Heated ทีมเดือดมหาประลัย

[Alathreon]

Heated ทีมเดือดมหาประลัย / Written by: Raiden & Alathreon / Story by:Alathreon
Action, War, Drama

กองกำลังรับจ้างที่ทำงานให้กับผู้ว่าจ้างที่ตอบแทนโดย ค่าจ้างจำนวนมาก ไม่ว่าภารกิจนั้นจะยากเย็นแค่ไหน จะหินแค่ไหน พวกเขาจะฝ่าฟันไปให้ถึงจุดหมายจนได้ในที่สุด
สงครามเป็นเพียงสิ่งที่พวกเขาจากลามา ชีวิตใหม่ ภารกิจใหม่ ตัวตนใหม่ คือปัจจุบันของพวกเขา และนี่คือ PMC...

ตอนที่ 4
ตอนที่ 5
ตอนที่ 6
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8
ตอนที่ 9
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12
ตอนที่ 13
ตอนที่ 14
ตอนที่ 15
ตอนที่ 16
ตอนที่ 17
ตอนที่ 18
ตอนที่ 19
ตอนที่ 20
ตอนที่ 21
ตอนที่ 22
ตอนที่ 23
ตอนที่ 24
ตอนที่ 25

*รับสมัครตัวละครแล้วครับ

ภารกิจที่ 001: Recruit
ช่วงเวลาอาทิตย์ลาลับที่มืดมัวเต็มไปด้วยท้องฟ้าอันมืดมิดของเมืองแมนแฮทตัน ฝนที่โปรยปรายลงมาไม่มีทีท่าจะหยุดลงผู้คนมากหน้าหลายตาเดินว่อนไปมาพร้อมร่มคู่ใจ แต่ยังมีชายคน
หนึ่งที่ไม่ได้ถือร่ม สะพายกระเป๋าเป้ทหาร เขาเดินไปตามทางเดินเรียบถนนอย่างมีจุดหมายแน่วแน่ ตึกที่สูงตระหง่ำนข้ามไป 2 ช่วงตึกคือเป้าหมายของเขามันคือที่ตั้งของ บริษัททางด้านความ
ปลอดภัยและยุทธวิธีชั้นนำของโลก หรือในนาม “Azure Wolf PMC” เกวริล เดมอนเชฟ ชายเต็มตัวสายเลือดรัสเซีย นักฆ่าในคราบสเปซีอาลโนโวหรือชื่อที่คุ้นหูนักหนาคือ
หน่วยปฏิบัติการพิเศษสเปซนาซ กลุ่มนักรบมือสังหารอันเลือดเย็นดั่งอากาศที่หนาวยะเยือกของรัสเซีย แต่เปล่าเลยเวลานี้ เกวริล ลาออกจากกองกำลังแล้ว
และกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ของกรเป็นทหารรับจ้างที่ช่ำชอง
“สวัสดีครับ...”
สำเนียงที่ไม่คุ้นหูของเกวริลทำให้ฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัทละสายตาจากเอกสารมาจับจ้องที่เขา สายตาของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยระดับสูงคอยจับตามองเกวริลอย่างไม่ละสายตา มือขวาของแต่ละคนปลดเซฟปืนพกที่เอวไว้เรียบร้อย ไม่แปลกที่จะมีคนอเมริกันจำนวนมากที่ยังคงหวาดระแวงชาวรัสเซียเหมือนที่ชาวรัสเซียมักจับจ้องชาวอเมริกันเป็นสายลับ
“มีอะไรให้ช่วยค่ะ? คุณ...” ฝ่ายประชาสัมพันธ์ปริปากอย่างนอบน้อม
“เกวริลครับ...เกวริล เดมอนเชฟ” เกวริลตอบกลับอย่างมีมารยาท
“ค่ะคุณเกวริล ต้องการติดต่อแผนกไหนค่ะ?” หญิงสาวถามพร้อมชี้ไปที่แผนผังของตึกซึ่งระบุแผนกไว้อย่างเรียบร้อย
“แผนก...ความปลอดภัยและยุทธวิธีพิเศษครับ” เกวริลส่งยิ้มให้สาวประชาสัมพันธ์
“ค่ะ เชิญตามเจ้าหน้าที่ไปทางด้านขวามือของคุณเลยนะค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มกลับขณะส่งสัญญาณให้เจ้าหน้าที่นำเกวริลเข้าสู่ลิฟต์
“ทางนี้ครับคุณ” เจ้าหน้าความปลอดภัยนำทางเกวริลเข้าสู่ลิฟต์
“ผมจะส่งคุณไปที่ชั้น 32 นะครับ” เจ้าหน้าที่กดปุ่มลิฟต์จากด้านนอก ลิฟต์ปิดตัวลงขณะที่เกวริลยืนอยู่เพียงลำพังในลิฟต์ขนาดใหญ่ “ปิ๊ง...ป่อง” เสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นเบาๆ
ขณะที่เขาเตรียมตัวจะก้าวออกจากตัวลิฟต์นั้นเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เอามือวางไปบนหัวเดี๋ยวนี้!” กลุ่มทหารในชุดสีน้ำเงินเข้มอาวุธครบมือประทับบ่าเล็งเป้าไปที่เกวริลอย่างดุดัน “ชั้นบอกว่าให้เอามือวางไปบนหัว!” เขาตะโกนขึ้นอีกครั้ง เลเซอร์ชี้เป้าหลายตัว
จับจี้ไปที่จุดสังหารของเกวริล
“โอเคๆ...ที่นี่เขาต้อนรับนักท่องเที่ยวแบบนี้หรือไง” เกวริลยกมือวางไว้บนหัวตามคำสั่งของกลุ่มติดอาวุธ“ในกระเป๋ามีแต่กระเป๋าเงินน่ะ ไม่มีอาวุธหรอกน่า ผมเดินผ่านเครื่องตัวโลหะมาแล้ว” เกวริลกล่าวขณะที่เจ้าหน้าที่คนหนึ่งค้นตัวเขา
“ไม่มีอาวุธครับ” เขาขานตอบให้เจ้าหน้าที่อีกคนทราบ “เราคุมเป้าหมายไว้แล้ว...กำลังจะพาไปที่ห้อง” กลุ่มทหารในชุดน้ำเงินควบคุมตัวเกวริลเดินผ่านห้องโถงกว้างๆ ที่เป็นสำนักงาน
ทั้งพนักงานบัญชีและเจ้าหน้าที่ทหารต่างจับจ้องเขาราวกับเป็นตัวประหลาด พวกเขามาถึงห้องๆหนึ่ง ฝนหยุดตกแล้ว ประตูกระจกบานใหญ่ถูกเปิดออก
“คุณครอสครับ…นี่คือเกวริล เดมอนเชฟ” หนึ่งในทหารชุดน้ำเงินกล่าวกับชายอังกฤษในชุดสูทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่ง CEO เกวริลมองสำรวจในห้องมีคนอยู่อีก 4 คน มีชาย 2 นั่งบนโซฟามองสำรวจเกวริล คนนึงน่าจะเป็นคนอเมริกัน อีกคนเป็นบราซิล ที่มุมห้องมีสาวลูกครึ่งเอเชียนั่งอยู่ กับโต๊ะเอกสาร น่าจะเป็นเลขา ส่วนคนสุดท้ายสวมหน้ากากสีดำ
“ผมไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรกับพวกคุณนะ” เกวริลกล่าวกับชายอังกฤษที่เป็น CEO
“งั้นนายมาทำอะไรกันล่ะ พวกรัสเซียที่ชั้นพบล่าสุดพยายามฆ่าทีมของชั้น” เขายักไหล่ทั้งสองข้าง
“ผมมาสมัคร…เป็นเจ้าหน้าที่ทหารของที่นี่”
ชายใส่สูทยืนขึ้นเดินไปทางชายที่สวมหน้ากากสีดำแล้วกล่าวเบาๆ “ลองดูซิ” ชายสวมหน้ากากพยักหน้า แล้วเขาก็ควัก M1911 สีดำด้านออกมาจากเสื้อโค้ท จ่อมันไปที่หัวของเกวริล
“…นี่…” เกวริลเอ่ยออกมาเรียบๆ ชายสวมหน้ากากกำลังจะลั่นไก เกวริลออกแรงแขนทั้งหมดสะบัดตัวเองออกจากกลุ่มทหาร แล้วพุ่งไปกระแทกและปลดอาวุธชายสวมหน้ากากอย่างรวดเร็ว แล้วเล็งไปที่ชายใส่สูททันที “เฮ้ย…ไอ้รัสเซีย!!! ” ทหารชุดน้ำเงินเดือดขึ้นมา เล็งปืนไปทางเกวริลทันที แต่เกวริลกลับเหยียดแขนตึง มือจับปืนกระชับ ปลดเซฟพร้อมยิง ไม่มีความลังเลที่จะ
เหนี่ยวไก สถานการณ์ภายในห้องเริ่มตึงเครียด…...
“แปะ…แปะ…แปะ” เสียงตบมือเบาๆดังขึ้น ชายในสูทยิ้มอย่างพอใจ
“ชั้นชื่อแดเนียล ครอส และชั้นคิดว่าในโลกของทหารรับจ้าง มีคน 2 ประเภท พวกมีกึ๋น กับ พวกไม่มีกึ๋น..” เขาเดินเข้ามาหาเกวริล “และชั้นก็รู้ดีว่านายเป็นพวกมีกึ๋น”
“พวกนายออกไปได้แล้ว” ครอสกล่างกับกลุ่มทหารชุดน้ำเงิน พวกเขาวันทยาหัตกลับมาแล้วทยอยเดินออกไป หนึ่งในนั้นเดินนำกระเป๋าของเกวริลไปให้สาวเอเชียอย่างรู้งานเธอ
มองหน้าเกวริลราวกับขออนุญาตแล้วจึงค้นกระเป๋าในนั้นมีแฟ้มเอกสารกับกระเป๋าเงินเก่าๆ
สาวลูกครึ่งที่โต๊ะมุมห้องยืนขึ้นพร้อมกับแฟ้มนั้นในมือ เดินเข้ามาแล้วเปิดพินิจพิเคราะห์มัน “สเปซนาซ เชี่ยวชาญทุกอย่างโดยเฉพาะการฆ่า ประวัติยอดเยี่ยม ไม่เคยขึ้นศาลทหาร …..โสด” เธอหันไปทางครอส “ครอส ชั้นว่า คนแบบนี้ นับวันยิ่งหายากนะ รับๆเขาไว้เถอะ”
“มาริ!! เธอเป็นเลขา ไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า”
“ไม่มีชั้นซักคน นายก็ทำอะไรไม่ได้หรอก” เธอยิ้มให้เกวริลแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ ครอสแสดงอาการหน่ายๆ “พวกนายว่าไง”ครอสเอ่ยถาม ชายสองคนบนโซฟา
“ไม่เลว…” ชายอเมริกันพูดขึ้น
“ชั้นชอบคนรัสเซีย” ชายบราซิลกล่าวห้วนๆ ส่วนชายสวมหน้ากากไม่ได้กล่าวอะไร
“โอเค เกวริล….”
“เกรฟ! ใช่!!! ต่อจากนี้ไปโค้ดของนายชื่อ เกรฟ!!! ” มาริตะโกนแทรกขึ้นมา
“นั่นเป็นโค้ดเนม…เฮ้อ ยัยนี่…ช่างมันเถอะ เกรฟ ตอนนี้นายเป็นสมาชิกของ Azure Wolf แล้ว” ครอสยื่นกุญแจห้องให้ “ที่พักอยู่ชั้น 30 รีบๆไปนอนซะ”
เกรฟลดปืนลง พยายามครุ่นคิดว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้น “อะไรกันวะเนี่ย…” เขาพึมพำเบาๆกับตัวเอง
“เอาปืนคืนให้เบรินซะ แล้วเอากุญแจห้องนี่ไป ก่อนที่ชั้นจะเปลี่ยนใจ” เกรฟจำต้องทำตาม ชายสวมหน้ากากรับปืนคืนไป เกรฟมั่นใจว่าชายคนนี้ต้องอ่อนให้เขาตอนปลดดอาวุธแน่ๆ
“ชั้นต้องทำยังไงต่อ” เกรฟกำกุญแจไว้ในมือ
“ไปเก็บของที่ห้อง แล้วพักผ่อนซะ…..เรามีงานต้องทำพรุ่งนี้” ครอสเดินออกจากห้อง“มาริ ฝากงานที่เหลือด้วยนะ!!”

______________________________

ภารกิจที่ 002: Warm up
ชีวิตใหม่ของเกรฟ หรือ เกวริล เดมอนเชฟ อดีตสเปซนาซมือดีที่ตอนนี้กลายเป็นหนึ่งใน Azure Wolf PMC หนึ่งในบริษัทชั้นนำระดับโลก เขาเข้าใจดีถึงความแตกต่างระหว่างการทำงานให้กับรัฐบาลกับบริษัทธุรกิจ ทันทีที่ครอสยื่นกุญแจดอกนั้นให้ คำว่าศีลธรรมหรือความถูกต้องก็คงหมดความหมายไป แต่สำหรับชีวิตของทหารคนนึงแล้ว มันคงไม่ยากเท่าไหร่ รถเอสยูวีจอดหน้าตึกหน้าสนามบิน เสียงจอกแจกจอแจช่วยดึงเกรฟอออกจากภวังค์ แสงแดดจ้าของช่วงเที่ยงวัน ส่องสว่างผ่านกระจกรถเข้ามาแยงตาของเกรฟ บรรยากาศอันมืดมิดของห่าฝนเมื่อวานนี้ไม่มีหลงเหลืออยู่เลย มันช่างแตกต่างจากที่ที่เขาจากมากเหลือเกิน…ผู้โดยสารในรถมี 6 คน…เกรฟ ,ครอส ที่มาริสั่งให้เรียกว่า แวนดอล ,เจซซิก้า มาริ แคมป์ สาวลูกครึ่งที่ทุกคนชอบเรียกด้วยชื่อกลาง ,โคลบี้ สจ๊วต หรือโคโลเนล หนุ่มอเมริกันผู้เฉื่อยชาซึ่งเป็นพลซุ่มยิง,เบริน ชายสวมหน้ากากที่มาริกล่าวว่าเค้าไม่อยากให้ใครรู้ประวัติของเขา และสุดท้าย ราฟาเอล คอสต้า หรือ แรปป้า หนุ่มบราซิลหน้าตาใจดีซึ่งนั่งอยู่ข้างๆเกรฟ
“ระวังจะหลงล่ะ ฮ่ะๆ” แรปป้ากล่าวยิ้มๆให้เกรฟ เขายิ้มกลับ แล้วออกจากรถตามคนที่เหลือออกไป ตอนนี้สนามบินมีผู้คนมากมายเหลือเกิน แวนดอลเดินนำทุกคนเข้าไปในตึกสนามบิน ภายในตึกสนามบินมีกลุ่มคนสวมสูทอยู่เป็นกลุ่มเล็กๆ พวกเขายืนล้อมชายวัยสี่สิบต้นๆคนนึงอยู่
“ว่าไง…แวนดอล เจ้าหนุ่มตัวร้ายของชั้น” ไมเคิล เจค๊อบ ประธานกรรมการของ เจค๊อบ อินดัสทรี่ บริษัทเกี่ยวกับอุปกรณ์อิเล็คทรอนิคที่เป็นบริษัทคู่ค้ากับ Azure Wolf
“ชั้นสบายดี ไมเคิล เอาล่ะ มาเข้าเรื่องงานกันดีกว่า” แวนดอลรวบรัดตามนิสัยของเขา
“นายนี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ …โอเคๆ” ไมเคิลกวักมือเรียกลูกน้องของเขาให้นำกระเป๋าเอกสารมาให้ใบหนึ่ง “ในกระเป๋าใบนี้ มีข้อมูลและที่อยู่ของนักวิจัยชาวฮ่องกงที่กำลังพัฒนาอุปกรณ์ให้เราอยู่”
“กะอีแค่ไปรับของทำไมต้องจ้างพวกชั้นด้วยล่ะ?” แวนดอลถามเพื่อให้แน่ใจว่างานชิ้นนี้ คุ้มที่จะรับไหม
“เจ้าของชิ้นนี้มันสำคัญกับเรามาก มันอาจจะทำเงินให้เราได้หลายสิบล้าน” ไมเคิลอธิบาย “ที่สำคัญชั้นรู้สึกว่าตอนนี้ ภายในบริษัทมีปัญหาภายใน ชั้นไม่อยากให้มีปัญหา”
“พวกนายก็แค่ขึ้นเครื่องบิน ไปที่ฮ่องกง ไปหานักวิจัยคนนั้น และพาเค้ากับผลงานของเขามาสั่งที่แมนฮัตตันก็พอ” ไมเคิลยิ้ม
“เงินล่ะ” แวนดอลหรี่ตาพูด ไมเคิลโพ้งขึ้นทันที “เออ เกือบลืมไปเลย ชั้นจะโอนเงินให้นายก่อน 3 ล้าน แล้วถ้าเสร็จงานเมื่อไหร่ ก็จะโอนให้อีก 7 โอเคมั้ย”
“ก็ได้ๆ” แวนดอลตอบตกลง “พวกชั้นรับงาน” เกรฟสังเกตุกิริยาของทุกคน ไม่มีใครหืออืออะไรแสดงว่าพวกเขาเชื่อใจแวนดอล ซึ่งเกรฟก็ไม่ควรทำตัวแตกต่าง
การเจรจาจบลง ไมเคิลโบกมือให้ทุกคนจากหน้าต่างประตูรถลีมูซีนคันหรูของเขา ก่อนที่มันจะแล่นออกไปอย่างรวดเร็ว มาริเปิดกระเป๋าเอกสารออกดู มีแฟ้มเอกสารไม่หนามากนอนอยู่ เธออ่านมันอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็เก็บมันเข้าไปที่เดิม
“เราจะไปที่ไหน?” แวนเดลถาม
“เกาลูน” มาริยิ้มให้ทุกคน “ถ้ายิงกัน ก็มันแน่”
...
สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ท้องฟ้าที่มืดมิดประดับด้วยแสงสายฟ้าฟาดราวกับไฟคริสต์มาส ผนวกกับสภาพอพาร์ตเมนโกโรโกโสสุดแออัด ชวนให้นึกถึงหนังสยองขวัญยุคเก่า ห้องโถงที่ทอดยาวไปไกล ชวนให้นึกว่ามีอะไรรออยู่ข้างหน้า เสียงฝีเท้าของคน 6 คนดังกังวาล ในความมืด
“ห้อง 476” มาริกล่าว “ใกล้จะถึงแล้วล่ะ”
ถ้าเป็นสมัยก่อนภาพของกลุ่มคนติดอาวุธคงทำให้ประชาชนหวาดผวา แต่ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว เพียงแค่มีตราสัญลักษร์และใบอนุญาต แม้แต่เด็กเล็กก็เข้าใจว่าพวกเขาคือ PMC เกรฟนึกคิดแค่เพียงรูปภาพสัญลักษณ์กับกระดาษเพียงใบเดียวก็เป็นตัวแบ่งแยกระหว่างโจรกับนักธุกิจได้แล้วงั้นหรือ
“ถึงแล้ว” มาริบอกทุกคน แรปป้าเข้าไปยืนประจำตำแหน่งที่ข้างประตูทันที กระชับ HK416 ในมือแน่นปลดเซฟพร้อมยิง แวนดอลเป็นคนเปิดประตูโดยมีโคโลเนลกับเบรินคุ้มกันให้ ส่วนเกรฟคอยดูหลังให้ทุกคน งานชิ้นนี้ทำให้เกรฟรู้ “กฏ”บางอย่างอีกข้อของ PMC ถ้าคุณรู้อะไรอย่างบาง อย่าคิดว่าคนอื่นอาจจะไม่รู้ ไม่แน่นักวิจัยคนนี้อาจกลายเป็นศพไปแล้วก็ได้
“ก็อก … ก็อก”เคาะประตูห้องเช่าเก่าๆ อย่างช้าๆ ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีเสียงชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว“มังกรมีกี่ตัว?”
“3 ตัว แต่น่าเสียดายตายหมดแล้ว…” แวนดอลตอบรหัสกลับไป ประตูห้องถูกเปิดออกในทันที นักวิจัยชาวฮ่องกงสวมแว่น แต่งกายโทรมๆเหมือนโหมทำงานมาหลายวัน ออกมาต้อนรับพวกเขา
“ขอบคุณสวรรค์!!” นักวิจัยใจชื่นขึ้นมาทันที “เรียกผมว่า เหล่ง แล้วกัน”
สภาพห้องเหมือนกับพึ่งผ่านสงครามวิชาการมา แผ่นกระดาษเอกสารวางอยู่ทั่วไปหมด ขวดน้ำ จานอาหารที่ไม่ได้ล้างกองเต็มโต๊ะ คอมพิวเตอร์เกือบสิบตัวยังเปิดค้างไว้
“เฮ้ๆ ไมเคิลไม่ได้โทรมาบอกรึไงว่าพวกเราจะมารับ?” โคโลเนลท้วงขึ้น “ดูจากสภาพแล้ว นายยังไม่ได้เก็บของด้วยซ้ำ”
“ใช่ๆๆ เค้าโทรมาบอกผมแล้ว แต่เค้าไม่ฟังผมเลย ผมบอกเค้าว่ายังเหลือเก็บงานอีกนิด เค้าก็บอกให้เก็บของได้แล้ว” เหล่งพยายามแก้ต่างให้ ตัวเอง พลางเดินไปที่คอมพิวเตอร์แล้วทำอะไรบางอย่างกับมัน
“เหล่ง นายต้องไปเดี๋ยวนี้เลย” แวนดอลเริ่มหัวเสีย ความอดทนเค้ามีไม่มากโดยเฉพาะกับเรื่องงาน แต่เหล่งไม่ได้พูดอะไรกลับ แต่ชูนิ้วมา 5 นิ้ว เหมือนกับบอกว่า ขออีก 5 นาที
“ชั้นชอบคนเอเชียตรงนี้แหละ” แรปป้าแซวด้วยอารมณ์ขัน ส่วนเกรฟกับเบรินยืนอยู่ที่หน้าต่างสายลมรุนแรงบดบังทัศนวิสัยแต่ไม่ใช่กับเกรฟ เค้าฝึกรบด้วยการอยู่กับพายุหิมะมานาน และพบว่า มันไม่ต่างกันเท่าไหร่ สายตากวาดไปรอบๆจับจองการเคลื่อนไหวของทุกสิ่งแสงเรืองรองจากหน้าต่างทะลุผ่านหยดน้ำเข้า เกรฟมองไปที่ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ที่ตึกฝั่งตรงข้าม สายตาสะดุดเข้ากับแสงแวบเล็กๆ หลายจุดตรงนั้น นัยต์เบิกกว้าง เกรฟรู้ว่ามันคืออะไร…
“หมอบลง!!!!!!” เกรฟตระโกนดังลั่น ทุกคนตอบสนองอย่างรวดเร็วยกเว้นเหล่งที่โดนแวนดอลฉุดลงมาจนล้มขะมำ กระจกหน้าต่างแตกกระจายพร้อมกับเสียงฟ้าผ่า ห่ากระสุน 7.62 แหวกว่ายห่าฝนเข้ามา ข้าวของแตกกระจุย กระจาย เหล่งร้องเสียงหลงเพราะผลงานของเขาแหลกกระจุย
“สไนเปอร์!!!” แวนดอลร้องออกมา เขาคิดอยู่ไว้แล้ว “เบริน โคโล่ ยิงคุ้มกันที!! เราจะพาไอ้เหล่งนี่หนี” เขาพยายามจับตัวเหล่งซึ่งตะเกียดตะกายจะไปที่คอมพิวเตอร์ให้ได้ “ผมขออีกนิดเดียว!!” แล้วเขาก็หลุดไปจนได้ “****เอ้ย!! เบริน โคโล่!!!”
เบรินปลดเซฟ ACR แล้วไล่ยิงทีละนัด เพื่อให้โคโลเนลมีจังหวะ ฉับพลัน M14 แผดเสียงคำรามลั่นห้อง ช่วงอึดใจเดียวเงาดำๆที่มีรูปร่างเหมือนคนก็ตกลงจากป้ายโฆษณาสู่ถนนเบื้องล่าง หากแต่เพียงพลซุ่มยิงฝั่งนั้นมีมากกว่าหนึ่ง
“เสร็จแล้วๆ” เหล่งกำแฟรชไดรฟ์สีดำเอาไว้ใน ก่อนจะโดนแวนดอลแย่งไป “เราต้องไปกันแล้ว”แวนดอลขึ้นลำกล้อง F2000 ในอ้อมแขน “เกรฟ แรปป้า ประตู มาริ มากับชั้น!!!” เนื่องจากมี
เบรินกับโคโลเนลดูแลที่หน้าต่าง จึงทำให้พวกเขาพอจะยืนได้บ้าง เกรฟขึ้นลำกล้อง AEK971 คู่ใจของเขา มันไม่ได้ปลิดชีพใครมานานแล้ว
“พร้อมนะ” แรปป้าที่ยืนพิงอยู่ข้างๆประตูกล่าวขึ้น ในมือมีระเบิดแฟลชอยู่ เกรฟพยักหน้า “งั้นเอาเลย!” ระเบิดแฟลชถูกโยนออกไปเสียงตระโกนจากภายนอกดังอย่างตื่นตระหนก “แฟ่บ!!!” ระเบิดแฟลชทำงานแล้ว เกรฟถีบประตูเดินออกไปโดยมีแรปป้า และกลุ่มของแวนดอลตามหลัง ศูนย์เล็งคอบราขยับไปที่หัวของศัตรูปริศนาโดยอัติโนมัติ แสงปากกระบอกปืนสว่างวาบเป็นจังหวะ พร้อมกับชีวิตที่ถูกพรากไปทีละชีวิต หนึ่ง สอง สาม….เลือดสาดกระเซ็นประดับผนังของอพาร์ตเมนเก่าเป็นลวดลายที่สวยงาม
“เบริน โคโล่ มาได้แล้ว!!” แวนดอลร้องเตือน พวกเขารีบวิ่งรวมกลุ่มทันที แล้วไปต่ออย่างรวดเร็วโดยมีเกรฟนำหน้า ไม่ต้องมีใครต้องมาสั่งเขา เกรฟตื่นขึ้นจากภวังค์ที่น่าหน่าย จิตใจและร่างกายเดินเข้าสู่ภวังค์แห่งนักล่า…. อีกครั้ง

