8.Last one for me
"เมื่อไหร่นายจะหายซะทีฟะ"ทอมมี่พูดกับแฟรงค์พร้อมแคะขี้มูก
"โดนยิงนะเฟ้ยไม่ใช่เป็นหวัด ที่จะให้ 1 อาทิตย์หายน่ะเฟ้ย"แฟรงค์แคะขี้มูกแล้วโยนใส่ทอมมี่บ้าง
"แล้วนายจะทำอะไรต่อล่ะ ถ้าเกิดว่าหายดีแล้วเนี่ย"ทอมมี่ถาม
"ก็แก้แค้นไง....ยึดบ้างคิงส์เป็นของเรา แล้วเราก็จะได้เป็นเศรษฐีไง วะฮ่าฮ่าฮ่า"แฟรงค์จินจนาการตอนที่เขาได้นั่งเต๊ะท่าอยู่ที่โต๊ะของคิงส์
"2 คนเนี่ยนะ...."ทอมมี่แย้ง
I am Rock, it ain't no breakin' me~ เสียงริงโทนของทอมมี่ดังมาจากมือถือทอมมี่(เปลี่ยนริงโทนแล้ว)
"ฮัลโหล..นี่ทอมมี่..นั่น...."ทอมมี่ยังพูดไม่จบอีกฝ่ายก็แทรกมาทันที
"นี่ทอมมี่ใช่มั้ย รีบมาหาฉันเลยนะ ด่วนเลยที่ Vice Port เอ้อ...ฉัันเจคอปเอง รีบมาหาฉันทันทีเลยนะ เรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันนะ เร็วๆล่ะ"ตู๊ด!
"เดี๋ยวๆ...อ๊ะ อะไรฟะ ยังไม่ทันได้พูดก็ตัดสายไปซะแล้วงั้นเรอะ"ทอมมี่บ่น
"เออ นายรีบไปหาเจคอปก่อนเถอะ เขาเอาจริงขนาดนี้คงไม่ใช่เรื่องเล่นแล้วล่ะ"แฟรงค์แนะนำทอมมี่
******5นาทีผ่านไป******
บรึ๋ม! บรึ๊ม! ฟุ่บบบ! ทอมมี่ดับเครื่องและเดินมองหาเรือของเจคอป
"ไหนฟะ ไม่เห็นจะมีเรือเลย.....หรือว่าเราโดนหลอกมาเล่นๆฟะเนี่ย"
"เฮ้ ทอมมี่...ชู่ว ทอมมี่ เฮ้ ได้ยินมั้ยทอมมี่"??????
ทอมมี่ค่อยๆตามแหล่งกำเนิดเสียงไปจนพบกับเจคอปในถังขยะ
"นี่เจคอป นายไปทำอะ...."ทอมมี่ยังพูดไม่จบเจคอปก็พูดว่า
"อย่าไปสนใจเลย ตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วนมากๆ รีบตามฉันมานะ เร็วๆ!!"
ทอมมี่ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องตามเจคอปไป และเขาก็อยากรู้ว่างานที่ว่านี่มันอะไรกันแน่
ทอมมี่วิ่งตามเจคอปมาถึงเรือ แต่เป็นเรือลำเล็กๆที่ดูคล่องแคล่ว มีคน 4 คนยืนถือ AK47 เฝ้าหัวท้ายอยู่
"นี่ทอมมี่! ไอพวกตำรวจนั่นน่ะ มันรู้แล้วว่าฉันเป็นคนจ้างพวกนายไปชิงตัวเพื่อนฉันมาน่ะ แล้วมันกำลังจะล่าตัวฉัน ฉันต้องหนีไปที่อื่นแล้ว เพราะฉะนั้นระหว่างนี้ฉันฝากนายด้วยนะ..."
เจคอปชีั้้ไปที่ปืน Gatling Gun และ AK47 ข้างๆ
"ไม่ต้องห่วงหรอกเจคอป! ฉันไม่ทำให้นายผิดหวังแน่ๆ"ทอมมี่พูดอย่างมั่นใจ
ทอมมี่เดินไปแบกปืน Gatling Gun และ AK47 มาไว้ที่ข้างนอกเพื่อสะดวกต่อการใช้งานและเตรียมใส่กระสุนเรียบร้อย
"เอ้อใช่ทอมมี่...พวกตำรวจน่ะ จะขึ้นเฮลิ.....เฮ้ยนั่นแหละ ลำนั่นแหละทอมมี่"เจคอปชี้ไปแที่เฮลิคอปเตอร์สีดำ มีแถบข้อความว่า VCPD
"ไม่ต้องห่วงน่าเจคอป นายนอนหลับให้สบายในห้องนั่นเลยก็ได้ ฉันดูแลตรงนี้เอง"ทอมมี่พูดให้เจคอปใจเย็นลง
"หึหึ....ตอนนี้..ก็ถึงเวลาที่ฉันจะอาละวาดแล้วล่ะนะ"ทอมมี่พูดกับตัวเอง
วิ้่ววววววว! บรึ้มมมมมม! ทอมมี่รัวปืน Gatling ยัดไปที่ตัวเฮลิคอปเตอร์
วิ้ววววววว! บรึ้มมม! ตูมมมม! ทอมมี่ยังสาดกระสุนใส่เรื่อยๆ
"เฮอะ! แป๊บเดียวก็พังแล้ว ขอหน่อยได้มั้ยไอพวกที่มันมันกระดูกมือหน่อยน่ะ"ทอมมี่ท้าทาย
< งั้นเหรออออ?? อยากได้แบบที่สนุกกว่านี้ใช่มั้ยล่าาาา > เสียงนั่นออกมาจากฮ.สีดำลำใหญ่ลำหนึ่ง
เฟี้ยววววววว! ฟู่ววววว! จรวด!พุ่งมาหาทอมมี่ 2 ลูกพร้อมกัน
"ชะ.....ชะ...ว้ากกกกก มันติดจรวดด้วยเหรอฟะเนี่ยยยยยย..แต่...คิดง่ายไปหน่อยมั้ง"
วิ้ววววววว! วิ้ววววว! บรึ้มมมม! ตูมมมมมมมมม! ทอมมี่ยิงสอยไปที่ลูกจรวดทั้งสองลูกจนระเบิดกลางอากาศ
"แล้วฉันก็จะจับแกทำนกยักษ์ทอดล่ะนะ เจ้าตำรวจจิ๊กกะโหล่เอ๊ย!"ทอมมี่พูดเย้ยไปในตัว
วี้วววววววว! แช่ก แช่กก ปืน Gatling ไม่มีกระสุนเหลืออยู่แล้ว
"วะ วะ เวรแล้วววว!"ทอมมี่คิด
< สงสัยพระเจ้าอยู่ข้างฉันแล้วล่ะนะ วะฮ่าฮ่าาาาา!! > ฮ.ลำนั้นยิงจรวดมาทางทอมมี่อีกครั้ง
แต่คราวนี้มันไม่ได้ยิงแค่ลำเดียว มีฮออยู่เป็นสิบๆลำที่ยิงมาทางทอมมี่
"ไอเวรเอ๊ย!!"ทอมี่รีบคว้าปืน AK47 แล้วยิงใส่จรวดทันที
ปังๆๆๆ ปังๆๆๆ บรึ้ม! ตูม! บรึ้ม! ปังๆๆๆ ตูมมมมมม! ปังๆๆๆ บรึ้ม! ทอมมี่กราดกระสุนให้มันระเบิดแล้วลูกอื่นก็ระเบิดตามไปด้วย
< แกนี่มันเจ๋งจริงๆ ฉันชักชอบซะแล้วสิ...ยิงต่อไปเลยพวกเรา!! > ฮ.ลำใหญ่สั่งการให้ยิงจรวดไปต่อเป็นชุดๆ
"ชิ...ไอบ้าเอ๊ย แบบนี้เมื่อไหร่มันจะหมดฟระ"ทอมมี่เริ่มกลัวความตายขึ้นมาทุกที
ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆ บรึ้ม ปังๆๆๆๆๆ บรึ้ม! ตูม! บรึ้ม! เปรี้ยง! บรึ้ม! เสียงระเบิดดังขึ้นไม่หยุดหย่อน
เฟี้ยวววว! มีจรวดลูกหนึ่งที่ไม่ระเบิด! มันพุ่งตรงมาทางทอมมี่แล้ววว!!
ตูม!!!! "อะจ๊ากกกกกกกกกกกกกกก...เฮ้ยลูกนี้ตะกี๊ไม่นะเบิดนี่นา แล้วทำไมมันถึง..."ทอมี่พูดอย่างตกใจ
ทันใดนั้นเขาก็เห็นเครื่องบินเจ็ทลำนึงบินโฉบเขาไป เขารู้แล้วว่าเครื่องบินเจ็ทยิงปืนกลรัวมาที่จรวดนี่เอง
< หน็อย อึดนักงั้นเรอะ เอาไปอีกชุดเป็น....> ตูมมมมมม! จรวดจากเจ็ทพุ่งมาระเบิดที่เฮลิคอปเตอร์
บรึ้มมมมม! เฮลิคอปเตอร์ระเบิดกลาอากาศแล้วว
< เฮ้ย! มีคนแปลกหน้ายิงจรวดใส่พวกเราที่ 8 นาฬิกา.... > ตำรวจนายหนึ่งพูดจากฮอบอกให้ฮอทุกลำทราบ
ฮอทุกลำหันไปทางทิศนั้น แต่ช้าไปแล้ว มีจรวดนับ 10 ลูกที่พุ่งไปหาฮอกลุ่มนั้น ทำให้เกิดระเบิดครั้งใหญ่ที่ Gore Island
"นะ....นั่นเป็นใครน่ะ...."เจคอปเดินออกจากห้องพร้อมกับถามทอมมี่
"ไม่รู้เหมือนกัน" "รู้แต่ว่านั่นต้องเป็นพวกเราแน่ๆ"
เจคอปฟังทอมมี่แล้วสั่งให้ทอมมี่ขับเรือกลับไปที่ Vice Port เพราะเขาสังหรณ์ใจว่าจะได้พบชายคนนั้นที่นั่น
ทอมมี่ขับเรือมาถึง Vice Port แ้ล้วเขาก็พบกับชายแปลกหน้าใส่เสื้อแจ็คเก็ตสีดำ กางเกงทหารพราง รองเท้าผ้าใบสีดำและใส่แว่นดำ มองหน้าทอมมี่อยู่
"หรือว่า...นายจะช่วยเราเอาไว้"ทอมมี่ถามชายคนนั้น แต่ชายคนนั้นแค่พยักหน้าแล้วเดินไปหาเจคอป
ชายคนนั้นเขียนข้อความส่กระดาษแล้วโชว์ให้เจคอปดูซึ่งเขียนว่า
"เรย์ ส่งฉันมาจาก Liberty City เขาบอกให้ฉันมาช่วยนายเพราะรู้ว่านายลำบากอยู่ ไม่ต้องสงสัยในตัวฉันนะ"
ทอมมี่ชะโงกไปดูข้อความนั้นด้วย แล้วเขาก็สงสัยว่าทำไมชายคนนั้นถึงไม่ยอมพูด
"นี่...ทำไมนายถึงไม่พูดล่ะ จขะเขียนใส่ให้เมื่อยทำไม"ทอมมี่ถาม
ชายคนนั้นโชว์ข้อความอีกว่า "ฉันเป็นใบ้"....พร้อมกับถอดแว่นดำนั่นออกมา
"ระ หรือว่า.... คลู๊ดใช่มั้ย นายคือ คลู๊ด สปีดใช่มั้ยยย??"ทอมมี่เขย่าตัวชายคนนั้น
คลู๊ดพยักหน้ารับแล้วกอดทอมมี่ คลู๊ดกับทอมมี่เคยเจอกันสมัยเด็ก แต่คลู๊ดก็ต้องย้ายบ้านไปอยู่ Liberty City กับพ่อแม่เขา
"เอาล่ะ...ขอโทษนะที่ต้องขัดเวลาความซึ้งน่ะ!" เจคอปพูดคั่น
"ทอมมี่ฉันขอบใจนายมากที่ช่วยฉันไว้ เอ้านี่ค่าตอบแทน"ทอมมี่รับเิงินจากเจคอป 15000$
"ส่วนนา่ย คลู๊ดใช่มั้ยนะ ฉันขอขอบใจนายมากที่มาช่วยฉันไว้อีกคน เอ้านี่"เจคอปส่งเงืนให้คลู๊ด 10000$
"เอาล่ะ ทอมมี่เห็นทีฉันต้องไปแล้ว!...อย่างน้อยพวกนายก็ช่วยไล่ตำรวจไปได้ ฉันว่าต่อไปคงไม่มีใครตามฉันมาอีกแล้วล่ะ บายย..ทอมมี่"
เจคอปวิ่งไปขึ้นเรือแล้วโบกมือลาทอมมี่....
