชั้น 3 ของตึกร้างนั้น ผมเห็นผู้ชายสองคนใส่สูทดูเหมือนบอดี้การ์ด แต่ท่าทางจะไม่ใช่บอดี้การ์ดของเธอ
เธอทำท่าลุกลี้ลุกลน เดี๋ยวนะ ที่ผมเห็นนั่นคงไม่ใช่ปืน ไม่หรอกคงไม่ใช่ 'พรึ่บ' บอดี้การ์ด(?)คนนึงควักปืนออกมาจอหน้าเธอ
อีกคนนึงราดน้ำมันก๊าซลงที่พื้น เธอถูกจับกดลงไปคุกเข่ากับพื้นแล้วถูกเอาโซ่มัดกับเสาของตึก
ผมทนยืนอยู่อย่างนี้ไม่ไหวแล้ว ถึงผมจะไม่ค่อยลงตัวกับยัยนั่นเท่าไหร่ก็เถอะ
"เห้ย !!" เสียงตะโกนของผมทำให้มันหันมามองผมเป็นตาเดียว "เวรแล้ว" ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ "มันมีปืนนี่หว่า" ผมดันลืมตัวไปซะได้

.... TO BE CONTINUE

[Rex]

ถีบตัวลอย

[~!-!eRo~]

เเหมะ ไอชอนนี่นิสัยเหมือนข้าเลยเเหะ ''อีกห้านาทีเเม่''

[nakiann123]

สวัสดีนายช้อห์ห์ส์ส์ส์ส์์น