ต่อจากนี้...ไม่มีแล้ว... ผมทรงนักเรียน
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... ไหว้พระหน้าประตู
ต่อจากนี้...ไม่มีแล้ว... เก้าอี้ตัวที่เรานั่งประจำ
ต่อจากนี้...ไม่มีแล้ว... ห้องเรียนที่แสนจะอบอุ่น
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เดินเปลี่ยนคาบไป 20 นาที
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... ห้องน้ำที่ให้เราเถลไกล
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... คำพูดที่ว่า นักเรียนทำความเคารพ
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เสียงหมดคาบ ตึ๊งตึ่งตึงตึ่ง ตึ่งตึงตึ๊งตึ่ง
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อนที่นั่งลอกการบ้านเป็นเพื่อนเรา
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่คอยพูดคุยกับเรา เวลาเหงา
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่กล่าวคำว่า โชคดี ก่อนกลับบ้าน
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่ช่วยแก้ตัวเวลามีปัญหา
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่ไปกินข้าวด้วยกันตอนกลางวัน
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่คอยแย่งกับข้าวเรากิน
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่นั่งเฮฮากันตอนว่าง จนขึ้นเรียนสาย
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่นั่งกินข้าวโต๊ะประจำ
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่คอยห่วงใยดูแลเราเสมอ
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่คอยตลก... เฮฮา... หัวเราะ... ไปกับเรา
ต่อจากนี้...ไม่เจอแล้ว... เพื่อน.. ที่ให้อภัยเราได้ทุกเรื่อง
แต่ ต่อจากนี้...จะมี... เพื่อน... ที่ต้องจากกัน... ไปตามความฝันของตนเอง
ต่อจากนี้...จะมี... เพื่อน... ที่ต้องห่างไกล... กันนับสิบนับร้อยกิโล
ต่อจากนี้...จะมี... เพื่อน... ที่มีชีวิต... อนาคต... ตามที่ทุกคนเลือก
ต่อจากนี้...อนาคตข้างหน้า... เพื่อน... จะเรียนจบตามที่ใจหวัง
ต่อจากนี้...อนาคตข้างหน้า... เพื่อน... จะทำงาน หาเงิน แบ่งเบาภาระพ่อแม่
ต่อจากนี้...อนาคตข้างหน้า... เพื่อน... จะมีคู่ชีวิต ครอบครัวที่สมบูรณ์
ต่อจากนี้...เพื่อน... จะคิดถึงกัน... จะติดต่อกัน... ไม่ว่าจะนานแค่ไหน
ต่อจากนี้...เพื่อน... จะอยู่ในใจ... และในความทรงจำ... ของพวกเราเสมอ...
นี่แหละความสุขที่ได้จากผมเกรียนๆ