นิยาย จะบ้าตาย ผมกลายเป็นไอดอล (รับสมัครตัวละครเพิ่ม)

[LORDDEOXIV]

ปล. เรื่องนี้ออกแนว Trap นะ ไม่ชินแนวนี้โปรดข้ามไป

แสงไฟสีขาวนวลสบายตา ส่องสว่างขาตั้งไมค์โครโฟนที่ตั้งอยู่กลางเวทีคอนเสริท ห่างออกไปเบื้องหน้าไม่กี่ก้าว มีกลุ่มคนหลายพันคน ทั้งชายและหญิง เกาะขอบรั้วอยู่อย่างแน่นขนัด ส่งเสียงอื้ออึงดังก้องไปทั่วทั้งโถงฮอลขนาดใหญ่

“กานดา !! กานดา !! กานดา !! “

...พวกเขาร้องเรียกใครกันนะ...นั่นฉันเหรอ

ท่ามกลางความวุ่นวายเล็ก ๆ มีเด็กสาวในชุดโกธิคโลลิสีดำตัดกับระบายลูกไม้สีขาวนั่งอยู่บนม้านั่งยาวหลังเวที เธอพูดพึมพำกับตัวเอง พลางมองลอดผืนผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงเข้มที่กั้นระหว่างด้านหลังเวทีกับเวทีด้านหน้าที่มืดสนิท มีเพียงแสงไฟจากสปอตไลท์ด้านบนเพดานเท่านั้น ที่บอกให้เธอรู้ว่า กลางเวทีอยู่ตรงนั้น รอบ ๆ ตัวเธอมีเจ้าหน้าที่ควบคุมเวทีเดินไปมา ดูวุ่นวายและตึงเครียด
เธอเหลือบมองไปที่นาฬิกาดิจิตอลสีแดงสำหรับควบคุมงานบนผนัง เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีงานจะเริ่ม เคน ชายหนุ่มผมดำหยักศกเดินเข้ามาหา เขาแต่งตัวแบบที่เรียกได้ว่า เซอร สวมเสื้อยืดลายพิมพ์หัวกะโหลกสีดำ กางเกงยีนส์กัดสีอ่อนที่มีรอยขาด ๆ แบบจงใจ เขาวางมือลงบนศีรษะเธออย่างอ่อนโยน เขาแย้มรอยยิ้มน้อย ๆ ด้วยความเอ็นดูให้กับเด็กสาวตรงหน้า
“เอาให้มันส์กันไปเลย” เขาบอกกับเธอสั้น ๆ แล้วก็ก้าวขึ้นไปบนเวทีที่มืดมิด
“เอาล่ะ คุณเคนขึ้นเวทีแล้ว แบ็กอัพ ซาวด์ออน” เจ้าหน้าคุมเวลาพูดลงในไมโครโฟนของเฮดโฟนที่เขาสวมอยู่
แล้วหันมาทางเธอ พร้อมกับชูนิ้วบอกเวลา
“30 วินาทีนะครับ คุณกานดา”
กานดา ปิดเปลือกตาที่ขนตายาวงอนสวยลงช้า ๆ เพื่อทำสมาธิ ในอึดใจ เธอก็ยืนขึ้นแล้วสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ พร้อม ๆ กับลืมตาขึ้น สิ่งที่สะท้อนอยู่ในนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนนั้นแน่วแน่ แต่ก็ยังระคนไปด้วยความตื่นเต้น
บรรยากาศก็ถูกปลุกขึ้นให้บีบรัด ราวกับอากาศโดยรอบสั่นไหว หัวใจถูกปลุกให้เต้นไม่เป็นส่ำ สาวสวยร่างบางในชุดโกธิคโลลิยืนอยู่ด้านหลังของผ้าม่าน อุ้งมือน้อย ๆ ที่สวมถุงมือลูกไม้สีดำสลับขาวของเธอ กุมไมโครโฟนไว้แน่น สปอตไลท์กลางเวทีดับลง ท่ามกลางความมืด เสียงย่ำกระเดื่องของกลองชุดดังขึ้น กลบความเซ็งแซ่ของผู้ชมในทันใด เสียงกีต้าร์ลีดด์เริ่มบรรเลง ผู้คนโห่ร้อง เบสเริ่มไล่สเกลเสียง พร้อมกับแสงสว่างบนเวทีที่ค่อย ๆ สว่างขึ้นทีละน้อย เผยให้เห็นนักดนตรีที่กำลังปลดปล่อยพลังทางอารมณ์ เสียงผู้ชมกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น มือน้อย ๆ ของเด็กสาวเปิดแหวกม่านออก ผมยาวสลวยสีดำขลับพลิ้วไปตามการเคลื่อนไหว ไมค์ในมือพร้อมทำงาน มันส่งเสียงวิ้งเบา ๆ ราวกับตื่นเต้นไปกับบรรยากาศตรงหน้า เธอก้าวเดินไปยังแสงไฟที่ส่องสว่างขึ้นกลางเวที ใส่ไมค์โครโฟนลงไปในขาจับ และเปล่งเสียงร้องเพลงไปกับเสียงดนตรีที่ดังกระหึ่ม....

