เรื่องสั้น คำขอสุดท้าย

[Stormwind]

เรื่องสั้น : คำขอสุดท้าย


“นายอยากทานอะไรเป็นมื้อสุดท้าย ?” เสียงเข้มของผู้คุมขังเอ่ยถามผมซึ่งกำลังมองที่ป้ายชื่อของเขาอย่างลืมตัว

‘ธุวชิตเหรอ ฮึ่ ชื่อแปลกดีนี่’ ผมคิดในใจ สายตายังคงจับจ้องไปที่ป้ายชื่อนั้นพลางย้อนกลับไปคิด ว่าทำไมผมถึงต้องมาอยู่แบบนี้.....


ผมเป็นแค่พ่อค้าขายปลาธรรมดาๆหาเช้ากินค่ำเหมือนกับใครคนอื่นนั่นแหละ ประกอบอาชีพอะไรก็สุจริตไม่เคยคิดจะโกงกินคนอื่นแม้แต่บาทเดียว...
ผมไม่สามารถรวยได้เพราะเงินไม่กี่บาทที่โกงมาหรอก แต่ว่า จุดเปลี่ยนของชีวิตผมมันก็เริ่มมาจากวันนั้น วันที่ผมกำลังนั่งทานก๋วยเตี๋ยวน้ำตกร้านประจำ
เวลาที่นาฬิกาข้อมือผมมันบอกว่า 23.00 น. ระหว่างที่ผมกำลังก๋วยเตี๋ยวชามใหม่นั้น สายตาผมก็สอดส่องไปเจอกับผู้หญิงคนนึงที่ข้างถนน
เธอกำลังพูดอะไรบางอย่างกับผู้ชายหุ่นท้วมที่ยืนตรงข้าม เสียงค่อนข้างดังแต่ก็ถูกกลบไปด้วยความโกลาหลของเสียงร้านก๋วยเตี๋ยว แต่ก็พอจับใจความได้ว่า

“พี่ หนูไม่ได้เสพย์จริงๆ”

แต่คู่สนทนาก็ยังคงส่ายหน้าพร้อมยื่นบัตรอะไรบางอย่างจากกระเป๋าให้ดู ทำให้เธอถึงกับร้องไห้โฮออกมา

“หนูไม่ได้เสพย์จริงๆพี่ หนูสาบานได้”

ผมก็เริ่มคิดในใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้พอๆกับที่ก๋วยเตี๋ยวร้อนๆชามใหม่เพิ่งมาเสริฟ

“เอ้า เส้งหมี่เหลือน้ำตกของโปรดพี่คับ” น้องเด็กเสิรฟชาวต่างชาติพูดจาฉะฉานพอตัวทีเดียวรายงานเมนูที่เพิ่งวางไปกับผม
ผมก็เพียงพยักหน้าเบาๆโดยที่สายตายังไม่ลดละจากคู่สนทนานั้น ที่ฝ่ายหญิงเหมือนจะต่อรองด้วยอะไรหลายๆแต่ก็ไม่เป็นผล

มือขวาหยิบตะเกียบคู่เก่าค่อยๆบรรจงนำเส้นบะหมี่เข้าไปในปาก ตามด้วยมือซ้ายที่ตักน้ำตกซดหลังจากนั้น ทั้งสองยังคงพูดอะไรต่อมิอะไรมากมายโดยเป็นฝ่ายหญิงที่เริ่มร้องไห้ยกมืออ้อนวอน แต่กระนั้นความเห็นใจก็ยังไม่ปรากฏแก่ชายร่างท้วมแม้แต่น้อย หญิงสาวได้หยิบโทรศัพท์ออกมากด แสงไฟนั้นเองที่ทำให้ ‘ผู้เหนือกว่า’ กระชากโทรศัพท์ออกจากมือของหญิงสาว

“เอาแล้วไง” ผมหลุดปากพูดออกมาพร้อมๆกับสลับไปมองสิ่งที่เหลือในชามก๋วยเตี๋ยว เส้นบะหมี่สีเหลืองจำนวนน้อยนิดที่เหลือในชามทำให้ผมรีบตักรวมๆกับเนื้อและผักที่เหลือยัดเข้าปากให้หมดไวที่สุด เสียงของเธอเริ่มดังขึ้นจากอาการไม่พอใจที่ถูกปฏิบัติเช่นนี้ แต่ไม่นานเสียงก็เงียบลงพร้อมๆกับชามก๋วยเตี๋ยวว่างเปล่า