"นี่!!...ถ้าว่างๆก็โทรมาหาฉันบ้างนะ...อย่าลืมฉันด้วยล่ะ!!!!"ทอมมี่แหกปากตะโกนให้เจคอปได้ยิน
เป็นอันว่า...ทอมมี่ได้พบกับเพื่อนอีกคน และเขายังต้องจ่ายส่วนแบ่งให้เจ้าแฟรงค์ซึ่งไม่รู้เรื่องอะไรเลยให้ 1000 $ อีกด้วย(อ้าว!)
9.N...No one can kill me....,"Sure?"
แป๊ะ! แปีะ! แป๊ะ! เสียงทำร้ายหน้าของทอมมี่ดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ
"ฮะ..วะ..เฮ้ยพอได้แล้วเฟ้ย จะตบ..อ๊อก พอแล้วเลิกตบ...อุ๊ฟ..พอได้แล้วว้อยยยยยยยยยย!"ทอมมี่ฉุนระเบิดออกมา
"อ้าว...คลู๊ดงั้นเรอะ แล้วแกจะตบหน้าฉันทำไมแต่เช้าละหา...เอ๊ะ!เมื่อคืนฉันอยู่ในรถนี่นา"ทอมมี่ีพูดไปนอนไปอยู่อย่างนั้น
อธิบาย :: หลังจากเมื่อคืน เจ้าคลู๊ดก็ง่วงจนแทบไม่ไหว ทอมมี่เลยโบกรถแท็กซี่กลับบ้านระหว่างทางก็เล่นหลับทั้งคู่ เจ้าของรถก็ถีบลงมานอนหน้าบ้านจนคลู๊ดตื่นแล้วพยุงทอมมี่ขึ้นไป(ง่วงไม่ขับ กลับแท็กซี่ )
คลู๊ดเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทอมมี่ฟังด้วยคำสั้นๆบนกระดาษแผ่นหนึ่งว่า "ตรูหิวแล้วว้อยยย!"
"เออๆก็ได้ จะไปทำข้าวให้เดี๋ยวนี้แหละ รอแปปนึงละกัน"ทอมมี่เดินไปอย่างงัวเงียที่ทีวีเพราะนึกว่านั่นเป็นตู้เย็น
Here I am ~ And you're a Rocket Queen~ เสียงริงโทนโทรสํพท์ทอมมี่ดังขึ้น(เปลี่ยนบ่อยจังฟะ)
"ฮัลโหล นี่ทอมมี่ นั่นแฟรงค์ใช่มั้ยน่ะ"ทอมมี่ถามอย่างโคตะระงัวเงีย(โคตะระ = ภาษาญี่ปุ่น )
"นี่ทอมมี่! ไปล้างแค้นกันเถอะ เห็นว่าลูกน้องส่วนใหญ่ของคิงส์พากันไปเที่ยว ตัดกำลังไปได้เยอะเลยนะเฟ้ย"แฟรงค์พูดอย่างตื่นเต้น
"อะไรนะ! ล้างส้วม ถึงไม่มีคนใช้ส้วมมันก็สกปรกอยู่ดีนั่นแหละไม่เอาด้วยหรอก"ทอมมี่ตอบอย่างงงงวย
แล้วคลู๊ดก็รีบโชว์กระดาษที่เขียนว่า"ล้างแค้นเฟ้ย ไม่ใช่ล้างส้วม!"
"อะ....อ๋อใช่ๆล้างแค้นคิงส์ แต่ว่าฉันยังไม่พร้อมเลยนนะ ข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน..แล้วเพื่อนฉันก็อยู่บ้านด้วย.."ทอมมี่ตอบ
"งั้นเราไปวางแผนกันที่ Miami Fried นะ เจอกันที่นั่นตอน 11 โมง ฉันจะเข้าไปหานายเอง"แฟรงค์เสนอความเห็น
"เอ้อ....ก็ได้...แต่เพื่อนฉันน่ะ..."ตรู๊ด! แฟรงค์ตัดสายทิ้งไปแล้ว
"อะ..อะไรกันฟะ เอะอะก็ตัดทิ้งตัดทิ้ง มันมีใครเคยฟังฉันจบมั้ยฟะเนี่ย เฮ้อ~"เขาคิด
"เอาเถอะ! คลู๊ด เพื่อนฉันคนนึงต้องการล้างแค้นเศรษฐีคนหนึ่งน่ะ รายละเอียดไว้ทีหลัง ขึ้นอยู่ว่านายจะไปกับฉันมั้ย?"ทอมมี่ถาม
"อ้อ...กะว่าจะยึดบ้านของเศรษฐีนั่นน่ะ ถ้าสำเร็จก็คงจะได้เงิน...."ทอมมี่พูดต่อ
คลู๊ดรีบเขียนคำว่า "ตกลง เพื่อนไปไหน ฉันไปด้วย(ขอ 28% นะ)"ใส่กระดาษแล้วโชว์ให้ทอมมี่ทันที
ทั้งสองรีบแปรงฟัน อาบน้ำ แล้วขึ้นมอเตอร์ไซค์ของทอมมี่ไปที่ Miami Fried ทันที!!
******1 ชั่วโมงต่อมา ******
"แล้ว เพื่อนนายเป็นใบ้งั้นเรอะ?"แฟรงค์ถาม
คลู๊ดรีบเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วโชว์ให้แฟงรค์ดูว่า "เรียกว่าพูดไม่ได้ก็พอเฟ้ย"
"อย่าไปดูถูกคลู๊ดเข้านะแฟรงค์ ถึงจะพูดไม่ได้ แต่ฝีมือใช่ย่อยเลยนะเฟ้ย ขนาดฉันยังไม่กล้าทำอะไรเลยนะ"ทอมมี่ตอบ
คลู๊ดรีบเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วโชว์ทอมมี่ทันทีว่า "ไม่เป็นไร ไม่ต้องชมก็ได้น่า เหะเหะ"
แฟรงค์รีบเขียนข้อความ...เอ้ยไม่ใช่! แฟรงค์สั่งชุดสุดยอดมหาประลัยบิ๊กเบิ้มครอบครัวมากินกัน 3 คน เพื่อเอาแรงและปลุกขวัญกำลังใจ
"เอาล่ะ!..แผนของเราคือแอบลอบไปที่หลังบ้านของคิงส์ ฉันทราบมาว่าคิงส์...งั่มงั่ม...คิงส์สร้างประตูลับเอาไว้แถวๆสระน้ำ ซึ่งฉันจ้างคนไปดูมาเรียบร้อยแล้ว"แฟรงค์อธิบาย
"แล้วระหว่างที่ฉันลอบเข้าไป ขอให้พวกนายคุ้มกันฉันก่อนจากทางประตูนั่น แล้วฉันจะไปตรวจดูเองว่ามีใครอยู่ไหม แล้วก็..งั่ม..แล้วก็ค่อยๆจัดการไปทีละคนแล้วเราก็จะเข้าไปในห้องของคิงส์ได้"แฟรงค์พูดต่อ
ทอมมี่ที่นั่งกินเฟรนซ์ฟรายอยู่ดีๆก็พูดขึ้นมาว่า
"ฉันขอเสนอให้คลู๊ดซุ่มยิงอยู่ข้างนอกตึกนะ คลู๊ดใช้ไรเฟิลได้เก่งกว่าปืนอื่นๆ และสายตาเขายังดีกว่าใครเพื่อนอีกด้วย"
"โอเคเลยทอมมี่ นายไปกับฉัน ส่วนคลู๊ดก็ซุ่มยิงอยู่ทางตึกข้างๆ ที่นั่นมีบ้านร้างหลังหนึ่งที่สูงพอๆกับบ้านของคิงส์ คงจะพอใช้บ้านหลังนั้นได้ ตกลงแผนเป็นตามนี้นะ!!"
ทั้ง 3 คนพยักหน้าพร้อมกันและเดินออกไปจากร้านโดยที่ลืมจ่ายเงินจนเกือบโดนรุมประชาตีนจนต้องจ่ายคืนไป 3 เท่า
"เอ้า นี่! MP5 สองกระบอกของนายทอมมี่" "เอ้า! Dragunov svd ของนายคลู๊ด"แฟรงค์จัดอาวุธให้ทอมมี่และคลู๊ด
"อ้อ อย่าลืมชุดเกราะด้วยนะ"แฟรงค์พูดต่อ
****** 34.10 นาทีต่อมา ******
"เอาล่ะ! ตอนนี้คลู๊ดส่งข้อความมาหาฉันแล้วแฟรงค์ เขาอยู่บนตึกพร้อมสนับสนุน เอาล่ะ เราจะเริ่มกันเลยมั้ย?"ทอมมี่ถาม
"รออะไรเล่า สหาย"แฟรงค์เก๊กมาดเท่ห์ๆแล้วเปิดประตูลับ
ออด!!!....ออด!!!!....ออด!!! เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น
"ฮะ...เฮ้ย!! หรือว่าประตูนี้พอเปิดแล้วมันจะ...."แฟรงค์หน้าซีดขึ้นเรื่อยๆ
"แฟรงค์ ช่างมันเถอะ มันรู้ตัวแล้วจะหนีก็คงสายไป สิ่งที่ทำได้ก็คือ..."
ปังๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ลูกน้องของคิงส์ยิงมาทางผู้บุกรุกทั้งสอง แต่แฟรงค์กับทอมมี่หลบที่กำบังทัน
"ว้ากกก.... ทอมมี่ยิงมันเลยเซ่ ยิงมันเลย!!"แฟรงค์โวยวายดังลั่น
ฟุ่บ! ลูกน้องของคิงส์ล้มลงไปแล้ว
"ว้ากกกก....วะ...ว..อ้าว! นายยังไม่ได้ยิงเลยไม่ใช่เรอะ ทำไมมันถึงล้มไปล่ะ"แฟรงค์สงสัย
"นายลืมคลู๊ดไปแล้วงั้นเรอะ?...เห็นมั้ยล่ะว่าเจ้าคลู๊ดมันใส่ใจขนาดไหน...เรามาบุก..เราต้องสู้เต็มที่นะแฟรงค์"ทอมมี่พูดแล้วเก๊กมาดเท่ห์ๆมั่ง
แฟรงค์กับทอมมี่เดินขึ้นไปเรื่อยๆ ระหว่างทางก็....
ปังๆๆๆ ฟุ่บๆๆๆๆ ค่อยๆจัดการพวกลูกกระจ๊อกไปเรื่อยๆ
"เอาล่ะทอมมี่! เรามาถึงภายในบ้านแล้ว คราวนี้คงต้องระวังแล้วล่ะ เพราะมันไม่ได้มาทางเดียวแน่ๆ! พวกเรานี่สุดยอดจริงๆเนอะ!"แฟรงค์พูดกับทอมมี่
สวบ! ตุ้บ! ลูกน้องของคิงส์ร่วงลงมาจากบันไดชั้น 3
"หึหึ....เจ้าคลู๊ดเพื่อนของนายนี่ก็ใช่เล่นเลยนะทอมมี่!"แฟรงค์พูดต่อ
ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ สวบ! ปังๆๆๆๆ ฟุ่บ! ฉัวะ! เสียงกระสุนปืนระเบิดออกมาอย่างไม่หยุด
ตอนนี้แฟรงค์กับทอมมี่เดินมาถึงชั้น 3 ยังเหลืออีก 2ชั้น ที่จะถึงห้องของคิงส์
ตูมมมมมมม!! เสียงระเบิดดังขึ้น
"แฟรงค์ หลบเร็ววววว!"ทอมมีลากแฟรงค์ไปที่ใต้โต๊ะตัวหนึ่ง
โครม! โครม! แกร่กๆ! ตุ้บ! เพดานส่วนหนึ่งของชั้น 4 ระเบิดลงมาที่พื้นชั้น 3
ชายร่างกายกำยำคนหนึ่งกระโดดลงมาจากตรงนั้น ชายคนนั้นแบก ACR Carbine ด้านข้างมีปืนพก สองกระบอก มีมีดแนบไว้ที่หลังและระเบิดอีกหลายชนิด
"แว้กกก!! ไอนั่นมันคนหรือยักษ์ฟะทอมมี่"แฟรงค์พูดเบาๆกับทอมมี่
ทอมมี่เดินออกไปจากโต๊ะและกระหน่ำ MP5 ของเขาไปที่หัวของเจ้ายักษ์นั่นทันที
ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆ ,, แว้บบบบบบ! ระเบิดแสงที่เจ้ายักษ์นั่นขว้างแผลงฤทธิ์ในทันที
"อ็อก! ตาฉัน...."ทอมมี่แสนจะแสบตาเหลือเกิน
วูบบบบบบบบ! ฉัวะ!
เจ้ายักษ์นั่นปาดมีดไปที่หัวของทอมมี่ แต่ดันเฉียดไปที่คอเสื้อเพราะทอมมี่เดินไปเดินมาไม่อยู่กับที่
ทอมมี่รู้ทันทีว่ามันอยู่ข้า่งหลัง คราวนี้เขาวิ่งไปแล้วสะกัดขาให้มันล้มแล้วใช้ MP5.....
วูบ ฉัวะ! ชายคนนั้นขว้างมีดเฉือนมาที่มือของทอมมี่ทันทีที่มันล้มลง
"เฮ้ย! ทอมมี่...เป็นอะไรรึเปล่า..."
ผัวะ! ชายคนนั้นรีบลุกขึ้นมาแล้วใช้หมัดสวนไปที่หน้าแฟรงค์เข้าอย่างจัง!
"จบแค่นี้ก็แล้วกัน!"ชายคนนั้นกำลังง้างมีดขึ้นจะทิ่มไปที่ท้องของทอมมี่..
พิ้ง! มีดของชายคนนั้นกระเด็นไปทันทีเพราะกระสุนของคลู๊ดที่ช่วยทัน
ชายคนนั้นรีบก้มตัวลงเพราะรู้ว่ามีคนซุ่มยิงอยู่ แล้วรีบเอาระเบิดเวลาแปะไว้ที่พื้นแล้วค่อยๆย่องไป
"คิดว่าฉันสลบไปแล้วงั้นเรอะ!"แฟรงค์พูดขึ้น
ปังๆๆๆๆๆๆๆ สวบๆๆๆ แฟรงค์ฝังกระสุนไว้ที่หลังของชายคนนั้นไปประมาณ 20 นัด
"ทอมมี่! มันคงตายแล้วล่ะ"
"อือ....!..แต่ทำไมมันถึงเดินหนีไปอย่างนั้นล่ะ??"
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงนับถอยหลังของระเบิดดังขึ้นเรื่อยๆ อีก 5 วินาทีมันจะระเบิด
"อ๋อ! แปะระเบิดนี่เอง ของแค่นี้มันจะทำอะไรฉันได้??"ทอมมี่่พูด
ทอมมี่ขว้างระเบิดทะลุออกนอกกระจก แล้วคลู๊ดก็ยิงระเบิดลูกนั้นทันที เพื่อไม่ให้คนอื่นบาดเจ็บไปด้วย(ถ้าตกลงที่พื้นก็คงหลายศพอยู่)
"เอาล่ะแฟรงค์ ไปกันต่อเหอะ!"ทอมมี่พูดเหมือนเขาแค่สะดุดก้อนหินแล้วกำลังจะเดินต่อไปแค่นั้น
ทั้ง 2 เดินไปจนถึงห้องของคิงส์และเห็นคิงส์กำลังนั่งเต๊ะท่าอยู่ที่เก้าอี้
"ไง! ทอมมี่ แฟรงค์ ฉันว่าแล้วว่าพวกนายต้องมาหาฉัน ว่าแต่มีเรื่องอะไรเหรอออ?"คิงส์ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง
"ก็ฉันจะ...."ฟุ่บ! "ว้ากกกกก!!"
กลไกของคิงส์ทำให้ช่องทางเดินที่แฟรงค์กับทอมมี่ยืนอยู่เปิดชึ้นมาทำให้ทั้งสองตกลงไป
"ว้ากกกกก...ทอมมี่ฉันต้องตาย ตายแน่เลยว้ากกกก!!"แฟรงค์โวยวาย
"แฟรงค์ฟังฉันนะ ทิ้งปืนในมือลงไปแล้วยืดแขนกับขาดันกำแพงไว้ ช่องนี้แคบถ้าดันไว้ดีๆมันก็ไม่ตกหรอกน่า!"
กึก! แฟรงค์กับทอมมี่เอามือกับเท้ายันด้านข้าง
"เอาล่ะ! ตอนนี้ค่อยๆปีนขึ้นไปนะ อย่าใจร้อนซะล่ะ มันจะร่วงลงไปอีก"ทอมมี่เตือนสติแฟรงค์
แฟรงค์กับทอมมี่ปืนจนขึ้นไปถึงห้องของคิงส์และพบว่าคิงส์คลานอยู่กับพื้น
"ทะ...ทอมมี่...แฟรงค์ นายอย่าทำอะไรฉันเลยนะ...อย่างน้อยก็สงสารคนแก่บ้างเถอะ...เราเป็นญาติมิตรสนิทกัน อย่าโกรธแค้นอะไรไปเลยนะ อะ...อะ"คิงส์พูดเสียงอ่อนแรง
"นี่..ทอมมี่....นายคิดว่าฉันควรจะเชื่อไอคนนิสัยทรยศพรรค์นี้มั้ย?"แฟรงค์ถามทอมมี่
"มันก็....เหมือนที่นายคิดนั่นแหละ.."ทอมมี่ตอบ
"ราตรีสวัสดิ์นะ...คิงส์...ถ้าไปเจอน้องชายของฉันก็ฝากบอกด้วยว่าพี่คิดถึงด้วยนะ" ปัง! เสียงปืนจากกระบอกปืนของแฟรงค์เป็นการจบชีวิตของคิงส์
****** 2 ชั่วโมงต่อมา ******
"เฮ้อ! นายคิดว่าไงกับบ้านใหม่นะทอมมี่"แฟรงค์ถาม
"ก็ดีนะ แต่จะจ้างใครทำความสะอาดล่ะ บ้านหลังใหญ่ซะขนาดนี้"
คลู๊ดเขียนข้อความใส่กระดาษแล้วโชว์ให้ทั้งสองดูว่า "แล้ว 28% ของฉันล่ะ"
คืนนั้น ทอมมี่นอนไม่หลับทั้งคืน เขาคิดดูว่า สิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้วงั้นหรือ? มันสมควรแล้วหรือที่เขาทำอย่างนั้นลงไป
ส่วนคลู๊ดก็ได้เงินส่วนแบ่งมาถึง 50000$ และตีตั๋วกลับ Liberty City เรียบร้อย
10.Love Fist! Love Fist! Love Fist!
"คร่อกกกกก คร่ากกกกก"
เสียงของแฟรงค์ที่กรนออกมาจากห้องข้างๆทำให้ทอมมี่ตื่นอย่างงัวเงีย
"เฮ้อ~...อาโบกาลูพาโตนามาก้า ฮ้าววววว~"ทอมมี่พูดอย่างงัวเงียมากจนไม่อาจทำให้เป็นภาษาไทยได้
So Now We Fly Ever Free Were Free Before The Thunderstorm! โทรศัพท์เจ้ากรรมของทอมมี่ดังขึ้นอีกแล้ว
"ฮาโล่! นี่ทอมมี่เองนะ แต่ตอนนี้ฉันง่วงมาก ฉันไปนอนล่ะ เดี๋ยวค่อยโทร..."ทอมมี่่พูด
"ว้ากกก ว้าก ว้าก! อย่าวางทอมมี่ นี่ฉันเค้นท์เองนะ จำได้รึเปล่า"เค้นท์บอกทอมมี่
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"อ๋อจำได้ ฉันไปนอนแล้วนะ ราตรีสวัสดิ์"ทอมมี่ตอบอย่างงัวเงียอีกครั้ง
"ว้ากกกก! อย่าวางงงง คือจะบอกว่า ฉันมีสถานีวิทยุเป็นของตัวเองแล้วน่ะ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"อืม งั้นฉันไปนอนก่อนนะ ราตรี..."ทอมมี่จะล้มลงไปแล้ว
"นี่ฟังฉันนะ!! คือมีวงดนตรีวงนึงน่ะเขากำลังถูกขู่ฆ่าจากไอพวกโรคจิต เอ่อ วงนั้นชื่อว่าวง Love Fist น่ะ กำลังดังอยู่ในช่วงนี้ ฉันอยากให้นายมาช่วยหาทางกันหน่อย...."
