วันนี้ผมนั่งคุยกับเพื่อนสนิทคนนึง เรื่องเข้า มหาวิทยาลัย
ก็๋ประมาณว่าผมอยากเข้าธรรมศาสตร์ คณะวารสาร ผมก็ลองถามมันเล่นๆว่า
" เฮ้ย ***ว่ากูจะติดป่าววะ ฮะฮะฮะ ( ขำ ) "
เพื่อนผมก็ตอบว่า
" เอาจริงๆเลยนะ... ( มองหน้าผมแล้วยิ้มหน่อยๆ )
กูว่า***ไม่ติดหรอกวะ เพราะธรรมศาสตร์อะ การแข่งขัน****สูง****** พวกที่จะเข้าไปคือพวกที่ พักเที่ยงแล้วอ่านหนังสือ
เรียนพิเศษไม่ก็อ่านหนังสือแหลกลาน ไม่เที่ยว ไม่เล่น เลย แล้ว***ใช่หรอ ? "
ผมก็ได้แค่ตอบเสียงเบาๆแต่ก็ยังยิ้มๆอยู่ว่า
" เออว่ะ ก็จริงของ*** หึ.. "
ก่อนที่ผมจะบอกความคิดผม มาดูสมรรถภาพทางการเรียนของผมก่อนนะ
( วารสาร มธ. ใช้ GPAX 20 ONET 30 และ GAT 50 ; คะแนนต้อง 22,000 ขึ้นไป )
ผม เกรดเฉลี่ยน 6 เทอม น่าจะได้มากที่สุดคง 2.20 - 2.30
มาดูทักษะปัจจุบันของผมดีกว่าครับ ( ยังไ่ม่รวมถ้าอ่านหนังสือ )
ทักษะคณิตศาสตร์ : ประมารเกรด 1.0 - 1.5 ( ทักษะนะครับ อิงจากประมาณว่า 4 คือเก่งมาก ; ไม่ใช่คิดจากคะแนนที่มีงานในห้องเรียน คือ ตัวความรู้ล้วน )
วิทยาศาสตร์ อยู่ที่ประมาณ 2
ภาษาไทยอยู่ที่ 2.5 - 3
ภาษาอังกฤษอยู่ที่ประมาณ 3.5
ก่อนหน้านี้ผมก็ไปปรึกษากับพี่ประมาณว่าผมจะติดไหม ( พี่ผมก็อยู่ สถาปัต มธ. )
พี่ผมก็บอกว่า
" แค่ความคิดตอนแรก แกก็คิดว่าแกแพ้แล้ว แค่นี่เริ่มต้นแกก็แพ้คนอื่นไปแล้วล่ะ
คนเราอะ ถ้าตั้งใจจริงๆ ยังไงก็คงได้อยู่้แล้ว อยู่ที่ว่ามั่นคงในความพยายามหรือปล่าว " ก็ประมาณนี้ครับ
คนอื่นๆบางทีเขาก็หัวเราะบ้าง หรือ ให้กำลังใจบ้าง
ผมก็ชักไม่แน่ใจ ( จริงๆก็แน่ใจแหละ แต่ก็ลองกลับมานั่งคิดพูดกับตัวเองว่า เฮ้ย เราติดปล่าว มธ. มันไม่ใช่ง่ายๆนะ ธรรมศาสตร์เลยนะ*** )
จริงๆผมก็พยายามอ่านหนังสืออยู่ทุกๆวัน แล้วนี่ก็ว่าจะหาข้อสอบเก่ามานั่งทำอีก
แต่กำลังใจก็เป็นสิ่งสำคัญ เพราะผมไม่ใช่คนเ้ข้มแข็งอะไร บางทีนั่งๆอ่านหนังสืออยู่ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนทำไปไร้ค่า ยังไงก็ไม่ติดอยู่ดี
ผมเอาไงดีครับ ควรยอมรับความจริงดีไหม.. เอาตามความคิดจริงๆเลยครับ ไม่ต้องเกรงใจกัน
// ขอบคุณครับ