.......
กาน....
...กาน....
“ใครเรียกน่ะ...ยังง่วงอยู่เลย...”
“กาน...ตื่นเดี่ยวนี้นะ”
“ขออีก 5 นาทีน่า”
“ไอ้...คุณ....อัด...ทะ...กาน...พี่..บอก ..ให้..ตื่น...ไง”
“%^(*@&#$*^%(@@(*#$&%(#$@&*#@ ...ตื่นแล้ว!!! ๆ โอ๊ย ๆ ๆ ตื่นแล้ว ๆ พอได้แล้วพี่กัน หยุดปลุกด้วย
กำปั้นซะทีเหอะน่า“

นิ้วเรียวเล็กคลำไปที่ศีรษะที่เพิ่งโดนเขกเป็นจังหวะตามพยางค์ นัยน์ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนมีน้ำตาคลออยู่ใน
เบ้า มองไปที่
“พี่สาว” ตรงหน้าพลางออกอาการบ่นอุบอิบ
หญิงสาวตรงหน้ามองดูท่าที่ไม่พอใจเล็ก ๆ แต่บ่นอะไรไม่ได้ตรงหน้าด้วยท่าทางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ นาน ๆ ทีจะมีเวลากลับบ้าน ก็ขอมาแกล้งซะหน่อยเถอะน่า ก็น่ารักน่าแกล้งซะขนาดนี้ ตัวก็เล็กน่ากอด ผิวก็เนี๊ยนเนียน ริมฝีปากชมพูน่าจุ๊บนั่นอีก ตาก็โต๊โต อ๋าย...อย่ามองพี่แบบนั้นสิ อ๊า....งง ไม่ไหวแล้วววววว
“จ๊ากกกก!!! พี่กัน ไม่เอ๊า!!!“
...5 นาทีต่อมา...
“น้องพี่น่ารักจังเลย”
จากชุดนอนเมื่อครู่ ตอนนี้โดนจับแปลงโฉม กลายเป็นเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมบน ชายเสื้อมัดข้าง ผมยุ่ง ๆ ก็โดนมัดรวบเป็นทรงทวินเทล หน้าตาก็โดนจับแต่งด้วยเครื่องสำอางค์ครบครัน
“นี่พี่ว่านะ..เราน่ะ หน้าตาก็ออกจะน่ารัก แต่งหน้าซะหน่อย ไปโรงเรียนเนี่ยไม่ป๊อบปูล่าร์นะ พี่ยอมใส่เสื้อตัวเดียววิ่งรอบเมืองหน้าหนาวเลย ไม่เห็นต้องไม่ยอมไปโรงเรียนเลยนี่นา กลัวหนุ่ม ๆ มาจีบเหรอจ๊ะ“ กันพูดกระเซ้า
“พี่กัน...” กานพำพึมขึ้นเบา ๆ ตัวสั่นริก ๆ

“ผมเป็นผู้ชายนะคร้าบบบบบบ!!!!!!!”

