The World Cold Day "มหาวิบัติ คนไม่ยอมตาย"

[black jack sdppd]

บทที่ 15 เรื่องแปลกๆ ภายในห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องขังของไซม่อน ยูจีน อดีตพลซุ่มยิงที่ดูเหมือนจะตกอับหน่อยๆและสมองไม่ปกตินิดๆ มีห้องน้ำขนาดเล็กอยู่ภายในห้อง มีตู้เย็นวางตรงข้าม ใกล้ประตูมีเตียงเดี่ยวอยู่ ตรงข้ามมีโต๊ะคอมพิวเตอร์ที่เปิดอยู่ ข้างๆมีชั้นหนังสือ ทั้งห้องเป็นสีขาวไม่เว้นแม้แต่เฟอร์นิเจอร์ เขาเชิญให้ผมนั่งที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ขณะที่เขาไปเอาน้ำในตู้เย็น เขาอาจจะเป็นพลซุ่มยิงจริงๆแต่ถ้าผมพบว่าเรื่องที่เขาเล่ามันไร้สาระล่ะก็ ผมจะอัดเขาให้หัวจมโถส้วมเลย ผมเหลือบไปเห็นไฟล์งานที่หัวข้อเขียนว่า บันทึกภารกิจสิบโท ไซม่อน ยูจีน ผมเอื้อมมือไปจะจับเมาส์ "ฉันชอบอ่านมัน แม้ฉันจะจำเรื่องไม่ได้" ยูจีนพูด เขายื่นแก้วน้ำมาให้ผม ผมเขย่าเบาๆและดมดูโดยทำท่าจะดื่ม ซึ่งมันปลอดภัยดี "คิดว่าฉันจะวางยานายเหรอ พี่ชาย" เขารู้ "ฉันไม่จำเป็นต้องทำอะไรให้มันยุ่งยากหรอก" ผมมองหน้าเขา "นายบอกว่านายมีอะไรจะเล่าให้ฉันฟัง" ผมถามเขา "ฉันจำเป็นต้องเล่านายด้วยเหรอ" เขายียวน "ก็นายบอกว่ามีเรื่องจะเล่าให้ฉันฟัง" เขาทำตาโตแล้วหัวเราะเบาๆ "นายต้อง โปรดเล่าเรื่องสนุกให้ฉันฟังหน่อยสิ" เขาพูด ผมชักจะหมดความอดทน "ฉันไม่มีเวลาทั้งวันนะ" ผมกำหมัด "ฉันยังมีแฟนที่รอฉันอยู่ ฉันไม่ได้นอนสบายบนเตียงอุ่นๆ มะรืนนี้ฉันต้องไปทำภารกิจ ถ้าแกยังไม่เลิกกวนฉันละก็ จะได้เห็นดีกัน" "ทำไมฉันต้องเล่านายด้วย" ยูจีนถาม ผมสูดหายใจเฮือกใหญ่แล้วลุกขึ้นยืน ยูจีนยังคงนั่งอย่างสงบเสงี่ยมเหมือนจะดีใจที่ยั่วผมสำเร็จ ซึ่งก็จริงอยู่ที่ผมโกรธเพราะเรื่องไร้สาระแบบนี้ "เพราะฉันถามแกดีๆไงล่ะ ไอสารเลว" ผมใช้นิ้วจิ้มไปที่อกเขา ฉับพลัน! เขาเอื้อมมือมาจับมือที่ผมใช้จิ้มแล้วหักไปทางขวา ผมใช้มือซ้ายชกไปตามสันชาติญาณ เขาใช้มือขวากันเอาไว้และเหยียดตรงมาหมายจะชกหน้าผม ผมเบี่ยงตัวหลบไปทางขวาและใช้เข่าแทงไปที่ท้อง เขาปล่อยมือที่บิดผมอยู่ ผมเหวี่ยงหมัดซ้ายไป เขาก้มหลบได้และอัพเปอร์คัตกลับ ผมหลบโดยถอยหลัง เขาตามมาดันไหล่ผมทั้งสองข้างไปติดกำแพงเฉียดคอมพิวเตอร์นิดเดียว