Vigilant and Villain ศัตรูไร้เงา

[portroyal111]

Vigilant and Villain
ศัตรูไร้เงา
โดย portroyal111

Chapter 1 Villain watching

ลอนดอน เมืองที่เป็นศูนย์กลางแห่งประเทศที่ดูสงบ แม้ว่าในยามสงคราม ประชาชยก็ยังรู้สึกสงบ เมืองที่ปลอดภัยและทันสมัยแห่งนี้ เป็นหมายตาจากคนมากมาย ไม่ว่าจะเป็นธุรกิจหรือใจบุญ เรียบง่ายหรือยิ่งใหญ่ รวยหรือจน หรือแม้กระทั่ง ดี หรือเลว...

"เบนเนต ผมมาถึงแล้วนะ" เสียงชายวัยหนุ่มในรถเก๋งที่จอดอยู่ในซอกตึกพูดออกมาเบาๆใส่โทรศัพท์ที่ดูไม่น่าจะมีขายในทั่วๆไป
"เยี่ยม เวกเตอร์ ภารกิจยังไม่เปลี่ยนแปลง ทุกอย่างยังพร้อม รอแค่นายออกมาจากรถนั่น" เสียงชายวัยกลางคนตอบกลับมาทางโทรศัพท์ด้วยนํ้าเสียงที่ใจเย็น
"เบนเนต ตอนคุณส่งภารกิจมา ผมไม่ได้ใส่ใจอ่านเท่าไหร่ ช่วยยํ้าผมที่ว่าคอมเครื่องเดียวมันสำคัญอะไรนักหนา" เวกเตอร์พูดด้วยนํ้าเสียงที่สงสัย
"เครื่องส่วนตัวของท่านนายก..." เบนเนตตอบ
"ใช่ แต่ มันสำคัญอะไรนักหนา ต่อให้เป็นหัวรบนิวเคลียร์มันก็ยังเรื่องเล็กด้วยซํ้า" เวกเตอร์แย้งด้วยนํ้าเสียงไม่พอใจ
"ฟังนะเวกเตอร์ ตามสายข่าวบอกว่ามันเก็บขอมูลสำคัญที่สามารถนำไปสู่สงครามระหว่างอาร์เจนตินาได้ คนที่แซกซึมเข้ามาเอาไปก็เป็นสายลับอาร์เจนตินา จำนวนไม่แน่นอน และการที่ทำแบบนี้มันดูไร้ความหมาย คนพวกนี้จะแฮคข้อมูลไปก็ได้ ไม่จำเป็นต้องหยิบคอมไปเลย และภารกิจก็มากกว่าการคุ้มกันคอมของนายกนะเวกเตอร์" เบนเนตอธิบาย
"อ่าหะ คอมเครื่องนี้เก็บข้อมูลสำคัญไว้ แล้วคนพวกนี้ก็ไม่เลือกจที่จะแฮค ก็เลย...เดี๋ยวนะ มากกว่าเหรอ หมายความว่าไง" เวกเตอร์ถามอีกครั้งด้วยนํ้าเสียงไม่พอใจกว่าเดิม
"เวกเตอร์ เราไม่อยากให้เกิดสงครามระหว่างประเทศ ฉะนั้น ภารกิจคือ คอมพิวเตอร์ของท่านนายกต้องอยู่ที่เดิม สายลับอาร์เจนตินาทุกคนต้องไม่ถูกจับโดยรัฐบาลสหราชอาณาจักร และ นายก็ห้ามล้มเหลว" เบนเนตตอบกลับ
จากนั้นการสนทนาก็หยุดซักพักก่อนที่เบนเนตจะพูดขึ้นมาว่า "นี่นายวางหูฉันเรอะ"
"อ๋อ! ไม่ๆๆ แค่เตรียมตัวเฉยๆ" เวกเตอร์ตอบกลับ
"เยี่ยม งั้นนายก็รีบๆจบภารกิจดีกว่านะเวกเตอร์" ประโยคสุดท้ายจากเบนเนตก่อนที่จะวางหู