ทอมมี่ยืนคิดด้วยสติอันน้อยนิดว่า
"ไปช่วย = ได้ค่าตอบแทน = รวยมากขึ้น = ยิ่งเป็นวงดนตรีคงได้ส่วนแบ่งสูง = แล้วเราจะได้ล้างมลทิน = ยอดเยี่ยม!!!!"
"โอเค ตกลงเค้นท์ งั้นเดี๋ยวบ่ายๆฉันจะไปหานะ แค่นี้นะ"ทอมมี่กำลังจะกดวางสาย
"ว้ากกกก....สถานีฉันอยู่ที่ Green Town นะทอม..."ตรู๊ด! เค้นท์บอกที่อยู่ของเขาทันก่อนทอมมี่ปิดโทรศัพท์
******3 ชั่วโมงต่อมา ******
ทอมมี่เตรียมอาบน้ำแต่งตัว กินข้าวเช้าแล้วเดินลงมาข้างล่าง แต่พบว่าเขาเห็นคลู๊ดนั่งดูทีวีอยู่!
"เฮ้ยยยยย! คลู๊ดนายยังไม่ไปอีกเรอะ แล้วไหงเข้ามาได้ละเนี่ย"ทอมมี่่ถาม
"ฉันตกเครื่องบิน ไปขึ้นเครื่องไม่ทัน ฉันก็เลยกลับมาที่นี่แล้วแฟรงค์ออกมาเดินเล่นพอดี แฟรงค์ก็เลยให้ฉันเข้ามา"ทอมมี่อ่านข้อความบนกระดาษของคลู๊ด
"อืม.....คลู๊ด คือว่าฉันมีงานต้องทำซักหน่อย คือมีวงดนตรีวงนึงเขากำลังลำบาก เขาขอให้ฉันไปช่วยน่ะ"
คลู๊ดนั่งคิดสักประเดี๋ยวว่า
"ไปช่วย = ได้ค่าตอบแทน = รวยมากขึ้น = ยิ่งเป็นวงดนตรีคงได้ส่วนแบ่งสูง = แล้วเราจะได้ล้างมลทิน = ยอดเยี่ยม!!!!"
คลู๊ดพยักหน้าแล้วขึ้นรถมอเตอร์ไซค์กับทอมมี่ไปที่สถานี VROCK ที่ Green Town ทันที
ทอมมี่และคลู๊ดแนะนำตัวกับวง Love Fist แต่ทางวงคงจะไม่ค่อยเข้าใจในการแนะนำตัวของคลู๊ดเนื่องจากเขาไม่พูด
"อืม ทอมมี่...ทางฉันแนะนำตัวบ้างล่ะนะ ฉันหัวหน้าวงชื่อแทส มือกีต้าร์Lead นั่นชื่อ สแวกเกอร์ ส่วนกีตาร์ Rhythm ก็ชื่อเฟ็ต มือกลองนั่นชื่อไวน์ ส่วนมือเบสนั่นชื่อครอส"
"คือ..ทอมมี่วันนี้วงเราต้องไปโชว์คอนเสิร์ทที่ Cross Chous น่ะ แล้วเราก็คิดว่าเจ้าโรคจิตนั่นต้องหาเรื่องเราอีกแน่ เลยอยากให้นายช่วยหน่อยน่ะ"สแวกเกอร์ กีต้าร์ลีดพูดขึ้น
"ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าฉันเจอมันจะจับมันมัดเก้าอี้แล้วให้นายเคลียร์เลยคอยดู"ทอมมี่พูด
หลังจากนั้นเมื่อถึงเวลา 19:00 วง Love Fist กับทอมมี่และคลู๊ด ก็พากันขึ้นรถ Limo โดยทอมมี่เป็นคนขับแล้วคลู๊ดนั่งข้างๆเขา
ระหว่างที่ทอมมี่กำลังสตาร์ทรถ ทอมมี่ได้ยินเสียงเทปเปิดขึ้นและมีเสียงว่า
"ไง? Love Fist ที่รัก ขอบคุณอย่างยิ่งที่นายเอาแต่นั่งรถคันเดิม ฉันขอเตือนนายด้วยความเป็นห่วงนะ ว่ารถคันนี้ติดระเบิดไว้ แล้วเมื่อนายสตาร์ทรถ ระเบิดก็จะทำงาน แล้วถ้าขับรถช้ากว่า 40 KM/Hr รถจะระเบิดภายใน 10 วินาที ขอให้นายโชคดีนะ"
. . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .ชะชะ...แช็ค บรื๊น! ทอมมี่สตาร์ทรถติดพอดี
"ว้ากกกกกก ทอมมี่ๆ รีบดับเครื่องแล้วลงจากรถเร็ว!!!"ทั้งวงพูดพร้อมกันอย่างโกลาหลแต่เสียงวิทยุก็เล่นต่อ
"อ้อ! ถ้าดับเครื่องแล้วรถจะระเบิดทันทีนะ เพราะฉะนั้น ฉันก็ขอให้นายทราบไว้ละกัน โชคดี"
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"ว้ากกกกก อย่าดับเครื่องอย่าดับเครื่อง รีบขับไปเลยทอมมี่ เร่งให้เต็มที่เลย ว้ากกกก!"ครอสสตะโกนดังลั่น
"นายไม่ต้องสั่งฉันก็ไปน่า!!!"ทอมมี่ตอบ
บรื๊นนนนนน! รถลิโมเร่งความเร็วจนเกิน 40 KM/Hr ภายใน 8 วินาที
"ปัดโธ่เอ๊ย! ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องเสี่ยงตายอะไรบ่อยขนาดนี้ฟะเนี่ยยย!"ทอมมี่พูด
"ไม่ได้ๆ ช่วงนี้ต้องหาทางอะไรสักอย่าง ไวน์ๆ เริ่มเคาะจังหวะเลย!"แทสบอกไวน์
"จะเล่นดนตรีอะไรตอนนี้ฟะ!!"ไวน์ก็บอกแทสมั่ง
ทอมมี่เร่งความเร็วไปถึง 100 KM/Hr เพื่อไม่ให้ความเร็วตกแบบเฉียดๆ 60
"นี่คลู๊ดนายไม่คิดจะช่วยอะไรเลยงั้นเรอะหาาาาา!"ทอมมี่ตะโกน
คลู๊ดเขียนข้อความใส่กระดาษว่า "หาระเบิดเซ่!!! แล้วฉันจะกู้ระเบิดเองน่า!!"
"นี่วง Love Fist ที่น่ารัก ช่วยกันระเบิดหน่อย มันต้องอยู่ในตัวรถแหละถ้าไม่มีค่อยว่า่กัน"ทอมมี่บอก
วง Love Fist รีบควานหาระเบิด แล้วพวกเขาพบว่าระเบิดอยู่ที่ใต้เบาะของทอมมี่เอง
"ว้ากกกกก....ระเบิดอยู่ที่ก้นชั้นงั้นเรอะะะ....คลู๊ดนายช่วยที ช่วยหน่อยนะขอร้องล่ะคลู๊ดดดด!"ทอมมี่โวยวายบ้างแล้ว
คลู๊ดไม่รอช้า เขารีบเดินไปที่เบาะหลังแล้วก้มตัวลงเปิดฝาระเบิดออกมา
คลู๊ดค่อยๆแกะๆแงะเกาๆระเบิดไปเรื่อยๆจนพบชั้นในสุด คลู๊ดมองเห็นสายไฟระโยงระยางเต็มไปหมด
"เออใช่...คลุ๊ดนายเคยกู้ระเบิดด้วยงั้นเรอะ"ทอมมี่ถามด้วยความเร็ว 120 KM/Hr
คลู๊ดเขียนใส่กระดาษให้ทอมมี่ดูว่า "ตายเป็นตายแหละทอมมี่"
ทอมมี่รู้ทันทีว่าคลู๊ดไม่เคยทำ ทำให้เขาตกใจบิดพวงมาลัยควง 180 องศา แต่ก็ไปต่อทางเดิมได้
"ว้ากกกกกกก...แล้วนี่ฉันจะ อุ๊บบบบบ"แทสรีบอุดปากทอมมี่ทันทีเพื่อไม่ให้เขารบกวนคลู๊ด
"ตอนนี้แหละคลู๊ด อย่างน้อยก็ทำอะไรสักอย่างเถอะ"แทสบอกคลู๊ด
คลู๊ดพยักหน้าแล้วมองไปที่ระเบิดอีกครั้ง มีสาวสีดำ กับสาวสีขาว เขาเล็งจับไปที่สายสีดำจะทำให้ขาดภายในทีเดียว
"นี่คลู๊ดพวกเราคิดว่าสายสีขาวมากกว่านะคลู๊ด"วง Love Fist บอก
คลู๊ดจึงค่อยๆขยับมือมาที่สายสีขาว.....
"อู๊บบบบบบ! อื้อออออ อื้อออออ!!"ทอมมี่พยายามพูดออกมาว่า "ว้ากกกกก รถบรรทุก"
เอี๊ยดดดดดด! ทอมมี่รีบหักหลบทันที เขารอดอย่างเฉียดฉิวแต่....
"ปัดโธ่เอ๊ย! นี่ทอมมี่ ทำอะไรให้มันระวังหน่อยเซ่..เอ้าคลุ๊ดเอาเลย!"สแวกเกอร์พูด
คลู๊ดหันมาส่ายหน้าและหน้าซีดเผือดเหงื่อไหลเป็นทางซึ่งแปลได้ว่า "เวรแล้ว!!!"
สายสีดำขาดครึ่งเนื่องจากแรงเบรกและมือของคลู๊ดที่จับไว้แน่น
"ว้ากกกกกก! จะระเบิดแล้วววววว จะระเบิดแล้ววววววว"ทั้งรถตะโกนกันดังยกเว้นทอมมี่
"เจ้าพวกบ้า! ถ้าเกิดมันขาดแล้วตั้ง 3 วิมันยังไม่ระเบิดแปลว่าตัดสายถูกแล้วเฟ้ย!"ทอมมี่ดึงผ้าออกแล้วพูดทันที
ทั้งรถหันมามองหน้ากันแล้ววง Love Fist ก็ตะโกนว่า"ทอมมี่ ทอมมี่ ทอมมี่ ทอมมี่ วีรบุรษของเรา วู้วววววว!"
ทอมมี่หน้าแดงแต่ก็ขับรถต่อมาจนถึง Cross Chous คลับจนได้ เขาจับมือกับวง Love Fist และอวยพรก่อนจะจากกันแต่...
"เอ่อ...แล้วไม่ทราบว่า ค่าตอบแทน...."ทอมมี่ถาม
"เอ่อ...แล้วเราบอกด้วยเหรอว่ามีค่าตอบแทนน่ะ"เฟ็ตพูด
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ทอมมี่แทบจะตะโกนออกมาว่า "ไอบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยย!"ด้วยความดัง 1000 เดซีเบล แต่คลู๊ดรู้ทันจึงสับคอทอมมี่ให้สลบแล้วลากขึ้นรถกลับบ้าน
__________________
11.Fight to the number one!