______________________________

ภารกิจที่ 003: Muzzleflash
แมกกาซีนอันว่างเปล่าถูกปล่อยทิ้งมาจะมืออันหยาบกร้านของเกรฟ ก่อนที่แมกกาซีนใหม่จะถูกบรรจุใส่ AEK อย่างรวดเร็ว นับจากห้องของเหล่ง ศัตรูปริศนาที่ไม่มีสัญลักษณ์หรือข้อมูลอะไรในร่างกายเลย นับยี่สิบ ช่วยอุ่นเครื่องให้เกรฟได้เป็นอย่างดี หลังจากไม่ได้ทำหน้าที่ของเขามานาน แวนดอลวางแผนเอาไว้นิดหน่อยเกี่ยวกับเรื่องการหนีแต่จากข้อมูลที่โคโลเนลสังเกตุจากกลุ่มสไนเปอร์และอาวุธยุทโธปกรณ์ของเจ้าพวกนี้ ที่เป็นอาวุธชั้นเยี่ยม บางคนพกระเบิดแฟลชหรือแม้กระทั่งพกไนท์วิสชั่น แสดงให้เห็นว่าพวกมันมีแบคอัพที่ดี และการที่จะตรงแน่วไปที่รถตู้ ที่จอดทิ้งไว้หน้าอพาร์ตเมนนับว่าเป็นแผนที่โง่บัดซบ โชคยังดีที่มีรถตู้ส่งของลายพราง FedEx ที่เตรียมไว้อีกคันจอดอยู่ในย่านตลาด ด้วยความที่ตอนนี้ พวกเขาอยู่บนชั้น 7 จึงทำให้มีเวลาคิดเล็กน้อย
“เอาไงดีล่ะ?” แวนดอลพึมพำกับมาริ ในขณะที่คนที่เหลือคอยเผ้าระวัง
“ชั้นเดาได้ว่า พวกมันน่ามีเป็นร้อย แต่ที่ส่งมาเพื่อมาดูเชิง” โคโลเนลแนะ “บันไดคงโดนฝ้าไว้แล้วด้วยคนส่วนมาก ประตูหลังอีก”
“ซึ่งต้องไปทางบันไดหลักอยู่ดี” แวนดอลเสนอความเห็น “คิดยังไงกับหลังคา หรือบันไดหนีไฟ”
“สไนเปอร์คงรออยู่แล้ว” มาริเสริมเข้ามา “บันไดหนีไฟตัดทิ้งไปเลย ส่วนหลังคาอพาร์ตเมนนี้ยังมีตึกที่สูงกว่าล้อมอยู่อีกสองตึก แต่ก็มีตึกที่ต่ำกว่าพอที่จะโดดลงไปได้ ถ้านายบ้าพอน่ะนะ”
“สรุปคือต้องวิ่งฝ่าดงกระสุน แล้วโดดลงล่างใช่ไหมเนี่ย” เมื่อแรปป้ากล่าวออกไป ทุกคนก็พยักหน้าเบาๆ “แหม เหมือนตอนยังอยู่ที่ ริโอ เลยแฮะ..” เกรฟกับเบรินไม่ได้พูดอะไร แต่กำลังชะโงกหน้าไปดูชั้นล่างของอพาร์ตเมนแห่งนี้ ทุกๆชั้นจะมีหน้าต่างที่ห้องโถงทั้งชั้น ยกเว้นชั้น 7 ที่ทำเป็นเนื้อที่โฆษณาทำให้พวกเขาไม่ถูกสไนเปอร์ที่ตึกอีกฝั่งไล่ยิง แสงสายฟ้าสว่างวาบขึ้นอีกครั้งคราวนี้ ทำให้เกรฟเห็นเงาของกลุ่มคนกำลังวิ่งขึ้นมา ดูท่าทางพวกเขาจะไม่มีทางเลือกเสียแล้ว “พวกมันมาแล้ว” เกรฟกล่าวเรียบๆ แล้วแวนดอลก็จับเหล่งที่ตัวสั่น พูดอะไรไม่ออก วิ่งขั้นบันไดไป ทุกคนก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
แวนดอลถีบประตูเก่าๆจนหลุดออกไปอย่างง่ายดาย พื้นที่หลังคานี้ยังไม่เปิดโล่งเสียที่เดียว มันมีพื้นที่ที่เป็นสวนย่อมขนาดเล็กๆ ที่ถูกคุมด้วยเพิงสังกะสี มาริสำรวจพื้นที่ ตรงหน้าของพวกเขาที่มีสวนย่อมบังอยู่คือตึกอพาร์ตเมนขนาดสิบชั้นห่างไป 200 เมตรที่มีสไนเปอร์อยู่แน่ๆ ทางซ้ายเป็นตำแหน่งของห้องพักของเหล่ง และห่างออกไปอีกราว 300 เมตร ก็มี อพาร์ตเมน 8 ชั้นที่มีสไนเปอร์ผู้โชคร้ายหลายรายโดนโคโลเนลสอยไป และทางขวาที่เป็นจุดหมาย อพาร์ตเมน 6 ชั้น ที่ชั้นหลังคามีเพิงสังกะสี พอจะเป็นทางหนีได้ ที่สำคัญมันยังยาวไปทางย่านตลาดอีกด้วย
“โคโล พอจะจัดการได้ไหม” แวนดอลถามโคโลเนล ซึ่งเจ้าตัวพยักหน้าตอบ
“เกรฟอยู่กับชั้น ตาเหยี่ยวของนายน่าจะช่วยชั้นได้ดีเลยล่ะ” เกรฟแสดงท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบตกลง พร้อมกับรับกล้องส่องทางไกลแบบตาเดียวที่โคโลเนลส่งให้
“เอาล่ะ โคโลกับเกรฟจะคอยคุ้มกันพวกเราจากที่นี้ แรปป้านายอยู่ข้างๆชั้นไว้ เราทั้งคู่จะนำหน้า มาริจับเหล่งไว้ให้ดีๆ ส่วนเบริน นายคอยดูแลหลัง” ทุกคนขานรับ ยกเว้นเหล่งที่อยู่ในอาการตื่นๆ
โคโลเนลคอยๆเปิดหน้าต่างบานเดียวในเพิงแห่งนี้ และค่อยๆวาง m14 ลงเบาๆโชคดีที่ต้นไม้บริเวณนี้ โตกว่าต้นอื่นๆช่วยพรางทำให้สไนเปอร์ฝั่งตรงข้ามสังเกตุยากขึ้น เกรฟเช็ดกระจกหน้าต่างแล้วค่อยๆเงื้อมดู ครั้งนี้ ต่างจากครั้งที่แล้วเพราะ ฝั่งตรงข้ามไม่มีป้ายไฟโฆษณาบนดาดฟ้า มันจึงมืดสนิท เกรฟคิด ถ้าหากเขาเป็นพวกมัน......ช่วงเวลาเกือบเที่ยงคืนในเกาลูนนั้นค่อนข้างคึกคักที่เดียว ห้องพักส่วนใหญ่จะมีแสงสว่างผ่านหน้าต่างออกมา อาจเป็นเพราะติดละครหรือพึ่งทำงานเสร็จ อย่างน้อยอพาร์ตเมนทุกๆชั้นจะมีห้องที่ปิดไฟเพียงห้อง 2 ห้องเท่านั้น แต่มีบางอย่างผิดปกติ เกรฟกวาดสายตาไปที่ชั้น 10 ห้องทุกห้องมืดสนิท แต่มีหน้าต่างเปิดแหงมๆไว้
“ชั้น 10 บริเวณกลาง” เกรฟกระซิบบอกโคโลเนล คนอื่นๆอยู่ในสภาวะพร้อมวิ่ง เมื่อไหร่ก็ตามที่โคโลเนลลั่นไกล ทุกคนจะเคลื่อนย้ายไปทันที
“กำลังค้นหา...” โคโลเนลขยับกล้องเล็งกำลังสูงอย่างช้าๆเพื่อป้องกันการถูกตรวจพบ “เกรฟ...จากซ้ายห้องที่ 6”
เกรฟขยับตามตำแหน่งดังกล่าว เค้าเพ่งสายตามองชั่วครู่หนึ่ง เมื่อตาสามารถปรับระยะโฟกัส เค้าก็มองเห็นทันที เงาดำๆ 2 เงาอยู่ติดๆ แสงเงาสะท้อนจากปากกระบอกปืนซุ่มยิง “แล้วเห็น...ระบุเป้าหมาย” โคโลเนลปลดเซฟปืน ปลายนิ้วชี้ขวาสัมผัสไกปืนอย่างแผ่วเบา เค้าสูดลมหายใจเข้า แล้วกดไกปืนอย่างนุ่มนวลแต่ดุดัน เสียงดินปืนระเบิดดังกังวาลภายในเพิงสังกะสี ไอความร้อนสัมผัสแก้มขวาของ
เกรฟอย่างทั่วถึง ลูกตะกั่วหมุนควงเข้ากระทบเป้าหมายของมันอย่างแม่นยำ
“ไปได้!!!” แรปป้าถุบประตูจนหลุดแล้ววิ่งนำออกไป ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำตามมาด้วย แวนดอลและคนอื่นๆ ขอบคอนกรีตยกสูงและป้ายโฆษณาโลหะช่วยเป็นที่กำลังให้อย่างดี
นัยต์ตาของเกรฟเปิดกว้าง แล้วกระโจนฉุดโคโลเนลให้นอนลง ความฉงนที่มีต่อการิกระทำดังกล่าวของเกรฟ หายไปพร้อมๆกับเสียงห่ากระสุนที่ทะลวงเพิงสังกะสีอย่างไร้ความปราณี สวนย่อมใต้เพิงสังกะสีอันมืดมิดนี้ ถูกเจาะเป็นรูปพรุน แสงสว่างเล็กๆเล็ดลอดเข้ามาตามรูจุดต่างๆ เกรฟมองไปทางกลุ่มของแวนดอล ก็พบว่าพวกเขาถูกตรึงให้นอนอยู่กับที่ ทำได้แค่ชายคามองตำแหน่งแสงปากกระบอกปืนเท่านั้น
เศษกระเบื้องกระถางต้นไม้ เศษกระจกหน้าต่าง ฝุ่นละออง ใบไม้ที่ขาดกระจุยกระจาย ร่วงหล่นลงมาปกคลุมตัวเกรฟและโคโลเนล เสียงปืนกลเงียบหายไป ทิ้งไว้แต่เพียงเสียงของสายฝนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ กระสุนพวกมันคงหมดและกำลังบรรจุใหม่ เกรฟกับโคโลเนลมองหน้ากัน แล้วทั้งคู่ก็หันไปมองกลุ่มข้างนอกที่กำลังเปียกปอน แวนดอลกับแรปป้าขึ้นลำกล้องปืนพร้อมกัน และพยักหน้า เบรินปรับระบบปืนไปเป็นออโต้อย่างรู้งาน สายฟ้าฟาดลงมาเป็นสัญญาณ พวกเขายืนขึ้นพร้อมกันอย่างรวดเร็ว ศูนย์เล็งจับตำแหน่งสุดท้ายของแสงปากกระบอกปืนที่เห็นเพียงน้อยนิด จากห้องพักฝั่งตรงข้าม ราวกับหมาป่าที่พึ่งโดนเหยียบหาง มันจะสวนกัด รวดเร็ว ดุดัน และถึงตาย.... แสงจากปากกระบอกปืน 5 กระบอกจากหมาป่าหนุ่มทั้ง 5 ตัว ส่งผ่านความตายไปสู่ศัตรูลึกลับอย่างแม่นยำ กระสุนปืนถูกถ่ายโอนไปรังเพลิงอย่างรวดเร็ว จน*****นแมกกาซีน เพียงชั่วอึดใจแมกกาซีนใหม่ก็ถูกบรรจุเพื่อความพร้อม แต่มันคงไม่จำเป็นต้องใช่อีกแล้ว
“รีบไปกันเถอะ” แวนดอลโยกหัวเรียกทุกคน โดยมีมาริกับเหล่งที่ยังตัวสั่นจากการโดยยิงกด รออยู่ที่ตึก 6 ชั้น เป้าหมายการหนีของพวกเขาแล้ว พวกเขาแต่ละคนต้องกระโดดข้ามไปตึก 6 ชั้นที่อยู่ห่างไม่มากนัก
“ไม่น่าเชื่อว่าคนรัสเซียจะตาดีขนาดนี้” โคโลเนลกล่าวกับเกรฟ “ขอบใจที่ช่วยชั้นไว้”
“สัญชาตญาณมันพาไปน่ะ” เกรฟกล่าวยิ้มๆ เค้าเริ่มนึกถึงเพื่อนเก่าในหน่วยเก่าขึ้นมา “เอาเป็นว่า กลับแมทฮัทตัน แล้วเลี้ยงเหล้าชั้นด้วยล่ะ”
“ได้เลย!!” โคโลเนลกระโดดข้ามตึกไป เหลือเพียงเกรฟคนเดียว
เกรฟหันหลังเดินไปเพื่อเตรียมวิ่ง เค้าสาวเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อวิ่งกระโดดข้ามไปตึก 6 ชั้น ทันทีที่เท้าแตะขอบคอนกรีตเค้าออกแรงอย่างสุดกำลัง สายลมและละอองน้ำปะทะเข้ากับใบหน้า ความสดชื่นเล็กๆ ขณะที่อยู่กลางอากาศ โคโลเนลรอเค้าอยู่ที่ตึกฝั่งตรงข้าม แต่ทว่าแรปป้ากลับทำสีหน้าตกใจ ปลดเซฟปืนของเค้า เกรฟพึ่งนึกขึ้นได้ แต่มันก็สายไปเสียแล้ว ความเจ็บปวดแล่นเข้าสู่ไหล่ซ้าย มือขวาคว้าขอบตึกไว้ได้ แต่มือซ้ายกลับไร้เรี่ยวแรง ด้วยความลื่น เกรฟไม่สามารถเกาะไว้ได้อีกต่อไป ในขณะที่ร่างกายร่วงหล่นสู่ถนนเบื้องล่าง โคโลเนลที่ถูกคุ้มกันอยู่ โผล่เข้ามาพยายามคว้ามือเกรฟไว้ แต่มันสายเกินไป “*****เอ้ยยยย!!!!!” คือคำสบถของโคโลเนลที่ไม่สามารถช่วยเกรฟได้ทัน เค้าจำต้องคว้าปืนแล้วยิงตอบโต้ศัตรูต่อไป.....

[LoveSeeker]

วิจารแบบเบาๆ

เรื่องของบทบรรยายและบทพรรณา ผมว่าทำออกมาได้ OK เห็นภาพตามได้ดีพอสมควร

เลเซอร์ชี้เป้า

โดยส่วนตัว ผมคิดว่าน่าจะเรียกว่า เลเซอร์ช่วยเล็งนะครับ เพราะถ้าชี้เป้า ผมคิดไปถึง JDAM แล้วครับ

[Alathreon]

วิจารแบบเบาๆ

เรื่องของบทบรรยายและบทพรรณา ผมว่าทำออกมาได้ OK เห็นภาพตามได้ดีพอสมควร

โดยส่วนตัว ผมคิดว่าน่าจะเรียกว่า เลเซอร์ช่วยเล็งนะครับ เพราะถ้าชี้เป้า ผมคิดไปถึง JDAM แล้วครับ

ขอบคุณมากครับ สำหรับข้อเสนอแนะ ส่วนเรื่องการเรียกอุปกรณ์นั้น ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องอุปกรณ์เท่าไหร่ จึงพิมพ์ออกมาตามที่เข้าใจครับ

[LoveSeeker]

ขอบคุณมากครับ สำหรับข้อเสนอแนะ ส่วนเรื่องการเรียกอุปกรณ์นั้น ผมไม่ค่อยมีความรู้เรื่องอุปกรณ์เท่าไหร่ จึงพิมพ์ออกมาตามที่เข้าใจครับ

ค่อยๆศึกษาไปครับผม
เรื่องปืนนี่มันละเอียดอ่อนมากครับ

[Stormwind]

รู้สึกว่านิยายแนว ทหารรับจ้าง นี่จะออกมาเยอะเหลือเกินนะครับ

55555

By Stormwind [Male]

[Alathreon]

อัปเดตตอนที่สองแล้วนะครับ อย่าลืม ข้อเสนอแนะ คำติชม เพื่อไปแก้ไข ปรังปรุงในตอนต่อๆไปนะครับ

[Alathreon]

อัพเดทตอนที่ 3 ครับ อย่าลืมส่งตัวละครหรือทิ้งคำติชมข้อเสนอแนะเพื่อนำไปแก้ไขงานในตอนต่อๆไปครับ

[Alathreon]

New ตอนที่ 4

ภารกิจที่ 004: Sign
เม็ดหยาดฝน เม็ดโต ตกระรัวปกใบหน้าพร้อมกับเสียงปืนที่ดังกระหึ่มกระแทกรูหูช่วยย้ำเตือนว่าตอนนี้ยังไม่ใช่เวลานอน เกรฟใช้แขนจับปืนแล้วใช้พยุงตัวขึ้นมาต่างไม้เท้า ความเจ็บที่ไหล่เริ่มชาและแทนที่ด้วยความเจ็บปวดที่หลัง โชคยังดีที่วันนี้เจ้าของอพาร์ตเมนต์ 6 ชั้นสั่งต่อเติมอพาร์ตเมนต์ใหม่ ชั้นโครงเหล็กช่วยชีวิตเกรฟไว้อย่างน่าอัศจรรย์ แต่เวลาก็ไม่ได้ให้ช่วงเวลาสงบๆกับเขามากนัก เสียงคลื่นวิทยุที่เกรฟเปิดไปตลอดก็ดังขึ้น
“เกรฟ!! ไอ้เวรเอ้ย นายเป็นคนรัสเซียที่โคตรอึดเลยว่ะ!!!” ปลายสายไม่ใช่ใคร แวนดอล นั่นเอง “เอาล่ะ นายมีเวลาไม่มากนะ ตอนนี้พวกมันที่ยิงนายทยอยวิ่งลงตึก ส่วนอีกพวกกำลังวิ่งมาจากตึก 8 ชั้น ออกมาจากตรอกแล้ววิ่งออกทางขวาเลยนะ พอถึง 3 แยกให้หลบรอแถวๆนั้นนะ”
“เออ” แล้วเขาก็ตัดสาย “คนอังกฤษบ้านไหนวะ หยาบเป็นบ้า” เกรฟพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะค่อยๆวิ่งออกจากตรอกแห่งนี้ไป ข้างนอกมันเป็นถนนเล็กๆที่รถยนต์ผ่านได้คันเดียว ทันทีที่วิ่งออกมา เสียงปืนไรเฟิลก็ดังทักทายทันที ถึงแม้จุดปะทะลูกกระสุนจะอยู่ห่างตัวเกรฟเยอะ แต่จำนวนต่างหากที่เขากลัว กลุ่มชุดดำนับสิบกำลังวิ่งกรูตามกันมา เกรฟออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตทันที พลางต้องคอยหลบหลีก อาตี๋อาหมวยนอนดึกที่กำลังวิ่งกระจัดกระจายอย่างตื่นตระหนก กระสุนห่าใหญ่อีกระลอกดังประทุมาจากด้านหลัง เคราะห์ดีไม่มีใครโดนลูกหลง เกรฟเปลี่ยนแม็กกาซีนกระสุนใหม่อย่างรวดเร็วแล้ว ยิงสวนกลับไปอย่างตามมีตามเกิด แม้จะส่ายไปบ้างแต่ก็ทำตามความตั้งใจได้ พวกมันต้องหลบอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่ไม่น่านัก เกรฟที่อยู่ในที่เปิด ฮึดวิ่งให้เร็วกว่าเดิมเพื่อที่จะได้ถึงจุดหมายให้เร็วที่สุด เขามองไปข้างหน้า สามแยกที่จุดเลี้ยวเป็นทางออกไปถนนใหญ่ ส่วนทางตรงมีกลุ่มชุดดำอีกนับสิบวิ่งมาทางเขา
เกรฟรีบสไลด์ตัวเข้าหลบหลังรถเข็นขายก๋วยเตี๋ยวทันที กระสุนแม็กสุดท้ายถูกบรรจุ เกรฟยิงไปข้างหน้าเพื่อหวังหยุดพวกมันไว้ แล้วต้องหันไปยิงพวกที่วิ่งตามมาอีก พวกมันยิงสวนกลับด้วยจำนวนที่เหนือกว่า กดดันให้เกรฟหดหัวอยู่หลังรถเข็นอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ แวนดอล จะทำอะไรก็รีบๆทำหน่อย” เกรฟบ่นพึมพำอยู่คนเดียว AEK ร้องดังแชะเป็นสัญญาณบอกว่ากระสุนหมดแล้ว เกรฟควัก MP-443 ในเสื้อแจ็คเก็ตพอมายิงโต้ตอบอย่างสุดชีวิต เลือดจากไหล่ซ้ายหยดประปนกับเม็ดฝน ก่อนจะหลบเข้าที่กำบังไปแล้วสะดุ้งเฮือกทันที เพราะพวกกลุ่มดำ 3-4 กำลังเล็งปืนมาหมายจะเอาชีวิตเกรฟ พวกมันกำลังจะลั่นไก แต่วินาทีนั้นเอง รถตู้ FedEx เก่าๆพุ่งทะยานเข้ามาชนพวกมันจนกระเด็นไปคนล่ะทิศ คนละทาง ทิ้งความมึนงงให้กับเกรฟและพวกกลุ่มดำอีกนับสิบ
รถตู้ดริฟท์ควงเข้ามาในซอย และประตูกระบะเก็บของก็มาอยู่ตรงหน้าเกรฟพอดี มันถูกถีบเปิดออกอย่างแรง ผู้ชาย 2 สองในลักษณะนั่งอยู่ที่หน้าประตู เสียงลูกเคลื่อนดังสะท้านขึ้น บ่งบอกว่าลูกกระสุนพร้อมแล้ว เบรินประทับบ่ายิง M249 อย่างไม่กลัวไหล่หลุด เข้าใส่พวกชุดดำที่วิ่งตามเกรฟมาตายไป 2 ในทันทีจนพวกที่เหลือต้องแย่งกับหาที่หลบ ในเสียงแผดร้องอันต่อเนื่องนั้นเอง มีเสียงคำรามที่คุ้นหูดังขึ้นเป็นชุด M14 EBR เผยกลายออกมาพร้อมกับเจ้าของของมัน โคโลเนลรีบเดินก้มมาหาเกรฟ ทั้งคู่มองตากันราวกับเป็นสหายร่วมศึกกันมานาน
“ไหลซ้าย โชคดีเป็นบ้า” โคโลเนลพยุงเกรฟขึ้นมาแล้วรีบสาวเท้าเดินเข้ารถไป เกรฟยิ้มตอบเป็นนัยๆ จนเมื่อทั้งคู่เข้ามาที่รถ โคโลเนลแตะไหลเบรินให้เขาหยุดยิงและขึ้นรถมา
“ไปเลย แรป” มาริบอกกล่าวแรปป้า ฝ่ายหลังเหยียบคันเร่งแล่นรถออกมาอย่างรวดเร็ว
“เป็นไงบ้าง?” แวนดอลที่นั่งอยู่เก้าอี้ผู้โดยสารหน้ารถ หันหน้ามาพูดกับเกรฟ พลางหยิบกระเป๋าพยาบาลให้มาริ
“ยังไหว” เกรฟนั่งนิ่งๆให้มาริ ถอดเสื้อของเขาออก เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เธอมีความสามารถด้านการปฐมพยายบาลด้วย “เจ็บหน่อยนะ ชั้นมือหนัก” เธอบอก เกรฟได้แต่ยิ้ม เขาบอกได้จากความรู้สึกว่า เขาโดนขนาด 5.56 เข้า หัวกระสุนเข้าไปข้างใน เกือบจะทะลุออกมา ทำให้ควานลำบาก งานนี้มีเจ็บแน่ๆ เขาจึง เบนความสนใจตัวเองไป และเขาพึ่งนึกได้ว่าเหล่งก็อยู่ในรถนี่ด้วย เขายิ้มให้เหล่ง แล้วไปดู โคโลเนลกับเบริน ที่ซึ่งฝ่ายหลังจ้องท้องถนนผ่านกระจกประตูเล็กๆอย่างไม่เบือนหน้าหนี 249 สับเปลี่ยนกระสุนเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่นานนัก เขาก็แตะไหล่ให้โคโลเนลดูถนน โคโลเนลดูแล้วปลดเซฟปืนทันที
“รถกระบะสีดำ 3 คัน” โคโลเนลเข้าประจำตำแหน่ง “มาริ ขยับไปข้างในหน่อย”
มาริทำสีหน้าเคืองแล้วค่อยๆขยับพาเกรฟและเหล่งเข้าหลบ
“มาแล้ว!” โคโลเนลยังไม่ทันร้องเตือน ลูกตะกั่วนับสิบก็พุ่งเข้ากระทบกับแผ่นเหล็กหนาๆที่แรปป้าหามาเสริมท้าย
“เปิดประตู!!” โคโลเนลเป็นฝ่ายเปิดประตูให้เบรินทันทีเมื่อสิ้นเสียงการยิง เบรินประเคนกระสุนเป็นชุดใส่กระทะทั้ง 3 คันที่แล่นตามพวกเขามา กระสุนเดินทางเป็นสายไปกระทบเข้ากับผู้เคราะห์ร้ายในรถหลายราย จนพวกมันต้องเคลื่อนรถหนี นับเป็นโชคดีในโชคร้าย ด้วยความที่ถนนค่อนข้างโล่ง ทำให้รถคันนึงเร่งเคลื่อนเข้ามาประชิดทางซ้ายของรถตู้
“มาเลย ไอ้เปรตเอ้ยย!!” แวนดอลบริจาคกระสุน F2000 ให้กระบะสุดซวยคันนั้นหมดแมก คนขับโดนยิงเข้าตายคาที่จนรถค่อยๆเคลื่อนแล้วเข้าพุ่งชนกับเสาไฟจนคว่ำ
“พระเจ้า..” เกรฟอุทาน เหล่งที่พอจะคุ้นกับนิสัยห่ามของแวนดอลได้แต่นั่งเงียบ แต่คนอื่นดูจะไม่แปลกใจนัก รู้ตัวอีกที 249 ตับใหม่พร้อมลุย เบรินสาดไม่ยั้งจนรถอีกคันยางแตกพลิกคว่ำไป เหลือเพียงคันเหลือที่ค่อนข้างทิ้งระยะห่างพอสมควรแต่โคโลเนลประทับบ่าเล็งรอไว้แล้ว เพียงพริบตา กระจกฝั่งคนขับของกระบะคันสุดท้ายแตกเป็นเสี่ยงๆ เลือดสาดกระจุยกระจายแล้วพลิกคว่ำในที่สุด เหตุการณ์สงบลงโดยที่ไม่มีใครเป็นอะไร
เวลาตี 2 เศษๆ ฝนเริ่มซาลงมาก ท่าเรือฮ่องกงที่เงียบสงัด และมืดมิด ถูกฉายไฟสว่างไสว แรปป้าจอดรถอย่างนิ่มนวลราวกับเมื่อซักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เบรินกับโคโลเนลช่วยกับขนของในรถออกมา เหล่งยืนกอดตัวเองด้วยความหนาวอยู่ข้างๆมาริ แรปป้าลงมาจากรถพยักหน้าให้เกรฟเป็นเชิงทักทายก่อนจะเดินไปหาแวนดอลที่ที่จอดเรือ มองดูเรือยอร์ชลำงามที่จอดอยู่อย่างสงบ
“มาเถอะ กลับแมนฮัตตันกัน” แวนดอลกล่าวเรียกทุกคนขณะก้าวขึ้นเรือ เกรฟ มองไปที่เขา มันมีอะไรบางอย่างบอก อาจจะเป็นสัญชาตญาณ หรือ ความรู้สึก มันบอกเขา บอกว่าา เขาได้มาอยู่ถูกที่แล้ว Azure Wolf ที่สถานที่ที่เขาต้องการ...

[Alathreon]

ดันนิดๆหน่อยๆ จิตแจ่มใส^^

[Alathreon]

Update 28/09/12
005: Awake

“เกวริล! พร้อมนะ!!” หน่วยรบพิเศษสเปซนาซ นายหนึ่ง ยืนอยู่ข้างหน้าเกรฟ เขาถือ ปืนไรเฟิล A-91 อยู่ในมือที่ถูกคลุมด้วยถุงมือหนาเตอะ หน้ากากกันแก๊สปิดบังใบหน้าของเขาจนมิด เขายืนพิงผนังข้างๆประตูไม้บานหนึ่ง เตรียมพร้อมสำหรับการบุก
“เอาเลย!!” เกรฟพูดแล้ว ถีบประตูไม้บานนั้นอย่างแรงจนมันล้มลงไปด้านหน้า คู่หูร่วมหน่วยของเขาก็ ตั้งท่าเล็งปืนแล้วบุกนำหน้าเข้าไปอย่างมืออาชีพ เกรฟตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว ทั้งคู่ทำการ “แสกน” ห้องนั้นอย่างรวดเร็ว
“เคลียล์!!!” เกรฟตระโกนดังลั่น เป็นสัญญาณ
“เฮ้!!! รู้ว่าเราจะเจออะไรบางอย่างนะ” คู่หูของเขาตระโกนกลับมาจะอีกช่วงของห้อง เกรฟจึงรุดหน้าไปดู เขาเรียกคู่หูของเขา
“มีอะไร ซาช่า?” เขาเอ่ยถาม คู่หูของเขา หรือ ซาช่า สเตรโกวิช หนุ่มรัสเซียหน้าตาดี จมูกเป็นล่ำ เป็นสัน ดวงตาคม คางแหลมได้รูปพอดี ซาช่าทำให้เกรฟต้องถามเขาหลายครั้งว่า ทำไมไม่ไปเป็นดารา และทุกๆครั้ง เขามักจะตอบกลับมาว่า “นี่คือสิ่งที่ชั้นรัก ชั้นอยากทำเพื่อชาติ…”
“ดูเหมือนจะเจอกับ...เอ่ออ อะไรล่ะเนี่ย?” ซาช่าใช้ปืนเขี่ยกองเอกสารบนโต๊ะทำงานเก่าๆ ซึ่งรายละเอียดในเอกสารนั้น เกี่ยวกับการซื้อขายอาวุธ เกรฟจึงหยิบมันขึ้นไปดู
“เยี่ยม! ดูเหมือนเราจะได้สิ่งที่เราต้องการมาแล้วนะ” เกรฟอ่านรายงานในกระดาษ แต่มีบางสิ่งสะกิดใจเขา เกรฟพบชื่อของคนหลายๆคนที่เป็นบุคคลระดับสูงในเกรมลิน “ไม่จริงน่า...” เขาตาเบิกกว้าง
“ถ้านายไม่ว่าอะไร ชั้นจะเปิดลิ้นชักดูล่ะนะ...” ซาช่าค่อยดึงลิ้นชักออกทีละนิด
“ซาช่า เดี๋ย.....” ประกายไฟจากกลไกภายในลิ้นชักนั้น ทำงาน ระเบิด C4 หลายกิโลกรัม ปะทุแล้วระเบิดทำลายทุกสิ่งทุกอย่างในอาณาเขต เกรฟกระเด็นจนตัวทะลุผนังมาที่อีกฝากของห้อง หัวกระแทกเข้ากับโต๊ะรับแขกจนสติเลือนลางในทันที

“ตื๊ดดดดดดดดดดด ตื๊ดดดดดดดดดดด” เสียงนาฬิกาปลุกดิจิตอลดังบอกเวลา สี่ทุ่มตรง เกรฟลืมตาตื่นจากห้วงความฝันพร้อมกับปาดเหงื่อที่ใบหน้า เขาลุกขึ้นจากเตือน แล้วมองออกไปทางหน้าต่าง ชึ่งเป็นผนังกระจก ทิวทัศน์ของแมนฮัตตันยามค่ำคืนอันสุกสว่าง แสดงถึงตัวตนที่ไม่เคยหลับของมัน เกรฟเดินไปหยิบโทรศัพท์ Nokia Lumia สีดำ แล้วเปิดดูข้อความ มันมาจากโคโลเนล ว่าด้วยเสียง ที่เขาจะเลี้ยงเหล้าเกรฟ ที่ร้าน The Club บาร์ระดับห้าดาวเจ้าประจำของเหล่า Azure Wolf เกรฟจึงรีบเดินไปอาบน้ำ เขามองเข้าไปในกระจก แววตาอันเย็นชาและอำมหิตของเขา ช่างตัดกับใบหน้าที่เรียบเนียนและดูอบอุ่นของเขาเสียจริงๆ เขาจำไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกสบายใจคือเมื่อไหร่ จนกระทั่งได้มาพอกับพวกแวนดอล เขาเดินเข้าไปที่ห้องฝักบัวอาบน้ำ น้ำเย็นๆไหลมาชโลมกายของเขา
“สิ่งที่ชั้นรัก… ทำเพื่อชาติอย่างนั้นเหรอะ....”