"เร็วรึเปล่าไม่รู้ แต่จบแน่" เวกเตอร์พูดออกมาก่อนที่จะเก็บโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋ากางเกงพร้อมเปิดประตูรถแล้วลุกออกมาจากรถพร้อมกับใช้มือขวาลูบที่ใต้รักแร้ข้างซ้ายเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ลืมอาวุธ เค้าปิดประตูอย่างเบาๆพลางจัดเนกไทด้วยมือซ้าย ก่อนที่จะเริ่มออกเดินไปที่ถนนใหญ่ เขาปัดฝุ่นออกจากไหล่ของเขาพลางบ่นไปว่า "อ้าว สูทไม่พอดีตัวหนิ ให้ตาย ร้านนี้มันวัดตัวเป็นมั็๊ยเนี่ย" เขาเดินออกมาจากซอกตึกพร้อมกับเลี้ยวขวาแล้วก็เดินไปตามทางเท้า เขามองดูที่นาฬิดกาข้อมือ "สองทุ่มหนึ่งนาที ตามแผนเลยแฮะ ว่าแต่ไอ้โรงแรมเฮงซวยนี่มันอยู่ไหนเนี่ย" เขาบ่นในขณะที่จัดนาฬิกาข้อมือให้เข้าที่ เขาหยิบหูฟังขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าแล้วใส่เข้าไปในหูก่อนที่จะถอนหายใจเบาๆแล้วเริ่มเดินให้เร็วขึ้น

เวกเตอร์มาถึงโงแรมในเวลาไม่นาน เป็นโรงแรมระดับห้าดาวที่มีห้องรับแขกขนาดใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา มีการเต้นรำอยู่กลางห้อง มีเครื่องดื่มเสริพตลอดงาน ภายในงานเต็มไปด้วยผู้คนระดับสูงเต็มงาน เวกเตอร์มาถึงประตูหน้างานที่มีการคุ้มกันอย่างดี "บัตรเชิญด้วยครับท่าน" เวกเตอร์ถูกถามจากพนักงานต้อนรับหน้าประตู เวกเตอร์หยิบบัตรเชิญที่พับครึ่งที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมาแล้วยื่นให้พนักงานต้อนรับ พนักงานรับบัตรเชิญอย่างสุภาพแล้วเปิดดูบัตรเชิญ จากนั้นก็พูดต้อนรับเวกเตอร์ด้วยถ้อยคำที่สุภาพว่า "คุณ แจค แพนเทอร์ เชิญด้านในเลยครับ" เวกเตอร์เดินเข้าไปในงานพลางบ่นเบาๆว่า "ให้ตายสิเบนเนต ชื่อกระโหลกกะลามาก" เขาเข้ามาในงาน บรรยากาศภายในงานเติมไปด้วยกลิ่นดอกไม้คลุ้งในอากาศ โรงแรมถูกตกแต่งด้วยของราคาแพงมากมาย มีวงดนตรีเพลงคลาสสิคบรรเลงเบาๆ คนในงานทั้งหมดเป็นคนที่มีตำแหน่งทางการเมืองสูง มีทั้งเจ้าของธุรกิจขนาดใหญ่และนายทหารระดับสูงปะปนกันในงาน ผู้คนต่างสนุกสนานไปกับการพบปะพูดคุยกัน และการเต้นรำร่วมกัน เวกเตอร์สังเกตเห็นการ์ดใส่สูทหลายคนยืนชิดผนังตามจุดต่างๆของห้อง และยังเห็นการ์ดอีกหลายคนปะปนกับแขกในงาน เขาสังเกตได้จากสีหน้าที่แตกต่างจากคนอื่นและสายวิทยุสีขาวที่โยงเข้าไปในหูฟังในหูของพวกเขาจากด้านหลัง เวกเตอร์เริ่มเข้าไปปะปนกับแขกในงาน เขาพยายามทำตัวให้กลมกลืนกับคนในงาน เขาเดินอยู่ในกลุ่มคนที่ยืนคุยกันตามประสาคนรวย ในขณะเดียวกันเขาก็พยายามสำรวจพื้นที่ไปด้วย ทิศตะวันออกเป็นประตูทางเข้าที่เขาเข้ามา มีบันใดเทางทิศตะวันตกไปสู่ลิพท์ที่ใช้ขึ้นไปห้องพัก เค้าเห็นประตูไปสู่ห้องอื่นๆที่ห้องทิศใต้ และประตูไปห้องใต้ดินทางทิศเหนือ ทั้งสองประตูมียามเฝ้า และทั้งสองติดป้ายกห้ามคนนอกเข้าอีกด้วย เวกเตอร์พยายามมองหาท่านนายกแห่งสหราชอาณาจักร แล้วเค้าก็มองเห็นนายกกำลังคุยกำแขกในงานด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม เค้าสังเกตได้ว่ามีการ์ดอีกสองคนคอยเดินตามหลังท่านนายกอีกทีนึง หนึ่งในนั้นสะพายกระเป๋าแลพท๊อบและมีคอมอยู่ข้างในคาดว่าจะเป็นคอมเครื่องส่วนตัวของนายกและเป็นเครื่องที่เวกเตอร์ต้องคุ้มกัน เมื่อเวกเตอร์ละสายตาจากท่านนายก เค้าก็สังเกตเห็นอะไรแปลกๆที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อนอกด้านซ้ายของชายคนหนึ่ง เวกเตอร์พยายาเข้าไปไกล้ๆเพื่อดูให้แน่ชัด เมื่อเค้าเข้าไปไกล้พอ เขาก็รู้โดยทันทีว่าสิ่งที่เค้าเห็นคือซองกระสุนปืนพกขนาด 9มม. สีดำสองอันด้านใน กระเป๋าเปิดจากการเอามือล้วงเข้าไปแล้วไม่ใช้มือรีดกระเป๋าให้ปิดสนิท เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ภายในกระเป๋า เวกเตอร์ไม่คิดว่านี่เป็นการ์ดอีกคนเพราะจากการแต่งตัวและไม่มีสายวิทยุใส่ที่หูเหมือนการ์ดคนอื่นๆ เวกเตอร์ไม่แปลกใจเลยที่คนเหล่านี้นำอาวุธเข้ามาได้ การคุ้มกันที่ดูหนาแน่นกลับมองข้ามขั้นตอนสำคัญอย่างการตรวจอาวุธไปได้อย่างน่าละอาย เวกเตอร์คิดในใจว่าสงสัยทางสหราชอาณาจักรจะไม่ได้รับรู้ถึงการคุกคามจากสายลับอาร์เจนตินาเลยเนื่องจากไม่มีใครคาดคิดว่าอาร์เจนตินามีแผนประกาศสงครามกับสหราชอาณาจักร เวกเตอร์มองและจดจำหน้าของคนที่น่าจะเป็นสายลับเอาไว้ จากนั้นเค้าก็เดินขึ้นบันไดไปที่ชั้นสองของห้องแล้วเลี้ยวซ้ายไปที่ระเบียง