"อะเหอ~ แม่น้องคนสวยช่วยไปส่งพิซซ่าในใจพี่หน่อยสิจ๊ะ หิวจะแย่แว้วววว"
ทอมมี่ละเมอขี้ฟันตัวเองและจนป่านนี้ยังสลบสไลกับการสับของคลู๊ด
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
"ตกลงว่าไงแฟรงค์ ฉันว่านายคงทำได้นะ"เสียงหนักๆของฟรานซิสดังออกมาจากโทรศัพท์
"ได้ื! แต่นายต้องทำตามสัญญานะ และหวังว่า..."แฟรงค์ตอบฟรานซิส
"ปลอดภัย! ไม่ต้องห่วง ไอสิ่งที่นายต้องการมันจะปลอดภัย และมันจะวิ่งไปกอดนายแฟรงค์"
".....แต่..มันไม่เกินไปหน่อยเหรอ ...มันเกินไปนะ"แฟรงค์พูดอย่างขยาด
ฟรานซิสไม่พูดอะไรแต่เขายิงปืนไปที่กำแพงและมีเสียงตะโกนโวยวายออกมาจากโทรศัพท์แฟรงค์
*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
9 โมงเช้าแล้วครับทุกท่าน
"น้องสาวจ๋า......อะจ๊ากกว๊ากกกกว๊ากกกก"
ทอมมี่ตกใจตื่นขึ้นเพราะอยู่ๆสาวที่น่ารักในฝันเขากลายเป็นยายแก่ๆแทน
ทอมมี่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย แต่ทอมมี่ก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วเตะก้นเจ้าคลู๊ดที่ไม่ยอมกลับ LC (Liberty City)ซะที
Cause it would take a lot more hate than you~ To end the..... ตรู๊ด "ว่าไง ใครอยู่ในโทรศัพท์ฟะ?"ทอมมี่ถาม
"ฉันเค้นท์ไงทอมมี่...ต้องขอขอบใจนายมากนะที่เมื่อวานช่วยวง Love Fist ไว้ได้ทั้งวงน่ะ"
"ไอวงที่เบี้ยวค่าบอดี้การ์ดฉันสินะ"ทอมมี่โกรธนิดๆ ประมาณเส้นเลือดขึ้นสมอง -*-
"อะ....เอ่อ....ไม่ใช่...พวกเขาเบี้ยวแต่ฉันจ่ายโอนไปให้บัญชีนายแล้ว แล้วก็ วันนี้ฉันอยากให้นายช่วยอย่างนึงน่ะ"เค้นท์พูดต่อ
"คือ....ฉันกะว่าจะหาบอดี้การ์ดให้วง Love Fist ซะหน่อย เพราะฉันคงให้นายคุ้มครองตลอดก็ไม่ได้ แล้วฉันก็รุ็จักู้ชายคนนึง
ฉายาว่า Clayman เอ่อ...แล้วพวกนั้นเป็นพวกแก๊งซิ่ง Big Bike น่ะ ฉันก็ลองไปขอดูให้เขาหาบอดี้การ์ดดีๆให้แต่เขามีข้อแม้ว่า
ต้องแข่งมอเตอร์ไซค์กับเขาให้ชนะอ่ะ"
ทอมมี่รู้ทันทีว่าเขาต้องไปลงแข่ง และเรื่องมอเตอร์ไซค์นี่ทอมมี่ขั้นเซียนอยู่แล้วจึงตอบตกลงทันที
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * ** * * * * * * * * * *
"แล้วทำไมฉันต้องมาด้วยล่ะฟะ?"
แฟรงค์ถามทอมมี่แกมอารมณ์เสียเล็กน้อยเพราะกำลังนั่งเล่น PS1 เกมส์รถถังที่เขาชอบอยู่
"ก็....เรื่องแข่งมอเตอร์ไซค์นี่ฉันก็เก่งอยู่แล้ว แต่ที่ขาดก็คือคนนั่งซ้อน และที่เหมาะก็น่าจะเป็นนาย เดี๋ยวก็รู้เองแหละแฟรงค์ เรื่องนี้ช่างมันก่อน"
ทอมมี่ขับมอเตอร์ไซค์ของเขาไปถึงคลับที่นึงเขียนว่า Slayer VC และเห็นชายแก่ๆหนวดเคราเฟิ้มขัดชอปเปอร์ของเขาอยู่
"เอ่อ...ลุงครับ ไม่ทราบว่ารู้จักคนชื่อ Clayman มั้ยครับ"ทอมมี่เดินเข้าไปถาม
"อ๋อ.....นายใช่มั้ยที่เจ้าเค้นท์บอกไว้น่ะ..."ชายคนนั้นพูดกับทอมมี่แล้วหยิบปืนพกยิงขึ้นฟ้า
ปัง! ปัง! ปัง! บรื้๊มๆๆ
รถชอปเปอร์หลายคันวิ่งเฉือนหน้าทอมมี่ออกมาแล้วตั้งแถว รวมๆมีประมาณ.....
"สะ สะ 40คัน???"ทอมมี่ถึงกับอึ้ง แค่ชายคนนั้นส่งสัญญาณก็มีพวกลูกน้องขับชอปเปอร์มา 40 คันแล้ว
"42คันไม่ใช่เรอะไอหนู เอ้า! ใช้มันป้องกันตัว นี่คือจุดเริ่มต้น พุ่งจากตรงนี้ไปสนามบิน Vice City ระยะทาง 5 KM"
แฟรงค์รับไม้เบสบอลจากคุณลุงคนนั้นซึ่งทอมมี่คาดว่าเขานี่แหละ Clayman
"เอ่อ...ลุงครับ คือมันจะกระทัน...."ทอมมี่พูดไม่จบก็เห็นผู้ชายคนนึงบนหลังคาขว้างระเบิดไปบนฟ้า.......
ตูม!!! รถทุกคันพุุ่งออกไปทันทีทันทีที่ระเบิดดังขึ้นกลางอากาศ(แต่เจ้าทอมมี่ก็เอ๋ออยู่อย่างนั้นน่ะ)
"เฮ้ย เจ้าทอมมี่ ขับไปเซ่!"แฟรงค์ตะโกน
ทอมมี่ไม่รอช้ารีบซิ่งมอเตอร์ไซค์ตามชอปเปอร์ 41 คันทันที
ปัง ปัง! พิ้ง! กระสุนจากที่ไหนไม่รู้พุ่งมาที่ท้ายรถทอมมี่
"เฮ้ย ไอแฟรงค์ ใึีครที่ไหนเล่นปืนฟะ"ทอมมี่ถาม
"ก็ข้างๆเรานี่แหละ"...
ชายคนนึงทีขับชอปเปอร์เล็งปืนจ่อที่ล้อของทอมมี่(ลูกน้อง Clayman นั่นแหละ)
"แฟรงค์ หวดเลย!"ทอมมี่บอก
ผัวะ! HEADSHOT!
ทอมมี่ซิ่งมอเตอร์ไซค์ไปต่อ
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! แฟรงค์ยังหวดไปเรื่อยๆ
ปัง!! เสียงปืนถูกยิงขึ้นฟ้านัดนึงเป็นการส่งสัญญาณ Clayman
"เฮอะ! ตาลุงนั่นคงหาอะไรมาขัดขวางเอาอีกงั้นเซ่ะ? มาเล้ย! ทอมมี่ไม่กลัวอยู่แล้วววว"ทอมมี่ท้า
"ช่ายยยยย พวกเราจะไปกลัวอะไร๊ ไม่เคยอยู่แล้วที่เราจะพลาดเนี่ย วะฮ่าฮ่า...."แฟรงค์พูดพร้อมลุกขึ้นตบก้นตัวเอง
ฟุ่บ! "ว้ากกก"แฟรงค์กระเด็นไปจากมอเตอร์"ซค์ทอมมี่เพราะการตบก้นของเขาแต่....
ผัวะ! ตุบ กน้ของเจ้าแฟรงค์ไปบั๊มคนขับมอเตอร์ไซค์คันหลัง และเขาก็ไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์ทันที
"เฮ้ ทอมมี่ ฉันไม่เป็นไร เอางี้นะ เดี๋ยวฉันจะขับตามนายไปแล้วฉันจะ...." ฟ้าวววววววว
มอเตอร์ไซค์ของแฟรงค์ลอยขึ้นไปบนฟ้าทันทีเพราะมีรถบรรทุกรถคันหนึ่งวิ่งตัดหน้าแฟรงค์มา(รถบรรทุกรถจะมีทางลาดไว้เพื่อให้รถขึ้นไป)
"เฮ้ย แฟรงค์!!!"ทอมมี่ตะโกน
หวอ หวอ หวออออออ!! รถตำรวจพุ่งมาจากข้างหลังทอมมี่
"ว้ากกกกกกก โพลิซแมนมาเว้ยยยยย เผ่นๆๆๆ"ทอมมี่เร่งควาเมร็วขึ้นไปอีก
ปัง! ปัง! พิ้ง!!! ตำรวจเริ่มแจกลูกตะกั่วให้ทอมมี่แล้ว
"ว้ากก อย่ายิงครับท่าน ไว้ชีวิตข้าพแจ้วด้วยเถิดเฮ้ยยยยยยย"ทอมมี่เริ่มสติแตก
ทอมมี่เร่งความเร็วจนไม่รู้อะไรเป็นอะไร
ทอมมี่เร่งความเร็วไปเรื่อยๆจนเขาแซงพวกทุกคนของแก๊ง Clayman แต่ Clayman ยังอยู่ข้างหน้าเขา
"ไง Clayman ขอบใจนะที่เรียกตำรวจมาให้ มันกระตุ้นฉันได้ไม่...."ทอมมี่พูด
ปัง! Clayman ส่งสัญญาณอีกครั้ง
"อะไรอีกล่ะลุง นี่ไม่มีอะไรที่มันยากกว่านี้แล้วเหรอ??"
ฟ้าวววว รถบรรทุกรถจำนวน 5 คันพุ่งมาขา้งหน้าทอมมี่!! (และทอมมี่ก็ลอยตามทางลาดของรถบรรทุกรถไปด้วย)
"ว้ากกกกกกกกกกกก"
ทอมมี่จับมอเตอร์ไซค์ของเขาแน่นเต็มที่ และมอเตอร์ไซค์ทอมมี่ก็ไปตกบนอาคารสูงๆอาคารหนึ่ง
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ใจแทบวายวอดมอดม้่วย นี่จะฆ่ากันรึไงฟะเนี่ย อ๊ะ?"
กระแชะ! กระแชะ! กระแชะ!