[LORDDEOXIV]

“ฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ อูย...ฮ่า ๆ ๆๆ โอ๊ย หยุดไม่ได้ ฮ่า ๆ ๆ “
“นี่กัน อย่าหัวเราะน้องแบบนั้นสิลูก ไปแกล้งน้องเค้าทำไมล่ะ”
“โถ่แม่ ก็มันตลกจริง ๆ นี่นา ฮ่า ๆ โอ๊ย ไม่ไหวแล้ว พ่อก็เห็นด้วยกับกันใช่ไหมล่ะ”
“เอ้า อย่าลากพ่อเข้าไปด้วยสิ” ชายวัยกลางคนผมรองทรง ในเครื่องแบบข้าราชการ พูดพร้อม ๆ กับเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์รายวัน เจ้ากันนี่ โตแล้วก็แกล้งน้องอยู่ได้ เอ๊า!! กาน รีบตักข้าวเร็ว”
กานเอื้อมไปหยิบจานข้าวแล้วตักข้าวจากหม้อส่งให้แต่ละคน พลางแอบบ่นอุบอิบ หน้าตาที่ตอนนี้ล้างเครื่องสำอางแล้ว บอกได้เลยว่างอนที่โดนแกล้งอยู่
“ที่ทำงานเป็นไงบ้างกัน” พ่อเอยถามลูกสาวจอมห้าว ขณะที่รับจานข้าวมาจากลูกชายหน้าหวาน เขาเป็นชายกลางคนดูท่าทางใจดี ไว้หนวดเพราะหวงลูกสาว แต่ตอนนี้ท่าทางจะไม่ต้องหวงแล้ว เพราะลูกสาวพาลจะขึ้นคานเอา
“ก็ดีค่ะพ่อ ตอนนี้หนูทำงานที่สถานีวิทยุคลื่นซี๊ดซ๊าดน่ะค่ะ กำลังจะได้เปิดตัวช่วงรายการของตัวเองเร็ว ๆ นี้แล้วด้วย” กันตอบด้วยท่าทางภูมิใจ
“แหม พ่อนี่ล่ะก็ ลูกก็เพิ่งมาถึง ให้ลูกได้ทานอะไรก่อนสิคะ ถามนู่นนี่เป็นคน ’แก่’ เชียว” ฝ่ายแม่ขัดระหว่างวางถ้วยแกงจืดเต้าหู้ลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงตรงข้าง ๆ คนที่เพิ่งแขวะ

“ก็อยากรู้ว่าลูกมันเป็นยังไงบ้าง..มีงานการทำก็ดีแล้ว” ผู้เป็นพ่อพูดพลางถอนหายใจ สายตาเหลือบไปทางลูกชายที่เหมือนจะสะดุ้งเล็ก ๆ กับสายตาที่ปราดมา “ห่วงก็แต่เจ้ากานมัน...จะสามเดือนมาแล้วก็ยังไม่ยอมไปโรงเรียนอีก”

กานได้แต่ก้มหน้าทานข้าวโดยไม่พูดอะไร แกงจืดที่ชอบ ตอนนี้ก็ดูท่าทางกลืนยากไปในทันใด แม้พี่สาวของเขาจะพยายามเปลี่ยนเรื่อง เป็นโปรเจคงานที่จะเปิดตัวนักร้องสาววัยรุ่นในช่องรายการของเธอ...แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ สิ่งที่มวนอยู่ในท้องของกานหายไปเลยแม้แต่น้อย

“ผมอิ่มแล้วครับ” กานพูดห้วน ๆ เก็บจานของตัวเองแล้วเดินไปที่ครัวอย่างรวดเร็ว ที่โต๊ะอาหาร แม่ของกานมองคนเป็นพ่อด้วยสายตาปราม ผู้เป็นพ่อก็ถอนหายใจยามเฮือกหนึ่งก่อนที่จะพับหนังสือพิมพ์ลง แล้วเริ่มลงมือกับอาหารตรงหน้า ...

ปึ๊ง ! ...

แขนเรียวเล็กกระแทกประตูปิดอย่างจงใจให้เสียงดังลงไปถึงห้องอาหารด้านล่าง

“เป็นมื้อเช้าที่แย่สิ้นดี ...” กานคิดแล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน ซุกหน้าลงกับหมอน ความทรงจำ สมัยเด็กวนเวียนกลับมาหาอีกแล้ว....
3 เดือนก่อน ..