เขากำลังจะเปลี่ยนมือมากดคอ แต่ผมใช้หัวโขกเขา เขาผงะถอยหลัง ผมตามไปจะชกซ้ำแต่เขาเหวี่ยงหมัดมา ผมก้มหลบและต่อยเข้าไปที่ท้อง เขากุมท้อง ผมหันหลังฟาดขาไป แต่เขาจับได้และกำลังจะตัดข้อพับ ผมกระโดดม้วนตัวไปข้างหน้า ทำให้เขาเหมือนถูกกระชากไปข้างหน้าแล้วชนกับขอบผนังห้องน้ำ เขาหันหน้าเซมา ผมต่อยไปด้วยหมัดขวาแต่เขาไม่ล้มและเหวี่ยงหมัดขวาคืนมา ผมกันไว้โดยใช้แขนซ้าย เมื่อสกัดไว้ได้ ผมสอดแขนซ้ายไปใต้แขนขวาเขาแล้วเหวี่ยงเขาไปชนตู้เย็น จากนั้นก็เหวี่ยงกลับมาที่ขอบผนังห้องน้ำ หัวเขาโขกอีกครั้ง หน้าตาเขาเหมือนโทรมหน่อยๆแล้ว ผมชกซ้ำเข้าไปให้หัวเขาโขกอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง เขาสลบไป เลือดติดขอบผนังหยดลงมาเป็นทางยาว อืม... อาจจะถึงตายแล้วก็ได้ ผมจับชีพจรของเขาซึ่งพบว่าไม่เต้นแล้ว แม้ผมจะไม่กลัวที่ฆ่าคนไปมากมาย แต่การมาฆ่าเพื่อนร่วมชาติในสถานการณ์อย่างนี้ ผมรู้สึกผิดและกลัวมาก ผมนั่งลงข้างๆเขาเอามือลูบหน้า หลังจากทำใจได้ผมจึงนำศพเขาไปไว้ในห้องน้ำ จัดท่าให้หัวเขาอยู่ใต้โถส้วม แต่คงปิดได้ไม่นานเพราะเลือดเขายังติดฝาผนังอยู่ ผมเดินออกจากห้องส่ายหัวไปกับการเสียเวลาไปอย่างไร้ประโยชน์แถมยังหาเรื่องให้ตัวเองเฉียดคุกด้วย แต่ผมเห็นคอมพิวเตอร์ที่ยังวางได้อยู่เหมือนไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น ผมนั่งลงและดูบันทึกภารกิจสุดท้าย 11 มิถุนายน 2013 ชื่อภารกิจ : ดี 11 คุ้มกันนักการเมืองชาวจีน เวลาปฏิบัติการ 23 : 05 น. สถานที่ : สถานกงสุลจีน สถานะภารกิจ : สำเร็จ จำนวนความเสียหาย : สูญเสียลูกทีมทั้งหมด ความรู้สึกหลังภารกิจ ยูจีน มันน่ากลัว ไม่สิ มันน่าสยองมาก มันมาจากไหนไม่รู้ ผมเห็นมันเบนเป้าหมายจาก ชาวจีนคนนั้นแล้ววิ่งตรงมาที่เรา เจ้าหน้าที่ คุณไม่ได้ใช้ที่เก็บเสียงเหรอ ยูจีน พูดเป็นเล่น มันเป็นภารกิจลับ รับภารกิจโดยตรงจากผู้พันรอน เจ้าหน้าที่ ตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไร ยูจีน ผมไม่รู้ ผมกำลังจะกลายเป็นบ้ารึเปล่า ผมรู้สึกสับสน ผมกลัว มันหาเราเจอได้แม้ในที่มืดงั้นหรือ ผมสามารถบอกได้เลย เราจะไม่มีวันชนะศึกนี้ (หัวเราะเบาๆ) การทหารของเราเป็นรองอยู่หลายขุม (หัวเราะอีกครั้ง) สถานะผู้ปฏิบัติภารกิจ : สติไม่เหมาะจะรับงาน ผมละสายตาจากหน้าจอ รู้เหตุผลที่ยูจีนเป็นบ้า ความสูญเสียที่รวดเร็วในค่ำคืนเดียว อีกทั้งยังเกิดขึ้นกับผู้ที่มีความมั่นใจสูง แต่ยังไงก็ตาม ไม่เห็นมันจะมีสิ่งที่เป็นเบาะแสกับผมตรงไหน แม้ว่าจะมีข้อสันนิษฐานที่รัฐบาลจีนจะเป็นผู้ที่ติดต่อกับผู้ก่อการร้าย แต่การคุ้มครองนักการเมืองหรือนักการทูตก็ถือเป็นการรักษาความสัมพันธ์อย่างดี ผมเลื่อนหน้าจอลงไปก็พบว่ายังไม่จบ แต่ที่เหลือเหมือนจะเขียนเพิ่มเข้ามาด้วยตัวยูจีนเอง มันแปลกกว่าที่มันเกินจะเป็น ผมเห็นทุกอย่างผ่านกล้องวาไรเบิล ยี่สิบนาทีหลังจากเริ่มภารกิจ ชาวจีนคนนั้น แบกกระเป๋าอะไรบางอย่างที่เหมือนจะมีระบบล็อคแน่นหนา มันใหญ่พอๆกับเอ็มสี่สิบเอหนึ่งของผมเลย ข้างหลังรอนวิ่งตามมาด้วยติดๆแปลได้เลยว่าทั้งคู่มาติดต่ออะไรกัน แต่ว่ามันเป็นความลับ แทบไม่มีใครรู้แม้แต่พวกเรา ผมอยากให้ใครเห็นสิ่งนี้ ผมรู้ตัวว่าผมกำลังเป็นบ้า จอร์จ กำลังโบกมือเรียกผมอยู่ ผมเห็น นี่สิถึงจะเป็นประโยชน์แต่มันก็ไม่ปกติอย่างที่ยูจีนว่า ทั้งคู่ไปตกลงเรื่องอะไรกันถึงยี่สิบนาที ซึ่งในสถานการณ์ที่หน้าสิวหน้าขวาน จะมาทักทายถามความอยู่ดีมีสุขนั้นคงไม่ดีแน่ๆ "สนุกมากมั้ยล่ะ ไอบัดซบ" เสียงดังขึ้นข้างหลัง ผมลุกขึ้นประจันหน้าทันที ยูจีนอยู่ข้างหลังด้วยสายตาที่กระหายเลือด "ฉันอุตส่าห์ส่งแกไปหาจอร์จแล้วเชียว" ผมพูดแม้จะไม่รู้จักแจ็คนั้นเลยก็ตาม สายตายูจีนเปลี่ยนไปทันที เป็นสายตาที่โกรธแค้น แต่ก็เปลี่ยนเป็นสายตากระหายได้ภายในพริบตา "แกรู้มั้ย ข้อเสียของการทำภารกิจลับคืออะไร" ยูจีนถามโดยที่ไม่ต้องการคำตอบ "เวลามีคนตาย เขาจะไม่รับผิดชอบ" เขาเว้นไว้ช่วงหนึ่ง "และแกจะต้องตายอย่างลับๆ" "ฉันเหรอ ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า" ผมเย้ย "ด้วยความเป็นห่วงนะ แต่แกอย่ายุ่งกับร้อยเอกดีกว่า" "ฉันเคยล้ม ร้อยเอกมาแล้ว" "แต่ไม่ใช่ฉันนี่ รู้มั้ย แกน่ะไม่เหมือนคนบ้าเลย" "บ้า น่ะ มีหลายแบบ ในที่นี้คือบ้าคลั่ง" แล้วเขาก็พุ่งมาด้วยหมัดขวาแต่ช้ากว่าตอนแรกมาก ผมก้มหลับก้าวไปข้างหน้า จับที่คอเขาใช้ขาขวาดักขาเขาแล้วกดมือลง จับหัวเขากระแทกกับขอบเตียง เขานอนแน่นิ่ง แต่ยังไม่สลบ "ชาไปหมดเลย