ถ้าผมบอกว่า ผมเคยไปนรกมาก่อนเหมือนในการ์ตูน คุณจะเชื่อมั้ย ? มันคงเป็นเรื่องตลกมากเลยสินะ เล่าให้ใครฟัง ใครก็คงหัวเราะกันทั้งนั้น..
"เฮลีส แวนเดอร์รา ประสบอุบัติเหตุรถยนต์เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ตอนที่ยังมีชีวิตเป็นเด็กเกเร.. อืม.. ฉายาไอ้ลูกซาตานสินะ.. งั้นขอตัดสินให้แกไปอยู่นรกขุมที่ !!.."
".........."
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!~"
เสียงนาฬิกาปลุกหน้าตาประหลาดๆ คล้ายสิ่งมีชีวิตอะไรซักอย่างดังขึ้น
"อ๊ะ.. อาา เช้าแล้วเหรอเนี่ย แย่จังแฮะ"
ผมพึมพัมกับตัวเองเสียงเบาๆ ด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น
ทรงผมกระเซอะกระเซิงสีดำสนิทที่ดูเข้ากับรูปร่างหน้าตา ตัดกับแสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่เล็ดลอดออกมาจากช่องผุๆของหน้าต่าง
หน้าตาของเด็กคนนี้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว.. แต่แค่ขัดกับนิสัยกันอย่างสิ้นเชิงก็เท่านั้น
"กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง !!~"
"เออ รู้แล้วๆ ตื่นแล้วว้อย.."
ผมตะโกนออกมาใส่นาฬิกาปลุกรูปร่างแปลกๆ และรีบกดปิดเสียงกริ่งนั่นก่อนที่มันจะทำลายประสาทรับเสียงของผมไปมากกว่านี้
ผมลุกขึ้นจากเตียงที่มีสภาพไม่ต่างจากซากไม้เก่าๆ ถ้ามันพูดได้ก็คงจะบอกว่า 'ลุงจะพยายามให้ถึงที่สุดนะหลานเอ๊ย..'
ผมใช้เวลาประมาณ 15 นาทีในการลุกจากเตียง จนแต่งตัวเสร็จ ใช่.. ผมไม่ได้กินข้าวเช้าแน่นอน ก็แหม.. คนมันจนนี่นา..
หลังจากที่แต่งตัวเสร็จ ผมก็เดินไปหยิบกระเป๋าสะพายสีเทาที่จัดตารางเรียนล่วงหน้าไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"ไปก่อนนะครับ"
ผมบอกกับอากาศธาตุในห้องก่อนจะเดินออกไป
ระหว่างทางที่เดินไปโรงเรียนผมก็เกิดอาการหิวขึ้นซะนี่.. แต่เมื่อตรวจเงินในกระเป๋าสตางค์ตัวเองก็ถึงกับต้องถอนหายใจยาวๆออกมา
"เงินไม่พอ จริงๆด้วย.. งั้นกินโคล่าแทนละกันนะ"
ผมพึมพัมกับตัวเองออกมาเบาๆ
"แต่พี่เคยบอกว่า กินโคล่าตอนที่ท้องว่าง จะเป็นแผลในกระเพาะนี่.."
"ก็ช่างเหอะ ก็คนมันหิวนี่หว่า.."
ว่าแล้วก็เดินไปตรงทางม้าลาย แล้วข้ามถนนไปยังซุปเปอร์มาเก็ตเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆนี้ เพื่อไปซื้อโคล่ากินให้หนำใจ
ผมหยิบกระป๋องโค้กออกมาจากตู้แช่เย็นที่มีความสูงพอดีกับหัว หยิบกระป๋องสีแดงที่เป็นรสที่ชื่นชอบของที่สุดออกมา จากนั้นก็เดินไปที่เคาน์เตอร์ซึ่งมีเจ้าของร้าน อายุประมาณวัยกลางคนยืนอยู่
"เท่าไหร่ครับป้า ?"
" 15 บาทจ้ะ"
"แพงชิบ.."
"ว่าไงนะ ?"