เมื่อเค้าถึงระเบียง เขาก็เริ่มบทสนทนาผ่านทางหูฟังด้วยคำถามว่า
"เบนเนท เบนเนท ได้ยินมั๊ย" จากนั้นก็เงียบไปซักพัก
ก่อนที่จะมีเสียงตอบกลับมาว่า "ชัดเจน นายไปโรงแรมถูกทางใช่มั๊ย" เบนเนทถาม
"โถ่เอ๊ย ฝีมือขนาดนี้แล้ว เบนเนทนี่นายรู้จำนวนที่แน่ชัดของสายลับอาร์เจนตินารึยัง" เวกเตอร์ถาม
"ฉันกำลังจะบอกนายอยู่พอดี ตามข้อมูลล่าสุดที่ได้มา สายลับอาร์เจนตินาที่อยู่ในพื้นที่นั้นมี 3 คน" เบนเนทตอบ
"รับทราบ แต่ข้อมูลนี้มันส่งผลโดยตรงต่อภารกิจเลยนะ ถ้าขอมูลมีโอกาสผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวก็รีบพูดมาเดี๋ยวนี้จะดีกว่านะเบนเนท แล้วก็ข้อมูลนี้นายให้มาจากใคร ถ้าจากสายลับคลาสตํ่าละก็ ฉันคงเชื่อหน่อยล่ะ ข้อมูลมันได้มาเร็วเกินไป" เวกเตอร์เริ่มสงสัย
"ไม่ต้องห่วง ข้อมูลเชื่อถือได้ สายที่่ส่งข้อมูลมาก็คลาสเดียวกับนายนั่นแหละ" เบนเนทตอบ
"รหัส?" เวกเตอร์ถามขึ้นมาทันที
"ดีแทช หมอนั่นใช้รหัสว่า ดีแทช ถ้านายรู้จักเขานาย ก็น่าจะรู้ว่าหมอนี่เชื่อถือได้" เบนเนทอธิบายเพื่อให้เวกเตอร์เข้าใจ
"อืม ว่าแต่นายพอจะรู้มั๊ยว่าทำใมจู่ๆอาร์เจนตินาถึงอยากจะทำสงครามกับสหราชอาณาจักร" เวกเตอร์ถามพร้อมเหลือบมองด้านหลังก่อนจะหันกลับมา
"ตามสายข่าวบอกมา รัฐบาลอาร์เจนตินาต้องการซื้อใจประชาชนด้วยการยึดเกาะฟอล์คแลนด์กลับมาอีกรอบ คราวที่แล้วทำไม่สำเร็จ คราวนี้อาร์เจนตินาคิดจะเปิดศึกเต็มตัวไปเลย" เบนเนทตอบ
"อันนี้ก็มาจากดีแทชเหมือนกันสินะ" เวกเตอร์พูดขึ้น
"ใช่ รัฐบาลอาร์เจนตินายังไม่เปิดเผยเรื่องการวางแผนจะบุกยึดเกาะฟอล์คแลนด์ แต่ ก็อย่างที่บอกแหละ พวกเขาทำแน่ ไม่งั้นคงไม่มีสายลับอาร์เจนตินาไปโผล่ในงานเต้นรำนั่นหรอก" เบนเนทตอบ
"นั่นสินะ เอาเป็นว่าฉันจะไปทำให้แน่ในว่าคอมเครื่ิองนั้นยังอยู่ที่เดิม เวกเตอร์เลิกกัน" เวกเตอร์เดินออกมาจากระเบียงแล้วเดินลงมาทางบันใดพร้อมกับมองให้แน่ในว่าทุกอย่างยังไม่แย่ลง