คู่สนทนาทั้งสองได้ขับมอเตอร์ไซด์ออกไปจากที่เกิดเหตุ ผมจึงรีบลุกออกจากโต๊ะ วางธนบัตรใบสีแดงไว้แล้วควบจักรยานคันเก่งปั่นตามไปทันทีด้วยสัญชาตญาณบางอย่าง ที่คาดว่าต้องเป็นเรื่องที่ไม่ดี

รถมอเตอร์ไซด์คันนั้นขับอย่างอ้อยอิ่งไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมขนาดเล็ก ผมสังเกตจนกระทั่งรถเข้าไปจอดในห้องรูดม่านห้องนึง จึงจอดจักรยานทิ้งไว้แล้วเดินตามเข้าไป มือขวาของผมแตะสัมผัสกับวัตถุโลหะเย็นเยียบที่แนบอยู่ทางด้านหลังพลางยิ้มอย่างอุ่นใจที่มีมันอยู่...แต่หวังใจว่าจะไม่ได้ใช้มันจะดีกว่า

สองเท้าค่อยๆสืบผ่านไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าป้อมเล็กๆที่มีเจ้าหน้าที่คอยรับรอง แต่ดูเหมือนเจ้าหน้าที่จะมัวก้มหน้า ผมเลยใช้ความเงียบเดินผ่านเข้าไป ตรงรี่ไปยังหน้าประตูห้องที่ปิดประตูและผ้าม่านทั้งหมดนั้น

ผมเพียงแต่เงี่ยหูฟังบทสนทนาที่ทั้งสองพูดคุยกัน อาจจะดูเหมือนเสือกเรื่องชาวบ้านแต่ผมก็ได้ยินสิ่งที่ตรงตามลางสังหรณ์ผมคิดไว้ไม่มีผิด

“หนูไม่ได้เสพย์จริงๆนะคะ” เสียงของหญิงสาวร้องไห้คร่ำครวญ

“จ๊ะ พี่ก็รู้ แต่ถ้าหนูขับรถไปต่อแล้วเจอคนอื่น จะซวยยิ่งกว่าพี่อีกนะ แค่คืนนี้อยู่กับพี่ แค่นี้ทุกอย่างก็จบ เดี๋ยวของกลางพี่จะเคลียร์ให้น้องเองนะจ๊ะ” หางเสียงของชายคู่สนทนาซึ่ต่อไปนี้ผมขอเรียกมันว่า ‘ไอ้*****’ แฝงไปด้วยความพอใจลึกๆทำให้ผมเข้าใจในความหมายของมันทันที

‘ยัดยานี่หว่า’

แต่กระนั้นผมก็ยังคงฟังเสียงต่อไป บทสนทนาเหมือนจะจบลงแล้ว แทนที่ด้วยเสียงสะอื้นและการเคลื่อนไหวของสาปเสื้อแทน

“ฮือๆ หนูไม่อยากทำแบบนี้เลย ฮือๆ”

เพียงเท่านั้น ต่อมความอดทนของผมก็ระเบิดออก มือขวาล้วงเอาวัตถุโลหะสีดำมะเมื่อมออกมาจับไว้ แล้วค่อยๆขึ้นลำช้าๆอย่างไม่เกิดเสียง หลังจากนั้นก็ใช้นิ้วหัว****ือขึ้นนกปืนเตรียมพร้อม หัวใจผมเต้นโครมครามเหมือนกับมีรถไฟสักร้อยขบวนวิ่งอยู่ในนั้น ก็ไม่ปาน

“ไอ้ขยะสังคม”

มือซ้ายบิดลูกบิดประตูเต็มแรงแล้วกระแทกเข้าไปข้างในห้อง โชคดีที่ไม่ได้ล๊อก ไม่กี่อึดใจผมก็เข้ามาอยู่ในห้องเป็นบุคคลที่สามเรียบร้อย

“แก...แกเป็นใคร ?” ‘ไอ้*****’ เอ่ยถาม ใบหน้าซีดดวงตาตื่นตระหนกตกใจ แต่ผมก็ไม่ตอบอะไรนอกจากการยกปืนขึ้นจ่อหน้าของมัน สายตาเหลือบไปมองหญิงสาวในร่างเปลือยที่เข้ามาหลบอยู่หลังผมก่อนจะกลับมาจ้องที่เป้าหมายต่อ

“หุบปากซะ มีอะไรจะสั่งเสียรึเปล่า?”

