เป็นอย่าไรกันบ้าง และอนาคตล่ะเอาไงต่อ ?

[lovekoal]

ผมเรียนปี2แล้วครับ เรียนครุศาสตร์ด้วย ใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน เชื่อมั้ยว่าผมเรียนมหาลัยแล้วแต่ยังไม่รู้จักตัวเอง

ไม่รุ็จบไปแล้วจะทำอะไร เป็นครู?? ใช่ครับผมเรียนครูแต่ผมก็อยากได้งานที่เงินดีๆ ไม่ใช่ว่าครูเงินเดือนน้อยนะ แต่พ่อแม่ผมก็เ็ป็นครู

ทำให้ผมรู้ว่าการเป็นครูเหนื่อยแค่ไหน เวลาจะอยู่กับครอบครัวก็ไม่ค่อยมี ปิดเทอมยังต้องทำงานไม่ได้ไปเที่ยว อาจจะมีบ้างแต่ก็2-3อาทิตย์แค่นั้น

กว่าจะได้สบายก็ตอนเกษีณนู้น แต่ก็คิดไว้แล้วว่าจะเป็นครูนี่แหละเพราะลึกๆผมก็มีคุณสมบัติพอตัวอยู่ ถ้าพูดจริงๆคือผมได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากพ่อแม่ที่เป็นครู

อยากให้คนเคารพ นับถือ อยากปั้นคนให้เป็นคนดี คนเก่ง อยากชดเชยสิ่งที่ขาดหายไปตอนที่ยังเรียนมัธยม

#ปัจจุบันนี้ก็พอใจกับทุกสิ่ง ทั้งเรื่องเรียนเกรดก็ออกมาดี 3.14 เรื่องความรักก็โอเค พึ่งครบ4เดือนไปเมื่อ2วันที่แล้ว จริงๆก็ไม่เชิง4เดือนหรอก มันมากกว่านั้นอยู่

เราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ ก่อนที่จะคบกันเป็นแฟน ใครจะเชื่อว่าผม"รอ"เค้าได้ตั้ง6เดือน จนเธอใจอ่อน ผมรักเธอมาก และจะรักตลอดไป

ปล.กระทู้นี่มีสาระมากเลยครับ

เรียนครูที่ไหนครับ นี่ ผมกำลังไปสอบที่จันทรเกษม อิอิ ผม 20 แล้วล่ะ แต่พึ่งไปอบ ป.ตรีเพราะผมอ่ะ จบปวช.แล้วต่อ ปวส. ตอนแรกจะสอบตั้งแต่จบ ปวช.ละแต่ไม่มีเงินไปเรียน เลยไปเรียนปวส.ระบบทวิภาคีเพื่อฝึกงานหลังฝึกงานก็ทำงานเก็บเงินและก็ เรียนไปทำงาน ถ้าผมไปเรียนตั้งแต่ ปวช.ผมคงหาที่ทำงานยากน่าดู เพราะแต่ละงานเขาไม่ค่อยรับคนเรียน นอกจาก พาทไทม์ ง่ายคือผม ก็ทำงานไปเรียนไปละครับ แต่เพียงงานไม่ได้เพอเฟ็คเงินเยอะเหมือนใครๆแต่พอเลี้ยงตัวเองได้

[pkill1994]

ปัจจุบันอายุ 18 ปีครับ กำลังเป็น นศ.ปี 1 นิติศาสตร์ ผมชอบกฏหมายนะ แต่รู้สึกตัวเองว่า เก่งทางด้าน ENG มากกว่า

ผมว่าผมหัวดีนะ (ไม่ได้ยอตัวเอง) แต่ขี้เกียจไปหน่อย อยากจะเปลี่ยนตัวเอง แต่พอทำจริงๆมันยากกว่าที่คิด (เพราะขี้เกียจ)

ตอนนี้อยู่บ้านรอ ม.เปิด นั่งปล่อยเวลาผ่านไปวันๆ ดูหนังเล่นคอม

อนาคตไม่แน่นอนครับ อยากจะต่อเนติบัณฑิต แต่คงต้องรอดูต่อไปครับ

[karukuk]

สั้นๆนะ...ผมว่าชีวิตยังมีเรื่องราวให้เจ็บปวด เกินกว่าจินตนาการที่พวกคุณนึกถึงได้....พยายามทำในสิ่งที่ถูกต้อง รู้หน้าที่ แล้วก็ไม่เบียดเบียนคนรอบข้าง มันจะเป็นเกราะป้องกันภัยให้พวกคุณได้
ปล.อย่าคิดว่าเงินจะแก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง มีมิตรแทัมีค่ามากกว่าเงินยิ่งนัก...