เค้าเดินไปที่บาร์ที่อยู่ทางผนังทางทิศใต้ เค้าสั่งเครื่องดื่มพร้อมกับจัดเนคไทให้เข้ารูป ระหว่างที่บาร์เทนเดอร์กำลังชงเครื่องดื่ม เค้ามองให้แน่ใจว่าบาร์เทนเดอร์ไม่ใช่สายลับอีกคน เวกเตอร์หันกลับไปมองการเต้นรำที่อยู่กลางห้อง ไม่นานนัก เครื่องดื่มที่เค้าสั่งก็มาวางอยู่ตรงหน้าเค้า ทันใดนั้นเค้ามองไปยังอีกฟากของห้องแล้วสังเกตเห็น การ์ดยกมือเอานิ้วขึ้นมาปิดหูซ้ายพร้อมกับก้มหัวเล็กน้อย เวกเตอร์รู้ทันทีว่ามีอะไรผิดปกติ เค้าหยิบเครื่องดื่มขึ้นมาจิบพร้อมกับเอาหลังพิงบาร์เพื่อที่เค้าจะได้มองเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น การ์ดคนนั้นเดินออกจากจุดที่ยืนแล้วเข้าไปข้างในห้องได้ดินด้วยท่าทางเร่งรีบ เวกเตอร์คอยสั่งเกต ทันไดนั้นเค้าก็เห็นสายลับคนที่จำใด้ก่อนหน้านี้กำลังแหวกผู้คนไปที่ประตู เวกเตอร์จึงวางแก้วลงแล้วลุกขึ้นเดินตามผู้ชายคนนั้นไปโดยเว้นระยะห่างพอประมาณ เมื่อทั้งสองเดินผ่านประตูไป พนักงานเสริพที่มองเห็นเวกเตอร์เดินผ่านประตูไป เขาสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างทันที เขารีบเดินผ่านประตูทางใต้แล้วรีบไปที่ห้องครัว เขามาถึงห้องครัวแล้วให้สัญญาณมือกับกุ๊กที่ทำอาหารอยู่ในห้องครัว กุ๊กคนนั้นพยักหน้าแล้วเดินไปที่ตู้เย็น เค้าเปิดตู้เย็นออกเผยให้เห็นกุ๊กตัวจริงที่นอนนิ่งอยู่ในตู้เย็น เค้าหยิบปืนกลเบที่ซ่อนอยู่ในตู้เย็นแล้วโยนให้พนักงานเสริพที่อยู่ด้วยกัน พนักงานเสริพคนนั้นเปิดเสื้อออกเพื่อให้แน่ใจว่าเขาใส่เกราะกันกระสุนอยู่ก่อนที่จะติดกระดุมปิดไว้เหมือนเดิม เผยให้เห็นว่าเขาและกุ๊กคนนั้นที่จริงแล้วไม่ได้ทำงานที่นี่ เขารับซองกระสุนสำรองที่กุ๊กโยนให้อีกทีนึงก่อนที่จะหยิบแว่นอินฟราเรดที่อยู่ใต้โต๊ะมาแขวนไว้ที่เอวแล้วเอาผ้าขนหนูที่เหน็บอยู่ที่เอวปิดอีกที เขาเดินออกไปพร้อมๆกับกุ๊ก โดยกุ๊กมุ่งหน้าไปที่โรงรถในขณะที่เขามุ่งหน้าไปที่ห้องใต้ดิน