เกรฟเดินออกมาจากห้อง ถึงแม้จะอยู่ที่แมนฮัตตันมาแล้ว 2 สัปดาห์นับตั้งแต่ทริปไปเกาลูน ด้วยความที่ยังติดกับสภาพอากาศของรัสเซีย เขาจึงหยิบแจ๊คเกตมาด้วย แต่ความงงงวงยิ่งกว่าก็คือ เขาไม่รู้ว่า เขาจะหยิบปืนพกมาด้วยทำไม กว่าจะรู้ตัวเขาก็ล็อคห้องไปแล้ว “ช่างมัน...” เขาคิด แล้วเดินตรงแน่วไปที่ลิฟท์ที่ชั้น 30 ซึ่งเป็นชั้นห้องเพนท์เฮาส์สำหรับ สมาชิก Azure Wolf ซึ่งมี 6 ห้องพอดี แต่ว่าง 1 ห้องเพราะมาริ ไปซื้อคอนโดอยู่เองด้วยเหตุผลที่ว่าไม่สะดวกเท่าไหร่
ส่วนชั้น 31-33 ซึ่งเป็นชั้นสูงสุด เป็นชั้นของงานบัญชี และเอกสารทั่วๆไป ซึ่งป่านนี้ เกรฟก็ยังไม่เข้าใจว่าจะมีไปทำไม ส่วนชั้น 29 ลงไปถึงชั้น 15 เป็นห้องพักของ PMC Blue Hound ซึ่งเป็นหน่วย PMC ลูกของ Azure Wolf ซึ่งขึ้นตรงกับแวนดอลโดยตรง นั้นจึงเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมตอนไปรับเหล่งจึงไม่มีพวกเขาไปด้วย ซึ่งจากจุดนี้ ที่ทำให้เกรฟรู้ว่า แม้แวนดอลจะห่ามไปหน่อย แต่เขาก็เป็นคนดี มาริเล่าว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะว่า เขาเชื่อว่าคนทุกคน ควรได้รับโอกาสครั้งที่สอง และสมาชิกของ Blue Hound ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกไร้บ้านหรือนักโทษที่กลับตัวแล้วแต่สังคมไม่ให้โอกาส พวกเขาจะถูกส่งไปฝึกกับทหารจริงๆ ก่อน 6 เดือนด้วยการรับผิดชอบแวนดอลและให้มั่นใจถึงศักยภาพที่พร้อมทำงาน พวกเขาจึงจะเป็น Blue Hound เต็มตัว ไม่มีการบังคับ ทุกคนที่อยู่ที่นี้ ได้เลือกเส้นทางชีวิตของพวกเขาแล้ว เช่นเดียวกับเกรฟ ลิฟท์มาถึง ณ ชั้น 30 พอดี เกรฟเดินเขาไปในนั้นแล้วกดไปที่ชั้น 14 ซึ่ง ชั้น 14-5 ของตึกนี่ เป็นห้องเก็บสรรพาวุธ ยุทโปกรณ์ ของพวกเขาไว้ มีการป้องกันที่แน่นหนา และปลอดภัย เกรฟกดจอดที่ชั้น 14 เขาเดินเขาไปที่ห้องของเขาเอง ในห้องมีปืนสัญชาติรัสเซียแขวนอยู่กับแผงโชว์ปืน พร้อมด้วยเครื่องกระสุนที่นานับชนิดรวมไปถึงเครื่องมือและอุปกรณ์สำหรับการแต่งปืนอยู่มากมาย นั่นทำให้เขาประหลาดใจในความสามารถอันน่าทึ่งในการหาของของมาริ เขาไปสะดุดตาเขากับปืนกระบอกหนึ่ง มันคือ ปืนไรเฟิล A-91
“ซาช่า...” เกรฟกล่าวกับตัวเองเบาๆ “ชั้นขอโทษ...ไอ้น้องชาย...”
“คู่หูหรอ..?” เสียงผู้ชายอันแหบแห้ง แต่ฟังดูลึกลับและน่าค้นหาดังขึ้น เกรฟหันไปมอง ชายในชุดเสื้อแจ๊คเก็ตมีฮูดสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์น้ำเงินยืนพิงประตูอยู่ ในมือถือกระป๋องเบียร์ยี่ห้อหนึ่งเอาไว้ ด้วยความที่ฮูดที่ปิดบังใบหน้ามีขนาดใหญ่ ผนวกกับผมสีดำที่ยาวจนถึงบ่า อยู่ในสภาพยุ่งเหยิง ทำให้เกรฟมองเห็นเขาได้ไม่ชัด แต่สัดส่วนความสูงที่เกรฟจำได้ เขาจึงมั่นใจ
“ใช่..ตายไปนานแล้วล่ะ” เกรฟตอบ “แล้วนายล่ะ เบริน?”
“ชั้นแค่มาเช็คสภาพของ...เวลาลงงานต่อไปจะได้ไม่มีอะไรขัดข้อง” เบรินตอบแล้วยกเบียร์ดื่ม
“ทำไมนายถึงไม่อยากให้ใครๆเห็นหน้าล่ะ” เกรฟถามทั้งๆที่ดูว่าคงไม่ได้คำตอบ เบรินเงียบไปคู่หนึ่ง เขาเขย่ากระป๋องเพื่อดูว่า มันหมดรึยัง
“นายมีเหตุผลของนายที่เข้ามาที่นี่ ชั้นก็มีเหมือนกัน” พูดจบเบรินก็เดินจากขึ้นลิฟท์ไป ทิ้งความเงียบไว้กับเกรฟอีกครั้ง
“เหตุผลเหรอะ...จริงด้วยสินะ”
ในที่สุดเกรฟ ก็เดินมาถึงโรงรถขนาดใหญ่ที่ชั้นใต้ดินของตึก มันดูเหมือนโชว์รูมรถสวยมาก เพราะนอกจากรถ SUV คันหรูกว่าหลายสิบคันแล้ว รถซูเปอร์ราคาแพงๆ ที่น่าจะเป็นของแวนดอลอีกเกือบสิบคัน ก็จอดอยู่ด้วย เขาอดใจมองมันไม่ได้อยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปที่โซนจอดรดเล็ก รถซูเปอร์ไบค์หลายคันก็จอดที่นี่ เกรฟตรงแน่วไปที่ ซูซุกิ ฮายาบุสะ สีดำ ที่พึ่งถอยออกมาด้วยเงินส่วนแบ่งของเขาจากงานที่แล้ว เขานึกขำกับตัวเอง ถ้าหากตอนนี้เขายังทำงานอยู่ที่รัสเซีย ก็ไม่รู้ว่า อีกกี่สิบปีถึงจะซื้อมันได้

“The Club เหรอะ..” เกรฟสวมหมวกกันน๊อคแล้วสวมถุงมือขับขี่ “หวังว่า วอดก้าจะแรงได้มาตรฐานนะ” เขาคิดในใจก่อนจะเร่งเครื่องรถบึ่งจากโรงจอดรถไป...

[Grandnadoesp]

อ่านอยู่ครับ

[Alathreon]

ครับผม ขอบคุณครับที่ติดตามอ่าน พอดีว่า ช่วงนี้ผมไม่ค่อยมีเวลาว่างเท่าไหร่ เลยไม่มีเวลาเขียน ถ้ามีเวลาว่าง ผมจะเขียนลงให้เร็วที่สุดเลยครับ

[Alathreon]

006: The Club
ผู้คนยังคนเดินกวักไกว่อันอย่างล้นหลามในย่านมิดส์ทาวน์ เกรฟขับฮายาบุซะเลยออกมาจากไทม์สแควร์ได้ไม่ไกลนักก็ถึงที่หมาย , The Club บาร์ขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ 2 บล็อก สูง 3 ชั้น รถหรูมากมายจอดอยู่เรียงหลายไปหมด หนุ่มสาวนักเที่ยวที่แต่งกายให้แบบต่างๆ ทั้งมาเป็นกลุ่มและเดียว ต่างออกันอยู่หน้าร้าน รอคอยให้เจ้าหน้าที่เฝ้าประตูประจำร้านประมาณ 4-5 ตรวจสอบสิ่งของในร่างกย ป้ายไฟรูปตัวอักษรสไตล์โมเดิร์นสีฟ้าที่เป็นคำว่า The Club ทำให้เกรฟนึกว่า เจ้าของร้านนี่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับ Azure Wolf ซักอย่าง เขาเบาเครื่องรถแล้วไปจอดที่ถนนฝั่งตรงข้ามร้าน แล้วเดินข้ามถนนไป เขาเดินเข้าไปต่อแถวตามมารยาทแต่จู่ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่ชายของร้านคนหนึ่งเดินเข้ามาหา
“คุณเกวริล เดมอนเชฟ ใช่มั้ยครับ?” เกรฟกล่าวกลับไปสั้นๆว่า ใช่ “คุณโคลบี้ กำลังรออยู่ เชิญครับ”
เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวแหวกทางให้เกรฟแล้วเดินนำเข้าไป เกรฟสังเกตรอบๆ ผู้คนต่างจ้องมองเขา ราวกับเขาเป็นดารา ผู้หญิงบางกลุ่มก็คุยกันแล้วยิ้มมาทางเขา ทำให้เกรฟรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่นัก
เมื่อเกรฟเดินเข้ามา บรรยากาศภายในมันแตกต่างจากที่เขานึกเอาไว้เยอะ ภายในของ The Club มีลักษณะการจัดองค์ประกอบเหมือนอารีน่า ที่ส่วนวงกลมตรงกลาง เป็นบาร์ขนาดย่อมๆ ล้อมรอบด้วยลานเต้น ส่วนรอบๆเป็นส่วนนั่งดื่มเป็นแบบโต๊ะกลม ที่มีโซฟานุ่มๆ อยู่เหมือนบาร์ทั่วๆ มี 3 ชั้น และแต่ละชั้นก็มีบาร์ขนาดย่อมๆอีกแห่งละชั้น ด้วยจำนวนของนักเที่ยวภายในนี่ทำให้ ดูจากทางเข้าเหมือนว่ามันจะแคบ แต่เมื่อเดินเข้าไปกลับพบว่า มันกว้างมากเลยทีเดียว ภายในตกแต่งด้วย เส้นไฟนีออนหลายสีกับบรรยากาศทึมๆราวกับถอดแบบมาจากภาพยนตร์ Tron Legacy ที่เกรฟเคยดูมาไม่มีผิด
“เฮ้!! พ่อตาเหยียว!” เสียงของโคโลเนลดังมาจากชั้นสอง เกรฟมองขึ้นไป ก็เห็นโคลบี้กำลังซดน้ำอะไรซักอย่างซึ่งมีสีค่อนข้างสดใส เขาจึงเดินขึ้นไป คลอด้วยเสียงดนตรี Dubstep มันส์ๆ ที่ทำให้นักเต้นหลายคนไปดิ้นที่ลานเต้นเป็นที่เรียบร้อย
“ที่นี่ คึกดีจัง” เกรฟยิ้มรับทักทายทุกคนในโต๊ะ ที่มีโคโลเนล, แรปป้า และผู้หญิงผมสีเขียว ทรงทวินเทลล์คนหนึ่ง ที่แต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นสีฟ้า เช่นกับสีโทนหลักๆ ของร้าน
“นี่แค่ปกตินะ...ถ้าเป็นสิ้นเดือนหรือเทศกาลล่ะก็ จะหายนะกว่านี้อีก” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว “อ่ะ ลืมไปเลย ชั้น ลิซ่า เร็กซ์ เป็นเจ้าของร้านนี่น่ะ” ลิซ่ายื่นมือเข้ามา “ผม เกวริล เดมอนเชฟ” ทั้งคู่ เชคแฮนด์กัน “คุณต้องการเครื่องดื่มอะไรไหม?”
“เอ่อ...ผมขอเป็น วอด..” เกรฟกำลังจะสั่งแต่แรปป้าก็ห้ามปรามไว้
“ให้ตายสิ! เกรฟ นายอยู่แมนฮัตตันนะ” แรปป้าหันไปทางลิซ่า “เอาเป็น fifty caliber ก็แล้วกัน”
“ได้!” ลิซ่ากล่าวแล้วหันไปสั่งพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ใกล้ๆ
“เอาล่ะ เกวริล ชั้นได้ยินมาว่า ลงงานแรกก็โดนยิงเลยนิ่” ลิซ่ากล่าวอย่างยิ้ม ทำให้เกรฟรู้สึกตกใจเล็กน้อย
“อย่าหวง เธอก็เคยเป็น หมาป่า เหมือนกัน” โคโลเนลบอกกับเกรฟคลายกังวล “เธอเป็นสมาชิกรุ่นแรกกับชั้นและแวนดอล เธอเป็นเลขาที่เก่งใช่ได้เลยล่ะ”
ลิซ่ายิ้มแล้วเอามือขวาปัดลม “อย่ายอกันให้มากเลย ชั้นชอบทำธุรกิจที่มันปลอดภัยมากกว่า อีกอย่าง รุ่นน้องของชั้นก็ทำงานได้ดีนี่”
“มาริ...หรือครับ ?” เกรฟตกใจเล็กน้อย
“ใช่…เธอเป็นรุ่นน้องจากใน...CIA น่ะ ยัยนั้นก็เบื่องานของรัฐเหมือนกัน เลยลาออก ตามชั้นมาน่ะ” ลิซ่าอธิบายให้เกรฟฟัง นั่นทำให้เขานึกถึงคำพูของเบรินก่อนหน้านี้ แล้วเครื่องดื่มที่แรปป้าสั่งไปก็มาพอดี ทุกคนในโต๊ะยุยงให้เกรฟดื่มอึดใหญ่ๆเลย
“อย่าปอดไปเลยน่า เกรฟ” แรปป้ายุ “ก็แค่เหล้าผสมเอง”
เกรฟประหม่านิดๆ ด้วยความที่เขาเป็นคนชอบจิบเหล้า มากกว่าที่จะกระดกมัน แต่ก็ทนแรงยุยงไม่ไหว เขาจึงอั้นใจแล้วกระดกมันไปครึ่งแก้ว รสชาติของเหล้าแรงๆหลายชนิดแย่งกันทำหน้าที่ของมันอย่างเอาเป็นเอาตาย ตั้งแต่วอดก้า เตกีล่า ยันสาเก สุดท้ายพวกมันก็กระแทกลิ้นของเกรฟอย่างแรงจึงรู้สึกได้...เขาเริ่มจะชอบมันแล้วสิ
“ให้ตายสิ!” เกรฟอยู่ในอาการตะลึง “สูตรนี่ เธอคิดเองรึป่าวเนี่ย !?! รู้สึกดีเป็นบ้า!” ลิซ่ายิ้มแล้วชี้ไปทางแรปป้า เขาก้มแล้วเอียงหัว 45 องศาเป็นเชิง ขอบคุณ เกรฟวางแก้ว ทุกคนในโต๊ะก็คุยกันถึงงานล่าสุดของ Azure Wolf แล้วก็มีพนักงานของร้านคนนึงเดินเข้ามา
“คุณลิซ่า ครับ มีสายมาจากคุณครอสครับ” เขากล่าว ลิซ่าตอบรับ แล้วโคโลเนลก็ขอตามไปด้วย ซึ่งเธอก็ไม่ว่าอะไร เมื่อทั้งคู่ไปแล้ว ก็เหลือแรปป้าอยู่ที่โต๊ะกับเกรฟ ขณะที่เกรฟนั่งดื่ม fifty caliber แก้วที่สองอยู่ แรปป้าก็เอ่ยขึ้น
“เกรฟ..ทำไมนายถึงได้มาเป็นทหารรับจ้างล่ะ ?” เขาถาม “เล่าได้ไหม?”
“…” เกรฟเงียบไปพักนึง “ก็...มีเรื่องขัดแย้งกับเบื้องบนน่ะ...หลังจากชั้นเสียลูกทีมไป 3 คน”
“เสียใจด้วยนะ...” แรปป้ากล่าวนิ่งๆ “ชั้นก็คล้ายๆกับนายนะ...เพียงแต่ชั้นจำเป็นต้องลาออก”
“เกิดอะไรขึ้นกับนาย?” เกรฟวางแก้วเครื่องดื่มลง
“ก็...สมัยที่ชั้นยังเป็นทีมปราบยาเสพติดในริโอ” แรปป้ายิ้ม “ทีมของชั้นดันไปเหยียบหางของตัวใหญ่ๆเข้า… ทีมของชั้นถูกตามล่า บางคนก็หนีไปได้ บางคนก็ตาย พวกผู้ใหญ่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องลาออก แล้วหนีมาที่นี่”
“อืม...” เกรฟพยักหน้า “ชั้นเข้าใจดี...” ทั้งคู่ยิ้มให้กันแล้วยกแก้วเครื่องดื่มของตนมาชนแก้วแล้วดื่ม ให้แก่วันวานอันขมขื่มและไม่ยุติธรรม
“ขอโทษนะ?” ชายหัวโล้นคนนึงในชุดไพรเวทเสื้อกล้ามสีขาวสวมทันด้วยเสื้อเชิ้ตสีเขียวเข้มไม่ติดกระดุมเดินเข้ามาที่โต๊ะด้วยท่าทางนักเลงๆ “นายใช่ราฟาเอล คอสต้ารึป่าว?”
แรปป้าและเกรฟมองหน้ากัน โดยสัณชาตญาณ เกรฟหันหน้าตรวจสอบรอบๆตัว เขาพบชายฉกรรจ์ 5 คนกำลังมองดูพวกเขาอยู่ที่มุมๆต่างในชั้นนั้น แรปป้าหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ด้วยแววตาของนักฆ่า เขาส่ายหน้าเบาๆ
“อ่า...ใช่แล้ว มีอะไรเหรอะ?” แรปป้ายิ้มตอบ
“คุณคาลอส มีของมาฝาก!” พูดจบชายหัวโล้นคนนั้นก็ควักปืน Glock17 ออกมาจากเสื้อเชิ้ต มันปลดไกพร้อมยิง แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว สันมือของเกรฟก็กวาดกระแทกเข้าไปที่ลูกกระเดียกของมันอย่างรุนแรง แรปป้ายืนขึ้นแล้วปลดปืน Glock17 ออกมาจากมืออย่างรวดเร็ว มันลงไปนอนตะเกียตะกายกับพื้นอย่างน่าเวทนา
“ซ้าย 3!” แรปป้าตระโกน “ขวา 2!” เกรฟตระโกนกลับแล้วควักปืนพก MP443 ที่พกติดตัวมาด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทั้งแรปป้าและเกรฟเล็งปืนแล้วหันไปทางด้วยหลังของตน ศูนย์เล็งปืนพกเล็งไปที่ชายฉกรรจ์อย่างอัตโนมัติ เกรฟเห็นแล้ว พวกมันกำลังจะควักปืน
“ปัง...ปังปังปัง...ปัง” เสียงปืนดังลั่น 5 นัดแทรกเสียงดนตรีที่กำลังปะทุ ชายฉกรรจ์ทั้ง 5 คน ลงไปนอนกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือที่จับอาวุธอยู่ยังไม่ทันเอาออกมาจากเสื้อด้วยซ้ำ เลือดสาดกระจุยปะปนกับเศษสมองบนพื้นพรมกำมะหยี ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดร้องของสาวๆผู้ตกใจ แรปป้าหันไปหาชายหัวโล้นที่โดนสันมือของเกรฟเสริฟเป็นอาหารว่าง
“ชั้นก็มีของฝากให้มันเหมือนกัน!” แรปป้าพูดด้วยความเดือดดาด
“ปัง!!!” ปลอกกระสุนกระเด็นตกไปบพื้นพรม เลือดกระจุยเป็นวง ดูราวกับดอกไม้สีแดงกร่ำ

[Alathreon]

007 : The Game

“สรุปคือ เจ้าพวกนั้น มันต้องการจะฆ่าคุณ เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ แต่คุณผู้ชายทั้งสองคนนั้นช่วยคุณไว้?” นายตำรวจวัยกลางคน รูปร่างผอมบาง กล่าวกับลิซ่า เธอพยักหน้าแล้วตอบว่า ใช่ นายตำรวจคนนั้น ก็พยักหน้าเบาๆ แล้วดึงเดินไปทางเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายรายที่กำลังเก็บหลักฐานใน The Club ที่พรุ่งนี้ คงจะโดนพวดหัวข่าว ยิงกันดับ 6 ศพ ดังไปทั่วนิวยอร์คแน่ๆ
“คุณยิงปืนได้แม่นมากนะครับ สำหรับครูสอนภาษา” นายตำรวจกล่าวกับเกรฟก่อนจะเดินจากไป ลิซ่าทำท่ายักไหล่ประมาณว่า ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา
หลังจากเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดนั้นเอง ทำให้แรปป้า, เกรฟ, โคโลเนล จำเป็นต้องไปขึ้นโรงพักเพื่อทำบันทึก ส่วนโคโลเนลไปด้วยในฐานะพยานที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น แวนดอลก็รออยู่หน้า โรงพักอยู่แล้ว
“แรปป้า...เรามีงานที่เจาะจงชื่อของนายเข้ามา” นั้นทำให้แรปป้าเกิดสงสัยถึงความเกี่ยวข้องกับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น
ชายหนุ่ม 5 คนนั่งอยู่ในห้องประชุมที่ AW Tower โดนมีการติดต่อกับมาริด้วยวิดิโอลิ้ง ผ่านมอนิเตอร์ขนาดใหญ่
“คนที่ติดต่อเข้ามาคือ ริโค มาติน ชื่อนี้น่าจะสะกิดนายนะ เพราะเค้าพูดชื่อของนายมาตรงๆเลย” มาริกล่าว แรปป้า ก้มหน้านิ่งไปครู่นึงก่อนกล่าวเบาๆว่า งั้นรึ
“เขาเคยเป็นผู้บัญชาการหน่วยต่อต้านยาเสพติดของชั้น” ใบหน้าของแรปป้าเต็มไปด้วยรอยย่นจาการขุ่นคิด “เขาช่วยชีวิตของชั้นเอาไว้ ด้วยการสร้างอุบัติเหตุปลอมๆ ทำให้พวกค้ายาคิดว่า ชั้นตายไปแล้ว”
“ตอนนี้ คงไม่แล้ว...” แวนดอลกล่าว “เนื้อหางานคือการคุ้มกันบุคคลสำคัญ นายพอคิดอะไรออกรึป่าว”
“ไม่เลย...ชั้นไม่ได้รับข่าวสารอะไรจากวงในที่บราซิลเท่าไหร่นัก” แรปป้าขุ่นคิด แต่ตอนนี้ในหัวมันตีบตันไปหมด
“ชั้นจะให้นายเลือกเองล่ะกันว่า จะเอายังไง” เมื่อแวนดอลพูดจบ แรปป้าก็หันไปมองทุกคน ทั้งเกรฟ โคโลเนล และเบริน ต่างพยักหน้าอย่างไม่ลังเล
“ตกลง ชั้นจะไป” แรปป้ากล่าวอย่างมั่นใจ