"ว้ากกกกก เครื่องดับสตาร์ทไม่ติดอีกงามไส้ แล้วตูจะลงยังไงฟะ???" ซวยซะแล้วทอมมี่
ทอมมี่รีบลงจากมอเตอร์ไซค์และวิ่งลงบันไดตึกทันที เขาลงมาและเห็นป้ายตัวใหญ่ๆในระยะ 500 m ว่า
"Vice City Airport ..... ฮะ ถึงแล้วววว"
ทอมมี่รีบวิ่งไปทันทีโดยไม่สนใจมอเตอร์ไซค์ของเขา จนเขาได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ของ Clayman พุ่งมาข้างหลัง
"ว้ากกกกก มาแล้วเรอะ ซวยๆๆๆๆ วิ่งๆๆๆๆ"ทอมมี่จ้ำเต็มที่
"เฮ้ย!! ทอมมี่ จับมือช้านนนนน"
??? เสียงของใครก็ไม่รู้ลอยมาจากปากซอยข้างๆ
โครม! ตุ้บ! มั่บ!
แฟรงค์จับมือทอมมี่และลากเขาพุ่งไปเข้าเส้นชัยตัดหน้า Clayman ไปกระจิ๊ดเดียว
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"เฮ้อ~ ฉันไม่คิดเลยว่าจะมีคนปราบฉันลงด้วย"Clayman พูด
"แต่ดีนะฮะ เจ้าทอมมี่ตกใจจนสลบไป นี่ถ้ามันไม่สลบป่านนี้คงโวยวายออกมาแล้วแหละ"แฟรงค์บอก
"เอาเถอะ ยังไงก็ขอขอบคุณนายมาก แฟรงค์ ทอมมี่ วันนี้ฉันสนุกมากเหมือนกัน ขอบใจจริงๆ ส่วนเรื่องเค้นท์เนี่ยเดี๋ยวฉันจัดการเอง"
แฟรงค์พยักหน้า เขาแบกทอมมี่ีไปขึ้นรถเช่าของเขาและขับรถกลับไปที่บ้าน
"เฮ้อ~ทอมมี่ นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ได้ที๋ฉันได้ช่วยนาย ฉันขอโทษนะ"แฟรงค์พูดกับทอมมี่ขณะที่เขาหลับ
______________________________________________________________________________________________________________
______________________________________________________________________________________________________________
12.The Truth from mouth of money
"พ่อ พ่อครับ แม่ครับ ต่อไปนี้ผมจะเป็นเด็กดีแล้ว พ่อ แม่ ฟื้นขึ้นมาสิ แง~ แม่ อย่าแกล้งผมอย่างนี้สิ"
"ไม่ต้องห่วงนะหลุยส์ เดี๋ยวฉันจะดูแลนายเอง อย่าร้องไห้นะ อย่าร้องไห้สิ ก็บอกว่าอย่าร้องไงเล่า!!"
แฟรงค์นั่งดูรูปภาพของพ่อและแม่เขา เขามองดูและคิดถึงภาพในอดีตที่เขาต้องเสียพ่อและแม่ของเขาไปกับอุบัติเหตุทางรถยนตร์
เขาค่อยๆชำเลืองดูหน้าครอบครัวเขาแต่ละคน ความรู้สึกที่แสนจะว้าเหว่ ตอนนี้เขาอายุ 29 ปี เขาไม่เหลือทั้งพ่อและแม่อยู่ข้างๆเขาเหมือนเดิม
"เพราะฉะนั้น....ฉัน...ขอโทษนะทอมมี่"
"ว้ากกกกกก"
โป๊ก! (เสียงทอมมี่สะดุ้งตื่นจากอะไรไม่รู้และเสียงหัวทอมมี่ประทุษร้ายหัวแฟรงค์"
"เฮ้ย ไอทอมมี่อะไรฟะ? ทำไม.... โอ๊ยเจ็บ!!...จะโขกหัวฉันทำไมฟะ"แฟรงค์ตะโกนแหกปากแหวกรูจมูก(เฮ้ยไม่ต้อง!)ใส่ทอมมี่
"กะ...กะ..ก็เมื่อกี๊อะเด่ะ.....ฉันฝันวะ....ว่าโดนหมากัดอะ...ว้ากกก กลัว พิษสุนัขบ้าจะติดมั้ยฟะ"(หมดกัน..พระเอกกลัวหมา)
แฟรงค์ฮี้ทนิดๆเพราะเรื่องฝันว่าโดนหมากัด"ทำไมตูต้องไปเกี่ยวด้วยฟะ"<<ความรู้สึกของแฟรงค์
I want to go!! I want to know!! Oh, won't you please ta... "ฮัลโหลเฟ้ย"ทอมมี่รับด้วยความอารมณ์บูดเพราะเจ็บกบาลน้อยๆ
"งายยยย!! นั่นทอมมี่ใช่เปล่าน่ะ นายคงไม่รู้จักฉันหรอกนะ แต่ฉันจะทำให้นายรู้จักซะ ฉันชื่อสไปค์นะ"เสียงอีกฝ่ายพูดมาด้วยอาการเมานิดๆ(ไม่เมาเหล้า เมาแต่นิด )
"เออ...ฉันนี่แหละ ทอมมี่ ว่าแต่นายอะมีอะไร แล้วรู้จักฉันได้ยังไง?"ทอมมี่ตอบ
"หึหึ...คือฉันทราบเรื่องนี้มาจาก อเซล ว่ามีชายผู้กล้าหาญอยู่คนหนึ่งสามารถพาผู้บริสุทธิ์แหกคุกมาได้..และผู้บริสุทธิ์คนนั้นนอกจากจะไม่เคยทำความผิดแล้วเนี่ยนะ...เขายังเป็นผู้ชายที่ถูกรับเลือกให้หล่อที่สุดใน Vice City ร่ำรวยที่สุดใน Vice City และสาวติดตรึมมากที่สุดใน Vice City และยังได้รับโล่ความสามารถในทุกๆด้านอีกด้วย โฮ่ๆๆๆ"ชายคนนั้นพูดมาเหมือนกับเขาเคยกอบกู้โลกเอาไว้
ทอมมี่รู้ทันที ไอหมอนี่แหละที่เขาเคยช่วยมันมาในตอนที่เข้าไปแหกคุกตำรวจครั้งแรก(ตอนที่ 4 ครับ)ก็มันเล่นชมซะเยอะขนาดนั้นก็คงเป็นััมันนั่นแหละ
"และนอกจากฉันจะมีคุณสมบัติอันเก่งกาจ ฉันยังมีเรื่องให้นายมาช่วยอีกด้วย เจอกับฉันที่สวนสาธารณะ Gatemars ตอน11โมงเช้าละกันนะ ถ้าอยากได้เงินก็ขอให้มาละกัน"ตรู๊ด
ทอมมี่ไม่รออีกแล้วสำหรับเรื่องการเงิน = =
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * ** * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
30 นาทีต่อมา
"เฮ้!! ทอมมี่! ฉันอยู่นี่!"เสียงสไปค์เรียก
"เอาล่ะ...งานที่จะให้นายทำคือ ให้นายขโมยรถขังผู้ต้องหามา แน่นอนงานนี้เราต้องยุ่งกับตำรวจเพราะฉะนั้นก็หาทางปกปิดใบหน้าบ้างนะ
แต่...ฉันขออย่างนึงนะ"สไปค์หยุดพูดและถามทอมมี่
"อะไรล่ะ เจ้าคนรวยที่สุดใน Vice City เนื้อหอมที่สุดใน Vice City เก่งกาจที่สุดใน Vice City"ทอมมี่ตอบกวนๆทำให้สไปค์จุกๆและหน้าแดงกับสิ่งที่เขาโม้
"อย่าทำให้ใครตายนะทอมมี่"สไปค์กระซิบบอกเขาเบาๆ
"...เอ่อ งานแค่ขโมยรถขนนักโทษแค่นี้ต้องทำให้ใครตายล่ะ ก็แค่เอารถมาันมาก็จบแล้วไม่ใช่เรอะ"ทอมมี่สงสัย
"เดี๋ยวนายไปถึงก็จะรู้เอง อ๊ะแต่ฉันไม่ได้คิดจะทำผิดนะ แต่ตอนนั้นที่นายเคยช่วยฉันให้หลุดจากคุกนะ พวกลูกน้องฉันก็ติดเข้าไปด้วยข้อหาร่วมกัน ฉันก็เลยรู้สึกผิดที่ทำให้พวกเขาลำบาก เลยอยากให้นายช่วยพวกนั้นมาหน่อยน่ะ"
"เอ่อ....แต่ฉันคิดว่างานนี้ฉันคงจะทำคนเดียวไม่ได้หรอก เดี๋ยวต้องให้คู่หูฉันไปด้วย เพราะฉะนั้นเดี๋ยวฉันจะโทรมาบอกนายอีกทีตอนเย็นๆละกันนะ ไปล่ะ"
ทอมมี่ออกจากสวนสาธารณะและขับมอเตอร์ไซค์ฺของเขากลับไปบ้าน
"เฮ้อ.... ทำไมช่วงนี้ถึงมีคนมาไหว้วานฉันเยอะจังฟะ แล้วนี่เจ้าแฟรงค์มันจะยอมช่วยฉันมั้ยเนี่ย..เอาฟะลองถามดูหน่อย"ทอมมี่รำพึงกับตัวเอง
ทอมมี่เดินไปที่หน้าห้องแฟรงค์แล้วเคาะประตู
ก๊อก ก๊อก! "แฟรงค์ เฮ้อยู่รึเปล่า ถ้าอยู่ก็ช่วยเปิดประตูหน่อย"
"หะ....อ...อยู่ๆ เดี๋ยวรอแปปนึงนะทอมมี่ เดี๋ยวฉันไปเปิดให้"แฟรงค์ตอบ
แฟรงค์หยิบของอย่างนึงจากตู้เซฟของเขาก่อนจะไปเปิดประตูให้ทอมมี่
"ไง..แฟร..."
แกร๊ก! แฟรงค์จ่อปากกระบอกปืนไปที่หัวทอมมี่
"ว้ากก นายเล่นอะไรของนายเนี่ย เอามันลง เอามันลง!"ทอมมี่พูดอย่างตกใจและถอยหลังปรู๊ดไปติดกำแพง
"ฉันไม่ได้เล่น....แต่ฉันจำเป็นต้องทำนะทอมมี่"แฟรงค์พูดด้่วยเสียงเศร้า
"อะไร? อะไร!! ที่ทำให้นายเป็นแบบนี้แฟรงค์??? ก็เราเป็นเพื่อนกัน ทำไมต้องทำแบบนี้แฟรงค์ วางปืนลงก่อน แล้วค่อยๆพูดนะ"
แฟรงค์ไม่ตอบทอมมี่..แฟรงค์เดินเข้าไปใกล้ทอมมี่ขึ้นเรื่อยๆและเอาปืนจรดหัวของทอมมี่....