[fornixz]

ผมอายุ 19 จะ 20 แล้วอยู่ มหาลัยปี 2 ยอมรับเลยตั่งแต่เรียนมัธยมมาเนี่ยผมไม่เคยนึกถึงคนอื่นเลยไม่เคยนึกถึงคนที่อยู่ข้างหลังเอาแต่เรื่องตัวเองเป็นใหญ่เรียนแค่ให้มันผ่านๆไปวันๆ
แต่ชีวิตของผมก็มีจุดผกผันครับ นั่นก็คือตอนใกล้จะจบ ม.6 พ่อกับแม่ผมหย่ากัน ทำให้ผมต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียว จากที่ผมทำอะไรเห็นแก่ตัวมาตลอด มันก็คงต้องถึงเวลาซักทีที่ผมต้องตั้งใจทำอะไรเพื่อคนข้างหลังบ้าง
ผมคิดแบบนั้น และก็คงจะเป็นแบบนี้ต่อไปครับ

[nokung]

ตอนนี้อายุก็ 16 ปีแล้วครับ ในตอนนี้วันๆก็อยู่แต่หน้าคอมครับไม่ได้ออกไปไหนเลยเพราะไม่มีอะไรให้ไป

ส่วนเรื่องการเรียนก็เพิ่งจะสอบติด ปวช สาขาคอมพิวเตอร์กราฟฟิกครับ เพราะว่าเป็นคนชอบเกี่ยวกับการออกแบบและกราฟฟิกอยู่

ช่วงนี้รู้สึกว่าชีวิตเหมือนกับไม่มีอะไรเลย วันๆก็ปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยไม่มีอะไรดีขึ้นแต่ก็ไม่แย่ลง

ส่วนในอนาคตก็อยากจะืทำงานเกี่ยวกับกราฟฟิกและมีเวลาให้กับตัวเองและครอบครัวมากๆเพราะหลายๆในเดียวนี้ทำงานจนลืมคนรอบข้างและสุดท้ายก็ไม่มีโอกาสที่จะใช้เวลากับครอบครัว

แค่นี้แหละครับไม่รู้อะไรจะพูดอะไรต่อ

[exodus]

ขอสักหน่อยครับ อยากเห็น ^^ ในฐานะเยาวชนคนหนึ่ง

ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เอาเป็นว่าจะโฟกัสไปที่สัจธรรมของการทำงานก็แล้วกันเพราะผมเองก็อยู่ในวัยทำงานแล้ว

1. งานที่ดีมันไม่มีอยู่จริงในโลกหรอกครับ มันต้องมีการแลกเปลี่ยนกันระหว่างข้อดีและข้อเสียเสมอ ทีนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่างานไหนจะมีข้อเสียน้อยกว่ากันหรือตัวเราเองรับกับข้อเสียนั้นๆได้มากน้อยเพียงใด เวลาหางานพยายามมองให้รอบ อย่าถูกจูงใจด้วยข้อดีเพียงอย่างเดียว เพราะถ้าคุณรับไม่ได้กับมัน คุณไม่สามารถย้อนเวลาที่เสียไปกลับคืนมาได้นะครับ
2. 90% ของปัญหาในการทำงานไม่ได้มาจากงานแต่มาจาก "คน" ล้วนๆ
3. เวลาทำงานควรบริหารจัดการสมองให้ดี เพราะการทำงานมันมีทั้ง เรื่องที่สมควรจำ และ เรื่องที่สมควรลืม บางอย่างที่จำแล้วเกิดประโยชน์ก็จำซะ ส่วนบางอย่างแกล้งทำเป็นลืมๆไม่เอามาใส่ใจซะจะดีกว่า ไม่งั้นทำงานไม่ยืดหรอกครับ

ตัวผมเองคงพูดได้กว้างๆเพราะปัญหาแต่ละคนมันหลากหลายองค์ประกอบ ปัจจุบันผมเองก็ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ฟังดูดีนะ แต่พอถึงจุดหนึ่งอาจจะถูกเลิกจ้างตอนไหนก็ไม่รู้ มันไม่มีอะไรมั่นคงหรอกครับเพราะมันเป็นกระบวนการอย่างหนึ่งของกิจการเกี่ยวกับเรื่องของต้นทุนค่าใช้จ่าย เอาไว้เรียนบริหารหรือการจัดการน่าจะพอมีให้เรียนบ้างแหละ ทำงานอีกซักระยะ ผมเองก็คงเปิดกิจการของตนเอง เพราะผมไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดที่จะขอเงินพ่อแม่ทีละ 4-5 แสนไปลงทุน และผมเองก็ไม่ได้คิดจะเป็นขี้ข้าใครไปจนตายเหมือนกัน

[๛KID1412๛^__^]

อายุ 16 หรือ 17 ไม่รู้เหมือนกันครับ(คนอะไรไม่รู้อายุตัวเอง) กำลังจะขึ้น ม.5 แผนการคร่าวๆก็ตั้งใจเรียนต่อไป แต่พยายามขึ้นเรื่อยๆ ผมอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ภาควิชาฟิสิกส์ สาขาดาราศาสตร์ เพราะอยากจะศึกษาเกี่ยกวับธรรมชาติและอวกาศ กว้างใหญ่ และมแต่เรื่องน่าทึ่ง เป้าหมายระยะสั้นคือได้กล้องโทรทรรศน์ ตอนแรกจะสร้างเองพอไปดูจริงๆการสร้างต้องมีฝีมืออัน professional วัสดุต้องเนี้ยบ ซึ่งหายาก ไม่งั้นก็จะได้แค่กล้องโทรทรรศน์ขนาดธรรมดา ส่องได้แค่ดวงจันทร์ เลยคิดอีกทีซื้อเองดีกว่า ผมพยายามศึกษาและเล่นกีตาร์ควบไปด้วย ผมชอบและหลงใหลในเครื่องดนตรีชิ้นนี้ แต่อนาคตมันก็ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบที่ผมต้องการ ก็ทำได้แค่พยายาม

[ballba]

ตอนนี้ 18ครับ

กำลังจะจบ ม.6

แต่ผมเคยตั้งกระทู้ถามไปว่า จะกลับไปอยู่ยุโรปดีไหม

ถ้าผมกลับไปก็เรียนภาษาและทำงานเลย ยายผมก็รออยู่ อยู่ที่ผมตัดสินใจ

กับอยู่ที่นี่เรียนต่อไปเรื่อยๆ จบมาเข้านายร้อยตามพี่สาว เพราะพี่สาวแต่งงานกับลูกแม่ทัพ คุณพ่อเลยฝากเข้าสบายๆ

เรื่องเงิน ผมมีไม่ปัญหา ผมไม่ต้องทำงานก็ได้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร

อนาคตเป็นไงผมไม่รู้หรอกตกลงผมจะทำอะไร

ผมก็ใช้ชีวิตทุกๆวัน ให้มีความสุขไป ก็คุ้มแล้วครับกับที่ผมได้เกิดมา ^^

เวลาว่างๆก็ออกไปทำดี ช่วยเหลือสังคม แล้วก็ไปเที่ยว กับแฟน กับครอบครัว

กินเที่ยวเล่นไป มันก็มีความสุขพอ

[Ghost]

อายุ 16 ปี อยู่ม.4 โรงเรียนดังแถวสยาม (อิอิ) ไฝ่ฝันอยากเป็นนักการทูตมานานแล้ว แต่คนรอบข้างรวมถึงพ่อแม่ ก็บอกว่า อย่าไปเป็นเลย มันเป็นยากมาก ต้องมีเส้น ต้องมีเชื้อเจ้า ถึงจะเป็นได้ แต่ครอบครัวผม เป็นแค่ราชการทั่วไป ผมก็เริ่มท้อล่ะทีนี้ อีกอาชีพที่อยากเป็นคือ สจ๊วต แต่ปัญหาคือ ผมตา่บอดสีนิดหน่อย คือใช้ชีวิตปกติได้ แต่ทำแบบทดสอบไม่ได้ เพราะบอดสีนิดนึง ไม่มาก ก็เลยอาจจะเป็นสจ๊วตไม่ได้ คือตอนนี้ ผมคงต้องอยู่ไปเรื่อยๆ หาอาชีพและคณะที่ต้องเรียนไม่ได้เลย ตอนนี้ผมตันแล้วจริงๆ ส่วนเรื่องกีฬา ผมเคยคิดอยากเป็นนักบาสทีมชาติ หรือ NBA (ตอนเด็กๆ) ตอนนี้โตขึ้นมา ทำให้รู้อะไรหลายๆอย่าง ว่าไม่ใช่ง่ายๆเลย ผมสูงแค่ 178 เซน เล่นบาสก็ไม่เก่ง
และก็อยากได้ภรรยาสวยๆ นิสัยดี เป็นแม่บ้านที่ดี การงานดี ฐานะดี
อยากไปอยู่ที่ญี่ปุ่น ชอบประเทศญี่ปุ่นเข้าสายเลือดเลย 5555

[A.Wetzel@AA!]

