(นิยาย) MUST ALIVE by.rostandy

[rostandy]

หวัดดีผมชื่อเจมส์ เจมส์ บลู

นั้นคือชื่อของผมใช้มันเป็นชื่อโหลๆคนหลายคนก็ใช้ชื่อนี้

ชื่อเหมือนพระเอกหนังแต่ผมไม่ใช่ผมเป็นคนธรรมดาบินไม่ได้ ไต่พนังก็ไม่ได้


เวลาโกรธตัวก็ไม่เป็นสีเขียวชีวิตของผมนะมันบัดซบสิ้นดีมีหนี้สินเต็มตัว

ทั้งหนี้ธนาคาร หนี้บ้าน บริษัทก็ล้มละลาย เมียก็ทิ้ง

ชีวิตคนเรามันไม่สวยงาม มันไม่เหมือนที่เราวาดฝันไว้เมื่อตอนเด็กตอนเด็ก

คุณอาจจะอยากเป็น หมอ คุณครู พยาบาล หรือตำรวจ ผมก็เหมือนคนอื่นๆ

ตอนเด็กก็อยากเป็นโนน่อยากเป็นนี่แต่พอโตขึ้นมาผมก็ต้องพบว่าโลกเรา

มันโหดร้าย คนจนบางจำพวกต้องอดตาย ส่วนคนรวยก็มีกินมีใช้ คนมีเงิน

ย่อมต้องมีอำนาจสามารถทำให้เรื่องที่ผิดเป็นเรื่องที่ถูกได้ด้วยเงิน

ส่วนคนจนถึงจะพูดถูกและฟังดูมีเหตุผลแค่ไหนก็ต้องแพ้ให้กับอำนาจ

ของเงินและมีเหตุการณ์หนึ่งที่เปลี่ยนชีวิตไม่สิเปลี่ยนโลกมากกว่า

เหตุการ์ณ

มันเริ่มขึ้นจากวันหนึ่งของตื่นเช้ามากินกาแฟแล้วไปทำงานผมทำงานบริษัท

เป็นบริษัทธรรมดาที่จะล้มละลายเมื่อไรก็ได้ผมก็ทำงานของผมไปเรื่อยๆจน

เลิกตอนเลิกงานเป็นเวลาบ่าย 3โมงเย็นพอทำเสร็จผมก็จะกลับบ้านแต่

วันนั้นก่อนกลับเจ้าของบริษัทก็ออกมาประกาศว่า"ทุกคน ตั้งแต่วันนี้ไป

บริษัทของเราจะขอปิดบริษัทอย่างถาวร"พอผมได้ยินยั้งงั้นถามว่า

ผมตกใจไหมผมตกใจเพราะเหตุผลอะไรก็ไม่รู้อยู่ๆก็บอกปิดบริษัทซะงั้น

แต่ผมก็คิดในใจว่า"ไม่เป็นไรอย่างน้อยเค้าคงจะจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าให้

แล้วเจ้าของบริษัทก็พูดอีกว่า"ทางบริษัทเรามีหนี้สินมากมายจึงไม่สามารถ

จ่ายเงินล่วงหน้าได้ต้องขออภัยด้วยจริงๆ"พอผมได้ยินคำนี้ปั๊ปผมคิดในใจ

"โอ้ว พระเจ้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น"ผมคิดยังงั้นในหัวเพราะอะไรนะเหรอ

เพราะว่าค่าผ่อนบ้านผมก็ค้างไว้ 1เดือน หนี้ธนาคารก็ยังไม่ได้จ่าย

หลังจากนั้นผมก็กลับบ้านพยายามอธิบายให้เมียผมฟังแต่เธอก็ไม่ฟัง

เธอเอาแต่พูดว่า"จะเอาเงินที่ไหมมาจ่าย จะเอาเงินที่ไหนมาจ่าย

จะให้ฉันไปเป็นกะหรี่ขายตัวแล้วเอาเงินมาผ่อนบ้านหรือไง"พอเมียผม

พูดจบผมก็พยายามอธิบายกับเธอไปว่า"ที่รักไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยว

เราก็มีทาง"พอผมพูดจบเมียผมก็ตะโกนใส่หน้าผมว่า"ไหนละทางออก

ทางออกของคุณอยู่ไหน"ผมพยายามอธิบายกับเธออย่างใจเย็นถึงผม

จะอธิบายมีเหตุผลขนานไหนเธอก็ตะคอกใส่หน้าผมอยู่ดีหลังจากนั้น

เธอก็พูดว่า"เราจบกัน"พอพูดจบเธอก็ถอดแหวนแต่งงานที่นิ้วนางข้าง

ซ้ายออกมาแล้วก็ปาใส่ผมแล้วเธอก็วิ่งขึ้นชั้น2 ไปเก็บเสื้อผ้าพอเก็บเสื้อผ้า

เสร็จเธอก็เดินลงมาจากชั้น2แล้วเดินไปหน้าบ้านผมถามว่า

"นั้น คุณจะไปไหน"เธอก็หันมาแล้วตอบผมว่า"ฉันจะไปอยู่บ้านพ่อแม่ฉัน"

พอพูดจบเธอก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปัง!! เหมือนเป็นการ

ประชดใส่ผมหลังจากเธอเดินออกไปผมก็นั่งลงบนโซฟาผมนั่งเหมอนาน

มากผมพยายามหวนนึกถึงตอนที่ผมเป็นเด็กผมมีทั้งความฝัน ความหวัง

และความเชื่อ ผมไม่รู้ว่าผมลืมความรู้สึกพวกนั้นไปตั้งแต่เมื่อไรพอผมคิด

อะไรต่อมิอะไรเสร็จผมก็นั่งมองไปรอบๆห้องของผมแล้วผมก็เห็นแหวน

แต่งงานที่ผมซื้อให้เมียผมอยู่บนพื้นผมก็หยิบมันขึ้นมาแล้วก็มองที่มัน

พอมองไปมองมาผมก็เกิดความคิดอย่างหนึ่งในหัวว่า"ถ้าผมมีเงินมากมาย

จนท่วมหัวเธอจะกลับมาหาผมไหม"พอผมคิดได้ยังงั้นผมก็ลุกขึ้นแล้ววิ่ง

ออกจากบ้านไปที่โรงรับจำนำผมเอาแหวนแต่งงานของเมียผมที่ผมซื้อให้

ไปจำนำผมจำนำมาได้ 20,000 แล้วผมก็คิดในใจว่า"ไอ้บ้าเอ้ยแหวนวงนี้

ผมซื้อมาตั้ง 50,000 แล้วทำไม่ผมได้แค่ 20,000 " ถึงในใจผมจะคิดยังงั้น

แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธในราคาที่เค้าให้มาผมตอบ"ตกลง"พอได้เงินแล้วผมก็

รีบวิ่งไปที่ร้านขายปืน BBGUN ใช้คุณได้ยินไม่ผิดหรอก BBGUN ผมรู้ว่า

คนสมัยนี้บางคนแค่เห็นปืน BBGUN ก็คิดว่าเป็นปืนจริงแล้วผมจะเอาไป

หลอกเจ้าพวกโง่ในธนาคารใกล้บ้านผมมันเป็นธนาคารเล็กๆแต่ผมมั้นใจว่า

ในธนาคารนั้นมีเงินมากพอที่จะทำให้ชีวิตผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมบางคนอาจจะถามว่า

"ไอ้บ้าแล้วทำไมไม่ไปซื้อปืนจริงมาเลยวะ"ผมมีแค่ 20,000

จะไปซื้อปืนจริงได้ยังไงมีแค่ 20,000 จะซื้อ BBGUN ซักกระบอกยังยาก

เลยแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปซื้อปืนจริงแต่ 20,000 ผมได้ปืนถ้าเดาไม่ผิด

