คือผมจะเล่าเรื่องราวให้ฟังคร่าวๆครับ
คือผมเนี่ย"ไม่เคยคุยกับผู้หญิงเลย" ไม่นับแม่กับพี่สาวนะครับ คือก็มีอยู่ตอนอนุบาล พอขึ้นประถมผมก็ไปอยู่ รร ชายล้วน มาจนกระทั่งม.3ที่ รร เปิดรับผู้หญิงผมก็คิดว่าโอกาสนี้แหละ สักวันจะเป็นของเรา ปรากฏว่าห้องผมไม่มีผู้หญิงอีก
ผมก็ยังไร้วี่แววมาตลอด จนกระทั่ง ตอนนี้ผมขึ้นม.4 เพื่อนๆมันก็มีเพื่อนๆสาวต่าง รร กันเต็มไปหมด ซึ่งพอย้ายมาอยู่ห้องใหม่ ผมก็คบอยู่กับเพื่อนห้องเดิมที่มีแค่2คน แต่ที่ผมจะบอกก็คือเพื่อนๆผมเปลี่ยนไปหมดคนหนึ่งก็ได้ขึ้นเพจ สาวๆในห้องมันก็คอยมาคุยด้วย
ซึ่งเวลาผมคุยอยู่ดีๆพอมีผู้หญิงเรียกเพื่อนผม ผมรู้สึกว่าตัวเองมันไร้ค่าเหลือเกิน ผมต้องทำหน้าตาหมึนๆไม่รู้ไม่ชี้และปล่อยให้เพื่อนข้างๆคุยกับผู้หญิงไป และแล้ววันนี้ก็มาถึงเมื่ออยู่ดีๆ ผมได้นั่งอยู่คนเดียว ไม่มีเพื่อน แต่ก็ไม่ขนาดไร้เพื่อนหรอกครับ
มันก็ยังมีมาคุยกับผมบ้าง ทุกวันนี้ผมแทบจะ "เดียวดาย"
ผมจะบอกถึงนิสัยผมให้ฟังละกัน ผมไม่ค่อยยอมไครครับ แม่ผมเตื่อนเสมอ ว่าอย่าทำหน้าเข้มงวดตลอดเวลาแต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าผมทำตอนไหน บางทีเดินที่แจ้งแดดมันเข้าตาก็ต้องขมวดคิ้ว แต่เพื่อนๆผมและคนรอบข้างมักจะกลัวผมเสมอ ทั้งๆที่ผมไม่รู้ตัว
แถมไม่พอ ผมแทบจะมีเรื่องทุกวันโดยล่าสุดโดนพักการเรียนเนื่องจากไปต่อยเพื่อนจนดั้งหัก กระดูกไหล่ร้าว โดนไป 1 อาทิตย์ ทำให้ไม่ค่อยมีคนยุ่งกับผมทั้งในห้องและ รร แถมยังใจร้อนไม่ชอบให้ไครมองหน้าผมนานๆ
แถมไม่พอถ้าผมไม่ชอบไคร ผมจะขเม่นคนๆนั้นเต็มที่ หาเรื่องตลอกเวลา ล่าสุดผมไม่ชอบเพื่อนคนนึง ตั้งแต่ ม.3 มันค่อนข้างจะเป็นคนดัง ที่เรียกว่าไครๆก็รู้จัก ซึ่งผมนี้ ไม่มีไครรู้จักแถมไม่อยากยุ่งด้วยอีกต่างหาก
ผมน่ะ คิดว่าตัวเองหล่อเสมอ คิดว่าไม่ต้องไปทักหรอกผู้หญิง หน้าตาเราดีขนาดนี้เดียวก็มีเอง เพราะตั้งแต่เด็กๆ จนถึงปัจจุบัน คนที่พึ่งเจอหน้าผมจะบอกว่าหน้าตาผมดีแต่เหมือนขี้ยา เพราะชอบเดินหลังโก่งนิดๆ คิ้วขมวดตลอดเวลา
แต่กลับมาปัจจุบัน นิสัยผมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปคือ ผมใจเย็นลงมาก ผมไม่สู้ตาไครอีกต่อไปแล้ว และผมอยากจะเปลี่ยนตัวเอง เรื่องผู้หญิงผมก็คิดว่าเขาคงได้ยินเรื่องเราจากคนอื่นนั่นแหละเพราะเรื่องของผมที่มีเรื่องค่อนข้างดังไปทั้ง รร คุณครูไม่ชอบหน้าอีกต่างหาก
ตอนนี้อยู่ที่ รร ผมก็แทบจะไร้เพื่อน มันรู้สึกยังไงไม่รู้เวลาอยู่คนเดียว เวลาผมอยู่กับเพื่ออีกคนที่มันฮ็อตๆ พอเดินขึ้นมาบนห้องปุ๊บ ผู้หญิงก็จะลากตัวมันไปในทันที ซึ่งปล่อยให้ผมนั่งมองโต๊ะ เก้าอี้ หน้าต่างโดยที่ไม่กล้าพูดอะไรเลย
บางครั้งผมก็รู้สึกน้อยใจและโกรธ ที่ไม่มีไครมาทักผม ผมอยากจะตะโกนออกไปดังๆ ว่า "สนใจGooหน่อย" อะนะ กลับบ้านมา ผมก็มานั่งหน้าคอม เปิดเฟสบุ๊คดู มีแต่คำร้องขอเกม ไปดูเฟสคนอื่นเขาคุยกับเจี๊ยวจ๊าว มันรู้สึกอิจฉา อยากเป็นอย่างนั้นบ้าง
จนบางครั้งผมมานั่งเปิดเพลงฟังแล้วคิดว่าตอนผมตายผมจะเอาเพลงนี้ไปเปิด5555คิดไปได้ และก็อยากรู้ว่าจะมีไครสนใจผมบ้างไหม
นี่จะว่าเป็นการระบายอารมณ์ก็ได้ ผมแทบจะไม่มีไครให้พูดด้วยแล้ว ขอจบการระบายแค่นี้ละครับ เฮ้ออ