บ้าชิบ" เขาหัวเราะ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ "มีรูปของชาวจีนคนนั้น ในหนังสือธุรกิจขอบสีฟ้าเขียนว่า ว่าด้วยความรวย เขาเป็นคนเขียน มีประวัติของเขา นายน่าจะได้อะไรจากมันบ้าง" ตอนนี้ผมชักรู้สึกผิด "ฉันขอโทษ" ผมกล่าวขอโทษไป "ไม่หรอก ฉันสิต้องขอบคุณ แต่นายต้องทำมันให้จบ ฉันอยากหนีไปจากที่นี่ ตอนนี้เลย คนอย่างฉันไม่สมควรจะใช้ชีวิตอยู่หรอก" เขาหอบยังคงขยับตัวไม่ได้ "ไม่ว่ายังไง ไม่ว่านายจะสูญเสียเท่าไหร่ นายจะต้องอยู่ต่อไป ฉันเชื่อว่าทุกคนฝากความหวังในการมีชีวิตไว้กับนาย" ผมพูด "ไม่หรอกเพื่อน ฉันมันโรคจิต ฉันสูญเสีย จิตใจฉันย่ำแย่ ฉันไม่อาจอยู่กับมันได้ นายรู้มั้ยว่าทีมฉันทุกคน ครอบครัวเขายังอยู่ฉันไม่สามารถเอาหน้าไปพบใครได้อีกแล้ว" เขาพูดน้ำเสียงเอื่อยหายใจหอบ "แถมนายยังทำกับกับฉันแบบนี้อีกและฉันยังบอกข้อมูลสำคัญให้นายด้วย นายต้องตอบแทนฉันบ้าง" ผมถอนหายใจและนั่งคุกเข่าลงข้างหน้าเขา ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันเป็นแผนของเขาที่ยั่วให้ผมโกรธเพื่อหาเรื่องไปจากที่นี่ "ฉันมันบ้า เพื่อน" "ไม่หรอกนายไม่บ้า" ผมส่ายหัว "มันอาจจะเจ็บนิดหน่อยนะ" เขาส่ายหัวพร้อมยิ้ม "อีกเดี๋ยวฉันก็ไม่รู้สึกแล้ว" ผมเอื้อมมือไปวางไว้ที่แก้มเขาแล้วดันไปข้างหน้าอย่างแรง เกิดเสียงดังเฮือกเป็นเสียงสุดท้าย จากนั้นก็เกิดเป็นความเงียบ ผมอุ้มเขาวางไว้บนที่นอน "หลับให้สบายเถอะ นายทำภารกิจสำเร็จแล้ว" ณ ตลาดเฉาหยางเหมิน "บัดซบเอ้ย มันยังตามมาอยู่เลย" เชฟตะโกนพลางหันหลังแล้วยิงกราดใส่พวกซอมบี้ที่วิ่งไล่ตามมา มันล้มลงไปและโดนเหยียบสะดุดกันเป็นจำนวนมาก "อ้ากกกก" เสียงจอห์นดังขึ้น เดนนิสหันไปอย่างตกใจ เห็นจอห์นล้มอยู่และซอมบี้ก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ "จอห์น !!!" เดนนิสร้องและพยายามวิ่งเข้าไปช่วย แต่อีกไม่กี่เมตรมันก็จะถึงตัวจอห์นแล้ว ถ้ายิงคงไม่ทันแน่ ปัง !!!!! เสียงปืนขนาดใหญ่จนหูเดนนิสเต้นดังขึ้นจากด้านข้างและส่งผลให้ซอมบี้จำนวนมากล้มลงไป เดนนิสรีบพยุงจอห์นขึ้น ชายคนนั้นถือปืนลูกซองเรมิงตัน แปดร้อยเจ็ดสิบ เขาพูดภาษาจีนอะไรสักอย่าง แต่จากท่าทางเขาเหมือนให้ตามมา ด้วยเวลาที่กระชั้นชิด เขาจึงตามชายคนนั้นไปพร้อมลูกทีม