ขอระบายมั่งนะครับ T T
ผมจำได้ว่าผมเคยเป็นเด็กดี เป็นเด็กโลกสวย เป็นคนร่าเริง ความทุกข์คืออะไรไม่รู้จัก ซึ่งตอนเด็กโอ้วมันเพอร์เฟ็ค
แต่พอโตมามันคนละขั้วเลยครับ ความสุขของผมคือการหลอกตัวเองว่ามีความสุข เพราะในทุกวันนั้นมันคือความทุกข์
เพราะพอโตมา ความหวังหรือเป้าหมายของผมมันไม่เคยเป็นจริงครับ ผมผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ความหวังนั้นมันง่ายที่จะได้มาแต่สำหรับผมไม่
ทุกวันนี้ผมกลายเป็นเหมือนคนเก็บกด(ก็จริง - -*)
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ระบายนะครับ T T

[Onion]

ปัจจุบัน ม.6 รอ ผลแอดมิชชั่น อย่างเฉยๆ เพราะลงไป 2 คณะ [[รัฐบาล]ปรัชญา กับ [เอกชน]บริหารธุรกิจ] ติดที่ไหนก็มีงานทำ (คิดไว้แล้ว กันหนาแล้ว )

ไม่ต้องถามว่าอยากเป็นอะไร พ่อบอกว่าให้เป็นตัวของตัวเอง ไม่บังคับมหาลัย คณะ เลยลงไป

ส่วนตัวในอนาคต คงไม่อยากเป็นขี้ข้าใครตลอดชีวิตหรอกครับ (เพราะชอบทำงานตามใจตัวเอง)
[สร้างฐานไว้เฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรหรอก]

ผมไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายทุกเรื่อง และ มองโลกแง่ดีทุกอย่าง
ผมไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง ดีเลิศ ขนาดนั้นหรอก (ทำได้รอบตัว แต่ไม่เก่งสักอย่างประมาณนี้ )


ปล. คนชอบคิดว่าผมติดเกมส์ งานการไม่ทำ แต่ไม่มีใครรู้หรอกใช่ไหมว่าในใจคิดอะไรอยู่ หาตังทางเดียวจะไปสนุกอะไรล่ะ (ส่วนตัว) (สำหรับเพื่อนผมก็เกือบเหมือนตัวอันตราย เพราะแกล้งคน ตลอด )

[youfon55]

ผมอายุ 16 ปีครับ ขึ้น ม.5 อยู่ จ.สุราษฎร์ธานี เรียนศิลป์ภาษาจีนอยู่ครับ
อ่านเขียนจีนได้นิดหน่อยแค่นั้น ผมไม่ได้ชอบเลย แต่เรียนสายสามัญเพราะอยากตามเพื่อน
ผมชอบทุกอย่างเกี่ยวกับ คอมพิวเตอร์/เทคโนโลยีทุกอย่าง ผมอยู่-คุลกเคล้ากับมัน ผมไม่รู้สึกเบื่อเลย
จบ ม.6 ฝันสูงสุดของผมคืออยากเรียน วิทยาการคอมพิวเตอร์ อาชีพที่ผมใฝ่ฝันคือ ได้ทำงานที่ Microsoft TH นี่แหละครับ (เว่อร์ไปไหม !?)
แต่ผมมาเรียนศิลป์ภาษาซะแล้ว อาจจะเสียเปรียบพวกศิลป์คำนวณ - วิทย์คณิต ตัวผมเองก็ไม่เก่งคำนวณด้วย
คงจะเรียนไม่ไหวล่ะครับ ท้อจริงๆ พ่อแม่ ก็จะไม่ส่งไปเรียน กรุงเทพฯ + ปัญหาครอบครัวมากมาย เหนื่อยครับ...

ใช้ชีวิตไปวันๆไม่รู้เพื่ออะไร ชาตินี้ผมขอแค่ปริญญาใบเดียวให้พ่อแม่ได้ภูมิใจก็พอแล้วครับ ...

[Azwrithz]

ผมอายุ 19 กำลังจะ 20 ละคับ ทุกวันนี้กำลังเรียนอยู่ เรียนวิศวะ คับ จริงๆมันไม่ใช่ความฝันผมหรอก เพราะผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองอยากที่จะทำอะไรกันเเน่ เเค่รู้สึกว่าทุกวันนี้ มันมีเเต่เรื่องน่าเบื่อๆเข้ามา ตื่น เช้า เรียน กิน นอน มันซ้ำจำเจทุกๆวัน บางครั้งก็ถามตัวเองว่า คนเรานั้นเกิดมาทำไม เเต่ก็นะอนาคตคงต้องเรียนให้จบก่อน ทำงานหาเงินเลี้ยงพ่อเเม่ให้ได้ก่อน ส่วนเรื่องหลังจากนั้นก็ค่อยว่ากัน บอกตามตรงผมไม่มีเเผนชีวิตเลย ฮ๋าๆ

[vitory456]