น่าจะเป็นปืนGLOCKละมั้งผมก็ไม่รู้พอผมซื้อเสร็จผมก็เดินกลับบ้านไป

เตรียมตัวในการปล้นพอผมเตรียมตัวเสร็จผมก็วิ่งออกจากบ้านแล้วตรง

ไปที่ธนาคารแล้วผมก็เข้าไปในธนาคารตอนนั้นหัวใจผมเต้นเหมือนจะทะลุออก

จากอกได้เหงื่อไหลเหมือนอยู่กลางทะเลทรายทั้งที่ในธนาคารมีแอร์ที่เย็น

มากผมพยายามหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายครั้งแล้วผมก็ก็ได้รวบรวมความ

กล้าควักปืนออกมาแล้วพูดประโยคที่ผู้ร้ายในหนังเค็าพูดกัน

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"



โปรดติดตามตอนต่อไป


สวัสดีครับผม rostandy นะครับเป็นน้องใหม่ในหมวดนี้ใครที่มีข้อเสนอหรือแนะนำอะไรก็ช่วยหน่อยนะครับ
นิยายเรื่องเรื่องของตอนแรกอาจจะยาวไปนิดนะครับเดี๋ยวตอนหลังจะทำให้มันสั้นลงนะครับ

[pone123]

ยินดีต้อนรับ เข้าสู่หมวดนิยายนะครับผม มีปัญหาในการแต่งมาขอความช่วยเหลือได้นะครับ ยินดีช่วย

[rostandy]

ครับ ขอฝากตัวด้วย

[phacawit]

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"

ได้ยินแต่เล็ก จนเรียนจบ -- --"

[Stormwind]

ปํญหาของเรื่องคือ......การสื่ออารมณ์ออกมายังไงให้เข้าใจมากกว่านี้
การกระทำของตัวละครหลายๆตัวไม่สอดคล้องกัน และไม่มีเหตุผลมากพอ
สำหรับที่คิดว่าเรื่องยาว ผมว่าไม่นะ เพราะว่าแบบนี้เค้าไม่เรียกยาวหรอกครับ แล้วอย่าไปทำให้มันสั้นลงเลย
มันจะเกิดการขาดตอนในการอ่าน

สำหรับการบ้านที่จะให้นำไปคิด นั่นคือการสื่ออารมณ์ของตัวละคร ลองสมมุติว่าตัวละครเป็นคุณ ลองดูซิว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ในนิยาย

By Stormwind

[rostandy]

ปํญหาของเรื่องคือ......การสื่ออารมณ์ออกมายังไงให้เข้าใจมากกว่านี้
การกระทำของตัวละครหลายๆตัวไม่สอดคล้องกัน และไม่มีเหตุผลมากพอ
สำหรับที่คิดว่าเรื่องยาว ผมว่าไม่นะ เพราะว่าแบบนี้เค้าไม่เรียกยาวหรอกครับ แล้วอย่าไปทำให้มันสั้นลงเลย
มันจะเกิดการขาดตอนในการอ่าน

สำหรับการบ้านที่จะให้นำไปคิด นั่นคือการสื่ออารมณ์ของตัวละคร ลองสมมุติว่าตัวละครเป็นคุณ ลองดูซิว่าจะทำยังไงกับสถานการณ์ในนิยาย

By Stormwind

ครับแล้วจะลองทำตามที่แนะนำมานะครับ

[rostandy]

ตอนที่ 2

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"

หลังจากผมพูดคำนี้ผมรู้สึกเหมือนกับยกภูเขาออกจากอกมันรู้สึกดีมากๆ

คนที่อยู่ในนั้นประมาณ 4 คนก็ตกใจตาโตเหมือนไข่หานแล้วผมก็พูดว่า

"ทุกคนหมอบลงถ้ายังไม่อยากตาย"

แล้วคน 4 คนนั้นก็หมอยลงกับพื้นไม่รู้สิตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนผมมีอำนาจ

เหมื่อนมีอำนาจที่ยิ่งอยู่ในกำมือของผมแต่อำนาจนั้นมันก็อยู่ได้ไม่นานแล้วก็

มีเสียงดังขึ้นกลางธนาคาร

"กริ๊งงง!!!!!"