"...แฟรงค์...อะ....เอาเลย!! ถ้านายจะยิงฉันก็เอาเลยเจ้าเพื่อนทรยศ ไอคนทรยศเพื่อน..."ทอมมี่เริ่มมีความรู้สึกที่สับสน เขาด่าแฟรงค์ด้วยความโกรธแต่กลับคิดว่าแฟรงค์จะไม่มีทางยิงเขาแน่นอน
"....ไม่! ไม่! ฉันยิงไม่ได้ทอมมี่.. ฉันฆ่านายไม่ได้!!!!"แฟรงค์รีบขว้างปืนลงพื้น และเขาก็เริ่มร้องไห้
/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/**/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*
ทอมมี่พาแฟรงค์เข้ามาในห้องและเจ้าคลู๊ดก็แอบฟังทอมมี่อยู่ข้างๆห้อง -*-
"แฟรงค์ เล่ามาซิ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ฉันไม่อยู่??"ทอมมี่ถามด้วยความโกรธและความสงสัย
"มันไม่ได้เกิดเมื่อกี๊ แต่มันเกิดขึ้นนานแล้วทอมมี่!!...ถ้านายสงสัยฉันก็จะบอกนาย แต่ต้องสัญญานะว่าห้ามให้ความลับนี่ถูกเปิดเผยรวมถึงเจ้าคลู๊ดนะ"
ทอมมี่ตอบตกลง (แต่คิดว่าเจ้าคลู๊ดคงรู้ตั้งแต่แฟรงค์พูดประโยคนี้แล้วล่ะ = =")
"ก่อนที่ฉันจะมาบุกบ้านของคิงส์...ฉันเจอกับคนๆนึงด้วยความบังเอิญ หมอนั่นชื่อ ฟรานซิส มันถามฉันว่าฉันรู้จักคนที่ชื่อทอมมี่มั้ย ฉันก็ตอบไปโดยไม่ได้คิดเลยว่าฉันรู้จัก แล้ววันต่อมามันก็เอารูปน้องชายฉันถูกจับล่ามโซ่และถูกไอพวกลูกน้องของพวกมันทรมานแล้วมันก็ขู่ฉัน ว่าถ้าเกิดฆ่านายและเอาเงินของนายไปให้มันไม่ได้ทอมมี่...มันบอกว่ามันจะฆ่าน้องชายฉันแทน..."แฟรงค์หยุดพูดและเขาเริ่มรู้สึกว่าอยากจะร้องไห้ขึ้นมา
"และหลังจากนั้นมันก็เริ่มใช้ฉันเป็นลูกน้องไประหว่างนั้น มันสั่งให้ฉันไปยึดบ้านคิงส์และให้เหตุผลว่าคิงส์ไปยิงน้องชายฉันตาย ทั้งๆที่จริงๆแล้วคิงส์ไม่ได้ฆ่าน้องของฉันแต่ฆ่าคนอื่นแทน....ฉันขอบอกจากใจว่าฉันรู้สึกผิดจริงๆที่ทำแบบนั้น เพราะฉันไม่มีทางเลือก!! ถ้าฉันทำไม่ได้น้องชายฉันก็ตาย ฉันไม่อยากเสียคนในครอบครัวไปอีกแล้ว แค่พ่อกับแม่ไม่อยู่ฉันก็เศร้าจะตายอยู่แล้ว!!!!"แฟรงค์ร้องไห้ด้วยความแค้นฟรานซิสและความโง่ของตัวเอง
ทอมมี่ฟังเรื่องทั้งหมดก็พอเข้าใจ เขาบอกให้แฟรงค์พักผ่อนให้เต็มที่และเดินออกจากห้องและพบกับคลู๊ดดักฟังอยู่ในห้องข้างๆ
"เฮ้ยเจ้าคลู๊ด แกทำอะไรฟะนั่น??"ทอมมี่ถามคลู๊ด
คลู๊ดเขียนข้อความในกระดาษให้ทอมมี่อ่านว่า "อะอึก....ระ..เรื่องมันเศร้าเนอะ ทำไมเจ้าแฟรงค์ถึง....ฮึก..."
ทอมมี่ขยำกระดาษแผ่นนั้นทิ้งทันทีและบอกให้คลู๊ดลืมเรื่องที่เขาฟังมาทั้งหมด
จบตอนที่ 12 ครับ
13.The man from San Andreas
ปะ...ปะ....ปู้ดดดดด ชิ ป้าดดด..
เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากนาฬิกาบั้นท้ายของทอมมี่(ที่เจ้าสไปค์ให้มาไว้ปลุกเพื่อทำงานขโมยรถคนนักโทษ)
"ฮึ่ย! ไม่น่าเอาไอนาฬิกาเฮงซวยมาจากเจ้าสไปค์เลยฟ่ะ ตื่นมาได้กลิ่นตดนี่มัน...."ทอมมี่พูดพร้อมเขย่าหัว
"ทอมมี่! เฮ้ นายยอู่รึเปล่า ถ้าอยู่ก็ลงมาได้แล้ว" แฟรงค์ตะโกนเรียกทอมมี่
ทอมมี่งัวเงียเดินไปชนตู้เสื้อผ้าแล้วเดินลงบันไดก็พบกับสไปค์นอนดูทีวีอยู่บนโซฟา
"เฮ้ย? มาทำอะไรตั้งแต่เช้าฟะ นีเ่พิ่งตี 5 เองนี่เฟ้ย"
"ว้ากกก ก๊ากกๆ ไอนี่นี่มันตลกชะมันยาดเลยฟ่ะ...เหอ? ทอมมี่เหรอนั่น อะ อ๋อ ก็จะมาเตือนนายไม่ให้เลยน่ะสิ แล้วก็ วันนี้ฉันพาคนมาให้ช่วยนายอีกคนน่ะนะ"สไปค์พูด
"เออ..ทอมมี่ ฉันว่าอย่าไปสนิทกะไอคนที่สไปค์เอามาด้วยจะดีกว่านะ"แฟรงค์เข้ามากระซิบข้างหูทอมมี่
สไปค์ชี้ไปที่ชายหนุ่มที่ชายผิวสีดำ ใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงยีนส์สีน้ำเงินอายุใกล้เคียงกับทอมมี่ที่กำลังขี่ BMX แล้วโดดไปโดดมาอยู่หน้าบ้าน
"เ้ฮ้ CJ มาแนะนำตัวหน่อย"สไปค์เรียก
ชายคนนั้นขี่ BMX กระโดดเข้ามาในบ้านทอมมี่แล้วเหยียบบนพรมหนังเสือ(โครตหรู)อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
"อืม..สวัสดี..นาย..อะเอ่อ..ชื่อทอมมี่ใช่เปล่า ฉัน คาร์ล จอห์นสัน เรียกย่อๆว่า ซีเจ ก็ได้ แล้วแต่นายจะสะดวกเลยละกัน"
"เอ่อ..สไปค์ เจ้าหมอนี่...มันรู้จักคุณค่าในของแต่ละชิ้นมั้ยฟะเนี่ย? เออช่างเหอะ ว่าแต่แผนของเราจะเอายังไงล่ะ?"
"โฮ้~ ลูกผู้ชายจะไปสนใจทำไมแผนเผิน...เดี๋ยวนายก็รู้เองว่าควรจะทำยังไง จำไว้อย่างเดียวก็พอ อย่าฆ่าใครเด็ดขาดนะ ฉันไปดูทีวีต่อละ"สไปค์พูดแล้วรีบหยิบเลย์ร็อคอีกวองมากินหน้าทีวีและโยนแม็กกาซีนปืนของทอมมี่เล่น
"อ๋อ..ที่ไอคาร์ลมันไม่รู้จักคุณค่าของสิ่งของกับมารยาทก็เพราะไอหมอนี่นี่เอง"ทอมมี่คิด
* * * * * * * * 1 ชั่วโมงผ่านไป * * * * * * * *
"เอาล่ะนะ คาร์ล เดี๋ยวแผนของเราคือเราจะขับรถไปที่สถานีตำรวจกันแล้วเราก็แค่ขโมยรถมา เดี๋ยวตอนขโมยรถนายนั่งข้างหลังนะ คอยสกัดยิงเผื่อพวกตำรวจตามมาได้..."แฟรงค์เล่าแผนการให้คาร์ล
"??ตำรวจอะไรของนายฟะ? รถที่เราจะไปขโมยตอนนี้มันกำลังเคลื่อนที่อยู่นะ! ก็สไปค์บอกฉันว่าให้ใครคนใดคนหนึ่งกระโดดไปในรถแล้วก็ขโมยมันอะ"คาร์ลบอกทอมมี่และแฟรงค์
"ซะ...ซวยแล้วตู"ทอมมี่กับแฟรงค์มองหน้ากันแล้วคิดในใจ เพราะรู้ว่าใครคนใดคนนึงต้องซวยเสี่ยงชีวิตอีกแน่ๆ
"คือ ฉันคิดว่าเรื่องกระโดดเนี่ย...."ทอมมี่ยังพูดไม่จบก็ถูกแฟรงค์แทรกขึ้นมาว่า
"ว้ากกๆๆ..คือคาร์ล ตอนนี้ฉันเจ็บขาอยู่น่ะนะ เพราะฉะนั้น ให้ทอมมี่กระโดดละกัน ส่วนนายก็คอยเป็น Backup ให้ละกันนะ โอเคตกลงตามแผน เริ่มกันเล้ยยย!!"แฟรงค์ชิงตัดหน้าพูดก่อนเจ้าทอมมี่
. . . . . . . . . . . . (กรอด!! ไอแฟรงค์...)
"โอเค ก็ว่าดีเหมือนกัน เพราะผมก็อยากขับ BMX มากกว่ารถคนนักโทษเหมือนกัน ตกลงนะทอมมี่ นายกระโดด ฉัน Backup โอเคๆ ใส่เกราะให้พร้อมแล้วฉันจะพยายามเกาะติดนายด้วย BMX ไม่ให้เป็นจุดสนใจนะ"คาร์ลชิงพูดก่อนทอมมี่จะหาข้อแก้ตัวเพราะเขาก็ยังอยากมีชีวิตอยู่ -*-
เนื่องจากมติเป็นเอกฉันท์ทอมมี่เลยได้รับบทเป็น "สตันท์แมนหน่วยพยายามตาย" แฟรงค์เป็นคนขับรถ และคาร์ลเป็นตัวขี่ BMX แบ๊กอัพ
แฟรงค์ขับรถไปเรื่อยๆโดยที่่มีคาร์ลขับ BMX ตามหลัง
"แฟรงค์ฺเดี๋ยวนายเตรียมดูให้ดีนะ ถ้านายเจอรถสีฟ้าๆเขียนคำว่า VCPD ติดไว้ข้างๆก็บอกฉันนะ...แต่คิดว่าเดี๋ยวก็เจอแล้วล่ะ"ทอมมี่บอกแฟรงค์
"เฮ้ย! ตรงนั้นไงทอมมี่ ฉันเจอแล้ว อยู่เลนส์ขวาน่ะเห็นมั้ยๆ"แฟรงค์ชี้ไปทางรถขนนักโทษ
แฟรงค์ขับเลียบเข้าข้างๆรถคันนั้นด้วยความเร็วและเตรียมพร้อมที่จะให้ทอมมี่กระโดด
"ทอมมี่! รีบๆกระโดดเร็วเข้านะ แต่ก็ระวังให้ดีรนะ เพราะตอนนี้ความเร็วสูงมาก รีบๆโดดนะก่อนที่มันจะเปลี่ยนเลนส์ เร็วเข้า อย่าตายนะ"แฟรงค์ตะโกนบอกทอมมี่
"อย่าพูดให้กลัวสิฟะเจ้าบ้า!!"ทอมมี่พูดพร้อมกับกระโดดเกาะรถขนนักโทษ
ทอมมี่เกาะรถแน่นเต็มที่เพื่อไม่ให้เขาตก เขาค่อยๆยกมือขวาออกจากที่หน้าต่างที่เขาจับอยู่และเอื้อมมือไปจับที่เปิดประตูของรถคันนั้นโดยแฟรงค์ก็ขับรถข้างๆอยู่
แก๊ก แก๊ก "เฮ้ย! แฟรงค์มันระตูมันล็อค เปิดไม่....เหวอๆๆ ว้ากกๆๆ"ทอมมี่จับประตูแน่นขึ้นไปอีกเพาะรถหักเลี้ยวซ้ายออก ทำให้แฟรงค์กับทอมมี่อยู่ห่างกันออกไป
"ว้ากกกก ทอมมี่ แกไม่ได้หยิบกุญแจปลดล็อคไปนี่หว่าเฮ้ย!! เดี๋ยวฉันโยนไป...." โครม!!!