เวกเตอร์เดินผ่านประตูทางทิศเหนือของห้องเต้นรำมาแล้ว เขาก็ต้องเดินลงบันใดในทางเดินที่มืดมาก เมื่อเขาเดินลงบันใดมาประมาณหนึ่งชั้น เขาพบสายลับกำลังพยายามใขกรงนิรภัยที่ครอบแผงสวิทช์ไฟอยู่ โชคร้ายที่สายลับไหวตัวทัน สายลับคนนั้นตกใจ รีบออกหมัดพุ่งไปที่หน้าของเวกเตอร์ทันที แต่นั่นก็เป็นจังหวะเดียวกันที่เวกเตอร์ได้ยกเท้าเตะสายลับพอดี สายลับถูกเวกเตอร์เตะและเสียหลัก เวกเตอร์ไม่รอช้ารีบออกหมัดขวาเข้าที่หน้าของสายลับคนนั้น หมัดรุนแรงพอที่จะทำให้สายลับเซไปด้านหลัง สายลับคนนั้นพยายามจะควักปืนออกมาหวังจะยิงเวกเตอร์ แต่เวกเตอร์ไหวตัวทันจึงตระครุบปืนด้วยมือสองข้างได้ทันก่อนที่จะโยนทิ้งไป สายลับคนนั้นจึงออกหมัดซ้ายที่ไร้ผล เวกเตอร์หลบได้จึงได้จังหวะใช้ไหล่พุ่งใส่หน้าท้องของสายลับคนนั้นทันที สายลับถูกพุ่งใส่ทำให้กระเด็นอัดกำแพงแล้วสลบไป จากนั้นสายลับอีกคนหนึ่งเดินลงมาจากบันไดแล้วเห็นเวกเตอร์พอดี สายลับคนนั้นรีบยิงใส่เวกเตอร์ แต่เวกเตอร์มองเห็นจังหวะที่สายลับคนนั้นเดินลงมาจึงเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งออกไปสู่ปล่องบันใดหนีไฟใด้ทันก่อนที่สายลับคนนั้นจะลั่นไก สายลับคนนั้นยิงด้วยความตกใจแต่ไม่โดนเวกเตอร์ ทันทีที่ปืนถูกยิง ทำให้เห็นว่าปืนกระบอกนี้ออกแบบมาเพื่อปฏิบัติการลับโดยเฉพาะ ปืนออกแบบมาให้เก็บเสียงเมื่อยิง ปลอกกระสุนไม่เด้งออกจากปืนแต่ถูกเก็บไว้ในปืนแทน กระสุนพุ่งผ่านประตูไปโดนผนังปล่องบันใดหนีไฟ สายลับจึงรีบวิ่งไปที่บปล่องบันใดหนีไฟ แต่ก็ไม่เจอเวกเตอร์แล้ว สายลับคนนั้นจึงเปิดประตูจากปล่องไปที่ลานจอดรถใต้ดิน แล้วกวาดตามองไปรอบๆ มองเห็นกุ๊กที่อยู่ในรถสตาร์ทรถรออยู่แล้ว สายลับคนนี้ไม่รอช้า เขารีบกับไปที่ห้องใต้ดิน ทุบกรงนิรภัยออกแล้วตัดไฟสำรองของโรงแรม จากนั้นก็ตัดไฟหลักที่อยู่ไกล้ๆกัน ทันทีที่สวิตไฟถูงดึงลง ทั้งโรงแรมไฟดับ ทำให้เกิดความงงกับแขกในงาน การ์ดภายในงานพยายามควานหาตัวนายกเพื่อที่จะคุ้มกัน สายลับคนนั้นรีบใส่แว่นอินฟราเรดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องเต้นรำที่ตอนนี้มืดเนื่องจากไฟดับ เขาอาศัยความมืดเดินเข้าไฟหยิบคอมจากกระเป๋าที่อยู่การ์ดที่กำลังพยายามควานหาตัวนายกอยู่ ทันทีที่ได้คอมมา เขารีบวิ่งกลับลงไปในห้องใต้ดินเพื่อที่จะไปที่ลานจอดรถ ทันทีที่วิ่งออกมาถึงลานจอดรถและกำลังวิ่งไปที่รถ เวกเตอร์ก็โผล่ตามออกมาแล้วควักปืนออกมายิงใส่ทั้งสายลับและกุ๊ก ปืนของเวกเตอร์เป็นปืนเก็บเสียงทำให้คนอื่นๆไม่ได้ยินเสียงปิน กระสุนพลาดเป้าทำให้สายลับรีบวิ่งหาที่หลบหลังรถคันที่จอดไกล้เคียงทันที จากนั้นสายลับคนนั้นจึงให้สัญญาณมือกับกุ๊กที่อยู่ในรถ กุ๊กเข้าใจสัญญาณและรีบออกรถออกไปก่อนทันที รถแล่นผ่านยามเฝ้าลานจอดรถที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น จากนั้นเลี้ยวซ้ายขับหายไปจากโรงแรม ส่วนสายลับมองรถแล่นออกไปแล้วจากนั้นก็กราดยิงใส่เวกเตอร์ กระสุนที่ถูกยิงออกไปไม่โดนเวกเตอร์ แต่ก็ทำให้เวกเตอร์ตกใจรีบวิ่งหาที่หลบ จากนั้นสายลับจึงออกวิ่งไปที่ประตูลานจอดรถพร้อมกับกราดยิงใส่เวกเตอร์จนหมด เวกเตอร์ถูกยิงกระหนํ่าอย่างหนักจนไม่สามารถยิงโต้ตอบได้ เมื่อสายลับหยุดยิง เวกเตอร์โผล่ออกมาแล้วเล็งหาสายลับหวังจะยิง แต่ก็พบว่าสายลับใด้หายไปแล้ว "ไปใหนอีกล่ะฟระ!" เวกเตอร์อุทานด้วยความโมโห จากนั้นจึงวิ่งตามออกไปทางประตูลานจอดรถ