มันคือเสียงกริ่งที่ใช้เรียกตำรวจตอนผมได้ยินผมตกใจมากแล้วผมก็หันหน้าไปเห็น

เจ้าหน้าที่ธนาคารคนหนึ่งพอผมหันไปมองเค้าเค้าสดุ้งแล้วก็มองมาทางผมด้วยสี

หน้าหวาดกลัวชายร่างอ้วนคนนั้นเหงื่อออกเต็มตัวผมรู้ได้เลยว่าไอ้บ้านี่แหละที่มัน

กดกริ่งสัญญาณเตือนผมเดินเข้าไปหามันแล้วผมก็ตะโกนใส่มันว่า

"แกกดสัญญาณทำไม"

แล้วมันก็พูดตอบผมว่า

"อย่ายิงผมได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย"

มันตอบผมไม่ตรงคำถามเหมือนเป็นการถ่วงเวลาพอคิดยังงั้นเสร็จผมง้างหมัดหมัดตั้งท่า

จะต่อยใส่เจ้าอ้วนนี่และจังหวะที่ผมจะต่อยใส่มันก็มีเสียงพูดขึ้นจากข้างหลังผม

"หยุด กรุณาวางอาวุธลงแล้วมาหมอบตัวดีๆซะ"

พอสิ้นเสียงคำนี้ผมก็หันหน้าไปดูมีตำรวจ 5 นายเอาปืนเล็งมาที่ผมทุกกระบอก

แล้วตำรวจนายหนึ่งก็พูดขึ้น

"วางอาวุธลงแล้วยกมือขึ้น"

ผมมีแค่ปืนBBGUNกระบอกเดียวส่วนตำรวจมีปืนจริงตั้ง5กระบอกตอนนั้นผมคิดแค่ว่า

ผมไม่อยากตายผมยังอยากมีชีวิตอยู่ผมจึงจำเป็นที่จะต้องทำตามที่นายตำรวจคนนั้นพูดมา

ผมค่อยๆเอาปืนไปวางไว้บนพื้นแล้วก็ยกมือขึ้นอย่างช้าๆแล้วนายตำรวจคนนั้นก็เดินเข้ามาแล้วใส่กุญแจมือผม

แล้วเขาก็พาผมไปขึ้นรถที่ใช้ส่งนักโทษลักษณะรถมันเป็นเหมือนกล่องสีเหลี่ยมตรงประตูก็มีช่อง

เล็กๆนายตำรวจคนนั้นก็ผลักผมขึ้นรถนั้นแล้วเค้าก็ตามเขามานั่งกับผมข้างในรถนั้นแล้วตำรวจข้าง

นอกก็ปิดประตูแล้วรถก็เคลื่อนที่ใช้ในระหว่างที่ผมคิดเรื่องราวที่ผมพูดมาในหัวตอนนี้ผมนั่งอยู่กับ

ตำรวจนายหนึ่งที่นั่งจ้องหน้าผมมาหลายนาทีแล้วผมก็ไม่รู้ว่าเค้าพิศวาสหน้าผมอะไรนักหนา

แล้วนายตำรวจก็พูดว่า

"หน้าคุณดูไม่ใช่คนเลวเลยนะ แล้วทำไมคุณมาทำเรื่องแบบนี้ได้"

ผมก็ตอบกลับไปว่า

"อย่ามายุ่งนะมันไม่ใช่เรื่องของคุณ"

แล้วนายตำรวจคนนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า

"ผมขอโทษผมคงจะยุ่งมากไปสินะ"

พอเค้าพูดจบผมก็ถามเค้าไปว่า

"คุณชื่ออะไร"

เค้าก็ไม่ได้ที่จะปฏิเสธในการตอบคำถามของผมเค้าตอบผมว่า

"ผมชื่ออดัม อดัม ไรท์"

เมื่อเค้าพูดชื่อตัวเองเสร็จเพื่อเป็นมารยาทผมควรที่จะตอบกลับ

"ผมชื่อเจมส์ เจมส์ บลู"

หลังจากเราแนะนำตัวกันเสร็จรถก็เกิดพลิกคว่ำหัวผมกระแทกเข้าพนังรถอย่างแรงแล้วผมก็สลบไป