บรรยากาศชายทะเลของริโอ เดอ จาเนโร ดูคึกคักและสดใสจนทำเอานักท่องเที่ยวหลายๆคนลืมภาพของสลัมเก่าๆที่เต็มไปด้วยแก๊งอันธพาลจนหมดสิ้น แต่ไม่ใช่กับแรปป้า เขาแทบจะจำทุกตารางนิ้วของมันได้ เขาเกิดมากับมัน โตมากับมัน และต้องเจ็บเพราะมัน คนอื่นๆในทีมไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนักขณะเดินทางมาที่นี่ มีเพียงแค่เบรินที่ดูจะเป็นเป้าสายตาของทุกคนในละแวกที่เขาเดินผ่าน สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ตามที่ ริโค่ นายจ้างของงานนี่ระบุไว้ พนักงานของร้านที่ประจำอยู่ที่บริเวณที่นั่งด้านนอกเดินเข้ามาหา แรปป้าจึงบอกกลับด้วยภาษาบราซิล เป็นเชิงว่า ไม่ต้องการอะไร ไม่นานนัก ชายหนุ่มวัยเกษียณร่างกำยำที่ดูก็รู้ว่าเคยเป็นทหารไม่ก็ตำรวจแน่ๆ ในชุดทางการเดินเข้ามาหาพวกเขา
“ราฟาเอล!!!” ชายคนนั้นคือริโค่แน่ๆ เขาตรงเขามาหาแรปป้า ซึ่งคราวนี้จำเป็นต้องเป็นคนนำแทนแวนดอล
“คุณรู้ได้ยังไง...ว่าผมอยู่ที่ไหน?” แรปป้ากล่าวถามด้วยน้ำเสียงกึ่งเย็นชากึ่งโกรธ “คุณก็รู้ดีว่า ถ้าพวกมันเห็นผมล่ะก็ คุณก็คงไม่รอด”
“ใจเย็นๆน่า ไอ้ลูกชาย” ริโค่พูดราวกับคนแก่ที่กำลังดีใจเมื่อได้พบกับลูกชาย “’งั้นมาเถอะ ชั้นจัดที่พักเอาไว้ให้แล้ว” ริโค่กล่าวพลางเดินนำไปทางรถตู้ของเขาเองที่จอดอยู่ แรปป้าหันหน้ามาสบตาเกรฟ เขารู้ดี ด้วยสายตาแบบนั้น
“ให้ตายสิ บราซิลมันน่าเที่ยวแบบนี้ นี่เอง” เกรฟหมุนไปรอบๆอย่างช้าๆเหมือนกับนักท่องเที่ยวขี้เห่อ สายตาจดจ้องไปรอบๆตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมาอยู่ท่าเดิม มีคนหลายๆคน ต่างจุดต่างๆกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ เขารู้จักได้ทันทีถึงความไม่ชอบมาพากลและความรู้สึกอึดอัดของที่นี่
พวกเขามาถึงโรงแรมระดับ 3 ดาวแห่งหนึ่ง ที่ค่อนข้างจะอยู่ไกลจากถนนเส้นหลักพอสมควร โรงแรมที่นี่ไม่สูงมากนัก อีกทั้งด้านหลังยังอยู่ติดกันเขตสลัมอีกด้วย ริโค่จัดการเรื่องห้องพักให้กับพวกเขาไว้ที่ชั้น 5 ของโรงแรม มันเป็นห้องขนาดใหญ่ เหมือนกับคอนโดแต่ใหญ่กว่ามาก อยู่ได้ประมาณ 6 คนพอดี เมื่อบอกกล่าวกันเสร็จริโค่ก็ให้ทุกคนได้เต็มตัวเสียก่อน แล้วเขาก็ขอตัวไปคุยกับเจ้าหน้าที่ของโรงแรม
“น่าสงสัยชะมัด” โคโลเนลที่กำลังเช็คสัมภาระในกระเป๋าของตนที่ไม่มีอะไรนอกจากปืนไรเฟิล M14EBR ของตนและชุดเคฟล่าและกระสุน ของคนอื่นๆก็ไม่ต่างกันมากนัก
“ในเนื้องานระบุว่า เป็นงานคุ้มกัน แต่กลับไม่ใช่คนของรัฐ แถมยังเอ่ยชื่อของแรปตรงๆอีก ชั้นคิดว่า งานนี้มันอะไรแอบแฝงแน่ๆ” มารินั่งลงบนเตียงที่อยู่ติดกับประตูระเบียงที่เป็นกระจกบานใหญ่
เกรฟได้เห็นอาวุธประจำตัวของเธอ ปืนพก SVI Infinity 6 สีดำอันสวยงาม
ถึงแม้จะอยู่ในสภาพที่ไม่รู้อะไรแน่ชัด แต่ทุกคนก็จัดเตรียมข้าวของอย่างมืออาชีพ ดูไม่ต่างจากสภาพตอนอยู่ในสงครามเท่าไหร่นัก เกรฟเปิดกระเป๋าของตนดู ปืนไรเฟิล A-91 ติดตั้งเครื่องยิงระเบิด ขนาด 40มม. และศูนย์เล็งพื้นฐานอันเป็นหนึ่งในอาวุธชิ้นโปรดของเขาร่วมกับ “น้องชาย” ของเขา นอนอยู่ในกระเป๋า เขาเปิดมันไว้ แต่ไม่ได้เอาออกมา ไม่นานนัก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เบรินที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างยกปืนพกขึ้นเล็งในทันที
“รูม เซอร์วิสครับ!!” เสียงของเด็กวัยรุ่นดังขึ้นหลังประตูไม้ แรปป้าที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดมองหน้าทุกคน ริโค่สั่งให้รูม เซอร์วิส มางั้นหรอ เขาค่อยๆเดินไปเปิดประตูอย่างช้า ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่เข็นรถขนผ้าบนหนูและของใช้จิปาถะมาด้วย
“เอ่อ คือทางเราไม่ได้...” แรปป้ากำลังจะพูดจบ เด็กหนุ่มคนนั้นก็ขัดขึ้นทันที “เป็นของฝากจากคุณคาลอสน่ะครับ!” พูด เขาก็สะบัดผ้าขนหนูออกจากรถเข็นแล้วคว้า AK-47 ขึ้นมา พร้อมจะยิงทันที เพียงชั่วพริบตา กระสุนขนาด 9 มม. 3 นัดก็พุ่งไปหาหัวของเด็กหนุ่มคนนั้น เบรินนั้นเอง เขาลั่นไกอย่างไม่ลังเล
“อะไร?” เสียงที่แหบแห้งจากปากของชายหน้ากากที่ไม่ได้มีให้ได้ยินกันบ่อยๆ ดังขึ้น หลังจากทุกคนในห้องหันไปมองเขา ก่อนที่แรปป้าจะได้เอ่ยพูดอะไร เสียงระเบิดก็ปะทะกับผนังห้องอย่างรุนแรง แรปป้าพุ่งตัวหลบออกมาอย่างรวดเร็ว เขารวมไปถึงทุกคนต่างพุ่งไปคว้ากระเป๋าของ เกรฟมั่นใจว่า เขาได้ยินแวนดอลสบถสาปแช่งเบาๆ เมื่อทุกคนได้กระเป๋าและหมอบลงแล้ว ก็มีเสียงห่าปืนดังออกมาจากด้านนอกห้อง เหมือนพวกมันล้อมพวกเขาไว้แล้ว กระสุนปืนทะลุผนังปะทะกับข้สวของเครื่องใช้กระจัดกระจายราวกับหนังฮ่องกง
“หน้าต่างๆ” โคโลเนลพูดขึ้น เมื่อทุกคนได้จังหวะ ต่างคน ต่างก็พุ่งออกไปทางด้านระเบียง และพบว่า หลังจากบ้านสลัมในละแวกนั้นสูงพอจะโดดลงไปได้ “เหมือนตอนอยู่ที่ริโอเลยเฮะ” เกรฟนึกถึงคำพูดของแรปป้าที่เกาลูนขึ้นมา
“โดดเลย!” แรปป้าตระโกนแต่ดูเหมือนว่าจะช้าไป ระเบิดแรงสูงอีกลูกถูกยิงมาในห้อง แรงระเบิดส่งผลให้พวกเขากระเด็นตกมาจากระเบียง เกรฟยังคงกำกระเป๋าตนเองเอาไว้แน่น แล้วมองเห็นหลังคาสังกะสีเบื่องหน้าของตน เขาใช้กระเป๋าเป็นตัวนำในการรับแรงกระแทก แต่ทว่า เหมือนหลังคานั้นถูกจัดเอาไว้แล้ว ตัวเขาพุ่งทะลุรูหลังคาขนาดพอดีตัวเข้ามาในห้องๆหนึ่งในบ้านสลัม ซึ่งมีผนังห้องที่หนามาก แต่ยังพอได้ยินเสียงจากภายนอก พร้อมกับประตูเหล็กเบื้องหน้าที่ล๊อดเข้าไว้ด้วยระบบไฟฟ้า จากการฟังเสียง คนอื่นๆก็คงเป็นเหมือนกัน เกรฟรีบปลดกระเป๋าแล้วแต่งกายด้วยชุดรบ เสื้อเคฟล่าประจำของ AWP สนับเข่าและศอก แว่นตานิรภัยสีเหลือง ไม่เยอะมาก แต่เพียงพอต่อการทำภารกิจทั่วไป สุดท้าย เขาก็นำหูฟังติดก้านไมโครโฟนที่เป็นชุดวิทยุขนาดพกพาเสียบหูแล้วเปิดเครื่อง
“ทุกคน! รายงานตัวด้วย นี่แวนดอล อยู่กับมาริ” เสียงแวนคอลดังขึ้นในวิทยุ
“แรปป้ากับโคโลเนล” เสียงของแรปป้าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงลุกลนซึ่งมันมากกว่าปกติ
“เกรฟ หมาป่าเดียวดาย” เกรฟตอบกลับ
“เช่นกัน” เสียงแหบๆดังตอบกลับมา
“เอาล่ะ แรปป้า นี่มัน บ้าอะไรกันเนี่ย” แวนดอลถามอย่างไม่สบอารมณ์ เกรฟก็สังเกตได้ พวกคนที่ไล่ยิงพวกเขาเมื่อครู่ ไม่ได้ตามมา เหมือนกัน ต้องการไล่ต้อนพวกเขาให้อยู่ในสภาพนี่มากกว่า
“คาลอสเริ่มแล้ว...” แรปป้ากล่าว “มันเป็นเกม...เมื่อเกมเริ่ม เราต้องฝ่าสลัมแห่งนี้ ออกไปให้ได้”
“ฝ่าอะไร...” เกรฟถาม
“กองทัพ...ส่วนตัวของคาลอส เจ้าพ่อค้าขายที่ชั้นทำให้ธุรกิจของมันดิ่งลงเหวเมื่อหลายปีก่อน” แรปป้ากล่าวด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย “ชั้นขอโทษที่ลากพวกนายเข้ามาเกี่ยว”
ทุกคนต่างเงียบไป
“ซาวด์เช็คๆ” เสียงชายหนุ่มที่มีท่าทางกวนประสาท ฟังเผินๆมีส่วนคล้ายเสียงของแวนดอลดังขึ้น มาจากลำโพงเล็กๆในห้องของแต่ละคน
“ก็อย่างที่คุณราฟาเอล เขาว่า นั้นแหละครับ” เกรฟได้ยินเสียงแรปป้าพูดเบาๆผ่านวิทยุว่า คาลอส “แหม ต้องขอโทษจริงๆ ที่ผมไม่ได้ชวนเชิญพวกคุณดีๆ เพราะเรื่องสนุกๆ มันจะสนุกขึ้น เมื่อเปิดตัวด้วยการเซอไพรส์!!!”
“ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ประตูตรงหน้าของพวกคุณจะเปิดออก นั้นหมายถึงเริ่มเกมครับ” คาลอสเว้นจังหวะแล้วกล่าวต้อง “มีกติกาง่ายๆก็คือ พวกคุณต้องฝ่าไปในเส้นทางของตนเอง โดยที่ห้ามเข้าไปเสือกกับเส้นอื่นๆเด็ดขาด ซึ่งมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ไม่งั้นจะหาว่าใจร้ายไม่ได้นะครับ ฮี่ๆๆๆๆ”
เกรฟพอนึกออกเลยว่าแวนดอลหมั่นไส้หมอนี่ขนาดไหน
“แล้วถ้าคิดจะหนีล่ะก็ อย่าพยายามเลยครับ เพราะพื้นที่ตรงนี้ ถูกขุดต่ำลงกว่าระดับพื้นดินตั้ง 10 เมตรนะครับ อาคารทางเดินก็ใช่ว่าจะปีนกันได้ง่ายๆ อีกอย่าง สไนเปอร์ของผมก็ตาดีมากเลยนะครับ ฮี่ๆ”
“ก่อนะจะเริ่ม ผมมีอะไรจะบอกไว้อย่างนึงครับ...เกมๆนี้ ไม่เคยมีใครชนะมาก่อน และอีกอย่าง...จะชนะยังไงนั้น ตัวผมเองก็ยังไม่รู้เลยครับ!!!”
“จากนี้ก็...ขอให้โชคดีนะครับทุกคน” ประตูเหล็กตรงหน้าเกรฟถูกเปิดออก “ทุกคน...อย่าตาย” แวนดอลกล่าวออกมาเรียบๆทางวิทยุ “ไปตามล่า ไอ้หอกหัก นี่กัน!!!”

[Alathreon]

008: Pin Down

การนอนๆ หมอบ อยู่ในบังเกอร์ที่อยู่ท่ามกลางหิมะหนาเป็นเมตร มันก็ไม่ได้แย่อะไรนัก เมื่อต้องเอามาเทียบกับการเป็นตัวเบี้ยของเจ้าพ่อค้ายาสพติด-เศรษฐีหนุ่ม-ไอ้โรคจิต-ไอ้กวนประสาท ในเกมที่มันจัดขึ้นมา แหม ถึงจะดูบ้าและบัดซบ แต่เกรฟก็อดชมคาลอสไม่ได้จริงๆ ที่หมอนั่นใจถึงพอกับการทุ่มเงินมหาศาลสร้างเขตสลัมปลอมๆขนาดใหญ่ขึ้นมาแล้วโยนพวกโรคจิตหรือไม่ก็พวกนักเลงคึกทะนองเข้ามาที่นี่ เพื่อรอเชือดพวกเบี้ยที่คาลอสจับมาได้แล้วอยากทรมานเล่น ความรู้สึกของเกรฟตอนนี้ มันคงไม่ห่างจาก แคทนิส ตัวเอกของ Hunger Game มากนัก เพียงแต่ว่า เกรฟ...ฆ่าทุกคนที่หันปืนมาใส่เค้า
ยังดีที่พวกกองทัพส่วนตัวของคาลอส ไม่ได้ยกโขยงมากันหมดในทีเดียว เกรฟนั่งอยู่ในบ้านสลัมหลังแรกที่อยู่ห่างจากจุดปล่อยตัวไม่มากนัก เค้าหยิบแมกกระสุนจากกระเป๋าจากศพของชายผิวดำในชุดลายดอก ห่างออกไป 3 ก้าวมีอีก 4 ศพนอนซบกันอยู่ ดูเหมือนจะง่าย แต่ไม่เลย เกรฟโดนพวกมันระดมจากในบ้านหลังนี้ ในขณะที่เขาพึ่งเดินออกมาจากจุดปล่อยตัว เกรฟสไลด์ตัวหลบเข้าที่กำบังอย่างรวดเร็วแล้วต้องค่อยๆหาจุดยิงในขณะที่ต้องเปลี่ยนตำแหน่งไปด้วย สุดท้าย พวก 4 คนนั้นก็เสียท่าให้กับเกรฟในขณะที่ชายเสื้อลายดอกพยายามหนีออกทางประตู ทันทีที่เขาเปิดมัน ใบมีดคมๆสีดำสนิทของเกรฟก็ฝังตัวทะลุเปลือกระโหลกเข้าสู่ส่วนซีรีบัมอยากรุนแรง นั้นเป็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ประมาณครึ่งนาที มีดเล่มนั้นยังคงอยู่ที่เดิม ปืนที่พวกนี้ใช้คือ AK-47 ซึ่งส่งผลดีกับสภาวะกระสุนของเกรฟ เพราะ ปืนไรเฟิล A-91 นั้นใช้กระสุนขนาดเดียวกับ แถมแมกกระสุนยังใช้ได้อีกด้วย เกรฟยืนขึ้นแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยมันออกมา ดึงมีดของตนกลับเข้าฝักแล้วค่อยๆเดินออกจากบ้านไป
เสียงปืนดังไล่ๆกัน มาจากเส้นทางอีกฝั่งนึง เป็นสัญญาณว่าทุกคนก็เริ่มแล้ว เกรฟหวังไว้ลึกๆว่า ขอให้ทุกคนปลอดภัย
“ไอ้พวก*****นี่ มันจะยิงแม่นไปไหนวะ” คงไม่ต้องหวังแล้วล่ะ “มาริ เร็วเข้า!!” แวนดอลตระโกนฝ่านวิทยุ เห็นได้ชัดว่าอารมณ์เลือดร้อนของเขากำลังพุ่งถึงขีดสุด ไม่นานนักนัก ก็มีเสียงปืนดังแทรก
“อยากรับหน้าที่แท็งค์เลยนี่นา” มาริพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นได้ชัดว่า แวนดอลใช่ทักษะของเธอในการแทรกซึมที่ได้มาจาก CIA คอยเก็บกวาดพวกของคาลอส โดยมีแวนดอลเป็นตัวล่อ
“เจ้าพวกนี้เป็นพวกแก๊งค้ายาหรือพวกอันธพาลที่มีทั้งอาสามาและโดนเขี่ยทิ้ง” แรปป้ากล่าวอย่างเรียบๆ “แต่ยังไง ระวังไหนหน่อยก็ดี อย่าปะทะตรงๆ พวกมันไม่ค่อยชินกับการเซอไพรส์มากนัก”
“ใจเย็นน่า แรป” โคโลเนล กล่าวติดตลก “จริงอย่างที่นายพูด พึ่งมีไอ้บ้าตัวนึงทำปืนลั่นใส่เพื่อนตัวเอง ****....” เขาขำเบาๆหลังจากพูดจบ ก่อนจะพูดว่า ไปกันต่อเถอะ หลังจากนั้น การติดต่อก็เงียบไป
ไม่มีใครกล่าวถึงเบิร์น ความจริงคือ ไม่ต้องกล่าวมากกว่า หมอนั่นคงชอบด้วยซ้ำไปที่ตัวเองได้ไปคนเดียว
เกรฟมาถึงจุดต่อมา มันเป็นเหมือนเกมจริงๆ ก่อนหน้านึ่ มีกัน 4 เมื่อเล่นเกมต่อก็จะเจอด่านที่มันยากขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นจุดที่ดูคล้ายกับตลาดมาก เพียงแต่ไม่มีขาย ข้าวของวางระเกะระกะไปทั่ว มีคนเฝ้าที่นั่งอยู่ติดๆกันอยู่ 4 คน พวกมันดูสบายใจเกินไปเหมือนเชื่อมั่นว่า เค้าคงผ่านจุด 1 มาไม่ได้ ถัดไปเป็นซอยแคบระวางบ้าน เกรฟต้องทำตามคำแนะของแรปป้าว่าด้วยเรื่องของเซอไพรส์
ระเบิดมือที่ถูกปลดสลักออกแล้ว ตกกระทบพวกมัน คงจะไม่เคยเห็นระเบิดกัน อวัยวะรยางค์ของพวกมันขาดกระจุยกระจากตามแรงระเบิด เกรฟรู้สึกได้ถึงแรงผลักเบาๆ พวกนั้น 4 คนตายทันที ส่งผลให้บ้านในซอยแคบๆดังกล่าว เกิดเสียงอึกทึกขึ้น ก่อนที่ประตูของบ้านแต่ละหลังจากถูกเปิดออกด้วยแรงถีบ แก๊งของคาลอสโผล่พรวดออกมาจากบ้านสลัมในซอยนั้น เกือบสิบคน อาวุธ ครบมือ พวกมันอยู่ในอาการตกใจทำให้เกรฟที่ดักรออยู่แล้วได้โอกาส เขายิงปืนลูกระเบิด 40 มม.นำเข้าไป แล้วยิงซ้ำเข้าไปทันที ลูกระเบิดไปกระทบกับผนังบ้านแล้วเกิดการระเบิด สะเก็ดของมันกระจายไปทั่ว พร้อมกับศพของพวกมัน 2-3 คนที่ลงไปกองกับพื้น พวกมันรู้ตำแหน่งของเกรฟแล้ว แต่เกรฟกระหน่ำยิงเข้าไปเป็นชุดๆ ดุดันและแม่นยำ คมกระสุน 7.62 ร้อนๆฉีกกระชากเนื้อของพวกมัน เลือกที่กระเด็นออก ตามวิถีกระสุนที่บ้างก็ทะลุออกไป บ้างก็ฝังในร่างกาย เกรฟกระพริบตาหนึ่งครั้ง หลังจากพวกมันที่ยืนเป็นคนสุดท้ายอยู่ลงไปกองกับพื้น แล้วเปลี่ยนแมกกระสุนอย่างรวดเร็ว ค่อยๆเดินเข้าไปตรวจสอบ โดยไม่ลืมระวังรอบๆตัว พยายามฟังเสียงต่างๆท่ามกลางเสียงปืนกระหึ่มเบื้องหลัง
“จุดนี้คงเคลียล์แล้วล่ะ” เกรฟลดปืนลงและตรวจสอบตัวเอง กระสุนมีเหลืออีก 4 แมก ระเบิดมือ 1 และลูก 40 มม. อีก 2 เนื้อตัวเปรอะเปื้อนมากจากทั้งขี้ดินและรอยไหม้จากกระสุนที่พุ่งเฉียวตัวเขาไป
เวลาพักมีไม่มาก เกรฟจึงต้องเตรียมตัวให้พร้อม ณ จุดนี้ เกรฟยังไม่เห็นจุดสิ้นสุดของสลัมแห่งนี้เลย เขาเข้าไปเอียงตัวตรวจบ้านทุกหลังที่ พวกแก๊งนั้นโผล่กันออกมา มีเพียงขวดเหล้าหลายขวดที่ยังไม่หมด พิซซ่า 2-3 ถาด กองบุหรี่ และทีวีที่เปิดรายการเพลงค้างไว้ เหมือนกันที่อยู่อาศัยเลยทีเดียว เกรฟสันนิษฐานว่า สลัมแห่งนี้ คงเป็นทั้งที่พักของแก๊งและลานประหารไปด้วย ถ้าเป็นจริงอย่างนั้น น่ากลัวว่า จำนวนของศัตรูน่าจะถึงหลักร้อย
“ถึงจุดที่สอง กำลังไปจุดที่สาม” เสียงแรปป้ากล่าวมาทางวิทยุ
“ถึงจะมียัยมาริถ่วงแต่ก็ถึงแล้ว” แวนดอลตอบกลับมา “เฮ้!!!! เอาปืนของชั้นคืนมาได้รึยัง!?!”
ดูท่าทางจะไม่มีปัญหา เกรฟกำลังจะตอบกลับไป แต่ก็หยุดไปเสียก่อน
“แหมๆ มาถึงเร็วกว่าที่ผมคิดนะครับเนี่ย” คาลอส “คุณราฟาเอลนี่ ช่างเลือกทีมได้เก่งจริงๆ เหมือนกับทีมที่แล้วเลยนะครับ” แรปป้าไม่ได้พูดอะไร เพราะเขารอที่จะพูดกับเจ้าตัวเอง
“พอดี เมื่อไม่นานมานี่ ผมพึ่งซื้อของเล่นใหม่มานะครับ แล้วยังไม่ได้ทดสอบเลย”
“อะไรอีกวะ” เสียงของแวนดอลที่แสดงออกได้ถึงความอดกลั้นอย่างเต็มที่ ดังผ่านวิทยุ
“ก็เลย...กะเอามาลองทดลองที่นี่เลย น่ะครับ” เกรฟที่เดินมาได้ซักพักหยุดลง ก่อนจะมองไปที่ด่านข้างหน้ามันเป็นอาคารสูง 3 ชั้น เขามองไปทางด้านข้าง ที่เส้นทางอื่นๆ แม้จะมีกำแพงสูงกั้นอยู่แต่ก็พอเห็นได้นิดๆ มันก็มีตึกที่หน้าตาคล้ายๆกันอยู่ เช่นเดียวกัน แต่มันไม่ติดกันเพื่อป้องกันการข้ามเลนอย่างที่คาลอสว่า
“เจอตึกรึป่าว?” โคโลเนลพูดขึ้น
“อืม หน้าต่างเยอะมาก” มาริกล่าว และเกรฟได้ยินเสียงสบถของแวนดอลดังแทรกมาด้วย
“เอ้า! เด็กๆ จัดของให้พี่ๆเขาหน่อยสิ” คาลอสว่า ไม่นานนัก หน้าต่างจำนวนหลายสิบบานที่มีแผ่นกระดานปิดอยู่ก็เปิดออก แท่งเหล็กยาวที่เป็นรูกลวงค่อยๆเผยโฉมออกมา เค้าที่เกรฟเห็นก็มีประมาณ 4 กระบอก อยู่ในตำแหน่งที่หน้าต่างเยื้องๆมุมตึกของแต่ละตึกพอดี
“คิดว่าใช่ป่าววะ?” โคโลเนลกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเจอในแบกแดด”
“PKM…” เสียงของเบิร์นขึ้นมาเบาๆ แต่ก็สร้างความหวาดผวาให้กับทุกคนได้ โดยเฉพาะกับเกรฟ เขาเคยเป็นพลประจำปืนกลกระบอกนี้มาก่อน
“หลบโว้ยยยยย!!!!” โคโลเนลตระโกนลั่นจนแสบแก้วหูจองเกรฟ ไม่ต้องบอกก็รู้โว้ยย เกรฟอยากตะโดนกลับไปเช่นนั้น เขารีบวิ่งแล้วสไลด์ตัวหลบเขาไปในที่กำบังที่ “ดู” แข็งแรงที่สุดในบริเวณนั้น เสียงดินปืนระเบิดอันดังกนะหึ่มดังนำร่องมาเป็นนัดแรกก่อนที่จะตามมาอีกหลายห่า เกรฟกดหัวตัวเองให้ต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะนี่คือสิ่งเดียวที่ทำได้ ลองจากรอให้กระสุนพวกมันหมด กระสุนจากปืนกลทั้ง 4 กระบอกทั้งกระทบที่กำบัง ทั้งเฉียวข้ามหัวเกรฟไป สร้างความเสียวได้ดี แสดงได้ชัดถึงความยังไม่คุ้นและชำนาญของผู้ยิงเพราะกลุ่มกระสุนยังกระทบห่างจากตัวเขาอยู่ แต่ก็ไม่มากพอที่จะมีโอกาสให้ลุกขึ้นยิงสวน
“มีคำแนะนำอะไรไหมโว้ยยยย” โคโลเนลกระโกนผ่านเข้ามา พร้อมมีเสียงปืนกลเป็นเพลงแบ๊คกราวด์
“ไม่มีโว้ยยย” เกรฟตระโกนกลับ “ไม่นึกว่าชาตินี่ จะโดนปืนชาติตัวเองไล่ยิงนี่หว่า”
“ปืนรัสเซีย****มีทั่วโลกนั่นแหละ!” โคโลเนลตอบกลับอย่างติดตลก เกรฟเองก็ขำอย่างช่วยไม่ได้
แต่แล้วในเสียงปืน เกรฟก็ได้ยินเสียงแปลกปลอม.. เสียงใบพัดกระแทกแหวกอากาศจำนวน 2 ใบ และดูเหมือนว่า พลยิงปืนกลนั้นจะเปลี่ยนเป้าหมายแล้ว
แรงระเบิดมหาศาลก่อตัวขึ้นเบื้องหน้าของเกรฟ เปลวไฟเผาผลาญทุกสิ่ง ตัวตึกแทบจะถล่มในทั้งทีที่มันระเบิด เกรฟมองไปบนฟากฟ้า เห็นลูกจรวดขนาดเล็ก พุ่งเข้าใส่ตึกรังปืนกลในแนว 45 องศาในเลนส์ถัดไป และตามมาด้วยลูกที่ 3 และ 4 อย่างรวดเร็ว เกรฟยังสามารถสัมผัสได้ถึงแรงระเบิดอันมหาศาลจากเลนส์ที่ 4 หรือเลนส์ของเบิร์น
“เฮ้ย!! มาริเอาพรีเดเตอร์มาด้วยหรอวะ?” โคโลเนลกล่าวอย่างตื่นเต้น
“ชั้นป่าวนะ” มาริกล่าวขึ้น
“งั้นของใครกัน” แรปป้าพูดด้วยเสียงห้วนๆแต่แฝงไปด้วยตื่นเต้น
เกรฟยืนมองดูซากตึกตรงหน้า มันช่างเป็นการทำลายที่สวยงาม เขาพูดอะไรไม่ออก
“เฮ้ย! นั้น*****อะไรวะนะ พวก***ทำอะไรวะ?!? ” คาลอสตระโกนอย่างตื่นตระหนก เดาว่า ตอนนี้ แวนดอลคงยิ้มไม่หุบ
“ไฮๆๆ ยังใช้คลื่นเดิมอยู่จริงๆด้วยนะ” เสียงที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นผ่านวิทยุของทีม Azure Wolf, เสียงนั้นมีสำเนียงของชาวเอเซียอยู่ แต่ฟังดูแล้ว ยังไงก็ไม่น่าใช่คนจีน “เด็กเก่ารายงายตัว ครับผม”
“ตายยากจริงๆนะเอ็ง” เสียงของแวนดอลที่แฝงไปด้วยความยินดีดังขึ้น
“ชั้นไม่ตายง่ายๆหรอก” เสียงนั้นกล่าวขึ้นอีกครั้ง เกรฟมองไปด้านบนเห็นเครื่องบินไร้คนขับ พรีเดเตอร์บินผ่านไปอย่างสวยงาม ด้านหลังของมันมีเครื่องบินออสเปรย์ลอยตัวตามมา มันบินมาอยู่เหนือหัวของพวกเกรฟ แรมด้านหลังที่เปิดอยู่แล้วมีชายในชุดดำ 2 คน คนหนึ่งนั่งอยู่ที่ริมสุดของแรม อีกคนยืนอยู่ ทั้งคู่มีสายสลิงคล้องตัวไว้ ชายคนแรกพับเครื่องคอมพิวเตอร์แล้วเก็บใส่กระเป๋าที่ติดอยู่กับเวสท์ด้านหน้า ส่วนอีกคนถือปืนสไนเปอร์ M82 ที่เห็นได้ชัดเจน เขายิงมันอย่างไม่ยากเย็นทั้งๆที่อยู่ในท่ายืน ดูเหมือนเป้าหมายจะเป็นสไนเปอร์ที่คาลอสว่าไว้ตอนต้น
“นั้นหรอ เด็กใหม่?” เสียงชายเอเชียดังขึ้น ดูเหมือนชายที่นั่งอยู่ริมแรมจะคือชายคนนั้น เพราะเขากำลังใช้กล้องส่องทางไกลขนาดเล็กส่องมาที่เกรฟ
“น่าสนใจดีนี่...”

