สวัสดีครับ ผมคนหนึ่งละที่ไม่มีพ่อ พ่อของผมแยกทางกับแม่ผมตั้งแต่ผมยังเล็กผมอายุได้สัก 2 ขวบมั้งครับ ผมก็ไม่เคยเห็นพ่อผมอีกเลย และผมยังจำชื่อพ่อผมยังไม่ได้เลย
ครอบครัวผมก็ไม่ดี 100 % เหมือนคนอื่นหรอกครับ แม่ก็กินเหล้าเมามา ก็ดุด่าผมว่าผม ชั่วอย่างนี้อย่างงั้น ผมทนมาอย่างนี้มา 18 ปีแล้ว และเกิดวันหนึ่งผมทนไม่ไหวผมก็ตอบกลับไปว่า
!! - ที่ผมเป็นแบบนี้ทุกวันนี้ก็เพราะแม่นั้นล่ะ ที่พลาดทุกอย่างจากผมไป ขนาดหน้าพ่อผมยังจำไม่ได้และแม้แต่ชื่อก็ยังจำไม่ได้ - !!
ผมพูดแค่นี้ละแม่ผมก็จัดมาชุดใหญ่แบบพิเศษให้เลย ชาวบ้านชาวช่องเรารู้หมดผมไปไหนมาไหนก็อายเขา ทุกวันนี้ภาพความทรงจำของผมกับพ่อก็จำได้แค่ผมเคยกินขนมไข่ที่พ่อผมซื้อมาให้จากตลาดแค่นั้นล่ะ
แต่ผมก็คิดได้ว่าชีวิตของเราทนมาตั้ง 18 ปี ยังได้เลยทนอีกหน่อยจะเป็นไรไป..
ต่อสักนิด เวลาผมเถียงกันกับแม่และผมจะออกไปจากบ้านเพื่อออกไปจากความน้อยใจ ยายผมก็ว่า !! ***คือโง่คือพ่อ***บักมั้งห่า*** !! (ภาษาอีสาน)
แค่นั้นละ น้ำตาลูกผู้ใช้อย่่างผมก็ไหลออกมา.
เชิญแชร์ได้เลยครับ...