สายลับที่เพิ่งวิ่งออกมาเลี้ยวซ้ายแล้ววิ่งไปตามทางเท้า วิ่งไปใด้ประมาณ 20 เมตรเขาชำเลืองกลับมาเห็นเวกเตอร์วิ่งออกมาจากประตูจึงรีบเลี้ยวซ้ายเข้าไปในซอกตึก เวกเตอร์จึงรีบวิ่งตามเข้าไป เมื่อเขาวิ่งเข้ามา เขาเจอทางแยกในซอกตึก เขายังไม่แน่ใจว่าจะเลี้ยวไปทางใหน จนกระทั่งวิ่งมาถึงทางแยก เขามองไปทางขวาแล้วไม่เห็นอะไร เขาจึงมองไปทางซ้ายแล้วมองเห็นสายลับวิ่งในซอกตึกด้านซ้ายแล้วกำลังเลี้ยวไปทางขวา เวกเตอร์จึงรีบวิ่งตามไปทันที เมื่อเวกเตอร์ถึงทางแยก เขาวิ่งเข้าหลบตรงมุมตึกแล้วแอบมองเห็นสายลับกำลังวิ่งไปทางถนนใหญ่ เวกเตอร์กำลังจะโผล่ออกไปยิง เขาชะงักแล้วหยุดคิดจากนั้นเขาก็มองไปทางซ้ายของเค้าแล้วเห็นประตูของตึกที่เขาพิงอยู่ เขาจึงถีบประตูแล้ววิ่งเข้าไป
สายลับเมื่อไกล้ถึงถนนใหญ่แล้วเขาวิ่งเข้าไปหลบที่ด้านหลังถังขยะหวังจะยิงเวกเตอร์ทันทีที่โผล่มา เขาจับตาดูที่มุมตึกรอให้เวกเตอร์โผล่ออกมา ผ่านไปครึ่งนาที กุ๊กคนนั้นก็ขับรถมาจอดรอให้สายลับขึ้นมา สายลับจึงค่อยๆถอยออกมาจากถังขยะไปที่รถในขณะที่เค้าจ่อปืนค้างไว้ที่อีกฝั่งของซอกตึกพร้อมกับจับตามองดู ทันทีที่เขามาถึงรถ เวกเตอร์ก็โดดทะลุออกมาจากกระจกหน้าร้านเสื้อผ้าที่อยู่หน้ารถ จากนั้นยิงปืน 1 นัดใส่กุ๊กที่นั่งอยู่ในรถ จากนั้นก็ยิงใส่สายลับอีก 1 นัดโดยที่ไม่ปล่อยให้ตั้งตัว กระสุนทั้ง 2 นัดปลิดชีพสายลับอาร์เจนตินาทั้งสองแทบจะทันที