“ครูอยากให้ทุกคนแนะนำตัวเองกันนะคะ เพราะต่อจากนี้ไปทุกคน จะต้องเรียนอยู่ห้องเดียวกันไปอีก 3 ปี สนิทสนมกันไว้นะ เริ่มจากตรงมุมนี้เลยค่ะ” หญิงสาวผมรวบแบบหางม้า ในชุดทางการสีครีมอ่อนดูเรียบร้อย พูดกับนักเรียนชั้น ม.4 ที่เปิดการศึกษาในวันนี้เป็นวันแรก ทุกสายตาจับจ้องมาที่นักเรียนที่นั่งตรงหัวมุมทันที เด็กสาวผมหยักศก ใส่แว่นตาสีดำกรอบหนา ยืนขึ้นอย่างช้า ๆ แล้วเริ่มแนะนำตัว

“สวัสดีคุณครู และ เพื่อน ๆ ทุกคน ฉันชื่อ ปาริชาติ หรือ จะเรียกเราว่า ‘เมย์’ ก็ได้” เธอพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยน้ำเสียงกลาง ๆ เกินคาด แล้วนั่งลงอย่างรวดเร็ว

“น่าเบื่อชะมัดเลยยัยนี่” เสียงดังมาจากกลางห้อง เป็นเด็กชายท่าทางดูห้าวกว่าเพื่อน เสื้อออกนอกกางเกงข้างหนึ่ง ปกคอเสื้อตั้งขึ้นแบบจงใจ ข้าง ๆ มีเด็กผู้ชายอีก 2-3 คน กำลังมองไปทางเด็กผู้หญิงที่เพิ่งแนะนำตัวไปเมื่อครู่ หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“อะ แฮ่ม” ครูสาวกระแอมเป็นการเตือนไปยังกลุ่มที่คิกคัก ๆ นั้น ซึ่งก็ได้ผลแค่ชั่วแวบเดียว

หลังจากนั้นก็มีนักเรียนคนอื่น ๆ ลุกขึ้นแนะนำตัว หญิงบ้าง ชายบ้าง สลับกันไป กาน นั่งอยู่ด้านหน้าของกลุ่มนักเรียนชายกลุ่มห้าว ๆ นี่พอดี แต่คิวการแนะนำตัวมาจากทางด้านหลัง

“ข้าชื่อ วุฒิ !!” เขาลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว ดึงปกคอเสื้อที่ก็ตั้งตรงแหน่วอยู่แล้วให้ตรงขึ้นอีก ก่อนที่จะพูดแนะนำด้วยเสียงอันดัง พลางหันไปมองทุกคนรอบห้อง “ทุกคนต้องเรียกว่า ‘ท่านวุฒิ’ แต่สำหรับสาว ๆ จะเรียกว่า...พี่วุฒิขา...ก็ได้นะจ๊ะ” เขาแนะนำตัวต่อ มองผ่านสายตาที่จ้องเขม็งของครูที่ยืนอยู่หน้าห้องไปยังกลุ่มสาว ๆ อีกฝั่งหนึ่งพร้อมทำท่าส่งจูบ ซึ่งผู้รับก็พยายามปัดราวกับว่ามันเป็นมลพิษทางอากาศ

“เอ๊า คนต่อไป แนะนำตัวค่ะ !” ครูเรียกคนต่อไปพลางปรบมือให้นักเรียนทุกคนเบาเสียง

กานสะดุ้งโหยง...บรรยากาศไม่เป็นใจเลย เขาอยากจะให้ข้าม ๆ ไป ไม่อยากแนะนำตัวแล้ว

“เฮ้ย นาย ครู เรียกน่ะ แนะนำ ตัวเด่ะ” วุฒิ พูด กึ่งบอกกึ่งตะคอก

“ผมชื่อ...อัธกานต์...คะ..ครับ” กานค่อยลุกขึ้นยืนช้า ๆ แล้วเอ่ยปากพูดเสียงของเขาแหลมสูง แต่ก็สั่นเครือ

ทุกสายตาในห้องจับจ้องมาที่เขา ด้วยรูปร่างผอมบาง ผิวดูอมชมพู ตากลมโต ริมฝีปากแดงระเรื่อรูปกระจับน่ารัก ถ้าไม่ติดว่าผมสั้น แล้วก็สวมเครื่องแบบนักเรียนชาย...ใคร ๆ ก็ต้องคิดว่าเขาเป็นเด็กผู้หญิง แถมเป็นเด็กผู้หญิงที่น่ารักซะด้วย

“แต๋วป่าวว๊า...” วุฒิและผองเพื่อนไม่พลาดที่จะเก็บจุดนี้ “ข้ามีอะไรดี ๆ เล่นละ” เขาพูดพลางเอื้มมือไปข้างหน้า
พรึ่บ !!
กางเกงของกานถูกดึงลงด้วยฝีมือของวุฒิ นักเรียนหญิงบางคนร้องกรี๊ด ครูสาวหน้าแดงจนเหมือนจะระเบิด กลุ่มวุฒิและนักเรียนชายบางคนหัวเราะลั่น กานทั้งตกใจและอายจนทำอะไรไม่ถูก เขารีบดึงกางเกงขึ้น คว้ากระเป๋า แล้ววิ่งออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว.....
.....