อายุ 19 ครับ นศ. มนุษย์ศาสตร์ญี่ปุ่น ปี 1 ครับ

ก็คิดว่าจบไปคงจะไปเป็นล่ามหรืองานที่มั่นคงหน่อยเงินดีๆ ที่ฝันไว้คือได้ทำงานที่ญี่ปุ่นเลยครับแต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นี่สิ ฮ่าๆๆ
ก็แค่คิดว่ามีงานดีๆ เงินดีๆ เลี้ยงตัวเอง+ครอบครัวได้ เท่านี้ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วครับชีวิต ^^ (แต่ทุกวันนี้ก็ยากนะครับกลุ้มหลายเรื่องอยู่เหมือนกันชีวิต นศ.เป็นไรที่จะดีก็ดีมากอิสระแต่ถ้าจะโหดหน่อยก็แทบกระอักเลือด 55+)

[Maxthon]

ปัจจุบันอายุ16ครับ เทอมหน้าขึ้นม.4 สายวิทย์-คณิต ตอนนี้ปิดเทอมรู้สึกว่าชีวิตมันผ่านเลยไปอย่างไร้จุดหมายจริงๆ ตื่นสายมาเปิดคอมเล่นเกมกับเพื่อนมีความสุข นอนตี2ตี3 แล้วก็ตื่นมาเล่นเกมกับเพื่อน ทำแบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา
มา2เดือนได้ละ ตอนนี้ไม่ค่อยได้หวังอะไรกับอนาคตสักเท่าไหร่ เพราะเพิ่งผ่านช่วงม.3ขึ้นม.4มา มันเลยโล่งๆ ใช้ชีวิตปล่อยๆสักหน่อย ในเมื่อรู้แล้วว่ามีที่เรียน มีห้องเรียน แต่ผมก็เบื่อกับการอยู่บ้านเล่นคอมไปวันๆ
อยากออกไปเที่ยวเปิดหูเปิดตาบ้างแหละ ผมไม่ค่อยได้เที่ยวกับเขาสักเท่าไหร่หรอก นานๆจะไปทีเนื่องจากหลายๆปัจจัย ไม่ขอพูดถึงละกัน แต่1ปัจจัยหลักเลยคือขี้เกียจ 5 5 ชีวิตวัยรุ่นตอนนี้
อารมณ์แปรปรวนไงไม่รู้ ยังไม่รู้เลยว่าเป็นวัยรุ่นต้องทำไงบ้าง บางทีก็สับสนนะ คนที่บ้านบอกตรงๆเลย ไม่รู้จะปรึกษาใครดี บางทีก็คิดเรื่องนู้นเรื่องนี้แล้วเก็บไปร้องไห้คนเดียว แย่เหมือนกัน แล้วผมก็ไม่รู้ว่าไอแบบนี้มันคืออะไร
ทำไมวัยรุ่นทุกคนต้องเป็นคือเพ้อหาแต่เรื่องความรัก ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมผมคิดแต่เรื่องรักๆหลงๆเรื่องผู้หญิง ทั้งๆที่ตอน14-15ปีต้นๆ ไม่เคยจะคิดอะ หลายครั้งที่ดูถูกตัวเองว่าไม่มีใครสนใจหรอก หน้าตาธรรมดา แถมอ้วนอีกต่างหาก
เคยคิดนะว่าจะลดความอ้วน แต่ก็ไม่เคยทำได้จริงจังซะที ก็มาจากหลายๆปัจจัยอีกนั่นแหละ และปัจจัยหลักคือความขี้เกียจ
อนาคตน่ะหรอ ยังไม่ค่อยได้คิดอะไรไว้สักเท่าไหร่หลังจากม.ปลายขึ้นไป แต่ดันชอบไปคิดถึงชีวิตครอบครัวซะได้ ผมอยากมีลูก เลี้ยงหมาสักตัว มีบ้านหลักเล็กๆอบอุ่นๆสักหลัง อยู่กับคนที่เรารัก และจะดูแลเขาอย่างดี
งานที่ผมอยากทำผมยังไม่รู้เลย ผมถนัดอะไรผมก็ไม่รู้เรียนไปเรื่อยๆ เกรดก็กลางๆ ถ้าเทอมไหนขี้เกียจจัดก็ออกมาแย่ แต่ไม่แย่มาก ไม่มีอะไรแล้วล่ะคิดไม่ออก มีกระทู้แบบนี้ก็ดีเหมือนกันครับ : )

[devildark]

ตอนนี้ก็อายุ16 แล้วคับ ไม่รู้เหมือนกันว่าอยากเป็นอะไรดี แต่ที่รู้อนาคตผมอยากมีอาชีพที่ดี มีความสุขกับมัน เก็บเงินสร้างบ้านให้แม่ ตอบแทนพระคุณ

ส่วนความฝันของผมนั้น ผมอยากมีมอไซต์เท่ๆสักคัน แล้วขับไปหลวงพระบาง ขับวนรอบเมือง แล้วจิ๊กสาวลาวมาสักคน 5555

[wolf0089]