"อ๋อ อะ..เปล่าครับ "
จากนั้นก็เดินออกจากร้านมาพร้อมกระป๋องโคล่าสีแดงที่อยู่ในมือ ผมเดินไปยังทางม้าลายที่จุดๆเดิมเพื่อที่จะข้ามถนนไปยังโรงเรียนซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่ง
"ฮ้าา.. วันนี้ก็ขึ้น ม.ปลายปี 1 แล้วสินะเนี่ย"
ผมคิดในใจแล้วรีบสาวเท้าข้ามถนน โดยที่ไม่ทันสังเกตุว่ามีรถแล่นมาด้วยความเร็วสูงอยู่
"เห้ย ไอ้หนูระวัง !!"
คุณป้าที่อยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตก็ตะโกนขึ้นมา
"หือ ?"
เมื่อจับจุดได้ผมจึงหันหน้าไปทางต้นเสียง ที่มีเสียงคล้ายๆรถยนต์ยี่ห้อหนึ่งกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เมื่อเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด ตอนนี้ผมอยู่ในอาการตกใจสุดขีด หน้าซีด ก้าวขาไม่ออก ได้แต่ทำตาเหลือกตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า..
"โครมม !!"
".........."
ภาพทุกอย่างเหมือนเกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาที พอรู้สึกตัวอีกที ผมก็นอนอยู่ข้างๆรถคันหนึ่งที่จอดนิ่ง แต่มีกันชนหน้ายับเหมือนกระแทกกับอะไรเข้าเต็มรัก
เมื่อมองลงมาจากหน้ารถที่ยับนั่น และมองตามรอยเลือดไป ก็เห็นคนๆหนึ่งนอนแน่นิ่งอยู่
"เห้ย นั่นมันตูนี่หว่า !!"
ผมตกใจสุดขีด พร้อมกับลุกขึ้นยืนในเวลาเดียวกัน
"อะ.. อาหาร ~"
เสียงที่แหบพร่าเหมือนคนแก่คอแห้งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม
เป็นเสียงที่ฟังแล้วดูแห้งเหือด แต่แฝงไปด้วยความดีใจ
"หะ.. หิว.. หิวจังเลยเนอะ ~"
"หือ ?"
เมื่อผมหันกลับไปทางต้นเสียง ก็ถึงกับช็อค
"กิน.. กินอาหาร ~"
แหล่งกำเนิดเสียงนี่ มีรูปร่างประหลาด คล้ายก้อนเนื้อที่เอามาอัดเข้าด้วยกันเป็นก้อนๆ มีดวงตาดวงใหญ่อยู่ตรงกลางลำตัว ดูจากขนาดแล้วสูงประมาณ 3 เมตรได้
ความหนาของตัวมัน หนากว่าตัวมนุษย์ปกติถึง 4 - 5 เท่า พร้อมส่งกลิ่นเหม็นเน่าซากศพออกมาจากตัวของมัน
"หะ.. เห้ย นี่ตูไม่ได้อยู่ในโลกการ์ตูนใช่มั้ยเนี่ย ?"
ผมตกใจก้าวขาไม่ออก
"อะ.. อาหาร ~"
เจ้าตัวใหญ่พูดพลางอ้าปากที่ช่องท้องของมัน ราวกับพร้อมที่กลืนกินได้ทุกสิ่งทุกอย่าง
ปัง ! ปัง !
"!"
เสียงปืนดังขึ้น
"กินตะกั่วไปก่อนเถอะ ไอ้มารตัวอ้วน !"
เสียงของเด็กสาวอายุประมาณ 15 ปีดังขึ้นจากด้านข้างของผม
เธอฉุดแขนของผม แล้วลากแขนผมวิ่งด้วยความเร็วชนิดที่ผู้ชายอย่างผมยังก้าวไม่ทัน
"หะ.. เห้ย จะพาผมไปที่ไหนเนี่ย !?"
ผมตะโกนออกไปสุดเสียง
"ก็จะมีที่ไหนอีกล่ะ.."
"ก็นรกไงล่ะจ๊ะ ~"
เด็กสาวพูดขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นแล้วหัวเราะดัง คิกๆ ออกมา...