เรื่องสั้นจิตตก (One night in the room)

[Jacoony]

ผู้ชายสองคน กำลังยกโต๊ะเครื่องแป้งออกไปจากห้องผม
โดยมีผู้หญิงเจ้าของเงินยืนกำกับ เธอคอยบอกให้ระวัง ให้ยกดีๆ
เธอเป็นคนที่ตกลงซื้อเฟอร์นิเจอร์ชิ้นนี้ มันเป็นชิ้นสุดท้ายที่ถูกยกออกไป
ณ เวลานี้ ในห้องของผม ว่างเปล่า
ผมนอนลงกลางพื้นห้อง นอนหงายมองเพดาน ฝ้าเก่าๆ มีรอยน้ำซึมจากห้องข้างบน
นึกถึงตอนที่เคยนอนรำคาญเสียงลากโต๊ะเก้าอี้ จนคุณลุกขึ้นไปหยิบไม้กวาดมากระทุ้งเพดาน
บัดซบจัง ความทรงจำมันไม่หายไปสักทีนะ
ทั้งที่ผมพยายามกำจัดมันออกไปให้หมด โดยการประกาศขายของทุกชิ้นในห้องนี้

ผมนอนเฉยๆ
เหงื่อซึม ในห้องไม่มีอะไรเลยจริงๆ แม้แต่พัดลมสักตัว
ผมพลิกตัวนอนคว่ำ เปลี่ยนพื้นที่นอน ที่เดิมมันร้อนรุ่มด้วยอุณหภูมิร่างกายผม
กระเบื้องยางสีขาวมีรอยขูดขีด ตรงนี้เป็นตำแหน่งของขาเตียง
เราเคยสนุกกันบนเตียงจนขาเตียงขูดพื้นเป็นรอยลึก
ผมแอบอมยิ้ม

ผมพลิกตัวกลับมานอนหงายอย่างเดิม
หลับตา พยายามจะไม่คิดอะไร ผมอยากจะว่างเปล่าเหมือนห้องห้องนี้
อดีตกลับสมจริงยิ่งขึ้น เมื่อภาพทุกภาพเป็นอิสระในสมอง
ไม่ได้ถูกผูกมัดจำกัดด้วยความเป็นจริงเหมือนตอนที่ลืมตามองเห็นสภาพห้อง
เหตุการณ์ในอดีตหลายๆอย่างผุดขึ้นมาพร้อมๆกันใต้เปลือกตา

ผมลืมตาโพลง

ไม่สามารถทนกับอดีตที่คอยหลอกหลอนได้อีกแล้ว

ผมลุกขึ้นมาจุดบุหรี่ เดินไปยืนที่ระเบียง เราเคยยืนสูบบุหรี่กันตรงนี้
กลิ่นบุหรี่จากปากของคุณ หอม....
ผมชอบกลิ่นบุหรี่ที่ติดตัวผู้หญิง ผมว่ามันเซ็กซี่ เราจูบกันที่ระเบียงอย่างไม่อายใคร
คุณคิดว่านอกระเบียงชั้น 12 จะมีอะไร?
มีอากาศที่บริสุทธิ์ มีตึกฝั่งตรงข้าม หลากหลายหน้าต่าง หลากหลายชีวิตในห้องสี่เหลี่ยม
ผมยืนดูดบุหรี่และมองดูอะไรเรื่อยเปื่อยแบบนั้นอยู่หลายชั่วโมง จนบุหรี่หมด
ผมกลับมานอนที่กลางห้อง เริ่มมืดแล้ว แสงอาทิตย์จากผมไปทีละน้อย
พร้อมกับนำภวังค์และความเหน็ดเหนื่อยมาสู่จิตใจ
ผมหลับไปในที่สุด

ผมฝัน.....