[Alathreon]

009: Dismiss
เครื่องออสเปรย์ลอยลำอยู่เหนือหัวของเกรฟ ชายผู้ที่นั่งบนแรมหยิบเชือกเคเบิลเพื่อเตรียมให้พวกเขาปีนขึ้นมาบนเครื่อง ข้างๆมีชายในชุดคลุมพลแม่นปืนที่แบก M82 เอาไว้ราวกับว่ามันเบาเป็นไม้กวาด

“เราต้องรีบ..ชั้นมีเรื่องที่ต้องคุยกับพวกนายยาวเลยล่ะ” ชายที่นั่งบนแรมกล่าวผ่านวิทยุ ฟังดูจากน้ำเสียงและการพูด เขาค่อนข้างจะสนิทกับพวกแวนดอลมากทีเดียว

“แกรู้ได้ยังไงว่า พวกชั้นอยู่ที่นี่ แคสเซิล?” แวนดอลถามกลับไป

“เอาเป็นว่า ค่อยคุยกันหลังจากออกจากที่นี่ก่อนดีกว่า” เขาตอบกลับมา “อีกอย่าง ชั้นเปลี่ยนโค้ดเนมแล้ว จากนี้ เรียกชั้นว่า อลาทีออน…”

“ชื่อห่าอะไรวะ?” โคโลเนลพูดขึ้นมาทันที เขา-คนที่บอกให้เรียกเขาว่า อลาทีออน ขำยกใหญ่

“ให้เด็กใหม่ขึ้นมาก่อนล่ะกัน” อลาทีออนพูดพลางกวักมือเรียกเกรฟ
เกรฟมองขึ้นไปแล้วใช้ตะขอเหล็กเกี่ยวสายเคเบิล ความรู้สึกแปลกๆเหมือนถูกใครจ้องมองเกิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน เขามองไปที่ซากตึกที่โดนจรวดทำลายย่อยยับ ห่างออกไป เขาเห็นคนมากมายที่แบกอาวุธเต็มอัตราศึก หลายๆคนในนั้นแบกท่อนสีน้ำตาลที่เกรฟรู้สึกว่า มันคุ้นตาเหลือเกิน

“ไปตายซะ ไอ้พวกระยำ!!!!” เสียงของคาลอสดังแว่วออกมาทางลำโพง

“RPG!!!!” เกรฟตระโกนลั่น แล้วปลดตะขอเหล็กทันที
เสียงกระสุน .50 ระเบิดลั่นพร้อมกับศพของคน 2 คนที่มีรูโบ๋บนร่างกาย แต่หัวรบจรวดก็ถูกยิงมาแล้ว มันบินว่อนผ่านเครื่องออสเปรย์ไปอย่างฉิวเฉียด

“****...” อลาทีออน จับสายเคเบิลแล้วโรยตัวลงมาหาเกรฟ

“ชาเมเลออส คอยยิงคุ้มกัน คนอื่นๆด้วย” อลาทีออน สั่งการ “ฮอร์เน็ต บินวนให้อยู่ในวงกว้างแต่อย่ามากเกินไป แล้วรอคอยคำสั่ง”

“รับทราบ” เสียงนักบินดังขึ้น

“ชั้นถนัดการรบภาคพื้นดินมากกว่าน่ะ” เขาตอบเกรฟที่ทำหน้างุนงง ว่าเหตุใดอลาทีออนจึงลงมาจากเครื่อง

เกรฟสำรวจอลาทีออน ชุดทหารสีดำที่มีอุปกรณ์ครบครัน แขนเสื้อพับมาจนถึงศอก เวสท์ที่มีซองกระสุนอยู่ 4 ซอง และกระเป๋าขนาดกลางที่ใส่เครื่องคอมพ์ควมคุมพรีเดเตอร์ที่ตอนนี่ย้ายไปอยู่ด้านหลัง รองเท้าคอมแทบเปื้อนดิน ในมือถือปืนไรเฟิล SIG553 ติดตั้งกริบหน้าและกล้องเล็งแบบไฮบริด ACOG + Red dotศรีษะถูกปิดด้วยผ้าซีมัคตั้งแต่คอถึงจมูก สวมทับด้วยแว่นต่อสู้สีดำ และเฮดเซตแบบเป็นสายรัดกับศรีษะเกรฟจ้องมองสัญลักษณ์รูปมังกรที่ติดอยู่ที่เวสท์ของอลาทีออนครู่หนึ่ง

“แคส...อลาทีออน ไหนบอกมาสิ ว่าแผนแกเป็นยังไง” แวนดอลกล่าวถาม เสียงปืนรัวดังแทรกเป็นระยะๆ
เช่นเดียวกับเลนส์อื่นๆ

“การยิงกำแพงแล้วรวมกลุ่มกัน คงเป็นไปไม่ได้” เขาอธิบาย “พวกนายต้องฝ่าไปอีกประมาณ 300 เมตร จะถึงจุดสิ้นสุดของแต่ล่ะเลนส์ ดูเหมือนว่า ตรงนั้นจะเป็นออฟฟิซที่เป็นศูนย์กลางการกระจายเสียงและทางออกทางเดียว”

“ไอ้คาลอสอยู่ที่นั้นสินะ ให้มันได้อย่างงี้สิ” โคโลเนลบ่น พลางยิง M14 ใส่ศัตรูอย่างแม่นยำ

“อลาทีออน” แรปป้ากล่าวถาม “เหลือจรวดอีกกี่ลูก?”

“..6 ”

“เหลือไว้ซัก 2 นะ …พอดีชั้นยังไม่มีของฝากให้คาลอสมันเลย”

“น่าสนุกแฮะ” เขากล่าว “เอาล่ะ อีก 20 นาที เจอกัน โชคดี!”

เกรฟเช็คกระสุนที่เหลือแล้วบรรจุพร้อมยิง

“เกรฟ” อลาทีออนพูด “นายคอยระวังหลังให้ชั้นนะ ชั้นจะเป็นตัวบุกให้เอง”

“ได้ อย่าขวางทางปืนชั้นก็พอ”

เกรฟยิ้ม อลาทีออนทำท่าเป็นเชิง ใช้ได้ แล้ววิ่งนำเกรฟไปปะทะกับศัตรูอย่างรวดเร็ว เกรฟรีบวิ่งตามไป อลาทีออนสไลด์ตัวแล้วยิงพวกมันล้มลงไป 3 คนอย่างรวดเร็ว เขาเปลี่ยนตำแหน่งอย่างรวดเร็วทำให้พวกมันจับตำแหน่งไม่ได้แล้วจัดการพวกมันไปได้อีก เกรฟที่มาถึง คอยยิงสนับสนุนให้เขาสามารถทุกทะลวงได้ราบลื่น ในขณะที่จัดการพวกไปอีก 2 คน พล RPG แตกตื่นแล้วพยายามพวกเขา แต่แล้วด้วยเสียงระเบิดดังลั่น หัวของมันแตกกระจุยกระจาย เลือกสาดกระเด็นไปทั่ว เป็นฝีมือของสไนเปอร์ที่อยู่บนออสเปรย์-ที่อลาทีออนเรียกว่า-ชาเมเลออส ต่อจากนั้น ชาเมเลออสก็เก็บแมเพิ่มอีกด้วยการยิงที่รวดเร็ว แม็กกาซีน กระสุน.50 ถูกสับเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว ส่วนคาลอสก็สบถคำด่าทุกคำเท่าที่จะนึกได้ ทุกๆ 30-60 วินาที เกมส์เปลี่ยนแล้ว
ไม่นานนัก พวกเขาก็มาถึงที่ 250 เมตรพร้อมกับคำด่าของคาลอสที่ดูเหมือนว่า เจาจะเพี้ยนไปแล้ว และเสียงแสดงความมีชัยของแวนดอล ด้วยจำนวนศัตรูที่มีเยอะ อลาทีออนจำต้องใช้จรวดพรีเดเตอร์ 2 ลูกในการจัดการ วิญญาณหลายสิบดวงถูกเพลิงจรวดทำลายล้างอย่างดุดันและเฉียบพลัน เกรฟรู้สึกเหมือนได้กลับไปสนามรบอีกครั้ง กับความวินาศสันตะโรชนิดไม่เกรงหน้าอินทร์หน้าพรหมณ์ของพวกเขา เสียงหวอไซเรนของรถตำรวจและรถดับเพลิงดังกันระงมมาไกลๆ คงใช้เวลาอีกนานกว่าจะมาถึง เพราะที่นี่อยู่ลึกจากตัวเมืองและถนนทางเข้าก็แคบ เปลวเพลิงที่ก่อตัวขึ้นค่อยๆ เผาที่นี่ทิ้งอย่างช้าๆ
พวกเขามาถึงออฟฟิซที่ว่า มันไม่มีทางเดินหรือส่วนใดเลยที่จะเชื่อมจากสลัมไปที่นั้นได้ ยกเว้น ช่องปล่อยสี่เหลี่ยมกว้างๆที่ดูเหมือนจะเอาไว้ปล่อยตัวคนลงมาที่นี่ และไม่มีทางขึ้นไปได้สูงประมาณ 4 เมตร เกรฟจึงเป็นคนส่งให้อลาทีออนขึ้นไปด้วยการเป็นแท่นดันเท้าให้โดดขึ้นไปได้ แล้วอลาทีออนจึงดึงเข้าขึ้นมา
เมื่อขึ้นมาแล้ว รอบๆดูเหมือนจะเป็นห้องๆหนึ่งที่มีลักษณะเหมือนจุดปล่อยตัว พวกเขาเดินออกมาและพบว่าพวกแวนดอลรออยู่แล้ว มาริกำลังเช็คกระสุน F2000 ที่ “ยืม” แวนดอลมาใช้อยู่ แรปป้ากับโคโลเนลก็เช่นกัน ส่วนเบิร์น ที่ขึ้นมาได้อย่างไรก็ไม่ทราบ กำลังนั่งอยู่เฉยๆ ในอ้อมแขนมี SR-47 อยู่

“มาช้าจริง” แวนดอลเดินเข้ามาแล้วจับมือกับอลาทีออนในท่างัดข้อเป็นเชิงทักทาย

“ก็นะ”

“อ่า เกรฟ...หมอนี่คืออดีตสมาชิกของ Blue Hounds ที่กำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็น Azure Wolf อยู่แล้ว” แวนดอลแนะนำ “แต่ดันหนีไปอยู่ที่อื่นซะได้”

“ก็นะ” อลาทีออนยักไหล่ “ชื่อเก่าของชั้นคือ แคสเซิล ตอนนี่เป็นอลาทีออนแล้ว ตอนนี้ชั้นอยู่กับ Dragonic PMC”

เกรฟเบิกตาด้วยความสงสัย Dragonic PMC จากที่เขาเคยได้ยินและได้อ่านมา พวกเขาเป็น PMC ที่ขึ้นชื่อได้ว่ามีประสิทธิภาพสูงที่สุด เรื่องความเก่งกาจเป็นที่ 1 แต่วว่า จำนวนของทหารกลับมีอยู่เพียงไม่ถึง 10 คน ช่างคล้ายกับ Azure Wolf แต่นี่เป็นบริษัท PMC เดียวที่แวนดอลยอมรับ

“อืม...ยังชอบทำงานเป็นคู่อยู่เหมือนเดิมเลยนะ” แวนดอลกล่าว คงจะหมายถึง สไนเปอร์คนนั้น

“ไม่ได้มาทำงาน แต่มาแจ้งข่าวให้พวกนายต่างหาก”

แวนดอลหรี่ตามองเขา ราวกับมีเรื่องที่สงสัยอยู่ในใจ

“ผมจะให้คุณ 3 ล้าน แลกกับชีวิตของพวกมัน 1 คน” จู่ๆเสียงของคาลอสก็ดังขึ้น น้ำเสียงนิ่งเรียบ และเย็นชา ต่างกับเมื่อซักครู่ที่เขาบ้าไปแล้วเพราะการมาของอลาทีออนและพวก

“…ชั้นไมรู้สิ ชั้นต้องการคนมาช่วย” คราวนี่เป็นเสียงของริโค่ แรปป้าเบิกตากว้าง เหงื่อแตกไปทั่วใบหน้า

“ได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ ผมต้องการแค่ให้พวกมันตาย” เสียงของคาลอสสิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงคลิ๊ก ดูเหมือนจะเป็นเทปที่บันทึกเอาไว้

“ริโค่คุยกับคาลอส?” มาริกล่าวเบาๆแต่ก็ดังพอที่ทุกคนจะได้ยิน

“บ้าน่า” โคโลเนลกล่าวพลางลุกขึ้น ตั้งใจจะเดินไปต่อ แต่ก็มีเสียงตามลำโพงขัดขึ้น

“รู้สึกยังไงบ้างล่ะ ได้หักหลังลูกน้องตัวเอง” เสียงของคาลอสพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

“ลูกน้องงั้นรึ? พวกมันรนหาที่มาจุ้นเรื่องของนายเอง นั้นทำให้ธุรกิจของชั้นขัดข้อง” เสียงของริโค่

“หึ! คุณเป็นแค่ผู้บัญชาการหน่วยเล็กๆ แต่รวยผิดปกติขนาดนี้ ทางการไม่สงสัยคุณบ้างรึไง”

“แค่เงิน 2-3 แสนก็หุบปากพวกมันได้ทั้งกรมแล้ว”

เทปบันทึกจบ แรปป้าเริ่มเดือดพล่าน มือของเขากำปืนแน่น แล้วรีบวิ่งตรงไปในออฟฟิซทันที

“เฮ้ย! ” โคโลเนลวิ่งตามไป พร้อมกับคนอื่นๆ พวกเขาวิ่งผ่านทางเดินกว้างๆแล้วมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งโดนมีแรปป้ารออยู่ ประตูเหล็กบานใหญ่เก่าๆขาวงกั้น เกรฟสังเกตว่า เกตุใดจึงไม่มีใครเฝ้าที่แห่งนี่เลย

“ห้องควบคุมเสียง...” อลาทีออนกล่าวขึ้น

ทุกคนรีบฟอร์มตำแหน่งการเข้าบุก โดยมีแรปป้าอยู่หน้าประตู เขาถีบประตูจนตัวเชื่อมมันหลุด มันล้มลงกระทบพื้นเสียงดังลั่น พวกเขาบุกเข้ามาในห้องกว้างๆที่ด้านหน้าเป็นระเบียงใหญ่ๆ ด้านขวาเป็นแผงควบคุมเครื่องเสียง ลำโพงและมีจอโทรทัศน์หลายสิบจอที่กำลังแสดงส่วนต่างๆของสลัม ด้านขวาเป็นโต๊ะทำงานที่มีการรื้อค้นกระจัดกระจาย ไม่มีใครอยู่ในห้องยกเว้น ชายคนหนึ่งที่นั่งหันหลังให้กับทุกคนอยู่บนเก้าอี้ออฟฟิซ ดูเหมือนว่าเขาจะถูกมัดไว้

“นั่นใคร!” แรปป้าตระโกนลั่น แตไร้ซึ่งเสียงตอบรับ เขาจึงค่อยๆก้าวเข้าไป โดยมีคนอื่นๆคุ้มกัน
แรปป้าหมุนเก้าอี้กลับมา พร้อมกับชายที่ถูกมัดไว้ เขาหายใจเข้าลึกๆ มองดูใบหน้าที่แดงกร่ำและมีเลือดไหลนองค่อยๆขยับ ชายคนนั้นเริ่มรู้สึก พร้อมกับเสียงโอดครวญ

“…ริโค่”

ริโค่ตกใจด้วยเสียงเรียกของแรปป้า เขาพยายามลุกแต่ก็ถูกมัดเอาไว้กับเก้าอี้ เสียงลมหายใจดังถี่ๆของเขา ช่างดูน่าเวทนา

“มิเกล โรดิโก้ มาคัส ริก้า และผม รวมเป็นสิบห้าล้านสินะ” แรปป้าลดปืนลง “พึ่งรู้ว่าทำงานให้คนส่งยามาตลอด มิน่าล่ะ ปราบเท่าไหร่มันก็ไม่หมดซักที”

“เดี๋ยว....ชั้น....อธิบายได้นะ” ริโค่ด้วยเสียงอ่อนล้า คาลอสคงสั่งให้ลูกน้องซ้อมเขาแล้วมัดไว้เพื่อหนีเอาตัวรอด

“ได้...ผมให้โอกาสคุณอธิบาย” แรปป้าหยิบปืนพกของเขาขึ้นมาแล้วขึ้นลำกล้อง “ไปอธิบายให้ทีมผมที่ถูกคุณหักหลังล่ะกัน”

“ม่าย-” เสียงโหยหวนของริโค่ถูกทำให้เงียบลงด้วยลูกกระสุน .45 ที่พุ่งเจาะกระโหลก สังหารอดีตหัวหน้าของตนที่เคยศรัทธา เขาเข้าใจมาตลอดว่าที่เขารอดมาได้เพราะริโค่ช่วยสร้างการตายๆปลอมให้เขา
แต่ความจริงคือ มันเป็นแค่ความผิดพลาด แรปป้าเก็บปืนแล้วยืนเงียบอยู่นาน

“ที่นี่ไม่เหลืออะไรนอกจากเทป 2 ม้วนนั้น” มาริกล่าวขึ้น

“เหลือสิ..” แรปป้ากล่าว แล้วเดินไปที่ศพของริโค่ เขาถีบออกอย่างแรงด้วยความเครียดแค้น ที่หลังของริโค่มีระเบิด C4 4-5 ผูกไว้ เวลาที่ตั้งไว้เหลืออีก 10 นาที

“คาลอสมันเก่งที่รู้ว่าเรามาถึงห้องนี่ แต่คงไม่นึกว่าเราจะมาถึงเร็ว” แรปป้ากล่าว

ทุกคนในห้องเงียบไป เกรฟได้แต่ยืนมองศพของริโค่ เขาเข้าใจแรปป้าดี กระสุนนัดนั้นไม่ได้สร้างความดีใจหรือสะใจ แต่มันยิ่งตอกย้ำความเฮงซวยและความขมขื่นไม่ยุติธรรมที่โลกใบนี้ กำลังถูกเกาะกินด้วยพวกมัน

“ทุกอย่างเคลียร์ เครื่องรออยู่ด้านนอก จะไปไหนกับต่อ” อลาทีออนกล่าวทำลายความเงียบงัน

ทุกคนมองไปที่ แรปป้า

“เดี๋ยวชั้นนำไปเอง”

ในขณะที่เครื่องออสเปรย์บินออกห่างจากสลัมมาเรื่อยๆ ทุกคนกำลังใช้เวลาที่มีอยู่พักผ่อน เกรฟมองดูวิวของสลัมแห่งนั้นที่กำลังลุกโชนไปด้วยเปลวเพลิง แรปป้ายืนอยู่ที่แรมของเครื่องข้างๆกับสไนเปอร์ชาเมเลออส เกรฟมองดูนาฬิกา ครบ 10 นาทีแล้ว
ระเบิด C4 ทำงาน เปลวเพลิงและแรงระเบิดทำลายล้างทุกสิ่งที่อยู่ที่นั้นความอัปยศ ความชั่วช้า และความศรัทธาของแรปป้าผู้ซึ่งกำลังทิ้งอดีตของตน แล้วกำลังมุ่งหน้าไปต่อกรกับปราการสุดท้ายของเขาเอง

[Alathreon]

010: Busted

1 นาที!” นักบินเครื่องออสเปรย์ตระโกนบอกทุกคนในเครื่อง

เกรฟหมุนคอเพื่อยืดเส้น หลังจากมองดูวิวของทะเลบราซิล จากช่องแรมด้านหลังเครื่องที่เปิดอยู่แล้ว โดนมีชาเมเลออสยื่นอยู่โดยมีสลิงดึงไว้กับเครื่อง ดูเหมือนเขาคงจะชอบรับลม ก่อนที่เกรฟจะหันไปสำรวจคนอื่นๆ แวนดอลได้ F2000 คืนมาแล้ว หลังจากมาริขออยู่บนเครื่อง เพราะเธอไม่อยากลงภาคสนามเท่าไหร่ เบิร์นยังคงนั่งเฉย เขาไม่มีท่าทางสั่นหรือตื่นเต้นใดๆ ส่วนโคโลเนลกำลังยืนคุยกับแรปป้า เกี่ยวกับเรื่องในครั้งนี้ ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม

“คาลอสต้องตาย” เขากล่าว คงจะเป็นคำสั่งหรือคำร้องขอจากแรปป้า

“พรีเดเตอร์ทำงาน เหลือมิสไซล์ 3 ลูก” อลาทีออนบอกกับทุกคนแต่เจาะจงไปที่แรปป้า

เขาเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วดูหน้าจอมอนิเตอร์ที่แสดงผลด้วยภาพขาวดำ จากกล้องตรวจจับความร้อน จากภาพที่แสดง คฤหาสน์ หลังใหญ่รูปทรงคล้ายกับทำเนียบขาว ที่ด้านหน้ามีสวนย่อมเป็นทางยาวตลอดแนวคฤหาสน์ ประดับประดับด้วยเสาหินมัน และศาลาไม้ ตั้งตระหงาดหันหน้าให้กับชายหาดทะเล โดยมีสนามที่ใหญ่เท่าสนามฟุตบอลอยู่ระหว่างมันทั้งสอง บนสนามหญ้ามีสนามเทนนิส แล้วบ้านพักไม้ขนาดกลางๆ คงเป็นที่สำหรับพวกลูกน้องคาลอส อลาทีออนมองหน้าแรปป้า

“เอามันเลย...”

อลาทีออนสั่งยิง ลูกจรวดขนาดเท่าท่อนแขนบินออกจากรังเก็บมิสไซล์ มันปะทุไอพ่นในตัวเอง กล้องขนาดเล็กที่แสดงภาพด้านหน้าของมันทำให้เห็นว่า มันกำลังพุ่งที่บ้านหลังนั้น แรปป้าจดจ้องมอนิเตอร์อย่างตาไม่กระพริบ รู้สึกเหมือนว่าตนกำลังพุ่งเข้าไป จนกระทั่งภาพสุดท้ายจากจรวด แสดงบริเวณประตูของบ้านพักหลังจากนั้นแล้วภาพก็ซาขาดไป

พร้อมๆกับเสียงระเบิดที่ดังลั่นขึ้นมา บ้านพักไม้หลังนั้นแทบจะหายไปในทันที เมื่อภาพตัดมาที่กล้องของพรีเดเตอร์อีกครั้ง ก็ได้เห็นสภาพโดยรอบ ศพของลูกน้องคาลอสหลายสิบกระเด็นกระจัดกระจายกันไปราวกับมดที่โดนน้ำฉีด เศษไม้และโลหะจากสิ่งที่เคยเป็นบ้าน ถูกบดขยี้จนแทบไม่หลงเหลือเค้าเดิมของมัน เมื่อดูไปทางคฤหาสน์ ลูกน้องของคาลอสที่อยู่ที่นั้น เริ่มวิ่งกรูมาด้านหน้าเพื่อตั้งรับพวกเขาแล้ว

“อีกสองลูกเก็บเอาไว้ใช้” แรปป้ากล่าว “ชั้นอยากลงไปขยี้ไข่มันด้วยตัวเอง”

“อย่าไปสนุกคนเดียวสิ” แวนดอลกล่าวขึ้นแล้วลุกขึ้นมาพร้อมกับ F2000 “ชั้นก็อยากเห็นมันตอนโดนขยี้ไข่”

“นายต้องมีคนดูแลหลัง” โคโลเนลยืนขึ้น M14 EBR ของเขาส่องประกาย แล้วเดินมาข้างๆแรปป้า

เบิร์นลุกขึ้นมา ไม่พูดอะไร เขาก้าวเดินมาที่แรปป้าแล้วขึ้นลำกล้องปืนเป็นสัญญาณ

เกรฟยิ้ม แล้วลุกขึ้นยืน เดินไปรวมกลุ่มกับทุกคน ขึ้นลำกล้องแล้วมองหน้าของแรปป้า

“ถ้านายขยี้ไข่มันได้ ชั้นจะเลี้ยงเหล้านายเลย”

อลาทีออนที่อยู่ที่หน้าแรมกับชาเมเลออสอยู่แล้ว ยืนขึ้น ชูนิ้วโป้งให้กับทุกคน

“10 วินาที!” นักบินตระโกนลั่น

“โชคดีนะ หนุ่มๆ!!” มาริตระโกนส่ง

ทันทีที่เครื่องออสเปรย์แตะพื้น ชาเมเลออสยิง M82 เปิดตัวทันที อย่างรวดเร็ว หัวกระสุนขนาดเท่าปากกาเมจิกระเบิดหัวของลูกน้องคาลอสไป 1 คนทันที แรปป้า แวนดอล เกรฟ โคโลเนล เบิร์น และอลาทีออน พุ่งออกมาเครื่องบิน เข้าหาที่กำบังแล้วยิงตอบโต้ทันที คราวนี้ เครื่องออสเปรย์ไมได้เทคออฟไปไหน เพราะนักบินมั่นในว่า พื้นที่ ปลอดภัย โดยมี ชาเมเลออสเป็นคนคุ้มกัน

การยิงประหัดประหารระหว่างกลุ่มคน เกือบครึ่งร้อยกับคนอีกกลุ่มที่มีแค่ 6 คน ดูจะเป็นการต่อสู้ที่เอาเปรียบ แต่ทว่า ด้วยความพร้อมที่มากกว่า ด้วยประสบการณ์ และด้วยสัญชาตญาณที่มิอาจเอาสิ่งใดมาเทียบแทนได้ของทหารผ่านศึกทั้ง 6 คน ทำให้พวกเขาเข้าตีวงได้ง่ายขึ้นมาก ถึงแม้จะไม่ได้นัดแนะหรือวางแผน แต่ทุกคนสามารถทำงานรวมกันได้อย่างไร้ที่ติ แรปป้าทำหน้าที่เป็นตัวล่อหลัก เขามี HK416 ติดเครื่องยิงระเบิดที่เพียงพอต่อการยิงถล่มศัตรู ทำให้ความสนใจพุ่งมาที่เขา ในขณะทีอลาทีออนกับแวนดอลจะอยู่นำแรปป้าและจัดการทำการทะลวงแนวป้องกันของศัตรู เขาทั้งสองย้ายที่กำลังสลับกันไปมาอย่างรวดเร็ว และไม่ตกเป็นเป้าง่ายๆ โคโลเนลอยู่ด้านหลังของแรปป้า คอยคุ้มกันและยิงสนับสนุน และสุดท้ายเบิร์นกับเกรฟที่อยู่วงนอกสุดจะเป็นคนตีวงการต่อสู้ให้แคบลง ควบคุมสนามรบขนาดย่อมๆแห่งนี้

ราวกับน้ำป่าที่ซัดเข้าหาหมู่บ้าน ศพแล้วศพเล่าที่ลงไปกองกับพื้นหญ้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาทำให้ลูกน้องของคาลอสหมดกำลังที่จะสู้ต่อ พวกมันที่เหลือเพียงเกือบ 20 ต่างแย่งกันวิ่งกระจัดกระจายเข้าไปในตัวคฤหาสน์ แวนดอลยิ้มอย่างสะใจ เพราะคาลอสจนมุมแล้ว

พวกเขาไม่รีบบุกเข้าไป แต่จะให้ของขวัญชิ้นเอกกับคาลอสชิ้นที่หนึ่ง “ส่งของไปแล้ว”

อลาทีออนมองที่คอมพ์พกพาก่อนจะหันไปมองที่ส่วนที่นูนโค้งออกมาเป็นประตูทางเข้าของคฤหาสน์ จรวดพุ่งเข้าใส่ประตูพอดี แรงระเบิดมหาศาลทำลายเสารับน้ำหนักที่บริเวณนั้น ทำให้มันถล่มลงมาอยากรวดเร็วจนน่ากลัว ลูกน้องของคาลอสเกือบทั้งหมดที่หนเข้ามาตายทันทีทั้งด้วยแรงระเบิดและโดนคอนกรีตหล่นทับ

บริเวณหน้าสถานนี่กลายเป็นรูโบ๋ขนาดใหญ่ราวกับแท่งช็อกโกแลตที่โดนกัดคำโต

แรปป้าเดินนำทีมเข้ามาผ่านไฟที่กำลังลูกโหมและเศษซากของคอนกรีตหน้าบ้าน กระสุน 2-3 นัดจากปืนของแต่ละคนถูกส่งไปทีร่างของผู้รอดชีวิตที่ยังเล็งปืนไหว อาจจะดูโหดร้าย แต่นี่คือสงคราม...

ทุกๆอย่างดูสับสน เมื่อเข้ามาในตัวคฤหาสน์เ สียงปืนที่ดังรัวเริ่มอยู่ใกล้ขึ้น การยิงปะทะเกิดในระยะประชิด

“ไปชั้น 2” แรปป้านำทุกคนไปผ่านห้องโถงขนาดใหญ่ขึ้นไปสู่ชั้น 2

การบุกรุกย่อมมีการป้องกัน

แต่การป้อง ณ ที่แห่ง หละหลวมเหลือเกิน พวกเขาสังหารคนมีอาวุธทุกคนที่พบเห็น ห้องต่อห้อง ประตูต่อประตู ราวกับว่า พวกเรามาเพื่อฆ่าล้างเผ่าพันธุ์พวกมัน เกรฟเข้าใจดี ภารกิจที่เชชเนียของเขาก็ไม่ต่างกัน

จนกระทั่งมาถึงห้องสุดท้าย ที่มีประตูคู่บานใหญ่แกะสลักเป็นลายดอกไม้อย่างสวยงาม

“อย่าเข้ามานะโว้ย!” เสียงอู้อี้ของคาลอสดังผ่านประตู “พวก*** ดูประตูไว้ดีๆนะโว้ย!!!”