“ว๊ากกกกกก!!!!” กานร้องโหยหวนพลางบิดตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันเปิดเทอมเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา เหตุการณ์คล้าย ๆ กันนี่มีมาตลอดตั้งแต่ยังเขาเล็ก ๆ

“ทำไมต้องเป็นเราด้วยนะ...ทำไมเราต้องเกิดมามีรูปร่างหน้าตาแบบนี้...” กานเปรยกับตัวเอง สายตาเหม่อมองไปยังภาพร่างในกระจก แขนที่เรียวเล็ก รูปร่างบอบบาง ตัวก็สูงแค่พอ ๆ กับเด็กผู้หญิงเท่านั้นเอง

กานลุกขึ้นจากเตียงพลางส่ายศีรษะพยายามสลัดภาพที่วนเวียนในหัวออกไป แล้วหันไปให้ความสนใจกับคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะปลายเตียง ท่าทางว่าเขาจะปิดเครื่องทิ้งไว้แล้วหลับไป กานทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แคะแป้นสองสามที แล้วภาพก็ปรากฏขึ้น

ในจอเป็นภาพเกมออนไลน์แบบคาราโอเกะเกมหนึ่ง เกมนี้เป็นเกมเดียวที่กานเล่นได้ดีที่สุด เกมวางแผน เกมยิง ... เขาเล่นไม่ได้เรื่องเลย บางเกมพยายามเล่นตามเพื่อน ๆ ได้ไม่กี่วินาที ก็พาลเวียนหัวแล้วก็จะล้มพับคาร้านเนตให้เป็นที่ตกอกตกใจของคนในร้านไปกันหมด

กานเลือกเข้าไปในห้องที่มีคนร้องไม่มากนัก พอแสดงสถานะพร้อม ไม่นาน ระบบเกมก็นับถอยหลัง แล้วดนตรีของเพลงที่เลือกไว้ก็เริ่มบรรเลง กานดาสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อย หยิบไมค์โครโฟนเข้ามาจรดยังริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ แล้วเปล่งเสียงร้อง

“Kiminisureba Kesshitearienai dekigoto dattarou bokuwoukeirerukotowa…”

เวลาที่กานร้องเพลง กานจะมีความสุขที่สุด เพราะในโลกออนไลน์ มีเพียงแต่เสียงของเขาเท่านั้น ที่เป็นตัวตน ไม่ต้องมีใครมาจับจ้องรูปร่างหน้าตาของเขา ถึงแม้ส่วนใหญ่จะคิดว่ากานเป็นผู้หญิงก็ตามที แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อย ในโลกออนไลน์เล็ก ๆ นี้เขาก็ได้รับการยอมรับจากเพื่อน ๆ ในเกมก็ยังดี

กานแย้มรอยยิ้มเล็ก ๆ กับคะแนนของเพลงหลังจากร้องจบ คนที่กดฟังอยู่ก็พิมพ์ข้อความส่งมาหากันยกใหญ่

“ว้าว *0* สุดยอด” ... “เสียงน่ารัก****** ><” … “เป็นแฟนผมเถอะ ^^” … “เสียงน่ารักมากเลยค่ะ”.... “ผมเป็นแฟนคลับเธอเลยนะ^0^”

กานอ่านไปก็ยิ้มไป ในห้วงความสุข จู่ ๆ ก็มีเสียงโหวกเหวกดังมาจากห้องข้าง ๆ กานพยายามเอาหูแนบผนัง อีกฝั่งหนึ่งเป็นห้องของ ‘กัน’ พี่สาวของเขาเอง

“นี่คุณจะบอกว่าจะขอยกเลิกงั้นเหรอ!? รู้มั้ยว่ามันมะรืนนี้แล้วนะ ทำยังงี้ได้ยังไงกัน” กันพูดใส่โทรศัพท์มือถือ

“...นั่นก็เป็นเรื่องของคุณ เราแค่จะแจ้งให้ทราบว่า ตอนนี้ คุณมิว เซ็นสัญญากับทางเราแล้ว และจะไม่ไปแสดงสดในรายการของคุณ ผมมีธุระแค่นี้ ขอตัวนะครับ...”