ปัจจุบันอายุ 18 ครับ กำลังจะเข้ามหาลัยเชียงใหม่ คณะวิทยาการณ์คอมพิวเตอร์ ชีวิต ณ ปัจจุบันโดนเพื่อนทิ้งครับ
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเพื่อนสนิทผมที่เคยคบมาแบนผมออกจากกลุ่ม เพื่อนที่เคยสนิทมากเคยช่วยเหลือกันก็ทิ้งผมไป
ผมคิดว่าผมคงเป็นคนเลวในสายตาคนอื่นอะครับ
อนาคตคงอยากเป็น Programer ตอนนี้รอเปิดเทอมครับ ใช้ชีวิตอยู่แค่บ้านเล่นเกม อ่านหนังสือไปวันๆครับ(ไม่ทำอะไรเลย)

[Blacker]

ผมอายุ 17 มีหลายๆคนบอกว่า ช่วงชีวิต ม.ปลาย มันช่างแสนสนุก แต่ตัวผมๆว่าไม่มีความสนุกเลย
ตอนนี้ผมกังวลกับการเรียนต่อในอนาคตมาก เพราะไม่รู้เลยว่าจะไปเรียนต่อไหน จบแล้วทำงานอะไร
เหมือนชีวิตมันไร้แก่นสาร เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ กินเหล้า สูบบุหรี่ เที่ยว
บอกตรงๆผมท้อกับตัวตนของตัวเองมาก ไม่รู้จะไปทางไหนดี

[black-pheonix]

ตอนนี้ผมอายุ 17 ปี กำลังขึ้น ม.6 คับ สายศิลป์-ฝรั่งเศส ขอเล่าหล่ะนะ แน่นอนว่าชีวิตเด็กศิลป์ก็อย่างที่ทุกๆ คนรู้ เรียนไม่สนแต่เล่นกุเอา แต่ถ้ามองดูให้ลึกๆ ก็แน่นอนว่ามันไม่ใช่ทุกคน
ในห้องมันก็ต้องมีทั้งเด็กไม่เรียนและเด็กเรียนและอื่นๆ ปะปนกันไป เป็นสีสันให้กับห้อง แต่เหตุไฉนห้องที่ผมอยู่กลับเป็นห้องที่ไม่มีสีสัน แทบจะกลืนเป็นสีเดียวกันเลยก็ว่าได้คือไม่เรียนหรือเรียนแค่พอผ่าน
ผมไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองเรียนเก่ง แต่คติของผมในการเรียนคือ "เปิดเทอมเรียนกระหน่ำ ปิดเทอมเล่น(เกม)กระจาย" แน่นอนว่าจุดหมายสูงสุดของการเรียนต่อม.ปลายคือ แอดมิสชั่นติด
และนี่ก็คือเป้าหมายผม สิ่งที่ผมต้องทำคือทำเกรดไว้ให้มากที่สุดเพราะมันเป็นคะแนนส่วนหนึ่ง (GPAX) แต่ด้วยความที่ห้องขาดสีสันไม่มีใครเหมือนผม ทุกคนดูเฉื่อยชา เช่น อ.สั่งงานต้นเทอม
ส่งปลายเทอมช่วงใกล้สอบ เรื่องนี้ผมรู้ว่าเป็นเรื่องปกติที่ต้องเจอ แต่มันไม่ใช่กับงานกลุ่มที่ผมต้องรับภาระอยู่คนเดียวเพื่อให้เสร็จทันเวลาที่กำหนดและเสร็จก่อนสอบเพื่อที่ตัวเองจะได้อ่านหนังสือ
งานเดี่ยวของตัวเองก็ต้องทำ งานกลุ่มก็ต้องทำ เรียนตั้งไม่รู้กี่วิชาแน่นอนว่างานก็ต้องเยอะตาม แน่นอนว่างานกลุ่มนั้นผมทำคนเดียวคะแนนก็ต้องไม่ดี มันทำให้จากเกรดผมควรได้เท่านี้แต่เหลือเท่านี้ ตอนอยู่ ม.4 ผมรอ
หวังว่าพวกเขาจะดีขึ้นเอง พอเมื่อขึ้น ม.5 ทุกสิ่งกับแย่ลงกว่าเดิมแต่ผมก็ยังหวังและเชื่ออยู่ จนกระทั่งเทอม 2 ความหวังกลับกลายเป็นการถอดใจและหมดหวัง "ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป ไม่เอาแล้ว..."
ผมคิด และความเก็บกดตลอดเวลา 2 ปีที่ผ่านมา ที่ตัวเองเหมือนทาสรับใช้จำยอม ไม่ทำก็ไม่ได้ ไม่งั้นคะแนนไม่ดี มันได้ระเบิดออก...(กลายเป็นโกโก้ครั้นซ์ -..-)
แน่นอนก็ต้องหนีไม่พ้นการทะเลาะกัน ปะทะคารมณ์กันในเฟสยกใหญ่ ฯลฯ (ไม่มีเรื่องกันจนถึงห้องปกครองนะ -..-) พอและ จบบริบูรณ์ ตอนนี้ผมก็รอยืนยันจากโรงเรียนใหม่คับว่าได้แล้ว 100 %
ตอนนี้มัน 99 % -..- ผมก็หวังว่าจะเจอสังคมที่ดีกว่าแต่ก็ไม่หวังถึงกับดี 100 % แต่ถ้ามันจะเหมือนเดิมหรือแย่กว่าเดิมก็สุดแล้วแต่กรรมลิขิตแล้วกัน... :/