“ช้าไม่ได้แล้ว” เกรฟรีบวิ่งไปประจำตำแหน่งที่ด้านซ้าย มีแรปป้าและเบิร์นประกบ ด้านขวามีอลทีออนนำ

อลาทีออนพยักหน้าแสดงความพร้อม แล้วหยิบพวงระเบิดสำหรับระเบิดประตูมาคล้องที่ลูกบิด เขาปลดชนวน จากนั้นไม่กี่วินาทีก็ทำงาน ประตูไม้คู่แหลกกระจุย เกรฟปาระเบิดแฟลชซ้ำเข้าไป เมื่อมันทำงานก็บุกเข้าไป ความเคยชินของเกรฟและการจมตีแบสายฟ้าแลบเช่นนี้ทำให้ศัตรูอยู่ในอาการ “สตั้น” พวกมันจะตอบสนองต่อสิ่งต่างๆได้ช้าลง สำหรับเกรฟ มันเหมือนกับการชะลอเวลาชั่วขณะ

พวกมันมีกันอยู่ 6 คนไม่รวมคาลอส ศูนย์เล็งขยับไปที่หัวอย่างแม่นยำแล้วลั่นไก เพียงชั่ววินาที เกรฟและอลาทีออนก็ส่งพวกมันลงนรกไปพร้อมๆกัน

เหลือเพียงคาลอสที่พุ่งขึ้นมาพร้อมปืนพกในปืน หลังจากที่เมื่อครู่หลบอยู่ใต้โต๊ะ

“ตายห่าซะ พวกมึ-” เสียงคำพูดเปลี่ยนเป็นเสียงร้องหลง

แรปป้าลั่นไกยิงปืนพกไปที่มือของคาลอส ทำให้ปืนที่ถืออยู่หล่นมาทันที คาลอสเหวี่ยงตัวเองมานั่งขดตัวกำนิ้วชี้และกลางขวาของตนที่โดนยิงจนแหลกเละ โอดครวญอย่างน่าสมเพช เวทนา

ไม่มีใครทำอะไรใดๆนอกจากแรปป้า

เขาเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ช้าพอที่จะให้คาลอสรู้ตัว มันค่อยๆตะเกียดตะกายนั่งคุกเข่าขึ้นมา อ้อนวอนแรปป้า

“ดะ-” ยังไม่ทันสิ้นคำพูดด้วยซ้ำ ที่ฝ่าเท้าที่หุ้มด้วยร้องเท้าคอมแบทของแรปป้า เหวี่ยงเสยไปที่คางของคาลอสอย่างรุนแรง จนมันเงยหน้าขึ้นตามแรงเตะ เลือดสาดกระจายเป็นสายไปทางด้านหลัง แล้วล้มลงนอนกับพื้น คาลอสยังมีสติอยู่

“ชะ-แอ๊ก!” มันกำลังจะพูด ถ้าหากส้นเท้าของแรปป้าไม่ได้กระทืบเข้าไปที่ของลับ บริเวณหว่างขาของมันซะก่อน คาลอสพ่นน้ำลายผสมเลือดออกมาอย่างแรง แวนกับโคโลเนลถึงกับกุมของลับของตนเองเบาๆ

“เหล้า 1 แก้วนึงนะเว้ย” แรปป้าหันมาบอกกับเกรฟอย่างติดตลก

“ไอ้*****...” คาลอสค่อยๆพูด “กูจะตามฆ่-”

แรปป้าเตะเข้าไปที่ใบหน้าของคาลอสอย่างแรงจนหัน

“พูดมาก ไอ้ห่า!”

[Alathreon]

011 : Adeus, meu passado.

เกรฟยืนมองโต๊ะทำงานไม้สักที่สลักลวดลายของใบไม้ไว้อย่างสวยงามดังโครมครามในขณะที่มาริกำลังทำการ “สแกน” ในแบบของเธอ กองเอกสารทั้งเก่า ทั้งใหม่ ซองสีน้ำตาล เทปบันทึกเสียง ถูกวงากองไว้บนโต๊ะ ก่อนที่เธอจะหันไปสแกนจุดอื่นๆที่พอจะใช้เก็บของได้ เธอเหลือบมองเหล่าพ่อบ้าน แม่บ้านและคนงานของคาลอสที่ถูกต้อนออกมาจากที่ซ่อนตอนคฤหาสน์ถูกโจมตีและกำลังถูกเฝ้าระวังโดยโคโลเนลกับเบิร์น

“ไอ้พวกเวร...” คาลอสเอ่ยเบาๆในสภาพที่เหมือนกับผ่านสงครามเวียดนามมา รอยช้ำ รอบปูดโปน และเลือดระไปทั่วใบหน้า แรปป้าผู้ซึ่งจับมือของเขาไขว้หลังแล้วมัดด้วยกุญแจมือพลาสติก ถึงกับอึ้งในความอึดของคาลอส

“อึดดีนะ” แวนดอลกล่าวขึ้น ก่อนที่เดินมาแล้วนั่งยองตรงหน้าคาลอส แล้วจ้องตาอันเลือนลอยของเขา

“เกิดอะไรขึ้น?” แวนดอลลุกขึ้น คำถามก่อนหน้าดูห้วนๆ แต่มันสามารถหาเป้าหมายของมันได้เอง

“สมัย...ที่ชั้นยังเป็นกองปราบ” แรปป้ากล่าว “พวกชั้นเป็นทีมที่ไฟแรงที่สุดในกรม ณ ตอนนั้น..”

“วันนึง ชั้นได้เบาะแสว่าจะมีการส่งยาข้ามชายแดนล็อตใหญ่แต่กลับไม่มีคำสั่งอะไรมาเลย ชั้นกับทีมที่เห็นว่าปล่อยเอาไว้ไม่ได้ จึงไปปฏิบัติการกันเอง” เขามองมาที่คาลอสครู่หนึ่ง

“และตอนเที่ยงคืน ที่แถบชายแดนบราซิล-โคลัมเบีย พวกมันก็มาจริงๆ…รถเป็นขบวน ตั้ง 5 คัน ใช่ ชั้นยังจำได้...เราเปิดฉากด้วยกับระเบิด ขบวนรถหยุดลง พวกมันถูกพวกชั้นที่ซุ่มตามที่สูงไล่เก็บทีละคน จนเหลือรถคันสุดท้าย...มิเกลกับโรดิโก้เป็นคนนำส่วนชั้นและที่เหลือคุ้มกัน เมื่อพวกมันเห็นพวกชั้นเท่านั้นแหละ พวกมันยิงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา และแน่นอน พวกชั้นกระหน่ำยิง จนหมดกระสุนไป 2 ซอง พวกมันตายเกลี้ยง...พอพวกเราแจ้งไปทางกรม...แทนที่จะได้อะไรซักอย่างที่เราควรได้รับ พวกชั้นกลับได้ใบสั่งพักงาน 2 เดือน”

“หลังจากรอผลสรุปภารกิจ 2 วัน พวกเราก็ต้องทึ่ง...ในรถคันสุดท้าย พบศพรัฐมนตรีเปโดร ผู้มีข่าวอื้อฉาวเกี่ยวกับยาเสพติดรวมอยู่ด้วย”

“แล้ว...” แวนดอลกางมือรอคำตอบ

“เขา...คือ พ่อของชั้นเอง” คาลอสเปล่งเสียงที่แฝงไปด้วยความเคียดแค้นและอดกลั้นออกมา นัยต์ตาจ้องมาที่แรปป้าอย่างไม่กระพริบ

“…ก็นั้นแหละ...แกได้รับมรดกต่อจากพ่อ แต่ก็เสียแม่ไปด้วยโรคหัวใจ แน่นอน...สิ่งเดียวที่แกมีอยู่ คือ การแก้แค้น...”

“และมันก็โคตรรู้สึกดีเลยว่ะ...” คาลอสพยายามฝืนยิ้ม ด้วยอาการบาดเจ็บที่ใบหน้า ทำให้มันเป็นไปได้ยาก

“ไม่นึกว่า ริโค่ จะเป็นหุ้นส่วนพ่อแกด้วย...แต่ว่าถึงตอนนี้ ชั้นไม่มีอะไรติดค้างแล้ว” แรปป้าเดินเข้าไปใกล้ๆคาลอส สีหน้าที่เรียบเฉยผิดปกติของเขา ทำให้เกรฟสะดุ้ง แรปป้าพูดเบาๆแต่ก็ดังพอได้ยิน

“เพราะ...ชั้น...ชนะแล้ว”

ความเงียบยึดพื้นที่ภายในห้องอีกครั้ง เกรฟยังคงได้ยินเสียงร้องด้วยความกลัวของเหล่าคนงานของคาลอส แต่ประโยคเมื่อคู่ มันทำให้โลกทั้งใบเงียบลงช่วงขณะ

“หนุ่มๆ ชั้นเจอของดีแล้ว” มาริพูดขึ้น พลางชูซองน้ำตาลซองใหญ่ที่เปิดผนึกแล้วขึ้นมา บนซองจ่าหน้าถึงริโค่แบบหยาบๆ คาดว่าคงส่งกันแบบมือต่อมือ เธอหยิบแผ่นที่บรรจุอยู่ภายใน แล้ววางกระจายๆลงบนโต๊ะไม้สัก มันเป็นรูปถ่ายขนาด A4 6 รูป และมีแผ่นกระดาษจดหมายพับอยู่ด้วย เกรฟเป็นคนที่สองที่ได้รูปถ่าย

“นี่มัน...” เกรฟหรี่ตา เขาพบรูปของเขาเองในท่ายืนปกติ บนดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง ด้วยความที่รูปเป็นสีออกฟ้าๆ มืดๆ บนตัวของเขาในรูปฉาบด้วยสีจากแสงอ่อนๆที่มากพอจะทำให้เห็นใบหน้าได้ชัดเจน รอบๆข้างมีสายฝนเทลงมาจนเห็นเป็นสายใสๆ เขาให้รูปเหมือนกำลังจะออกวิ่ง ซึ่งองค์ประกอบทั้งหมดในภาพทำให้เขาจำทุกอย่างได้ทันที

รูปพวกนี้ถูกถ่ายที่เกาลูน...ในคืนที่พวกเขาทุกคนไปรับเหล่ง

“ไอ้พวกชุดดำนั่น?” โคโลเนลจ้องมองรูปถ่ายของตน และดูเหมือนคนอื่นๆจะจำได้แล้ว และแน่นอน ทุกคนหันไปมองหน้ามาริ

“ดูเหมือนว่า...พวกเราจะงานเข้าแล้วล่ะ” เธอยิ้มอย่างน่ารักจนน่ากลัวในสายตาของเกรฟ พร้อมกับชูจดหมายในมือ

“ไม่ว่าคนที่ส่งรูปพวกนี้ให้ริโค่ จะเป็นใครก็ตาม พวกเขาอยากให้เราตาย” เธออธิบาย “เนื้อหาในจดหมายและลักษณะการเขียนมันบ่งบอกได้เลยว่า พวกนั้นมีเพียงเป้าหมายเดียว คือ จับตาย และพร้อมจะจ่ายเงินมหาศาลถ้างานสำเร็จ และแน่นอน ไม่มีการเอ่ยถึงตัวตนของพวกมันเลย”

“ชักจะบ้าไปใหญ่แล้ว…” แวนดอลขยำรูปถ่ายทิ้งอย่างรุนแรง “แรงจูงใจล่ะ”

“ชั้นก็พอเดาได้ล่ะนะ” มาริพยักหน้า “การที่พวกมันต้องการให้ริโค่กับคาลอสลงมือ แสดงว่า มันรู้ว่า แรปป้าเคยมีเรื่องที่นี้ และถ้าพวกเราตาย มันเป็นดูเป็นเพียงการแก้แค้น...อีกอย่าง การที่พวกมันรู้ข้อมูลพวกเราได้ละเอียดขนาดนี้ แสดงว่า พวกมันเป็นองค์กรที่ใหญ่มากแน่ๆ”

“พวกมันต้องมีเงินจำนวนมหาศาล คาดเดาได้จากค่าจ้างที่ให้คาลอส กับพวกชุดดำที่เกาลูน นั้นแปลว่า การที่พวกมันทุ่มเงินเยอะขนาดนี้ พวกมันมีเป้าหมายที่ใหญ่กว่าพวกเราแน่ๆ”

ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สีหน้าของทุกคนดูครุ่นคิด ยกเว้นเบิร์นที่เกรฟไม่เห็นหน้าของเขา กำลังใช้สัญญาณมือให้คนงานเงียบๆ

“เจค๊อบ...” เกรฟพูดขึ้นมาเรียบๆ “เรากับ Blue Hounds เป็นสิ่งเดียวที่ขวางพวกมันกับเจค๊อบ อินดัสทรี่เอาไว้”

แวนดอลเบิกตากว้าง โคโลเนลจ้องมองเอาที่รูปนั้น อีกครั้ง ส่วนมาริได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย เบรินมองมาที่เกรฟ ส่วนแรปป้า เดินไปหาคาลอส

“พวกมันเป็นใคร?” แรปป้าคว้าขอเสื้อของคาลอสขึ้นมา ในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มอย่างสะใจ

“พวกแกก็คงเหมือนกันทุกคนสินะ ฮ่าๆๆๆ” คาลอสหัวเราะ “เป็นตัวซวยเหมือนกันหมดทุกตัว ฮ่าๆๆๆๆๆ”

แรปป้าไม่ได้ทำอะไร เขาค่อยๆลดมือลง แล้วปล่อยให้คาลอสยิ้มลอยๆไป เขารู้อยู่แก่ใจ คาลอสไม่มีทางรู้ได้แน่ๆเพราะ “ฆ่าพวก Azure Wolf ซะ” คือสิ่งเดียวทีเขาได้รับรู้มา และแน่นอน ปัญหาในวงการุรกิจอุตสาหกรรม คาลอสที่รวยเงินและอำนาจอยู่แล้ว คงไม่สนใจนักหรอก แต่สำหรับ PMC ที่ทำงานด้านความปลอดภัยแล้ว การที่บริษัทของตนเองซึ่งเป็นบริษัทระดับโลกถูกหมายหัวเอาไว้ก็ไม่ใช่เรื่องดีเลย อีกทั้งตัวเองยังถูกระบุว่าเป็นเสี้ยนหนามที่ต้องตัดทิ้งอีก มันอาจจะเป็นเรื่องที่ซวยที่สุดของการเป็น PMC เลยก็ได้

“อลาทีออน?” แวนดอลพูดวิทยุไปถึงอลาทีออน สหายเก่า ที่ไปรออยู่ที่เครื่องออสเปรย์แล้ว “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เบิร์น พาพวกคนงานไปที่หน้าบ้าน แล้วปล่อยพวกเขาไป โคโลเนล มาริ กลับเครื่อง” แวนดอลสั่งขณะ ตัวเขาเดินออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว ไล่ๆกับเบิร์นที่ต้อนคนงานออกไป

“เกรฟ...” แวนดอลหยุด เมื่อเห็นเกรฟเดินตามมาแล้วยืนพิงที่ผนังหน้าห้อง แวนดอลพยักหน้า แล้วมองไปที่แรปป้าที่ยังอยู่ในห้องกับคาลอส แล้วเดินจากไป

เกรฟยืนรอแรปป้าอยู่หน้าห้อง หยิบซองบุหรี่ยู่ๆที่พกติดตัวเอาไว้ตลอดออกมาแล้วจุดไฟ สูดอากาศเสียๆเขาปอด เขารู้ดีว่ามันอันตรายต่อสุขภาพ แต่ ให้ตายสิ เขาจะตายวัน ตายพรุ่ง ไม่มีใครรู้หรอก

เขาพ่นควันออกมาช้าๆ ปล่อยให้ แรปป้าได้สะสางโซ่เส้นใหญ่ในชีวิตด้วยตัวเอง

“…สุดท้าย...แกก็ชนะจนได้” คาลอสเอ่ยขึ้นมาเบาๆ “ชั้นไม่รู้หรอก...ว่าชั้นเสียเงิน เสียคนไปเท่าไหร่ แต่ชีวิตเพื่อนของแกน่ะ...อีกคนนะ...4 คน...มันโคตรคุ้มค่าเลยว่ะ”

“และนั้นจะเป็นเรื่องชั่วๆสุดท้ายที่แกจะได้ทำ” แรปป้ามองคาลอสด้วยแววตาเรียบๆ แต่เกรฟรู้สึกได้ ถึงชายผู้ซึ่งกำลังจะเป็นอิสระ

“เรื่องชั่วๆหรอ? หึหึ ราฟาเอล...ชั้นคิดว่า มันเป็นเกมที่สนุกมากเลยนะ” คาลอสแสยะยิ้ม

“…แกจำเหตุระเบิดครั้งใหญ่ที่ท่าเรือได้ไหม” แรปป้าหยิบปืนพอขึ้นมา และขึ้นลำกล้อง

“อ๋อ...ภารกิจสุดท้ายที่ไอ้แก่ริโค่ทำพลาดสินะ” คาลอสยิ้มกว้างมองใบหน้าอันเรียบเฉยของแรปป้า

“…ไม่...เขาทำสำเร็จ...ราฟาเอล คอสต้า...ตายแล้ว”

เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด มันก้องกังวาลไปทั่วทั้งห้อง ตามมาด้วยเสียงร่างกายของชายหนุ่มผู้ถูกพันธนาการล้มลงกระทบพื้นผ้ากำมะหยี เลือดสีแดงฉานค่อยๆไหลซึมรูกระสุนที่กลางหน้าผาก แรปป้าเดินออกมาจากห้อง เขามองหน้าเกรฟ แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับไปที่ฮอ

เครื่องออสเปรย์บินห่างจากคฤหาสน์เรื่อยๆ เกรฟกำลังจดจำวิวของทิวเขาและทะเลริโอ เดอจาเนโร ในขณะที่ลูกทีมคนอื่นๆกำลังนั่งพักผ่อน อลาทีออนและชาเมเลออสก็เช่นกัน ยกเว้นแรปป้า เขาหยิบด๊อกแทคเปลื้อนเลือดแห้งๆออกมาจากกระเป๋าเสื้อ บนนั้นประทับเป็นชื่อของ ราฟาเอล คอสต้า

แรปป้าสูดหายใจเข้า แล้วออกแรงเหวี่ยงปาด๊อกแทคนั้น ให้มันจมดิ่ง และหายสายสูญไป ในมหาสมุทร

[pone123]

เอ้า เราลืมเรื่องนี้ไปได้ยังไงกกันเนี่ย สุดยอดมากครับ แต่งได้ดูดีมากๆเลย แถมมาต่อเนื่องดีกว่าผมอีก

[Alathreon]

012: Reunion

เสียงปืนไรเฟิลดังขึ้น 3 นัด แต่ละนัด เว้นช่วงกัน 5 วินาที โลงศพไม้ค่อยๆถูกย่อนลงไปในหลุมสี่เหลี่ยมผืนผ้าลึกหลายเมตร กลุ่มคนที่มีทั้งทหารชายหญิงในชุดเครื่องแบบพิธีและพลเรือนอีกจำนวนหนึ่ง ยืนอยู่ตรงหน้าหลุมนั้น ใบหน้าของแต่ละคนฉาบไปด้วยความเศร้าสลด บางคนร้องไห้ บางคนขมวดคิ้วแน่นด้วยความโกรธ เมื่อโลงศพถึงที่หมาย ก้อนดินแต่ละก้อนค่อยถูกบรรจงเทกลบหลุมนั้นจนมิด ผู้คนเริ่มเดินออกจากบริเวณไปทีละคน สองคน จนเหลือเพียงชายร่างสูงคนเดียว ผู้ยืนอยู่กับไม้เท้าช่วยพยุงที่ด้านซ้ายของลำตัว ไม่ไกลกันมากนัก มีชายวัยกลางคนร่างท้วมค่อยๆเดินไปหา

“นาวาอากาศตรี เกวริล เดมอนเชฟ…” เกวริลหันไปทางต้นเสียงอันทุ้มต่ำ ของชายที่เรียกเขา เขาเห็นนายพลวัยใกล้เกษียณนายหนึ่ง ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขานัก นายพลเดินย่ำพื้นหญ้าเข้ามาก่อนจะหยุดแล้ววันทยาหัตให้กับป้ายหลุมศพ ที่พึ่งกลบไปมาดๆ ท้องฟ้าสลัวๆ ทำให้เห็นหน้าเขาได้ไม่ชัดเจน

“นายพลโซโคลอฟ” เกรฟทำท่าวันทยาหัตทั้งๆที่ตนเองยังยืนไม่ค่อยได้ ด้วยแขนซ้ายที่จับไม้เท้าช่วยพยุงอย่างสั่นเทาและเจ็บปวดไปทั่วร่าง เขาสวมชุดเครื่องแบบในงานพิธีทหารสีดำ ที่มีเครื่องราชและตราติดอยู่จำนวนหนึ่ง

นายพลโซโคลอฟเดินเข้ามาแล้วพยักหน้า เกวริลจึงลดมือลง นายพลเฒ่ามองไปที่ป้ายหลุมศพสีขาวดาษๆที่ทั้งสองคนยืนอยู่เบื้องหน้า มันลงแกะสลักเป็นตัวอักษรรัสเซียอย่างเรียบๆว่า “อเล็กเซีย ซาช่า สเตรโกวิช”

“เรานึกว่าจะเสียนายไปแล้ว” นายพลกล่าว “ทีมของนายเป็นทีมที่ดีที่สุดในแนวหน้า การสูญเสียในครั้งนี้จึงมีผลกับกำลังของกองทัพในแนวหน้าพอสมควร”

เกวริลนิ่งเงียบ ก่อนที่จะค่อยๆเอ่ยปาก “เอกสารพวกนั้น...เป็นของจริงรึเปล่า?”

“…นาวาตรี...ชั้นว่านายควรจะพักผ่อนเสียก่อนนะ” นายพลหันหน้ามามองเกวริล

“เอกสารพวกนั้น เป็นของจริงรึเปล่า!” เกวริลขึ้นเสียงจนนายพลถอยห่างก้าวเล็กๆ

“…เอกสารส่วนใหญ่ถูกทำลายไปขณะเกิดเหตุระเบิด” นายพลอ้ำอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง “ข้อมูลที่พอเรียบเรียงได้จึงไม่ชัดเจนมากนัก”

“มันคืออะไร”

“เกวริล...มันไม่ชัดเจนพอ...”

“ส่งสเปซนาซ 2 คนไปตรวจอพาร์ตเมนร้างเก่าๆเนี่ยนะ! พวกแกต้องรู้เซ่!!!” เกวริลตะคอกด้วยความเคียดแค้น ทำเอานายพลผู้นั้นสะดุ้งเฮือก ราวกับว่า เกวริลพร้อมจะฆ่าเขาได้ทุกเมื่อ

“’งั้น” นายพลโซโคลอฟปาดเหงื่อที่หน้าผาก “อีก 2 วัน ชั้นจะไปหานายที่โรงพยาบาล”

นายพลรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เกวริลยังคงยืนอยู่หน้าหลุมศพอย่างลำพัง ทั้งมือซ้ายและขวาบีบแน่นจนเนื้อเป็นสีขาวซีด

“นายจะต้องไม่ตายเปล่า ซาช่า...”



“กริ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์มือถือของเกรฟดังขึ้น

เขาค่อยๆพยุงตัวให้ลุกขึ้นอย่างช้าๆ แล้วค่อยๆลุกจากเตียงนอน ปิดระบบนาฬิกาปลุกที่มือถือ แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ เขาสำรวจร่างกายตัวเองก่อนจะลงมือล้างหน้า แปลงฟัน รอยแผลเป็นที่บริเวณน่องขาและท้องจากสะเก็ดระเบิดชวนให้เขานึกถึงเหตุการณ์วันนั้น วันที่ซาช่าตาย

“นายจะไม่ตายเปล่า...”



หลังจากประชุมกับพวกแวนดอลและหัวหน้าหน่วยของ Blue Hounds แต่ละคน ว่าด้วยเรื่องของการเฝ้าระวังภัยและเตรียมพร้อมสำหรับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด และจากแหล่งข่าวของอลาทีออน ซึ่งเกี่ยวกับการขยายตัวของทหารรับจ้างกลุ่มใหม่ ซึ่งเป็นกลุ่มเดียวกับที่โจมตีพวกเขาที่เกาลูน ถึงแม้ข้อมูลที่ได้มาจะไม่ชัดเจนมากนัก ตั้งแต่ผู้เกี่ยวข้องที่ระบุชื่อได้ และท่าทีต้องไปของพวกมัน สิ่งที่ Azure Wolf รู้ ณ ตอนนี้คือ พวกเขา ทั้งหมาป่าน้ำเงินและหมาป่าคราม ตกเป็นเป้าจู่โจมของทหารรับจ้างกลุ่มใหม่นี่ และบริษัท เจค๊อบ อินดัสทรี่ คือเป้าหมายต่อไป หากพวกเขาทั้งหมดตาย สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็คือ ระวังและหาข่าวให้ได้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ หลังจากการประชุมในวันนั้น อลาทีออนกับชาเมเลออสก็หายไปอย่างรวดเร็ว ส่วนแรปป้าก็ดูมีความสุขกว่าที่เคยเป็น แม้จะอยู่ในภาวะเช่นนี้ก็ตาม เกรฟรู้สึกเหมือนได้กลับไปอยู่กองทัพอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ เขาพอใจที่จะอยู่ ในบ้านหลังใหม่แห่งนี้



เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้ว เกรฟก็ออกมาจากห้องเพื่อหาอาหารเช้ากิน เวลา 6 โมงกว่าๆของอาคารนี้ยังคงสงบ พวก Blue Hounds ส่วนใหญ่กว่าจะตื่นก็ 9 โมงเป็นอย่างต่ำ ส่วนในแผนกของงานบัญชีและเอกสาร ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา เกรฟก็ไม่เคยเข้าไปยุ่งเลย นอกจากแวนดอลจะเรียกไปคุย เกรฟสลัดความคิดเรื่อยเปื่อยออกแล้วเดินไปกดลิฟท์ เขารู้สึกเหมือนได้มาอยู่ในครอบครัวใหญ่ ครอบครัวหนึ่งที่สมาชิกแต่ละคนล้วนไม่ธรรมดา เวลาผ่านไปไม่นานลิฟท์ก็มาจอดที่ชั้นโรงจอดรถแล้ว เกรฟ เดินผ่านห้องพักพนักงานพร้อมแวะทักทายลุงจอร์นสันที่นั่งกินกาแฟอยู่ เกรฟขึ้มค่อมมอเตอร์ไซและนั่งนึกว่าจะไปกินอาหารเช้าที่ร้านไหนดี ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า โคโลเนลเคยแนะนำร้านอาหารร้านนึงชื่อ Potato Sack ที่เปิดตั้งแต่ไก่โห่ เกรฟจึงสวมหมวกกันน็อคแล้วบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว



“ไง พวก!” โคโลเนลกล่าวทักเกรฟ โดยที่มีไส้กรอกลมควันอยู่เต็มปาก ข้างๆมีแรปป้าที่ยิ้มให้อย่างเบิกบาน เกรฟโบกมือทักตอบแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะนั้น มีพนักงานหญิงน่าตาหน้ารักคนนึงเดินเข้ามารับออร์เดอร์ เกรฟมองดูจานอาหารที่อยู่ตรงหน้าทั้งแรปป้าและโคโลเนล มันเป็นจานเสต็กเนื้อราดน้ำซอสอะไรซักอย่าง มีเฟรนฟายส์และไส้กรอกรมควันเป็นเครื่องเคียง เกรฟจึงสั่งแบบเดียวกัน พนักงานหญิงพยักหน้ายิ้มแล้วเดินไปทางห้องครัว

“มาเจอกันพอดีเลยแฮะ!” โคโลเนลทัก แล้วจกเฟรนฟายส์แท่งใหญ่เข้าปาก

“ก็ มันหิวพอดีนี่” เกรฟพูดคุยกลบเกลื่อนความหิว

“นายชอบกินอาหารประเภทไหนล่ะ? เดี๋ยวชั้นแนะนำให้” แรปป้ากล่าวขึ้นมา หลังจากซดกาแฟร้อนไปอึกหนึ่ง

“ม่ายอ่ะ เดี๋ยวชั้นจะหิวไปมากกว่านี้” เกรฟตอบพลางหัวเราะ ทั้งสามคน คุยกันอย่างถูกคอ ด้วยความที่ยังเป็นช่วง 6 โมง ในร้านจึงมีคนน้อยพอสมควร ประจวบเหมาะกับที่พนักงานคนเดิมเดินมาจากครัวพร้อมกับอาหารที่เกรฟสั่งไปพอดี หลังจากเสริฟแล้ว เธอจึงเดินไปเปิดทีวีจอ LCD ขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่มุมร้าน เป็นช่วงเวลาของข่าวเช้าทันที

“พวกนายมีแค้นเก่าเก็บเหมือนชั้นรึป่าววะ” แรปป้ากล่าวขึ้นขณะกัดชิ้นเนื้อฉ่ำซอสจนน้ำมันเยิ้มออกมา ประโยคนั้นช่วยชะลอความเร็วในการกินของทั้งโคโลเนลและเกรฟ