“ไอบ้าเอ๊ยย!!” กันตะคอกในโทรศัพท์แล้วขว้างมันใส่เตียง กานได้ยินเสียงดังตุ๊บ! แต่สักพักก็ได้ยินเสียงพี่สาว โทรไปอีกสายหนึ่ง

“ฮัลโหล พี่ น้องมิวปฏิเสธเรา เค้าไปเซ็นสัญญากับค่ายแล้ว จะไม่มารายการของกัน ทำยังไงดี” กันพูด น้ำเสียงดูหวาดหวั่น

“กัน...พี่เคยบอกแล้วนี่ ว่ามันเสี่ยง สำหรับนักร้องคนนี้ แต่เราก็ยืนยันพี่เอง หวังว่ากันคงจะรู้ความสำคัญของการเปิดรายการนะ พี่บอกได้แค่นี้ โอเคนะ พี่ยุ่งอยู่...”เสียงปลายสายตอบแบบเนือย ๆ แล้วกดตัดสายอย่างรวดเร็ว

ถึงแม้ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร...แต่เขาก็พอจับบรรยากาศถูก เพราะหลังจากนั้น กานก็ได้ยินเสียงของพี่สาวหัวฟัดหัวเหวี่ยง คงจะปาหมอนไปทั่วทั้งห้อง กรี๊ดใส่อ่างน้ำ และอีกมากมายที่อาจสยองเกินจนเขาไม่อยากคิด

กานผละจากผนังห้อง กลับมาที่คอมพิวเตอร์ กำลังดูสถิติการเล่นย้อนหลัง เขาเลือกกดฟังเพลงที่เพิ่งร้องไป รู้สึกว่าเมื่อครู่น่าจะมีจุดที่ร้องผิด ขณะที่กำลังฟังอยู่นั้นเอง...เสียงอุทาน แบบไม่ค่อยจะเบานักก็ดังมาจากห้องข้าง ๆ พร้อม ๆ กับเสียงฝีเท้าที่ห้อมมาหาเต็มเหยียด

ชั่วแวบเดียว ประตูห้องของกานเปิดก็เปิดผางออก กันสาวเท้าเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว กานตาค้างกับท่าทางของพี่สาว มีเพียงเสียงจิ้งหรีดร้องอยู่ไกล ๆ และเสียงเพลงที่กานร้องดังออกมาจากเกม เท่านั้นที่ดังแทรกความเงียบ ณ วินาทีนี้

“นี่แหละ นี่แหละ ใช่เลย ใช่!!!” กันโพล่งออกมา เหมือนจะคิดอะไรออกบางอย่าง แต่กานไม่เข้าใจด้วย

“อะไรเหรอพี่กัน...ใช่เลยอะไร”

“เจ้ากาน...มานี่เดี๋ยวดิ๊” กันพูดพร้อมกับคว้าข้อมือเล็ก ๆ ของน้องชายแล้วกึ่งจูงกึ่งลากไปที่ห้องของตัวเอง พอมาถึงก็ผลักให้น้องชายร่างบางนั่งลงบนเก้าอี๊หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วหันไปควานหาของในตู้

“อยู่ไหน นะ ๆ ๆ.. อ๊า เจอละ”

กันหันกลับมาหากานที่ทำคิ้วขมวดหมุ่นด้วยความสงสัย แต่ก็เข้าใจในทันทีเมื่อเห็นของที่อยู่ในมือของพี่สาว เขาพยายามจะลุกหนี แต่ก็ไม่ทันแล้ว พี่สาวปราดเข้ามาหา รวบผมของกาน แล้ววางวิกผมสีน้ำตาลอ่อนลง

“นี่ไง..”กันพูด พลางมองไปยังภาพสะท้อนของน้องชายในกระจก ซึ่งตอนนี้ผมยาวสวย และกำลังทำท่ายุกยิกจะหาทางหนี

“ขอเสียงต้อนรับ น้องรักของพี่ .. นักร้องสาวสวยหน้าใหม่ของวงการ ...น้อง...’กานดา’...”



* Hideko OST : คู่กรรม *