เวกเตอร์ขับรถกลับมาที่โรงแรม เขาลงรถแล้วเดินไปที่ห้องใต้ดิน เขารีบนำร่างสายลับอีกคนหนึ่งออกมาจากห้องได้ทันก่อนที่ก่ร์ดจะเดินลงมาพอดี เวกเตอร์นำร่างใส่รวมกันสายลับคนอื่นๆหลังรถ จากนั้นเขาปิดฝากระโปนงท้ายรถแล้วขับออกไปอย่างใจเย็น
รถวิ่งบนถนนอย่างปกติ เวกเตอร์ถอดหูฟังในหูของเขาออกแล้วจากนั้นก็ใช้โทรศัพท์ของเขาโทรหาเบนเนทแทนที่จะใช้วิทยุเนื่องจากปลอดภัยกว่า เครือข่ายเฉพาะที่เอเยนทุกคนใช้ทำให้เวกเตอร์รู้สึกปลอดภัย
"ฉันเห็นนายบนกล้องวงจรปิดลอนดวนแล้ว เสียดายไม่เห็นหน้านาย" เบนเนทพูดเปิดการสนทนา
"ไม่ชัดขนาดนั้นนายก็ลบทิ้งไปแล้วใช่มั๊ย" เวกเตอร์ถาม
"แน่นอน คนของเราลบทันทีที่นายขับรถกลับเข้าไปในโรงแรมเลยล่ะ แล้วก็ นายโทรกลับมาก็แสดงว่านายจัดการอีกคนนึงไปแล้วใช่มั๊ย" เบนเนทตอบพร้อมกลับถามกลับมาด้วยนํ้าเสียงจริงจัง
"ยังหรอก แค่จับมาได้เป็นๆ ผมอยากรู้ว่าทำไมมันเจาะจงที่จะมาหยิบไปทั้งๆที่เจ้านี่มันแฮคง่ายนิดเดียว" เวกเตอร์ถามพร้อมกับมองไปที่คอมที่วางอยู่ตรงเบาะข้าง
"ดี เดี๋ยวจะมีคนไปรับตัวหมอนั่น ฉันจะส่งตำแหน่งส่วตัวไปให้ จบภารกิจ" เบนเนทพูดพร้อมวางหู

จากนั้นเวกเตอร์ก็ขับรถออกนอกเมืองลอนดอนหายไปในเส้นขอบฟ้า....



"เบนเนทเรียกโดมสั่งการ"
"โดมสั่งการใด้ยินชัดเจน เบนเนท โปรดรายงาน"
"รับทราบ รายงานล่าสุด ภารกิจ cePE - 02941 เอเยนปฏิบัติการ เวกเตอร์ ภารกิจเสร็จสมบูรณ์ ทุกเป้าหมายสำเร็จ เอเยนเวกเตอร์สามารถจับเป้าหมายมาได้ กำลังส่งมอบตัว ไม่ยืนยันความสำเร็จ เปลี่ยน"
"โดมสั่งการรับทราบ รักษาระดับการปฏิบัติงานในระดับปกติ เอเยนเวกเตอร์จะเข้าสู่สถานะเหลือง เปลี่ยน"
"เบนเนทรับทราบแล้ว เลิกกัน"






ถ้าชอบก็อย่าลืมโพสต์บอกนะครับ เพิ่งหัดแต่ง แหะๆ
แล้วก็ ผมไม่รู้จะแต่งต่อดีหรือเปล่า ถ้าดีก็แนะนำหน่อยนะครับ

[black jack sdppd]

เนื้อเรื่องน่าสนใจครับ
แต่บทพูด ถ้าคนละคนกัน ควรเอาไว้คนละบรรทัด
แล้วก็เพิ่มเรื่องการบบรยายครับ