“จะว่าไป ชั้นก็มีนะ” โคโลเนลหมุนส้อมในมือเป็นวงกลมราวกับจะเล่าเรื่องในวัยเด็ก

“สมัยตอนอยู่ ปากีสถาน”

“แล้ว...คิดว่า พวกมันจะตามนายมาได้ไหม?” เกรฟถามพลางนกถึงเรื่องราวในร้าน The Club ของลิซ่าวันนั้น

“คงไม่หรอก...ชั้นยิงมันตกหน้าผาเองกับมือ มันไม่น่าจะรอดหรอก” โคโลเนลยักไหล่ เค้าดูปล่อยวางกว่าที่ควร ยังไงซะ เรื่องของแรปป้าก็คงพอเป็นบทเรียนให้กับพวกเขาได้ “เฮ้ นายได้ดูรายการเมื่อคืนรึเปล่า?” โคโลเนลชวนทุกคนคุยเรื่องอื่น แรปป้ากับเกรฟจึงเออออตาม แม้จะยังเป็นห่วงอยู่ในใจก็ตาม

“โคลบี้!” เสียงหญิงสาว ที่ค่อนข้างแหลมดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูร้าน Potato Sack ทั้งสามหันไปมองเธอย่างรวดเร็วและดูเหมือนว่า โคโลเนลจะแสดงท่าทีตกใจ เธอค่อยๆเดินเข้ามาที่โต๊ะของทั้ง 3 เธอสวมเสื้อแจ๊คเก็ตสีดำทับเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนๆ กางเกงยีนส์ และรองเท้าผ้าใบคอนเวิร์สสีเขียวอ่อน ผมเผ้าที่มัดเป็นมวยด้านหลังยาวสลวยเหมือนหางม้า

“แซม?” โคโลเนลร้องด้วยความฉงน

“ไม่เจอกันนานเลยนะ แล้วนี่....” แซมยิ้มเป็นเชิญทักทายแรปป้ากับเกรฟ หน้าด้านที่ดูรั้นๆและรักสนุกของเธอทำให้เกรฟรู้สึกเหมือนไม่ควรล้อเล่นกับเธอ

“เอ่อ...นี่ แรปป้า กับ เกรฟ” โคโลเนลชี้ตัวตามลำดับ

“ส่วนแรปป้า เกรฟ นี่ ร้อยเอกแซม ไรลี่ย์” โคโลเนลกลืนน้ำลาย “หัวหน้าทีมชุดปฏิบัติพิเศษต่อต้านการก่อการร้ายของชั้นเอง”

[Alathreon]

013 : UNSF

โคโลเนลนั่งมองแซม ไรลี่ย์ อดีตหัวหน้าของตนนั่งกัดดับเบิ้ลชีสเบอร์เกอร์คำโตจนซอสเยิ้มออกมาอย่างไม่ห่วงหุ่น เขายุติการกินอาหารเช้าของลงตั้งแต่เธอมานั่งที่โต๊ะ ทั้งๆที่ยังเหลือเสต็กเนื้ออยู่อีกประมาณ 4-5 คำ เกรฟกับแรปป้าก็ค่อยๆกินอย่างปกติ แม้จะมีเหล่ตามองท่าทีของแซมอยู่เนืองๆ

“ชั้นทิ้งชีวิตทหารมาแล้ว เธอก็รู้ดี” โคโลเนลกล่าวอย่างเคร่งเครียดแต่ดูเหมือนแซมจะไม่ไหวติง เธอกัดเบอร์เกอร์อีกหนึ่งคำก่อนจะวางมันลงในจานแล้วซดโค้กอึกใหญ่

“แล้วตอนนี้ก็มาเป็นทหารรับจ้างน่ะเหรอ” แซมยิ้มให้กับท่าทางสงสัยของโคโลเนล “CIA กับ Seal เค้าไม่ยอมปล่อยคนฝีมือดีให้หายเข้ากลีบเมฆหรอกจ๊ะ”

โคโลเนลส่ายหน้าและยิ้มไปด้วย แน่นอน เกรฟก็พอเข้าใจได้ คนที่มีฝีมือดีอย่างโคโลเนลลาออกจากกองทัพมาเอง ทาง CIA หรือ Seal ที่น่าจะเป็นสังกัดเก่าของเขา คงไม่ยอมปล่อยให้เค้าหลุดมือไปง่ายๆ เผื่ออาจจะต้องจำเป็นขอความช่วยเหลืออีก อย่างเช่นในกรณีของแซม ไรลี่ย์

“’ชั้นจะเกลียดพวกชอบเสือกชาวบ้าน******” โคโลเนลสบถออกมา จากมาริอยู่ตรงนี้ด้วย เธอคงกระโดดถีบโคโลเนล หรือก็คงแต่มองค้อน เพราะเกรฟได้ยินมาว่า เธอเบื่องาน CIA เต็มทน

“จะให้ไปทำอะไรอีกล่ะ?”

“คุยง่าย สมกับเป็นนายดีนะ” แซมยิ้มมุมปาก “ขอชั้นเกริ่นนำก่อนล่ะกัน จะให้เพื่อนนายฟังด้วยก็ได้นะ”

เกรฟกับแรปป้าพยักหน้าพร้อมกัน แซมหยิบเครื่องพีดีเอกองทัพออกมาแล้ว เปิดไฟล์บางอย่าง

“ความจริงนี่เป็นข้อมูลลับนะ แต่ชั้นขออนุญาตแล้วว่า พวกนายสามารถเชื่อใจได้ เบื้องบนเค้าเลยให้มา”

“ต่อเลย” โคโลเนลกล่าว แซมพยักหน้า

“หน่วยเก่าที่ชั้นกับโคโลเนลสังกัดอยู่คือ JSOC คงจะดังพอตัวล่ะนะ” แรปป้าพยักหน้า “หลักๆก็คือการต่อต้านการก่อการร้ายของกองทัพสหรัฐฯ จนเมื่อ...ปี 2012 พวกนายคงจำกันได้นะ”

แน่นอน ทุกคนที่เป็นทหารจำได้

“หายนะธันวาคม... ทั้งออสเตรเรีย รัสเซีย และสหรัฐอเมริกา”

หลังสิ้นสุดคำอธิบายนั้นเอง เกรฟ เริ่มเห็นภาพความทรงจำอันหยุ่งเหยิงของเขา แน่นอน แม้จะผ่านมาเกือบ 6 ปีแล้ว แต่มันก็ดูไม่นานมาตลอดเวลา “หายนะธันวาคม” คือชื่อเรียกของเหตุการณ์การก่อการร้ายที่รุนแรงที่สุดเป็นประวัติการณ์ของกลุ่มองค์กรก่อการร้าย 2 กลุ่มในพื้นที่ 3 ประเทศ ซึ่งแม้มันจะเกิดขึ้นเพียงวันเดียวก็สร้างแรงสั่นสะเทือนต่อโลกทั้งใบ โดยในวันที่ 25 ธันวาคม 2012 ตามเวลาท้องถิ่นของแต่ละประเทศ โดยที่ประเทศออสเตรเรียได้เกิดเหตุระเบิดครงั้ใหญ่ขึ้นหลายจุดโดยกลุ่มก่อการร้ายอัลกออิดะห์ โดยเฉพาะที่โอเปร่า ซึ่งมีการแสดงละครโอเปร่าฉลองวันคริสมาสตร์ ในครั้งนั้น มีบุคคลสำหรับของอสสเตรเรียเสียชีวิตกับถูกจับเป็นตัวประกันหลายคน ทางออสเตรเรียจึงต้องระมกำลังพล SASR หน่วยรบพิเศษของออสเตรเรีย เข้าตรึงพื้นที่และทำภารกิจช่วยเหลือตัวประกัน และที่ประเทศสหรัฐอเมริกาในวันเดียวกัน เวลาประมาณ 10 นาฬิกา สนามบินหลายแห่งในนิวยอร์คและลอสแองเจลิส เกิดเหตุระเบิดพลีชีพ และกราดยิงในสนามบิน มีผู้เสียชีวิตร่วมเกือบพันคน หน่วยรบพิเศษ Delta Force ถึงกับถูกเรียกตัวมา แม้ทั้งสองเหตุการ์จะสามารถคลี่คลายลงได้ กลุ่มก่อการร้ายที่รอดชีวิตโดนจับกุม แต่ทั้ง 2 เหตุการณ์ก็ได้จารึกความหวาดกลัวไว้กับชนชาติตะวันตกเสียแล้ว และเท่าที่เกรฟได้ยินมาว่า หน่วย SASR ได้ยกย่องทหารนายหนึ่งให้เป็นฮีโร่ ชื่อของเขาชื่อ ไซม่อน ไวท์ แต่ทว่าหลังจากนั้น ก็ไม่มีข่าวคาวของเขาอีกเลย และอีกเหตุการณ์หนึ่ง เกิดขึ้นในวันที่ 31 ธันวาคม 2012 ที่ประเทศรัสเซีย เกรฟยังคงจำได้แม่นยำแม้จะอยากลืมมันก็ตาม เวลาประมาณเที่ยงคืนเศษๆ มอสโควถูกโจมตีโดยกลุ่มกบฎแบ่งแยกดินแดนเชเชนซึ่งทำการโจมตีจุดยุทธศาสตร์สำคัญหลายจุด ในเมืองหลวงแทบจะกลายเป็นสงครามกลางเมือง กว่าจะสามารถคลี่คลายสถานการณ์ได้ ก็ล่วงเลยไปจนถึงเวลา 6 โมงเช้า ของวันที่ 1 มกราคม 2013 เหตุการณ์นั้นได้แสดงให้เห็นแล้วว่า รัสเซีย ไม่ปลอดภัยอีกต่อไป แล้วนั้นเป็นภารกิจสุดท้ายของเกรฟในฐานะทหารแห่งกองทัพรัสเซียด้วยเช่นกัน

“อืม...จำได้แม่นเลยล่ะ” เกรฟกล่าวอย่างเรียบๆ แม้ในหัวของเขาตอนนี้จะมีภาพท้องฟ้ายามค่ำคืนลุกเป็นไฟ บ้านเรือนโดนระเบิดจนถล่ม การยิงปะทะกันทุกหัวมุมถนน ประชาชนร้องแตกตื่นอย่างน่าเวทนา และรอยเลือดกับชีวิตของเพื่อนทหารที่สังเวยไปราวกับหิมะที่รวงโรย

“หลังจาก เหตุการณ์นั้น กองทัพสหรัฐฯได้รับมือกับทางออสเตรเลียและ EU ฟอร์มทีมหน่วยรบพิเศษขึ้นมาใหม่เพื่อรับมือกับเหตุก่อการร้ายโดยเฉพาะ ทีมนั้นคือ United Nations Security Forces หรือ UNSF” แซมอธิบายเกริ่นจบ

ดูท่าทางโคโลเนลจะไม่มีท่าทีอะไรเลย

“แล้วไง..?” โคโลเนลจิ้มเนื้อเสต็กที่เย็นชืดเข้าปาก “ชั้นออกมาจากกองทัพตั้งแต่ปี 2010 ชั้นจำห่าเหวอะไรไม่ได้หรอก...”

“เหรอ?” แซมเอียงหัวยิ้ม ท่าทางกวนประสาทไม่ต่างจากโคโลเนลนัก “แต่นายน่าจะจำ อัสราม ได้นะ?”

“ไอ้นรกที่โดนชั้นยิงตกหน้าผาน่ะเหรอ” โคโลเนลตอบด้วยท่าทีมั่นใจ “เน่าตายไปแล้วมั้ง”

“อ่อ...” แซมกดบางอย่างในพีดีเอ แล้วมันก็มีรูปภาพๆนึงขึ้นมาแล้วเธอก็ยื่นในโคโลเนล

“รูปนี้ เป็นรูปสุดท้ายของโดรนสอดแนมที่เราส่งเข้าไปในพื้นที่ชายแดนอัฟกัน-ปากีส”

โคโลเนลมองดูด้วยความสนใจใคร่รู้ เค้าเริ่มกวาดสายตาจากมุมภาพจนถึงมุมภาพอีกด้าน พีดีเอนั้นก็มีขนาดใหญ่พอที่จะให้แรปป้ากับเกรฟเห็นได้ เกรฟพินิจอย่างละเอียด มันเป็นภาพการจับตัวเชลยในหมู่บ้านดินแห่งหนึ่งซึ่งชาวบ้านแต่งกายด้วยชุดอาหรับ พวกเขากับถูกสังหารและจับตัวโดยกลุ่มทหารที่ดูคล้ายกับทหารรับจ้าง ด้วยกางเกงขายาวแบบทหารและเสื้อผ้ามีฮูด แต่ละคนพันผ้าที่ดูคล้ายกับชาวอาหรับ บางคนที่ไม่ใส่ก็ดูเห็นได้ว่าเป็นชาวอาหรับชัดเจน แต่ละคนถือปืนไรเฟิลที่ดูเหมือนจะเป็น AK รุ่นใหม่ๆ

“แล้วไง...ก็แค่...” โคโลเนลกำลังจะพูด จนกระทั่งแซมยื่นนิ้วเข้ามาแล้วซูมภาพไปที่ชายคนหนึ่งให้

“*****..อะไร...ว่ะเนี่ย...” โคโลเนลเหงื่อแตกเต็มหน้าผากจนเจ้าตัวปาดมือเช็ด

เกรฟเห็นเป็นชายวัยประมาณ 30 ต้นๆ เท่าๆกับพวกเขา ที่แต่งกายคล้ายกับคนอื่นๆ เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้พกปืนไรเฟิล ท่าทางในภาพคือกำลังสั่งการคนอื่นๆอยู่

“มัน?....มันรอด?” โคโลเนลพูดตะกุกตะกัก

“เราคิดว่า คงจะเป็นผู้นำการก่อเหตุหายนะธันวาคมด้วยนะ” แซมไม่มีท่าทีติดตลกอีกต่อไป

“.....” โคโลเนลถอนหายใจแล้ว มองหน้าแซมตรงๆ “UNSF จะทำอะไรต่อ?”

“แน่นอน ส่งคนที่ดีที่สุดไปที่นั้น แล้วหาหมอนั้นให้เจอ”

“แต่ชั้นเป็นคนนอกนะ แซม”

“ไม่ต้องห่วง...ได้ข่าวว่า CEO นายเป็นพวกหน้าเลือด” แซมกลับมายิ้มอีกครับ “UNSF ก็ยอมทุ่มเต็มที่ เพื่อให้ได้นายมาร่วมทีม”

“ได้กี่คนล่ะ?” โคโลเนลถามพลางหันไปมองทั้งเกรฟและแรปป้า

“ชั้นก็พร้อมนะพวก” แรปป้ากล่าว ส่วนเกรฟพยักหน้า

“ก็ดี” โคโลเนลหันไปมอง แซมอีกครั้ง “ชั้นจะพาเธอไปหา ครอส”

แซมยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับทั้งสามคน

“พีดีเอนั้น นายเก็บเอาไว้เถอะ” เธอกล่าว

โคโลเนลหยิบมันขึ้นมา เขาจ้องหน้าของชายคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง

“อัสราม อิซา คราวนี้ แกไม่รอดแน่...”

[Alathreon]

อัพตอนใหม่แล้วครับ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านมาตลอดนะครับ ^^

[Alathreon]

014 : Mission Briefing

"UNSF พร้อมจะจ่ายให้นายได้ไม่อั้น ขอเพียงแค่ให้โคโลเนลได้ไปกับชั้น"

แซมยืนท้าวเอวกล่าวกับแวนดอลอย่างไม่มีความเกรงใจ เกรฟเป็นวิตกเล็กๆว่าแวนดอลอาจจะวีนแตกก็ได้ แต่ไม่เลย สีหน้าของแวนดอลกับแสดงความครุ่นคิดออกมา

"ให้โคโลเนลไปคนเดียว มันเสี่ยงเกินไป อย่างน้อยก็ต้องให้คนของเราไปด้วยคนนึงล่ะนะ"

แวนดอลยืนกอดอกแล้วมองไปรอบๆห้องทำงานของเขาที่ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า มาริที่นั่งประจำที่ของเธอแค่มองสำรวจแซมเฉยๆ เธอไม่คิดที่จะแสดงความเห็นอะไร แต่ปล่อยให้มันเป็นการตัดสินใจของแวนดอล จากการที่เกรฟคิดคาดคะเนเอาไว้ มาริกับตัวแวนดอลเองตัดทิ้งไปได้เลย

"ชั้นกับมาริต้องอยู่ที่นี้ เผื่อมีเหตุฉุกเฉิน"

ตามนั้น การที่พวกเขาโดนเล็งโจมตีอยู่ มันคงเป็นเรื่องโง่มาก ถ้าจะส่งนักวางแผนของทีมไปที่อื่น
แซมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แต่เธอก็ไม่พูดอะไร โคโลเนลได้เล่าให้เธอฟังแล้วเกี่ยวกับกลุ่มทหารรับจ้างชุดดำพวกนั้น แซมเข้าใจดีแต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะภาครัฐไม่อาจจะแทรกแซงเรื่องของเอกชนได้ เพราะมันจะมีปัญหาในภายหลัง ยกเว้นแต่ว่า มันจะกระทบกระเทือนต่อความมั่นคงของชาติ

"แรปป้ากับเบิร์น นายสองคนเชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ระยะใกล้ ถ้าเกิดเหตุที่นี้จริงๆล่ะก็ นายสองคนจะเป็นตัวกุมชัยได้เลยนะ"

แน่นอน เหลือเพียงตัวเกรฟคนเดียวที่เหมาะสมที่สุดแล้ว เขาพยักหน้ารับ เมื่อแวนดอลหันมาหาเขา

"หวังว่า หน่วยรบโคตรจะพิเศษของสหรัฐฯ จะไม่สองมาตรฐานกับคนรัสเซียนะ"

"ไม่หรอก...เอาจริงๆนะ UNSF ก็มีชาวอาหรับเป็นสมาชิกอยู่เหมือนกัน" แซมยิ้ม "อีกอย่าง รัสเซียก็ไม่มีเรื่องชวนตีกับสหรัฐฯมานานแล้วนี่นะ"

"ก็ไม่แน่หรอก" เกรฟกล่าว "ชั้นขอบอกไว้ก่อน ถ้าชั้นคิดจะฆ่าใครชั้นฆ่าจริง"

แน่นอน เกรฟแค่พูดเป็นเชิงล้อเล่น แต่ทว่า สีหน้าของแซมกลับดูซีดลงนิดๆ มันคงจะเป็นแววตาของเขา

"ด...ได้ งั้นชั้นขอตัวโคโลเนลให้ไปคุยกับผู้บัญชาการก่อนนะ" แซมยิ้มให้กับแวนดอล ก่อนจะลากตัวโคโลเนลออกไป ทันทีประตูปิดลง มาริก็โพ่งขึ้นมาทันที

"ทำไมหน่วยรบของกองทัพขึ้นต้องตามง้อทหารรับจ้างด้วยล่ะ อีกอย่าง งานประเภทต่อต้านการก่อการร้ายมันควรจะเป็นความลับสิ"

"มันก็จริงอยู่..." แวนดอลทำสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ "แต่โคโลเนลเป็นพวกมีพรสวรรค์ ใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ งานที่ส่งผลกระทบต่อความมั่นคงก็คงให้พวกอ่อนๆ ทำไม่ได้เหมือนกัน"

"ชั้นกลัวว่ามันจะเข้าเคสเดียวกับชั้นน่ะสิ" แรปป้าที่นั่งอยู่นาน เอ่ยขึ้น "เกรฟ นายก็เห็นสินะ"

"ใช่" เกรฟตอบอย่างแข็งขัน "เราไม่มีทางรู้เลยว่านี่จะเป็นกับดับอีกรึป่าว แถมเราก็ยังไม่รู้ด้วยว่า พวกกลุ่มชุดดำพวกนั้นมีอะไรเชื่อมโยงกับกลุ่มก่อการร้ายนี่รึป่าว ยังไงซะ ก็คงต้องระวังไว้ก่อน"

"นั้นสินะ การที่จู่ๆทหารรับจ้างกลุ่มใหม่มาไล่ล่าพวกเราเลยมันก็ยังไงอยู่ การที่พวกมันเชื่อมโยงกับพวกก่อการร้ายมันน่าคิดเหมือนกัน" แวนดอลทำสีหน้าครุ่นคิด

เกรฟพอจะเข้าใจเขาขึ้นมาบ้าง แม้เวลาปกติทั่วๆไป แวนดอลดูจะเป็นคนที่ไม่เอาถ่าย เอาแต่ใจ และดูบ้าบิ่นที่สุด แต่ว่าในเวลาที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเช่นนี้ กลับดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จะว่าห่วงลูกน้องฝีมือดีก็ไม่น่าใช่ น่าจะเรียกว่า เป็นห่วงเพื่อนร่วมรบเสียมากกว่า เกรฟเองไม่ได้รู้ประวัติของแวนดอลมากนัก รู้เพียงว่า เขาเคยไปปฏิบัติภารกิจร่วมระหว่างกองทัพสหรัฐ-ราชอาณาจักรที่ ตะวันออกกลางกับโคโลเนลด้วย
การสนทนายุติลงชั่วขณะ เบิร์นผู้สวมหน้ากากบาลิสติกสีดำด้านนั่งนิ่งมาตั้งแต่ที่แซมเข้ามาในห้องแล้วเกรฟเหล่มองเป็นบางครั้งบางคราว เกรฟไม่รู้ว่าเค้าได้ผ่านเรื่องอะไรมา แต่เบิร์นดูเหมือนว่า พร้อมจะยิงใครก็ได้ที่หมายจะทำร้ายเขา ตลอดเวลา แวนดอลที่กล่าวว่าคงจำเป็นต้องส่งโคโลเนลไป จริงๆ เพราะช่วยงานของกองทัพเอาไว้บ้าง เผื่อจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ยังคงนั่งเงียบบนเก้าอี้โซฟาของตัวเอง ส่วนคนอื่นๆก็ดูมีท่าทีกังวลเล็กเหมือนกัน...

บรรยากาศช่างรู้สึกคล้ายคลึงกับสมัยที่เกรฟยังคงเป็นทหารอยู่...ต้องไปประจำการที่แนวหน้า...ไม่รู้ว่าตนและพวกพ้องจะตายตอนไหน เมื่อไหร่ และอย่างไร...
ประตูบานคู่เปิดขึ้นอีกครั้ง ทำลายห้วงอดีตสั้นๆของเกรฟ เขาคิดว่าตนเองควรจะไปปรึกษาจิตแพทย์ซักหน่อย

"ผู้บัญชาการอนุมัติแล้ว" แซมพูดด้วยหน้านิ่งๆ "เราจะเริ่มออกเดินทางด้วยเครื่องเจ็ทส่วนตัวที่สนามในอีก 2 ชั่วโมง"

"ใช่พวก ชั้นกับเกรฟจะได้ไปทัวร์ปากีสถานกัน เดี๋ยวชั้นจะหาปลอกกระสุนมาฝากนะ"

โคโลเนลพูดพยายามจะให้มันติดตลก แต่มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย

"แค่ระวังหัวของแกเอาไว้ก็พอ" แวนดอลส่ายหน้ายิ้ม "ไอ้หัวแม่เหล็กเอ้ย"

ทั้งแวนดอลและโคโลเนลยิ้มให้กันอย่างรู้ใจ

"เอาล่ะ เราคงต้องรีบแล้วล่ะนะ พ่อแม่เหล็ก" แซมกล่าว โคโลเนลแสดงท่าทีหัวเสียนิดหน่อย ก่อนจะเดินตามเธอไป ในขณะที่เกรฟจะเดินตามไปนั้นเอง

"เกรฟ!" แวนดอลรั้งแขนเขาเบาๆ "ถ้าทุกอย่างมันดิ่งลงเหว....นายคงรู้นะ ว่าต้องทำยังไง"

เกรฟพยักหน้าเบาๆ แวนดอลพยักหน้ากลับ ทุกคนรู้ดี รู้ว่าควรทำยังไง

แรงสั่นสะเทือนจากล้อเครื่องบินกระแทกกับพื้นหินทรายอันหยาบกร้านและแห้งแล้งเบาๆ ที่แรงพอให้ทำให้เกรฟตื่นขึ้นได้ อาจจะเป็นเพราะเค้าไม่เคยหลับสนิทอีกเลยตั้งแต่ภารกิจที่ชายแดนเชชเนีย เกรฟตื่นขึ้นมาด้วยท่าทีปกติ เขานั่งอยู่ในห้องหลักของเครื่องบิน ที่มีผู้โดยสารอยู่ 5 คน รวมเขาด้วย ที่นั่งด้านหน้าเป็นแซมที่กำลังนั่งอ่านบางอย่างจากโน๊ตบุคทหารของเธอ ส่วนโคโลเนลนั่งเคี้ยวหมากฝรั่ง ที่หูมีหูฟังของ Beat สีฟ้าขาวสวมอยู่ เสียงเพลงดังเล็ดลอดออกมาจนเกรฟที่นั่งอยู่แถวหลังได้ยินชัดเจน มันเป็นเพลงร็อคของวงที่ชื่อ Linkin Park จากเท่าที่เกรฟจำได้ ส่วนผู้โดยสารอีก 2 คน เป็นทหารอารักขาของแซมที่อยู่ในชุดรบแบบพลเรือน พร้อมกับปืนกลเบา MP7 ทั้งสองคน พวกเขาไม่ได้หลับเลยตั้งแต่เครื่องเทคอ๊อฟจากแมนฮัตตัน แซมเก็บของอย่างรวดเร็ว เมื่อสัญญาณสีเขียวสว่างเธอก็ลุกขึ้นยืนทันที ต่างกับโคโลเนล เขามองออกผ่านหน้าต่างเครื่องบิน มองดูทิวทัศน์ของทะเลทรายที่ไกลออกไป สุดลูกหูลูกตา เมื่อเขาลุกขึ้น เกรฟมองเห็นได้ในแววตาของโคโลเนล เหมือนกับชายผู้เหนื่อยหน่าย ได้กลับมายังบ้านหลังเก่า

"ค่ายนอร์ริส เป็นค่ายสร้างใหม่สำหรับ UNSF โดยเฉพาะ" แซมนำพวกเขาอยู่ด้านหน้าแล้ว ทหารอารักขาคนนึงเปิดประตูเครื่องบินให้กับเธอ แสงสว่างที่แฝงไปด้วยความระอุค่อยๆแพร่เข้ามาในเครื่อง

"ก็ไม่เลวเท่าไหร่นี่.." โคโลเนลเดินนำออกไป เกรฟเดินมาติดๆ

มันดูเหมือนค่ายทหารธรรมดาๆ ไม่มีอะไรเป็นจุดสังเกตุชึ่งก็เอาไว้พรางตาได้ดี แซมเดินนำพวกเขาไปที่รถฮัมวี่ 2 สองที่จอดรออยู่ พวกเขาใช่เวลาไม่นานนักก็มาถึงอาคารทรงครึ่งวงกลมที่ทอดตัวยาวออกไป กว่าอาคารอื่นๆ น่าจะเป็นผู้บัญชาการของ UNSF ภาคสนามตะวันออกกลาง แซมเดินนำเข้าไป พลางยื่นผ้าเช็ดหน้าในกับเกรฟที่เหงื่อแตกเต็มทั่วใบหน้าเพราะอากาศที่ร้อนระอุ ซึ่งเกรฟยังไม่ชินกับมันเท่าไหร่นัก

"นาวาเอกโคลบี้ สจ๊วต!" ชายวัยกลางคนในชุดลำลองทหารลายพรางสีทราย ร่างดูกำยำ สูง ริ้วรอยบนใบหน้าที่เข้ากับผมและหนวดสีเทาที่ตัดเป็นทรง เดินเข้ามาทักทายกับโคโลเนล เขาพยักหน้าให้เกรฟเช่นกัน แต่ไม่ได้พูดอะไร

"ท่านนายพลคะ ชายคนนี้เป็นชาวรัสเซียที่ดิชั้นราบงานค่ะ" แซมแนะนำเกรฟให้นายพลคนนั้นได้รู้จัก "เกวริล เดมอนเชฟ ค่ะ"

"นี้คือนายพลแลงย์ลี่ ผู้บัญชาการของ UNSF ภาคสนาม" ทั้งคู่จับมือกันเป็นพิธี

"นานมากแล้วนะ ที่ชั้นไม่ได้เห็นคนรัสเซียในสนามรบ"

"ครับท่าน..." เกรฟตอบเรียบๆ รู้สึกไม่ค่อยชอบหน้าหมอนี่เท่าไหร่ โคโลเนลเองก็เช่นกัน

"เอาล่ะ ท่านนายพล มีแผนอะไรก็รีบๆ อธิบายมาซะสิ" โคโลเนลพูดโพล่งขึ้นมา "จะได้รีบๆทำ"

นั้นสร้างความประหลาดใจให้กับทุกคนในห้องได้ดีทีเดียว

"เออ...เอาเป็นว่า วันนี้ พวกคุณไปพักผ่อนก่อนล่ะกัน"



"โคตรชอบสีหน้าไอ้นายพลนั้นเลยว่ะ" โคโลเนลนอนบนเตียงสีขาวที่ฟูกคงจะบางแค่ไม่กี่สิบเซน "ชั้นล่ะเกลียดพวกยศนายพลจริงๆ ****ดีแต่สั่ง ไม่ได้รู้ห่าอะไรเลยว่า สถานการณ์มันเป็นยังไง"

"นายคงมีประสบการณ์กับนายพลแย่ๆมาล่ะสิ" เกรฟนั่งตรวจดูกระเป๋าของตัวเอง ซึ่งมีเพียงใบเดียว เพราะแซมกล่าวว่า ทั้งอาวุธและยุทธโปกรณ์ให้ใช้ของ UNSF

"นายพูดยังกับว่า มันมีนายพลดีๆอยู่อย่างนั้นแหละ"

"ชั้นเคยเจอล่ะกันน่า" เกรฟยิ้ม พยายามจะไม่นึกถึงเรื่องเก่าๆ

"คงจะคล้ายๆ ยูนิคอร์นสินะ" เกรฟไม่ได้ตอบอะไรกลับไป โคโลเนลหลับตาลงไปแล้ว เกรฟควรจะปล่อยให้เขาและตัวเองพักให้เต็มที่ เพราะเวลาลงภารกิจ เวลาพักผ่อนแทบเป็นศูนย์

เช้าวันที่ 2 ที่ค่ายนอร์ริส ใกล้ชายแดนปากีสถาน แซมมาปลุกเกรฟกับโคโลเนลถึงที่ แม้ว่า พวกเขาจะเตรียมพร้อมรออยู่แล้วก็ตาม พวกเขามาที่ห้องบรรยายภารกิจและเตรียมอาวุธตั้งแต่เช้ามืด โดยมีนายพลแลงย์ลี่กับทหารที่เป็นชายผิวดำคนนึงกับชาวอาหรับอีกคนรออยู่แล้ว

"เอาล่ะ มากันครบแล้วสินะ" แซมเป็นผู้บรรยาย "เอาล่ะ ภารกิจของพวกนาย ณ ตอนนี้..."