แฟรงค์ตะโกนและกำลังจะโยนกุญแจให้ทอมมี่แต่เขาไม่ได้ดูทางข้างหน้าจึงชนกับต้นไม้ แต่แฟรงค์ไม่บาดเจ็บอะไรมาก แต่ก็ทำให้แฟรงค์กับทอมมี่แยกกันออกไปคนละทาง
"เฮ้ย!! ปัดโธ่ว้อย ดันแยกกันซะแล้ว แล้วจะเอากุญแจจากไหนฟะ เปิดก็เปิดไม่ออก ฮึ้ยๆ"ทอมมี่พยายามเปิดประตูเรื่อยๆ
"เฮ้ ทอมมี่ รับไป!"เสียงดังมาจาก BMX ที่ขับประชิดทอมมี่และคาร์ลก็ส่งกุญแจให้ทอมมี่
ทอมมี่พยักหน้าขอบใจและรีบไขประตูทันที
"เฮ้ย?? นั่นแกเป็นใครฟะ <ผัวะ> อ๊อก!! กะ แกต่อยฉันทำ...<ตูม> พอได้...<พล่อก>"ทอมมี่จตัดการตำรวจคนขับได้อย่างเด็ดขาด - - และทอมมี่ก็รีบชะลอรถด้วยการเหยียบเบรกทันที
เอี๊ยดดดดดด! "เฮ้ยอะไรฟะ!" "หือ?" " อ้าว ทำไมรถหยุดอะ" "ถึงแล้วเหรอ?"เสียงของนักโทษหลายคนที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น
ทอมมี่พูดผ่าน*ไมค์ในรถว่า "นักโทษทุกนาย!! ฉันได้รับคำสั่งจากสไปค์ ฉันควบคุมรถคันนี้แล้ว!! จัดการเจ้าตำรวจสองคนในนั้นตามใจชอบเลย!!"
นักโทษทุกคนส่งเสียงเฮทันทีที่ได้ยิำนคำว่า "สไปค์" แล้วรีบถีบตำรวจในรถที่เหลือ ที่ยังงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วรีบจัดท่านักมวยปล้ำจนตำรวจทั้งสองนายจนสลบ
ทอมมี่โทรหาแฟรงค์และรายงานสถานการณ์ทันที"เฮ้ แฟรงค์ตอนนี้ฉันเข้ามาควบคุมรถตำรวจได้แล้ว ตอนนี้คาร์ลยังขับรถตามฉันมาอยู่ นายขับมาแถวๆ ร้านBacarok Speaf แล้วนายจะเห็นพวกฉัน แล้วก็เราจะไปกันที่จุดนัดพบ บอกคาร์ลด้วยแค่นี้นะ" ทอมมี่วางโทรศัพท์ลงและขับรถต่อ
ทอมมี่พยายามเร่งรถขนนักโทา(ที่ความเร็วสุดจะเต่า)อย่างเต็มที่แต่มันก็ขึ้นแค่ 90 KM/Hr และสิ่งที่เขาไม่อยากให้เจอก็เกิดขึ้น....
"ว้ากกกก!! ด่านตำรวจ เพิ่งจะเกิดเรื่องทำไมมันมากันเร็วขนาดนี้ฟะ"
"เฮ้แฟรงค์ นายตามมาแล้วใข่มั้ย นายช่วยจัดการเปิดทางแหวกด่านให้ฉันหน่อย ไม่งั้นฉันได้โดนจับแน่ๆ!!"ทอมมี่รีบพูดใส่โทรศัพท์เขาทันที
"โอเคทอมมี่ นายรอดูผลงานฉันได้เลย!!"แฟรงค์วางโทรศัพท์ลงและเร่งความเร็ว แบบเหยียบมิดสุดส้นตรีน
ทอมมี่หันไปมองผลงานแฟรงค์โดยพบรถที่เร่งด้วยความเร็วอย่างน้อย 220 KM/Hr พุ่งผ่านรถทอมมี่ไป
ฟ้าวววว! โครมมมมมมมมม!!! แฟรงค์พุ่งชนด่านจนมีช่องโหว่ให้ทอมมี่ขับรถผ่านไปได้
นักโทษทุกคนส่งเสียงเฮและต่างเดากันว่าชายผู้ขับรถคันนั้นคือใคร แต่ทอมมี่ก็คิดว่าไม่ควรบอกดีกว่า -*-
ทอมมีั่รู้สึกดีใจที่เขาฝ่ามรสุมอย่างที่หนึ่งได้ และเขาก็ภาวนาในใจตลอดว่า เขาต้องไม่เจอตำรวจอีก เขาต้องไม่เจอตำรวจอีก เขาต้อง.....
หวอ! หวอ! หวอ! แหว! เอ้ย หวอออออ! รถตำรวจ Humvee พุ่งเข้ามาทางทอมมี่ประมาณ 4 คันได้
"ว้ากกกก"นี่เป็นคำพูดคำเดียวที่ทอมมี่ตะโกนออกมา(ทำไมเจ้าทอมมี่ไม่เคยได้อะไรสมดังที่เขาภาวนาเล้ย T_T)
"แฟรงค์ ใช่แล้วแฟรงค์ นายมีปืนอยู่ใช่มั้ย จัดการหน่อยแฟรงค์"ทอมมี่พูดกับโทรศัพท์
"เจ้าบ้าเอ๊ย ไม่เห็นเรอะว่ารถฉันเละไปแล้วเนี่ย ตอนนี้กำลังหารถขับตามนายไปอยู่เนี่ย!!"
ทอมมี่หันไปมองรถคันสีเทาๆของแฟรงค์ที่ควันขึ้นขโมงโฉงเฉงและกัดพวงมาลัยด้วยความเครียด
ทอมมี่เปิดไมค์และพูดว่า <เฮ้ นักโทษทุกนาย...ในตัวตำรวจสองคนนั้นน่าจะมีปืนอยู่ หยิบปืนของพวกนั้นมาแล้วเปิดกระจกออกไปยิงล้อรถ Humvee ทั้ง 4 คันเร็วเข้า!>
นักโทษทุกคนพยายามค้นตัวตำรวจที่สลบเหมือดไปและหาปืนทั่วทั้งคันรถและยิงสกัดรถ Humvee เอาไว้
ปัง ปัง ปัง ปุ้ง!! ปัง ปุ้ง!! ปุ้ง! (เสียงล้อรถยางแตกครับ - - )
"เฮ้ ไอคุณที่ขับรถอยู่น่ะ"นักโทษคนหนึ่งพูด"ตอนนี้เราหาปืนไม่ได้แล้ว กระสุนก็ไม่มีแล้ว เฮ้ได้ยินเปล่า??"
<เออ ได้ยินแล้วว้อย!!>ทอมมี่ตะโกนเสียงดังด้วยความไร้สตินึกว่าไม่มีไมค์ให้พูด - -
"เฮ้! ข้างหน้า ข้างหน้า!!!"นักโทษนายหนึ่งตะโกน
ทอมมี่เหลือบลูกตามองไปข้างหน้าช้าๆ ชัดๆ และพบกับโครตรถของทหาร นั่นคือรถขนส่งทหาร (ประมาณว่าใหญ่ฟัดใหญ่ -*-) เร่งมาด้วยความเร็วสูง(กะจะอัดกันให้ตายไปข้างนึง)
"ว้ากกกกๆๆๆ ตายแน่ตู ว้ากกกกก"ทอมมี่ตะโกนพร้อมกับทำหน้าที่แสนจะประหลาด(โปรดจินตนาการเอง)
ปังๆๆๆๆๆๆๆ ปังๆๆๆๆๆ ปุ้ง!!! คาร์ลกระหน่ำกระสุนใส่ล้อรถของทหารคันนั้นจนยางรถแตกและไหลลงข้างทาง
"ว้ากกก จะชนแล้วว จะชน...เอ่อ... เฮ้ย เจ้าคาร์ลช่วยทันนี่ฝ่า ฮุ้วว!"ทอมมี่ถอนหายใจ(แต่กางเกงแฉะเรียบร้อย)
"เอาล่ะ นักโทษทุกนาย ตอนนี้ใกล้จะถึงบ้านเจ้าสไปค์แล้ว ฉันคิดว่าตำรวจก็คงไม่มีแล้วล่ะ โอเค พวกเราชนะแล้ว!!"
<<< เฮ!!!! >>>
เหล่านักโทษบริสุทธิ์ตะโกนกันอย่างดีใจ บางคนถึงกับกอดกับคนที่ไม่รู้จักกัน เพราะพวกเขาได้เป็นอิสระอีกครั้ง
. . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . .. . .. . .. . . . . . . . . . .
"เอ้า ทอมมี่ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ นี่ค่าทั้งหมดของพวกนาย เอาไปแบ่งกันนะ"สไปค์ยื่นซองเงินหนาปึกๆให้แก่ทอมมี่
ทอมมี่แบ่งเงินออกเป็น 3 ส่วนและให้เฉลี่ยๆเท่าๆกันและลาสไปค์กลับบ้าน
"เฮ้อ! จบไปอีกงานนะ"ทอมมี่พูด
"อืม....ทำงานสำเร็จนี่มันสบายจริงๆ ว่าแต่ทอมมี่ ตอนนี้ฉันขอพักอยู่บ้านนายได้ไหม?"คาร์ลถามทอมมี่
"งั้นเหรอ? จะมาทำไมล่ะ ถ้าว่างก็ห้องเดียวอยู่ในห้องเก็บของน่ะ"แฟรงค์พูดแนวรำคาญเจ้าคาร์ล
"..เอ่อ ฉันมาจาก San Andreas โดยไม่มีที่อยู่ประจำที่นี่น่ะ และฉันก็มาเพราะสไปค์จะจ้างฉันทำงานนี่ ฉันไม่รู้จักใครแล้วก็ไม่มีที่พักด้วย"คาร์ลบอกแฟรงค์
"เอาเถอะคาร์ล ยังไงนายก็เป็นเพื่อนฉันแล้วล่ะ คนที่ทำงานกับฉันก็เพื่อนรวมงานแหละนะ มาค้างที่บ้านฉันก่อนแล้วค่อยว่ากัน"ทอมมี่บอก
ต่อตอนที่ 14 ครับผม