แลงก์ลี่ย์ เวอร์จิเนีย จากที่ได้อ่านประวัติท้ายเล่มของหนังสือและที่ยูจีนเขียนเสริมไป ก็พบว่าชายจีนปริศนาคนนั้นหัวล้าน ดูมีอายุ พุงโรหน่อยๆ เขาชื่อ ลีหงฉวน รู้จักกันในชื่อ ร็อบเบน ลี เป็นนักธุรกิจที่มีตลาดครอบคลุมมาก ทั้งห้างสรรพสินค้าและอุตสาหกรรม มีสินค้าส่งออกมากมาย ไม่เคยมีประวัติเสีย แต่เคยโดนตรวจสอบโดยอัยการเรื่องสินค้าอาวุธปืนอยู่บ้าง แต่คดีนี้ก็ถูกลืมไปอย่างรวดเร็วเพราะอัยการออกมากล่าวขอโทษและบอกว่าเข้าใจผิด เขาดูเหมือนจะมีความเกี่ยวข้องจากผู้ก่อการร้ายอยู่บ้างเพราะเขาครอบคลุมอินเทอร์เน็ตบางส่วนของจีน ซึ่งคนหรือนักธุรกิจธรรมดาไม่สามารถทำได้ ถ้าไม่จ่ายเงินราคาแพง ถึงจะรวยล้นฟ้าการทำแบบนั้นก็เป็นเรื่องยากและแทบเป็นไปไม่ได้ แต่ในวงการการเมืองเขาก็ค่อนข้างจะมีบทบาทอยู่ในฐานะพ่อของ ลีเตียวล่ง นักการเมืองหนุ่ม สื่อมวลชนกล่าวกันว่าเขาชักใยอยู่เบื้องหลังทั้งหมด จากที่ได้เห็น ลีก็ไม่ใช่คนสำคัญที่รอนจะต้องให้เป็นภารกิจลับและต้องเข้าไปคุยด้วยแบบลับๆ ลีอาจจะเป็นผู้ที่มีเชื้อไวรัสหรือปรสิตหรือรายชื่อสำคัญที่จะติดต่อไปที่ผู้ก่อการร้าย แต่จะทำแบบลับไปทำไม แต่นี่ก็ไม่ใช่เวลาคิด ผมเดินกลับขึ้นไปที่ห้องปฏิบัติการเห็นเนเก้นยืนกอดอกอยู่ ผมเดินเข้าไปทำความเคารพ "มีอะไรรึทหาร" เนเก้นถาม "นายน่าจะไปพัก ดื่มเบียร์ซักแก้ว หาหญิงสวยๆซักคน นี่รู้อะไรมั้ย ฉันว่าตอนนี้แล้วคงไม่มีใครเล่นตัวแน่นอน" ผมก็อยากจะขำแต่ว่างานต้องมาก่อน "ไม่ใช่ครับท่าน ผมอยากได้ที่อยู่ของ ร็อบเบน ลีครับ" "ร็อบเบน ลี นายจะอยากได้ที่อยู่ไออ้วนนั่นทำไม" เนเก้นเลิกคิ้ว "ผมพบเบาะแสอะไรบางอย่างครับ เขาน่าจะเป็นเบาะแสสำคัญเรื่องรายชื่อได้" ผมตอบไปหวังอย่างยิ่งให้เนเก้นเห็นด้วย เขาทำหน้าครุ่นคิดก่อนโบกมือให้เจ้าหน้าที่ทำงาน "เอาขึ้นจอหนึ่ง" เนเก้นบอก "ครับผม" เจ้าหน้าที่คนนั้นบอก หลังจากนั้นไม่นานที่อยู่ก็ขึ้นมา "ที่อยู่ของเขาอยู่ใกล้ๆ สวนเป่ยไห่ แต่ที่หลบภัยของเขานั้นอาจจะเป็นที่พระราชวังต้องห้ามครับ" "ขอบคุณมาก" ผมขอบคุณเนเก้น เขาพยักหน้า "ฉันก็จะหาข้อมูลเรื่องนี้ให้เหมือนกัน นายไปพักเถอะ" เนเก้นบอก "ท่านครับ ผมอยากให้ท่านระวัง ผู้พันรอนเอาไว้นะครับ" ผมเตือน ผู้พันดูตกใจมาก