ผมจะมาเล่าเรื่องของผมนะครับ ให้ทุกคน ที่จะเปลี่ยนแผนการเรียน หรือย้ายโรงเรียน นะครับ
ตัวผมขึ้นม.4 ผมเล่นกีต้าเป็น เก่งภาษา ผมสับสนมากๆ ระหว่าง ดนตรีกับภาษา จะเรียนอันไหนดี ผมตัดสินใจได้แล้วคือ ดนตรีครับ
ตั้งใจสอบมาก สอบเข้าได้ หลังจากเข้าไปเรียนปรับพื้นฐาน ก็คือวันนี้ ผมรู้ตัวเลยครับ ใจเต้นแรงมากๆ รู้สึกเครียด หัวจะระเบิด ผมรู้ตัวแล้วครับ
ว่า สายที่ผมรักจริงๆ คือศิลป์ภาษานั่นเอง ผมคิดถึงเพื่อน คิดถึงอาจารย์ คิดถึงโต๊ะ คิดถึงห้องเรียนเก่า ผมนั่งเรียนฟังครูพูด นั่งกลั้นน้ำตาทั้งชั่วโมง
ผมเสียค่าชุด ค่าเทอมไปแล้ว รวมๆแล้ว 10000กว่าบาทครับ ผมกลับบ้านมา พ่อถาม เป็นไงบ้าง สนุกมั้ย เพื่อนเยอะมั้ย เพื่อนมันเยอะครับ เรียนสนุกครับ แต่เรื่องเรียนผมไม่กล้าบอกพ่อ กลัวพ่อผมเครียด ว่าผมเรียนไม่สนุก
ผมกลับบ้านมาผมนั่งร้องไห้ คิดแล้วคิดอีก ว่าเราคิดดีแล้วหรอ เรียนสาย ศิลป์-ดนตรี มันต้องเป็นอาชีพดนตรีอย่างเดียวเลยไปใช่หรอ ทั้งที่ในใจเราอยากเป็น สจ๊วด ที่สุด
ผมเครียดมากๆครับ ผมโทรหาแม่ แม่บอกไม่เป็นไรเดี๋ยวลองคุยกับครูร.ร.เก่าดูให้ หลังจากนั้นแม่บอกว่า ย้ายกลับตอนนี้ยังทันนะ ผมเกือบร้องให้แล้วถามกลับว่า แล้วพ่อละ ถ้ารู้เรื่องนี้พ่อจะเสียใจมั้ย เพราะเค้าตั้งความหวังไว้มาก
แม่ตอบกลับมาว่า ไม่เป็นไร เรื่องตัง 10000กว่าไม่เป็นไรหรอก ให้ลูกเรียนแบบมีความสุขก็พอแล้ว เงินแค่นี้นิดเดียวเอง หลังจากสายตัดผมนั่ง ร้องไห้เลยครับ
ว่าดีใจมากๆ ผมดีใจจริงๆ ที่โรงเรียนเก่าผม ให้โอกาศถึงขนาดนี้ ผมตัดใจจาก ร.ร.เก่าไม่ขาดจริงๆครับ นี่แหละครับเรื่องที่ผมอยากจะระบายครับ
พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป ไม่เคย ดีใจและเสียใจอย่างนี้มาก่อนเลย ผมรู้สึกรักโรงเรียนนี้มากครับ