เข้าเรื่องเลยครับ
คือเรื่องมันมีอยู่ว่าผมแอบชอบน้องคนนึงเมื่อสองปีที่แล้ว แต่ผมไม่ได้บอกเขา.. เพื่อนผมเลยเอาไปกิน จากนั้นน้องเขาก็คบกับเพื่อนผมมาจนถึงวันนี้ก็สองปีกว่าแล้ว ..
แล้วมาวันจันทร์ที่ผ่านมาน้องเขาก็แอดเพื่อนผมมาทางเฟซบุ๊ค (ผมพึ่งรู้ว่าน้องเขามีเฟซบุ๊ค) พอผมรับ ผมก็ถามว่ามีเฟซบุ๊คนานยังทำไมไม่รู้เลย .. น้องเขาก็บอกว่าพึ่งสมัครวันจันทร์ แล้วก็แอดผมมาเป็นเพื่อนเป็นคนแรก.. ตอนนั้นผมดีใจมากครับ มันทำให้ผมนึกถึงวันที่ผมเคยแอบชอบน้องเขา.. แล้วจู่ ๆ น้องเขาก็บอกว่า น้องเขาแอบชอบผม แอบชอบมานานแล้วด้วย เขาคอยแอบมองผม แอบชอบมานานกว่าสองปีแล้ว (ทำไมผมไม่รู้มาก่อนเลย ทั้ง ๆ ที่ผมก็แอบชอบเขา แต่บางทีที่ผมแอบมองเขา ผมก็เห็นเขามองผมเหมือนกัน แต่มันก็สายไปแล้ว เพราะตอนนั้นผมไม่ได้บอกรักน้องเขา ได้แต่แอบมอง) แล้วเขาก็บอกรักผม.. ผมอึ่งไปสักพักครับ ผมก็พยายามไม่พูดอะไรมาก เพราะมันคือแฟนเพื่อน.. จนมาถึงเมื่อวานนี้ตอนเช้าน้องเขาก็โทรมาหาผม ผมไม่รู้ว่าน้องเขาเอาเบอร์ผมมาได้ยังไง ผมก็ถามอะไรตามการคุยสนทนาปกติครับ หลังจากนั้นตอนประมาณ 4-5 ทุ่ม น้องเขาก็โทรมาบอกรักผมอีก มันทำให้ผมทนเก็บความรู้สึกไม่ไหว ผมเลยบอกไปว่า ผมก็รักน้องเขาเหมือนกัน รักมานานแล้วด้วย แต่พี่พลาดเอง พี่ไม่กล้าพอ พี่ก็แอบชอบน้องเหมือนกัน
หลังจากนั้นผมก็คิดครับ ว่าเราพูดอะไรออกไป ทำไมเราเป็นคนอย่างนี้.. พอมาเช้าวันนี้น้องเขาก็โทรมาหาผมครับ ผมก็ดันไปบอกว่ารักน้องเขาเช่นกันอีก ผมจะทำยังไงดีครับ ตอนนี้ผมสับสนไปหมดแล้ว ระหว่างความถูกต้องกับหัวใจของตัวเอง
เพราะว่านี่คือ ''แฟนเพื่อน'' :'(
EDIT : 23 : 05 , 5/4/56
ไปเคลียร์มาแล้วครับ
ผมยอมเป็นฝ่ายเดินออกมาแล้วครับ !!
พูดออกไปทั้งที่รู้ว่ามันคือการ หักหลังหัวใจตัวเอง