"ที่รู้ๆกันคือ เราได้ภาพของชายคยหนึ่งที่ระบุตัวได้ว่า เป็นอัสราม อิซา ผู้นำกลุ่มลักธิก่อการร้ายในเครือของอัลกออิดะห์ และจากข่าวกรองในช่วงนี้ที่มีการเคลื่อนไหวของกลุ่มก่อการร้ายตามหมู่บ้านเล็กๆ ดังนั้นงานของพวกนายคือ สอดแนม และหาที่มั่นของพวกนี้ให้เจอ"

"แล้วถ้าหาเจอและระบุตำแหน่งได้ล่ะ?" โคโลเนลถาม

"เราจะปรึกษากับทางศูนย์อีกที"

"เสียเวลาดีนี่ น่าจะถล่มซะให้มันจบๆไป"

"เฮ้! นาย จิตสำนึกของคนมันหายไปไหนหมด อาจจะมีชาวบ้านโดนจับเป็นเชลยอยู่ด้วยก็ได้" ชายชาวอาหรับลุกขึ้นด่าทอใส่โคโลเนล ซึ่งฝ่ายหลังไม่มีท่าทีอะไร

"เอาเถอะ... ดีๆกันไว้น่า ฟาฮัด" แลงย์ลี่กล่าวเบาๆ ชายอาหรับคนนั้น ที่ชื่อ ฟาฮัด ก็พยักหน้าแล้วนั่งลง

"ถ้าเป็นงานง่ายๆ อย่างการสอดแนมทำไมต้องให้โคโล...โคลบี้ถ่อมาทำด้วยล่ะ" เกรฟถามแซมอย่างจริงจัง

"ดีมากที่ นายถาม เผื่อคนแถวนี้เค้าอยากรู้" โคโลเนลส่งเสียงชิไปเบาๆ

"ภาพจาก UAV ที่ได้นี่ เป็นภาพสุดท้าย ก่อนที่มันจะถูกยิงตก ด้วยความเร็วของมัน ไม่มีทางที่จะโดนยิงตกด้วยจรวดธรรมดา บวกกับพื้นที่ในบริเวณนั้นเป็นภูเขาเสียส่วนใหญ่ การสอดแนมทางอากาศจึงมีขอ
จำกัดอยู่ พวกนายแค่เข้าไป ระบุตำแหน่งแล้วหนีออกมาก็พอแล้ว"

"อ่าฮะ แล้วภารกิจจะเริ่มเมื่อไหร่ล่ะ" เกรฟยกมือถามอีกครั้ง

"ก็..." แซมดูนาฬิกาข้อมือของตน "อีกชั่วโมงครึ่ง.."

[Alathreon]

015 : Recon
สายลมแรงยามบ่ายที่พัดพาเม็ดทรายหยาบสีน้ำตาลแดง แลดูเห็นเป็นรูปร่างได้อย่างชัดเจน เคลื่อนเอื่อยๆ แต่กรรโชก กระทบกับร่างของชาย 2 คนที่ซึ่งกลมกลืนไปกับโขดหินและผืนทรายบนยอดเนินเขาเล็กๆ สองคนกำลังหันหน้าไปทางทิศที่ซึ่งระยะทางข้างหน้าประมาณ 400 เมตรมีหมู่บ้านดินเล็กๆ ของชนปากีสถานพื้นเมืองอยู่ ซึ่งที่ที่นั้น อยู่ห่างจากคล้ายนอร์ริสราว 70 กิโลเมตร วินาทีนั้น แท่งโลหะสีทรายค่อยๆตามทิศทางการเคลื่อนไหวของเป้าหมาย

"จับตาดูอยู่รึป่าว?" เกรฟ ใช้กล้องทางไกลแบบตาเดียวที่เป็นที่นิยมของ พลชี้เป้าทั่วไป จับตาดูไปที่หมู่บ้านดินนั้น มันเป็นหมู่บ้านเดียวกันกับที่โดนกลุ่มก่อการร้ายที่นำโดย อัซราม อิซา โจมตี มันไม่กี่วันก่อนอย่างแน่นอน

"ชัดเจน" โคโลเนลตอบสั้นๆ กล้องเล็งกำลังขยายสูงที่ติดตั้งบนปืนไรเฟิลซุ่มยิงแบบโบลท์แอคชั่น MSR สีทรายช่วยให้เขาเห็นทัศนียภาพของหมู่บ้านโดยรอบได้อย่างชัดเจน ทั้งจุดสังเกตุการณ์ จุดซุ่มโจมตี
"พวกมัน..." เกรฟกำลังสังเกตุการณ์ กลุ่มก่อการร้ายดังกล่าว 2 คนที่อยู่ในชุดที่ดูแปลกตาจากกลุ่มก่อการร้ายทั่วๆไป ผนวกกับอาวุธ ที่น่าจะเป็นอาวุธปืนไรเฟิล G36C ทำให้พวกมันดูเหมือนจะเป็นทหารรับจ้าง มากกว่า กลุ่มก่อการร้าย

"แซม...ดูอยู่รึป่าว" โคโลเนลที่ติดตั้งกล้องสังเกตุการณ์แบบไร้สายรุ่นใหม่ที่ส่งสัญญาณได้ไกลกว่า 100 กิโลไว้ที่กล้องเล็งด้วย ซึ่งพวกแซม และแลงย์ลี่กำลังดูอยู่

"ชัดเจนเลยล่ะ....ว่าอัซราม ต้องมีคนหนุนหลังที่ใหญ่มากแน่ๆ"

"ไวเวิร์น 0-1และ 4 ช่วยนับจำนวนพวกนั้นโดยรวมด้วย" แลงย์ลี่กล่าว

"รับทราบ" แม้โคโลเนลจะดูไม่ชอบพวกนายพล แต่เกรฟก็สัมผัสได้ถึงความเป็นมืออาชีพ ที่แยกแยะความรู้สึกส่วนตัวกับงานได้อย่างเด็ดขาด

"ยาม 2 คนที่ทางเข้าหมู่บ้าน และดูเหมือนจะมีอีก 4 คนเป็นพลซุ่มยิงบนหลังคาที่สูงที่สุด 4 แห่ง"

"กลางหมู่บ้านอีกประมาณ 5 คน มีความเป็นไปได้สูงว่า มีพวกมันอีกในบ้านแต่ละหลัง" เกรฟกล่าวเสริม

"ไวเวิร์น 0-2 และ 3 มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมไหม" แลงย์ลี่ถามถึงอีก 2 คน

"เอ่อ...ข้อมูลตรงตามที่ 1 และ 4 กล่าว จากมุมนี่..." "ฟาฮัด" ชายอาหรับ และ "จอร์จ" หนุ่มผิวสี ที่แยกจากโคโลเนลและเกรฟไปสังเกตุกาณร์คนละมุมเขา แต่ไม่ไกลกันมากจนอยูนอกระยะการคุ้มกันของโคโลเนล "เราเห็นยานพหนะประเภทรถบรรทุกและ รถกระบะ จำนวนหนึ่งพร้อมกับกระท่อมที่ดูเหมือนจะเป็นคลังอาวุธขนาดเล็กด้วย"

"ด่านงั้นหรอ" แลงย์ลี่ กล่าวขึ้น "ชักจะยุ่งยากแล้วสิ"

"ขอคำสั่งโจมตีด้วย" เกรฟกล่าวขึ้นมา สร้างความแปลกใจให้กับทุกคน ยกเว้น โคโลเนล

"นี่ หนุ่มรัสเซีย อย่าลืมภารกิจของเราสิ" จอร์จกล่าวเหน็บๆ ฟาฮัดที่อยู่ข้างๆ ขำนิดๆ

"หมู่บ้านนี่ เป็นที่สุดท้ายที่เรารู้ การเคลี่อนไหวของพวกมัน และอย่างที่ว่าไป มันเป็นด่าน ทั้งวิทยุสื่อสาร รายงาน และแผนที่ ที่นี่คือกุญแจของเรา" เกรฟกล่าวอย่างเรียบๆทุกคนเงียบไปชั่วขณะนึง

"กูเข้าใจล่ะ ว่า สเปซนาซมันเก่งกว่าหน่วยซีลตรงไหน" โคโลเนลกล่าวเหน็บๆ

"อ่า...นายก็พูดมีเหตุผลนะ แต่เราไม่รู้จำนวนศัตรู มันเสี่ยงเกินไปที่จะบุกเข้าไป จำนวนของเรามีน้อยกว่ามาก" จอร์จกล่าว

"ก็จริง...การใช้ระเบิดก็อันตรายเกินไป ชาวบ้านบางส่วนอาจจะยังอยู่ที่นี่" เกรฟเป็นฝ่ายออกความเห็นเอง

"แต่มันก็จำเป็น" โคโลเนลกล่าวขึ้นมาเรียบๆ "ให้ชั้นคุ้มกันพวกนาย เกรฟ นายพยายามไปให้ถึงห้องบัญชาการ ส่วน จอร์จกับฟาฮัด วางระเบิด ที่คลังอาวุธ รอจังหวะ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น ก็จุดพลุได้เลย"

"โคลบี้! นาย.." ฟาฮัดดูเหมือนจะขัดแย้ง

"เชื่อชั้นเถอะน่า!" โคโลเนลตะคอกกลับ ทำให้ฟาฮัดเงียบไป " HQ ขอคำสั่งโจมตี"

"...มันค่อนข้างเสี่ยงเหมือนกัน แต่ว่า...มันจำเป็นจริงๆนั้นแหละนะ" แลงย์ลี่ถอนหายใจ "ชั้นอนุญาต ขอให้โชคดี"
เกรฟได้ยินเสียงแสดงอาการไม่พอใจของฟาฮัดเบาๆ

เกรฟ ภายใต้รหัส ไวเวิร์น 0-4 ค่อยๆลุกขึ้นยืน เขาสวมชุดนาวิกโยธินของกองทัพสหรัฐฯ แบบใหม่ที่ช่วยเพิ่มความคล่องตัว ตั้งแต่รองเท้าที่เป็นแบบรองเท้าผ้าใบ และเสื้อที่เป็นเนื้อผ้าแบบ สเปนเด็กซ์ และ
ชุดเวสท์ที่น้ำหนักเบา กระทัดรัดแต่สามารถติดตั้งกระเป๋าและอุปกรณ์ได้เยอะ เขาค่อยๆขยับผ้าพันคอซีมัคให้ปิดจมูก ผมยาวที่รวบเอาไว้เรียบร้อยสั่นไหวตามการเคลื่อนที่ แล้วหยิบอาวุธปืนไรเฟิล SCAR-H สีทรายแบบดั้งเดิม ที่ติดตั้งกล้องช่วยเล็งระยะกลางกำลัง 4 ACOG ที่มีศูนย์เล็ง Red dot เล็กๆ ติดอยู่บนกล้องเผื่อการยิงระยะใกล้ และแท่งกริปใต้ลำกล้องเพื่อลดแรงถีบ ผู้ที่เลือกปืนนี้ให้ คือโคโลเนล ที่ว่า เกรฟคงคุ้นเคยกับปืนที่มีขนาดกระสุน 7.62 มากกว่า และแม้ว่าเค้าจะไม่คุ้นเคยกับปืนต่างสัญชาติ แต่ถ้าขึ้นชื่อว่า ปืน การเรียนรู้ก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็น เมื่อเตรียมตัวแล้ว เค้าก็ขยับๆก้มตัวแล้ววิ่งต่ำลงเนินเขาไปอย่างรวดเร็ว

"เอาล่ะ หาป๊อปคอร์น มานั่งกินได้เลย โชว์จะเริ่มแล้ว" โคโลเนลค่อยๆขยับเลนส์กล้องให้เหมาะสายตา พร้อมทำการยิง กระบอกเก็บเสียงที่ติดตั้งอยู่กับ MSR จะช่วยซ่อนตำแหน่งของเขา

เวลาผ่านไป ประมาณ 5 นาที เกรฟสามารถเข้าถึงทางเข้าหมู่บ้านได้ พร้อมกับพวกฟาฮัดที่รายงานเข้ามาว่าถึงคลังอาวุธแล้วเช่นกัน แผนของการโจมตีครั้งนี่คือ เกรฟจะลักลอบเข้าไปในหมู่บ้านและพยายามตามหาห้องศูนย์บัญชาการ โดยมีโคโลเนลที่อยู่ห่างออกไป เกือบ 500 เมตรเป็นพลซุ่มยิงคุ้มกัน ถ้าหากจำเป็นต้องยิงสู้จริงๆ ก็จะมีฟาฮัดและจอร์จเป็นคนดึงความสนใจ ในขณะที่เกรฟจะเป็นคนจัดการที่เหลือ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาถนัดอย่างยิ่ง

"ทหารยามหน้าประตู สองคน..." โคโลเนลรายงานทางวิทยุ "นายจัดการคนใกล้ ตามนายพร้อม"
เกรฟพยักหน้า เขาดึงมีดออกมาจากฝักแล้วพุ่งเข้าไปแทงที่คอหอยของยามคนนึง แล้วลากเขาเข้ามาหลบหลังกำแพง เป็นจังหวะเดียวกับที่โคโลเนลลั่นไกลสังหารอีกคน กระสุนพุ่งทะลุเปลือกกระโหลกพร้อมกับเศษสมองสีแดงสด เกรฟสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจที่ค่อยๆแผ่วลง จนดับไป

"เสื้อเวสท์ ระเบิดมือ แฟลช ปืนกลอัติโนมัติ" เกรฟละมือจากศพของยามแล้วค่อยๆ ลากอีกศพไปให้พ้นระยะสายตา ก่อนที่จะเลาะไปตามกำแพง เปิดหน้าต่างของบ้านแต่ละหลังในแถบด้านนี้ของหมู่บ้าน เพื่อดูภายในบ้านแต่ละหลัง ซึ่งทุกหลังล้วนว่างเปล่า ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิต หมู่บ้านนี้ ถ้ามองจากด้านบนขะเป็นรูปวงกลม โดยที่ตรงกลางเป็นพื้นที่ว่าง ที่คาดว่าน่าจะเป็นจุดชุมนุมและจัดงานเลี้ยงฉลอง ที่ตอนนี้ กลายเป็นจุดพักหลบแดดของพวกทหาร ฟาฮัด กับจอร์จที่ติดตั้งระเบิดเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ค่อยๆตรวจสอบบ้านหลายหลังอีกด้านที่ละหลัง และพบว่ามันร้างมาได้ซักระยะนึงแล้ว

"ไม่มีสัญญาณของชาวบ้านหรือมิตร" เกรฟกล่าวรายงาน "พวกชาวบ้านหายไปไหนกันหมดนะ"

"นี่มันแปลกนะ ปกติพวกก่อการร้ายตะวันออกมันจะเป็นมิตรกับชาวบ้านมุสลิมนี่..." จอร์จกล่าวมาทางวิทยุ

"ใช่...แปลกเกินไป" โคโลเนลกล่าว "ฟาฮัด พอจะรู้อะไรรึป่าว"

"...ก็อย่างที่นาย พวกหัวรุนแรงมันไม่ทำร้ายชาวมุสลิม แต่ดูจากเครื่องแต่งกายของกับอาวุธแล้วล่ะก็ ชั้นว่าพวกนี้ คงจะเป็นพวกอื่นแล้วล่ะ"

"สังหรณ์ใจไม่ดีเลยแฮะ" เกรฟพูดอย่างไม่มีท่าทีกระวนกระวาย เขาหยุดพักที่ข้างบ้านหลังนึง ซึ่งมีพลซุ่มยิงของพวกมันประจำการอยู่ เกรฟจึงค่อยๆ ลอบเข้าทางหน้าต่างไป เพื่อที่จะไปชั้นบน บ้าน 4 หลังที่
มีพลซุ่มยิงประจำการอยู่จะมีความสูงกว่าบ้านหลังอื่นๆ อีกทั้งยังมีหลังคาและกำแพงที่ทำจากสังกะสีสูงประมาณเอว ทำเอาไว้ สำหรับเป็นที่กำบัง ในทางกลับกัน ก็เป็นตัวซ่อนอำพรางศพได้

"โคล คุ้มกันด้วย" เกรฟกล่าวสั่ง ทันทีที่โคโลเนลตอบตกลง เขาก็พุ่งเข้าไป แทงที่ข้างขาซ้ายให้มันล้มลงแล้วงัดมีดแทงไปที่ใต้คาง จนมันแน่นิ่งไป เลือดค่อยๆหยดลงที่ละน้อย เกรฟวางศพลง แล้วอาศัยที่นี่สังเกตุการณ์หมู่บ้านโดยรอบ

"บ้านหลังนั้น! " เกรฟกล่าวถึงบ้านที่มีสองประตู ซึ่งอยู่ลึกจากทางเข้าทั้งสองมาก มันอยู่ห่างจากศูนย์กลางหมู่บ้านประมาณ 10 เมตร เมื่อมีทหารคนนึงเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น

"โอเค เกรฟ...นายย่องเข้าไปทางหน้าต่างแล้วจัดการให้*****น" โคโลเนลสั่งการ "ฟาฮัด จอร์จ คอยคุ้มกันดูด้านนอก ชั้นจะสแกนพื้นที่รอบๆให้"

"รับทราบ!"

เกรฟโดดลงมาจากหอพลซุ่มยิงอย่างเงียบๆ แล้วค่อยๆย่อง เลาะตามกำแพงธรรมชาติที่เป็นเนินเขาเข้าไปที่บ้านหลังนั้น หน้าต่างไม้ผุๆถูกเปิดออกอย่างช้าๆ เกรฟค่อยโผล่ขึ้นไป พร้อมกับปืนสั้น USP.45 ติดตั้งกระบอกเก็บเสียง แล้วโดดเข้ามาให้ห้องแคบๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องเก็บของ

"เข้ามาแล้ว"

เกรฟค่อยๆย่องให้เบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ เขาก้าวออกมาจากห้องเก็บของแล้วออกมาที่ห้องโถงยาว ที่ตามทางมีห้องอยู่อีก 5 ห้อง และปลายทางเกรฟก็เห็นโต๊ะวิทยุสื่อสาร ซึ่งนั้นทำให้เขามั่นใจ เกรฟเริ่มย่างก้าวเดินไปบนพื้นดินเหนียวที่แข็งกระด้าง สายตาค่อยๆสาดส่องเข้าไปในห้อง 5 ห้องเล็กที่อยู่ระหว่างทางเดิน มันมีเตียงไม้สองชั้นที่พอนอนได้อยู่ในแต่ละห้องดูเหมือนจะเป็นห้องพักของพวกทหารข้างนอกนั้น น่าแปลกที่ไม่มีใครอยู่ในห้องพักเลย ทหารที่อยู่บริเวณกลางหมู่บ้านคือทั้งหมดงั้นน่ะหรือ? มันรบกวนจิตใจเกรฟ ทุกอย่างมันดูง่ายเกินไป จนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องวิทยุ มีทหารคนนึงที่เหมือนอยู่สภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น เพื่อความแน่ใจ เกรฟจึงปาดคอเขา เลือดสาดทะลักลงเต็มพื้นดินเหนียว แล้วค่อยๆไหลซึมลงไป เกรฟสำรวจดู รอบๆห้อง โต๊ะวิทยุสื่อสารและโต๊ะแผนที่ เกรฟละเลียดตามอง จับทุกรายละเอียดที่พอจะหา ได้ วิทยุไม่มีคลื่นสัญญาณหรือเสียงใดๆ บนโต๊ะแผนที่มีเพียงแผนที่ของภูมิภาคนี่แบบหยาบๆ ไม่มีการบันทึกหรือเขียนอะไรลงไป

"โคโลเนล..ชั้นอยู่ในห้องบัญชาการแล้ว"

"ว่ามา.."

"ที่นี่...ไม่มีอะไรเลย นอกจากแผนที่เก่าๆ กับวิทยุพังๆ"

"ว่าไงนะ?" จอร์จพูดขึ้นมา "นี่มันบ้าอะไรกันวะ"

"ทุกอย่างมันดูง่ายเกิน *ติ๊ด* ไป" เกรฟได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังมากจากใต้โต๊ะ

"***** !!! กับดัก!!!!!!!!"


"ท่านนายพล..." เกวริลนั่งอยู่ในสวนของโรงพยาบาลทหารที่ซึ่งเขาอยู่พักฟื้นมาได้ 2 สัปดาห์แล้ว นายพลโซโคลอฟ ผู้ชึ่งมีเรื่องจำเป็นต้องคุยกับเกรฟ เดินเขามานั่งข้างๆ พร้อมกับซองเอกสารสีน้ำตาลในมือเขายื่นให้กับเกวริล เขาเปิดมันออกมาอย่างรวดเร็วในนั้นมีรูปถ่าย 2-3 ใบพร้อมกับเอกสารที่ดูคุ้นตา

"การซื้อขายอาวุธ..." เกวริลจดจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้น ดวงตาอ่านกวาดทุกสิ่งทุกอย่างที่อ่านได้

"เราสงสัยในตัววอลโคฟมานานพอสมควรแล้ว...เราจึงส่งมือดีของเราไปเฝ้าจับตาดู" นายพลโซโลอฟกล่าว "ผู้บัญชาการวอลโคฟ ได้ทำเรื่องที่ไม่ได้ไว้มากมาย แต่นี่....มันแย่มาก"

"หมายความว่ายังไง ซื้อขาย อาวุธ...ให้ใคร?"

"เกวริล...ชั้นรู้ว่ามันยากสำหรับนาย..." โซโคลอฟถอนหายใจ "พวกกบฏเชชเนียที่ก่อเรื่องอยู่เหนือนั้น...เราสืบค้นได้ว่ามันมีความสนับสนุนมาจากคนของเรา...วอลโคฟ...เขาทำการติดต่อซื้อขายอาวุธกับพวกเชชเนียมาพอสมควรแล้ว..."

"ว่าไงนะ?" เกวริลเริ่มสับสน วอลโคฟ คือผู้บังคับบัญชาของเขา ผู้ซึ่งส่งมอบภารกิจให้กับหน่วยของเขา

"ที่แย่กว่านั้นคือ...เรารู้ว่ามีอีก 2 คนของเราที่เป็นตัวเป้งของเรื่องในครั้งนี้"

"...." เกวริลพูดอะไรไม่ออก นี่คือสิ่งที่เขารับใช้มาตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ

"ส่วน...เรื่องในวันนั้น ที่นายเจอกับดัก...ความจริงแล้วมันเป็นกับดักที่คนของเราสร้างเอาไว้เอง"

"!??" เกวริลกำหมัดเน้น

"วอลโคฟส่งพวกนายสองคนไปเก็บคนของหน่วยเราที่สามารถลักลอบขโมยเอกสารนั้นมาได้..."

"และคนของนายก็ไหวตัวทัน..."

"ใช่...ชั้น...ชั้นต้องขอโทษจริงๆ" โซโคลอฟกล่าวขอโทษ แต่มันไม่มีความหมายอะไร เขาไม่ผิด เกวริลเข้าใจ พวกเขาเป็นแค่ตัวหมากในเกมการเมืองอะไรซักอย่าง วอลโคฟควบคุมเขาได้อยู่หมัด

"ชั้น...ขอตัวไปพักก่อนล่ะ.." เกวริลค่อยๆเดินอย่างไร้เรี่ยวแรง สิ่งที่น่าเจ็บใจที่สุด คือการตายของคนดีๆ เพราะผลประโยชน์ของคนเลวๆ

"เดี๋ยว...เกวริล" โซโคลอฟร้องห้ามเขาเอาไว้ "ถ้านายต้องการ..นายมาเข้าร่วมหน่วยของชั้นได้นะ"

"หน่วยอะไร?..."

"หน่วยการรบพิเศษและปฎิบัติการลับ โวรอน.."

เกวริลยืนนิ่งไป ในหัวครุ่นคิดถึงเนื้อเรื่องต่างๆที่ผ่านมา เขาได้ยินเสียง เสียงใครบางคน กำลังเรียกขานเขา เสียงของชายหนุ่ม

"เกรฟฟฟฟฟฟ!!!!!" เสียงโคโลเนลตระโกนแหกแก้วหูเอามาทางวิทยุ "ออกมาจากที่นั้นซะ!!!!"

นั้นคือเสียงเดียวที่เกรฟได้ยิน เขาค่อยๆลุกขึ้นมา ร่างกายเปรอะเปรื้อนไปด้วยเศษดินและหิน พร้อมกับรอยไหม้และเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น เขาเอามือคลำหัวตัวเอง สติเริ่มค่อยๆกลับมา แสงจากดวงอาทิตย์ส่องมาทางผนังและหลังคาที่พังกระจุยกระจาย เกรฟจับปืนไรเฟิลของตนแล้วค่อยๆลุกขึ้น โต๊ะวิทยุ แผนที่ ในสภาพพังยับเยินกระจายไปทั่วห้อง เกรฟค่อยๆเดิน กึ่งวิ่งออกทางประตูหน้าอย่างรวดเร็ว เสียงปืนหนึ่งนัดดังขึ้น และมันก็ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

"โอ้...*****.... " เกรฟรีบวิ่งหลบกระสุนเข้าที่กำลังอย่างรวดเร็ว ทหารนับร้อย กำลังระดมเข้ามาจากทางเข้าหมู่บ้าน บ้านทุกหลังถูกระเบิดทำลายยับเยิน

"เฮ้! พวกคุ้มกันที!!! " จอร์จตระโกนสั่งมาจากบ้านหลังข้างๆที่อยู่ด้านหน้า กำลังแบกฟาฮัดที่หมดสติอยู่

เกรฟพยักหน้าแล้วยิง SCAR-H สวนกลับไป แต่พวกมันมีมาก และมีอาวุธที่เพรียบพร้อม ห่ากระสุนมากมายระดมยิงกันเข้ามาราวกับสายฝน จอร์จรีบวิ่งเข้าที่กำบังที่อยู่ด้านหลังเกรฟแล้ววางฟาฮัดลง ซึ่งไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นชีวิต

"พวกมันวางระเบิดเอาไว้ในบ้านทุกหลัง" จอร์จพยายามก้มหัวหลบอย่างสุดชีวิต "พอมันระเบิดเท่านั้นแหละ พวกมันก็แห่มาจากไหนก็ไม่รู้!"

"บัดซบ!" เกรฟโผล่หัวออกมาแล้วยิงสวนออกไป "เราต้องการกำลังเสริม เดี๋ยวนี้เลย!!!!"

[black jack sdppd]

สนุกมากครับ ขอติดตามอ่านละกัน
บู๊มันส์ๆ บู๊เน้นๆ
ฮ่าฮ่าฮ่า