[Blackperl]

อายุ 16 ครับ ตอนนี้เรียน ม.4อังกฤษ-ญี่ปุ่น แล้วพอจบ ม.6 ก็อยากเข้ามหาลัย

แล้วหาทุนไปเรียนต่อต่างประเทศเรียนจบก็หางานทำพอมีเงินเก็บบ้าง แล้วก็สร้างครอบครัวครับ

[BlueFriday]

การที่ผมตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ก็ยังไม่เข้าใจคอนเซ็ปของกระทู้นี้หรอก ยังไม่เข้าใจว่ามันจะช่วยได้จริงๆ หรอ เพียงแต่อย่างหน่อยก็เป็นพื้นที่ให้ระบายเล็กน้อย

แต่ความจริงคือมันช่วยอะไรไม่ได้หรอกครับพวกประสบการณ์ที่แต่ละคนบอกเล่าออกมาเป็นตัวอักษร คนที่จะช่วยได้จริงๆ ก็คือตัวของคนเองนั้นแหละ

เพียงแต่เป็นการแชร์ไอเดียชีวิต หากลองเปิดใจให้กว้างและรับฟังความคิดที่แตกต่างออกไป เพราะความแตกต่างทางวัย ทางความคิด

แล้วยังจะมีใครสงสัยอีกไหมว่านี้เป็นกระทู้ แชร์ความเพ้อฝัน ไม่ใช่ ความต้องการของคนมันไม่เหมือนกัน มีแน่นอนอยู่แล้วที่จะมีคนว่าคนนั้นเพ้อเจ้อ คนนี้ฝันเฟี่อง

แต่เขาอาจยังเด็ก แต่เด็กไม่ได้โง่ เพียงแค่ที่เขาอาจเจอเรื่องราวมาไม่เท่ากันคนที่มีอายุ และบางครั้งคนที่มีอายุบางท่าน(ไม่ได้ผาดพิงถึงใคร) ก็ยังคิดได้ไม่เท่าเด็กๆ รุ่นใหม่เลย

คนที่เปิดรับฟังความคิดใหม่ๆ ยอมรับไอเดียของเด็กรุ่นใหม่ ส่วนเด็กๆ ก็รับฟังประสบการณ์จากผู้ใหญ่อย่างคนที่มีปัญญา

คนมีปัญญาไม่ใช่คนที่ไม่ยอมรับฟังเรื่องเท็จ เรื่องไม่จริง(เพ้อฝัน) แต่คนมีปัญญารับฟังทุกๆเรื่อง และแยกแยะเรื่องจริงกับเท็จ(เพ้อฝัน) ได้อย่างดีเยี่ยม

//เอาเถอะครับ กระทู้นี้มีพื้นที่พอที่คุณจะระบายเรื่องความรู้สึกที่เป็นอยู่กับสถานภาพของคุณ เรื่องอนาคตแค่ไอเดียเป้าหมาย

[USED_JKG]

ผมอายุ 28 ปัจจุบันแต่งงานแล้ว จบ ปวช3 เทคนิคช่างยนต์ ปัจจุบันเปิดร้านอินเตอเน็ต(แล้วจะเรียนข่างยนต์ทำไมวะ)

อดีต เป็นเด็กติดเกมส์ มา10
ปัจจุบัน เป็นเจ้าของธุรกิจร้านเน็ต เข้าปีที่ 5
อนาคต เป็นผู้จำหน่ายอะไหร่คอมพิวเตอร์,ค้าขาย(ปัจจุบันกำลังเตรียมการ)

ความคิดด้านสังคม ชาตินี้ผมจะไม่รับจ้างใครกิน จะต้องเป็นนายของตัวเอง
ความคิดด้านความรัก รักเดียวใจเดียว ซื่อสัตย์ต่อตัวเองและคนรักครับ(บังเอิญได้แฟนที่นิสัยดีครับ)
อุดมคติ เชื่อในสิ่งที่เห็น ศรัทธาในความเป็นจริง คิดในสิ่งที่ทำได้ มุ่งมั่นในความยุติธรรม