สิ่งที่สวยงามที่สุดในชีวิตของผมก็คือคุณ
ความฝันล้วนเป็นสิ่งสวยงามที่เกิดขึ้นระหว่างเรา
ผมนอนอยู่กลางทุ่งดอกไม้ มีคุณยืนรับลมเย็นสบายอยู่ตรงนั้น
ผมลุกขึ้นไปกอดคุณจากด้านหลัง
ผมฝันว่าเรามีลูกด้วยกัน เขาน่ารัก ตัวเล็กๆ อ่อนแอน่าทะนุถนอม
พ่อแม่ลูกรักกันกลมเกลียว
ผมฝันว่าเราทำอาหารร่วมกัน รสมือคุณผมจำได้ แม้ผมจะทำได้แค่ช่วยหั่นผักหั่นเนื้อ
แต่ผมก็สนุกทุกครั้งที่ได้ทำอะไรร่วมกับคุณ
ภาพคุณโบกมือลา.....
จะไปไหนเหรอที่รัก
ที่รัก ทำไมไม่พูดล่ะครับ คุณจะไปไหนเหรอ
กลับมาก่อนที่รัก
เธอไม่ฟัง และไม่พูด ได้แต่ยิ้ม แล้วหันหลังจากไป

ผมลืมตาขึ้นมาพบกับความเป็นจริงครึ่งๆกลางๆ
รอยยิ้มของคุณยังเด่นชัดในหัวสมอง ภาพมันซ้อนกับภาพหน้าต่างในห้องมืดนี้
มันเป็นแค่ฝัน เป็นฝันที่สุขและเศร้าในเวลาเดียวกัน
น้ำตาของผมไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
ผมร้องไห้ สะอึกสะอื้น ท่ามกลางความมืด

คุณคิดว่านอกระเบียงชั้น 12 จะมีอะไร?

ข้างล่างนั่นมีศพของผม
นอนตายร่างแหลกจมกองเลือด
ไม่หรอก ผมไม่คิดสั้น มันเป็นแค่ภาพแว่บเดียวที่โผล่ผุดขึ้นมาในสมองเท่านั้น
ผมปีนราวระเบียงออกไป เหยียบบนพรมแดงที่ปูทอดยาวไปข้างหน้า
ผมค่อยๆเดิน พื้นพรมหนานุ่ม ปูอยู่บนอากาศเย็นเยือก
ผมเดินไปจนสุดทาง
พรมแดงทอดยาวไปจนถึงห้องฝั่งตรงข้าม
ผมปีนระเบียงห้องนั้นเข้าไป ประตูไม่ได้ล็อค
ผมเปิดเข้าไป
คุณ.... กำลังมีความสุขอยู่กับผู้ชายบนเตียง
ร่างของคุณคร่อมอยู่บนร่างของเขา
ที่รัก ผมรักคุณที่สุด

แม้ผู้ชายคนนั้นจะเห็นผมแล้ว แต่ก็ไม่ทันจะเรียกคุณให้หันมามอง
ไม่ทันที่จะเอ่ยปากบอกคุณ เขาตกตะลึงชั่วขณะ
ขณะเวลาเดียวกับที่ผมลั่นไก....

'เปรี้ยง!'

กระสุนเจาะทะลุกลางหน้าผาก จนเลือดกระเซ็นถูกผิวขาวของคุณ
ใบหน้าของคุณซีดเป็นไก่ต้ม ดูตกใจมากที่เห็นผม

'เปรี้ยง!'
'เปรี้ยง!'
'เปรี้ยง!'

...................................................
..................................
.....................
...........
.....
..
.

พวกคุณเป็นใครกัน?
ทำไมมานอนตายอยู่ในห้องของผม
ชายหญิงเปลือยกาย เลือดอาบร่าง มีบาดแผลกระสุนปีนหลายแห่ง
ทำไมถึงตายอยู่ในห้องผม

ไม่ใช่สิ

นี่ไม่ใช่ห้องผม
เป็นห้องฝั่งตรงข้าม
ภาพในความทรงจำของผมเริ่มฉาย....
ผมเดินออกจากห้องไป เดินไปตามทางเดิน
ผมเดินไปเคาะห้อง....ฝั่งตรงข้าม
ผมยิงพวกคุณ โดยที่ผมไม่รู้จักพวกคุณเลย

จริงเหรอ.....