“นี่มันเรื่องของกู ***มาเสือกอะไรด้วย ?” เมื่อพิจารณาดีๆ ‘ไอ้*****’ ยังมีใบหน้าที่ดูแล้วผมไม่ถูกโฉลก ไม่ว่าจะ เป็นศีรษะเถิกกว้าง ดวงตาแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ใบหน้าที่น่าจะเจอกำปั้นมากกว่าเจอโฟมล้างหน้าเสียอีก

“ถ้า***ฆ่ากู เรื่องมันไม่จบง่ายๆแน่” มันยังคงพูดต่อพร้อมกับถอยหลังไปยังเข็มขัดเส้นยาวที่เพิ่งถอด ผมรู้ พอๆกับที่มันรู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรจึงตัดสินใจเหนี่ยวไกออกไปก่อน

ปัง !


และกระสุนนัดนั้นเองที่เปลี่ยนชีวิต เปลี่ยนทุกอย่างของผมมาจนถึงวันนี้

“เฮ้ย จะนิ่งอีกนานมั้ยวะ!” เสียงของผู้คุมหน้าดุคนเดิมปลุกผมให้ตื่นจากภวังค์

“อ่ะ อ้อ ครับ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปหน่อยน่ะ”

“นายอยากทานอะไรเป็นมื้อสุดท้าย ?” เขายังคงเอ่ยถามคำถามเดิมออกมา ผมก็เพียงยิ้มให้ก่อนจะรีบตอบ

“ขอผมคิดสักเดี๋ยวได้ไหมท่าน”

ก่อนที่ผมจะกลับมาย้อนคิดอีกครั้ง ว่าผมต้องการอะไรเป็นมื้อสุดท้ายของชีวิต......

แต่ก่อนที่ผมจะนึกถึงเรื่องอาหารนั่นเอง บางอย่างก็เข้ามาแทรกในความคิดเสียจนได้
ภาพที่ตอนผมเป็นเด็กนักเรียนหัวเกรียนตัวน้อยๆวิ่งเข้ามาในความทรงจำของผม ทุกฉากไล่เรียงมาตั้งแต่แรกเข้าโรงเรียนแห่งนี้ มีครูคนหนึ่งที่ผมมักจะกลัวมาก เป็นครูผู้หญิงตัวเล็กร่างท้วม ผิวคล้ำ ปากจัด ที่สอนวิชาเย็บปักถักร้อย
ผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่ไม่เชี่ยวชาญงานฝีมือจึงมักจะถูกครูตีอยู่เป็นประจำเมื่อทำงานไม่เสร็จ และเมื่อแอบหนีไปซื้อขนมที่หลังโรงเรียนแล้วถูกจับได้ก็จะถูกตีหนักกว่าการไม่ส่งงานเสียอีก
แต่เมื่ออยู่กับครูท่านนี้ไปเรื่อยๆ ผมก็ได้รู้ว่าในหลายแง่มุมของท่านท่านก็เป็นคนที่ดีคนหนึ่งเหมือนกัน
ทุกๆการลงไม้เรียวนั้นจะแฝงไปด้วยคำสอน เหตุผลของการลงโทษ และเมื่อมีเวลา ท่านก็จะสอนในเรื่องเกี่ยวกับความดีในรูปแบบต่างๆ
ผมทั้งรักและเกรงกลัวครูท่านนี้พอๆกัน แต่ผมยังคงยึดมั่นว่าสิ่งที่ผมทำอยู่นั้นเป็นวิ่งหนึ่งที่เรียกว่าการกระทำความดี
แม้จะเดินคนละเส้นทางแต่ก็คือการกระทำความดี.....ผมนึกออกแล้วล่ะว่าผมอยากจะกินอะไรก่อนตาย

ผมยิ้มน้อยๆก่อนจะมองหน้าผู้คุมอย่างละเอียดถี่ถ้วน สายตาคมกริบจ้องมองผมกลับเช่นกันด้วยความไม่เป็นมิตร แล้วเปิดปากถามอีกครั้ง

“นายอยากทานอะไรเป็นมื้อสุดท้าย ?” นี่***ก๊อบคำพูดมาวางเลยใช่มั้ยเนี่ย

“ผมอยากทาน...... ลูกชิ้นทอดหลังโรงเรียนเป็นอาหารมื้อสุดท้ายครับ”

จบ.

ไม่ได้แต่งมานานมากแล้วครับ ยังไงก็คิดถึงบอร์ดนี้เหมือนเดิม
ส่วนโครงการนิยายผมก็มีความคิดว่าจะกลับมาแต่งใหม่ แต่เป็นเมื่อไหร่นั้น...ไม่ใกล้ไม่ไกลเกินใจคิดถึงแน่นอนครับ

[SoheeFC]

[vigor29202]

thank.............