ฐานะของผมทุกวันนี้มันยังไม่สามารถเรียกว่าประสบความสำเร็จหรอกครับ
มันต้องมีองค์ประกอบมากกว่านี้ แต่ที่ผมทำทุกวันนี้ผมก็ได้เดินตามแนวทางที่ผมวางไว้ได้แล้วครับ
และจะมุ่งมั่นไปให้ถึงให้ได้

[LAZT]

ปัจจุบัน ม.6 รอ ผลแอดมิชชั่น อย่างเฉยๆ เพราะลงไป 2 คณะ [[รัฐบาล]ปรัชญา กับ [เอกชน]บริหารธุรกิจ] ติดที่ไหนก็มีงานทำ (คิดไว้แล้ว กันหนาแล้ว )

ไม่ต้องถามว่าอยากเป็นอะไร พ่อบอกว่าให้เป็นตัวของตัวเอง ไม่บังคับมหาลัย คณะ เลยลงไป

ส่วนตัวในอนาคต คงไม่อยากเป็นขี้ข้าใครตลอดชีวิตหรอกครับ (เพราะชอบทำงานตามใจตัวเอง)
[สร้างฐานไว้เฉยๆ ไม่ได้สนใจอะไรหรอก]

ผมไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายทุกเรื่อง และ มองโลกแง่ดีทุกอย่าง
ผมไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง ดีเลิศ ขนาดนั้นหรอก (ทำได้รอบตัว แต่ไม่เก่งสักอย่างประมาณนี้ )


ปล. คนชอบคิดว่าผมติดเกมส์ งานการไม่ทำ แต่ไม่มีใครรู้หรอกใช่ไหมว่าในใจคิดอะไรอยู่ หาตังทางเดียวจะไปสนุกอะไรล่ะ (ส่วนตัว) (สำหรับเพื่อนผมก็เกือบเหมือนตัวอันตราย เพราะแกล้งคน ตลอด )

เหมือนกันเลยลุ้นแอตมิตชั่นอยู่

ผมพยายามทำเป็นเหมือนมีความสุข นั่งเล่นเกมส์ฟังเพลงชิวๆ แต่จริงๆแล้วโคดกังวล ไม่รู้ว่าจะติดรึปล่าว ติดแล้วจะเรียนไง จบแล้วทำงานไร

เจอมู้นี้ ทำให้เห็นว่าจริงๆก็มีคนที่คิดเกี่ยวกับอนาคตเหมือนกัน ยอมรับเลยว่ายังไม่เต็มที่กับชีวิต หนักไม่เอา เบาพอได้ เล่นเกมเป็นงานอดิเรกหลัก

เซ็งตัวเองแต่ก็หยุดไม่ได้ ยิ่งเครียดยิ่งเล่น เซ็ง เซ็งตัวเอง

[LEGACY]

ผมอายุ 19 ครับ ไม่ได้เรียน เรียนจบแค่ม.3 ไม่ใช่ว่าบ้านยากจนรึไรหรอกครับ แต่คือพอเข้าเรียน ปวช แล้วเริ่ม เกเร ติดเพื่อน เริ่มไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด เลยเลิกเรียนดีกว่า ผมใช้ชีวิตแบบว่า อยากตื่นตอนไหนก็ตื่นอยากหลับตอนไหนก็หลับไม่มีหน้าที่ภาระอะไรใดๆทั้งสิ้นคือใช้ชีวิตแบบตามใจตัวเอง อยู่แบบนี้มาจะ 3 ปีแล้วก็รู้สึกเบื่อครับเหมือนชีวิตมันทางตันไร้ค่าแต่ผมมีความฝันนะ ผมอยากเป็นนักมวยสากลผมชอบ ปาเกียวกับGSP(นักมวยUFC) ผมเริ่มซ้อมมวยมาได้ปีกว่าแล้วแต่ผมมีปัญหาคือประสบอุบัติเหตุแล้วขาขวาใส่เหล็กความจริงมันหายนานแล้วแต่ผมปล่อยไว้แบบนี้ละ ส่วนอีกความฝันผมอยากเปิดร้านเกม ขายพวกเครื่องเกม แผ่น อุปกรณ์เล่นเกมต่างๆ ผมสะสมเครื่องเกมมาตั้งแต่เด็กๆ แต่ก็ทำหายไปเยอะพอควร

[nextcancel]

กำลังจะขึ้น ปวช 2 ครับ คิดว่าจะเป็น โปรแกรมเมอร์ ตอนนี้ก็กำลังศึกษา จริงๆจังๆ อยู่ ถ้าโตขึ้น ก็จะ ลองพัฒนาโปรแกรม สักโปรแกรม ตอนนี้กำลัง ศึกษา VB อยู่ ว่าจะศึกษา C++ C# Java ด้วย ถ้าเขียน VB เก่งแล้ว