ผมดูที่มือของผม

บ้าที่สุด มีปืนอยู่ในมือผม

ผมวางปืนลง ถอดเสื้อผ้า แล้วเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย
ผมร้องไห้ สายน้ำจากฝักบัวช่วยปิดบังน้ำตา
ที่รัก ผมรักคุณจริงๆนะ

..........................................................


เช้าวันนั้น
ใต้คอนโดแห่งหนึ่ง
ใครเดินผ่านไปผ่านมาจะเห็นผู้ชายคนหนึ่ง เปลือยกาย ยืนอยู่
เขาแขวนป้ายไว้ที่คอ

เนื้อ 500
หนัง 300
กระดูก 300
เครื่องใน 200
วิญญาณ 200

เขาขายทุกอย่างหมดแล้ว เหลือแต่ชีวิต

"ช่วยซื้อหน่อยครับ เนื้อหนังวิญญาณผม ช่วยซื้อหน่อยครับ"
"มีเนื้อหนังมาขายครับ ชีวิตคนคนหนึ่ง ขายครับ ช่วยซื้อหน่อยครับ"
"ซื้อมันไปจากผมทีครับ ช่วยซื้อด้วยครับ"

เขาพยายามพูดกับทุกคนที่เดินผ่านไปมา แม้พวกเขาจะไม่พยายามฟัง และเดินหนีออกห่าง
เขายังคงประกาศขายต่อไป.....

[dogaki]

เครดิตหายไปไหนเหรอครับ คือ ควรจะใส่เครดิตมาด้วย อย่างน้อยถ้าแต่งเอง ก็ใส่เครดิตตัวเองก็ดีนะครับ(อย่าหลอกตัวเองนะครับ - -)

[Jacoony]

เรื่องนี้ มัน ติดอยู่ในเอเทอร์นอลฮาดดิสตัวเก่าของผมนานแล้ว
ซึ่งเท่าที่ผมจำได้น่าจะมาจากเว็บใดเว็บนึงในหลายๆเว็บบอร์ดที่ผมเล่นสมัยก่อนเมื่อนานมาแล้ว สัก 2-3 ปีได้

พอจะจำได้ว่าเป็นเว็บไซค์ของ คัน ผมก็ไม่สามารถที่จะจำลิ้งได้แล้ว เพราะมันค่อนข้างจะนาน

เรื่องนี้น่าจะแต่งโดยพี่อ้วนเทพ ผมเป็นคนนึงที่ชอบผลงานแกมากๆ
พี่อ้วนเทพเคยแต่งหนังสือรวมเรื่องสั้นของแกที่ชื่อวา TaleZ
หนังสือเล่มนี้ของผมก็ได้ หายสาบสูญไปแล้ว ยังไงใครที่พอจะรู้ลิ้งขอเว็บ คัน หรือยังไงช่วยลงให้ผมทีแล้วกันนะครับ แล้วผมจะจัดทำอ้างอิงให้โดยเร็วที่สุด

ขอบพระคุณที่ตักเตือนครับผม ^^

[Piussun]

ก็อันนั้นแหละครับ เครดิต หรือเรียกว่า เครดิตผู้แต่งก็ได้ เอาเท่าที่เรามีละกัน
อย่างน้อยก็ ชื่อผู้แต่ง หรืออะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับผู้แต่ง แม้ว่าจะไม่มีลิ้งแปะก็ยังดีกว่าไม่ใส่อะไรเลย
ปล่อยไว้โล่งๆมันอันตรายนะ เพราะหากเจ้าของ หรือแฟนๆที่ติดตามเขามาเห็นจะคิดว่ามันเป็นการขโมยได้ครับ

เข้าใจกันแล้วน่อ ^^

[Jacoony]

ขอบคุณ ครับ ^^