แล้วอดัมก็มาปลุกผม

"เฮ้ เจมส์ตื่น ตื่น"

ผมลืมตาขึ้นแต่ผมยังเบลออยู่ยังขยับร่างกายได้ไม่มากนักผมถามอดัมว่า

"มันเกิดอะไรขึ้นเหรออดัม"

อดัมก็ตอบผม

"ผมก็ไม่รู้ รู้แค่ว่ารถคว่ำแล้วคุณก็สลบไป"

พอสิ้นเสียงอดัมผมก็ได้ยินเสียงคนตะโกนว่า

"ผู้ติดเชื้อหลุดออกมาแล้วทุกคนหนีเร็ว"

พอผมได้ยินผมก็งงผู้ติดเชื้ออะไรให้หนีแล้วหนีอะไรละผมพยายามลุกขึ้นแล้วไปส่องทางช่องเล็กๆ

ตรงประตูพอส่องไปผมก็ต้องตกใจสุดขีดกับสิ่งที่ผมได้เห็น



โปรดติดตามตอนต่อไป

มาถึงตอนที่สองแล้วอาจจะพิมผิดหรืออ่านไม่เข้าใจบ้างก็ขออภัยด้วยนะครับ

[LoveSeeker]

ทำการบ้านเรื่องราคาปืนใหม่นะครับ

[rostandy]

ทำการบ้านเรื่องราคาปืนใหม่นะครับ

ครับแล้ววันหลังจะทำการบ้านมาดีกว่านี้

[Stormwind]

บรรยายฉากฟื้นให้มันสมจริงหน่อยครับ อันนี้อ่านแล้วงงมาก.....ถึงมากที่สุด
จริงๆแล้วการแต่งนิยายในมุมมองที่บรรยายถึงตัวเอกคนเดียวนี้เป็นอะไรที่ง่ายที่สุดแล้วนะครับ
ลองไปแก้ไขดีๆนะ บรรยายอารมร์ให้ลึกซึ้งกว่านี้ครับแล้วผลงานจะออกมาดี

By Stormwind

[LoveSeeker]

บรรยายฉากฟื้นให้มันสมจริงหน่อยครับ อันนี้อ่านแล้วงงมาก.....ถึงมากที่สุด
จริงๆแล้วการแต่งนิยายในมุมมองที่บรรยายถึงตัวเอกคนเดียวนี้เป็นอะไรที่ง่ายที่สุดแล้วนะครับ
ลองไปแก้ไขดีๆนะ บรรยายอารมร์ให้ลึกซึ้งกว่านี้ครับแล้วผลงานจะออกมาดี

By Stormwind

ดีจัง เดี๋ยวนี้ไม่ต้องสับเอง มีคนช่วยสับ

[GIGABom]

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"

นายควักปืนขึ้นมาขนาดนี้ คงไม่คิดว่าจะมายิงโป่งหรอกครับ ><

ปล. ฮาฮา นะ ปล.2 ควรใส่เรื่อง อารมณ์ให้มากกว่านี้หน่อย

[rostandy]

"หยุดนะ นี่คือการปล้นส่งเงินมาให้หมด"

นายควักปืนขึ้นมาขนาดนี้ คงไม่คิดว่าจะมายิงโป่งหรอกครับ ><

ปล. ฮาฮา นะ ปล.2 ควรใส่เรื่อง อารมณ์ให้มากกว่านี้หน่อย

บรรยายฉากฟื้นให้มันสมจริงหน่อยครับ อันนี้อ่านแล้วงงมาก.....ถึงมากที่สุด
จริงๆแล้วการแต่งนิยายในมุมมองที่บรรยายถึงตัวเอกคนเดียวนี้เป็นอะไรที่ง่ายที่สุดแล้วนะครับ
ลองไปแก้ไขดีๆนะ บรรยายอารมร์ให้ลึกซึ้งกว่านี้ครับแล้วผลงานจะออกมาดี

By Stormwind

ครับจะพยายามตอนนี้ตอนที่ 3 เสร็จแล้วกำลังพยายามอ่านทวนอยู่ครับ